Het Ei..

“Je stierf onderweg naar huis; je had een auto-ongeluk. Op zich niets bijzonders, maar toch fataal. Je liet een vrouw en twee kinderen achter en het was een pijnloze dood. De hulpverleners hebben écht hun best gedaan om je te redden, maar vergeefs. Je lichaam was zo verbrijzeld dat je echt beter af bent, geloof me! En daarna heb je mij ontmoet.”

Het Ei

Door Andy Weir

“Wat … wat is er dan gebeurd?“ vroeg jij. “Waar ben ik?”

“Je stierf,” zei ik zakelijk.

“Er was een … ik weet het weer, er was een vrachtwagen en ik kon niet uitwijken …”

“Yup,” ‘zei ik.

“En nu… Ik … ik ben dood?”

“Yup. Maar kop op, voel je er niet slecht onder. Iedereen sterft, “ zei ik.
Je keek om je heen. Er was niets, alleen jij en ik.

“Waar zijn we, wat is deze plaats?” vroeg je. “Is dit de hemel?”

“Meer of minder”’, zei ik.

“Ben je God?” vroeg je mij toen.

“Yup,” antwoordde ik. “Ik ben God.”

“Mijn kinderen … mijn vrouw” , zei je. “Hoe zit het met hen? Komt het goed met ze?”

“Prachtig, dat is wat ik graag zie! “ zei ik. “Jij bent weliswaar dood, maar je voornaamste zorg gaat uit naar je gezin.”

Je keek me gefascineerd aan. Je zei dat je vond dat ik niet op God leek. “Ik dacht dat je er uitzag als een mens. Een oude man met baard of eventueel een vrouw. Iemand met de uitstraling van gezag. Maar je lijkt meer op een leraar van de middelbare school dan de almachtige.”

“Maak je geen zorgen”, zei ik. “Het komt écht allemaal goed. Je kinderen zullen  je herinneren als de perfecte ouder. Ze hadden geen tijd om je tijdens hun opgroeien te minachten. Je vrouw huilt voor de buitenwereld, maar stiekem is ze opgelucht. Om eerlijk te zijn, je huwelijk was voorbij. Als het een troost voor je is, ze voelt zich erg schuldig voor het gevoel van opluchting. “

“Oh”, zei je. “Maar wat gebeurt er nu? Moet ik verder naar de hemel of de hel of zoiets? ”

“Nee,” zei ik. “Je gaat reïncarneren.”

“Ach,” zei je. “Dus de hindoes zaten goed?”

“Alle religies hebben gelijk op hun eigen manier,” zei ik. “Kom, loop een stukje met me mee.”

Je volgt me als we in de leegte lopen. “Waar gaan we heen?”

“Nergens” ‘zei ik. “Het is gewoon leuk om te lopen, terwijl we praten.”

“Maar wat is het doel dan?” vroeg je. “Als ik herboren word dan zal ik als een onbeschreven blad zijn, toch? Een baby. Dus al mijn ervaringen en alles wat ik deed in dit leven doet er niet toe?”

“Welnee!” zei ik. “Je hebt nu alle kennis en ervaringen van al je vorige levens opgedaan.”

Ik stopte met lopen en je sloeg een arm om mijn schouder.
“Je ziel is prachtig, en zo onvoorstelbaar. Een menselijke geest kan slechts een fractie bevatten van wat je echt bent. Het is alsof je je vingers steekt in een glas water om te ervaren of het glas warm of koud is. Maar er zit maar een klein deel van jezelf in dat glas water, pas als je je vingers eruit haalt heb je de ervaring opgedaan.

Jij was een mens de laatste 48 jaar, je bewustzijn heeft nog geen tijd gehad om zich uit te strekken maar toch voel je de rest van je immense bewustzijn. Als je hier lang genoeg rondhangt zou je opnieuw alles gaan herinneren. Maar tijdens het leven is er geen noodzaak om dit steeds te herhalen.”

“Hoe vaak ben ik gereïncarneerd?” vroeg je.

“Oh, heel vaak.” zei ik. “Deze keer zul je terugkeren naar 540 voor Christus en zul je een Chinees boerenmeisje worden.”

“Wacht, wat?” stamelde je, “Je stuurt me terug in de tijd?”

“Technisch wel denk ik. Tijd, zoals jij kent, bestaat alleen in dat universum. De dingen zijn anders dan waar ik vandaan kom.”

“Waar kom je vandaan?” vroeg je.

“Oh dat ik moeilijk,” legde ik uit. “Ik kom ergens anders vandaan. En zijn ook anderen zoals ik. Ik weet dat je dat wilt weten, maar eerlijk gezegd zou je het niet begrijpen.”

“Oh”, zei je verloren. “Maar wacht. Als ik reïncarneer naar andere plaatsen in de tijd, kon ik dan mezelf niet tegen?”

“Zeker. Dat gebeurt de hele tijd. Maar je beide levens zijn zich alleen bewust van hun eigen levensduur. Zo merk je niet eens dat het gebeurt. “

“Maar wat is het nut van dit alles?”

“Serieus?” vroeg ik. “Stel je mij die vraag serieus? Je vraagt mij dus naar de zin van het leven? Is dat niet een beetje een stereotype?”

“Nou, dat is een redelijke vraag,” hield je aan.

Ik keek je in de ogen. “De zin van het leven, de reden voor dit hele universum, is voor jou. Alles is voor jou zodat je kunt rijpen.”

“Je bedoelt de gehele mensheid? U wilt dat wij rijpen? “

“Nee, alleen jij. Ik heb dit hele universum gemaakt voor jou. Met elke nieuw leven zul je groeien. Volwassen worden en uitgroeien tot een groter en groter intellect. “

“Just me? Hoe zit het met de anderen? “

“Er is niemand anders,” zei ik. “In dit universum, er is alleen jij en ik.”

Je staarde mij wezenloos aan. “Maar alle mensen op aarde dan …”

“Alles en altijd jij. Verschillende incarnaties van het zelf.”

“Wacht even. Ik ben iedereen!? “

“Je ziet het” zei ik en ik klopte op je rug.

“Ik ben ieder mens die ooit geleefd heeft? Of die ooit zal leven? Ik ben Abraham Lincoln?”

‘En jij bent John Wilkes Booth ook,” voegde ik eraan toe.

“Ik ben Hitler?” zei je geschokt.

“En jij bent de miljoenen die hij vermoord.”

“Ik ben Jezus?”

“En je bent iedereen die hem wil volgen.”

Je werd stil.

“Elke slachtoffer ben je zelf,” zei ik, “jij was elk slachtoffer. Maar ook elke daad van vriendelijkheid. Alle blijde en verdrietige momenten die je ooit hebt meegemaakt door of zult meemaken zijn allemaal door jou ervaren.”

Een lange tijd was je stil en afwezig.

“Waarom?” vroeg je me toen. “Waarom dit alles, waarom de moeite?”

“Omdat je mijn kind bent. Op een dag als je gerijpt bent dan zul je net als ik zijn. Want dat is wat je bent. Je bent van mijn. Je bent mijn kind.”

“Wow,” zei je ongelovig. “Bedoel je dat ik een god ben?”

“Nee nog niet. Jij bent een foetus. Jij bent nog steeds groeiende. Als je eenmaal elk mensenleven hebt geleefd, zul je groot genoeg zijn om geboren te worden…”

“Dus het hele universum”, zei je, “het is gewoon…, het is gewoon..”

“Een ei,” antwoordde ik. “Nu is het tijd voor jou om verder te gaan naar je volgende leven.”

En ik stuurde je weg…