WantToKnow.nl zal hier regelmatig een column plaatsen van mensen die een bericht willen delen. Die een boodschap hebben, die inhoudelijk past bij het tijdsbeeld. In deze berichten zullen verwondering, passie, blijheid, compassie en dankbaarheid mogen doorklinken.
Gedeelde vreugde is namelijk dubbele vreugde. Maar ook het delen van smart mag hier een plek krijgen; want gedeelde smart is immers halve smart!
Kortom een verhaal recht uit het hart, een liefdevolle pijl naar jouw hart.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De gastcolumn van deze week is geschreven door Rik Cruys (55). Rik is geboren in Angola-Afrika en heeft zijn leven veel de wereld rondgereisd, eerst samen met zijn ouders, waar zijn vader voor Buitenlandse Zaken werkte. Rik is oprichter van de Club van Haarlem en is een krachtige bruggenbouwer. Hij is in staat mensen met elkaar te verbinden en afstanden te slechten, die samenwerking in de weg kunnen staan.
In het onderstaande verhaal deelt hij zijn frustratie van de wereld van vandaag, de ‘officiële’ kant hiervan en zijn visie met betrekking tot minder officiële kant. Kortom: het woord is aan Rik Cruys.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Collectieve Verlamming van de Maatschappij.
Het is 6 uur ’s ochtends en ik sta te wachten op de taxi die mij naar het treinstation zal brengen. Om 8.30 uur moet ik in Eindhoven zijn. Van daaruit zal ik samen met anderen naar Lalouvesc in De Ardèche in Frankrijk rijden, waar we op La Vie Tara met een aantal mensen een week in conclaaf gaan.
Onderweg probeer ik bij de pinautomaat van mijn bank nog wat geld te pinnen: 100 euro voor wat lopende kosten onderweg. De automaat blokkeert. Er is iets mis en ‘ik moet het later maar opnieuw proberen of bij een andere automaat’. “Stel je eens voor”, bedenk ik me, “als ik nu ineens helemaal geen geld bij me zou hebben, of dat alle pinautomaten in Nederland ineens plat zouden gaan? Dan kan niemand meer geld opnemen. Stel je eens voor als dat expres zou gebeuren door regering, bankwezen, HAARP systeem, buitenlandse mogendheden …?. Dan loopt de hele boel in het honderd. Ik zie het nog wel een keer gebeuren als de volgende bankcrash er aan komt”. Brrrr, de wereld zit toch wel goed in de ban van ‘a happy few ‘, bedenk ik me ! Ik moet er niet aan denken. En de regen weerhoudt me ook dat verder nog te doen.
Op het station aangekomen is er zo vroeg natuurlijk nog geen loket open, maar ook de treinkaartjes automaat werkt niet. Althans, je kunt wel betalen met pinchip of contante euro’s, maar papiergeld en mijn pinpas accepteren ze geen van allen. 4 automaten op een rij …
Bij gebrek aan beter spring ik maar op de trein, waarvoor ik door al het oponthoud met een kaartje trekken ook nog een sprintje moet trekken om hem niet mis te lopen. Op zoek naar een conducteur om dit uit te leggen. Als ik hem gevonden heb en mijn verhaal probeer te vertellen, kijkt hij me met een zichtbaar gebrek aan empathie aan en maakt mij duidelijk dat dit niet zijn probleem is, maar dat het mijn plicht is een kaartje te hebben en dat ik anders niet op de trein had moeten stappen. “Maar, uw apparaat werkt niet!” roep ik nog verbijsterd. “Dan had u gisteren maar vast een kaartje moeten kopen”. Ik geef het op, hier valt niet mee te praten.
Hij staat op het punt zijn bonnenboekje te trekken om mij een bekeuring te geven, en dan is het voor mij even genoeg. Ik maak hem duidelijk dat ik om 6 uur ’s ochtends in de regen, voor dat kippe-eindje naar Amsterdam om van daar de trein naar Eindhoven te nemen, toch ècht niet van plan ben om een bekeuring te betalen. Wat denkt hij wel? Dat ik expres een paar euro’s op de vroege ochtend van de NS wil aftroggelen om zo goedkoop te kunnen reizen?! Hij vraagt om mijn identiteitsbewijs, maar dat geef ik hem niet, al heb ik wel een 40% kortingkaart.
Uit de trein zetten kan hij mij ook niet meer, want van de twee tussenhaltes hebben we er al één gehad. Hij probeert dat nog wel: ‘dan ben ik genoodzaakt u de volgende halte uit de trein te zetten’. ‘Dat is prima’, zeg ik, ‘daar moet ik toch zijn’ en loop alvast naar de uitgang. Op Amsterdam Centraal stap ik een paar minuten later zonder verder om te kijken de trein uit … Ik weet dat de conducteur mij in de rug aankijkt en zich voor paal voelt staan. Zijn macht en uniform werken nu even niet …
Als ik even later een treinkaartje heb gekocht en rustig in de trein naar Eindhoven zit, ga ik hier toch eens over nadenken. In de afgelopen week heb ik 2-3 van dit soort gevallen meegemaakt, waar je niemand kunt bereiken, het systeem disfunctioneert, of i.i.g. niemand zich er iets van aantrekt. Als burger voel je je totaal onthand en machteloos op zo’n moment, naast alle tijd, energie en kosten (o.a. telefoon) die je dit ook nog eens geeft.
In die afgelopen week heb ik twee ochtenden van 8 tot 13 uur op UPC zitten wachten voor het repareren van het telefoon-cum-fax-cum-internet systeem thuis bij mijn oude vader. Er zou beide ochtenden een monteur langskomen. Beide ochtenden sta ik voor noppes te wachten. Als ik dan aan het eind van de tweede ochtend UPC opnieuw bel, krijg ik uiteindelijk (na lang wachten, zeker 10 minuten!) iemand (een onbekend iemand zonder gezicht of naam, een ‘alien’ misschien wel …) aan de telefoon.
Ik laat mijn onvrede met zulke slechte service merken. De persoon aan de andere kant van de telefoon bij de service desk laat duidelijk merken van niets te weten en mijn verhaal cq klacht schijnt hem/haar ook niet echt te deren, althans hij/zij lijkt zich er i.i.g niet bijster veel van aan te trekken. Dan breekt mijn klomp. Ik word boos (had ik nooit moeten doen, reptilian gedrag, maar ja, ik ben ook maar een mens). Ik krijg te horen dat, als ik me zo gedraag, hij/zij eenvoudigweg ophangt, omdat hij/zij niet zo aangesproken wenst te worden, en dat ze mij alleen maar kunnen helpen als ik mijn verhaal rustig (opnieuw) vertel.
Ik vraag om een supervisor. Die heeft daar geen tijd voor, dat is zijn werk niet (!), blijft onbereikbaar. Sterker nog, daar mogen ze me niet mee doorverbinden! Ik vraag om zijn/haar naam. Die krijg ik niet. Dan vraag ik om de naam van de persoon waar ik mee spreek. Die krijg ik ook niet. Even later hoor ik ‘klik’ en … de lijn is verbroken! Ik kan opnieuw gaan bellen en zeker weer 5-10-15 minuten wachten, met een leuk melodietje op de achtergrond en een vriendelijke stem ‘dat ik even moet wachten maar zó doorverbonden word’, tot weer iemand anders zo de telefoon aanneemt. Ach,zo gaat het eigenlijk bij alle service desks.
Even denk ik terug aan 5-6 jaar geleden toen ik voor mijn nieuwe woning met de KPN ruim een week bezig ben geweest om een goede telefoon-fax-internet aansluiting te krijgen. Elke keer weer iemand anders aan de telefoon, die niet wist wat er aan de hand was of hoe het probleem van de verbinding op te lossen. Verkopen kunnen ze wel, maar service, ho maar!
Bij de gedachte alleen al begin ik weer te trillen, alsof ik Alzheimer’s heb. Ik had die mensen toen wel door de telefoon kunnen trekken, zo boos was ik en zoveel business heeft me dat gekost. Dat enorme gebrek aan verantwoordelijkheid, interesse en betrokkenheid…! Die apathie! Als een weelderig kanker gezwel grijpt het om ons heen in de maatschappij. Als klant heb je maar te gehoorzamen, anders word je eenvoudig niet geholpen en niemand lijkt te willen begrijpen – zich er iets van aan te trekken of kan er ook maar iets aandoen – hoe frustrerend het is om uren zinloos en doelloos aan de telefoon te wachten.
Ik krijg te horen dat er die ochtend geen monteur kan komen. Overmorgen – we zijn dan dus vanaf vrijdag tot en met woensdag al bezig en niemand kan mij per telefoon, fax of e-mail bereiken – moet wel lukken. Ik schrijf vrijdagochtend in mijn agenda en stap in de auto om naar mijn vader te gaan in het ziekenhuis. Ik ben nog geen half uur onderweg of mijn mobiel gaat: “mijnheer, we staan bij u voor de deur”.
De monteur van UPC!
’t Is niet waar! “Ja, sorry jongens, ik ben nu even van huis, toen ik vanochtend belde, zou er niemand komen, maar ik kan met een half uurtje weer terug zijn”. “Dat kan, als u maar wel weet dat u de tijd moet betalen dat wij hier voor de deur staan te wachten”. Ik val helemaal stil … Wat een service! Natuurlijk een outside contractor, die niets met UPC te maken heeft. Ik wacht maar tot vrijdag. Ik rijd nu wel door naar mijn vader in het ziekenhuis en draai niet meer om. Dan maar geen telefoon of internet. Ik geef het even op. Hier valt niet tegen te vechten … Ik wil ook helemaal niet vechten, dat is niet de weg …
Diezelfde week bel ik ook met Woningzorg Nederland om het verzorgingsappartement voor mijn vader te regelen, waar hij in gaat na het ziekenhuis zodra het beschikbaar is. Ik heb een paar vragen over het contract. Ik ben dan minstens een uur aan de telefoon, bel 3 keer opnieuw, zonder ook daadwerkelijk door verbonden te worden, al belooft dezelfde lieve telefoonstem dat telkens wel: “Een ogenblik geduld, alstublieft, u wordt zo spoedig mogelijk geholpen” …
Uiteindelijk bel ik opnieuw, kom bij de centrale en vraag om de Manager Klanten Service. Dat gaat niet, maar na veel 5’en en 6’en zullen ze hem vragen mij terug te bellen. Aan het eind van de middag zit ik nog steeds te wachten, en heb ik mijn vraag over het nieuwe huurcontract voor mijn vader nog steeds niet kunnen stellen. Zo schiet de tijd voorbij. Alsof mensen niets anders te doen hebben, dan in ‘de telefoon file’ te staan. Zouden ze beseffen dat we ook nog iets anders te doen hebben, bv werk of andere (sociale) beslommeringen en verplichtingen…? Of, is de klant gewoon geen koning meer?!
Uiteindelijk, ruim drie uur later, ben ik nog steeds niet terug gebeld. Ik bel opnieuw UPC en vertel de receptionistes (die me eigenlijk helemaal gelijk geven, want de service is klote, ze balen er ook van, maar kunnen ook niet meer doen) dat het niet meer hoeft. Als mijnheer de Klanten Service Manager geen tijd heeft om te bellen, dan geef ik morgen toestemming voor dit artikel om gepubliceerd te worden.
Nog geen minuut later heb ik mijnheer de Klanten Service Manager aan z’n mobiel. Nu kan het ineens wel! “Nee, vandaag was een uitzondering, het was bijzonder druk, normaal hoeven mensen nooit zo lang te wachten”. Als ik hem zeg dat hij niet tegen mij moet liegen, dat ik die opmerking van hem als een belediging beschouw van mijn intelligentie en intuïtie, valt hij even stil. Nee, hij kan me nu niet verder helpen…
Mijn vragen worden door iemand anders behandeld. Morgen kan ik de service desk opnieuw bellen. Pardon?! Hoor ik dat goed? Ik maak hem duidelijk dat ik niet meer bel, en dat ik verwacht teruggebeld te worden. De volgende dag word ik ook terug gebeld … Pff, maar moet je daar nou eerst zo voor op je poot spelen en dreigen met publicatie?
Ik begin steeds meer te geloven dat we terugwillen naar kleinschaligere leefgemeenschappen, waar nog aandacht voor elkaar is, waar een ieder voor elkaar klaar staat, en niet uit de boot valt als hij of zij een beetje anders is, waar een ieder als individu nog telt, waar een ieder zijn plaats nog heeft, waar we elkaar helpen als we elkaar nodig hebben. Waar nog ruimte is voor liefde, saamhorigheid en empathie.
Met weemoed denk ik terug aan mijn jaren in Nieuw Zeeland, Ivoorkust, Tahiti. Daar telde nog ieder persoon op dat moment … Die hele globalisering is misschien wel makkelijk voor een paar mensen aan de macht, maar het resulteert in onpersoonlijke verbanden, samenlevingen, die haast onleefbaar worden en besluitvorming heel ver weg. Kijk maar eens naar het miljarden verslindende reizende circus van euro-parlementariërs van Brussel naar Straatsburg en weer terug. Wat een ego! Al die duistere en ondoorzichtige declaraties en kosten … Ik denk dat we er onze ouderenzorg een menswaardiger gezicht mee zouden kunnen geven. Op school gaf ik ooit eens een spreekbeurt over “Keep it small” van E.F. Schumacher. Toen al geloofde iedereen in globalisering …
Als ik zo mijmerend naar buiten staar, terwijl de trein verder raast richting Eindhoven, en ik de eerste files al weer zie verschijnen op de snelweg (nog zo’n ding!), vraag ik me af wat hier toch aan de hand is. Zouden er buitenaardse machten of hogere krachten op de achtergrond op deze aarde bezig zijn ons helemaal lam te leggen, murw te draaien, uit te putten, zodat we niet meer in verzet komen, omdat het toch niet helpt?
Zou dit deel zijn van een groter spel dat de mensheid helemaal lam moet slaan, murw moet krijgen, zodat elke vorm van hoop, initiatief en creativiteit eruit geslagen word, elk geloof in menselijkheid, respect en zelfbeschikking verdwijnt? Omdat alle systemen zo vol zitten met procedures en regeltjes dat de mens eenvoudigweg vergeten word?
Ik hoor ineens weer die parlementariër (met die lange achternaam) van het CDA in perfect juridische taal de reporter op “Goedemorgen Nederland” uitleggen waarom het begrijpelijk, nee, zelfs heel acceptabel is (!) dat die Turkse vrouwenhandelaar, die 120 vrouwen uitbuit, geweld aandoet, abortus laat plegen, de prostitutie in dwingt en miljoenen euro’s schuld heeft, een weekje vrij is gekomen ‘om zijn vrouw op te zoeken’ en nu veilig en blij in Turkije zit, waar we geen uitleveringsverdrag mee hebben.
“Maar, zo’n rechter, die daarmee het leven van al die vrouwen – die nu doodsbang zijn, omdat ze met garantie voor hun privacy en veiligheid een aanklacht tegen hem in hebben durven dienen, en nu vrezen voor hun leven – in gevaar brengt, die zou toch minstens ontslagen moeten worden!!!”, probeert de reporter nog het kleine beetje passie, dat er nog voor rechtvaardigheid, empathie en menselijkheid in Nederland is, onder woorden te brengen … “Nou, dat moet u toch niet zo zien …” vervolgt Zijne Parlementariër …
Het is hopeloos, we zijn op sterven na dood. David Icke roept ook: “Human Race get off your knees!”. We laten veels te veel over onze kant gaan. Wanneer claimen we ons zelfbeschikkingsrecht terug? Een Nederlandse regering die braaf mee hobbelt met een crook van een Amerikaanse president Irak in, met tot gevolg `minstens een miljoen doden..!
Een minister van gezondheid die 30 miljoen vaccins voor een veelvoud aan miljoenen euro’s tegen de swine flu inkoopt, terwijl wij allen weten dat die vaccins niet deugen en alleen maar bestemd zijn om de zakken van de farmacie te spekken.
En dan ook nog volgend jaar de nieuwe voedingswetten die via de Codex Alimentarius en de WHO in onze strot geduwd worden, waarvan we de gevolgen van genetisch gemanipuleerd voedsel (en het uitbannen van natuurlijke zaden en vitamines) nog niet kunnen weten, maar wel kunnen raden enz.
En ik heb het dan nog niet eens over die tienduizenden arme boeren in ontwikkelingslanden die zelfmoord plegen, omdat ze zich ineens niet meer kunnen bedruipen, de dure zaden van Monsanto niet kunnen veroorloven, of onaanvechtbare en onbetaalbare rechtszaken aan hun broek krijgen, omdat hun zaden ineens ‘overgewaaid’ zijn naar hun akkers. Wat een menselijke gezinsellende!
Over electrostress en straling, waar de Nederlandse regering miljarden euro’s heeft opgestreken aan licenties, heb ik het ook maar niet. Als ze die fout zouden toegeven of willen terugdraaien, krijgen ze miljarden claims aan hun broek. Nee, we wachten wel op die aanstaande Amerikaanse rapporten die in de komende jaren 500.000 tot 1.000.000 gevallen aan hersentumoren bij kinderen verwachten!
Geachte heer Klink, ik weet al een oplossing voor die vaccins, als we u zo meteen verbieden ons hier mee te vergiftigen. Dan stuurt u die toch gewoon door naar Afrika zoals de Farmacie in het verleden altijd gedaan heeft … Want, wie geeft er nou om Afrika …?
Wanneer claimen we ons zelfbeschikkingsrecht terug?
Wanneer p(r)ikken we het niet langer? Waar blijft die pacifistische burgerlijke ongehoorzaamheid? Wanneer gaan we staan? Wanneer zeggen we gewoon “NEE”, en “genoeg is genoeg”?!
Zo lang we blijven accepteren dat helpdesks ons uren aan de telefoon laten wachten; regeringen ons uren in de files laten staan; treinkaarten automaten op het station niet goed werken; we geen geld meer uit de pin automaten van onze banken kunnen krijgen; rechters ongestraft misdadigers kunnen vrijlaten en politici dit nog goed praten ook; en minister-presidenten die vrolijk meehobbelen met de grootste crooks op deze aarde (Berlusconi, Blair, Bush), onderwijl ‘normen en waarden’ predikend, dan zijn we verloren, dan hebben we het grotere verlammende spel waar we midden in zitten niet door, dan heb ik weinig hoop.
We leiden aan een collectieve verlamming. We zijn als de kikkers in het water, waarvan we niet doorhebben dat het op een vuurtje staat, en verder opwarmt tot het te laat is …
We zijn als makke schapen … Stef Bos bezingt dat zo mooi in zijn “Arme Schapen (‘de herder is verdwenen, voor even of voorgoed, er is niemand die de weg wijst en er is niemand die zoekt, ze staan vastgenageld aan de grond voor een wonder dat niet komt, arme schapen, hoor ze blaten met z’n allen zo alleen, het zijn arme schapen, je hoort ze vragen: voor wie, voor wat, waarom, waardoor, waarvoor, waarheen …”.
We zien alleen maar wat er op de voorgrond gebeurt, weinigen (de roependen in de woestijn) hebben door wat er zich werkelijk op de achtergrond op ‘t internationale wereld toneel afspeelt. Te druk met werk, geld en spel … Worden films als de Truman Show of V for Vendetta dan alleen maar gezien als vermaak of afleiding? We leven in een ‘ervaringsindustrie’ …
Goh, wat zou het leuk nu zijn als bv een Alexander Pechtold (vanuit zijn hart, niet vanuit zijn mind als politicus) zijn nek nu eens ècht zou durven uit te steken en alleen al de hele vaccinatie, electrostress en straling, en Codex Alimentarius problematiek in de kamer aan de kaak zou durven stellen.
Of een minister Klink die – als zou hij in oprechte onwetendheid met alle beste bedoelingen vorig jaar die vaccins besteld zou hebben – de Kamer nu eens zou vragen; “Hey jongens en meisjes, hoe zit dat nou met die bijwerkingen van vaccinaties? Zouden jullie dat eens voor me uit willen zoeken? Er circuleert nu toch wel teveel op het internet in de alternatieve media. Waar rook is,is vuur …”.
Wow, wat zou dat goed zijn! Wat een verademing voor de democratie. Wat een openheid, eenheid en verbinding zou dat geven. Maar, dan moet je wel ballen hebben …! Daar krijg je stemmen mee, want in deze tijd van bewustwording, transparantie en het openbaren van de waarheid, beginnen mensen verduveld goed door te krijgen wat ‘waar’ en ‘niet waar’ is …
Maar, er zijn maar weinig politici die uit de veilige box van de Tweede Kamer durven te stappen. Of, is de problematiek te groot en onoverzichtelijk om te zien? Zou er nog hoop zijn, of moeten we het toch zelf maar gaan doen …?
Rik Cruys
Weesp, 20 september 2009
