De fysica van.. LIEFDE..

Hij glimlacht me vriendelijk toe en frunnikt aan de knopjes van zijn elektronica waarmee hij communiceert met anderen. Nog voordat hij een vraag kan stellen, vraag ik hèm: “Kent u Herbert van Erkelens?” Hij kijkt dan met een vrolijk gezicht op en begint druk aan zijn knopjes te frunniken. Na enige tijd hoor ik een metalen stem zeggen: “Ja, die ken ik. Hij wordt nog niet begrepen. Maar de tijd zal komen dat mensen hem zullen gaan begrijpen.”’

Een mooie voorspellende droom, maar wel een die te denken geeft. Op dat moment had ik uitgezocht dat de natuurkunde nooit een betrouwbaar beeld van de wereld zou kunnen leveren indien zij door bleef gaan de alchemistische geest der materie buiten beschouwing te laten. Natuurlijk begreep ik in die tijd wel dat mijn collega’s niet op zo’n onberekenbare geest zaten te wachten. Maar ik wist ook dat zij met hun theorieën op een dood spoor waren beland. Tegelijkertijd bleek uit waarnemingen uit de sterrenkunde dat er op grond van die algemene relativiteitstheorie enorme hoeveelheden energie in het universum aanwezig moesten zijn.

In 1996 ging het enkel om donkere materie die ervoor zorgde dat sterren in spiraalvormige structuren rond galactische centra draaiden. Enige jaren later was er ontdekt dat het universum versneld uitdijt. Om dat te verklaren was donkere energie nodig. Uit waarnemingen bleek dat donkere energie zo’n 68% bijdroeg aan de totale energie in het waarneembare heelal. Donkere energie en gewone materie zoals sterren, stofwolken en planeten droegen resp. 27% en 5% bij. Alleen die 5% werd enigermate door de natuurkunde begrepen.

Hierop had ik natuurlijk evenmin een antwoord als mijn collega’s. Maar toen ik op zoek ging naar de psychologische betekenis van het getal elf kwam ik bij de kosmische intelligentie Kryon uit die in november 1999 een beeld van het universum had geschetst, waarin ook liefde en synchroniciteit een rol van betekenis speelden.

Dat intrigeerde mij. In november 1997 had Kryon onthuld dat het heelal uit energiecellen bestaat die een honingraatvorm en twaalf zijvlakken hebben. Deze energiecellen raken elkaar niet, maar vormen toch met elkaar een ‘kosmisch raster’ dat kan communiceren met onze DNA-structuur en onder meer verantwoordelijk is voor alle energie in het heelal, voor synchroniciteit, voor ons vermogen tot mede-schepping en voor liefde. Het is de ontbrekende schakel in onze kosmologie:
x

‘Het kosmische raster bevat de mechanica voor de wonderen die op de planeet gebeuren. Het reageert op fysica – het reageert op bewustzijn. En zo beginnen we de versmelting tussen deze twee dingen te zien die in het heelal voor jullie neus zijn geplaatst.’

Deze twee dingen waren fysica en bewustzijn. Die hadden we van elkaar gescheiden. Ik had ze via de geest der materie bij elkaar willen brengen, maar mijn collega’s hielden er liever aan vast dat bewustzijn geen rol van betekenis in de natuurkunde diende te spelen. Het was voldoende om de rol van een natuurkundige tot die van een waarnemer te beperken. Maar Kryon was daartegenin gegaan:

Je kunt in de natuurkunde veel gemakkelijker carrière maken met kwantumkosmologie en kwantumzwaartekracht dan met liefde. Toch moet er iets zijn dat het universum bij elkaar houdt. De vier nu bekende natuurkrachten zijn zwaartekracht, elektromagnetisme, de sterke en de zwakke kernkracht. Liefde zit er niet bij, maar Kryon heeft voorspeld dat we nog twee interdimensionale krachten gaan ontdekken. Dan komen we op zes natuurkrachten uit en zullen we begrepen hebben wat er achter die mysterieuze donkere materie en donkere energie schuilgaat.

De vraag is dan of die geest der materie nog nodig is.
Die vraag werd voor mij beantwoord in 2017. Het medium Judith K. Moore bleek in dat jaar een orakel te zijn voor Toth die ik kende als de god van het schrift en de wijsheid uit het oude Egypte. Toth maakte zich in maart kenbaar als de Meester van Tijd. In die hoedanigheid merkte hij op dat natuurkundigen een vals beeld van tijd hadden. Tijd was niet een parameter die een opeenvolging van lineaire markeringen doorliep.

Tijd was een organiserend principe dat opgevat kon worden als een stroom in het kwantumbewustzijn van het heelal. Dit was voor mij zo verrassend dat ik Judith uitnodigde om in september naar Haarlem te komen om namens Toth uit te gaan leggen hoe de kosmos in elkaar zat. Twee dagen voor die workshop merkte deze op dat hij Hermes Trismegistos en ook de tovenaar Merlijn was. Hij was de geest der materie in het kader van het heelal! Dat was voor mij heel bevredigend. En tijdens de workshop ging hij nader in op de rol van liefde in de kosmos:

Het kosmisch web. Ieder lichtpunt stelt een melkwegstelsel voor..!