De aftrap van een nieuw seizoen..

x

De aftrap van een nieuw seizoen..

© ‘HyperAlert’, 24 Mei 2011

x

Nu ik langzaam aan het licht begin te zien als volledig, door het gastenvuur afgefakkelde, semi-literair gastronomische luciferdrager, begint het besef te komen dat WantToKnow met mij aan het vergroeien is als een warrige wingert die zich omhoog kronkelt langs de knoestige knoken van een weerbarstige ruwe ervaren Eik, nee geen eikel, echt niet. Geen geknuffel met digitale overkruiste XXX-klapzoenen, tijd om te buffelen, werk aan de winkel van Sinkel.

Alles is hier te koop behalve de redactie, stel je eens voor, lid zijn van ‘De Redactie’, dat is net zoiets als Johan Derksen die bedachtzaam ritueel een trekje van zijn Cuba-sigaar neemt na iemand in een vinnige verbale haal in de live studio afgedroogd te hebben met 8 woorden. Zo wil ik ook kunnen zijn, ‘muziek voor volwassenen’ heet z’n programma, geen Calimero-muziek voor de allerkleinsten.

Als een gevangene van mijn eigen dolgedraaide postings begon er uiteindelijk toch enig idee bij mij op te komen, hoe het allemaal zover heeft kunnen komen, hoe laag kun je gaan, heel laag, de afgrond in zelfs, dat heeft geen lang leven. Dat is topsport maar dan voorbij het nulpunt in het negatieve. En zoals ik er een pest aan heb dat een ander beslissingen over mijn beleving lijkt te nemen, zo kom ik toch op het finale punt der erkenning, inderdaad, in feite heb ik niemand nodig, okay dat was mijn voorkennis die ik niet wilde delen, wat is daar dan zo interessant aan?

Niemand nodig hebben is voor mij de status quo altijd al wel geweest. Iemand of Iets wel nodig hebben, dat zou pas Hyper Nieuws zijn, dat kan alleen in 2011 gaan gebeuren. Nou is dat een hele shock, wat gaat er door mij heen, teer trudie truffels nog an toe zeg, ik en ergens afhankelijk van worden of zijn. Dat impliceert die stelling, dat voorstel om Iets of Iemand nodig te hebben. Ik moet er niet aan denken, ik kan er hoogstens naar verlangen, dan is het alleen maar theoretisch.

Het punt bereiken dat ik mij ga verbinden vanuit mijzelf, heel bedreigend, de eerste stapjes draaien uit op een harde val voorover plat op mijn neus, ik ga ze keihard terug pakken, ik ga straffen, wie of wat heeft mij dit Nieuws aangedaan? Nog even en ik krijg een Identiteit en een karakter met aanverwante verwachtingen van het geliefde voor front dat zich als partner in spe kan gaan voordoen. Dat ze het goed met je menen, ik zeg dan kom ik meteen, neeh dat was niet de bedoeling, moet je mij hebben, wat snap ik daarvan.

In relatie staan tot is als een verhouding van 1 : 3, zonder wiskunde, logica is niet sociaal of zo. Dan blijkt dat ieder normaal sociaal mens ene toko heeft draaien, niet alleen de was in de drogert of de andijvie uit het gootsteen putje graven, nee een complete eco Unit Eenheid, een klein legertje, pappa mamma en de kids en de zaak en de buren en de koude en warme familie, complete kermis in rokend Pernis, met zo’n, niet te duiden chemische afgefakkelde overdruk damplucht, die niet te harden is en niet gezond kan zijn, maar er altijd is.

Daar waar ik mijzelf altijd aan ontrokken heb, daar kon ik mij niet mee bezig houden, niet dat ik veel keuze had, rechts en links ingehaald door kinderwagen-trio’s. Dat was voor mij een andere planeet. Dat was na als je versierd geregeld gekluisterd was. Daar was ik nog helemaal niet aan toe, wel honderd keer ingehaald door een realiteit die dan plotsklaps omgeroepen werd door de plaatselijke deejay, op het school horror feestje, jah mensen bij deze wil ik jullie de officiële verkering van Jacobijn en Jantinus mededelen, geef ze een hartelijk applaus; over dominantie en territoriumdrift gesproken. Wtf, wat moet ik daar mee? Zeker niet blij worden, maar je moest dusz blij zijn, mij werd persoonlijk niets gevraagd, wat ik bij Jacobijn voelde was niet van belang, dat was duidelijk. Ik begreep er niets meer van, ik dacht echt nog in een soort voor traject te zitten bij Jacobijn, al zei m’n gevoel heeeeel tegenstrijdige dingen, om gek van te worden. Er klopte Iets niet, dat was wel duidelijk.

Tessa!
Ik hoor zie lees Tessa zeggen dat haar verhaal van 2009 al zo lang geleden lijkt, dat er zoveel gebeurd is in die tussentijd, dat het duizelt, m’n eerste logische reflex vanuit mijn logica-status quo was van hmmm, zou er nou zoveel gebeurd zijn? Nu zie ik onder ogen dat er Zelfs met mij in de tussentijd zoveel omgewoeld is, dat het moeilijk voor te stellen is wat mij in 2009 bezielde of voortdreef; er bezielde mij toen niet bijster veel, iets dreef mij voort, de stroming. Nu ben ik ruimschoots in een stroomversnelling met bezieling terecht gekomen. Een eigen rubriek of column schrikt me zelfs niet meer af. En zie hier..

Ik heb nieren geproefd en klappen uitgedeeld en geïncasseerd, onze zwarte kater van een jaar oud die z’n territorium aan het bevestigen is rond het huis, speelt tegenwoordig niet meer met plastic speelmuisjes, de muisjes zijn nu al eng echt levend dood geknepen, door de schattige kat, een grote ronde lege blikken koektrommel, dat is z’n nieuwe speelgoed op z’n overdekte verwarmde slaapplek, daarmee oefent hij z’n specialiteit, de bear-grip, de houdgreep van de beer, hou vast je bezit en knijp nog wat harder dan nodig, daar kun je ook hard tegen aan meppen, een nacht lang zelfs. Maar het is een schat van een kat aan het worden. Dat frustie bijten in míjn handen als ik hem oppak dat doet ie niet eens meer. Daar is de kater teveel man-in-balans voor geworden. De eerste indringer rond het huis heeft ie al laten weten wie hij is..

Jah, en dan het kleine gedoe rond een laat opgroeiend groen persoontje met onderdrukte capaciteiten. Dat is een klein verhaal. Nu ik dat kan gaan koppelen aan de grote verhalen over de historie van complete landen met verdwenen verjaagde volken en wel 13 stammen. Dat dat naadloos bij elkaar hoort, het grote politieke massale en het kleine tsjilpende om z’n mama roepende koekoeksjong, dat er voortijdig uitgeduwd wordt, want er is geen plek en ik ben raar. Ik ben helemaal niet de enige rariteit in de geschiedenis. Er zijn verbindingen voor mij die kunnen worden afgetast zonder meteen in regressie te gaan, misschien wel een soort sha-man-is-me, een soort trance opwekken is mij niet vreemd, dat is magie, gebruik die ten goede is de boodschap. Anders krijg ik de slechte vibraties terug door de ether.

Slecht slapen, unheimlich ungeheurer, het verkeerde gevoel in het verkeerde donkere kasteel. Dan is het teveel elkaars energie opvreten, afpakken, dat is wat anders dan een gezonde wisselwerking naar behoefte. Dat is afdwingen en dat is snel heel zwart. Daar mag ik mijzelf voor gaan behoeden, zo’n zwarte punthoed en dan maar opladen totdat alles knalt. Dat kan niet de bedoeling zijn. Ik zag voor het eerst de ogen van Doutzen in DWDD vreemde onbezielde donkerheid krijgen, Doutzen begint na haar zwangerschap gevangen bevangen te raken door het toverstokje van Holy Wood en de Kabbelende Kabbala van luciferische atmosferische Madonna en andere vijf-puntige sterretjes. Afgrijselijk om te zien om haar onvolprezen krachtige onschuld te zien verdwijnen als sneeuw voor de verkeerde zon.

Maar wat kan ik daar aan doen. Inderdaad helemaal Niets, alleen het gevecht in mijzelf zien en erkennen, dat is alles dat ik kan doen. En soms draait het mij volledig door, om getuige te zijn van zo’n ontwikkeling, alsof er iets moois van je afgepakt wordt en voor je ogen plat gestampt, klaar om ingevuld te worden door de god van Ga Ga. Je kan het zien als het zover is, dan is ze voorgoed verdwenen… Zo dit is het eerste vervolg op mijn alleereerste HyperdePiep, ter nagedachtenis van, Column allertijden, van weleer van vroeger, een waardig opvolgert.

Ik zit nu zoooooo serieus te denken over welke actualiteit ik wil verwerken in de mogelijke volgende delen. Dat heeft vast ook met meer Volwassen doelmatigheid te maken. Ik lees net dat Donald Rumsfeld van onze geliefde Amerikaanse geallieerde regering het mogelijk heeft gemaakt dat het gif ‘Aspartaam’ als toevoeging aan ons voedsel is goedgekeurd. Weet je dat soort dingen, daar wil ik het ook graag over hebben.

Ik ga nu even onder de parmantige prik-paraplu van Anneke staan, veilig gevoel wel, niet dat ik niet zonder zou kunnen, maar soms moet je toegeven dat je iets of iemand nodig hebt. Alles hangt met alles samen, zou het dan toch waar zijn van dat alles 1 is, is het dan geen hangende grammofoon plaat? Op moment begin ik beter verbindingen te zien, tussen gedrag en uitlatingen van mezelf en de verhalen om mij heen, dat geneest mij, die verbindingen waren er namelijk allemaal vakkundig uitgeramd door het thuisfront. Met zwarte, deels verbale magie. Alles is ‘Nee’, ook als het ‘Ja’ is, dat programmeert verkeerd continu. De eerste verkeerde steken begin ik los te krijgen. Het herprogrammeren is bij mij goed begonnen.

Tot gauw,

HyperAlert

Aspartaam op Infowars: HIER

Neil Young – Old Laughing Lady