x
Waar blijft de donor?
2012 © Ger Lodewick
X
(organisator congres: ‘Orgaandonoren zijn niet dood’)
x
“Bent u al donor?” vraagt de televisiestem. Er verschijnen alleen maar jaknikkers in beeld, van wie ik betwijfel of ze weten waar ze het over hebben. En weer krijg ik geen donor in beeld, maar mensen die zeggen dat ze het zijn terwijl dat niet zo is. De echte donor wordt zorgvuldig buiten beeld gehouden.
Hoe zit het met de donor? Met de zo genaamde postmortale donor wel te verstaan? Postmortaal betekent na de dood. Het enige wat ik te horen krijg, is dat deze dood is. Postmortale orgaandonoren zijn mensen met zwaar beschadigde hersenen die buiten het normale dagbewustzijn verkeren. Zij worden in het ziekenhuis onderworpen aan specifieke protocollen en op basis hiervan wordt beslist of zij dood zijn. De zwaar beschadigde hersenen vormen zo het fundament om deze personen dood te verklaren. ‘Hersendood’ heet dat.
Hoe ziet zo’n mens eruit? Al sinds orgaantransplantatie gepraktiseerd wordt, vragen talloze mensen zich dit af. Is hersendood wel echt dood? Campagnemakers en overheid, breng ook deze mensen nou eindelijk eens in beeld. Als de problematiek van de potentiële ontvanger het waard is in beeld te verschijnen, is toch zeker ook de donor dat waard. Hij is immers de enige die transplantatie mogelijk maakt.
Omdat ik elke vorm van voorlichting mis, ga ik zelf op onderzoek uit en wat ontdek ik?
• Youtubes van hersendode mensen die er toch weer bovenop zijn gekomen, getoond tijdens een congres in Rome over hersendood – dat nota bene als titel “Tekens van Leven” draagt – en waar verschillende deskundigen ernstige kritiek uiten op hersendood als criterium om iemand dood te verklaren.
• De Engelse hartspecialist dr. David Evans is in Cambridge gestopt met harttransplantaties omdat hij ervan overtuigd is dat harten worden weggehaald uit levende mensen. Twee andere cardiologen weigeren eveneens nog langer aan deze operaties deel te nemen. In een ander ziekenhuis in Cambridge weigeren vier van de zeven anesthesisten nog langer mee te werken aan levertransplantaties.
• In Japan wordt hersendood niet erkend als criterium om iemand dood te verklaren en vormt dientengevolge ook geen basis voor orgaantransplantatie.
• Twee weken geleden lees ik het verhaal van een Engelse neuroloog die na hersendood verklaard te zijn weer tot bewustzijn komt.
• De Braziliaanse hoogleraar neurologie prof. dr. Cicero Coimbra fulmineert al jaren tegen het hersendoodcriterium. Op de vraag of een hersendode echt dood is, antwoordt hij resoluut: “Neen, een hersendode leeft nog! En met een adequate behandeling kunnen sommigen weer hun bewustzijn terugkrijgen”.
Professor Coimbra heeft enige hersendood verklaarde patiënten weer tot bewustzijn gebracht met een behandeling die niet gericht is op het verkrijgen van organen, maar op herstel van de hersenbeschadiging. Hoe hij dat doet, komt hij uitleggen op het congres van de Stichting Bezinning Orgaandonatie op 9 november in Amersfoort. (Zie de agenda op de homepage!)
De ongemakkelijke conclusie is dat een orgaandonor leeft op het moment dat de uitname-operatie begint. Aan deze conclusie kleeft een nog veel ongemakkelijker vraag: wat ervaart de donor als de organen worden verwijderd?
Waarom wordt ons deze informatie door de overheid onthouden en verzwijgt de ‘donorweek’ dit?
Zouden al die mensen die ons met een enorme tunnelvisie over de streep willen trekken om donor te worden een antwoord op deze vragen hebben? Zouden ze ook weten dat er minstens twaalf gevallen bekend zijn van hersendood verklaarde zwangere vrouwen die in leven zijn gehouden en na ongeveer een maand een levend kind ter wereld hebben gebracht? Hoe is dit mogelijk bij een dode, een ‘stoffelijk overschot’ zoals de Wet op de orgaandonatie stelt?
Waar blijft de donor?
Schrijnend tekent zich af dat het belang van de donor verwaarloosd wordt. Een orgaandonor leeft en hersendood is geen medische diagnose, maar een prognose: als er niets wordt gedaan, gaat betrokkene dood. Hersendood is een opportunistische afspraak, gemaakt door neurologen en gelegaliseerd door de overheid. Resultaat: het stervensproces van een mens wordt ernstig verstoord.
Dit leidt ook tot groot verdriet bij familie en vrienden van betrokkene. Zij willen doorgaans bij het stervensproces aanwezig zijn omdat ze dit ervaren als een unieke en intense beleving die ongelooflijk kostbaar is. Het idee dat er in je geliefde gesneden wordt terwijl hij/zij niet dood is, is onverdraaglijk. Campagnes die deze informatie almaar onder het tapijt schuiven, kunnen gemist worden.
Veel mensen hebben hun twijfels bij de vraag of ze orgaandonor willen zijn. Volkomen terecht en integer. Het is hoog tijd dat overheid en medici zich dit aantrekken en zich verantwoordelijk voelen voor de orgaandonor die in de juiste omstandigheden soms weer tot bewustzijn gebracht kan worden. Als dit niet meer lukt, verdient deze mens een wettelijk gegarandeerd fatsoenlijk stervensproces waar zijn naasten bij aanwezig mogen zijn.
Ger Lodewick,
bestuurslid van de Stichting Bezinning Orgaandonatie.
en auteur van o.a.
‘Ik hou mijn hart vast; andere dimensies van orgaandonatie’ en
‘Hersendood, een dodelijke tunnelvisie’.
Ik doneer niet. De reden is persoonlijk en staat los van religie.
Ik ben in elk geval blij dat mijn ouders, toen ik al drie weken in coma lag, -in 1965- duidelijk NEE zeiden, toen de chirurg voorstelde om ‘het’ maar leeg te halen. Een paar dagen later werd ik langzaam wakker. Na vier dagen geen hartfunctie, zonder apparatuur, is iemand pas dood. Of het criterium dat het hoofd van de romp gescheiden is.
Bedankt voor deze mooie en heldere aanvulling/toevoeging in het thema “orgaandonatie”.
Het is niet goed en voelt daarom ook niet goed om donor te worden. Dat is ook de reden dat bij transplantaties er veel afstotings verschijningen zijn omdat het spiritueel en lichamelijk niet juist is. Het is wel mogelijk bij broers en zussen en tussen ouders en kinderen omdat die op hetzelfde zielenvlak en trillingsfrequentie zitten en dan zie je dat er geen afstoting optreedt. Verder beslis ikzelf over mijn lichaam en wat ermee gebeurd als ik naar de zielenwereld ga.
Een nuchtere uitleg is een mooie aanvulling op de andere artikelen. Ik kan deze niet op facebook zetten?
Al opgelost.
Door de kunstmatige beademing (die overigens het door de auteur zo bejubelde natuurlijke stervingsproces verstoord) is het prima mogelijk te ‘leven’ met volledig vernielde hersenen. Een dergelijk persoon bestaat niet meer aangezien zijn hersenen kapot zijn. Dat er zeldzame gevallen zijn van een verkeerde diagnose kan ik me voorstellen, dat er een dokter is die de hersendood kan ‘genezen’ is uiteraard onzin.
@ (h) enki(e)
Weer heerlijk op 2 wielen door de bocht nogal krap aan dus . Er komt wel even meer bij kijken dan alleen beademen om een lichaam met een geklutste brei(n) in leven te houden! En helemaal als je het ook nog in een goede conditie wilt houden! Maar daar kan k(oen) je waarschijnlijk alles over vertellen.
Is een persoon = zijn hersenen, Henkie?
@ Marcel, hoeveel techniek nodig is om het lijf in leven te houden is irrelevant voor de stelling dat als de hersenen vernield zijn de persoon niet meer bestaat.
@ Ger Lodewick:
Mijn simpele weergave van zaken:
1. lichaam inclusief brein = persoon.
2. lichaam exclusief brein = lege huls (waar je wellicht een andere persoon mee kunt redden).
3. brein exclusief lichaam = theoretisch mogelijk, maar zal niet dezelfde zijn als (1). De hormonen en aansturing van het lichaam zijn mijns insziens integraal onderdeel van de persoon.
@ henkie
Lezen is een kunst ,net als redeneren! Waar haal je het vandaan dat als wij geen breinfunktie meer kunnen detecteren er geen persoon meer huist in het desbetreffende lichaam? Overigens is dit irrelevant voor de stelling dat er een energetische verbinding bestaat tot de uit te nemen organen van de bezitter ervan!
Kortom ook voor jou de vragen wanneer is iemand dood en met welke autoriteit durf je dat te beweren? Met welk recht kun je het stervens proces aktief gaan beinvloeden ten bate van een orgaanuitneming?
Wanneer je daar een weldoordacht antwoord op weet te geven is het wellicht voor jou een optie om je op te werpen als orgaan donor. Ik kan op voorgaande vragen geen sluitend antwoord geven ( heb er wel ideeen over) en wens derhalve onder geen enkele voorwaarde donor te worden.
Hoe je ook denkt over de relatie tussen organen en oorspronkelijke eigenaar, buiten kijf staat dat organen van de ene persoon een andere persoon kunnen redden. Dat lijkt mij al genoeg reden om je als orgaandonor te registreren.
De vraag wanneer je dood bent en dus je organen af kan staan is natuurlijk een lastige, maar de huidige richtlijnen op dat gebied zijn voor mij voldoende.
Ingrijpen op het gebied van leven en sterven doen we al lang. Als iemand daar problemen mee heeft is dat wat mij betreft prima, je mag afzien van medische ingrepen.
Prachtig artikel, Ger. Helder en warm en zonder vals sentiment.
Ik ben zo vrij geweest om dit naar verschillende krantenredacties te sturen. Buiten een standaard antwoord, weet ik niet wat zij ermee aanvingen. Hopelijk is er toch één onderzoeksjournalist wakker geschud.
Mijn hele leven tot nu toe heeft eigenlijk in dienst gestaan van het helpen van anderen die het net even slechter hadden dan ik. Dat is geen verdienste, het voelde gewoon goed. Maar, met donortransplantatie heb ik toch de nodige moeite en dan zit het vooral in de commerciele kant van de zaak. Een heel leven lang mag de mens voor alles en nog wat betalen en daarbij zijn artsen niet de goedkoopste winkeliers. Bij de beslissing van een naaste om de organen van een dierbare af te staan kan er misschien nog net een dankjwel van af, maar dat is het dan. De organen zijn blijkbaar gratis, maar de artsen die vervolgens transplantaties doorvoeren, rekenen vervolgens forse tarieven. Daar zouden de artsen dus iets aan kunnen doen door transplantaies gratis uit te voeren. Dan de verzekeringen. Die betalen niets voor donororganen. Stel nu eens dat ze in ruil daarvoor de begrafeniskosten e.d. op zich zouden nemen, of de efgenamen daarvoor per orgaan financieel belonen?
Richard, jij wilt dus dat de familie de organen bij opbod gaat verkopen? Spannend ja. 🙂
Je hebt wel gelijk dat er eenzijdig flink aan verdient wordt. Maar laten we het er bij houden dat men eerst moet bewijzen dat iemand echt overleden is eer men begint over donatie. Trouwens als familie zegt dat het slachtoffer dat niet wil maar het niet ter plaatse kan bewijzen moeten ze toch op hun woord worden geloofd vind ik stellig. En ik vind het ronduit een persoonlijke bedreiging aan mijn zelfbeschikking dat er ergens genoteerd moet staan wat mijn wensen voor mijn sterfdag zijn. Mijn familie weet dat en dat is genoeg naar mijn mening. Ik gun iedereen het leven maar niet ten koste van wat dan ook. Ook een beetje scheef dat sommige ouders hun eigen leven zouden geven voor hun kinderen en dat andere ouders dat eisen van anderen. Kun je eisen stellen over leven en dood van andere mensen? Is het al niet erg genoeg dat overheden dat doen op allerlei manieren. Mensen zouden meer begrip en liefde voor elkaar moeten voelen en dus begrijpen dat er meer is dan wat we met onze ogen en ons beperkt vermogen om te kunnen bevatten wat we helemaal meer zijn dan wat hier op deze wereld rondloopt. Als je echt voelt wat liefde moet zijn, zijn er geen verwijten meer en beslist liefde wat we voor elkaar moeten en kunnen betekenen. Geld en macht hebben daar helemaal niets mee te maken. Ik ben er van overtuigd dat het veel belangrijker is een goede stervensbegeleiding te krijgen en te geven. Dat maakt afscheid draaglijk en minder van pijn overheerst. De dood moet je ook kunnen vieren. Heel veel mensen begrijpen dit al en hebben ook veel beter afscheid kunnen nemen van iemand die niet voor eeuwig verloren is voor hen. Sommige mensen grijpen zich als drenkelingen vast aan het leven. Waarom , vraag ik mij wel eens af. Heeft het leven je alles nog niet gegeven dan? Dan loop je achter iets aan terwijl je het kostbare heden weg laat vloeien in de vergetelheid. Als je beseft wat je nu hebt en leeft moet je enkel vaak lachen. Neem de tijd om te leven. Doe wat je graag doet. Doe niet mee aan doemdenken over de toekomst. Wat in het heden om ons heen gebeurt is waarschijnlijk al over en over gebeurt. Je bepaald zelf hoe erg het je raakt. Vallen en opstaan en weer wat wijzer. Ik denk dat het leven daar grotendeels uit bestaat en heel veel liefde.
bravo, Ger! Met tastbare argumenten!
Nog een vraag aan Henkie: is in jouw wiskundige formule van de mens ook ruimte voor bewustzijn of hebben we dat niet?