Mannelijkheid en ‘anti-mannelijkheid’..

x

x

De man onder druk..

x

x

Mannelijkheid en antimannelijkheid

x

2016 © Arend Zeevat / deze versie WantToKnow.nl/be

x

 

 

In dit artikel wil ik een zo evenwichtig mogelijk beeld schetsen van de mijns inziens onderbelichte onderdrukking van de man c.q. het mannelijke in onze tijd. Ik besef daarbij echter heel goed, dat het begrip ‘mannelijkheid’ in het vormgeven van de menselijke samenleving in de loop der tijd danig vervuild is geraakt. Vooral door toedoen van psychopathisch mannelijke heersers, die in de loop van de menselijke geschiedenis ons hún mannelijkheid op een nogal gewelddadige manier hebben laten ervaren. Zij hebben vanuit hún gevoelsmatig onbegrepen en onbewuste hormonale sexdrive en de wil om hun mannelijkheid te koppelen aan vooral veel uiterlijk vertoon, zich overgegeven aan veroveringszucht, heersersdrang en dominantie.

Gaande die weg meenden ze veel mensen te moeten onderwerpen, onderdrukken, slachten en offeren. Zij richtten hun door ego-destructiviteit verwrongen mannelijke ‘scheppingskracht’ op de buitenwereld, om zo hun eenzijdige identificatie met die misvormde mannelijke vormkracht aan die buitenwereld op te dringen. Dit heeft de aarde veel bloed moeten doen drinken.

En het gaat maar door. Het complexe van dit geheel is echter dat bijna in ieder als man geboren mens, diezelfde tendensen in verschillende vormen en gradaties aanwezig zijn. Het lijkt de uitwerking van een archetypisch beeld te zijn, dat in het onderbewuste van iedere als man geborene aanwezig is.

Voor zolang als dit evolutionair nodig bleek was dit vanuit een kosmisch oogpunt bezien, ondanks alle daardoor veroorzaakte ellende, blijkbaar goed. Het paste in het proces van het menselijk evolutionaire proces van een verbinding maken met en het leren kennen van de aardse leefwereld en de daarin werkzame krachten van licht en duister, goed en kwaad.

Dit alles is nodig geweest om die archetypisch mannelijke kracht op een innerlijk niveau te leren beheersen en ten positieve te leren gebruiken. In dat kader zijn er in verschillende tijden en culturen steeds weer goddelijke boodschappers geweest die hun licht lieten schijnen, om ons een weg te wijzen uit de steeds goddelozer wordende doolhof.

Vanuit die optiek bezien hebben we het tot nu nodig gehad om de lessen uit dit verleden te leren. Door de confrontatie met het onvoorstelbaar menselijke én dierlijk lijden dat tot nu toe is veroorzaakt, is er een ruimer bewustzijn aan het groeien. Dit groeiende bewustzijn wil ons leren om deze negatieve ontwikkeling te transformeren tot een moreel/ethisch onderscheidingsvermogen en een respect en eren van al het leven. Wat gebaseerd is op een diep doorvoelt medeleven met het lijden van anderen en alle levensvormen. De weg daarnaar toe begint in onze tijd vooral bij ieder zelf.

Beide krachten in één Ziel..
Het lastige is echter, dat in deze overgangstijd de oude en de vernieuwende krachten in onze ziel tegelijkertijd werkzaam zijn. Het oude wil ons vasthouden, terwijl het vernieuwende al voelbaar en nu nog niet volledig omarmt en geïntegreerd is. Dit maakt dat we innerlijk heen en weer geslingerd worden tussen het verleden en de toekomst. Wat het voor velen nogal verwarrend kan maken en de oorzaak ervan is, dat velen in deze tijd innerlijk de weg kwijtraken, het contact met zichzelf en hun omgeving verliezen. Wat kan leiden tot allerlei onvoorspelbaar gedrag bij velen, dat lijkt op katten die in het nauw gedreven zijn en daarom uit pure overlevingsdrang heel rare sprongen kunnen maken.

We worden innerlijk als het ware uit elkaar getrokken in een kosmische strijd tussen licht en duister, die zich op aards niveau uit een strijd tussen het oude op uiterlijke autoriteiten gebaseerde verleden en de op een innerlijke autoriteit gebaseerde toekomst. Daarbij hoeft die uiterlijke autoriteit niet altijd de kerk, de wetenschap, de politiek of andere een zogenaamde deskundige te zijn. Maar het kan ook een goeroe, geestelijk leraar of de dwang van een groepsmoraal in welke vorm dan ook zijn.

De enige optie om er op een adequate manier mee om te gaan is, deze strijd zonder angst in het hier in jezelf waar te nemen, zonder je met die innerlijke strijd te identificeren. Uit vertrouwen voortkomende overgave is het medium waar vernieuwende verandering op gebaseerd is, wanneer de identificatie met het oude strijdgebonden paradigma aan kracht verliest. De vernieuwing gebeurt dan in je.

Zolang er met de persoonlijke wil verandering gewild wordt en je blijft strijden tegen het oude in jezelf, staat het met het oude verbonden ego aan het roer. Verandering zal dan meer van hetzelfde zijn, zoals wanneer men oude wijn in nieuwe zakken doet. Want onbewust zijn we immers allemaal geneigd om onze innerlijke strijd op de buitenwereld te projecteren en daar onze eigen onderdrukte zaken te bestrijden.

Ieder mag een steentje bijdragen
We maken allemaal deel uit van deze zich steeds meer ontmenselijkende wereld en hebben in vorige levens, door onze eigen daden en de gevolgen daarvan aan dit gehele wereldproces bijgedragen. Ieders bijdrage in vorige levens aan het vergroten van het lijden op deze planeet, maakt deel uit van het collectief onderbewuste van de gehele mensheid.

We leven nu in een tijd waarin er een afronding plaatsvindt van een grote ontwikkelingscyclus, waardoor we op individueel en collectief niveau geconfronteerd worden met de gevolgen van ons handelen in het verleden in het heden. Die gevolgen willen ons een onderscheidingsvermogen bijbrengen ten aanzien wat goed is voor het geheel én voor onszelf. Want uiteindelijk bestaat er geen verschil tussen het geheel en onszelf!

We leven nu dus in een overgangstijd en mogen de opgedane geschiedkundige lessen leren, om daardoor de volgende evolutionaire stap te kunnen zetten in onze individuele en collectieve bewustzijnsontwikkeling. Die lessen willen ons huidig geëvolueerde bewustzijn duidelijk maken, dat het voor een verder meer vergeestelijkte ontwikkeling noodzakelijk is om zaken totaal anders aan te pakken. De oude vorm van veruiterlijkte mannelijkheid, veroorzaakt alleen maar veel leed en ellende.

Daarnaast heeft de eenzijdig verinnerlijkte vorm van vrouwelijkheid zich geuit in een wegvagen van persoonlijke grenzen. Want die eenzijdig vrouwelijke energie wil ten koste van alles eenheid, waardoor de verschillen en de mogelijk daaruit voortkomende conflicten met de verstikkende mantel der liefde moeten worden verborgen. Daarom wil ik in dit artikel aandacht vragen voor een mogelijk andere invulling en vooral invoeling van dat begrip mannelijkheid. De term invoeling verwijst naar de innerlijke verbinding met en integratie van het vrouwelijke gevoelselement, dat nodig is om die volgende stap te kunnen zetten.

Het gaat daarbij dus om een samenwerking tussen de veruiterlijkende vormgevende mannelijke energie en de verinnerlijkende op verbinding gerichte vrouwelijke energie. Wanneer vrouwen ook de essentie van het vrouwelijke in zichzelf ervaren en dat tot uitdrukking weten te brengen, dan kan die samenwerking tot stand komen. Ik ga daar verderop in dit artikel dieper op in.

Daar ik in dit leven in een mannelijk lichaam geboren ben en mijn gehele leven al op zoek ben geweest naar de daarmee samengaande zielsmatige beleving ervan, heb ik veel aan zelfreflectie en onderzoek gedaan naar de verschillende belevingen en uitingen van mannelijkheid. Ik hoop door het delen van de vruchten van mijn zoektocht, een bijdrage te kunnen leveren aan hetzelfde proces bij andere zoekende mannen.

De eerste man in mijn leven..
Ik besef heel goed, dat mijn visie op het mannelijke en daarmee samenhangend het vrouwelijke, zeer gekleurd is door de emotionele programmering uit mijn jeugd in de relatie met de eerste man en vrouw in mijn leven, namelijk mijn vader en mijn moeder. Zij hebben vanuit hun emotionele programmering en binnen de moeilijke omstandigheden van een armoedig arbeidersgezin, wonend in de veenkoloniën in Zuidoost Drenthe, getracht hun vier zonen en één dochter op te voeden.

Die armoedige omstandigheden dwongen beide ouders om vanuit hun overlevingsdrang hard en vooral veel te gaan werken. Zij zijn ook opgevoed in een wereld, waarin de door machtsverhoudingen en machtsbelangen verwrongen beelden van het mannelijke en vrouwelijke hen als leidraad dienden. Mijn vader was oorspronkelijk veenarbeider en daarna los arbeider, totdat het harde werken gedurende lange werkdagen en veelal zes dagen per week zijn tol eiste, in de vorm van een lichamelijke aftakeling. Hij heeft zowel de Eerste als Tweede Wereldoorlog meegemaakt, levend aan de grens met Duitsland.

Mijn moeder beleefde alleen de Tweede Wereldoorlog. Door zijn persoonlijke karakterstructuur was mijn vader een gesloten man, waar moeilijk een gevoelsmatige verbinding mee te ervaren was. Als hij thuis was, was hij er ook niet. Als jongste nakomer heb ik hem voornamelijk meegemaakt in zijn lichamelijke aftakelingsfase. Mijn moeder moest vanwege het economisch overleven ook veel tijd besteden aan het buitenshuis werken. De door haar emotionele programmering ontstane karakterstructuur maakte dat zij de spin in het gezinsweb was.

Zij vervulde een dominante rol. Deze sociale gezinsverhoudingen, waarin een dominante moeder en een fysiek/emotioneel afwezige vader een prominente rol speelden, hadden een verreikende invloed op de mannelijke identiteitsvorming van de vier zonen. Hoe dit gegeven door mijn drie broers ervaren werd, is voor mij moeilijk in te schatten. Alle broers spraken en spreken nog steeds niet zo gemakkelijk, of liever gezegd helemaal niet, over hun gevoelsleven. Hun mannelijke identiteitsvoorbeeld, de vader, had dat immers ook niet gedaan.

Vanwege mijn hooggevoeligheid, heb ik me binnen die opvoedende omstandigheden altijd als een vreemde eend in de bijt gevoeld. Door mijn eigenzinnige levenshouding werd ik later als opgroeiende jongste door de andere gezinsleden ook als zodanig beschouwd. In mij is er altijd iets aanwezig geweest, dat geen genoegen nam met al die uiterlijke gezinsverschijnselen en later de sociaal/economische en politieke wereldverschijnselen. Daarnaast hebben een aantal complicerende en traumatiserende jeugdervaringen, de ontwikkeling van mijn mannelijke identiteitsvorming zwaar beïnvloed.

De emotionele gevolgen van die ervaringen heb ik voor het belangrijkste deel gaandeweg mijn leven in mijzelf uit mogen zoeken, ondersteund door een intensieve psychotherapie toen ik 22 jaar was. Voor de rest was ik overgeleverd aan mijzelf en aan de in mij aanwezige intuïtieve ontwikkelingsimpulsen, die ik vanuit eens wens om mezelf te bevrijden van mijn verleden ook volgde. Op het geheel van mijn 58-jarige verleden terugkijkend kan ik met dankbaarheid zeggen, dat al die omstandigheden mij gestimuleerd hebben om nieuwe kwaliteiten in mijzelf te ontwikkelen, die mij hebben gemaakt tot wie ik nu ben.

Het belangrijkste onderdeel van dit traject was, dat ik een zingeving vond in het relateren van mijn eigen subjectieve levensomstandigheden aan het objectiever groter geheel van de wereldomstandigheden en de bewustzijnsevolutie van de mensheid. Ik heb leren ervaren dat ik een kind van mijn tijd was en ben, maar realiseerde tevens dat ik meer dan dat ben. De essentie van mijn zoektocht heeft er uit bestaan om dat meer ten volle te willen beleven.

‘Gecontroleerde’ antimannelijkheid..
In onze moderne tijd wordt sinds de jaren ’60 van de vorige eeuw de man, of liever gezegd het mannelijke, zwaar tekort gedaan. Door verschillende maatschappelijke ontwikkelingen sinds die tijd en vooral ook door veel verder teruggaande historische ontwikkelingen, is de man en dus het mannelijke in een bijzonder kwaad daglicht komen te staan. Dit valt samen te vatten in het al millennia heersende en zeer beladen begrip patriarchaat. De heerserspraktijken die binnen dat patriarchaat hebben plaatsgevonden en nu nog steeds plaatsvinden, zijn maatgevend geweest voor het beoordelen van al het mannelijke.

De op negatieve en destructieve wijze vormgegeven uiterlijk gerichte manifestatiedrang van dat mannelijke, was de ene kam waarover al het mannelijke als kwaliteit geschoren werd. De eerste feministische golf (1880-1920) wilde die mannelijke dominantie doorbreken op het gebied van de illusionaire democratie, door te strijden voor het vrouwenkiesrecht. En zo tevens de vrouwen zichzelf laten verliezen in de democratische fata morgana, die een medezeggenschap ten aanzien van het bestuur over het eigen leven voorspiegelde.

Tweede feministische golf
Het door de CIA geïnitieerde sociale beïnvloedingsprogramma (HIER) [1] van de tweede feministische golf, stimuleerde de vrouw sinds de jaren 60/70 om haar mannelijke kanten uit te vergroten. Waarmee zij verleid werd om in de illusie te geloven, dat de machtsinvloed van het patriarchaat op het gebied van de sociaal/economische status door vrouwen te bestrijden (HIER) zou zijn. Zij werd gestimuleerd dit te doen door vooral op economisch gebied de man te willen evenaren, zoniet voorbij te willen streven.

Het gelijkheidsbeginsel werd het politiek correcte dogma. Was het in mijn jeugdomstandigheden en die van vele anderen een bittere economische noodzaak voor moeders om voor geld buitenshuis te gaan werken, de tweede feministische golf zorgde ervoor dat dit fenomeen bijna tot norm verheven werd voor alle moeders en vrouwen. In het draaiend houden van het gezin in de thuissituatie, hebben vrouwen altijd al onbetaald gewerkt. Wat binnen de ontstane sociaal/economische kaders ook altijd zwaar ondergewaardeerd is.

Door de georkestreerde werking van de fundamentalistische feministes werd er een onbewust opererende tendens geschapen om al het mannelijke als fout te zien, want dat werd gelijkgesteld aan dominantie, seksisme, rechtlijnigheid, machtswellust, oorlogszucht en veroveringsdrang. Dat dit manbeeld vormgegeven werd door een heersende klasse, waar zowel mannen als vrouwen het slachtoffer van zijn, werd door die fundamentalistische feministes gemakshalve maar buiten beschouwing gelaten.

De historisch sociaal/maatschappelijke vormgeving heeft er toe bijgedragen dat mannen hun frustraties betreffende het op een authentieke wijze kunnen ervaren van hun mannelijkheid, bij gebrek aan innerlijk andere middelen zich uitleefden op de buitenwereld in de vorm van agressie, seksueel en ander lichamelijk geweld. Dat dit alleen door mannen op die manier gedaan werd, past evenzeer in het georkestreerde vijandsbeeld van de man en het mannelijke. Het is namelijk een van de laatste taboes in onze seksueel geperverteerde wereld dat ook vrouwen zich kunnen uitleven in seksueel misbruik (HIER), zowel ten aanzien van kinderen als volwassenen.

Er werd door het moderne feminisme een nieuw dialectisch probleem geschapen, dat als resultaat een vermannelijking van de vrouw en een vervrouwelijking van de man tot stand bracht. Het gelijkheidsbeginsel m.b.t. mannen en vrouwen werd daarom als politiek correcte oplossing doorgevoerd. Kortom, er ontstond een totale chaotisering van bestaande sociale structuren, die een verwarring schiep betreffende de kernkwaliteiten van het mannelijke en het vrouwelijke. Uiteindelijk heeft die ontwikkeling er in sterke mate aan bijgedragen, dat zowel mannen als vrouwen niet meer weten wat ze hier op deze planeet komen doen en wat hun zelfverkozen levenstaak is.

Kan een zoon ook alleen door vrouwen opgevoed worden?
In het feministische blad Opzij van 1 februari 2002 is een artikel van Anke Manschot opgenomen, genaamd: ‘Je zoon kan niet je beste vriend zijn’ HIER. Daarin onderzoekt zij de vraag of bij het opvoeden van zonen door lesbische stellen een man nodig is. In het artikel worden verschillende onderzoeken en deskundigen op het gebied van gezinsrelaties aangehaald. Ook wordt vermeld dat voor een jongen het voordeel van een opvoeding door lesbiennes is, dat hij een groot inlevingsvermogen ontwikkeld.

Een kwaliteit die zeer wordt gewaardeerd. Maar zoals in het onderstaand citaat te lezen is, heeft dat tevens een duidelijke keerzijde. Er wordt verder aangegeven, dat een mannelijk identificatiemodel ook geleverd kan worden door andere mannen dan een vader, bijvoorbeeld een voetbalcoach of een oom. Alsof dit soort wezenlijke krachtenwerkingen, geheel marktconform, een kwestie is van vraag en aanbod.

‘Uit wereldwijd onderzoek blijkt dat het opgroeien bij homo”s of lesbiennes niet schadelijk is voor een kind,” vult Martine Delfos aan. “Deze kinderen zijn zonder meer erg gewenst. Een jongen die bij lesbiennes opgroeit, krijgt inderdaad een training in inlevingsvermogen van jewelste. Maar elke vrouwelijke of mannelijke eigenschap heeft ook weer een negatieve kant. Wanneer je als jongen een groter invoelingsvermogen dan gemiddeld hebt ontwikkeld, ben je weer vatbaarder voor depressie.
Leef je je agressieve kant wel uit dan zul je niet zo gauw neerslachtig zijn. Je ziet nu dat jongens meer dan vroeger depressies ontwikkelen omdat hun daadkrachtige kant afgeremd wordt. Misschien komt dat ook wel doordat moeders op latere leeftijd kinderen krijgen en moe van hun werk thuiskomen,” oppert ze voorzichtig.’

Het artikel van Manschot is voor mannen de moeite waard om eens te lezen, daar het een aardige kijk geeft op de praktische uitwerking van wat ik hierna over het ontmannelijken en ontvrouwelijken schrijf. In een ander artikel over het feminisme, getiteld ‘Heulen met de vijand: mannen en de vrouwenbeweging’ (HIER), wordt gesteld dat de radicale feminisering in de jaren 60/70 noodzakelijk was om een andere verhouding tussen mannen en vrouwen te laten ontstaan. Het totaal doorgeschoten radicale feminisme laat echter eveneens alle op de man geprojecteerde negativisme zien, zoals seksisme, uitsluiting, haat t.a.v. de andere sekse, neiging tot dominantie en onderdrukking.

Dit heeft alles te maken met het verzaken van de eigen authentieke vrouwelijkheid en een te grote gerichtheid op de buitenwereld. Daarmee is juist een sterke mate van vermannelijking gestimuleerd. Hier laat zich het psychisch/emotionele fenomeen zien, dat de radicale feministes hun eigen onbewust verdrongen mannelijke schaduwkanten door het feminisme heerlijk uit konden leven. Zij konden daardoor hun eigen verdrongen mannelijkheid op een gelegitimeerde wijze in de buitenwereld uitleven en werden zo zelf dat wat ze bestreden. Maar dat is wat strijd altijd doet. De vermeende vijand die bestreden wordt, wordt men zelf. Het Dr. Jekyll en Mr. Hyde-fenomeen.

Tevens wordt in het bovengenoemde artikel aangegeven, dat er een derde feministische golf heeft plaatsgevonden die de man minder als vijand beschouwt, maar eveneens als slachtoffer van onderdrukking. Men zou volgens die feministische visie meer gericht zijn op het samenwerken met mannen. Toch blijkt dit binnen de feministische beweging een moeilijk te accepteren standpunt te zijn, getuige het volgende citaat:

“Ofwel worden mannen ook onderdrukt: ze hebben net zoals vrouwen last van de sekserollen die ze opgedrongen krijgen. Vele feministes zijn argwanend tegenover deze stelling. Als mannen ook slachtoffer zijn, wie is dan de oorzaak? Hoe kan je vechten tegen een onzichtbaar systeem? Bovendien, zo repliceerden feministes terecht, gaat onderdrukking over een groep die door een andere groep onderdrukt wordt. Aan het einde van het verhaal worden mannen als groep niet onderdrukt door mannen. Ondanks alle goede intenties en mogelijke reële discriminaties blijft elke man lid van een bevoorrechte groep.”

Bevrijdende individualisering
Wat dit aangaat hebben de feministes nog heel wat te leren over hun eigen individualisering als middel tot bevrijding van alle onderdrukking, in plaats van hun eigen kracht aan een seksegebonden groepsidentiteit te ontlenen. Zij schijnen niet te beseffen dat het juist de onderdrukkers zijn die hen op een onbewust niveau tot een zich afzetten tegen mannen hebben gemanipuleerd en hen tot het vormen van een seksegebonden groepsidentiteit hebben verleid.

Zoals ze ook groepsidentiteiten hebben laten ontstaan langs scheidslijnen van ras, etniciteit, geloof, cultuur en zelfs leeftijd.Groepsidentiteiten zijn in het kader van verdeel en heerstactieken ideaal in te passen is in het dialectische model van probleem-reactie-oplossing. De feministes houden daarmee dus onderdrukking in stand en dragen bij aan de algehele onderdrukking in de wereld. Wat zij voor zichzelf als een oplossing hebben gezien, is een illusie en heeft het onderdrukkingsprobleem juist versterkt en vergroot.

Het mag echter alleszins duidelijk zijn dat als de wereld geregeerd moet gaan worden door vrouwen als ‘Killary Clinton’, zoals zij door de alternatieve media in de VS wordt genoemd, het er zeker niet beter op zal gaan worden. Zij zou dit jaar met behulp van allerlei manipulaties maar zo de eerste en tevens laatste vrouwelijke president van de VS kunnen worden. Of een vrouw zoals Christine Lagarde, sinds 2011 het eerste vrouwelijke boegbeeld van het IMF.

Of Janet Yellen, die sinds 2014 de eerste vrouwelijke baas is van het Amerikaanse Federal Reserve System. Of Angela Merkel, die sinds 2005 de eerste vrouwelijke regeringsleider in Duitsland is. In oktober 2013 deelde het blad Forbes mee dat Merkel na Paus Franciscus de machtigste persoon in Europa is. Een beetje dubieus natuurlijk, daar Forbes de Rothschild bankierselite in The London City buiten beschouwing laat. Dit zou veel kunnen zeggen over Merkel’s verbondenheid met die London City. En dan zijn er natuurlijk nog vroegere voorbeelden zoals Iron Lady Margaret Tatcher.

Of een Madeleinee Albright, die het de Amerikaans imperialistische prijs waard vond, om Irak binnen te vallen en daarbij 500.000 kinderen te slachten en offeren. Het is opmerkelijk dat vrouwen sinds eind 20^ste en begin 21^ste eeuw op grotere schaal het topniveau van het patriarchale machtsbolwerk van banken en politiek zijn binnengedrongen. Moet de uiterlijke beeldvorming die deze vrouwen neerzetten op te vatten zijn als het ultieme succes van de vrouwenemancipatie? Maar……., zijn zij nog wel vrouwen?

Ontmannelijken en ontvrouwelijken…
Het is het besef van een zelfverkozen levenstaak door mannen en vrouwen en het daarmee verbonden ontwikkelingstraject van de eigen ingeboren kwaliteiten, dat in de opvoeding van jongen tot man en meisje tot vrouw in onze totaal verziekte menselijke maatschappij aan de grootst mogelijke onderdrukkingskrachten bloot staat. Voor wat betreft het mannelijke heeft Guy Corneaut in zijn boek ‘Afwezige vaders, verloren zonen’[2] een interessante visie weergegeven.

Hij beschrijft daarin wat het voor westerse jon­gens betekent om hun vader als identificatiesymbool te moeten missen. Hij ziet het als een sterk toenemend cultureel verschijnsel, dat ontwrich­tend werkt op de emotionele ontwikkeling van jongens en uiteindelijk op de samenleving als geheel. Hun afwezigheid door economische, relationele of persoonsgebonden oorzaken onthoudt jongens van een opbouwende mannelijke invloed in hun leven. Waardoor ze vervreemdt raken van zichzelf. Dit kan zich uiten in het vertonen van overcom­penserend gedrag om hun vorm van mannelijkheid te bewijzen (machogedrag), of door een te sterke moeder­binding geen kracht ontwikkelen om zichzelf adequaat in de wereld neer te zetten (watjesgedrag).

Hij ziet tevens de afwezigheid van een rituele begeleiding van jongen tot man in de westerse cultuur, zoals die bij de natuurvolkeren plaatsvindt, als een gemis. Ik kan mij voorstellen dat dit voor veel vrouwen ook geldt. Daarbij denkend aan hoe bij de originele Indiaanse bevolking van Amerika op een bijzonder zorgvuldige en respectvolle manier het meisje tot vrouw wordt ingewijd. In Afrikaanse culturen zal dat ook zo zijn.

In zijn artikel over de zoektocht naar mannelijke identiteit (HIER), waarin hij ook het thema van afwezige vaders en verloren zonen bespreekt, haalt Ton van der Kroon een opzienbarend citaat betreffende een Europees onderzoek uit het dagblad Het Parool aan. Het citaat heeft betrekking op het verdubbelde aantal zelfmoorden in de afgelopen twintig jaar onder mannen tussen 15 en 24. De onderzoeker heeft geen idee hoe dat komt. Van der Kroon verbaast zich enerzijds over het gegeven van het verdubbelde aantal zelfmoorden onder jonge mannen en anderzijds over de onwetendheid betreffende de oorzaak bij de onderzoeker.

In dit zeer informatieve en lezenswaardig artikel onderzoekt van der Kroon verder die mogelijke oorzaak. Hij gaat daarbij uitvoerig in op de afwezigheid van de vader als mannelijk identificatiemodel voor zonen, die ten gevolge daarvan verloren raken in zichzelf. Sinds de industriële revolutie moesten vaders buitenshuis gaan werken, vaak ver buiten het gezichtsveld van hun zonen. De opvoeding van die zonen komt daardoor primair bij de moeders terecht. Citaat uit het artikel:

“Ze werken in een fabriek of zitten op kantoor, komen ’s avonds laat thuis en laten de opvoeding van hun zonen meestal aan de moeder over. In de meeste gevallen is het probleem van de vader echter niet dat hij fysiek afwezig is, maar emotioneel afwezig. Vooral de generatie vaders die de oorlog heeft meegemaakt, hetzij de tweede wereldoorlog hetzij de oorlog in Indonesië, heeft te kampen met een gewond gevoelsleven.
Ze zijn emotioneel blijven steken in de oorlog. Ze zijn zwijgzaam geworden en weten niet hoe ze gewoon contact kunnen maken. Ze hebben zich vaak teruggetrokken uit de emoties van het gezinsleven en hun toevlucht gezocht in het werk, de krant, de sport of de kroeg. In hun werk zijn ze iemand en gaat het om wat ze doen, niet om wat ze voelen of wie ze zijn.”

Mannelijk potentieel
In mannen schuilt in mijn beleving de potentieel geestelijke daadkracht, om een werkelijk vernieuwende ontwikkeling met betrekking tot het menselijk samenleven vorm te geven. Zij kunnen dit echter alleen als zij het vrouwelijke gevoelselement in zichzelf hebben (h)erkend en geïntegreerd. En het is juist dit vrouwelijke gevoelselement – en de daarmee verbonden intuïtie, empathie en creativiteit – die in mannen ten zeerste wordt onderdrukt. Het vrouwelijke element staat voor ontvankelijkheid, verbinding en (sociale) procesgerichtheid.

Vrouwen zijn van nature meer procesmatig ingesteld, gericht op de sociale verbanden en samenhangen, die te voeden en te onderhouden. Deze natuurlijke kwaliteit van het vrouwelijke is, sinds de jaren 60/70 van de vorige eeuw door het zeer verleidelijke sociale beïnvloedingsprogramma van het feminisme, ook bij vrouwen in haar essentie grondig verstoort.

In dit kader zijn ook vrouwen gedurende de afgelopen eeuwen in de verschillende culturen blootgesteld aan de grootst mogelijke onderdrukkingskracht ten aanzien van hun ingeboren vrouwelijke kwaliteiten. Zij werden in eerste instantie teruggedrongen achter de vier muren van de huiselijke gevangenis. Om vervolgens in de tweede helft van de twintigste eeuw een vanuit het westen geïnitieerde illusionaire bevrijdingscampagne daaruit te worden voorgehouden, in de vorm van de economische emancipatie.

Het woord ‘emancipatie’ zegt al genoeg. Zij moesten zich op economisch gebied leren te gedragen als een man en zijnsgelijke worden. Er werd hen daarbij echter niet verteld dat dit godsonmogelijk is. Een vrouw kan niet gelijk worden aan een man. De illusie dat dit wel mogelijk zou zijn, is gebaseerd op het sociaal geënsceneerde concept van het moeten verloochenen van hun vrouwelijkheid. Om zich vervolgens als een man te gedragen, door hard te werken en carrière te willen maken.

Op allerlei mannelijke terreinen werd vrouwen geleerd mannen te moeten beconcurreren. Er werd zo een basis gelegd voor de kunstmatig geënsceneerde strijd tussen de seksen. Dit fenomeen valt dus in te passen in de moderne dialectische handelswijze van de heersende elite. Obama denkt, of is ingefluisterd, dat er in deze wereld meer plek en aandacht voorr transgenders gemaakt moet worden, met name in de sfeer van toiletten (HIER).

Vrouwelijke belastingsslaven
De werkelijke reden achter de economische vrouwenemancipatie is, naast het veroorzaken van de sociaal chaotiserende effecten ervan, dat vrouwen op deze wijze ook in het economische slavenprogramma worden getrokken. Evenals werkslaven kunnen zij zo ook tot belastingbetalende slaven en nog grotere consumptieslaven worden gemaakt. Vrouwen houden zich over het algemeen nu eenmaal in grotere mate bezig met winkelen en consumeren dan mannen, uitzonderingen daargelaten natuurlijk.

Dus zijn geld-verdienende vrouwen een weldaad voor de door de economische elite geschapen consumptiemaatschappij. Een ander nog bedenkelijker en vooral sociaal ontwrichtend bijeffect van die zogenaamde vrouwenemancipatie is, dat de zorg voor de kinderen van een werkende moeder bijna per definitie moet worden overgenomen door betaalde krachten in een kinderopvang. De opvang van de kinderen wordt in Nederland door de staat georganiseerd en zelfs gesubsidieerd. Hoewel in de laatste jaren de eigen bijdrage voor ouders systematisch is verhoogd.

Vele ouders zullen vanwege de verkregen luxe levensstandaard zich genoodzaakt voelen om beide te blijven werken, om zodoende deze te kunnen blijven bekostigen. Door de opgebouwde materiële comfortzone van een ‘eigen huis’, twee auto’s en meerdere vakanties per jaar, hebben velen zich in de economische ratrace laten vangen. Het bezitten van een eigen huis is nogal illusionair! Want zolang de hypotheek op het huis niet is afbetaald, is de bank de eigenaar. Zelfs als het wel afbetaald is, is het privé-eigendom van het huis nogal relatief. Voor alleenstaande moeders is het echter werken een bittere noodzakelijkheid geworden.

If you win the ratrace, you’re still  a rat!

Pedofielencircus..
Wanneer men met enigszins objectieve ogen naar dit fenomeen kijkt, kan men niet anders dan tot de bizarre conclusie komen dat vrouwen moeten werken om hun kinderopvang te kunnen blijven bekostigen. Het sociaal ontwrichtende aspect hieraan is, dat kinderen al vanaf hun babytijd weggerukt worden uit hun vertrouwde natuurlijke gezinsomgeving. Daarnaast worden ze al vanaf zeer jonge leeftijd blootgesteld aan de zielsvergiftigende invloed van de opvoedingsprogramma’s van de staat in de kinderdagverblijven.

Naast het op zich al traumatiserende effect van uit de eigen vertrouwde omgeving te zijn weggerukt, is in de afgelopen onthullende jaren gebleken dat kinderen in de kinderopvang ook op grote schaal worden blootgesteld aan de perverse seksuele behoeften van psychopathische pedofielen. De Amsterdamse Hofnarretje-affaire (HIER) is daar slechts één voorbeeld van.

Daarnaast heeft de staat jeugdzorgorganisaties in het leven geroepen die zoveel mogelijk kinderen (HIER), tegen de wil van de ouders en de kinderen (HIER) ontvoert en opbergt in gezinsvervangende tehuizen en bij pleeggezinnen. De hiervoor ontworpen wet- en regelgeving is bedoeld, om de ouderlijke invloed op hun kinderen in steeds grotere mate te ondermijnen. De staat beschkt en beslist over het lot van de in ‘haar eigendom’ zijnde onderdanen. In de gezinsvervangende instellingen staan kinderen ook in een schrikbarende mate (HIER) bloot aan de perverse seksuele lusten van volwassenen.

In de afgelopen jaren is er in Nederland veel commotie ontstaan over dit thema, die de regering er toe dwong om in het kader van het beteugelen van de onder de bevolking ontstane onrust en verontwaardiging, een onderzoekscommissie (HIER) in het leven te roepen. Deze bracht slechts een topje van de ijsberg in beeld en het uiteindelijke eindrapport, werd door de invloed van de Jeugdzorglobby gekuist tot een voor haar beter verteerbaar en minder belastend resultaat. Deze door de staat ingestelde organisatie had, door een gebrek aan medewerking tijdens het onderzoek, ook al een bijzonder vertragend effect op de totstandkoming van het eindrapport.

Zorg voor de jeugd?
Tevens is gebleken dat de zogenaamde Jeugdzorgorganisaties van de staat in verschillende landen kinderen regelrecht afleveren aan het circuit voor kinderhandel. De Amerikaanse senator Nancy Schaefer heeft de levering van kinderen aan de kinderhandel (HIER) door de Amerikaanse Child Protective Service openbaar gemaakt, maar moest dit met haar leven bekopen. Al met al worden ouders en kinderen in steeds sterkere mate uit elkaar getrokken en zo onder controle gebracht van overheden en malicieuze organisaties.

Hiermee hoop ik duidelijk te hebben gemaakt dat het zogenaamde politiek correcte gelijkheidsbeginsel der seksen, de grootste leugen is waar de machthebbers op deze planeet de moderne mens mee hebben geïndoctrineerd. Vrouwen en mannen kunnen nooit en te nimmer gelijk zijn. Mannen kunnen zelfs nooit gelijk zijn aan elkaar, evenals vrouwen dat ook niet kunnen ten opzichte van elkaar. Geen enkel mens kan gelijk zijn aan een ander. Deze politiek correcte gelijkheidsdoctrine is de basis voor de moderne verwarring, die op subtiele wijze via ‘emancipatie’-ideologieën aan de mensheid is opgedrongen.

Het benadrukken van het gelijkheidsbeginsel masseert op misleidende wijze het menselijke onderbewuste, met als doel het creëren van een collectivistisch uniforme massa die gemakkelijk te manipuleren en te beheersen is. Want dit gelijkheidsbeginsel impliceert per definitie de uitsluiting van individuele kwaliteiten en sekseverschillen. Zo wordt voor het kunstmatig geschapen dialectische probleem van de sekseverschillen, dus als oplossing het gelijkheidsbeginsel aangeboden. Waarmee men individuele ontwikkelingsbehoeften ontkracht, uiteindelijk uitmondend in een socialistisch/communistische uniforme wereldorde. Het meest misleidende aspect van het begrip gelijkheid is, dat het in de plaats gekomen is van gelijkwaardigheid. Een soort van Orwelliaanse new speak dus, die zowel mannen als vrouwen tot een gevangene maakt op gevangenisplaneet aarde.

Mannen en vrouwen in hetzelfde schuitje
Het bovenstaande laat zien dat zowel mannen als vrouwen in de afgelopen eeuwen bloot hebben gestaan aan onderdrukkende krachten vanuit de machtselite, die deze gevangenisplaneet meent te moeten besturen. Daarbij werd er zoveel verwarring gezaaid betreffende de mannelijke en vrouwelijke basiskwaliteiten, dat zowel mannen als vrouwen afgebracht werden en worden van een helende ontwikkelingsweg, die een integratie van het mannelijke en vrouwelijke in zichzelf zou kunnen bewerkstelligen. Met als gevolg het verloren gaan van het gevoel vooral mens te zijn.

Mens als uitdrukking van een eenheidsbeginsel dat, om haar scheppend vermogen tot uitdrukking te kunnen brengen, zich in een polair duaal beginsel uit. Maar dat in wezen dus complementair is. Mannen en vrouwen hoeven elkaar niet te bevechten en te beconcurreren. Ze kunnen elkaar aanvullen, mits zij de polaire c.q. aanvullende kracht in zichzelf hebben (h)erkend en geïntegreerd. Wanneer arbeid en inkomen op een andere wijze worden gewaardeerd en vormgegeven, door bijvoorbeeld een onvoorwaardelijk basisinkomen voor iedereen, kunnen zowel mannen als vrouwen betrokken zijn en blijven bij de opvoeding van hun kinderen.

In het artikel Menselijke brug (HIER) heb ik aangegeven hoe de Rooms Katholieke Kerk (RKK), er zorg voor heeft gedragen dat de individueel menselijke toegang tot het geestelijke afgesloten werd, doordat de RKK zichzelf als noodzakelijke bemiddelaar tussen God en de mens plaatste. Zo schafte zij de Geest in ieder mens af en sloot hem daardoor tevens af van zijn scheppingsbron. Het geestesbewustzijn zou men als mannelijk en schenkend kunnen beschouwen en de menselijke ziel, die door het materialistisch georiënteerde wetenschap ook is afgeschaft, als vrouwelijk en ontvankelijk.

Het is mijn ontwikkelde inzicht, dat wij door het leren van onze levenslessen onze ziel ontvankelijk mogen maken voor het ontvangen van de Universele Geest. In het hieronder weergegeven Graalsymbool, waarin de liggende maansikkel de vrouwelijke ziel weergeeft en de zon de mannelijke geest, wordt dit op beeldende wijze vormgegeven. Een astroloog vertelde me jaren geleden tijdens een consult eens, dat de emotioneel en/of fysiek afwezige vader de drijfveer kan zijn voor het op zoek gaan naar de geestelijke vader.

Hij verwoordde daarmee iets waar veel op zichzelf teruggeworpen mannen, die in de buitenwereld geen ware mannelijkheid kunnen herkennen, in onze tijd mee te maken hebben. Met het afsluiten van het patriarchaat ligt er geen nieuw matriarchaat, in de zin van een eenzijdig vrouwelijke leiderscultuur, in het verschiet. Ook geen transgenderscultuur of een  door transhumane robotten bepaalde nieuwe wereldstructuur. Wel krijgen mannen de mogelijkheid hun eigen vrouwelijke binnenwereld te verkennen en deze op een geïntegreerde, dat is dienstbare wijze, vorm te geven in de buitenwereld. Dit kan alleen maar leiden naar een geïntegreerde samenleving, waarin authentieke mannen én vrouwen, samen het authentieke mens zijn en het authentieke leven dienen.

 

Arend Zeevat

Noten

[1] Nog meer informatie betreffende het door de CIA gesponsorde feminisme:

http://www.rense.com/general21/hw.htm, http://www.whale.to/b/how7.html,

http://henrymakow.com/180302.html

[2] Guy Corneau: Afwezige vaders, verloren zonen. Verschenen in 1991 in het Engels. In het Nederlands uitgegeven door Servire in 1992 en 2000 onder ISBN-nummer: 90 215 8506 5. Het boek is helaas niet meer in het Nederlands beschikbaar en alleen in het Engels via: http://www.bol.com/nl/p/absent-fathers-lost-sons/1001004001170273/