x
Een eigen stem.
2012 © Sarah Morton
x
Hoor ik een interview van mezelf terug, schrik ik me rot. Hoewel ik iets te vertellen heb dat de moeite waard is en deze zaken me ook nauw aan het hart staan, klink ik als een spraakcomputer of gewoon moe en ongeïnteresseerd. Hoewel ik me tijdens het spreken helemaal niet zo voelde!
Als kleintje ben ik door mijn oma en mijn moeder vaak op de ‘film’ gezet. Toen had ik een gewone kinderstem die past bij mijn leeftijd. Het is dus niet aangeboren en hoort ook niet bij mijn autisme. Al op het basisonderwijs was het moeilijk. In de middenbouw had ik nog een leuke juf die mijn autisme als een uitdaging zag. Zij was recht door zee en ook warm en betrokken. Pesten en buitensluiten tolereerde ze niet. Zij creëerde een warm groepsgevoel.
In de bovenbouw stond er twee maal per week een juf voor de klas en drie maal een meester. De juf accepteerde mij wel, alleen tegen het pesten en buitensluiten trad ze halfhartig op. Ging iedereen van het groepje waarbij ik was ingedeeld, roepen: “Ik ga echt niet met Sárah”, als het op samenwerken aankwam en ik vertelde dat, keek de juf het liever aan dan er iets van te zeggen. De meester gaf soms de pestkoppen op hun donder. Dan weer gaf hij mij de schuld voor de toestand. Mijn autisme probeerde hij af te leren. Klonk ik te futloos, deed hij dit na (en dikte het aan), waarbij meteen een paar klasgenoten zijn voorbeeld volgden. Op het speciaal onderwijs ben ik tot zwijgen gebracht. Aanvankelijk was ik er meer op mijn plaats dan op de basisschool. Hier had iedereen een ‘handicap.’
Het was een school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen. Zo benaderden de leerkrachten ons ook. Als tuig. Het was gevaarlijk om je gevoelens te laten zien, om een andere mening te hebben dan de leerkracht en helemaal om tegen hem in te gaan. Er heerste daar een cultuur dat je leerlingen aan moest kunnen. Verzet werd beantwoord met straf. Een paar uur op de gang zonder activiteit. Je kon de klas uit gesleept worden, geslagen, geschopt, afgeschreeuwd of door elkaar geschud. Uiteraard was het voor een leerling taboe om de frustraties eruit te gooien.
Zelf ben ik niet geslagen. Ik was zo angstig dat ik al niet eens meer voor mijn mening of mijn behoeften op durfde te komen. Toen Luka, de enige volwassene die ik vertrouwde, thuis kwam te zitten door psychische problemen, raakte ik al mijn vertrouwen in het leven kwijt. Mijn slechte functioneren, waar de school zelf aan bij heeft gedragen, was weer een reden waarom ik allerlei dingen niet zou kunnen en ik mijn leven aangewezen zou zijn op hulp. Mijn vader, met wie ik een hechte band had, moest volgens de school en zijn vriendin niet meegaan in mijn belevingswereld en ‘fixaties’, want dan zou hij ongewenst gedrag in stand houden.
Ik kwam er alleen voor te staan.
Ik was zeventien jaar toen er een begeleidster in mijn leven kwam die mogelijkheden zag in plaats van beperkingen. Zij leerde me onder andere reizen met het openbaar vervoer. Mij weer bewust te worden van mijn directe omgeving. Met haar kon ik bijna over alles praten. Mijn angsten, leven, toekomst en dromen. Op den duur raakte ik ook haar kwijt. Zij mocht en kon mij niet meer begeleiden.
Hierop volgde begeleid wonen. Het leek ideaal, een ‘eigen’ appartementje en toch ondersteuning. Ook hier werd ik in de rol van een patiënt geduwd. Stagiaires van mijn eigen leeftijd die me aanspraken alsof ik drie jaar was. Mijn gevoelsleven ging nog verder kapot. Mijn leven leek een soort wachtkamer. Van deze paar jaar heb ik ook nauwelijks herinneringen. Iets dat veel voor je heeft betekend, herinner je je het best.
Het eerste gevoel dat naar boven komt, is: ‘Is dit het nu?’ Ik zat in een slop en wist niet hoe ik eruit moest komen. Weer is mijn mens-zijn ontkend. In zekere zin was mijn leven ontzettend doelloos. Men was gewend aan een bepaalde manier van benaderen en werken. De geestelijke groei en zelfstandigheid van cliënten kon hun beleid in de war schoppen. Door middel van suggesties hielden ze je op je plaats. Bovendien hebben ze ‘klanten’ nodig om hun organisatie draaiende te houden, dus hoe afhankelijker ik was, hoe meer werkgelegenheid en inkomen voor de hulpverlening.
Er gebeurden wel mooie dingen. Luka was weer in staat om voorzichtig contact met me te hebben, via de post en de e-mail. Via Internet leerde ik ook mensen kennen en bouwde ik een netwerk op, zoals Positieve Nood. Mensen die ook tot psychiatrisch patiënt zijn gebombardeerd en een andere hulpverlening willen opzetten. Op basis van respect. Kijken naar de oorzaak. Aandacht voor iemands verhaal, in plaats van een ‘ziektebeeld’ als oorzaak van alle problemen aanwijzen. Samen kijken hoe iemand aan het roer van z’n eigen leven kan staan. Een ware hulpverlener maakt zichzelf uiteindelijk overbodig, door iemand handreikingen te geven om op eigen kracht verder te gaan. Zo heeft Positieve Nood me ook gestimuleerd om zelfstandig te gaan wonen.
Mijn vader en ik vonden elkaar ook weer. Hij wilde dat hij naar mij en naar zijn eigen gezonde verstand en gevoel had geluisterd, in plaats van ons, door ‘deskundigen’, uit elkaar te laten drijven. Bijna nooit is het echt raak. Misschien in een persoonlijk gesprek, waarbij ik me helemaal veilig voel. En schrijvend achter mijn laptop kan ik mijn gevoel en waar ik voor sta overbrengen. Alleen wanneer het erop aankomt, zoals voor iemand op willen komen…
Kinderen een stem geven.
Ik zie het als mijn levenstaak om kinderen een stem te geven. Ik voel hun (emotionele) nood, klem en pijn. In mijn boek ‘Wat je niet verteld is..’ wijd ik een stuk aan wat je kunt doen als iemand een kind miskent, als een voorwerp behandelt, het uitscheldt, belachelijk maakt etc. De ouder/verzorger bewust maken van wat het kind doormaakt en wat het nodig heeft, zonder te veroordelen. Wat je voor een kind kunt betekenen.
Er zelf naar leven is moeilijker. Altijd weer het weifelen, het blokkeren. Zeg of vraag ik al iets, gaat het halfslachtig en laat ik me geruststellen met een antwoord dat ik anders herken als een retorische truc. Een van de redenen is de angst om over andermans grenzen te gaan, het gevoel dat ik aan hun energie kom. Enerzijds cruciaal om daar rekening mee te houden, alleen geldt dat ook nog als ik daardoor een medemens in de steek laat? Worden de grenzen en het Zijn van dit kind gerespecteerd? Erkennen volwassenen het überhaupt als persoon of zien ze het als een privé-bezit?
Iemand dwingen en intimideren zoals jeugdzorg dat kan, is sowieso geen optie, dat weet ik wel. Mensen kunnen alleen uit vrije wil veranderen. ‘Gedwongen hulp’ is een contradictio in terminis (Latijn voor ’tegenspraak in termen’) en bovendien gelegaliseerd geweld. Het is juist de oorzaak van vele gezinsdrama’s. Het drijft ouders in het nauw, in plaats van dat ze inzicht krijgen in hun functioneren, hun gevoelsleven en de relatie met hun kind. Het gezin wordt uit elkaar gejaagd en ouders raken uitgeput en ten prooi aan paniek en wanhoop, waardoor ze juist minder goed met hun kinderen kunnen omgaan.
Zelf wil ik vooral overbrengen wat het kind meemaakt, alleen kost dat me veel energie. Als de opvoeders maar één minuut de nood, behoeften en eenzaamheid van het kind zouden voelen, hoe zou hun houding dan zijn?
Het voelt als mijn levenstaak om kinderen een stem te geven, terwijl ik zelf monddood ben gemaakt. Ik moet opnieuw leren spreken. Ik ben al een stukje op weg, alleen loop ik snel vast. De positie van een kind of iemand anders in nood laat zich niet loochenen. Op een of andere manier slaat het altijd terug op de maatschappij. Ik zou me gelukkig prijzen als ik eens, misschien voor het eerst in mijn leven, de moed en energie heb om mijn eigen stem te laten horen, zoals het oorspronkelijk bedoeld was. Puur, eerlijk en vanuit de essentie.
Maar wat graag zou ik los komen van mijn verleden, mijn complexen, blokkades en conditionering. Uit het slop willen komen. Om te leven vanuit innerlijke vrijheid. Zodat de energie onbelemmerd kan stromen, ik onbevangen (en toch oplettend) de wereld in kan kijken. Dat ik voor mijn medemens op kan komen, zoals ik vroeger ook mensen nodig had die voor mij opkwamen. Deze column is niet bedoeld om mezelf belangrijk te maken of om iemand mijn tere zieltje te laten masseren. Maar tips hoe ik vrijuit kan leren spreken, zijn zeer welkom.
Juli 2012,
Sarah Morton (website)
Hallo Sarah, wat mooi weer.
@Maar tips hoe ik vrijuit kan leren spreken, zijn zeer welkom.
Er zijn vele (aanvullende) mogelijkheden. Hier eentje:
Ik reageer wat staccato, scheelt tijd. Dan lijkt het alsof er staat ‘doe dit doe dat’, maar het is puur praktische stijl.
Ten eerste: het woordje ‘leren’ uit die zin halen.
Ik denk toch echt te lezen dat het AL in je zit, en het mag er weer ‘doorheen komen’. Het is er dus al maar het voelt zich verplicht een omweg te nemen. En ik denk dat het een omweg is, omdat jij precies bent, wat je wilt dat je stem doet: puur eerlijk en vanuit de essentie.
Je bent dit, dus als je stem dat niet doet, dan is zij een omweg aan het nemen, om te zorgen dat ze ‘afstand van jouw ware zelf neemt’. Die opdracht heb je mee gekregen, lijkt uit wat je schrijft.
Je kunt dit proces voor jezelf visualiseren:
Zie een zwart gat voor je.
En zie een lijn (dat is dat wat jij zegt), die op weg naar dat zwarte gat gaan. Eenmaal daar aangekomen, gaat het niet door dat zwarte gat heen, maar links er om heen. Eenmaal aan de andere kant aangekomen, gaat het dan weer verder in de oorspronkelijke rechte lijn. Behalve dat ze nu een omweg heeft genomen, is dus dus ook niet door het zwarte gat gegaan. Maar daar ligt nu juist alles opgeslagen: de essentie. Je bent daar dan dus bewust niet doorheen gegaan, want daar liggen enge dingen.
Als je aan het praten bent en je merkt dat het niet gaat zoals je wilt, visualiseer dan voor jezelf, dat je WEL door het zwarte gat gaat.
Je weet dat je alles wat je nodig hebt op dat moment, IN dat zwarte gat ligt. Door er WEL doorheen te gaan, in je visualisatie, wordt je afgeleid van je oude bekende patroon. Je hoeft dus niet ‘na te denken’ wat je allemaal in dat zwarte gat ‘gestopt’ hebt. Als je er doorheen gaat, komen de dingen die daar liggen te wachten, 1 voor 1 weer naar je terug. In eerste instantie voelt dat steeds als ‘het niet-weten in stappen’, met de daarbij behorende onhandigheden, nou ja, dat gebeurt dan maar. Op een gegeven moment sta je in dat zwarte gat gewoon midden in het licht, is het zwarte gat weg. Kan je er ook niet meer omheen ;-).
Het plaatje dat ik in deze visualisatie gebruik is misschien niet per se een plaatje dat bij je past. Je kunt zoeken naar de 2 visualisaties die jouw 2 ’typen’ gedrag voor jou goed visualiseren.
Lieve groet,
Astrid
onthou Sarah dat ik een heel mooie stem gehoord heb.
1 keer heb ik gelogen, heel vreemd, raarrrr, door iets anders te zeggen.
of de duvel er mee speelt zeggen ze.
ik was toen kwaad op iemand anders.
in mijn dolheid heb ik toen een rot opmerking geplaatst.
nog spijt van.
het was een leugen van mij.
ik was gefrustreerd op dat moment door gedoe met Dawn.
misschien wel door ‘kwade invloeden’ jou toen gepakt.
het spijt me.
ik was verbaasd onder de indruk van je Mooie Stem.
kon ik even niet verwerken.
omdat ik al wist dat ik je wel leuk vond.
dus laat je door Niemand meer van het padje afbrengen.
Hoe kan het dat ik een Kristal Heldere Stem met een pracht van een intonatie hoorde?
Waarom maakte ik zo’n rot opmerking, precies tegen Iemand die dat helemaal niet verdient?
Nou jah wat Imke mij nu “geflikt” heeft, zomaar uit de lucht, ik zag het echt niet aankomen, raarrrrrrr, jah ik had wel bij Imke willen wezen vandaag, ‘de kwade invloeden en geesten’ hebben mij nu verraden en genaaid, maar gelukkig is er nu Dit Super Artikel van Sarah!!!
Kom op Sarah je kunt het en je hebt al een hele tijd een stille (‘willie’) fan en dat blijft zo.. (zeg maar schreeuw willie, ik weet het)
ik ga naar zee, zo lang als ik nodig heb, tot mezelf komen, in mijn lichaam terug, mijn hoofd is dolgedraaid, ze maken me dol hier, behalve Cozmic, de echt Grand Master Flash For Ever, en een echte Vriend For Ever, ik hoop dat jullie dat begrijpen.
En een dikke zoen van mij Sarah, kan mij het schelen, tegenwoordig durf ik alles, zelfs dat
bb band-stille willy
http://www.youtube.com/watch?v=S7CQPZzoq3c
Grandmaster Flash – The message
http://www.youtube.com/watch?v=F6e9G-ump3Y
Hoi en bedankt voor jullie reacties en hoe jullie er echt op in willen gaan! Het delen van jullie ervaringen ook.
HyperAlert,
ik kan me geen rotopmerking herinneren. Zelf heb ik ook wel eens dat ik iets afreageer op iemand die dit niet verdiend. Ik loop rond met frustraties waar ik niet mee om kan gaan. Het gaat wel steeds beter, ermee omgaan, het komt minder voor dat ik ruzie ga maken.
Dank verder voor je mooie woorden.
Alleen wanneer heb je een mooie stem gehoord?
Astrid,
ik denk dat je gelijk hebt, het is er al. Alleen ik heb het verleerd. Het voelt als een blokkade. De ene keer gaat het overigens beter dan de andere keer. Laatst sprak ik een vriend aan de telefoon en hij was verbaasd dat mijn stem anders klonk. Ik was er meer ‘bij’ en er was meer intonatie.
Zingen helpt mij om mijn stem te bevrijden. Hopelijk blijf ik dit pas volgen.
Lieve Sara,
er zijn vele vormen om in ‘geluid’ te communiceren! Hoe meer mogelijkheden je tot je beschikking hebt des te ‘zekerder’ word ik van mezelf. Zang, muziek maken, schrijven, over koetjes en kalfjes praten, in jezelf praten, fluiten, humor, toneelspelen, uiteindelijk word ik degene die zelf wil zijn. Een zekere schroom afgooien. Bedenk maar alles in verbale communicatie is mogelijk. Het plezier dat ik eraan beleef en daardoor ook een andere daar gaat het me om! De speelsheid en blijheid dat ik de juiste dingen op het juiste moment zeg. Zelfacceptatie: jezelf en de andere zien staan zonder enige vorm van ’teekgedrag’ dat een andere op een voetstuk wordt gezet en jezelf geheel uitvlakt. Een andere kan ik nooit worden. Ik kan alleen mezelf worden en zijn. En alles wat mij wordt opgedrongenof opgelegd is gedoemd te mislukken. Misschien voor mij de enige redding en houvast in het leven koester het kind zijn in mijzelf. Maar dat wist je altijd al. Als alle mensen dat kunnen dan hebben wij een mooie wereld voor ons allemaal. Volwassen worden en zijn is maar een label, een hokje of hoe je het ook noemen wil. Ik accepteer dat hokje gewoonweg niet! Af en toe lekker gekdoen zonder een andere te krenken doet wonderen! Raar dat vindt alleen de matrix.
We hebben de laatste dagen eindelijk mooi weer! Een leuk communicatiespel. Is tegen iedereen zeggen jong en oud zeggen: ‘Wist u dat?’ Hè wat? De Zomer is eindelijk terug van vakantie! Succes!
Trouwens dat vergat zowat weer een prima verhaal van je hand!
En maak je geen zorgen over gesproken taal! Dat komt volgens mij helemaal goed.
Klinkt misschien raarrrr , maar ik heb weleens het idee dat bepaalde vormen van autisme je juist behoeden van gek worden .
Als je als gevoelig en intelligent kind geconfronteerd wordt met de tegenstrijdigheden die die zgn volwassenen als waarheid en/of norm handhaven gaat er vanzelf een electrische storm tussen de twee hersenhelften ontstaan , als overleving om de zekeringen niet totaal door te laten branden ga je dan op zijn auties in twee aparte werelden leven .
Belachelijke opdrachten aan de hersenen hoeven dan niet meer verwerkt te worden , zoals ; Ik hou van je , daarom doe ik je pijn . In taal , in lichaamstaal en most of all in beide talen waarin die conflicten tevoorschijn komen , gecombineerd dus . Mond zegt schatje , lichaamstaal zegt oprotten nu .
Meer dan eens heb ik meegemaakt dat ik met kinderen liep te lachen , gieren , brullen , de mooiste gesprekken hebben en achteraf van verbaasde ouders te horen kreeg hoe ik zo’n contact kon hebben met een autist . Ik wist niet dat ze autistisch waren gediagnostiseerd en dat zal me ook een biet wezen .
Auties schijnen haarfijn aan te voelen wie ze wel of niet kunnen vertrouwen .
Dus , Sarah , draai de boel eens om , maak van je beperking je kracht .
Wie niet wil luisteren naar een zachte stem is jouw boodschap niet waard .
Wie mixed signals uitzendt heeft niet de capaciteit om met jou te communiceren .
groetjeszz 😉
En misschien weer zo’n oversimpele Cozmic filosofie over hoe je vrijuit kan leren spreken .
Stop met nadenken over wat andere mensen willen horen , begin gewoon te zeggen wat je te zeggen hebt , maakt niet uit wat men ervan vindt , na een poosje zal je merken dat de weerstand verdwijnt en je je doelgroep gaat bereiken . Je doelgroep zijn zij die jou visies WEL graag horen .
Constant maar in willen voelen of je niet over andermans grenzen gaat betekent dat je je steeds maar aanpast aan grenzenstellers , aanstellers .
Hebben die kinderen in jouw klas ooit aan jou gevraagd waar jouw grenzen liggen ? Ben bang dat het antwoord nee is .
Sarah is anders dus die stoten we uit , een enkeling voelde dat het fout was , maar durfde vanwege het kuddegedrag niet naar je uit te reiken , bang om zelf uitgestoten te worden . Degene met het minste zelfvertrouwen duwde je nog in een plas om zijn eigen frustraties af te reageren en aanzien in de groep te krijgen . Laat het Stockholmsyndroom los , pas je niet meer aan , wees de stem voor al die kinderen die zo gepakt worden . Mijn stem heb je !!
Hoi cozmic,
ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik dat las.
Dit is het hele punt, ik ben te laf om ergens echt voor te gaan en ik haak al snel af. Hoewel ik kinderen een stem geven belangrijker vind dat mezelf, gedraag ik me tegengesteld, alsof ik vooral zelf geen ruzie wil krijgen.
Goed, ik moet mezelf niet veroordelen, want dan bevestig ik mezelf daar juist in.
Het is niet oversimpel wat je zegt, maar juist heel essentieel en een legio mensen vat het niet.
Ik zal je woorden opslaan en het meenemen. Hopelijk kan ik ernaar gaan leven, een stem te zijn voor kinderen die overgeleverd zijn.
Voor mij zijn de zogeheten autisten ook gewoon kinderen. Ieder kind heeft z’n eigen gebruiksaanwijzing, maar ze zijn bereikbaar, als men de moeite neemt zich in hun innerlijk leven te verdiepen.
Mooi hoe je plezier en gesprekken kunt hebben met kinderen, dat zou eigenlijk heel gewoon moeten zijn.
@ cozmic
Wellicht een universele raad die je daar geeft , mooi man!
@ Marcel , het was niet echt als raad bedoeld , meer mijn eigen filosofie , stoppen met denken voor anderen en niet toestaan dat anderen voor mij denken .
@ Sarah , het was niet de bedoeling om je tot tranen te brengen , hoewel een weggepinkt traantje op zijn tijd wel een enorme opluchting kan geven van de opeengestapelde emoties . Uit eigen ervaring gesproken uiteraard . 😉
Hopelijk weet je door je geschreven werk de ouders al te bereiken , daar ligt mijnsinziens de grootste en belangrijkste doelgroep . Zij vormen de thuisbasis voor de kinderen en zij kunnen misschien met inspraak het onderwijssysteem inkleuren . Zij zouden ook de veilige basis moeten zijn voor de kinderen , hetgeen er nogaleens aan ontbreekt bij ‘normale’ kinderen , laat staan bij ietwat gecompliceerdere kinderen . Die uiteindelijk hun eigen produkt zijn .
Wat ik eigenlijk probeerde te zeggen is ; bewaar je eigen uniekheid , koester je drive . Over het publiek spreken zou vriend Hyper zeggen ; stapje voor stapje , springen is niet de weg .
Je aanpassen aan de wereld die je dwars ligt is wat men je voor wil schotelen , alsof jij de foute bent . Draai het om ,laat ze maar een keer naar jou luisteren als stem van vele anderen . Je krijgt vanzelf je stem . Waarom ? Omdat je gehoord wordt . Dan ga je vanzelf waarde aan je stem hechten en zal die zich ontwikkelen .
Ik hoop dat ik niet heb lopen prediken , ik wilde alleen mijn oprechte gevoel delen .
Sarah, dank je wel, voor dit prachtige artikel! Heel knap van je, dat je zoveel door hebt mbt. hoe het achter de schermen werkt van instellingen zoals Jeugdzorg. Als ik lees, ook n.a.v. jouw website, welke weg je tot nu toe hebt afgelegd, met zo enorm veel shit, en wat je nu al bereikt hebt, dat is prachtig, en daar mag je trots op zijn!
Je komt door het schrijven van boeken al voor de medemens op, en dat is al geweldig!En tips om vrijuit te leren spreken, lieve Sarah, je spreekt al vrijuit, door dit artikel, door je website, geloof in jezelf, je bent al op weg. Door dit alles te doen, maak je van je “beperking”of hoe je het noemen wilt, je kracht!
Maar een tip, heb je al eens geprobeerd om via de beeldtaal vrijuit te leren spreken?, bijvoorbeeld dmv. kunstzinnige, of beeldende therapie.
Zelf werk ik veel met kinderen zoals jij, en heb ervaren, dat deze manier van communiceren minder bedreigend is, waardoor vrijuit spreken uiteindelijk makkelijker wordt.
Ik wens je veel succes, liefdevolle groet Issy
Sara je uiten papier is al een hele klus. Verwoorden in geschreven taal is al jezelf ‘bloot’ geven aan de buitenwereld. Als dat schrijven van zelf gaat en je het gemakkelijk afgaat dan ben je datzelf. Dat geldt ook voor gesproken taal. Maar gesproken taal is soms verwarrend omdat je niet alleen geluid op je afkomt maar ook ‘aanwezigheid’ van de ander! Ik zou zeggen oefening baart kunst. En op je bek vallen hoort daar ook bij. Het graag willen kan al een blokkade zijn. Onthoudt dat eigenlijk het gesproken woord nooit eenduidig is. Gesproken woorden heeft met belangenverstrengeling te maken. Het geschreven woord is oorspronkelijker. Ze laten je uitschrijven maar in gesproken taal vaakniet. Daarom hoeft je aan gesproken woorden met ‘volwassenen’ nooit veel waarde hehten. Want die spreken vaak uit eigen belang. Kinderen zijn in dat opzicht op een enkele uitgezondering eerlijker en openlijker in het gesprek! Volwassenen horen vaak hun zelf alleen maar in een gesprek! Het is vaak geen dialoog maar alleen maar een monoloog. Daarom is het begrijpelijk dat in gesprek met hun je geheel overvallen voelt en vaak de volwassen persoon eenvoudigweg niet begrijpt . En als het een dominant of haantje is( kan natuurlijk ook vrouw zijn) en een zekere autoriteit uitstraalt voel ik me vaak bezwaard om daar tegen in te gaan. Het wordt een nietes wellesspelletje dat kan ontaarden in een scheldpartij. En daar schiet niemand er mee op! Al is dat om ervaring op te doen erg leerzaam. Als je dat soort trucs van de andere herkent, kun je het ook eens uitproberen. Vaak denk je goh, waarom wist ik dat niet! Mijn uitgangspunt is altijd als een andere dat kan kan ik dat ook. Later kom je achter dat die trucs een scherm is waar achter ik mezelf kan verschuilen. Proefvingrijk en dat lang of zeer kort duren kom ik tot het inzicht dat dat ik dat scherm helemaal niet nodig heb. En ben je daarvan bewust dan zie iedereen in het gesprek van jong tot oud als gelijkwaardige personen. En als je dan nog ‘een haantje’ tegenkom weet je exact hoe met die persoon om te gaan. En dat is altijd eerst jezelf accepteren en dan komt pas de andere! En ben je op de goede weg, dan komen de juiste woorden ook op het juiste mond, ik zeg gewoon wat in mij zelf komt. Nooit hoef ik niet op mijn woorden te passen of bedenken wat ga ik nu zeggen. Het is mijn eerste natuur geworden. Gewoon eenvoudig, simpel en vanzelfsprekend. En sla ik een keer de plank volledig. Jammer dan, een volgende keer beter! En wat ik ook zeg, in mijn achterhoofd weet ik dat dat altijd morgen heel anders kan zijn.
‘mond’ moet zijn ‘moment’
vaak niet ‘uitpraten.
vindingrijk
dat kan lang…..
dan zie je
om kunt gaan
Een goede oefening: kan ik met planten,dieren mondeling goed communiceren dan gaat communicatie met mensen ook goed af.
Beste mensen,
dank voor jullie meedenken en het delen van jullie ervaringen!
cozmic@, het is denk ik goed als iets gevoelens losmaakt (dat betekent dat het binnenkomt) en ik kan veel met je inzichten.
Ouders zijn inderdaad mijn belangrijkste doelgroep, zij vormen de (thuis)basis van een kind. Schrijven is een manier om een kind een stem te geven, maar daarmee ben ik er nog niet. Ik zou het ook gewoon willen kunnen zeggen.
Griezelig als ik zie dat er geen contact is tussen en ouder en kind. Moet voor een kind ook verwarrend zijn.
lezer@, dat herken ik. Meerdere mogelijkheden geven ook meer zelfvertrouwen. Wat er is aan kansen zoveel mogelijk benutten. Het gene doen wat echt bij mij past. Iets doen wat verkeerd voelt of tegennatuurlijk, werkt inderdaad niet.
Kinderen kunnen heel goed aanvoelen wat ze nodig hebben, alleen wordt dat vaak teniet gedaan. Veel volwassenen en oudere kinderen weten niet eens meer wat ze nodig hebben en richten zich op een surrogaat (kicks, roken, alcohol etc)
Laten we weer in contact komen met onze natuur.
issy@ dank voor je erkenning, je wijze woorden en je tips. Ik zal kijken of ik er iets mee kan.
Veel groeten,
Sarah
Lieve, grootse Sarah,
Jouw eigen stem is de stem van Spirit in jou!
Nodig die stem gewoon uit om weer je hele lichaam te vullen, om door je heen te zingen en te dansen. Spreek je Zelf uit!
Love,
Christina
Lieve Sarah, ik bewonder je moed, je handelt vanuit je hart en ziel, dat is zo duidelijk. Jij stelt jezelf enorm open en kwetsbaar op, omdat je degene bent die je bent. Op zich is het vreselijk voor jou zo’n verleden, maar je was zonder deze bagage niet zo’n prachtmens geworden. Misschien wil je nog teveel rekening houden met mensen, volwassen mensen moeten zelf hun grenzen kunnen bewaken. Maar veel kinderen zijn volwassener dan de mensen die volwassen heten en horen te zijn.
Daar hebben wij en de hele maatschappij last van en hooggevoelige mensen, zowel kinderen als volwassenen, zeker. Zij denken vaak dat ze niet goed genoeg zijn, aanpassen aan de neuro-typische mens omdat die denken dat ze “normaal” zijn hoewel niemand weet wat dit dan wel inhoudt. Sarah vervolg jouw eigen weg; jouw eigen wijsheid, luister naar je hart. Je bent een waardevol, liefdevol mens en alleen daardoor verbeter je de wereld. Alleen met Hart en Ziel maken we verbinding met AL-DAT-IS. Liefs Alice