Familiekarma…
‘Herhaling van zetten’..!?
2025 © Peter den Haring | deze versie WantToKnow.nl/be
x
Ik ga proberen om iets uit te leggen over familiekarma. In 1943 trouwde mijn vader mijn moeder. Twee maanden later werd hij bij een razzia in Rotterdam opgepakt door de Duitsers voor tewerkstelling in een Duits dwangarbeiderskamp bij een munitiefabriek. Begin 1945 werd hij daar gewaarschuwd voor een op handen zijnde fusillade van zijn hele barak, doordat men munitiesabotage had ontdekt. ’s Nachts vluchtte hij met drie vrienden, trachtend het plan uit te voeren, om lopend terug te komen naar Nederland. Maanden van nachtelijk gezwerf volgden. Ontberingen, honger, geweld, lijken.
Mijn vader moest een 15 jarige Duitse soldaat doden met een schop, om aan hun arrestatie te ontkomen. Pas aan het eind van de oorlog kwam hij terug in Rotterdam om daar te ontdekken dat zijn vrouw ondertussen een hechte relatie was aangegaan met zijn jongere broer. Zijn huwelijk werd uiteraard, natuurlijk (normaal!) hersteld, want die oom moest ‘gelukkig’ plots trouwen met een ander vriendinnetje. Wat kwamen ze vaak bij elkaar over de vloer!
Mijn tante keek altijd gestresst naar mijn moeder en mijn moeder vermeed om mijn oom te lang aan te kijken. Het leek toch een soort gezelligheid waar mijn nichtje en ik ons echter altijd zo snel mogelijk aan probeerden te onttrekken met onze eigen favoriete spel: vadertje en moedertje. Mijn moeder en oom beseften direct welk karma ons wachtte en wisselden elkaar af bij het betrappen van onze kinderlol.
Tot zover was er hooguit het gebruikelijke jeugdleed aan de gang.
Tenminste, op mijn achtste sloeg mijn vader me nog eens het hele huis door omdat ik terloops ‘Ouwehoer’ tegen mijn moeder gezegd had. Een term die op school stond voor iemand die te lang en te ingewikkeld dingen uitlegde. Mijn vader interpreteerde dat kennelijk heel anders: “Ik zal je leren om je moeder een hoer te noemen!” Hij bleef slaan toen ik me al probeerde te verstoppen in mijn bed op de zolder. Er werd nooit over dat soort buitensporig gedrag meer gesproken; het bestond gewoon niet.
Jaren later vroeg ik obsceen verliefd tot 3 keer ene M. ten huwelijk maar er waren altijd ene Johan en nog een andere Peter in haar wellustige buurt. Dat vreselijke knipperlicht duurde bijna tien jaar. Verdriet zat.
Nog weer later viel ik voor een getrouwde kennis, wier man zeer blij was met mijn jolige interventies, want hij kon haar heftige buien niet goed aan. Wel paste hij uitstekend bij haar fysieke verlangens. Ik paste weer bij de goede gesprekken en avontuur buitenshuis. Het duurde een jaar, totdat zij aangaf geen twee complexe relaties tegelijkertijd aan te kunnen.
Ai, verliespijn en stress, want wij pasten toch prachtig bij elkaar? Ook met z’n drieën? Maar het mocht niet zo zijn. Karmisch moest ik kennelijk nog een derde variatie herhalen. Dat was liefde op het eerste gezicht met de veel jongere A. Het leverde drie jaar goddelijke harmonie op, maar daarna steeds het leren omgaan met haar tijdelijke enthousiasme voor leuke mannen van haar eigen leeftijd. Eigenlijk waren het haar onhandige en onbewuste pogingen om weer af te komen van onze ongelijke liefde. Nog steeds zijn wij zeer innig met elkaar maar vraag me niet hoe dat lukt.
Eindelijk viel me nu plots de herhaling van zetten op..!
Niet volledig krijgen wat je echt wilt. Moeten delen, dat ook kunnen maar toch steeds je gek schrikken. Teleurstelling, verliesangst, wanhoop, rouw. Dat ik diverse keren in mijn leven moest ervaren hoe een soort noodlottige, intense liefde steeds gesaboteerd werd door complex drama. God, waar leek dat op? Mijn vader overleefde zijn oorlogservaringen en zijn geknakte mannentrots niet. Hij stierf heel jong aan alvleesklierkanker. Bekend is dat depressies en relatiestress vaak de diepere oorzaak aangeven.
Mijn oma vertelde me weer jaren later over zijn verschrikkelijke oorlogstrauma’s, de kampen, de honger, de moorden, werken voor de Amerikanen die een uitgehongerd concentratiekamp moesten bevrijden. Want ja, pappa sprak vier talen en zo kon iedere buitenlandse overlevende een uitreisdocument krijgen met de juiste persoonsgegevens.
Maar praten over zijn gevoelens, nee, dat was er nooit bij geweest. Oma wist zeker dat hij, behalve bij haar die ene keer, nooit iets gebiecht had over zijn kwellingen. Mijn moeder wist er ook niks van. Behalve dat zij zijn afschuwelijke buien van diepe neerslachtigheid moest meemaken. De kinderen bleven dan maar uit de buurt. Mijn jeugd speelde zich dus voornamelijk op straat af. Daar was gelukkig ook alles van het echte leven te leren…
De astrologie kwam mij goddank te hulp. Mijn Noordelijke Maansknoop (mijn karmische opdracht) staat in een conjunctie met Uranus (de planeet van onvoorspelbaarheid en avontuur) op het precieze begin van het tiende Huis., in Tweelingen. Voor wie onbekend is met dit jargon: dat belooft een ongebruikelijk, pionierend en bevlogen onderzoekend leven. De Venus-Saturnus samenstand van mijn vader staat op dezelfde plek. Aha, dàn moet je het snappen, Peet!
Overdracht.
Van hoe je een ernstige, serieuze, verantwoordelijke volle liefdesnatuur op een ongewone, geïnspireerde manier een betere, hogere vorm kunt geven al leef je in een totaal onorthodoxe driehoek. Zoiets, pap? Familiekarma vanuit de vaderlijke lijn. Geleefd, beleefd en overstegen?
Oei. Ineens moest ik ook denken aan mijn knorrige opa van moederskant, altijd lezend, teruggetrokken in zijn rookstoel. En dan met een schuin oog kijken naar de gezelligheid van oma en Ome Jaap, Kaartend, etend, lachend, schuine praatjes. Ome Jaap die er altijd was, de huisvriend. Maar geen vriend van mijn opa. Driehoeksverhoudingen. Je kunt er maar gedoe mee hebben.
Peter den Haring
