x
Iets over mijzelf..
2014 © Jules van der Veldt
x
Het is zomer 1996 zittend voor mijn tentje aan de Côte d’Azur, wanneer ik, gewapend met een bloknootje in de hand, mijn eerste inspiraties door me heen laat komen. Vol overgave en skeptisch tegelijkertijd. Twee weken daarvoor sprak namelijk een innerlijke stem me aan tijdens mijn wekelijkse meditatie; die ik duidelijk anders verstond dan mijn eigen innerlijke gespreksmaatje, die ikzelf ben. Deze stem vroeg in duidelijke taal of ik wilde gaan schrijven. Ik, schrijven? Wat kon de bedoeling zijn en was het niet een onbedacht bedenksel van mijn ego..?
Toch vond ik de moed om ‘Ja’ te zeggen tegen deze stem en me, daar aan de kust van Frankrijk, open te stellen voor wat komen kon. Ik voegde er nog een klein gebedje aan toe. Op dat moment schreef als het ware de pen in mijn hand als vanzelf over het papier. Toen mijn hand stopte en ik nalas wat er geschreven was, was ik terstond verbaasd. Verbaast omdat het een soort psalmen-taal was.. Psalmen…, en hoewel ik uit een katholiek gezin voortkom, had ik helemaal niets met psalmen..!
Ik begreep ze niet, ze wilden nooit binnenkomen. Ik werd dus direct getriggerd. Psalm-achtig schrijven past gewoon niet bij me! In diezelfde vakantie werd ik door mijn toenmalige partner uitgenodigd, uitgedaagd een vraag te beantwoorden, en dan op dezelfde wijze als beschreven. Het antwoord wat op deze vraag kwam, deed me bevestigen dat er iets aan mij gebeurde, dat ik nog nimmer gekend, noch vermoed of gewenst had. Ik kende namelijk het ontvangen antwoord niet. Het ‘bewijs’ leek geleverd dat de stem geen verzinsel was en me in staat stelde een open verbinding aan te gaan met deze ‘ongeziendheid’…
Toen heeft het nog 8 jaar geduurd voordat ik de moed en openheid had om met deze teksten naar buiten te treden. Vanaf 2004 heb ik daarvoor een website gemaakt waar ik nu zo’n 3x per week mijn inspiraties op zet, om ze de wereld in te brengen. Je kunt je voorstellen dat ik vanaf dat moment aan de Cote dÁzur, vele honderden teksten ontvangen heb.
2004: Van de áchter- naar de vóórgrond..
In 2004, een paar maanden nadat ik mijn website geopend had, heb ik mijn huidige partner Marieke de Vrij ontmoet. Zij weet zich al gedurende meer dan 30 jaar geïnspireerd vanuit de onstoffelijke wereld en werkt op vele maatschappelijke en persoonlijke thema’s. Momenteel werken we veel sámen en zijn we erg betrokken bij maatschappelijke ontwikkelingen en ondersteunen elkaar daarbij. Zo geven wij in ons centrum ‘Het Vrije Veld’ te Mantinge (Drenthe), trainingen en bijeenkomsten, o.a. op het gebied van leiderschap, begeleiden we coaches en trainers om hun kwaliteit te vergroten en authenticiteit te bekrachtigen.
Ook begeleiden we mensen met heldere vermogens, om deze te verankeren en in de praktijk te brengen en ondersteunen we ouders bij de opvoeding van hun kinderen. Dit is slechts een klein segment uit het brede scala van onze activiteiten. Kijk maar eens, voor meer info, op devrijemare.nl . De site die het werk van m.n. Marieke ondersteunt daar zij met haar specifieke heldere vermogens ook werkzaam is op vele verschillende maatschappelijke vakgebieden die onze samenleving aangaan. Ook zijn mijn en onze gezamenlijke activiteiten daarop te vinden.
Zelf geef ik momenteel leiding aan een drietal ‘mannengroepen’ en ben ik dit jaar gestart met een vrouwengroep, waarbij het accent vooral ligt op de waarde die ieder toe kan voegen vanuit haar eigen eigenheid, aan de omgeving waarin men verkeerd. Dát unieke toe te durven en willen voegen, voorbij het eigen belang.
Daarnaast geven we samen, mét Stichting De Vrije Mare, sinds 3 jaar een tijdschrift uit, genaamd ‘TIJDschrift VRIJ’ (tijdschriftvrij.nl), waarin vele inspiraties naar de praktijk toe vertaald worden. We zijn daar oprecht trots op.
Momenteel ontvang ik vele verzoeken om de teksten die ik wekelijks ontvang in boekvorm uit te brengen. Door mijn vele en intensieve werkzaamheden, ben ik er nog niet aan toe gekomen. Wel ben ik op dit moment bezig om inspiraties die ik ontving tijdens onze vakantie begin dit jaar (januari, 2014) in boekvorm op te tekenen. De strekking ervan gaat over hoe wij als mens ons in deze tijd dienend kunnen verhouden tot al wat gaande is. Ik hoop de tijd te vinden om dit boekwerkje dit jaar klaar te krijgen.
Op dit moment worden mijn inspiraties al langer geplaatst op de sites van zowel ‘Earth Matters’, evenals hier, op ‘Want to Know’. Ik ben daar erg blij mee. Guido Jonkers die de grondlegger is van Want to Know.nl, beschouw ik als een ware broeder in het bieden van een bijzonder schoon tegenwicht aan dát, wat gaande is.
Veel leesgenoegens met de dag-inspiraties!
Warme groet,
Jules
* * *
Dit is de inspiratie die Jules doorgaf,
op de dag (14/4) dat hij ons deze introductie over zichzelf toezond.
Wij plaatsen hem graag voor je!
x
– Blijmoedig –
x
Lieve mens,
x
blijmoedig zijn,
geeft zoveel meer.
De moed te hebben
en waarlijk te tonen,
om vreugde toe te laten
bij al wat in u gaande is,
ja zelfs voorbij de ongemakken
en negativiteit in en om u,
maakt u vrij.
Vrij van opgelegdheden
uit het verleden.
Zij verbindt uw hart
met waarlijke bewogenheid
en natuurlijk gezag.
Beweeg uzelf daarom
vanuit blijmoedigheid in de dag.
Filter telkens weer
uw gedrag en denken,
tot deze bewogen,
veerkracht van liefde.
Heb daarin uzelf lief
en zo de ander
in oprechtheid van gedrag.
Beweeg zo uzelf voort
in uw bereidheid
en keuzes van verbondenheid.
Opdat al wat u aangaat,
u blijmoedigheid doet verbinden
met dát wat ‘bereikt’ dient te worden.
x
* * *
x
INSPIRATIE…
Met dat woord kan je zoveel.
To be inspired betekend eigenlijk de geest toe laten, kom je nog niet veel verder mee.
Inspiratie kan dus van alles inhouden, van mooie poëtische woorden waar de gemiddelde agrariër niks mee kan, tot een briljant idee dat leidt tot de ontwikkeling van een aambeienkussen. Om maar even 2 extremen te noemen. Wat ik bedoel is; waar leidt jouw inspiratie naartoe? Wat wil je bereiken en wie wil je bereiken? Zet je je ideeën in actie m, ofb schrijf je alleen wat op digitaal papier, is het zelfverheerlijking of een diepere boodschap?
To be continued I think 😉
Als je sommige réactisch leest vraag je je af, zouden deze mensen wel op de hoogte zijn wat er zo al voor dichters hebben gewerkt om hun prachtige créatisch de wereld aan te bieden, ik ga ze niet op noemen het zijn er te veel, maar zij schrijft ze zacht kirrend in haar boekje, de Jules gedichten, dit voor latere generatisch,ik vind mijnheer Jules ook ternauwernood ontkomen aan het zelfde soort noodlot, van niet echt belezen zijn en dan iets ? brengt als de opening tot geluk, en dan als mens zich dienend te verhouden, zij het paterke tegen de toehoorders, eindigend met een warme groet, niet lauw, niet heet, nee warm, doet me denken aan een iet wat warme zweterige handdruk, die ééne uit lijmen het been.
Goede inspiratie kan verlammend werken.
Zou je vra0gen ook anders – op jezelf van toepassing – kunnen stellen, Cozmic? Waar leiden de inspiraties van Jules bij jou toe? Bevatten jouw regelmatig op WTK te lezen geïnspireerde reacties een diepere boodschap of hebben ze iets met zelfverheerlijking te maken? Het gaat er niet om of de gemiddelde agrariër iets met een inspiratie van een ander kan, maar of jij dat zelf kunt. Woorden kunnen leiden tot doorvoelen wat erin besloten ligt. Dat is altijd persoonlijk.
ik maak deel uit van een mannengroep die door Jules begeleid wordt en juist de persoonlijke belevingen in volledige openheid met elkaar delen maakt dat het collectief sterker wordt in liefde. wat in het klein begint, kan zich uitbreiden.
Ger, zo waren ze ook bedoeld, het was meer een soort overdenking. Bij het teruglezen realiseerde ik me dat dit weleens anders geïnterpreteerd zou kunnen worden. Helaas is mijn digitaalTypex op, kan niet meer een lettertje veranderen.
Inspireren komt van ‘inblazen’.. Mooie beeldspraak van ‘de geest gaande maken’.. Vind ik althans. Tja en wat ik ermee kan..
Fantastisch, hier maken jullie, Guido en Jules, mij heel blij mee. Steeds heb ik gekeken of er geen nieuwe gedichten bij kwamen, want de gedichten; “Openheid, Geroepene en Voorbije tijden,” heb ik zelfs over geschreven in een voor mij belangrijk soort van dagboek om zo nu en dan over te lezen ter inspiratie. Zelf herken ik deze manier van gedichten maken, ik noem het altijd in verbondenheid gemaakt, en ben heel erg dankbaar als zo’n gedicht klaar is, want het zegt mijzelf ook heel veel. Dit gedicht “Blijmoedigheid” krijgt ook zeker weer een plaats in voornoemd boek. Dit soort gedichten zegt zoveel, aangezien ze uit een Bron komen die verder reikt dan wij kunnen overzien. Dank je Jules. Namasté Aly.
We gaan samen, Jules en ‘moi’ vaker Inspiraties plaatsen. Ook voor mij goed om even afstand te nemen van de ‘buitenwereld’.. Even naar binnen dus..! Dank Alice!
Jenne, waarom moet je echt belezen te zijn om een inspiratie op papier te zetten? Bij mijn weten noemt Jules zichzelf geen dichter en zou jij dat dus ook niet moeten doen. Als je met de inhoud niets kunt – daar heb je het totaal niet over – laat het dan zo, zonder cynisme naar degene die dit heeft geschreven of die erdoor geraakt wordt.
De inhoud van deze inspiratie is voor mij een uitnodiging om mij steeds dieper bewust te worden van mijn ware Wezen in alles wat ik ervaar en om mij los te maken van de beperkende programmeringen uit het verleden.
@ Ger, als je gedichten maakt-schrijft en ze in de openbaarheid brengt, ben je cq een dichter, iemand die brood bakt en dat in de openbaarheid brengt is een bakker.
En als je dus iemand als Jules nodig hebt, om je te verdiepen, ga je nooit je zelf vinden, maar iemand die Jules wil die jij vind.
Ik schrijf nooit van uit een cynisch standpunt, altijd zo dat een ander er iets aan heeft, iets om over te denken, mocht dit anders overkomen op jou, hier voor mijn wel gemeende excuses, niet mijn bedoeling om wie dan ook te krenken, vriendelijke groet Jenne
Wat Jules schrijft, is geen gedicht, maar een tekst die mensen kan inspireren. Als deze tekst mij inspireert, is dat mooi. Als een tekst van Cruyff mij inspireert, is dat eveneens mooi. Geïnspireerd worden houdt voor mij in dat ik iets voel, fysiek, wat op vreugde lijkt. Misschien is het dat ook wel. Het betekent eveneens herkenning van wat in mij aanwezig is. Dat wil echter geenszins zeggen dat ik Jules of Cruyff nodig heb om mijzelf te vinden. Het betekent alleen maar dat de ene mens de ander kan inspireren: de ene keer door iets wat ik lees, de andere keer door een muziekstuk, weer een andere keer door een schilderij, of door een fluitende merel nu in de avond. Zou het kunnen zijn dat we allemaal op de een of andere manier inspiratie nodig hebben? Jij inspireert mij en ik inspireer jou. Prachtig, dat is leven in liefde.
Klein Orkest – Ballade Van De Dood
Er was eens een koning machtig en groot,
Die had slechts één vijand en dat was de dood.
Waarom moest de dood toch zijn leven bederven,
Waarom was ie zo bang, zo bang om te sterven.
De koning ontboot toen al zijn geleerden,
Die te paard en per koets aan het hof arriveerden.
Moge geleerden, zei de koning beleefd,
Ik zit met een vraag waar niemand antwoord op heeft.
De jongste geleerde een edele snaak,
Riep: vraagt u maar sire, vraagt u maar raak!
Wilt u soms weten hoeveel sterren er zijn,
Of hoe zwaar al het zand weegt van de grote woestijn?
Of hoe de belasting massaal wordt ontdoken?
Of hoe… maar toen werd hij abrupt onderbroken.
Wel nee, zei de koning een tikje afwezig,
Waarom gaan we dood? kijk dat houdt mij bezig.
Niet één der geleerden had zo’n vraag verwacht,
Al sla je me dood! zei de jongste heel zacht.
De oudste geleerde nam toen het woord
En zei: sire sommige mensen worden vermoord.
Anderen komen per ongeluk om,
Maar de meesten sterven van ouderdom.
De koning zei kribbig: Ja dat wist ik allang,
Maar: wat is de dood? Waarom ben ik zo bang?
De knapste geleerde zei: mag ik soms even?
Misschien moet u, sire, met de dood leren leven.
De koning sprong op, zijn woede was groot
En hij schreeuwde: ik eis een antwoord! Wat is de dood?
Toen sprak een geleerde met veel fantasie,
Zal ik eens vertellen sire, hoe ik dat nu zie?
De dood komt je halen, de dood raakt je aan,
Dus de dood moet in levende lijve bestaan!
We moeten hem vangen, dan zijn we eraf,
Leve het leven! Weg met het graf!
Ach de dood, zei de knapste, is niet te verslaan.
Want als je hem beetpakt, dan ga je eraan.
Toen kreeg de koning een schitterend plan:
Hij zei: ik ken een stokoude, doodzieke man.
Hij heeft schat ik nog maar een uurtje te gaan,
Dus de dood komt hem halen, de dood komt eraan.
We bouwen een glazen kooi om zijn bed
En de deur wordt uitnodigend opengezet.
Is de dood eenmaal binnen, opweg naar z’n prooi,
Dan sluiten we snel de deur van de kooi.
Aldus werd besloten, men ging aan de slag.
En de dood werd gevangen, nog diezelfde dag.
Somber en treurig zat hij achter het glas,
Alsof hij een levend museumstuk was.
Nog nooit was het volk zo gelukkig geweest,
Jaren en jaren vierde men feest.
Maar op den duur ging het feesten vervelen
En ging men gevaarlijke spelletjes spelen.
Men sprong van torens, in diepe ravijnen.
Men stoeide met leeuwen en met wilde zwijnen.
Men dronk liters en liters vergiftigde wijn,
En voerde wat oorlog gewoon voor de gein.
En niemand ging dood, geen mens ging verloren,
Maar er werden wel steeds meer babies geboren.
Het werd alsmaar drukker, men kreeg het benauwd,
Er werden zelfs mensen de zee ingedouwd.
En honderd jaar later was de lol er vanaf
En ging men weer verlangen naar de rust van het graf.
De koning dacht: goed ik ben niet meer bang,
Maar ik vind alles zo saai en ik regeer al zo lang.
Opnieuw riep hij toen de geleerden bijeen
En zei: wat een ellende! Waar moet dat heen?
De knapste geleerde, inmiddels zo’n drie eeuwen oud,
Zei: bevreid toch de dood! Want zo gaat het fout.
Maar de jongste geleerde zei: Jaha, wie laat hem los,
Wie de deur opendoet is als eerste de klos!
De koning stond op en zei theatraal:
Laat mij het maar doen. Gegroet allemaal!
Mijn angst voor de dood is nu wel genezen,
Ik heb geloof ik meer van het eeuwige leven te vrezen!
Hij schreed naar de kooi, machtig en groot
En stierf in de armen van de gretige dood.
Leve de dood! riep het volk dolgelukkig.
En ze leefden nog lang en stierven gelukkig.
Als ik buiten naar de zon kijk
Geef ik mij geheel en al
Wil mijn ziel de warmte voelen
Van dit levend zonnebal
Zonneschijn hoort bij het leven
Na een lange donkere nacht
Geeft het mij de hoop op vreugde
Dat het leven toch weer lacht
Tussen bloemen op de velden
Groeit ook de vergeet mij niet
Haar te zoeken en te vinden
Geeft mij vreugde na verdriet
Als ik buiten naar de zon kijk
Geef ik mij geheel en al
Wil mijn ziel de warmte voelen
Van dit levend zonnebal
Jil Wildenga
Pseudoniem van Hillie Wildeveld