Leven en werken in verbondenheid!

x

– Leven en werken in verbondenheid –

  Lisette Peulen © 2011 – Oktober – WantToKnow.nl/.be

x

In januari 1982 stop ik met mijn studie Engels en ga ik werken in de ijsjesfabriek van Campina, om de tijd tussen nu en de volgende studie te overbruggen. Daar leer ik John kennen, een 56-jarige vrijgezel, die vanaf zijn zestiende in deze fabriek werkt. Hij maakt ijstaarten, dat wil zeggen, elke twee minuten komt er een plak ijs uit een machine, waarna hij een hendel overhaalt die vierentwintig moppen ijsslagroom op de plak ijs spuit en daar wordt dan, van elke plak, een ijstaart gemaakt…
John controleert elke ijsplak en ijstaart zorgvuldig, voordat hij hem doorgeeft aan de volgende in rij. John is gelukkig met zijn werk: het geeft hem voldoening. Tijdens mijn studie ‘bedrijfskunde’, moest ik vaak aan John denken, tijdens lessen in ‘motivatie-theorieën’ en ’taak- en functievorming’. Voor John had motivatie iets met verbondenheid te maken, want hij was in staat zich met elke ijstaart te verbinden…

Het is 2005. Ik werk twintig jaar als organisatie adviseur; zie mijn werk als het ‘helen van organisaties’. Maar hoe langer ik werk, des te meer vragen ik mezelf stel. Over het effect van wat ik doe. Is dit werk van blijvende waarde, voegt het iets toe? Welke manier van werken geeft het meest effect, op korte en lange termijn? Ben ik een onderdeel van de oplossing of toch van het probleem..? Klopt mijn aanname nog dat een organisatie een plek is, waar mensen samenkomen om een gezamenlijk doel te realiseren? Is het waar dat ik steeds minder van die gezamenlijkheid ervaar? Het is een tijd van veel vragen en nog te weinig inzichten.

Ergens in 2005 vertellen de orakelkaarten die ik raadpleeg, me het volgende:

‘…because unless I know what is within me, how can I go on searching over the world? It is such a vast place and those who have looked within have found instantly. Gather courage- the journey has already started. Even if you go back, you will not find the old shore again.
Even if you go back, those old toys will not be of any help anymore. You are finished with them. You will know they are toys. Now the real has to be found, has to be inquired into. And it is not far away either – it is within you.’

Wat zijn ’the old toys’? Waar vind ik de antwoorden op mijn vragen. Waartoe is een organisatie op aarde, waartoe ben ik op aarde en wat hebben die twee met elkaar te maken? Vroeger gaf de kerk daar een antwoord op: ‘Om God te dienen en hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn’. Het instituut Kerk, ooit gebouwd op de pijlers van liefde en mededogen, ging ons in doen en laten voor. Ik kom uit een katholieke familie. Oma bad elke dag en ging op zondag drie keer naar de kerk. Mijn moeder bidt elke dag en ging tot haar vijftigste met Pasen en Kerstmis naar de kerk. De kerk als instituut is in opspraak nu een deel van de voorgangers de weg is kwijt geraakt en de bron waar ze uit zijn voortgekomen niet meer waardig zijn. Wat als Wikileaks de geheimen van het Vaticaan zal onthullen? Ik ging nooit naar de kerk, en heb mijn verbinding met het goddelijke zelf gezocht. Het instituut Kerk is een ‘old toy’.

Naast de kerk is er de Staat met zijn democratisch gekozen regering. Vind ik hier mijn antwoorden op vragen als zekerheid en veiligheid? Zij die ons een veilig en harmonieus samenleven beloven, zijn acteurs in een politiek theater geworden.
Korte termijn denken, persoonlijke macht en economisch gewin zijn belangrijker geworden dan het lange termijn belang van allen. Wie heeft nog het gevoel dat zijn belangen vertegenwoordigd worden in Brussel of Den Haag? Zelfs democratische regeringen lijken ‘old toys’, al lang niet meer in staat om geluk en welzijn te creëren voor de mensen die ze vertegenwoordigen.

Instituut Kerk niet, instituut Staat niet? De wetenschap dan misschien, georganiseerd binnen het instituut Onderwijs? Biedt de juiste kennis me mogelijk het inzicht in de belangrijkste vraag op aarde: hoe worden we gelukkig? Aan de basis zoeken scholen moeizaam naar manieren om de ‘verplichte schoolkennis’ over te brengen aan nieuwe kinderen. De gemiddelde universiteit blijkt een weinig open of leergierig bolwerk te zijn, tenminste waar het aankomt op het willen onderzoeken van fundamenteel nieuwe inzichten of het integreren van oude, door de tijd bewezen wijsheden.

Een groep westerse artsen gaat met de bedoeling om kennis te nemen van de oosterse geneeswijzen zoals acupunctuur en Ayurveda naar China en India. Als voorbereiding op de reis komen vier medisch studentes uit India vertellen over hun systeem van gezondheidszorg. Ze zijn, o.a. gesponsord door de medische industrie, westerser dan westers; de oude kennis van traditionele geneeswijzen maakt geen deel meer uit van de kennis en cultuur van deze nieuwe generatie. Zij hopen dat het Westen hen helpt om de oude kennis weer terug tot leven te brengen. In de loop van twee generaties is de kennis verdwenen die in duizenden jaren is opgebouwd.

Toen kerk en staat vochten om het been, liepen de bedrijven er mee heen. We hebben ons blind geloof in kerk, staat en universiteit ingeruild voor een blind geloof in de economische instituten: de banken, de bedrijven, de media. Een blind geloof in de waarheid van reclameboodschappen. Een blind geloof in de objectiviteit van krant of journaal. Laat u niet bekoren… we leven in een economische wereld en worden nog steeds geregeerd vanuit het oude, economisch paradigma, waarbij alleen dat wat schaars is, van waarde is.

‘Het draait om macht, want macht is geld. En dat bescherm je met geweld’, zong Robert Long. Er wordt gevochten voor de bevrijding van economisch relevante landen, maar niemand vecht voor het economisch ‘waardeloze’ land, waar dagelijks duizenden vrouwen en kinderen worden verkracht. Er wordt gevochten om de laatste olieresten in de laatste ongerepte natuurgebieden. De winsten verdwijnen op de persoonlijke bankrekeningen van enkelen en de verliezen worden, zowel economisch als ecologisch, ten laste van de rest geboekt.

De gevolgen van deze manier van leven en werken kunnen we nu aan den lijve ervaren. Als we de aarde vervuilen, vervuilen we ons drinkwater, vervuilen we onszelf. Als we de bossen vernietigen, vernietigen we onze zuurstof, vernietigen we onszelf. Als we onze medemens vernietigen, vernietigen we de mensheid, vernietigen we onszelf. Schone lucht, drinkwater en grondstoffen zijn de gulle gaven van Moeder Aarde aan haar kinderen. Ze zijn net als alle moederliefde gratis, maar daarom nog niet waardeloos.

Kerk, staat, universiteiten, banken en bedrijven… Ooit zijn deze instituten ontstaan met als doel, om ons te leiden en de weg te wijzen. Ze hebben ons veel gebracht, maar het heeft ons ook veel gekost. Het zijn inmiddels ‘old toys’ En ondertussen draait de aarde sneller en sneller.

‘The source of all our problems today comes from the gap between how we think and how nature works’, zegt Gregory Bateson, één van de grondleggers van NLP (Neurolinguïstisch Programmeren). Hoe denken we dan? En hoe werkt de natuur? En hoe hebben we dat vertaald in ons leven en werken? Al deze vragen zijn een onderdeel van een proces van persoonlijke ontwikkeling en bewustwording. Door persoonlijke ontwikkeling en bewustwording is het mogelijk om patronen te herkennen. Het is de weg van afhankelijkheid van oude programmering, naar onafhankelijkheid, naar de vrijheid hebben om de eigen doelen te kiezen, en de eigen weg naar die doelen toe.

Persoonlijke ontwikkeling betekent ook de bevrijding van emotionele blokkades. Elke mens die de confrontatie met de eigen tekortkomingen durft aan te gaan, komt geheeld uit het proces. Ik heb ervaren dat elke pijn en elke angst, waar ik werkelijk naar heb gekeken, is opgelost en me lichter en vrijer heeft gemaakt. Het leven is niet tegen ons, maar met ons. En het wil geheeld worden, het wil vrij zijn.

Maar persoonlijke ontwikkeling alleen is niet genoeg, niet tenminste als het zich beperkt tot het ‘kleine ik’. Er is een volgende ontwikkeling nodig. De ontwikkeling, die de mens bewust doet worden, van het groter geheel waar hij deel van uitmaakt. Na persoonlijke ontwikkeling volgt een spirituele ontwikkeling. Dit is het ontdekken van de wederzijdse afhankelijkheid. Leiderschap over je leven krijgen, betekent de bewustwording van de gezamenlijkheid van het bestaan.

Op het pad van spirituele ontwikkeling komt elk mens als vanzelf bij een van de grote meesters, zoals Boeddha, Christus, Mohammed. Of bij de grote wereldgeschriften zoals de Kabbalah of de Indiase Oepanisjaden. Allen spreken van de overwinning van de mens op zichzelf, en de verbondenheid met iets dat de mens overstijgt.

Voor mij heeft spiritualiteit niets te maken met geloven of religie. De momenten waarin ik mij verbonden voelde met alles, van het kleinste vliegje tot het uiterste universum, waren momenten van ongelooflijke helderheid. Van schoonheid, van juistheid, van eenheid en van geluk. Het voelde als Leven, als Zijn. En uit die ervaring ontstond een Weten. Dat alle leven onderdeel uitmaakt van een levende, kosmische werkelijkheid, die je in jezelf kunt ervaren. Alle verlichte meesters en verlichte teksten tonen ons dit, en blijkbaar zijn we nu zover ontwikkeld dat we daar geen instituten meer voor nodig hebben.

Voor het eerst in de ontwikkeling van de moderne mens, is er geen verschil meer tussen wat de wetenschap weet, en wat in momenten van spiritueel ontwaken, ervaren kan worden: dat elk mens onderdeel uitmaakt van een tot in het diepst verbonden netwerk van leven. Dat er niets in het hele universum is, dat hiervan geen onderdeel uitmaakt, of het nou een bloedcel is of een planeet. Dat geluk voortkomt uit met elkaar omgaan en niet uit tegen elkaar ingaan. Dat alles wat ik voel en denk en zeg en doe van invloed is.

Het was al een oude spirituele wijsheid, het is nu ook een wetenschappelijke waarheid. De verbondenheid van alles wat leeft en waarin elk onderdeel, elk mens en elke gedachte van belang is. Zowel de oude als de nieuwe kennis vraagt elk mens om zich ten volle te ontwikkelen, in belang van het geheel.

Een ander, nieuw gegeven is dat geen van beiden, noch de wetenschap, noch de spirituele meesters, nood heeft aan instituten of tussenpersonen. Geen goeroe meer, geen priester. Wij, in dit deel van de wereld hebben een ontwikkeling doorgemaakt, mede dankzij de kerk, de staat, de school. We hoeven niet meer zoals onze oma’s te leven en te werken zoals meneer pastoor zegt. We zijn steeds beter geïnformeerd en kunnen niet goed meer geloven in een arts die, zonder zich in ons te verdiepen, een recept voorschrijft.

We worden steeds bewuster en hoeven niet meer uit te voeren wat de manager van ons vraagt, als dat niet strookt met onze eigen waarden en normen.
Geloofwaardigheid is voor geen enkele directeur, politicus, priester of arts meer vanzelfsprekend; hun doen en laten wordt getoetst aan onze eigen kennis en ervaringen. Het is niet meer vanzelfsprekend dat we onze eigen verantwoordelijkheid overdragen aan een manager, of een volksvertegenwoordiger. Eenzijdigheid wordt ingeruild voor gezamenlijkheid. Het lijkt op de geboorte van een nieuwe, onafhankelijke en tegelijkertijd volledig verantwoordelijke mens, die in het besef leeft verbonden en dus wederzijds afhankelijk te zijn.

Het is 2011. We hebben in de loop van dit jaar ontwikkelingen gezien die we tot voor kort niet voor mogelijk hadden gehouden: een zichzelf bevrijdende bevolking aan de ene kant van de Middellandse Zee, en Zuid-Europese landen in economische en politieke crisis aan de andere kant. Beide ontwikkelingen lijken over hetzelfde te gaan, over de bevrijding van een soortgelijk juk. Het is niet toevallig dat het ‘gewone’ volk in opstand komt. In Egypte, in Spanje, en nu ook op Wallstreet, in Brussel, in Amsterdam. ‘We are the 99%’ is de leuze, ‘and we will advance together’. Er is een groeiende verontwaardiging over oneerlijke verdeling, verontwaardiging over niet-betrokken worden bij. Er wordt met nieuwe middelen en op nieuwe manieren gestreden. Niet voor vrijheid, maar voor respect, voor samen, voor verbondenheid.

Natuurlijk is dit waar leven en werken in verbondenheid over gaat.

Wij zijn de 99% en we zullen gezamenlijk voortschrijden op weg naar? Een directe democratie bijvoorbeeld, zoals in IJsland, waar de bevolking haar eigen grondwet schrijft. Een paar mensen hebben de persoonlijke moed en het vertrouwen gehad om hun macht af te staan aan het geheel. Een nieuwe, meer complete vorm van democratie die hier aan het werk is met behulp van internet en een werkwijze die iedereen uitnodigt om deel te nemen.
Het zijn allemaal niet-gewelddadige acties, gedragen door een groot deel van de bevolking en gedreven door verontwaardiging en de wens om de wereld anders vorm te geven. To make it a better place.

Het is een kwestie van tijd waarin dezelfde ‘zachte, maar vasthoudende opstand’ in de straten zal overslaag naar de werkvloer. Immers wat op politiek en economisch vlak geldt, geldt ook voor de werkvloer. Er is weinig sprake van gelijkwaardigheid of verbondenheid. De manieren van werken en met elkaar omgaan werken contra-verbindend en er is nauwelijks iets te merken van van wederzijdse verantwoordelijkheid. Vergaderingen met een select gezelschap, projecten met weinig levendigheid en resultaat, gecontroleerde informatievoorziening. De focus ligt op macht, geld en positie, net als in de politiek en de economie.

99,9% van alle bedrijven of organisaties  zijn dan ook georganiseerd in de vorm van een piramide: een hiërarchie waarbij er steeds minder mensen aan de top beslissingen nemen voor grotere groepen mensen ‘op de werkvloer’. We spreken en handelen niet meer vanuit een mens-zijn, maar vanuit functies en taken, we handelen als ‘manager’ en ‘medewerker’.  Zelfs een patiënt zijn we klant gaan noemen, de student een stakeholder.

Onze huidige manier van werken en organiseren past niet meer in het nieuwe mens en wereldbeeld: we zijn als mens ook goden, we creëren met elke gedachte, met elke daad. Daarmee zijn we in staat een hemel of een hel te maken van ons bestaan. Als ik leef en werk als consument of medewerker, denk ik vanuit afhankelijkheid. Als ik mezelf herken als mens in de nieuwe wereld,  denk ik in overvloed en is er altijd genoeg voor iedereen.

Ieder mens die de weg van persoonlijke en spirituele gaat, ontdekt zijn licht en zijn verbondenheid met het grote Licht. Dit licht wil ook schijnen tijdens de 8 uren die we werken. Ook in organisaties zullen we onze weg terug vinden naar de oprichtingsbestemming. Naar de reden waarvoor we ooit zijn gaan samenwerken en deze organisatie mee hebben vormgegeven. De zachte maar vasthoudende opstand in de bedrijven heeft te maken met het verplaatsen van de aandacht van geld naar oprichtingsbestemming, van angst en controle naar vertrouwen en creativiteit.

Er is een overvloed beschikbaar in elk bedrijf: een overvloed aan talenten, een overvloed aan passie en betrokkenheid, een overvloed aan kennis. Het enige dat nodig is, is stoppen met praten en doen in management taal en beginnen elkaar aan te spreken en te respecteren als mens.

Natuurlijk moeten we op een betaalbare manier de zaken voor elkaar krijgen. Maar geld is niet het doel, geld is het middel. Elk mens op elke positie in elke organisatie kan een leider zijn in deze beweging voor verbondenheid. Dat kan bijvoorbeeld door andere vragen te stellen, want de vraag bepaalt de richting.

Bij elke mail of opdracht kun je deze vragen stellen:

• draagt dit bij aan meer of minder verbondenheid?
• draagt dit bij aan de oprichtingsbestemming
• gaat dit over geld als doel of geld als middel?

En als het antwoord negatief is, hoe kunnen we onze energie dan beter besteden? Wat zou er eigenlijk moeten gebeuren? Word je bewust van je eigen invloed en gebruik hem in de richting van meer verbondenheid, meer geluk. Ben pro-actief, denk steeds in win-win, begrijp dat er niets is, waar jij niet op van invloed bent of afhankelijk van bent.

Maar de belangrijkste vraag van alles is: hoe ziet jouw organisatie van de nieuwe wereld eruit? Heb jij al een beeld hoe het zou zijn als in jouw bedrijf angst door liefde wordt vervangen, of geld door geluk? Als je het je niet kunt verbeelden, kun je het niet maken. Zoek mensen in je omgeving die gelijkgestemd zijn. Praat niet over wat er niet is, wat er fout gaat, maar over hoe het zou moeten zijn. Leg de lat hoog!

Ga samenzitten en maak een dreamboard, een beeld van de gedroomde werkelijkheid. Zodat je weet waar je aan wilt werken en waarnaar je op weg bent. Zodat je je ook weer verantwoordelijk kunt voelen voor jouw organisatie.

Mijn ervaring heeft me geleerd dat al mijn vragen over verbondenheid in organisaties oplossen, in de bewustwording van de eenheid van alle leven. Vanuit dit bewustzijn weet ik dat alles één is, en in het ene alles is. Dat elk mens, elk levend wezen onderdeel uitmaakt van een oneindig licht, een bron van oneindig leven. Dat het enige dat ik te doen heb, me met die bron te verbinden. Elk mens, elk team, elke organisatie, en elk instituut kan dit doen. Voor elke bewust geworden mens, manager of medewerker geldt vandaag nog: get connected, get together and get it done.

Lisette Peulen, oktober 2011