‘Kroniek uit de toekomst’… Hoe bijzonder! (2)

Het is waarschijnlijk een van de meest ongelooflijke zaken die je sinds jaren hebt gelezen. Deze ‘Kroniek uit de toekomst’ vertelt een bizar en ongelooflijk verhaal van de controversiële ervaringen van Paul Dienach, die zo’n honderd jaar geleden in Centraal Europa leefde. Door een ernstige ziekte kwam deze Dienach in een coma terecht, waar hij ongeveer 1 heel jaar in bleef. In die periode -zo beweert hij- zou hij in vol bewustzijn naar de toekomst zijn gereisd en in een ander lichaam zijn getreden. Hierdoor zou hij zich met de mensen van die tijd hebben kunnen onderhouden.

En hoewel dit natuurlijk allemaal behoorlijk bizar kan klinken, zodat velen dit verhaal ook weg zullen zetten als ‘goedkope rommel’, blijken de schrijfselen van Dienach toch wel tot beroering te hebben geleid bij verschillende organisaties wereldwijd. Sommige van deze mensen zouden tot de Vrijmetselarij behoren. Er zijn veel boeken en geschriften die spreken over profetieën en ‘visies-uit-de-toekomst’, maar zelden zijn er verklaringen gevonden die zó levensecht zijn beschreven, als Paul Dienach dat deed.

En.. Slechts een handjevol individuen hebben in de loop der jaren gelegenheid gehad om deze verhalen te lezen..! En er zijn slechts enkele gedrukte exemplaren nog te vinden van dit boek van Paul Dienach. De oorspronkelijke teksten waren in het Griek opgezet en zijn daarna in het Engels vertaald. Wij hebben de ervaringen van Dienach weer vertaald in het Nederlands vanuit dat Engels.

‘Kroniek van de toekomst’ is het opmerkelijke verhaal van de Zwitser Paul Amadeus Dienach over de ongelooflijke gebeurtenissen welke plaatsvonden in het begin van de vorige eeuw. Dienach beweert, dat terwijl zijn lichaam een jaar lang in comateuze toestand lag in een ziekenhuis in Genève, zijn bewustzijn in het lichaam van Andreas Northam terechtkwam, die in het jaar 3906 leefde. Het klinkt bizar, maar het door Dienach opgeschreven relaas wordt zeer serieus genomen door de vrijmetselaars, die zijn boek lang een goed bewaard geheim houden.

Er zijn tig boeken geschreven over profetieën en visioenen omtrent de toekomst, maar het originele verhaal van Dienach spant de kroon. Slechts een handje vol mensen heeft het voorrecht gehad om Dienachs gedetailleerde kroniek te lezen, er werden in Griekenland maar een klein aantal exemplaren gedrukt. Nu kunnen meer mensen kennismaken met de onthullingen van Dienach over de toekomst en de evolutionaire stappen die de mensheid in het verhaal maakt.

Wie is deze schrijver, Paul Amadeus Dienach..?
Paul Amadeus Dienach is in zijn tijd leraar Duits. Hij was geen schrijver, hij had ook nooit het plan opgevat om een boek te gaan schrijven. Kroniek van de Toekomst is zijn gepubliceerde dagboek. Dienach leed aan een zeldzame vorm van encefalitis lethargica (epidemische slaapziekte) en in 1921 beland hij in een coma en blijft dat in een ziekenhuis van Genève een jaar lang.
Wanneer Dienach uit zijn coma ontwaakt schrijft hij in zijn dagboek dat hij de hele tijd bewust is geweest, maar niet in het jaar waarin hij ziek wordt, noch op de plaats waar zijn lichaam ligt. Zijn bewustzijn is in het lichaam van een andere man, Andrew Northam, terechtgekomen en wel in het jaar 3906.

Volgens Dienach realiseren de mensen in het jaar 3906 zich dat een ander bewustzijn het lichaam van Andrew Northam is binnengegaan. Ze laten hem alles zien over hun tijd en lichten hem ook in over wat er historisch allemaal gebeurd is vanaf de 21e eeuw tot 3906. Een nieuwe soort mens, de Homo Occidantalis Novus, heeft de huidige Homo sapiens opgevolgd. In zijn memoires schetst hij de stappen die plaatsvinden gedurende de millennia, zowel de goede als de slechte. Hij heeft in zijn eigen tijd, uit angst voor gek verklaard te zullen worden, nooit gepraat over zijn ervaringen.

Zijn dagboek wordt gepubliceerd..
Op 36-jarige leeftijd, met een kwetsbare gezondheid en na het herstel van zijn coma, besluit Dienach om naar Griekenland te gaan. Het milde klimaat lijkt goed voor zijn gezondheid en hij kan als leraar Duits aan de slag op de universiteit. Een van zijn leerlingen is George Papahatzis. George zal later vicevoorzitter van de Nationale Raad van Griekenland worden, stichtend lid van de Griekse Philosophical Society en één van de hervormers Bestuursrecht in Griekenland, evenals een hoge rang lid van een aantal geheime genootschappen, inclusief de vrijmetselaars.

De gezondheid van Dienach verergert echter. Omdat hij voelt dat hij niet lang meer te leven heeft besluit hij om naar Italië te gaan. Dienach vertrouwt zijn trouwe leerling Papahatzis een koffertje vol aantekeningen toe. Hij zegt erbij dat, als Papahatzis zijn Duits wil verbeteren, het door Dienach geschreven verhaal door Papahatzis gelezen mag worden. Hij neemt afscheid van zijn jonge vriend en vertrekt en sterft in de eerste helft van 1924 in Italië aan tuberculose.

George Papahatzis doet er maar liefst 14 jaar over om de schrijfsels van Dienach te vertalen, van 1926 tot 1940. Hij is verrast door het verhaal. Het lijkt een eigenaardige vorm van een roman te zijn. Maar, naarmate hij meer leest, beseft hij dat het geschrevene het dagboek van zijn leraar is.

Door de Tweede Wereldoorlog en de daarop gevoerde Burgeroorlog stopt George tijdelijk met vertalen. Van 1952 tot 1966 probeert Papahatzis in Zwitserland tevergeefs familieleden van Dienach op te sporen. Papahatzis geeft het vertaalde dagboek aan enkele van zijn vrienden, hoge vrijmetselaars. Het dagboek wordt bewaard door de loge waarvan Papahatzis lid is en uitermate serieus genomen. Dienach wordt gezien als een profeet van de moderne tijd.

Publicatie en de aanval door de kerk
Tot 1972 is het vertaalde dagboek van Dienach binnen de vrijmetselarij en filosofische bewegingen verkrijgbaar; men vindt het in die tijd té controversieel voor het volk. George Papahatzis denkt daar anders over. In 1972 publiceert hij een aantal pagina’s en hij krijgt er meteen problemen door. Hij verliest zijn baan, wordt door de kerk tot ketter verklaard en de meeste exemplaren van de Kroniek van de toekomst verdwijnen op onverklaarbare wijze. Er blijven maar een paar boeken over.

In 1979 volgt een tweede editie, maar het boek verdwijnt snel uit de roulatie. Papahatzis sterft uiteindelijk en zijn familie zal zijn werk niet voortzetten. Niet veel mensen zijn op de hoogte van het bestaan van het boek. Tot dertig jaar later. Radamanthys Anastasakis, een hoge Griekse vrijmetselaar, besluit het boek op kleine schaal te publiceren. In een aantal vervolgartikelen wordt dieper ingegaan op de inhoud van het 1000 pagina’s tellende dagboek.

Het wordt door Anastasakis voor het eerst goed gepresenteerd. Bij het schrijven van het dagboek heeft Dienach aantekeningen en herinneringen opgeschreven, van zijn jeugd en van de periode 3906 door elkaar. Anastasakis maakt er een duidelijk en boeiend verhaal van.

x

Voor deel 1 klik je HIER

* * *

x

Kroniek uit de toekomst (deel 2)

2015  WantToKnow.nl/.be

x

Dagboek 1918:

4 december 1918

Ons geheime geluk heeft een paar maanden geduurd. Ik weet niet meer welk seizoen het was. Praatten andere mensen over ons? Kan ik me ook niet herinneren. Het enige wat ik me kan herinneren is Ann. Mijn plannen voor de toekomst, elke gedachte, elke hoop draaide om haar…. Toen werd mij een baan aangeboden als leraar op een school. Ik zag het als een goed teken en was heel blij, ik zou financieel onafhankelijk zijn en in staat om Ann ieder kwartaal te zien. Vervolgens ging er nog een jaar voorbij. Haar moeder stierf. Ik had eindelijk wat geld bespaard om mijn leven te kunnen beginnen samen met haar.

Ze schreef me brieven waarin ze zei erg verdrietig te zijn. Ik nam aan dat haar moeders dood de reden daarvoor was. Ik vergiste me daarin. Toen die man in haar leven opdook en aan Anns vader vroeg om haar hand, smeekte haar vader haar om het te accepteren. Hij loog tegen haar over zijn financiële situatie. Hij bleef haar maandenlang bestoken, haar wil werd beetje bij beetje gebroken. Pas na de dood van Ann heb ik begrepen hoe haar vader misbruik had gemaakt van haar liefde en genegenheid voor hem. Als haar moeder nog in leven was geweest, dan zou ze de pijn in Anns hart hebben aangevoeld.

Anns beste vriendin Amelia praat er nog vaak over met mij: hoe Ann werd verscheurd tussen het ongelukkig maken van haar vader en het verbrijzelen van haar eigen hart en hoezeer Ann daaronder leed. Ann lag uren in de armen van Amelia te huilen en Amelia raadde haar aan van huis weg te lopen, maar die laatste stap heeft ze nooit durven nemen. In haar hoofd speelde de laatste wens van haar moeder op het sterfbed – dat Ann naar haar vader zou luisteren – het gaf richting aan elke beweging die ze maakte. Ann vond het haar plicht. Zij werd verteerd door het idee van opoffering.

Op een ochtend kreeg ik een brief van mijn moeder. De broer van Ann was op zoek naar mij. Ik regelde een ontmoeting met hem. Hij vroeg mij om hulp. Zijn vader en hij waren er nog steeds niet in geslaagd om Ann te overtuigen. “Heb je er ooit over nagedacht hoe jullie gaan wonen, in welke omstandigheden? Wat heb jij haar eigenlijk te bieden?”, vroeg hij. Ik vroeg hem te vertrekken, schold hem uit en ging toen huilend naar huis. Ik had iemand beledigd die zij erg graag mocht. Ik heb haar nog een paar keer gezien daarna. Ze leek gelukkig. Ze zei me geen zorgen te maken, want niemand kon haar dwingen met iemand te trouwen als zij zelf niet wilde.

Voor de rest van mijn leven – ongeacht hoe lang dat zal zijn – zal de herinnering aan haar in die nacht, de laatste keer dat ik haar voor mij zag staan, altijd hetzelfde blijven, fris en levendig. Ze was niet verdrietig. Integendeel; ze was vol optimisme. Ze lachte. Ik bleef maar kijken naar haar. We stonden op ‘onze’ heuvel. Ik kuste haar haar. Om ons heen niets dan anemonen.

“Genoeg voor vandaag … Laten we teruggaan … ik moet vroeg thuis zijn”, zei ze. “Volgende keer dat we hier zijn zal ik een bloemenkrans maken van de bloemen die hier staan. Zal jij deze dan om mijn hoofd leggen?”.
“Beloof mij, dat ik je weer zal zien, dat zij jouw wil niet zullen breken!”
“We zullen hier weer samenkomen”, beloofde ze, “ik zweer je, dat we hier samen terug zullen komen”…..

6 december 1918

Die verdoemde pijnen blijven maar aanhouden. De artsen zeggen dat ik moet rusten. Waarover had ik het? Oh ja! Op een dag vroeg mijn moeder om mee op reis te gaan. Het kostte me een tijdje om erachter te komen waarom. Het was de periode waarin Ann moest trouwen. Ik kan het mijn moeder niet kwalijk nemen… Ann stierf twee jaar na de bruiloft. Ze begon gewicht te verliezen. Haar man zei dat ze naar niemand luisterde, noch voorzichtig was. De artsen hadden verteld dat ze niet zwanger mocht raken. Ann overleed voor ze haar kind borstvoeding kon geven.

Toen ik terugkwam van de reis bleef ik een jaar binnen zonder enig contact met iemand te hebben. Mijn haar en baard waren gegroeid tot aan mijn borst. Alleen Amelia was welkom. Ann was ziek, maar nog in leven. Op een middag in 1909 hoorde ik geklop op de deur. “Doe Open! Ik ben het, Amelia! ” Ik rende de trap af en greep haar bijna bij de nek. “Wat is er gebeurd? Is ze dood? Vertel het me”, vroeg ik haar. De ogen van Amelia waren roodomrand. “Luister! Je moet nu direct meekomen. Ze wil je zien!”

Amelia zei dat Ann vaak om mij gevraagd had, vooral ’s nachts. En Ann bleef maar om de anemonen vragen, van ‘onze’ heuvel. Maar pas nu liet haar man toe dat ik werd verwittigd, omdat volgens de doctoren het einde zeer nabij was. Haar man had het huis expres verlaten, zodat we elkaar nog een keer konden zien.

De eerste gedachte die bij me opkwam was dat ik haar sinds haar huwelijk niet een keer had gezien. Ik kon aan niets anders denken. We wachtten tot de avond. Hun huis was een van de mooiste herenhuizen van de staat. Wij zijn naar binnen gegaan en meteen naar boven naar haar kamer gelopen. Ze zat rechtop in bed. Alleen het lieve was over in haar voor de rest verwelkte gezicht. Ze was gekleed in een zijden gewaad en had haar favoriete kapsel gekozen. Het eerste woord dat ze uitriep was mijn naam. Ze glimlachte, haar gezicht gaf uiting aan zoveel geluk als het nog kon uitdrukken. Ze strekte haar hand. Ik nam haar hand in de mijne en begon deze te kussen.

“Je bent gekomen, Paul! Je ben gekomen! Ik ben zo blij dat je gekomen bent! Het is goed om je een laatste keer te zien, nu het einde nabij is … En aangezien mijn man het goedkeurde…. “.

Ik knielde naast haar bed en vroeg haar om op te houden. Ik zei haar dat ze beter zou worden en dat alles goed zou komen. Ze bewoog mijn hand naar haar bleke gezicht en lippen en zuchtte alsof ze was opgelucht.

“De laatste keer dat je haar zag”, zei Amelia,” toen ze zwoer dat ze terug zou komen, geloofde ze daar echt in …” Ann knikte instemmend. “Maar het leven had andere plannen en ze niet terugkeren naar jou. Dat is een zielen-last en ze vraagt jou om vergeving … “.

Ik vergaf haar met heel mijn hart, kuste haar haar zoals ik dat voeger deed en plotseling lichtte haar gezicht op.

We lieten Ann een tijdje rusten en toen zei ze tegen me: “Als ik ben heen gegaan, wil je dan onze heuvel af en toe bezoeken. De bomen en het gras willen misschien iets delen met je. Vergeet mij niet. Als je trouw aan onze liefde blijft en me niet in de steek laat, zal ik je nooit alleen laten. Ik zal altijd aan je zijde blijven Paul en ook bij mijn kind. Wanneer je me nodig hebt … “.

Ik bracht Amelia daarna naar haar huis en kwam om middernacht terug in mijn eigen huis. Mijn gemoed kende een vreemde mix van geluk en pijn. “Wat is dit?” vroeg ik me af, “Waarom ben ik er zo zeker van dat ik haar zal weerzien?”

Het was een woensdagavond dat ik haar sprak, de zondag daarna overleed ze.

17 januari 1919

Vanmorgen om 8:40 uur, was het 2 jaar geleden dat ik van mijn eerste coma bijkwam. Dat ik mijn ogen opende en mezelf weer was. Ik herinner me dat het sneeuwde. Mijn moeder zat naast me op de grond met tranen van vreugde. “Wat is er gebeurd?” vroeg ik haar. Ik kreeg antwoord van onze huisarts: “Nou, het werd tijd dat je eens wakker werd! Je hebt elk record gebroken! “
Blijkbaar had ik een soort van lethargie. Ik had 14 dagen geslapen…! De arts droeg een mooie stropdas en probeerde me moed in te spreken. Hij slaagde daar niet in. In plaats van te lachen, verspreide een groteske grijns over zijn gezicht. Naarmate de maanden voorbij gingen begon ik me beter te voelen en weer moed te krijgen. Uiteindelijk kan de mens wennen aan alles …
“Nu u bekend bent met mijn zaak”, vertelde ik de dokter eens, “hoef ik geen angst te hebben dat u mij levend begraaft…”

23 januari 1919

Het is de vierde mistige en bewolkte dag op een rij. Wat kan men doen met dit weer? Vrienden komen mij niet meer bezoeken … Ik lees weer een geschiedenisboek. Sinds ik op de basisschool zat, heeft de geschiedenis altijd de macht gehad om me mee te nemen. Ik herinner me dat ik toen dacht dat we allemaal werden geboren op een bepaalde plaats en tijd op basis van louter toeval. We konden gemakkelijk geboren worden in een heel ander land, andere cultuur en eeuw, met andere vrienden, banen, geliefden. Maar we zouden niet in staat zijn om de dingen te weten die op het punt staan om te gebeuren, dat wil zeggen, nu.

Ik probeer om te lezen, maar het kost nu, in tegenstelling tot vroeger, moeite. Vandaag heeft mijn eenzaamheid zijn diepste punt bereikt.

18 februari 1919

Ik heb weer ontmoetingen met de priester. Hij heeft mij nooit onder druk gezet om te praten en dat helpt. Amelia had hem uitgelegd dat ik behoefte aan tijd heb. Hij respecteert dat. Daarom ging ik naar hem toe. Hij zei dat hij graag met me wilde praten. Praten met hem was altijd erg interessant. Hij heeft een positieve manier van denken en een duidelijk oordeel, zonder vooroordelen of stereotypen. Zijn geest is robuust en licht.

Ik staarde naar de hoeveelheid boeken in zijn bibliotheek. Hij heeft bijna alles, van de Mystici uit het Oosten tot de filosofen uit het Westen.

“Ik zie je staren naar deze waardeloze boeken,” zei hij me alsof hij mijn gedachten kon lezen, “Verwacht er niet teveel van”. “Ik heb ze allemaal gelezen. Ik ken alles dat is gezegd door de knapste koppen van alle tijden. Maar ik zal nooit het gevoel kennen van echte liefde, dat de macht heeft om je tot het hoogste punt van kennis te brengen … Ik zal nooit zo een liefde ervaren… “.

Hij wendde zich tot mij. Het was de eerste keer dat hij, een discreet en attente man, toespeling op Ann maakte, zij het indirect. Hij was op zoek, wilde inzichten van mij. Hij wilde weten wat echte liefde was, zelfs al was het alleen maar door middel van de beschrijving van iemand anders.

“Ze heeft mij gezegd dat ze altijd bij mij zou zijn … en dat is nu tien jaar geleden. Niet een keer heb ik haar bij me gevoeld of een teken van haar gehad. Vertel me dan, vader, over de onvergankelijke ziel en verzoening, waarover u predikt, terwijl we geen enkele communicatie hebben met diegenen waarvan wij zoveel hielden?”

“Als je op zoek bent naar bescherming tegen de momenten van pijn kan ik je niets anders bieden dan geloof; elk geloof. Maar laten we ons focussen op jou. Ik praat nu tegen jou als een broer, niet als priester. Als ik jou was, zou ik mijn hoop en toekomst niet laten afhangen van deze belofte. Al die jaren dat je over de hele toestand hebt nagedacht is ten koste gegaan van je geestelijke gezondheid. Waarom? Denk je dat dit gezond of juist is? Heb je niet genoeg ervaring om te weten dat je maar beter niet kunt vertrouwen op onrealistische verwachtingen?

Jij moet een teken krijgen; waarom zou de Creatie diens geheimen onthullen aan jou? En waarom wil je alles weggooien, met als enige excuus het niet ontvangen van tekens? Weet je zeker dat ze niet zijn geopenbaard aan jou, maar dat jij misschien te blind was om ze te zien of te begrijpen?”. Ik kon geen tegenargument bedenken. We zaten een tijdje tegenover elkaar zonder te praten, toen vertrok ik.

Die nacht bad ik weer voor het eerst, het was lang geleden. Ik vroeg de Heer om hulp, om rustig te worden, om mij inzicht te geven en om mij te laten zien dat twijfelen niet nodig was. Toen huilde ik weer voor het eerst, ik huilde! Zou dat misschien het teken zijn waar ik zo lang naar gezocht had?

24 februari 1919

De gedachte dat ik altijd dit leven vaarwel kon zeggen was zeer aantrekkelijk in het begin. Zoveel mensen verdwijnen elke dag, op elke leeftijd. Niets kan worden uitgesloten. Suïcidale gedachten bleven echter niet hangen. Ik weet niet of mijn moeder of mijn lafheid daar de oorzaak van was, of een pure soort zelfzucht die was gecreëerd door de open wond in mijn hart. De mogelijkheid alleen al, troostte me echter. Vaag was ik op zoek naar het verbreken van banden. Als zij weg is, ga ik weg met haar; zo simpel als dat. Dat was de gedachte. En zij zou daar ergens wachten op mij, ongewijzigd, alles zou zijn zoals het was.

x

Binnenkort deel III uit deze serie.