x
x
De winter doorkomen is een opgave
Help je deze paarden de winter door..?!
2019 © Sakshin de Groot | deze versie WantToKnow.nl/be
x
De winter doorkomen is een opgave Het is bijna twee jaar geleden dat ik hier voor het laatst schreef en het is tijd voor een update over mijn belevenissen met de geredde paarden. De reacties op het vorige artikel over het opvangen van mishandelde paarden waren bemoedigend en hartverwarmend en er werd rond de € 1000 gedoneerd; dat was prachtig. Het geld werd uitgegeven aan noodzakelijke kosten om de paarden gezond en gevoed te houden. Nu, twee jaar verder, is het aantal paarden uitgegroeid van twee tot vijf en ik wil met jullie delen hoe het Flame, Maya, Divina, Lucky Luciano, het wees-veulen Rocky en mijzelf vergaan.
Flame en Maya zijn al twee jaar samen en vormen een onafscheidelijk paar. Ze kennen elkaar van binnen en buiten en van top tot teen. Het is niet mogelijk om met een van de twee uit wandelen te gaan, want dan komt na 10 minuten de ander er achteraan gerend. En hoe ze daarbij over het hek komen is mij nog steeds een raadsel. Flame en Maya zijn dus wel aan elkaar gewaagd en de rollen leken bekend. Flame was de dominante maar lieve macho en Maya, zij paste zich aan zijn grieven aan. Maar niet voor lang …
Afgelopen eind mei hoorde ik over een prachtige witte merrie, die met een gebroken been werd aangetroffen door Femke van Algarve Horse Alarm. De merrie was achter gelaten door de zigeuners op hun reis met hun paardenkarretjes naar het noorden van Portugal. Normaal gesproken laten ze een paard met een gebroken been inslapen, want een paard moet bewegen om geen darmkoliek te krijgen; een verstopping waaraan ze kunnen overlijden. Maar bij deze merrie was dat anders; zij bleek namelijk drachtig te zijn, in een vergevorderd stadium. Er werd besloten om haar been te spalken zodat zij de draag periode kon volbrengen.
Met veel pijnstillers en antibiotica werd zij op de been gehouden en twee weken later werd haar veulen geboren, drie weken te vroeg. De moeder en haar fragiele zoon hebben nog een kleine twee weken bij elkaar kunnen blijven. Totdat er werd besloten, dat het niet langer verantwoord was, om de moeder langer in leven te houden omdat de wond aan haar been met de dag verergerde en ook haar pijn..
Het weesveulen Rocky
Toen was Rocky dus plotseling een wees-veulen. Veulens hebben veel aandacht en voeding/melk nodig; om de drie uur maar liefst. Warme melk, uit een fles. Femke had al twee en twintig mishandelde paarden en een paar veulens te verzorgen en had echt geen tijd meer om om de twee en een half uur in de auto te stappen om Rocky te gaan spenen. En toen ik dat hoorde, moest ik denken aan het telefoontje, dat ik twee jaar eerder van haar kreeg: of ik een zwaar vermagerde merrie met een veulen van twee dagen oud wilde opnemen.
Het veulen en haar moeder stonden bij een boer in een vervuilde stal en de beste man had geen geld meer om voor ze te zorgen. En daar moest ik toen even goed over nadenken. Ik had niet echt de financiële ruimte om nóg een paard in de wei te halen, laat staan een merrie met een pasgeboren veulen, alhoewel ik het voor Flame wel fijn zou vinden als hij gezelschap zou hebben. Een paard is een kudde dier en dat hoort dus eigenlijk niet alleen op de wei te staan. Na drie dagen kreeg ik weer een telefoontje van Femke; het veulen was aan ondervoeding overleden. Shit, dat was een stevige tik.. het kwam hard aan.
En ik vroeg mijzelf af of ik niet meteen ‘ja’ had moeten zeggen, ook al was ik er totaal niet klaar voor. Nu was het te laat en restte mij niets anders, dan na een paar dagen de merrie-moeder, Maya, op te gaan zoeken op haar nieuwe plekje bij Femke. Ik reed erheen op de rug van Flame en toen zij elkaar zagen was het een gehinnik heen en weer van jawelste. Het leek alsof ze haar verdriet aan het delen was en dat hij met haar mee leefde. En toen was het ook meteen duidelijk; Maya gaat mee naar huis en we gaan haar een mooi leven met Flame geven.
Alsof ik zijn moeder was…
Na dit alles te hebben doorgemaakt, was de beslissing om het wees veulen ‘Rocky’ op te nemen, dan ook binnen een split-second gemaakt. Ik zou voor hem zorgen alsof ik zijn moeder was en hem een eerlijke kans in het leven geven. Maar er zat een voorwaarde aan vast; ik mocht hem meenemen, maar dan zou ik ook de merrie Divina en haar veulen, Lucky Luciano, die twee maanden ouder was dan Rocky, moeten meenemen. Dit omdat Rocky ideaal gezien opgevoed zou moeten worden door een paard en niet door een mens.
In het begin lijkt het allemaal schattig en leuk als zo’n klein veulentje op schoot komt zitten en tegen je op springt maar zodra hij 200 kilo weegt is dat minder
grappig. Hij hoort te leren om een paard te zijn, met alles wat daar bij komt kijken, en geen mens. Dus ook daar hoefde ik niet lang over na te denken en zei volmondig ‘ja’ tegen deze nieuwe situatie.
Tijdens de niet zo soepele wandeltocht met Divina en de veulens naar huis, bekroop mij het angstige gevoel of ik het wel zou redden. Of ik het wel zou kunnen. Ik had immers nog nooit een veulen van dichtbij gezien, laat staan er voor gezorgd te hebben. Vragen als: ‘Wat hebben ze nodig?’, ‘Hoeveel zorg en tijd gaat erin zitten?’ en nog meer van dat soort vragen en twijfels bekropen mij, maar we liepen door. Langzaam en twijfelend ging het groepje naar boven, de helling op naar hun nieuwe thuis.
De opwinding was te voelen
Thuis aangekomen zetten we het groepje apart van Flame en Maya. Ze konden elkaar wel zien, horen en ruiken maar van een afstandje. De opwinding van beide kanten was te voelen en te horen. Mijn partner vondt dat we ze een week gescheiden moesten laten staan totdat iedereen gekalmeerd was. Maar ik was dat niet en na een dag besloot ik al om met Rocky naar Flame en Maya toe te gaan. Ik keek zo uit naar hun reacties. Toen was er de begroeting die ongeveer 10 minuten duurde. Tot ieders verbazing ging de kennismaking behoorlijk goed en dat gaf mij wat meer vertrouwen in de toekomst.
De dag daarna waren de merrie Divina en haar zoon Luciano aan de beurt en ook dat verliep behoorlijk soepel. Diezelfde middag besloot ik dus op eigen houtje om ze allemaal bij elkaar op de wei te zetten, en toen begon het spektakel..! In het begin was het Flame die iedereen opjaagde. Staart en hoofd omhoog, nek gebogen en borst vooruit; de kleine veulens wisten niet waar ze het zoeken moesten. En wij ook niet. Ze galoppeerden over het 200 meter lange veld heen en weer en probeerden elkaar te schoppen en te bijten.
Flame bleef maar achter de andere paarden aanrennen en de boel opstoken, totdat.. Totdat Maya er kennelijk genoeg van had en trots en kordaat tussen Flame en de rest in ging staan. En elke keer als Flame dicht bij de veulens kwam of ook maar aanstalten maakte om hun kant op te komen, dan stond Maya hem in de weg en of sneed hem de pas af. We hebben Flame nog nooit zo beduusd gezien. Als een klein jongetje stond het grote paard plotseling in de hoek van het veld en hij mocht er niet meer weg. Maya had heel duidelijk de leiding genomen over de nieuwe kudde en Flame had het nakijken, zo leek het…
Iedereen dook opzij
Maar deze situatie duurde niet lang; Flame leek zich toch niet zomaar in een hoekje laten drijven door die dame. Dus hij begon de boel weer op te drijven, totdat zij allemaal weer in een wilde galop maakten dat ze weg kwamen. Totdat Maya weer bij haar zinnen kwam en de kudde opnieuw begon te verdedigen tegen die bruut. En zo ging dat een dag of tien door. Het was een spektakel van jewelste.
Om de nieuwe paarden te begroeten hadden we een soort van picknick georganiseerd voor vrienden en sympathisanten aan de rand van het veld waar zij stonden. En als de kudde weer langs stoof, dook iedereen opzij. Het is ook niet niks als er 5 paarden totaal hysterisch langs je komen galopperen. En daar moest ik dan af en toe een stokje, of een armpje, voor steken. Om voor een kudde op hol geslagen paarden te springen, had ik nooit een goed gevoel gehad, maar omdat Rocky nog zo klein was en telkens betrapt en omver gelopen dreigde te worden, moest ik soms wel tussenbeide springen.
En ik zal je vertellen; als ze zo op je af komen stormen, dan gaat de hartslag flink omhoog. Maar zodra je daar staat, de held uit te hangen, is er geen weg meer terug. Een paard voelt of ik bang ben of niet, óf ik meen wat ik doe of niet. Bij twijfel zou ik verloren zijn in de hectiek en zouden ze zo over mij heen rennen. En hoe meer ik merkte dat mijn houding bepalend was voor hun reactie, hoe leuker ik het begon te vinden. Ik ben dan ook een aantal keren voor ze gesprongen terwijl ze in volle vlucht door de wei renden!
En hoe zekerder ik mijzelf voelde, hoe eerder zij stopten en rechtsomkeert maakten. Een geweldige ervaring die ik iedereen kan aanbevelen, hoewel dit niet voor iedereen is weggelegd. Een aantal mensen aan de picknicktafel, wilde de kudde ook weleens tot stoppen dwingen, maar sprongen opzij, toen zij de twintig hard galopperende hoeven op zich af zagen komen. Maar ik weet zeker dat als zij hier wat langer zouden verblijven dan alleen de picknick, ook zij de kracht in zichzelf zouden kunnen aanroepen om de kudden met een simpele beweging tot stoppen te krijgen.
En zo heb ik eigenlijk alles wat ik met paarden doe mezelf aangeleerd; gewoon door het te doen. In mijn eigen kracht staan, besluiten wat ik wil en daar dan achter gaan staan, met volle overtuiging. En de paarden hebben mij dat geleerd, die twijfelen niet, want het is ‘ja’ of ‘nee’, gáán of niét gaan. En dat brengt helderheid en duidelijkheid met zich mee. Die heeft een paard ook van jou nodig, als je ermee wilt werken, maar dan zul je dat eerst in jezelf moeten manifesteren om het ook voor het paard zichtbaar te maken. En zoals ik altijd zeg; zoals je één ding doet, doe je alles, geld dat natuurlijk ook hiervoor.
Solving your shit by shovelling shit
Mensen die hier komen als vrijwilliger laat ik altijd eerst mest ruimen van het veld. Dagen lang. Laten ze dat ene drolletje dat van de vork afviel nou liggen of rapen ze het toch nog op? Willen ze de vork te vol scheppen waardoor de helft eraf valt of lopen ze liever twee keer naar de kruiwagen toe. Gaan ze mij voor de zoveelste keer vragen op welke berg het gedeponeerd mag worden of hebben ze het na een keer al begrepen? En door dit te spiegelen kunnen deze simpele acties een enorm inzicht in het eigen gedrag brengen. Solving your shit by shovelling shit… onder de Portugese zon in de Algarve.
Dus de beslissing om de veulens en Divina op te nemen was snel gemaakt. Maar dan … de rust keerde terug na een dag of tien. In die tien dagen hebben we met een aantal mensen extra houten hekken gemaakt die nachts toch niet helemaal paard-proof bleken; ze werden kapot geschopt, waardoor de paarden weer als dollemannen achter elkaar aan gingen rennen. Dat kon -zoals gezegd- echt niet meer met die kleine Rocky er midden in. Dus ik heb een hele nacht met de paarden aan een touw in mijn hand, bij mij, en uit elkaar gehouden.
En elke keer als ik even wegdommelde, hadden ze dat in de gaten! En probeerden ze zich los te werken uit mijn minder ferme grip. Nog dikkere balken waren de oplossing voor de kleine omheining waar we ze toen in hielden. Het grotere veld had een schrikdraad omheining. En schrikdraad doet blijkbaar niet zoveel met kleine veulens… De veulens waren ‘s morgens overal te vinden, behalve op het veld zelf.
Ik dacht dat het kwam doordat er niet genoeg draden gespannen waren, zodat ze er onder door konden, dus toen hebben we de twee kilometer omheining van een derde draad voorzien. Dat op zich was een megaklus. Maar… nog steeds waren ze ‘s morgens overal te vinden, behalve op het veld zelf. Toen maar een sterkere schrikdraad lader gekocht in de hoop … Maar nee. De vettige hoefjes van de veulens zorgen voor isolatie dus de stroom gaat er niet doorheen, de grond in, waardoor zij er niets van voelen. Dat had ik allemaal niet voorzien… En zo zijn er heel veel zaken die ik tijdens mijn vast overtuigde beslissing niet had voorzien of over na had gedacht.
Schoonmaken van het land
De velden waar de paarden op staan zijn niet van mij. En ook (nog) niet van de op te richten stichting. Het zijn velden die om het terrein heen liggen en die 7 jaar geleden verlaten zijn door de boer, die er biologische groenten verbouwde. Biologische boer? Duizenden kilo’s plastic liet hij achter, dat allemaal in de wind kapot klapperde en langzaam verbrokkelde door de zon.
De mensen in de buurt vertelden mij dat de eigenaar erg boos zou worden, als je een voet op zijn land zetten en meteen de politie zou inschakelen. En met dat in mijn achterhoofd liet ik het maar voor wat het was. Maar op een gegeven moment was ik het écht zat … Een ecologische plasticramp was zich aan het voltrekken onder mijn ogen en dan zou ik er niets aan mogen/moeten doen? Nee dus! We zijn het land opgegaan en begonnen met het verwijderen van alle plastic boven de grond en later ook van onder de grond. De hoop plastic, waterslangen, staaldraad, en troep werd een berg van 10 bij 6 meter en 1 meter hoog en we hebben het op een ander aangrenzend stuk land van de beste man neergelegd in de hoop dat het door de gemeente opgehaald zou worden.
Na een aantal aanvragen hiertoe werd mij verteld dat alleen de eigenaar van het land daartoe opdracht kan geven, en die weigert dat pertinent. Dus nu hebben we het zo goed en kwaad als mogelijk afgedekt met groene doeken in de hoop dat het alsnog wordt weggehaald. We vangen hier dus niet alleen mishandelde paarden op, maar we ruimen ook het land op, zodat de paarden en de natuur er goed kunnen gedijen. De eigenaar weet er inmiddels van, maar die laat niets meer van zich horen. En deze plek is nu het tehuis van de ‘State of Being’, totdat we een grotere eigen plek kunnen bemachtigen waar we de officiële Stichting “State of Being – Sanctuary’ kunnen vestigen. Jouw zeer gewaardeerde hulp zal ons sterken in ons streven!
Staan in je kracht
En dat maakt het leven zo bijzonder; dat we constant beslissingen kunnen maken, waar we op dat moment helemaal achter staan, maar die weer gevolgen hebben die we niet aan hadden kunnen zien komen. Die dwingen je om flexibel te zijn en je aan te passen, om je weer nieuwe beslissingen te laten maken. En als die beslissing goed voelt, dan is het goed, wat de consequenties ook mogen zijn. Dan sta je daarvoor en dan ben je sterk. Dan sta je in je kracht. Net zoals je voor een kudden galopperende paarden kunt gaan staan. Prachtig.
Terwijl ik in mijn kracht stond toen ik de beslissing nam om Rocky een mooi leven te geven had ik dus niet nagedacht over de consequenties. De niet toereikende afrastering bijvoorbeeld, of de super dure veulen melk, of het om de drie uur opstaan om zijn warme melk te maken. Maar juist die dingen hebben mij zoveel gebracht. Ze versterkten namelijk de kracht van de beslissing. Ik was ervan overtuigd dat alles goed zou komen, mits ik maar vertrouwen hield in het goede gevoel van de beslissing.
En dat de financiën om het allemaal te kunnen bolwerken ook wel zouden manifesteren. Maar dat bleek tegen te vallen. Elke cent die ik verdien gaat naar de verzorging van de paarden maar dat bleek niet genoeg. De donaties voor de adoptie van Rocky en de crew bracht wel wat op maar was er na een maand alweer doorheen gebrand door alle benodigde aanpassingen.
Wandelen met paarden
Een tijdje later kwam ik op het lumineuze idee om wandeling met paarden te organiseren en aan te bieden op Airbnb. En dat bleek een gouden greep. Alhoewel we laat in het toeristen seizoen zijn begonnen met de wandelingen zijn ze der succesvol en ontvangen we alleen maar 5 sterren reviews. De reviews zijn lovend en een aantal deelnemers wil volgens jaar weer komen wandelen. (HIER)
Het wandelen met paarden is zo ontzettend veel anders dan op hun rug klimmen en een tochtje maken. Je bent gelijkvloers met ze. Je kijkt ze aan en zij kijken jou aan. Ze reageren op jou. Op hoe jij je voelt. Ze reageren niet op het schoppen in hun buik en het pijnlijk trekken aan hun mond maar op hoe jij je voelt en opstelt als mens. Als een mens dat vol met gedacht en verwachtingen zit dat wil communiceren met een paard dat hersenen heeft ter grote van een walnoot. Die heeft geen plan, verwachting of wensen. Die is gewoon paard. En die spiegelt de mens die plotseling kan beseffen dat al zijn ideeën over hoe iets zou moeten zijn helemaal over boord kan zetten.
Confronterend en verhelderend
Paarden bestaan, naar het schijnt, al 6 miljoen jaar op deze planeet en hebben dus al die tijd kunnen overleven. Juist doordat ze zo accuraat zijn met het aanvoelen en invoelen van anderen, vooral roofdieren, zoals de mens, hebben ze al die tijd kunnen overleven. Het is dus ook geen wonder dat ze een loopje met je nemen als je twijfelt, als je angst hebt of als je het gewoon even niet weet. Of wanner je denkt dat je het wel weet maar het paard reageert niet zoals je zou willen. Dan kan ineens blijken dat in het dagelijks leven ook zo gaat. Dat je dingen wilt van anderen die helemaal geen boodschap hebben aan wat jij wilt. En dat kan dus behoorlijk confronterend en verhelderend zijn.
Glunderende gezichten
Tijdens de ‘HorseWalks’ zijn het niet alleen de paarden die je spiegelen maar ikzelf help de paarden soms om de boodschap wat duidelijker, in mensentaal, over te brengen. Ik stel vragen, soms, en soms ook niet. Ik vertel, soms, wat ik zie en soms ook niet. Elke HorseWalk is uniek, net zoals de gasten die meelopen. Het enige wat altijd hetzelfde is, is de glundering op de gezichten van de gasten na afloop van de anderhalf uur durende tijd samen met de paarden. En dat de paarden zo hun eigen hooi verdienden is mooi meegenomen.
Het verhaal van een blije klant
————————-
MARITA 6 september 2019
Still resonating days later. This is a very meaningful walk, with powerful creatures, whom I have deep respect for. Sakshin is a generous, playful and intuitive guide and host, who made the occasion of being with horses and learning a little about yourself a special one.
What made the most profound impression on me, was how deeply relaxed, calm and grounded I felt afterwards. There is something therapeutic and healing about the connection between human and horse. I am truly grateful to have found this. THANK YOU. ALSO A WONDERFUL CAUSE AND SANCTUARY TO SUPPORT..!
—————————
Winter, maar nu is het winter. Geen toerist of gast meer te bekennen.
De HorseWalks zijn bijna stil gevallen tot misschien 1 walk per week. En dat is niet genoeg om de paarden te voeden en te onderhouden. Om mijn efforts voort te kunnen zetten hebben wij momenteel dus écht financiële steun nodig. Steun in de vorm van geld. Geld om eten (hooi, Luzerne, krachtvoer) en zuiver water te kunnen kopen. Geld om het elektrische hek weer te vernieuwen. Geld voor de medicijnen tegen de verschillende soorten levensbedreigende wormen en vliegen larven die zich vastklampen aan de maagwand.
Een voorbeeld: voor veulen Rocky moest er laatst midden in de nacht een arts komen uit Albufeira, 80 km verderop, omdat het dier bijna bezweek aan darmkoliek, door de vele wormen en parasieten in zijn lichaam. We hebben de hele nacht bij hem gezeten. Geld voor nieuwe voerbakken, geld voor de nieuwe duizend liter water tank, geld voor de hoef-bekapper, geld voor een overkapping tegen de heftige regen en wind hier op de berg. En niet te vergeten; geld om de ANBI-stichting op te richten. De doelstellingen zijn geschreven, het plan van aanpak voor 2020 ook. Nu nog de statuten schrijven en naar de notaris sturen zodra de financiën het toelaten.
Unieke manier van ondersteunen
Verzoeken om donaties hebben we al gedaan, dus nu willen we daar iets aan toévoegen. Wij willen jou een deel van de opbrengst van de ‘HorseWalks’ aanbieden, in ruil voor je deelname/donatie. In de komende zomer van 2020 gaan wij veel lopen met de paarden en gasten. We staan prominent bovenaan bij de dierenafdeling van Ainbnb experiences in de Algarve. Kijk HIER maar eens even. We verwachten dat we minimaal 2 wandelingen per dag zullen gaan doen en wandelen dan ’s morgens vroeg en aan het eind van de middag, met een prachtige zonsondergang.
Help een paard de winter door
Als u een paard sponsort voor € 200,- per maand, een jaar lang, dan krijgt u van ons € 7,50 per walk per paard terug van elke wandeling met het paard. Dat kan dan dus € 15,- per dag zijn (2 walks) en dat kan oplopen tot € 405,- per maand in het hoogseizoen. Dat hoogseizoen in de Algarve, duurt ongeveer 6 maanden. Dat betekent dat uw donatie direct voor fondsen zorgt, waardoor we niet hoeven sparen, maar kunnen investeren. En het geld dat we terug verdienen, kan met de donatie in evenwicht komen. Dan kost het u uiteindelijk niets.
Mocht er een eventueel verschil zijn, dan ben je welkom om hier te komen logeren in een zelfvoorzienende caravan, op het veld tussen de paarden. Daarvoor rekenen we normaal € 15,- per nacht in het laagseizoen en € 25,- per nacht in het hoogseizoen. Wij zouden er erg geholpen zijn met deze vorm van sponsoring want zo komen wijn de winter door. Wij hebben op dit moment 5 paarden om voor te zorgen en dus er zijn slechts 5 mensen die ons op deze wijze kunnen steunen. Wij houden zélf de boekingen bij. Je kunt op onze website (HIER) de foto’s zien van de wandelingen die we maken.
Neem je even contact op, vóórdat je besluit een paard te sponsoren? Dat doe je via contact@stateofbeing.nl. Of bel even via (+31) 6 4519 8894
Mochten de 5 paarden al gesponsord zijn, dan kun je natuurlijk wel doneren voor een van de genoemde dringend-nodige zaken. Vermeld dit dan ook ajb bij je betaling.
- Een zak voer ‘Luzerne’ kost € 8,-,
- een baal hooi kost € 3,-
- 3000 liter water kost € 30,-
Betalingen kunnen geschieden via de bank in Nederland of via Paypal.
ING bank: NL10INGB0007634613 Bic/Swift: INGBNL2A ten name van J.B.E. de Groot.
Paypal: https://www.paypal.me/deStaatVanZijn
(Evt. Bitcoin: 1DMNwUicVFvRf6ULWQtBKZDxJm6f8N65hA)
Wij hopen dat we je hebben kunnen inspireren, in je eigen kracht te gaan staan.
Door ook dit verhaal te delen en in de hoop dat je ons kunt en wilt steunen.
Al is het maar met een warm hart of een like op onze Facebook pagina!
https://www.facebook.com/lusitaniahorsesanctuary/
Sakshin de Groot
– State Of Being –
Wil je ook eens ervaren wat het is om gespiegeld te worden door paarden, met verblijf, in het zonnige Algarve?
Neem dan contact met ons op.
* * *
