Omvat de dualiteit, besef jezelf..

Hannah Van Buuren (1938) die ‘Stichting Poort’ in het leven riep is een autoriteit. Zij wil geen ‘volgelingen’. Wel horizontaliteit. Niet gericht op afhankelijkheid. Werkend vanuit WIE NU Hier is. Wie erom vraagt, helpt zij tot meer zelf-realisatie te brengen. Uit zichzelf. Door zichzelf. Met zichzelf. Alleen zelf kun je je ompolen van reactie-mens tot autonome God-mens, gedragen door het Veld van Liefde en Eenheid.

Overal waar we kjken lijkt dualiteit ons toe te knipogen. Alsof het wil zeggen: “Jaja, je weet wel wie ik ben, je her-kent me wel, maar je ként me nog niet goed, hè..?”

Hannah van Buuren schreef de onderstaande gastcolumn en daar is niets duaals aan. Óf het zou moeten zijn… Kijk, daar gaan we al weer. Als we eens zouden beseffen hoe de dualiteit niet buiten ons zit, maar DOOR onszelf wordt gecreëerd. Dán, ja dán zouden we beseffen dat het omgekeerde proces ook mogelijk is. Dualiteit teniet doen. Een-zijn. ZIJN.

Al haar inzichten, getuigt zij, wortelen in eigen ervaring in de levende ontmoetingen met anderen, in de geest van “waar twee of meer in Mijn naam tezamen zijn…” Levende werkelijkheid. Uitwisseling. Verwevenheid. Wijsheid. On-middel-lijke Communicatie.

Zij getuigt van het ‘andere land’: Het Ene-Veld, dat in alle talen God heet, maar wel een heel andere god dan dat we dachten. Zij is ècht. Haar grootste kracht is verwoorden wat nog bijna niet te verwoorden ìs, en wat nog bijna niemand verwoorden kàn. Haar woord roept in leven. Het wordt tijd haar de ruimte te geven op onze gastcolumn! Dankjewel Hannah!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

x

‘Omvat de dualiteit, besef jezelf’.

© 2009 – Hannah van Buuren / Stichting Poort

Deze maand begint het dierenriemteken Steenbok.

Je ziet hem staan (ja, het is absoluut een dier met mannelijke uitstraling), boven op een kale rots. Hij overziet een weids landschap, zonder ook maar met z’n ogen te knipperen. Hij staat, hij weet. Hij weet ook dat hij staat. Dit ben ik. U. Op die rots. De wereld waarin we ons ik hebben laten opgroeien is kaal geworden, we treffen er, op een kleine kring vrienden na vlak om ons heen, weinig warmte in aan die ons verbindt.
Zo zien we onszelf staan, vrij geïsoleerd, vrij alleen, gevangen in de vaste vorm. Ieder op zich. Dit is ongeveer het beeld van hoe we onszelf einde 20e en begin 21e ervaren.

Ons diepste verlangen: in eenheid te leven met de levens rond ons heen, weerspiegelt in feite de bestaande werkelijkheid.

Verlangen we iets nieuws? Vrede misschien, op deze aarde? Dat is niet nieuw. Ons diepste verlangen: in eenheid te leven met de levens rond ons heen, weerspiegelt in feite de bestaande werkelijkheid. De eenheid waar we zo naar verlangen is in wezen nooit weg geweest. Wij leven er nog steeds in en we zullen er nooit uit vallen. De eenheid ís.

Dat wat ons zo veranderd heeft dat we denken los te staan en onverbonden, dat is een proces geweest naar de ontwikkeling van een instrument. Onze ogen zijn ook niet in één leven goed ontwikkeld geraakt. Dit instrument ook niet. Voor het ontwikkelen ervan was veel tijd en ervaring nodig. Het is waarschijnlijk ons kostbaarste instrument geworden: ons ‘ik’. Onschatbaar. Veel tijd en veel expertise staken we in de ontwikkeling ervan.

We hebben duizenden jaren aan tijd en ervaring nodig gehad, vele levens lang, om dit sterke ‘ik’ te ontwikkelen. En nu zijn we zo ver gekomen dat we denken dat we ons ‘ik’ zíjn. Maar dát is niet waar! Dat is even raar als te denken dat we ons oog zíjn.

De instantie waarvan je weet dat je bestaat, díe instantie woont in de Eenheid. Maar je ‘ik’ niet. Daar is ons ‘ik’ ook helemaal niet voor bedoeld.

Ons ‘ik’ is als een kijker. Ik heb bij voorbeeld nog een klein chique toneelkijkertje in een laatje liggen, uit de tijd dat opera-bezoek nog betaalbaar was. Dan richtte ik het vanuit mijn fluweel-beklede stoel op de zingende diva, en kon daarmee haar expressie naar me toe halen.

Al het andere op toneel (het koor, de dansers, de tegenspelers) verdwenen dan voor mij ‘uit beeld’, want mijn perceptie gold op zo’n moment enkel die diva.

Het zou idioot zijn geweest als ik na afloop verslag van de opera had uitgebracht met enkel wat ik door mijn toneelkijkertje had waargenomen.

Zo werkt ook ons ‘ik’.

Ons ‘ik’ is een sterk opgevoerd en aangescherpt instrument. Wij, mensen, hebben dit gevoel van ‘zelf’ en ‘ik’ leven na leven aangescherpt en uitgekristalliseerd. En ja, je ‘ik’ maakt onderscheid. Beslist van ‘dit wel’ en ‘dat niet’.

Je ‘ik’ werkt als mijn toneelkijkertje, ook naar jezelf toe. Juist naar jezelf toe. En daarom denk je, voel je, en denk je zelfs absoluut te voelen en te weten, dat jij los staat, afgescheiden, in een eigen vorm gevangen, zonder echte communicatie met andere wezens, alleen. Diva van je eigen leven.

Edoch, jij bent het bestaande erachter dat zich zo’n kijkertje heeft gemaakt. Net zoals het zich ogen heeft gemaakt, en een mond en voeten en handen, en een gevoelslichaam en een denklichaam. Het bestaande wat jij echt bent, is nooit de eenheid uit geweest.

Een-zijn is je oorspronkelijke natuur.

Maar we zijn zozeer gewend aan een toneelkijkertje te wezen, dat we denken dat dit de waarachtige manier van kijken is. En daarom begonnen we een eeuwenlange zoektocht naar eenheid, naar de oerharmonie. Vooral met Kerst wordt dit verlangen ons bijna te machtig. We snakken naar het omvatten van de dualiteit, zoals dit zo mooi heet.

Maar er bestaat geen dualiteit. Er bestaat enkel eenheid, verwevenheid van allerlei delen die één vloeiend geheel zijn. Er bestaat enkel non-dualiteit die er gewoon op wacht om herontdekt te worden. Tot we weer klaar zijn voor het hele toneel.
Hoe krijg je dit voor elkaar? Wat moet je ervoor doen? Hoeveel cursussen moet je ervoor volgen? Moet je er misschien voor naar Hawaï of Mount Shasta? Ben je er überhaupt al wel rijp voor? Tsss…….

Steenbok 2009, ah die Steenbok! Hij staat, je kunt zien dat hij weet dát hij staat. Hij staat hoog op een rots waar hij het hele landschap kan overzien. Je kunt zien dat hij dat landschap ook helemaal waarneemt, zelfs achter zijn rug! Wat maakt deze Steenbok zo?

Aanwezigheid. Als deze Steenbok íets vertegenwoordigt, is dat: aanwezigheid. Deze Steenbok streeft niet, zoekt niet, zet zich niet in voor expansie naar her en der, deze Steenbok ìs, omdat hij aanwezig is.

Zoeken veronderstelt dualiteit.

Streven veronderstelt dualiteit.

Nog niet ver genoeg denken te zijn veronderstelt dualiteit.

Ieder van ons kan de ruimte voelen die achter het hart ligt. Als je je voelsprieten uitstrekt naar die ruimte, ben je nog in dualiteit. Want dan is er een hier en een daar. Maar als je je opstelt in die ruimte áchter je hart, en je laat er je niet in wegzinken, maar je ‘gaat naar achteren’ en je bent en blijft helemaal aanwezig, dán ben je achter je ik aangekomen.

Met helemaal aanwezig zijn voel je geen daar of hier, je voelt geen leeg of vol, je voelt geen dualiteit of non-dualiteit, je bent. Bij 100 % aanwezigheid zijn er geen begrenzingen, je bent doodgewoon je bent. Pas als je je ‘ik’ ertussen zet, bv in de vraag: ‘vind ik dat gras nou werkelijk groen?’, dan val je eruit. Pas als je je ‘ik’ ertussen laat komen, bv in het gevoel van verdriet dat je je kleinkind niet ziet met de kerst, dan val je eruit.

Als jij helemaal aanwezig bent, dan is er geen dualiteit.

Probeer het maar.
Het is zo eenvoudig.

Alom-tegenwoordigheid is onze menselijke natuur.

Alom-aanwezigheid is onze menselijke natuur.

We hebben alleen een instrument nodig gehad om tot de verwerkelijking ervan te komen, en dat is ons toneelkijkertje-ik geweest.

Maar willen we dat? Willen we alom-aanwezig wezen?

Ons ‘ik’, zo lang gekoesterd, zo lang met een heleboel expertise gevoed, deinst terug van die omvattendheid. Bang om op te lossen in zoveel. Maar ons ‘ik’ lost evenmin in de veelheid op als onze ogen, als onze handen!

Ons bewustzijn deinst ook terug, omdat het weet dat er vóór een sprong een aanloop nodig is. Bij die aanloop maak je eerst een paar passen achteruit, om dan heel hard vooruit te rennen en dan te springen.

Die passen achteruit betekent voor het bewustzijn: herinneren. Herinneren, achteruitlopen, een paar passen achteruit zetten om voor de sprong een aanloop te nemen.

Ons bewustzijn deinst vooral terug, omdat we daarbij zouden ‘moeten’ dealen met herinneringen aan hoe vreselijk deze ik-weg was.
Hoeveel lijken er langs de kant van deze weg liggen. Hoeveel misbruik van potenties in onszelf en in aan-ons-verbondenen er in onze diepste herinneringen liggen, klaar om òp te springen in dromen en depressies.

Ons ‘ik’ zegt: “Daar ben ik nog niet aan toe”, en wendt zich liever af. Aanwezigheid weer los gelaten. Eenheidsbewustzijn weer voor een tijdje exit.

Ik zeg niet dat je wel door moet gaan met aanwezigheid. Ik zeg niet dat je flink moet zijn. Ik zeg wel dat de eenheid op jou wacht. Ik zeg ook dat, als je begrijpt wat een lange tocht je ‘ik’ heeft moeten maken om te komen zoals je je vandaag voelt, dat je dan misschien eerder geneigd bent om ook deze voorlopig laatste stap te zetten, dus jezelf in de eenheid van overal-aanwezigheid te laten vallen. Je ‘ik’ heeft heel wat meegemaakt. Heeft heel veel stadia doorlopen die je je wellicht nu niet een twee drie herinnert. Maar als je zou zien wat je allemaal al gedaan hebt en ‘veroverd’, dan zou je wellicht wel de moed hebben-om.

2009 Wordt uitgeluid en 2010 wordt ingehaald door de komende Steenbok, en meteen daarop volgt Waterman.

Deze Steenbok en deze Waterman beïnvloeden het hele komende jaar. Zij doen elke maanmaand weer opnieuw, maar elke maanmaand anders, een appèl op ons vermogen om te zien. En om aanwezig te blijven bij wat we zien en hoe we het ervaren. Het zullen niet allemaal prettige dingen zijn waartoe je wordt uitgenodigd te kijken. Het zullen onthullingen zijn. Collectieve onthullingen. Maar geen van ons leeft los van het collectieve. Daar zijn we allemaal mee verbonden.

Deze onthullingen raken dus op hun beurt weer diepverborgen herinneringen aan ten aanzien van kwesties die te maken hebben met macht over dood en leven, en macht over kwaliteit of non-kwaliteit van leven. Ook via jou. Daar is niets aan te doen; het is de bewustzijnsfase waar we nu aan toe zijn. Want vóórdat we in de eenheid mogen zwemmen, zullen we ons moeten realiseren wat die eenheid al omvat houdt,- zo simpel ligt dat.

Het gerieflijkste is je aanwezigheid te laten vervlakken. Gewoon je eigen leven leiden, en zorgen dat je het goed hebt.

Moeizamer, maar veel spannender en veel liefdevoller is het om je aanwezigheid juist op te schroeven tot ze 100 % is.

Het gerieflijkste is je aanwezigheid te laten vervlakken. Gewoon je eigen leven leiden, en zorgen dat je het goed hebt. Dan drijf je mee met de grote massa’s, die deze ronde straks weer opnieuw gaan herhalen. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Moeizamer, maar veel spannender en veel liefdevoller is het om je aanwezigheid juist op te schroeven tot ze 100 % is. Om bij alles wat in je blik- en ervaringsveld komt, erbij te blijven met jezelf, met jouw presence, jouw tegenwoordigheid van geest. Je hoeft niets in te leveren! Je hoeft je alleen maar over te geven aan de Tegenwoordigheid van Geest die je achter je ‘ik’ al bent!

En ja, op een manier die jij aankunt, zullen zich ook dingen aan je laten zien die je altijd buiten je hebt gehouden. Maar niet alleen die dingen. Mét die dingen zul je ook voelen hoe sterk je geworden bent dat jouw aanwezigheid al die zaken heeft beleefd en overleefd. Hier spreek ik uit ervaring.

Dán glijd je golf voor golf vanzelf de eenheid (weer) binnen, dan zal je het meemaken dat de eenheid van Leven zich stralend aan je openbaart. Het is je recht van menselijk bestaan; het is je liefde die je zal doen blozen.

Hannah van Buuren, Stichtingpoort.nl (HIER deze site)