x
x
“Jarenlang heb je met een keelklem rondgelopen.”
2013 © Sarah Morton
x
Het was mijn vierde en laatste keer voor de sjamaanse workshop. Het adres was ik vergeten mee te nemen. De straatnaam wist ik nog, alleen het nummer niet meer. Erg alarmerend leek me dat niet; ik was er al eerder geweest, dus nu zou ik er ook wel komen. Het leek ook alsof ik goed liep, toch herkende ik de woning niet. Al die huizen zagen er ook hetzelfde uit. Ergens wist ik dat ik verkeerd zat.
Waar ik dan wel moest zijn? Ik was ervan overtuigd de afspraak te zullen mislopen. Het idee was onverdraaglijk. Ik keek naar de ontmoeting uit en ben iemand die haar woord nakomt. Om het nog erger te maken, waren er in de buurt een paar bouwvakkers aan het werk en die zagen me. Sommigen begonnen te roepen: “Kom hier!”
Ik wist niet of zij me konden helpen en misschien lieten ze me niet meer gaan. Uiteindelijk wist ik het nummer, omdat een mevrouw het adres voor me opzocht op internet. Overstuur en gestrest stond ik uiteindelijk op de stoep. ‘Maar’ tien minuten te laat..
Miranda was vol begrip, zelf liep ze ook vaak te zoeken als ze ergens moest zijn. Toch was ik zo verdoofd dat ik weinig meer bewust meemaakte. Volgens Miranda valt niemand terug na een sessie. “Het is een trigger, het herinnert je aan een tijd waarin je hulpeloos was. Je denkt: ‘Dit Wil Ik Nooit Meer’”, was haar uitleg en dat klopte voor mijn gevoel.
Hoewel het een beetje beter ging, zat ik nog vaak op slot. Voor mezelf of voor anderen opkomen, het ging soms wel, maar niet van harte. “Jarenlang heb je met een keelklem rondgelopen”, wist Miranda. Dat raakte me, vooral omdat het zo waar was. “En de diagnose ‘autisme’ heeft je het zwijgen opgelegd”, voegde ze toe. Deze sessie zou mijn stem bevrijden, waarbij het uitspreken van wat er op mijn hart lag, steeds meer vanzelf zou gaan.
Ik ging mijn leven na. Het speciale onderwijs. Dat er een handelingsplan op mijn tafel lag, die ik mocht lezen, zonder er iets aan te kunnen veranderen. De mening van de school stond al vast. Protest was gevaarlijk, je had te doen wat volwassenen zeiden, wilde je niet door elkaar geschud of de klas uit gejaagd worden. Bovendien had je met een stigma toch geen recht van spreken meer. Mensen communiceerden over me (ook waar ik bij was!) in plaats van mét mij. Ja, ik mocht mijn zegje doen en dat was het.
Ook thuis voelde ik me meer een patiënt dan een lid van het gezin. Het contact tussen mijn vader – met wie ik eerst een innige band had – en mij, viel weg. Hij praatte tégen me, in plaats van mét me. Alles wat ik deed, zei of vond, werd door mensen gelinkt aan mijn ziektebeeld; dag in, dag uit. Daar word je gestoord van, letterlijk. De klem om mijn keel kwam steeds strakker te zitten…
Jaren heeft het gekost om dit te verwerken. Ook mijn vader, die langzaam wakker werd, kreeg het zwaar te verduren. De ontdekking hoe hij is bedrogen. Ik voelde me geen dochter meer, maar een probleemgeval, hoewel mijn ouders toch meestal naar eer en geweten handelden. Maar we kunnen er nu goed over praten, onze band is hersteld. Het beschadigde vertrouwen in mensen en het gevoel bedrogen te zijn, beheerste echter al mijn leven.
Volgens Miranda zat er een woede in me die grensde aan razernij. Ik weet niet meer precies welke woorden ze gebruikte. Ze herkende zichzelf in mij. “We lijken meer op elkaar dan je misschien denkt.” Haar zoons die gepest en lastiggevallen werden. Wat dat met je doet. Het ging verder terug, naar haar jeugd. Zij hield van dieren. De paardenfokkerij waar het alleen om geld en prestige ging, maakte haar woest. Iemand heeft eens haar rijpaard kreupel gemaakt.
Het was een openbaring, in zekere zin. Woede maakte me bang. Eerst nog het verbale geweld van mensen met macht over anderen, zoals leerkrachten die hun frustraties op de leerlingen verhaalden. Later ook de woede van gedupeerden over het onrecht dat hen is aangedaan. Hoe terecht hun uitingen ook waren, ik voelde me ongemakkelijk bij emotionele uitbarstingen, vond het bedreigend en betrok het op mezelf. Er zijn mensen geweest die me daadwerkelijk verantwoordelijk hielden voor mijn situatie, omdat ik deze niet voor hen op kon oplossen.
Uiteindelijk ontkende ik ook mijn eigen woede. Boeddhistische inzichten zoals loslaten, empathie en leven vanuit liefde kwamen mij goed uit. Woede zou een destructieve emotie zijn. En dat is het natuurlijk ook als je er niet mee om kunt gaan… Emoties gaan niet uit zichzelf weg, ze worden sterker en uiteindelijk onbeheersbaar. Mijn vader was ook bang voor woede. Vooral vroeger liet hij zijn doen en laten bepalen door anderen. Alles liever dan ruzie krijgen.
Symbolisch maakte ik een nest. Daar stuitte Miranda op een nieuwe blokkade. Ik wilde enerzijds vrij zijn, maar tegelijk onzichtbaar blijven. Wat zou er gebeuren als mensen me zien? Allebei moesten we even pas op de plaats nemen. Eerst moest dit wegvloeien. Daarna was mijn ‘nest’ ook meteen klaar en vloog ik weg. Ik hoorde mezelf klapwieken en voelde de wind langs mijn ‘veren’ strijken.
Pas de volgende dag kwam de bevrijding. De klem om mijn keel was nu daadwerkelijk minder strak. Het lukte me om vragen te stellen. Zoals toen een jongetje van het een op het andere moment de winkel uit werd gejaagd door een vrouw van middelbare leeftijd met een verbeten gezicht. Huilend rende hij naar buiten. Daar kwam ik hem tegen. Hij stond daar met een betraand gezicht, stom van verdriet. Vijf of zes jaar, zag hij eruit.
Vriendelijk vroeg ik: “Wat is er gebeurd?” Dat was al duidelijk, maar ik wilde hem de kans geven om zijn verhaal te vertellen. Er stond een jonge meid naast haar. Er was geen contact. Haar gezicht was onschuldig, maar leeg. “Hij is de winkel uitgejaagd”, voerde ik aan. Zij haalde haar schouders op. De vrouw met het afkeurende gezicht was nergens meer te bekennen.
Ik ben er nog niet, toch is er een begin. Er is weer hoop om ten positieve iets te veranderen. De sjamaanse sessies zijn geen snelle of gemakkelijker oplossing. Je hele verleden kan langskomen als een film. Helder krijg je door welke gebeurtenissen mooi en waardevol zijn, maar ook wat er mis is gegaan in je leven. Dat kan pijnlijk en confronterend zijn; ook aan je eigen bijdrage word je herinnerd. Dat gaat vanuit je zelf, want Miranda oordeelt niet.
Alle emoties horen bij de menselijke natuur. Ze vertellen je wat er in je omgaat. Er zijn geen goede of slechte emoties, zolang je er mee om kunt gaan. Door emoties te ontkennen of van jezelf altijd positief en blij te moeten zijn, ben je afgesneden van een stuk bewustzijn. Er ontstaat een spanningsveld, want die emotie of eigenschap verdwijnt niet, het is alleen afgedekt. Steeds moet je op je hoede zijn. Door een bepaalde trigger kan een gevoel weer van zich laten horen.
Een positieve levenshouding helpt zeker, toch is niet alles mooi en liefdevol. Ook het lelijke dient benoemd en verwerkt te worden, anders word je geest een opslag van onverwerkte gebeurtenissen, emoties en boodschappen. Of ik gevoeliger ben geworden, weet ik niet. Wat er in me omgaat en wat er om me heen gebeurt, kan ik nu beter plaatsen. Mijn geest is helderder geworden. Gevoelens en omstandigheden betrek ik minder op mezelf.
Velen hadden weer goede voornemens voor het nieuwe jaar. De mijne zijn: inzichten daadwerkelijk delen en er naar leven. Als iets me uit evenwicht brengt, wil ik er minder in blijven hangen. Ik reageer er op, voel wat het met me doet en daarna maak ik er weer het beste van. Zoals een kind na een valpartij in tranen is en even later weer opgaat in z’n bezigheden.
Dat is ook de essentie van de sjamaanse energie, weer terug bij jezelf komen, zoals je oorspronkelijk bedoeld was. Kinderen staan nog het dichts bij hun natuur en kern. Zoals een wijs citaat van Jezus ook luidde: “Wanneer gij u niet bekeert en wordt als de kinderen, zult gij het Koninkrijk der hemelen niet binnengaan.”
januari 2013, Sarah Morton.
Website Miranda: Sjamaanmiranda.nl
Hi Sarah, zit ik net bij te komen van het artikel ‘eindspel’ over dat ik het daar jammer vind een religieuze uitzwaaier te lezen, zie ik het hier ook weer gebeuren. Wat is dat toch, een nieuwe modetrend? (grapje)
Ik reageer omdat ik die afbeelding in die bomen zo mooi vind, maar ik zie nergens door wie het gemaakt is, of waar vandaan het afkomstig is.
Daarnaast moet ik je feliciteren met het uitvinden van een nieuw woord: Keelklem! Grappig omdat in de paardensport er een zgn. ‘zuigband’ bestaat die paarden moet hinderen in het luchtzuigen (slechte een gevaarlijke stoornis die voor komt bij paarden die zich langdurig vervelen). Ik dacht dat je dat bedoelde totdat ik het woordenboek erbij pakte en niets vond bij keelklem! Uiteraard laat het woord niets aan de verbeelding over, zeker niet in je artikel.
Tenslotte nog een hint; probeer minder diep na te denken over alles. Als je te lang stil staat bij ieder facet van elke feit, ding, beslissing, voorval, gevoel, whatever, maak je jezelf gek. Tenminste zo ervaar ik dat en mijn goede voornemen is juist ‘loslaten’ en LEVEN !
be safe,
Ernie
Hoi Ernie,
ik vond het ook een mooie afbeelding, maar weet ook de achtergrond niet.
Dat is ook de bedoeling, minder piekeren en meer loslaten. Hoe dat gaat, weet ik niet.
Het denken is ook iets dat in me zit, ik weet niet hoe ik het kan laten. Wat helpt is een gezond evenwicht tussen ervaren, doen en denken. Ook plezier kan lucht geven en de zorgen verdrijven.
Verder hang ik geen religie aan, en zet mijn eigen ervaringen uiteen.
Groeten,
Sarah
http://www.maniacworld.com/face-in-trees-illusion.html 😉
Cozmic,
bedankt voor het delen! Het is heel mooi.
Groet,
Sarah
Met aandacht gelezen. Bedankt, ondanks de (gedeeltelijke) keelklem juist ook een spreekbuis voor anderen en tegelijk een spiegel.
Hartelijke groet,
Berend
Hoi Berend,
de klem zit ook niet om mijn toetsenbord. 😉
Het is mooi om iets voor anderen te betekenen. Dank voor je belangstelling.
Groeten,
Sarah
Fijn om te lezen dat het eigenlijk wel heel goed met je gaat.
Sarah, ik bewonder nog steeds je moed.
Sorry voor het berichtje in 2 delen. Maar ik zat weer met mijn pols op het “touch pad”.
KOm op Sarah , je doet het goed . Die woede die grenst aan razernij , maak er gebruik van . Het systeem wil dat iedereen zijn kop houdt en volgzaam is , gehypnotiseerde kippen die braaf naar de buis kijken en met oranje vlaggetjes naar de gouden koets zwaaien . Binnen het systeem krijg je nooit je gelijk , nee , je krijgt een labeltje . En als ze nog wat kunnen verdienen aan pillen dan krijg je die voorgeschoteld .
Ook goedbedoelende ouders luisteren vaak te lang naar die labelplakkers , totdat je je stem laat horen en zij inzien dat ze niet naar jouw of hun eigen hart hebben geluisterd .
Die innerlijke woede hou je in omdat je nog in het systeem wilt passen , schreeuw het er godverdegodver uit , laat ze weten wat er werkelijk leeft , je mag gehoord worden want jij bent de stem voor vele anderen . Schaam je niet , laat het maar stromen tot je jankt .
http://www.youtube.com/watch?v=Z4voBgiCEjU
Cozmic, mooi verwoord 🙂
Hooi Cozmic,
mooi verwoord, inderdaad.
Helaas snoert die woede juist mijn keel dicht 🙁
Ik kan er werkelijk niets mee.
Je hebt wel gelijk, hopelijk kan ik het eens een keer.
Laten zien wat er werkelijk speelt, daar ben ik al lange tijd mee bezig en geeft me ook voldoening.
Groeten,
Sarah
zomaar een idee om te leren je woede te uiten; verzorg dieren/vee! Klinkt misschien gek van een dierenliefhebber maar net als kinderen kunnen dieren ook het bloed onder je nagels vandaan halen. Alleen het mooie van dieren is, dat er geen leugens en bedrog achterzit. Vaak is het meer dat onverwachte situaties en onkunde van personen (zijnde mij in dit voorbeeld) de woede teweeg kan brengen. Komt maar zelden voor, maar bij het serieus trainen van honden bijvoorbeeld kom je je zelf tegen.
Voor mij was het heel moeilijk boosheid overtuigend te veinsen (want diep van binnen moest ik eigenlijk lachen om die mentaliteit bij honden hoe ze de dans proberen te ontspringen). Zo leer je goed met emoties omgaan, ook in de belonende zin, wat nog wel eens vergeten wordt in dagelijkse omgang.
Dus als ik je een advies mag geven, maar misschien heb je allang (huis)dieren niet zijnde vissen?
ernie.
Beste Eco-Ernie,
ik heb twee katten en vroeger ook tamme ratten en vissen.
Het heeft mij verantwoordelijkheid geleerd, acceptatie, geven en liefhebben.
Dieren houden onvoorwaardelijk van je.
Inderdaad kom je jezelf tegen.
Bloed onder de nagels vandaan trekken, vind ik een nare uitdrukking, maar ook ik heb me geregeld geërgerd aan bepaalde gedragingen.
Het heeft verder niet geholpen om woede zinvol te kunnen uiten.
Veel groeten,
Sarah
nee, dat begrijp ik. De dieren die je noemt laten zich ook niet trainen in de manier waarop ik bedoel. Honden en paarden bijvoorbeeld, vragen écht een bepaalde houding van je die je moet leren te geven. Dat kan ik nu makkelijk schrijven na twintig jaar, maar dat is niet altijd zo geweest. Toen ik mezelf op een trainingsvideo zag van de hondenclub, moest ik om mezelf lachen zo van: “tja, als ik mijn hond was, was ik ook niet onder de indruk geweest van zo’n baas”. Nu kan ik wel (als een acteur eigenlijk maar ook als ik wel kwaad ben) duidelijk overkomen zonder gemeen of vals te worden. Leren doseren is al net zo moeilijk.
Ik denk persoonlijk dat dieren dan ook niet gemist kunnen worden bij de opvoeding van kinderen, maar dat is een andere onderwerp.
Mocht je eens een vakantiedag hebben, probeer dan eens een strandrit of groepsrit bij een manege te maken. Misschien helpt ’t je?
Heel veel sterkte, laat je niet gek makken. Gekken zijn er genoeg 🙂
Ernie.
Hoi Ernie,
dat begrijp ik, honden hebben gezag nodig en katten gaan veel meer hun eigen gang.
Ik ken ook iemand die ook veel te ‘lief’ klonk als ze haar hond een opdracht gaf, het was moeilijk om streng te klinken.
Het zou kunnen kloppen wat je zegt.
Ik ben het er ook mee eens dat kinderen met dieren om zich heen op horen te groeien, dat is belangrijk voor hun ontwikkeling, verantwoordelijkheidsgevoel en ze kunnen een band met het dier opbouwen.
Veel groeten,
Sarah
Bedankt nog voor het delen van dit nummer, erg toepasselijk.
Keelklem. Vind het een fantastische omschrijving. In mijn diepste donkere periode. Is tot op de dag van vandaag iedereen oké. Behalve ik. Niemand heeft willen luisteren. Zo konden als een sneeuwbal effect alle vingers mijn kant uit wijzen. Heerlijk om zo niet naar hen eigen problemen te hoeven kijken. Ik wist wie ik was. Nu weet ik dat ik besta en dat is het. Waar zijn al die lieve mensen? ja ik heb een hele donkere tijd gehad. Deze horror blijft mij achtervolgen. Macht om de macht. Leugens en gif. Mijn stempel heeft aan velen eindelijk dat gegeven wat zij zo miste. gestolen liefde. Gestolen mijn identiteit.
Gestolen mijn kinderen.. Wie ik ben weet ik niet meer. Wat ik tegen zoveel haat jaloezie wrok leugens moet doen ik weet het niet. Is liefde hier de zwakke schakel. Een misdaad. Sta met mijn rug tegen de muur..goed bedoeld ik laat los in liefde. Verstand weet wel raad. emotie en zien hoe gemeen mensen zijn vol gif afbreken. hoe ver los ik in liefde mijzelf en hoe verlos ik iets wat bijna een wonder of illusie.
Beste yesurin,
ik schrik van je verhaal.
Ook wel herkenbaar, vooral de gestolen identiteit. Speciaal onderwijs, onderdrukking, stigma’s, mensen die over mijn hoofd beslisten, mijn goed bedoelende ouders die op de duur meegingen in de strekking van de school. 24-uurszorgindicatie. Ik ben eruit gekomen door een boodschap uit te dragen wat ik zelf wil en ook door een steunend netwerk. Een begeleidster die mijn kwaliteiten zag en samen met mij aan mijn doelen ging werken.
Ook mijn ouders heb ik moeten vertellen wat er werkelijk speelde. Stukje bij beetje werden ze wakker.
Zijn er helemaal geen mensen die oprecht om je geven? Waarschijnlijk ben je de verkeerde mensen tegengekomen.
Er zijn gelijkgestemden (zoals op deze website) die je zullen begrijpen.
Vaak lijk je alleen te zijn. Toch zijn er velen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Houd de moed er in, hoe moeilijk dat ook is.
Ik denk aan je.
Groeten,
Sarah