Advertentie

Geen slachtoffer meer…

by GuidoJ. Posted on

x

Wat je wint wanneer je kiest voor persoonlijke bekrachtiging

2012 © Andreas Moritz

vertaling Frank Bleeker

x

Artikelen van zijn hand staan ook hier op WantToKnow. (Klik voor lead)

Tot op de dag van vandaag is mijn Duitse nicht Rosalinde, die drie jaar geleden overleed na een leven vol complicaties als gevolg van een aangeboren hartafwijking, een van mijn belangrijkste leraren in mijn leven. Niet dat zij ooit alle informatie, die zou hebben kunnen gediend als een blauwdruk voor mijn leven met mij deelde, maar toch, de manier waarop zij zichzelf door enkele van de moeilijkste denkbare situaties heen voerde, loop als een ononderbroken draad door mijn leven als een constante geheugensteun en motivatie dat ‘dit degene is die ik wil zijn’.

Rosalinde werd in 1951 geboren in een heel klein dorpje in het zuidwesten van Duitsland, met een gapend gat in haar hart. Al snel nadat zij geboren was werd haar gezicht blauw en onderging zij haar eerste hartoperatie. Het gat was echter groot en de complicaties vereisten nog zes operaties gedurende haar eerste acht levensjaren. Als heel vroeg informeerden de artsen haar ouders dat zij de mogelijkheid moesten accepteren dat haar kansen om ouder dan tien jaar te worden uitermate klein waren en dat zij zouden moeten accepteren dat zij op elk moment, iedere dag, zonder enige waarschuwing zou kunnen overlijden. Er werd hen verteld dat Rosalinde zich op geen enkele manier druk mocht maken vanwege haar broze gezondheidssituatie.

Maar Rosalinde, die op dat moment erg broos en zwak was, besloot dat zij een vruchtbaar en bevredigend leven wilde leven. Zoals ieder meisje van die leeftijd droomde zij ervan, een speciaal mens te zijn, van het hebben van een eigen gezin, zelfs over het hebben van kinderen, ondanks dat de artsen haar ouders vertelden dat haar hartkwaal het nooit zou toelaten dat zij een kind ter wereld zou brengen.

Ondanks dat zij door de traumatische ervaringen ging van de ene hartoperatie na de andere en het feit dat zij maandenlang in het ziekenhuis moest doorbrengen, werd Rosalinde steeds veerkrachtiger en werd er vastgesteld dat zij, net als de meeste andere kinderen, een echt bevredigend, volwaardig leven verdiende. Rosalinde en ik werden al gauw dikke maatjes. We hadden zoveel gemeen. Net als zij was ik een erg ziekelijk kind. Ook ik had een zeer gecompliceerde hartafwijking, juveniele reumatoïde artritis, bloedarmoede, en leed aan frequent, onvoorspelbaar flauwvallen, niet wetend of ik daaruit weer wakker zou worden.

Maar in plaats van te klagen over onze vervelende omstandigheden gebruikten we de weinige energie die we hadden om kaartspelletjes te spelen, ons te verkleden om met elkaar ‘te trouwen’ (verzonnen huwelijksceremonie), doktertje spelen (zij behandelde mijn ziekte en ik die van haar – alles heel onschuldig), we verstopten ons voor onze ouders in geïmproviseerde tenten en speelden verstoppertje in huis. Rosalinde leerde piano spelen en ik luisterde met veel aandacht en plezier. Ik speelde gitaar en daar hield zij weer veel van. Vaak hadden we zo weinig energie om iets te doen en lagen dan samen op een bed en giechelden samen totdat we in slaap vielen.

De belangrijkste les die ik van Rosalinde leerde was, dat zij zich nooit een slachtoffer voelde; ik heb haar nooit horen klagen, over hoe moeilijk het leven voor haar was, nooit! Niets kwam haar gemakkelijk aanwaaien, maar haar geest was sterk. Ze besloot uiteindelijk om verder te studeren en een universitaire graad te halen en dat lukte. Na haar studie ging ze terug naar huis en leidde verscheidene jaren een opleidingsinstituut. Kort daarna werd ze verliefd op een jonge man en zij trouwden. Haar man wist van haar ernstige hartaandoening en dat ze hem waarschijnlijk geen kinderen kon schenken. Ook was er altijd het risico van een hartaanval.

Hoe veerkrachtig het leven is, toont ons de natuur om ons heen. Zij laat ons zien hoe veerkrachtig het Leven is..!

Maar Rosalinde accepteerde niet dat zij geen eigen gezin kon stichten en tegen het advies van haar arts in koos ze ervoor zwanger te raken. Ze schonk het leven aan een prachtige dochter en daarna, in de volgende vier jaar, aan nog twee dochters. Zij werd een fulltime moeder en voedde haar drie prachtige, gezonde kinderen op, totdat zij zelfstandig genoeg waren om hun eigen levens te leiden. Ze had al haar dromen waargemaakt en was nu zover om haar broze, breekbare lichaam te verlaten. Zij verliet haar aardse bestaan zoals ze het begon: ziekenhuis in, ziekenhuis uit, vele maanden lang. Toen ik haar man vroeg hoe ze hiermee was omgegaan zei hij: “Ze heeft nooit geklaagd”.

Ik deel dit alles met je omdat Rosalindes leven mij werkelijk heeft geïnspireerd en dat zou het jou misschien kunnen. Echte levensverhalen kunnen helpen een deel van ons leven te overzien, dat anders misschien voor ons verborgen en ontoegankelijk blijft. Hoe vaak voelen wij ons niet het slachtoffer ergens van – gefrustreerd omdat wij om een of andere reden de touwtjes niet in handen hebben, misschien mokkend door wat iemand anders deed of tegen ons zei, of naliet iets te doen?

Hoe vaak kiezen we ervoor om het glas als half leeg te zien in plaats van half vol? Hoeveel mensen geven anderen de schuld, zoals onze ouders, kinderen of leraren, omdat zij ons het leven zuur maken? Hoeveel mensen geven de overheid de schuld voor het vernietigen van onze economie en onze bestaansmiddelen? Hoeveel mensen geven zelfs het weer de schuld als we eens een rotdag hebben – te heet of te koud; te nat of te droog?
Het lijkt wel alsof wij zo veel te klagen hebben in ons leven en zo weinig om dankbaar voor te zijn. Wanneer echter ziekte of een ramp toeslaat, kunnen we eraan herinnerd worden dat er veel meer is om dankbaar voor te zijn dan dat er redenen zijn om te klagen.

Het leven is zodanig ontworpen dat wij in de richting gestuurd worden die we moeten nemen; waar wij van ons pad afwijken, volgen soms ontberingen en moeilijkheden. In plaats van het gevoel ontkracht te worden door het optreden van obstakels of teleurstellingen, kunnen we net zo goed kiezen om te geloven dat deze belemmeringen en ontsporingen eigenlijk goed voor ons zijn, zo niet een zegen. Je zou kunnen denken dat een omweg in je leven ‘verspilling van energie’ is, maar je zou die omweg ook kunnen beschouwen als een mogelijkheid om jezelf beter te leren kennen en waar je met je leven naar toe gaat. Van het gebaande pad af zijn kan je soms desoriënteren en verwarren, maar het daagt je creatieve geest uit om nieuwe en andere wegen te ontdekken om weer ‘thuis’ te komen, in je hart, want je hart is je echte thuis.

Als we klagen en ons slachtoffer van de omstandigheden, situaties of mensen zijn, zijn we eigenlijk ontheemd, als vluchtelingen, en leven we zeker niet in ons hart. We zijn op de vlucht, erop hopend dat iemand ons onderweg zal helpen, ons onderdak en beschutting zal geven, voor ons zal zorgen of die dingen voor ons zal doen waarvan wij geloven dat we ze zelf niet meer kunnen doen. Echter, slachtoffer zijn is een illusie, zelfs als je geboren bent met een gapend gat in je hart. Je zult obstakels tegenkomen in je leven. Wanneer je ze overwonnen hebt, zul je er alleen maar sterker en wijzer van worden, net als Rosalinde deed. Zij weigerde gewoon een ‘nee’ als antwoord. Het enige woord dat in haar woordenboek voorkwam was ‘ja’!

Zelfbekrachtiging is er niet alleen voor de ‘sterken’..!
Het verhaal van Rosalinde dient voor mij als een dagelijks gebed of een herinnering dat, wanneer ik ‘nee’, of ‘ik kan dat niet’, of ‘dat is moeilijk’, of ‘ik heb weer een probleem’, kies ik ervoor slachtoffer te zijn. Maar het moment waarop ik ‘ja’ zeg, of ‘dat kan ik’, of ‘ik zal mijn best doen’, of ‘er moet een uitweg zijn’, dan ben ik geen slachtoffer meer.

We kunnen zeker ons eigen struikelblok zijn als we ervoor kiezen om te focussen op wat niet werkt in het leven. Op dezelfde manier kunnen we onze eigen besluiten ten aanzien van zulke ervaren ergernissen en ontberingen gemakkelijker maken, als onze eigen sterkste troef, als we elke omweg durven te accepteren en deze steeds in ons eigen voordeel gebruiken. Dingen laten gebeuren in plaats van wanhopig proberen om dingen te herstellen, of je “ontdoen” van wat niet werkt, staat de energie en passie toe om een leven vol onbegrensde mogelijkheden te leven.

We hebben in ons leven slechts de beschikking over een bepaalde hoeveelheid energie. Die energie gebruiken om al je problemen op te lossen is één manier om je leven in te vullen, maar dat zou je leeg en futloos kunnen maken; die energie spenderen aan wat je opwindt geeft veel meer voldoening en plezier – en het gaat moeiteloos; en meestal verdwijnen de eerder ervaren problemen als vanzelf. We hoeven niet tegen het duister te vechten als we alleen maar het licht aan hoeven te doen.

Natuurlijk, er zijn bijkomende voordelen van het slachtoffer-zijn in het leven. Andere mensen zouden medelijden met je kunnen krijgen, zodat je aandacht krijgt, of misschien zelfs wel liefde. Maar bemind worden is niet echt bevredigend, tenzij je ook van jezelf houdt – en jezelf respecteert om wie je op een bepaald moment bent. Medelijden hebben met jezelf, omdat je ziek bent en bepaalde taken en verantwoordelijkheden niet hoeft te verzorgen bijvoorbeeld, kan het voordeel hebben van een eenvoudiger dagelijks leven, maar het is ook een valkuil waaruit niemand je kan helpen bevrijden, behalve jijzelf.

Rosalinde weigerde te geloven dat zij niet, net als anderen, een goede opleiding kon volgen. Sterker nog, ze blonk uit en ontving een speciale onderscheiding voor het feit dat zij een uitmuntende studente was. Ze wilde haar eigen kinderen opvoeden en dat deed zij ook. Zij verliet deze wereld met grote eer en een vol hart, ondanks dat er een groot gat in zat. Net als het leven van Rosalinde zal jouw leven ook niet perfect zijn; het zal bezaaid zijn met gebreken en tekortkomingen, maar je kunt nooit verliezen, als je ervoor kiest om al je ervaringen te accepteren en te omarmen. Dat is de ware betekenis van persoonlijk kracht en die is slechts een hartslag verwijderd.

Met mijn warmste wensen,

Andreas Moritz

Het boek Ken

24 gedachten over “Geen slachtoffer meer…”

  1. Toen ik 25 jaar oud was ben ik tegen een boom gereden met zo’n 100 km. per uur. Een eenzijdig ongeluk. De oorzaak is nooit duidelijk geworden. Mijn verwondingen waren zodanig dat de artsen zeiden dat ik nooit weer ‘normaal’ zou worden en waarschijnlijk ook niet meer gewoon zou kunnen lopen. Ik had een fikse hersenbeschadiging die daar verantwoordelijk voor was. Mijn ouders wilden al een kamer gelijkvloers bijbouwen en waren al aan het denken over een werkplek op de sociale werkvoorziening. Vanaf het moment dat ik dit hoorde was ik vastbesloten om alles weer te kunnen wat ik altijd had gekund en zelfs beter dan voorheen. Tegen het advies van de doktoren in heb ik het ziekenhuis verlaten. Gelukkig voor mij wilden mijn ouders mij verplegen en heb ik drie of vier maanden bij hen in huis gewoond. De dokter en de fysiotherapeut kwamen regelmatig aan huis. Zonder enige vorm van revalidatie, op fysiotherapie na, leerde ik mezelf alles weer. Mijn geheugen was het grootste probleem, zowel lange termijn als korte termijn geheugen. Ik onthield NIKS meer. Twee jaar na het ongeluk ben ik neuropsychologisch getest. Mijn IQ was met 20 punten gedaald op grond van het IQ wat er minimaal zou moeten zijn (HBO niveau). Dat was nog meer motivatie om nog harder aan mijn herstel te werken. Vier jaar na het ongeval deed ik de opleiding Middle Management. Het jaar daar op Voorbereidend Hoger Management. En ik ben geslaagd!
    Ik heb nu een baan in het onderwijs, al mijn lichamelijke functies zijn terug en ik heb nauwelijks restverschijnselen. Ik hoop dat ik met dit verhaal mensen kan inspireren. Dingen zijn alleen onmogelijk als je denk dat het onmogelijk is.

    1. Mooi verhaal Tineke. Zo zie je maar weer als je echt in jezelf geloofd welke kracht je dan hebt.

    2. en zo zie je maar weer, het is weer weer vandaag, en nou ga ik echt weg, bwaaak kwaaaak, ik ben een wc eendje, die blauwe met die kromme nek, voor onder de rand, interessant Willie die opzettelijk ‘wetenschappelijk’ ‘medische’ chemische lobotomie per griep Vax van de overheid, op video geregistreerd, in de vergaderzaal van het pentagon, thnx gurrrlll!! Neem jij Jannetje Kwakmaarneer even over voor mij de komende weken, ben weer even zat van die smetteloze ongegeneerde beuzel bleuheid ins blaue hinein. Zeg dan niks, ja toch?! Had toch ook gekund?

    4. ‘duurzaam’ ook zeker?
      van wieg tot wieg cradle to cradle met nul procent uitstoot.
      een ‘uitdaging’.
      helder traject.
      planmatig groen gecertificeerd.
      haalbare objectieve ‘kernpunten’ (doelstellingen?)
      we kunnen ‘het’ zo in de markt zetten Jan!?
      zo zie je maar weer het is fijn in de euro heer.
      maakt niet uit Jan, op de valreep toch nog wat dichterlijke oprispingen.

    6. Ik geloof in wonderen, mooi Tineke, mag best als bewonderenswaardig gezien worden. Het zal niet voor iedere situatie werken maar wie niet waagt wie niet wint. Zo simpel is dat. Fantastisch.

    7. Het is ook een kwestie van niet alles slikken wat de dokters je proberen wijs te maken. Ik kende een man die na een herseninfarct aan de linkerzijde veel uitval had. In de loop van de tijd kon hij zijn been weer een beetje gebruiken door hem bij te trekken. Maar zijn arm bleef onbruikbaar. Toen ik hem als verzorgende probeerde te motiveren om zijn hand in ieder geval bewust te proberen gebruiken kreeg ik een naar antwoord. De dokter had hem namelijk gezegd dat die arm nooit meer goed kwam en dat geloofde hij. Maar als ik hem onverwacht zei een vuist te maken zodat ik zijn mouw over zijn hand kon schuiven, deed hij dit gewoon. Als ik het later nog eens vroeg (zonder mouw) ging het niet. En zo ging het iedere keer. Nooit meer goed? Ik kon die dokter wel schieten. De man had veel beter af geweest zonder die boodschap.

    8. Halo Tineke,

      Wat een mooi verhaal en heel kort beschreven!! Heel inspirerend en je iegen weg zoeken en vinden. Wij zijn een woongroep van 4 mensen i Utrecht en zijn bezig met Contact & muziek. http://www.contactmuziek.nl
      Wij zijn zelf verbaasd hoe ver we zijngekomen door met elkaar te gaan wonen en werken. Het was en is soms nog niet kmakkelijk, maar heel inspirerend.

      groeten van ons vieren
      Leonoor, Marthe, Erik, Jeannette

  2. als ik nou valselijk doch oprecht meen te constateren dat ‘de maatschappij’ juist ingericht is op een stuk of wat iekukelekuu punten minder, dat willen ze wel, die werkgevers en zo, lekker risicoloos beleggen in meegaande automatische stuur krachten..
    waar was ‘Tineke’ al die tijd hierooh op Wtk, voel nog totaal geen verbinding, maar goed ik sta dan inmiddels ook midden op een touwladder tussen de wal en mijn scheepje, bijna klaar met inpakken Monika, de laatste dingetjes in een tassie plus wat versnaperingen voor m’n hassie bassie onder weg, ik zie ze regelmatig voorbij komen die happy snappy Ibiza pizza gebruinde twintiger mbo’ers, boven de 30 ben je niet rendabel meer tegenwoordig.

    1. Boven de 30 zou je toch ervaren genoeg moeten zijn om een eigen onderneming te beginnen als ze je niet moeten. In relaties is het nog makkelijker. Mannen schijnen aantrekkelijker te worden naarmate ze ouder worden. Ja, dit hou een keer op natuurlijk maar toch. Ook in deze, er bestaan wonderen. Je kunt gewoon een mooi bedrijf opbouwen, je kunt een leuke dame aan de haak slaan. Als je maar in jezelf gelooft.

    2. euhmm mjah, eigenlijk weinig of niks tegen in te brengen mmmMartijn, ik ben aan het verzamelen voor een onnavolgbare energieke turbo after eight tussen midden en eind sprint après la lettre after all, de negatiever ik over kom de positiever ik het bedoel.. er zit nog wel wat in de pijp lijn bij mij, lawaai maken hou ik van, en euuhmm, ontdekkingen doen, in mijzelf en buiten mijzelf, als verzamelaar kom ik om in de rommel in en om mij heen, dat is soms lastig, een pakhuis vol.. en nog kan ik er niet zomaar afstand van doen, is op jouw specialiteiten gebied Martijn, je zou Willie nog helpen met wat uitruim tips op z’n minst, heeft ze wel verdiend toch, als Moederlijke Wtk Wanboel Gids voor regelmatig emotioneel verdwaalden zoals wij toch?
      En euhm ik moet eerlijk toegeven dat zo’n Ibiza mbo twintigster van de week ineens zo verschrikkelijk aanhankelijk deed, she made my week and day, ik had wel al gevoeld maar af en toe beetje bevestiging is fijn….
      ergens uiteindelijk hebben ‘ze’ me nodig, de ouwer de gekker, soms heb ik ‘het’, dat wist ik al wel, weet nog niet waar de schakelaar precies zit, kom ik een keer achter.

    3. Voor iedereen een rol te (be)leven, voor ieder een dekseltje op z’n potje. Zolang je er bent is het goed toch? Wie wat wil moet er wat voor doen, dat is één van de reglementen in deze wereld. Niets komt vanzelf.
      Als je niets wil, dan moet je genoegen nemen met hoe alles op je afkomt.
      Het leven zit vol keuzes en de één maakt andere keuzes dan de ander. Gelukkig maar, hierdoor vult alles elkaar aan. Ellende komt op je pad, de reden waarom is vaak onduidelijk. Toch moest het zo zijn, waarom? Geen idee. Het leed van sommigen is zo zwaar dat ik er echt niets van kan zeggen, waarom? Soms lijkt het leven zeer oneerlijk verdeelt. Toch, als ik in zo’n zware ziekte situatie zou komen, dan zou ik mijn gevoel achterna gaan en er alles aan doen om weer de oude te worden. Wat de wereld ook zegt. De wonderen zijn de wereld niet uit, alles is mogelijk. Als het niet lukt, ja, dan moest het zo zijn. Wat kun je anders?

    4. Hyper wat kan die Ellen ten Damme toch mooi zingen…
      Ik wacht nog steeds op een antwoord van haar management waarom ze ambassadrice voor het wnf is…maar dat mag de pret niet drukken 🙂

      Heb je nog steeds niet gepakt Hyper, jeetje de peetje, nu wordt het wel tijd, anders gaat de bus nog zonder jou…
      Je moet nu snel nog naar Zeeland want morgen nacht…is dÈ nacht met heel veel vallende sterren, heeft Coz gisteren laten weten…
      Denk aan Tineke, je bent net zo sterk Hyper, je kan dat ook allemaal…echt waar 😉
      http://www.youtube.com/watch?v=lp87jDw5tj8

    6. ik vind jou lief Monika, ik ga wifi plekjes zoeken denk ik, Tineke Schouten die snap ik prima, gedoe dat op vakantie gaan, Ellen Ten Damme is voor mij het summum en dusz gelijk het MultiVersum..

      Quote:

      ” summum
      het summum zelfst.naamw. uiterste punt Voorbeelden: `Dit is het summum van elitair gedrag.`, `Zeeland is het summum van duiken in Nederland.`
      Synoniem: toppunt …
      hoogtepunt, toppunt
      1) Apogeum 2) Belichaming 3) Culminatie 4) Het hoogste 5) Hoogste 6) Hoogtepunt 7) Piek 8) Top 9) Totaal 10) Toppunt 11) Uiterste ”

      http://www.encyclo.nl/begrip/summum

    9. Mpf, Monika, Hyper was toch klaar met vakantie houden. Ik dacht dat hij gisteren terug was gekeerd! 🙂

  3. Jammer/ helaas dat onze taal geen echt beter woord kent dan ‘slachtoffer’ . De originele betekenis is een menselijk of dierlijk offer aan een godheid .
    Zou men vanuit de ziel kiezen voor een bepaalde beleving in het vlees dan is het woord ‘slachtoffer’ niet echt toepasselijk . Bovenstaand verhaal bewijst dat dubbel en dwars .

    1. Misschien ligt het eraan dat we, zo te lezen geen ‘slachtoffers’ hoeven te zijn, we kunnen kiezen. Theoretisch is dat woord niet meer nodig in deze context. Maar bekeken vanuit een ‘dader’ zal een ‘slachtoffer’ het offer voor zijn daad zijn, of zoiets.

      De een kan beter met tegenslag omgaan dan een ander…zal wel met ervaring te maken hebben (oude ziel), op gegeven moment had je zo veel tegenslagen dat het uiteindelijk allemaal meevalt…dan heb je het nirvana van de tegenslagen bereikt of zoiets 🙂

    2. Vroeger sprak men wel over “verdoemde” mensen. Mensen die werden geteisterd door ziekte of tegenslag. Misschien was dat toch een betere benaming dan slachtoffer. Het is waarschijnlijk in onbruik geraakt omdat het teveel aan een “geloof” is gerelateerd. Maar dat geld ook voor “slachtoffer”. Alleen beseft men de echte betekenis niet meer, schijnt het. Als we met zijn allen er goed over nadenken vinden we vast wel een veel betere term. Een met gevoel voor “menselijkheid”. We zijn tenslotte geen mythische of dierlijke figuren lijkt mij.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.