‘Kroniek uit de toekomst’… Hoe bijzonder!

Het is waarschijnlijk een van de meest ongelooflijke zaken die je sinds jaren hebt gelezen. Deze ‘Kroniek uit de toekomst’ vertelt een bizar en ongelooflijk verhaal van de controversiële ervaringen van Paul Dienach, die zo’n honderd jaar geleden in Centraal Europa leefde. Door een ernstige ziekte kwam deze Dienach in een coma terecht, waar hij ongeveer 1 heel jaar in bleef. In die periode -zo beweert hij- zou hij in vol bewustzijn naar de toekomst zijn gereisd en in een ander lichaam zijn getreden. Hierdoor zou hij zich met de mensen van die tijd hebben kunnen onderhouden.

En hoewel dit natuurlijk allemaal behoorlijk bizar kan klinken, zodat velen dit verhaal ook weg zullen zetten als ‘goedkope rommel’, blijken de schrijfselen van Dienach toch wel tot beroering te hebben geleid bij verschillende organisaties wereldwijd. Sommige van deze mensen zouden tot de Vrijmetselarij behoren. Er zijn veel boeken en geschriften die spreken over profetieën en ‘visies-uit-de-toekomst’, maar zelden zijn er verklaringen gevonden die zó levensecht zijn beschreven, als Paul Dienach dat deed.

En.. Slechts een handjevol individuen hebben in de loop der jaren gelegenheid gehad om deze verhalen te lezen..! En er zijn slechts enkele gedrukte exemplaren nog te vinden van dit boek van Paul Dienach. De oorspronkelijke teksten waren in het Griek opgezet en zijn daarna in het Engels vertaald. Wij hebben de ervaringen van Dienach weer vertaald in het Nederlands vanuit dat Engels.

x

x

x

Het door vrijmetselaars lang geheim gehouden..

x
‘Kroniek uit de toekomst’

2015 WantToKnow.nl/.be

 x

‘Kroniek van de toekomst’ is het opmerkelijke verhaal van de Zwitser Paul Amadeus Dienach over de ongelooflijke gebeurtenissen welke plaatsvonden in het begin van de vorige eeuw. Dienach beweert, dat terwijl zijn lichaam een jaar lang in comateuze toestand lag in een ziekenhuis in Genève, zijn bewustzijn in het lichaam van Andreas Northam terechtkwam, die in het jaar 3906 leefde. Het klinkt bizar, maar het door Dienach opgeschreven relaas wordt zeer serieus genomen door de vrijmetselaars, die zijn boek lang een goed bewaard geheim houden.

Er zijn tig boeken geschreven over profetieën en visioenen omtrent de toekomst, maar het originele verhaal van Dienach spant de kroon. Slechts een handje vol mensen heeft het voorrecht gehad om Dienachs gedetailleerde kroniek te lezen, er werden in Griekenland maar een klein aantal exemplaren gedrukt. Nu kunnen meer mensen kennismaken met de onthullingen van Dienach over de toekomst en de evolutionaire stappen die de mensheid in het verhaal maakt.

Wie is deze schrijver, Paul Amadeus Dienach..?
Paul Amadeus Dienach is in zijn tijd leraar Duits. Hij was geen schrijver, hij had ook nooit het plan opgevat om een boek te gaan schrijven. Kroniek van de Toekomst is zijn gepubliceerde dagboek. Dienach leed aan een zeldzame vorm van encefalitis lethargica (epidemische slaapziekte) en in 1921 beland hij in een coma en blijft dat in een ziekenhuis van Genève een jaar lang.
Wanneer Dienach uit zijn coma ontwaakt schrijft hij in zijn dagboek dat hij de hele tijd bewust is geweest, maar niet in het jaar waarin hij ziek wordt, noch op de plaats waar zijn lichaam ligt. Zijn bewustzijn is in het lichaam van een andere man, Andrew Northam, terechtgekomen en wel in het jaar 3906.

Volgens Dienach realiseren de mensen in het jaar 3906 zich dat een ander bewustzijn het lichaam van Andrew Northam is binnengegaan. Ze laten hem alles zien over hun tijd en lichten hem ook in over wat er historisch allemaal gebeurd is vanaf de 21e eeuw tot 3906. Een nieuwe soort mens, de Homo Occidantalis Novus, heeft de huidige Homo sapiens opgevolgd. In zijn memoires schetst hij de stappen die plaatsvinden gedurende de millennia, zowel de goede als de slechte. Hij heeft in zijn eigen tijd, uit angst voor gek verklaard te zullen worden, nooit gepraat over zijn ervaringen.

Zijn dagboek wordt gepubliceerd..
Op 36-jarige leeftijd, met een kwetsbare gezondheid en na het herstel van zijn coma, besluit Dienach om naar Griekenland te gaan. Het milde klimaat lijkt goed voor zijn gezondheid en hij kan als leraar Duits aan de slag op de universiteit. Een van zijn leerlingen is George Papahatzis. George zal later vicevoorzitter van de Nationale Raad van Griekenland worden, stichtend lid van de Griekse Philosophical Society en één van de hervormers Bestuursrecht in Griekenland, evenals een hoge rang lid van een aantal geheime genootschappen, inclusief de vrijmetselaars.

De gezondheid van Dienach verergert echter. Omdat hij voelt dat hij niet lang meer te leven heeft besluit hij om naar Italië te gaan. Dienach vertrouwt zijn trouwe leerling Papahatzis een koffertje vol aantekeningen toe. Hij zegt erbij dat, als Papahatzis zijn Duits wil verbeteren, het door Dienach geschreven verhaal door Papahatzis gelezen mag worden. Hij neemt afscheid van zijn jonge vriend en vertrekt.

Hij sterft in de eerste helft van 1924 in Italië aan tuberculose. George Papahatzis doet er 14 jaar over om de schrijfsels van Dienach te vertalen, van 1926 tot 1940. Hij is verrast door het verhaal. Het lijkt een eigenaardige vorm van een roman te zijn. Maar, naarmate hij meer leest, beseft hij dat het geschrevene het dagboek van zijn leraar is.

Door de Tweede Wereldoorlog en de daarop gevoerde Burgeroorlog stopt George tijdelijk met vertalen. Van 1952 tot 1966 probeert Papahatzis in Zwitserland tevergeefs familieleden van Dienach op te sporen. Papahatzis geeft het vertaalde dagboek aan enkele van zijn vrienden, hoge vrijmetselaars. Het dagboek wordt bewaard door de loge waarvan Papahatzis lid is en uitermate serieus genomen. Dienach wordt gezien als een profeet van de moderne tijd.

Publicatie en de aanval door de kerk
Tot 1972 is het vertaalde dagboek van Dienach binnen de vrijmetselarij en filosofische bewegingen verkrijgbaar; men vindt het in die tijd té controversieel voor het volk. George Papahatzis denkt daar anders over. In 1972 publiceert hij een aantal pagina’s en hij krijgt er meteen problemen door. Hij verliest zijn baan, wordt door de kerk tot ketter verklaard en de meeste exemplaren van de Kroniek van de toekomst verdwijnen op onverklaarbare wijze. Er blijven maar een paar boeken over.

In 1979 volgt een tweede editie, maar het boek verdwijnt snel uit de roulatie. Papahatzis sterft uiteindelijk en zijn familie zal zijn werk niet voortzetten. Niet veel mensen zijn op de hoogte van het bestaan van het boek. Tot dertig jaar later. Radamanthys Anastasakis, een hoge Griekse vrijmetselaar, besluit het boek op kleine schaal te publiceren. In een aantal vervolgartikelen wordt dieper ingegaan op de inhoud van het 1000 pagina’s tellende dagboek.

Het wordt door Anastasakis voor het eerst goed gepresenteerd. Bij het schrijven van het dagboek heeft Dienach aantekeningen en herinneringen opgeschreven, van zijn jeugd en van de periode 3906 door elkaar. Anastasakis maakt er een duidelijk en boeiend verhaal van.

x

x

x

1. Chronicles from the Future: Diary Page – December 2nd 1918
Herinneringen uit het verleden, 2 december 1918, eerste deel

Ik heb besloten om elke dag wat te schrijven, zodat ik mijn trieste verhaal, beetje bij beetje kan vertellen, van het begin tot het eind. Tijdens de eerste 21 jaar van mijn leven zou je denken dat ik de gelukkigste persoon op aarde was. Het is nu al 11 jaar geleden, 11 ondraaglijke jaren. Het enige wat ik nu verlang is een beetje troost, of iets om me mee bezig te houden …

Het voelt als gisteren, die heerlijke dagen met nooit eindigend geluk met Ann. Het kan niet waar zijn dat deze liefde zo’n triest einde kent, dat Ann nu al zoveel jaren dood is, dat alles vervaagt … Nee, ik kan het niet geloven, 9 hele jaar zonder haar.

“Waarom blijf je jezelf martelen door zo te denken?”, vraagt men. Ik begrijp dat. Ik moet er een einde aan maken, maar het is moeilijk deze geschiedenis goed te kunnen afsluiten. Je weet het niet, maar onze liefde was niet zomaar een liefdesverhaal. We zaten nog op school toen we op elkaar verliefd werden. Sindsdien heb ik haar voor altijd naast mij gedacht… Die man, die ons leven heeft verwoest en haar naar haar graf heeft gestuurd, heeft nooit echt van haar gehouden! Hij heeft nooit overwogen dat Ann zijn enige ware liefde zou zijn, zoals ik deed. Hij zag niets in haar ogen.

Toen ik klein was, staarde ik uren door mijn raam, die tegenover haar raam lag. En als het slecht weer was, verplaatste ik mij niet van daar! Ik zag de mensen haastig over straat gaan, glimlachend bij de gedachte aan warme soep en een gezellig bed thuis, terwijl ik alleen wenste dat het weer zo zou blijven, en ik een betere kans had op het zien van haar.

Wat zou Ann nu denken? Hoe zou zij deze grauwe wereld zien? Dat waren mijn gedachten. En als ik haar onder de lamp in haar kamer zag zitten, met een borduurwerkje in haar handen, werd mijn verlangen naar haar mijn levensdoel. Een redding uit de eenzaamheid. Alleen tijdens vakanties hoopte ik op mooi weer. Storm zou de kansen op een toevallige ontmoeting met haar en haar familie in het park verminderen. Maar toch, zenuwachtig was ik wel. Ik zou dan hallo moeten zeggen en ik schaamde mij als ik in het bijzijn van haar ouders bleek werd van de zenuwen.

Maar de dagen werden heel gelukkig hierna! Kort voordat haar broer de stad verliet om te gaan studeren leerde ik hem beter kennen. Hij nodigde mij bij hem thuis uit. Ik kwam er vaak. Ik zweer dat mijn ontmoeting met Ann niet mijn eigen initiatief was. Ik had die moed helemaal niet.Diegenen die in hun vroege tienerjaren puur en krachtig hebben gehouden van iemand zijn zich hier terdege van bewust en begrijpen dit. In de begindagen, realiseerde zelfs Anna het niet; ze keek alleen uit naar mijn volgende bezoek zodat ze mij weer een nieuw cadeautje kon geven – reisboeken, kleurpotloden …

Ik herinner me nog de eerste keer dat ik haar in het wit gekleed in de kerk zag zitten. “Hoe hebben haar wimpers in zo’n korte tijd zoveel kunnen groeien?”, dacht ik bij mezelf. Ik herinner me ook dat tijdens mijn laatste jaar op de middelbare school overal in de marges van mijn boeken haar naam stond geschreven. Op een dag kon ik mezelf niet tegenhouden en ze merkte mijn betraande ogen op. We zaten in de woonkamer met voor ons op tafel een groot opengeslagen boek. Haar moeder zat vlak naast haar. Ik zal haar blik nooit vergeten. Een enorme vraagteken. Zo ernstig; veel te ernstig voor haar leeftijd.

We zeiden geen woord en sloegen het boek snel dicht. Boos op mezelf, veegde ik de tranen uit mijn ogen, nam haastig afscheid van haar moeder en rende weg. Ik huilde mezelf in slaap die nacht. Het zou mijn schuld zijn als ik haar nooit meer zou zien. Er gingen elf dagen voorbij. Op een middag, ik kwam vroeger thuis als normaal, hoorde ik geluiden uit onze woonkamer. Ik liep naar binnen en wie was daar, samen met haar moeder? Ann. Voordat ik de schok te boven was moest ik ze natuurlijk groeten. Ann deed alsof er niets was gebeurd. Een jongen kan zoiets niet verstoppen. Het bezoek aan ons huis was haar idee geweest.

Toen was het mijn tijd om te gaan studeren. Ik ging twee jaren weg. Tegen de tijd dat ik naar huis terugkeerde was Ann getransformeerd in een echte jongedame. De eerste keer dat ik haar weer zag sprak ze anders tegen me als ik gewend was en ze keek me recht in de ogen. Ik verstomde, kon geen fatsoenlijke zin uit mijn mond krijgen. Ik bloosde en gaf antwoorden op haar vragen met maar één woord. Maar toch, ik was zo enorm gelukkig.

Nu bezoek ik alle plaatsen die ik met haar heb bezocht opnieuw, steeds weer. Wat heb ik anders te doen, dan mijn misère tot mij door te laten dringen? Terwijl ik schrijf rollen de tranen op de natte inkt, de letters vervormend. Het is belachelijk, ik weet het, een 32-jarige man die huilt als een baby. Het is mij zo vaak verteld dat ik het nu zelf ook besef. Maar vergeef me. Ik ben een ongelukkige man die veel heeft meegemaakt in zijn leven.

Niemand wist van onze prille liefde in die tijd, alleen haar vriendin Amelia wist het. Ik had het niet verteld aan mijn eigen moeder, mijn beste vriend, mijn held! Hoeveel heeft Ann zelf moeten doormaken, met mijn ziekten en hoeveelheid ongeluk. Terwijl ze op sterven ligt, is zij nog steeds de schouder waarop ik kan huilen, en ben ik niet haar steun en toeverlaat. Ik herinner mij mijn moeder, die ’s nachts huilde, niet wist wat te doen. Ik herinner mij dat mijn moeder naar haar huis toeging en haar ouders die zeiden dat er niets meer gedaan kon worden voor hun dochter. Er was geen enkele hoop. Jij mocht haar niet zien. Ik mocht haar niet zien….

(binnenkort het vertaalde deel II uit ‘Kroniek uit de toekomst’)

* * *