Orgaan Donatie en -Transplantatie..

Mijn naam is Tine Bouman en ik ben 65 jaar en wat ik hieronder ga vertellen kan schokkend zijn, maar ik vind het zo ontzettend belangrijk dat meerdere kanten van orgaandonatie belicht worden! Juist om nóg meer leed te voorkomen. Als kind verdiepte ik me al in vele levensvragen. Mijn moeder wist vaak geen antwoord op de diepgaande vragen die ik stelde. De interesse en de vragen over de zin van het leven en alles wat er mee te maken heeft is altijd gebleven.

Soms veranderen inzichten en zo ook bij mij wat orgaandonatie en euthanasie betreft. Het zijn vooral de nuchtere maar keiharde vragen, die me nieuwe inzichten verschaften. Vragen die ik ‘moest’ stellen, zonder ‘aanziens des persoons’ zeg maar.. Hierover vertel ik graag in het onderstaande verhaal over:

x

x

Orgaan Donatie en -Transplantatie..

2016 ©  Tine Bouman -deze versie WantToKnow.nl/be

x

Het kwam eerst vanuit een groot hart van medemenselijkheid om te denken en zeggen: ‘Als ik dood ben, dan mag een ander mijn organen. Wat mooi als dat kan, want… ik heb er dan toch niets meer aan. Maar toch was er ook een innerlijk stemmetje, dat zei: ‘I s het wel goed..?’ Dat stemmetje zou voort kunnen komen uit angst voor het onbekende en voel ik dat dan nog als ze organen uit mijn lichaam nemen? De innerlijke stem kan ook voortkomen uit een intuïtie een innerlijk weten welke zich afvraagt of het wel zo goed is voor ons mensen om de organen af te staan of te ontvangen.

Zijn we alleen een lichaam? Of is er toch meer, is er ook een ziel. Waarom krijgen we een lichaam en waarom krijgen we een ziekte of ongeluk? Waarom gaan we dood? Wat is het doel van dit specifieke lichaam en het leven en wat is het doel waarom we iets meemaken? De Stichting Hyperion had Fred Weel, coördinator orgaandonatie en IC verpleegkundige en de heer Gert Toes, geestelijk verzorger uitgenodigd op15 maart 2016in het Witte Kerkje in Benningbroek, een avond over orgaandonatie. Als thema: orgaandonatie vanzelfsprekendheid of ‘geen denken aan’?

Beide heren zijn verbonden aan het Westfries Gasthuis (ziekenhuis) te Hoorn. Graag had ik voor de neutraliteit nog een andere spreker gehoord, zodat mensen ook een andere visie  kunnen horen over orgaandonatie om dan zelf een afweging te maken nadat  de meerder kanten van orgaandonatie belicht zouden zijn. Een spreker die uitgelegd zou hebben over wat ik verderop in dit verslag tracht uit te leggen. Maar mijn vraag daarover werd niet gehonoreerd.

Het was een lezing waar eigenlijk naar mijn gevoel alleen maar de voordelen vanuit het perspectief van de sprekers naar voren kwam waarom iemand met een gerust hart zijn of haar organen ter beschikking zou stellen na hersendood. Wel legde Fred Weel uit dat het zeer moeilijk was om te bepalen wat en wanneer iemand hersendood zou zijn. Op dat moment kwam hij me onzeker over en dat was immers ook in die zinnen verborgen. Hij zei dat het heel moeilijk te bepalen is wanneer dat punt is bereikt.

Is ’n hersendood verklaard persoon, dan ook wérkelijk dood?
Het komt meerdere keren voor dat iemand toch ontwaakt, soms vlak voor de geplande orgaan uitname. Vaak word verteld nadat iemand, na hersendood te zijn verklaard of na een diep coma en toch ontwaakt is, hij of zij alles heeft gehoord wat er rond om het bed verteld is. Is hersendood dan een zuivere diagnose? Kan iemand die echt dood is nog horen? Zoals meerdere keren verteld en beschreven is. Legt men die getuigenissen dan zomaar opzij? Legt men ook de getuigenissen naast zich neer als familie of andere naasten zich verzetten tegen uitname organen en hij of zij toch ontwaakt is?

En wat voor belangen zijn er eigenlijk in het spel???

Als die mens die hersendood verklaart is en meerdere gevallen WEL kan horen maar NIET KAN reageren, hoe wanhopig moet dat zijn?  Er is lectuur waarin de wanhoop zeer hoog oploopt vanwege dat men op die mededeling niet kán reageren, net zoals men niet kán reageren op de heftige pijnprikkels die regelmatig worden toegediend. Hoe kan dat met iemand die werkelijk dood is? Hoe kan iemand dood zijn en dat toch de bloedomloop functioneert, dat de huid een goede kleur heeft, de lichaamscellen zich delen, dat alle organen functioneren, de afscheiding uit het lichaam plaats vind, behalve dat de hersenen bepaalde functies lijken te missen?

Dat betekent allemaal dat de uitval van hersenen geen teken is van de dood, net zoals de uitval van de ogen geen aanduiding is van de dood, zoals beschreven in het boekje van Hans Stolp. Verder kan een vrouw nog een kind kan baren. Dat red een dood lichaam niet. En hoe kan je een stoffelijk overschot beademen? Het is dus ook niet waar dat als er op het moment de hersendood vastgesteld is, het stervensproces onomkeerbaar is. Soms is diegene stervende, maar dat geld niet voor iedereen.

Er zijn meerdere voorbeelden dat iemand wakker word en weer functioneert…!!
Soms tijdelijk aangesloten aan een hartpomp en beademing. Maar kan je bij een echt dode het hart laten pompen? Kan je bij een dode gaan beademen? Hoe kan het dat er al vele hersendood verklaarde mensen tot leven komen en na kunnen vertellen wat hun is overkomen. Hoe kan het dat kort voor de ingreep van orgaan uitname de bloeddruk en hartslag verhoogt. Is dat angst? Hoe kan een dode reageren op spanning? Is er dan toch een mate van bewustzijn? Of geheel bewustzijn maar onvermogen zich te kunnen uiten?

Ja toen ik dat van de bloeddruk en hartslag aan de orde bracht had Fred Weel daar een technisch antwoord op. Is de hartslag en bloeddruk in o.a. Hoorn en andere plaatsen, ook onderzocht als men in het bijzijn van de patiënt over sprak dat hij of zij dood verklaart werd? En toen er over orgaan uit name gesproken werd? De moeite waard denk ik omdat ook in het onderzoek mee te nemen. En vooral ook lectuur te lezen over en mensen te spreken die weer genezen zijn.

En als de pijnprikkels gevoeld worden, hoe zit het dan met de operatie zelf.. ? Ik heb gelezen dat het vaak zonder verdoving plaats vind. Dhr. Weel vertelde dat er altijd verdoving plaats vind. Als dan die mens dan toch wordt ‘gebruikt’,  dat zijn of haar leven opgeofferd word voor het leven van een ander, ben ik aan één kant opgelucht dat er dan in ieder geval verdoving plaats vind, (via narcose?). Anderzijds als men er dan zo gerust op is dat men echt dood is, als er geen enkele twijfel is, waarom dan verdoving? Is er dan toch een twijfel? Een dood lichaam zou toch immers volgens de artsen en naar van mening van vele andere mensen niets meer kunnen voelen?

Ook kan een echt dood lichaam het niet na vertellen. Of krijgt men een spierverslappend middel? Is dat om de reflexen niet te hoven zien? Hoe wanhopig moet dat zijn? Wat me ook geschokt heeft is dat er heel snel gehandeld moet worden om de organen goed te houden voor herplaatsing. De nabestaanden hebben nagenoeg geen tijd te beseffen dat hun dierbare is overleden (waar ik dus op dat moment aan twijfel) en hij of zij wordt al weggebracht. Niet even tot rust komen en emotioneel wennen aan het feit dat hun dierbare overleden zou zijn.

Na zoveel uur, welke duur kan verschillen, komt er een heel ander uitziend lichaam terug. Zelf heb ik diverse mensen mogen afleggen (wassen en mooi aankleden, haren kammen) waaronder mijn eigen moeder en m’n jongste zoon. Dat zijn heel dierbare momenten, waarmee je liefdevol tegen de overledene praat en hem of haar aanraakt. Dat kan niet altijd, maar waar het wel kan, kan het heel waardevol zijn. Voor de verwerking van de nabestaanden maar ik denk ook voor de ziel van de overledene.

Ook is deze eerste rust na het overlijden in mijn gevoel, héél belangrijk..!
Voor de ziel en de nabestaanden. Men gaat er zo vaak vanuit dat het met de dood voorbij is, dat er niets meer is, maar ik denk dat er altijd weer een doorgaan is, dat de ziel even tijd nodig heeft aan de nieuw situatie te wennen, dat er tijd voor nodig is om los te komen van het lichaam. Hoe liefdevoller en met serene rust, hoe heilzamer het is voor degene die ons verlaat. Met zo’n gehaast ook na euthanasie, dan kan dat als een grote schok ervaren worden. Ook voor de nabestaanden is het heilzaam als er sereniteit en rust heerst.

Als er euthanasie plaats vind en diegene heeft ook voor orgaandonatie gekozen, dan moet het helemaal snel, dan word het lichaam als het waren na de laatste ademhaling in een noodtempo naar de Operatiekamer (OK) gebracht. Probeert u zich daar aub in te verplaatsen, ik zeg dit omdat ik begaan ben met de mensen in totaliteit dus ook met u en met uwe dierbare. Er zijn verhalen bekend dat ouders de keus zelf gemaakt hebben of onder druk gezet zijn om organen van hun kind af te staan na bv. een ongeluk, want er wacht een ander ziek kind die daar gebaat bij zou zijn.

Hoe goed bedoeld in eerste instantie vanuit één visie, welke natuurlijk wel een zo grote daad van naastenliefde was van de ouders, hebben sommige ouders daar toch enorme spijt van nu ze weten wat er misschien met hun kind(je) is gebeurd. Wat die heeft moeten meemaken door mede hun toestemming. Dan hebben ouders er misschien nog een trauma erbij en niet te vergeten de kans op een groot schuldgevoel. Wil ik graag zeggen tegen ouders die dit lezen en daar ook mee worstelen: U heeft het uit liefde en mededogen en vanuit uw bewustzijn op dat moment gedaan.

Uw kind(je) of ook voor andere dierbaren, zullen het u niet kwalijk nemen, omdat de ziel begrijpt en nu in en andere dimensie ook weer mag groeien van de ervaringen. Er word ook hulp geboden mocht u daar behoefte aan hebben. Maar is het ook werkelijke liefde van de artsen en andere medewerkers of zijn er andere belangen die meespelen? !!!!! Welke divers kan zijn en meerdere, zoals angst voor eigen eindigheid, niet weten, maar ook organisatie, baan, geld? Er mag immers nooit eigenbelangen of van een organisatie boven het belang ten koste van een ander gaan?

Durf a.u.b. te kijken en voelen in uzelf om zo een zuiver beeld te krijgen van uw handelen. Mensen geven zich totaal onwetend vol vertrouwen over aan wat hen verteld wordt, in liefde en mededogen voor de medemens. Maar is het werkelijk wel zo liefdevol en onschuldig of is de werkelijkheid dan toch anders? Diverse mensen hebben uitleg gegeven wat er regelmatig met en rond het lichaam gebeurt en sommige gaan ook dieper op de geestelijke kant in, Ik noem u een paar, maar de lijst is veel langer.

Er is een filmpje op Google  van Ger Lodewick die heel duidelijk uitleg geeft wat orgaandonatie behelst. Ook ben ik onder de indruk van zijn uitspraak: “Sterven om het sterven van een ander leven te voorkomen?”  Een andere uitspraak van hem is: “Hersendood een tunnelvisie”. Ger is ook de auteur van een mooi boek over orgaandonatie. (zie hiernaast) En spiritueel raadsvrouwe Marieke de Vrij geeft ook een diepere betekenis van orgaandonatie wat de ziel betreft. Het boekje van Hans Stolp heb ik hierboven al genoemd.

En er is ook een enorm indrukwekkend boek van een hersenchirurg uit Amerika, Eben Alexander (HIER) Hij raakte in een diep coma en zou een kasplantje zijn, mocht hij wakker worden. De medische wereld verwachte dat niet, maar hij werd wakker. Hij heeft in de tijd dat hij in coma lag, een ingrijpende ervaring opgedaan, een ruimer bewustzijn gekregen. Hij gaat nu heel anders met zijn patiënten om die hem ervaringen vertellen over wat ze hebben ervaren tijdens hun diepe coma. Zoals uittredingen en wat er gezegd is en gedaan is rond zijn/haar lichaam. Daarom is hij nu blij met zijn ervaring en hoopt met zijn verhaal ook de medische wereld duidelijkheid te brengen.

Hoe kan een dode, een stoffelijk overschot dit doen?
Het was schokkend voor mij te lezen dat er mensen zijn die op de operatiekamer voordat de uit name van hun organen begint, waarschijnlijk met een laatste oerkracht wat in hun is, de handen voor hun borst houden, of een afwerend gebaar maken of zelfs de verzorgen vastpakken.  Men noemt dat Lazarusreflexen. Kan dat af gedaan worden als gebruikelijke reflexen? Dat nog eens in combinatie met bloeddruk en hartslag verhoging? Er zijn ook berichten dat men een spierverslappend middel krijgt toegediend voor orgaan uit name. Is dat om die reflexen te voorkomen?

Is dat omdat het zo schokkend is om te zien? Hoe schokkend zal het dan zijn voor degene die het ondergaat? Dan kan men niet eens meer met de allerlaatste oerkracht een afwerend gebaar maken. WAT TOCH EEN TEKEN ZOU MOETEN ZIJN. Er zijn assistenten die weglopen, omdat ze er niet meer tegen kunnen of zich er niet meer mee kunnen verenigen. Ook zijn er anesthesisten en artsen die er niet meer aan mee willen werken. Een moeder die had geweigerd om haar kind te laten doneren, 10 dagen later kwam ze bij.

Een aantal maanden geleden heb ik Peter Sattva leren kennen, ook hij is in diep coma geweest, zijn bloeddruk en hartslag was gedaald tot 30 en mistte (nu nog) een kwart van zijn hersenen en zelfs een stukje van de hersenstam. De arts diende hem en middel toe waarbij en paard omgelegd kon worden, dat als laatste poging hem bij te laten komen, maar hij zou hoe dan ook dood gaan was de verwachting. Toen de arts riep en riep van wakker worden, kwam hij inderdaad bij.Hij moest wel alles opnieuw leren, zoals praten, schrijven, lopen en nog meerdere dingen.

Peter heeft daarna een paar boeken geschreven, geeft lezingen en presentaties, rijd motor, en functioneert op sommige punten beter dan voorheen, op een paar kleine dingen na, maar niet onoverkomelijk. Hij vertelde me dat hij blij was dat hij geen donorcodicil had. Een zus zag kleine beweginkjes bij haar hersendood geconstateerde zus. Ze heeft hemel en aarde moeten bewegen de orgaan uitname te voorkomen. Zus is bijgekomen. Laten we wel beseffen dat deze wonderen niet altijd zullen gebeuren, maar is dat een reden om te denken en te handelen om een ander leven te redden, ach dat risico nemen we maar?

Toch gebeurt er af en toe zo’n wonder en mag iemand nog een tijd op aarde verder leven. Ook zijn er mensen die bij een uit name van organen zijn geweest en zelf hebben besloten geen donor te zijn. Er is in de buurt van Bremen een al geopende buik gestopt met verdere operatie! Wat is er toen gebeurt? Het volgende spreekt u aan of (nog) niet, beide is goed, u bent vrij. Toch meen ik één en ander te vertellen over een dieper niveau van ons bestaan. Als het de tijd is voor de ziel zich terug te trekken van de aarde dan zal dat ook gebeuren, dat is de cirkelgang van leven en dood,  dus als iemand niet meer beter kan worden, dan is het goed, als het zijn of haar tijd is om te mogen gaan.

Als de tijd rijp is om te gaan, is het mooi als de ziel zich rustig kan los maken van het lichaam. in plaats van zo abrupt. Wat verder op de avond niet door één van beide heren ter sprake werd gebracht is en waar veel mensen zich niet van bewust zijn, is de zielenverstrengeling. Het komt regelmatig voor dat de ontvanger van een orgaan het gevoel heeft niet meer alleen te zijn. Er is bekend van een ontvanger die voor een tweede keer een orgaan ‘nodig’ had, maar weigerde om die reden. Hij had er nu vrede mee dat zijn tijd klaar was en was bereid te gaan.

Niet alleen het orgaan gaat over naar de ontvanger; ook de herinneringen..!
Het is bekend dat zogenaamde herinneringstrillingen van de persoon op een orgaan gaan zitten, herinneringen van wat diegene heeft meegemaakt en trillingen van de karaktereigenschappen. Die trillingen, die eigenschappen zitten ook op onze eigen organen. Als men dan een orgaan van en ander krijgt, met zijn eigen specifieke trilling, welke bij die persoon hoort, de emoties van wat iemand mee heeft gemaakt, zijn/haar mooie herinneringen, maar ook de verdrietige, of angstige of boze emoties, dan krijg je onbekende trilling in jou lichaam.

Je kan dan onbekende emoties voelen en ervaren. Er zijn immers uitspraken als: De angst slaat om mijn hart, of een blij en gelukkig hart. Iets op zijn lever hebben. En u weet allen misschien wel dat emoties op de darmen kunnen slaan. Een ander voorbeeld gaat over een vrouw die een nieuw orgaan had gekregen en opeens erg behoefte had aan een pilsje. Ze bleek een orgaan te hebben gekregen van een jonge motorrijder.

Een meisje wat een nieuw hart heeft kreeg, kreeg heftige nachtmerries en ze kon precies beschrijven hoe het andere meisje waar ze het hart van had gekregen om het leven was gebracht. Waardoor de dader opgepakt kon worden. Hebben we eigenlijk niet al genoeg aan onze eigen emoties? Maar ook de ziel van de overledene die nu doordat zijn/haar orgaan of organen verbonden zijn aan iemand anders op aarde (zelf soms aan meerdere personen), die ziel kan belemmerd worden in zijn voortgang, het loskomen van de aarde om zijn/haar weg te vervolgen daar, los van de aardse beperkingen.

Ik heb gemeend één en ander te moeten aanraken zodat u indien gewenst zelf ook op onderzoek uit kan gaan en kan invoelen wat belangrijk voor u is en dan een weloverwogen beslissing nemen om wel of juist niet voor donor gever en/of ontvanger te kiezen. Zou mijn uiteenzetting betekenen dat we niet humaan moeten zijn aan de zieke mens die ziek is? Ja natuurlijk zo humaan als maar kan, juist humaan, liefde is de weg. Laten we iemand die ziek is en zonder een orgaan in het vooruitzicht dan aan zijn/haar lot over? Nee zeker niet. We kunnen er voor diegene zijn in liefde met al wat in ons vermogen ligt.

Liefst mogen we een levenswijze betrachten welke gezond is voor ons lichaam en geestelijk welzijn. Daar kunnen we een hoop aan doen, onze opvatting zijn van belang zijn, overtuigingen over onszelf, over anderen en het leven. Zo is ook gezonde voeding, bewegen en vooral je hart volgen van belang. Maar ook een levensopvatting wat leven en dood voor jou betekend.

Is er angst of is er vertrouwen?
Indien er dan toch een ziekte is ontstaan, welke we ook kunnen zien als een handreiking, als een aanwijzing, dan kunnen we gaan zoeken, eventueel met hulp, maar vooral vanbinnen wat die ziekte in het algemeen of van een bepaald orgaan ons wil vertellen. Daar kunnen natuurmiddelen bij helpen, of bewegen of geestelijke hulp, maar ook bewustwording waarom dat specifieke orgaan niet meer goed functioneert. Dan is het zelfs een kans tot groei.

Maar als we het niet voor elkaar krijgen om gezond te worden van ons lichaam kan het zelfs zo zijn dat in de laatste fase van ons leven nog dat stukje bewustwording plaats vind. En dat is ongelooflijk belangrijker. Een keus, lichamelijk welzijn, blijven leven met misschien extra andere problemen zoals lichamelijke zoals als afstotingsverschijnselen en medicijnen blijven slikken (eigenlijk een teken dat ons lichaam dat andere orgaan niet in ons wil) en misschien geestelijke problemen of geestelijke groei, geestelijke heling?

Dood bestaat eenvoudig niet in mijn beleving, maar een overgaan van de ziel van de ene plaats naar de andere. We hebben dan als het ware onze jas, ons lichaam niet meer nodig. Er zijn al zo vele mensen die volledig vertrouwen dat ons leven oneindig is en dat er alsmaar een nieuw begin is. We zouden het leven ook kunnen vieren en dankbaar zijn dat diegene bij ons is geweest, geleefd heeft. En mogen we zoals in sommige culturen al gebeurt, blij zijn dat het aardse leven klaar is, omdat iemand dan bevrijd is van het leven op aarde, want laat eerlijk zijn, het valt soms niet mee. Maar dat iemand die over is gegaan, de sluier voorbij en zuiverder kan zien en ervaren.

Daar wil ik mee zeggen, dat het niet nodig is om ons zo krampachtig aan het leven vast te houden als onze tijd daar is. U mag er op vertrouwen dat het bewustzijn veel, maar dan ook veel verder reikt dan wat we hier op aarde over het algemeen kunnen bevatten. Ons lichaam kan dood gaan, maar de ziel leeft altijd voort.

Met een diepe intentie wens ik u Liefde en Wijsheid.

Tine Bouman

lichtoporgaandonatie@gmail.com

Kijk naar aanvullende informatie in dit interview van onze collega’s van EarthMattersTv
X

met orgaandonatie-specialist Ger Lodewick.