Wat kom ik hier in Godsnaam doen..?

x

x

x

Wat kom ik hier in Godsnaam doen..?

2016 © Arend Zeevat/deze uitvoering WantToKnow.nl/be

x

In deze zeer verwarrende tijd zijn heel veel mensen, inclusief mijzelf, op zoek naar de zingeving van hun bestaan. De geïnstitutionaliseerde religies hebben, sinds zij door hun dogmatisering tot machtsinstituten zijn verworden, al langere tijd de individuele mens geen antwoord meer kunnen geven op hun persoonlijke levensvragen. De belangrijkste vragen daarin, zijn in mijn beleving:

• Waar kom ik vandaan?
• Wie ben ik?
• Wat kom ik hier doen?

De geïnstitutionaliseerde religies zijn net zo vormgegeven als alle andere sociaal-maatschappelijke en -economische structuren, namelijk hiërarchisch. Er is een piramidale structuur, waarbij zij die op de laagste trap van die piramide staan zich gehoorzaam moeten buigen voor de hogere treden van de piramide. Met aan de top de Paus, Ayatollah, Brahmaan, Opperrabbijn of Dalai Lama, oftewel de satanisten op de achtergrond die deze ‘topfiguren’ als pionnen gebruiken.

Dit zijn in onze moderne meer geïndividualiseerde tijden inmiddels dusdanig overleefde structuren van verbinding met het hogere of Goddelijke, dat zij in feite tot museumstukken verworden zijn van voorbije eeuwen. Ik wil het absoluut niet uitsluiten dat, wanneer mensen op een persoonlijk authentieke manier hun geloof belijden, zij daarmee het geloof in zichzelf en hun eigen Zelf niet zouden kunnen vinden. Het komt daarbij geheel aan op de persoonlijke beleving ervan.

https://www.youtube.com/watch?v=yt68QRJf5kc

Er ontbreekt iets..
Waar het bij de meeste georganiseerde religies aan ontbreekt is het meegroeien met de bewustzijnsontwikkeling van de moderne mens. Het leven in een wereld van voornamelijk door externe autoriteiten verkondigde materialistische leugens, die we nodig zouden hebben voor ons zielenheil, maken die religies tot een substantieel bestanddeel daarvan. Zij sluiten door hun gevormde machtsbolwerken en de veruiterlijking van autoriteit naadloos aan bij de rest van de materialistisch veruiterlijkte maatschappij.

Hoewel ik ten aanzien van het Boeddhisme nog wel de hoogste pet op heb met betrekking tot de gerichtheid op een algemeen menselijke en individuele bewustzijnsontwikkeling. In feite zou iedere religie, net als iedere psychische hulpverlener zichzelf overbodig moeten maken door mensen in hun eigen kracht te helpen plaatsen. Dus de eigen individuele verbinding met het goddelijke tot stand moeten helpen brengen. Hen zichzelf in een krachtspositie moeten helpen plaatsen, waardoor ze onafhankelijker leren te zijn van externe autoriteiten.

In de moderne New Age-variant van spiritualiteit heeft men daartoe wel pogingen ondernomen. Deze strandden echter merendeels in de verborgen ego-agenda van de guru of leraar en de managementlagen, binnen de om hen heen gebouwde op geld incasseren gerichte organisaties. Zelf heb ik op mijn spirituele zoektocht bijna twee jaar door India gereisd in de beginjaren ’80 van de vorige eeuw. Van vele medereizigers kreeg ik de vraag of ik al bij deze of die guru of in die ashram was geweest.

Het was de tijd dat Bhagwan Sri Rasjneesh zijn laatste momenten in Poona doorbracht, alvorens hij naar de Oregon in de VS moest vluchten, met zijn goedgelovige sannyasins aan zijn hielen. Mijn insteek tijdens mijn India-reizen was mijn eigen waarheid te ontdekken, met name door de sociale contacten met medereizigers en door de sfeer van het land. Ik wilde mijn eigen spirituele weg vinden. Na tijdens mijn eerste reis amper drie dagen in India te zijn geweest en heerlijk te ontstressen en te ontwesteren op een paradijselijk strand van Goa, voelde ik al wat het land mij te bieden zou kunnen hebben. Ik wist dat in Goa, oktober 1981, weer te geven in het volgende Engelstalige gedicht:

A Wish.

On a Sunday morning, when the sun is coming up in the east
and the glittering dewdrops of the early morning are falling to the ground,
a memory of a far and almost forgotten world comes into my mind.
A world I’ve also been part of.
The memory fades away.

Then I’m just wondering about the beauty of the world I am living in now.
On all levels of consciousness, I am aware of the feeling of happiness,
that’s flowing through my entire body and soul.
I am lucky I can see this all.

In the country where extremely poor and extremely rich,
have lived together for ages and ages,
it is hard to understand,
if you’re not part of it,
why it is still the same.
The same as it ever was.

India, many people know something about you,
some say you’re poor and dirty,
others say you’re beautiful and also spiritual.
To me you are just everything.
I want to hear you speak,
like many others before me did
and many will do again after me.

I hope you can teach me a lot,
About another way of living.
So that when I have to go back
to that far and almost forgotten world,
I’ll carry deep inside me,
the wisdom of your heritage.

x
Na terugkeer in Nederland van die eerste reis, heb ik me een korte tijd bezig gehouden met de Summit Lighthouse University, een wereldwijd verspreidde sekte, die ontstaan is rond Elisabeth Claire Prophet. Zij prediken hetzelfde verhaal rond de Ascended Masters en de Witte Broederschap als vele New Age-groepen dat doen. Ik had echter al snel door dat dit niet mijn piece of cake was en dat er een zeer geslepen geld verdienmachine en misleidingkant aan hun verhaal kleefde. Ik heb me er dan ook maar zeer kort mee bezig gehouden.

Ondersteuning
Het is goed om elkaar in het bewustwordingsproces te ondersteunen, maar zodra daar een wederzijdse afhankelijkheid ontstaat tussen leraar en leerling vindt er dezelfde verstarring plaats als die er binnen de geïnstitutionaliseerde religies heeft plaats gevonden. Met alle gevolgen van machtsmisbruik van dien. Natuurlijk kunnen we elkaar ondersteunen in die bewustzijnsontwikkeling, door ervaringen en inzichten met elkaar te delen.

We hebben elkaar immers nodig en we dragen allemaal, door onze unieke eigenheid, een stukje van de levenspuzzel met ons mee. Voor een werkelijke ondersteuning is het echter noodzakelijk dat de ‘hulpverlener/leraar’ zich erg bewust is van zijn/haar eigen intenties in dat proces en zijn lagere ego-instincten helder heeft en beheerst. Of de bereidheid toont die te willen leren zien. Hij/zij mag daarbij ook beseffen dat in een andere situatie op andere momenten, de rollen van leraar en leerling omgekeerd kunnen zijn.

We zijn dus allemaal leraar en leerling tegelijk, afhankelijk van de persoonlijk ontwikkelde authentieke inzichten, kwaliteiten en de actuele ontmoetingssituatie. Het feit dat mensen vaak grof moeten betalen voor een totaal geperverteerde spiritualiteit, is voor mij al een veeg teken van het te gelde willen maken van de eigen geestelijke kwaliteiten. In onze tijd van economisch overleven heel begrijpelijk, maar deze voorwaardelijke commercialisering van sociale betrokkenheid heeft wel degelijk een energetisch ander resultaat, dan een werkelijk onvoorwaardelijke vanuit het hart aangegane verbinding met een ander behoeftig mens.

De drie vragen
Alle drie bovengenoemde zingevingsvragen hangen natuurlijk ten nauwste met elkaar samen. Ze komen samen in de vraag ‘Wie ben ik?’. Want wanneer de verbinding met het weten van het eigen Zijn ten volle is beleefd, vloeien de antwoorden op de andere twee vragen daar als vanzelfsprekend uit voort. Om te voorkomen dat ik hier als een soort van leraar wordt ervaren, zal ik maar heel eerlijk aangeven dat ik ook nog bij lange na niet ten volle weet wie ik ben.

Ik beschrijf alleen wat er op dit gebied bij mij leeft en kom ook al schrijvende weer een beetje dichter bij mijn eigen antwoorden. Hiermee hoop ik anderen te inspireren om in zichzelf ook op een eigen in het dagelijks leven gefundeerde manier een antwoord te vinden op de essentiële vragen, waar we door het leven op deze planeet voor worden gesteld en vooral deze met elkaar te delen. In mijn beleving is dat de grootste uitdaging in deze zeer verwarrende tijd.

Daarmee kunnen we op een eigen manier dichter bij de essentie van onszelf komen en alle uiterlijk verwarrende toestanden laten voor wat ze zijn. Het zal mensen tevens dichter bij elkaar brengen, want als je weet wie jezelf in essentie bent, dan weet je ook wie de ander in essentie is. De essentie van iedere ziel komt immers uit dezelfde bron voort. In L’akech (Ik ben een andere Jij)

x

x
Levensopdracht..
De derde vraag aangaande wat men hier als individu in Godsnaam komt doen, is een heel lastige. Met name doordat de sociaal-maatschappelijke structuren waarin we geboren en opgevoed worden en gedwongen worden om vooral economisch in te overleven, een dusdanig misvormende werking hebben op mensen en hun kwaliteiten, dat velen hun oorspronkelijke weg kwijtraken. Het jezelf vrijmaken van alle wereldse ballast kost al veel tijd en energie van een mensenleven. Ik ben inmiddels 58 en ben er nog steeds mee bezig.

Misschien ben ik wel een late en langzame leerling. Maar ja, ieder heeft een eigen ontwikkelingstempo en dat mogen we vooral ook van elkaar leren te respecteren. Wat mij in ieder geval geholpen heeft om iets van mijn levensopdracht in beeld te krijgen, is het kijken naar mijn eerste bewuste herinnering. Ik heb het beeld van die herinnering mijn hele leven met me meegedragen als een symbool voor wat mij in dit leven te doen stond. Die herinnering was als volgt:

Daar ik in een arbeidersmilieu ben opgegroeid en de huisvesting dienovereenkomstig armoedig was, leefde ik in een huis waar alleen beneden in de woonkamer een verwarmende kolenkachel was. In de slaapkamers was het ‘s winters bitterkoud. De zorgzaamheid van mijn moeder uitte zich, toen ik als peuter en kleuter nog in een kinderledikant sliep, in het vastklemmen van de dekens met een dekenklem. Deze werd als een snelbinder op de bagagedrager van een fiets over mij en de dekens heen gespannen en werd onder de matras aan het ledikant vastgemaakt.

Het effect hiervan was dat niet alleen de dekens op hun plek bleven, maar ik ook. Ik werd als het ware geïmmobiliseerd. Mij gaf dit een uitermate sterk gevoel van beperking, daar ik mij in mijn bewegingsvrijheid belemmerd voelde. De zorg van mijn moeder, hoe goed bedoeld ook, beperkte mijn vrijheidsgevoel. Dit gevoel heb ik – mede door de verdere opvoedende houding van mijn moeder ten aanzien van mij als nakomende jongste – mijn gehele jeugd met mij meegedragen.

De herinnering op zich is voor mij een beeld geworden van mijn worsteling met de door anderen aan mij opgelegde beperkingen. Men zou dit in negatieve zin als een autoriteitsconflict uit kunnen leggen, maar in positieve zin als een sterke behoefte aan het tot uitdrukking willen brengen van mijn vrije wil en individualiteit. Het beeld droeg tevens een sterk verlangen in zich om me van die begrenzingen te willen bevrijden. Later heb ik in leren zien dat mijn worsteling met die uiterlijke beperkingen een reflectie zijn van de worsteling met de in mij geprogrammeerde emotionele onvrijheid.

Deze heb ik in de rest van mijn leven vanuit onwetendheid en vanwege het aanvankelijk zekerheid biedende karakter ervan zelf in stand gehouden. Ze zijn dus tot zelf in stand gehouden innerlijke beperkingen geworden. Uiteindelijk komt de ontdekking dat het verliezen van die zekerheid geen werkelijk verlies is, maar eerder een grote winst. Kijk dus ook eens naar je eerste bewuste herinnering en zie wat die je te vertellen heeft.

X
De weg naar die ontdekking levert tevens vele interessante zaken op. Namelijk door het worstelen met het je vrijmaken van dat verleden, heb je krachten in jezelf moeten aanspreken die je in je opvoeding niet mee hebt gekregen. Die dus helemaal met je eigen unieke individualiteit te maken hebben. Dat is de enorme winst die je dichter bij het besef brengt van wie je werkelijk bent en wat je taak hier op aarde is.
Het heeft alles te maken met het weer contact maken met het gekwetste kind in je, dat vanuit zijn/haar kinderlijke onmacht en loyaliteitsgevoelens maar alles dat gebeurde liet gebeuren. Het had er geen verweer tegen. Daarom is het ook zo ontzettend triest dat er in deze wereld zoveel kinderen voor het leven emotioneel verminkt worden door seksueel misbruik, allerlei andere vormen van mishandeling, ingezet worden als kindsoldaten of op moeten groeien in oorlogssituaties.

https://www.youtube.com/watch?v=oc55U1S49Ws

X
De kinderen hebben de toekomst, maar de volwassenen moeten hen die toekomst wel willen bieden. Zij kunnen dat doen door in ieder geval het getraumatiseerde kind in zichzelf te troosten en te helen. Een aantal jaren geleden zat ik naar aanleiding van allerlei omstandigheden in een emotionele crisis. Bij mij kwam toen als vanzelf innerlijk een beeld van mijzelf uit mijn vroege jeugd op. Ik verbond me met dat beeld en voelde de pijn en het verdriet van dat kleine jongetje in mij. Op een volkomen vanzelfsprekende manier nam ik innerlijk dat kleine jongetje in mij op schoot, troostte het en vertelde hem dat hij goed was zoals hij was en dat hij er mocht zijn.

Dit gaf een enorm bevrijdend gevoel. Daarna voelde ik ineens allerlei verloren kinderlijke kwaliteiten zoals creativiteit, levensvreugde, levenslust en onvoorwaardelijk vertrouwen weer in mijzelf toenemen. Het bleef in de erop volgende jaren echter wel een voortdurende worsteling om daar contact mee te blijven houden. Maar ontwikkeling gaat nooit in een steile rechte lijn omhoog. Het was in ieder geval het begin van een zelfgeschapen basis, die niemand mij meer kan afnemen.

Dit gegeven gaf mij een eigen gevoelsmatige beleving van de uitspraak van Jezus; “Laat de kinderen tot mij komen”. Het kind in ons weet waarom het hier is gekomen en wat het hier komt doen. Het heeft echter veel te stellen in het latere leven met het onbewust alsnog vervult willen zien van zijn in vroeger jaren niet vervulde behoeften. Er ontstaat dan een innerlijk conflict tussen de daaruit voortgekomen tot vastgeroeste en egogerichte behoeften verworden patronen en de meer bovenpersoonlijke spirituele ontwikkelingsbehoeften.

Zie daar maar eens uit komen. Uit eigen ervaring weet ik dat dit een hele kluif is. Acceptatie van wat er is, is daarom het middel om het conflict tot rust te brengen. En daardoor vooral weer te leren spelen. Want dat kind in ons is het verleerd om te spelen. Het kind in ons is ondergesneeuwd geraakt door een te vroege en onnatuurlijke volwassenwording. Wanneer je eenmaal dat ondergesneeuwde kind in je hebt bevrijd, kan het weer op een natuurlijke manier met het leven spelen. Het kan lol maken, dingen bouwen en helpen afbreken, het kan zijn tomeloze enthousiasme weer uitleven en bovenal het kan leven.

X
Het kijkt dan ook altijd naar de zonnige kant van het leven.
Rondom 11 september 2016..