De weg van trauma naar genezing.

Dr. Herbert van Erkelens schreef hier op WantToKnow vaker artikelen. Als natuur- en wiskundige is hij één van de vele wetenschappers die op dit moment trachten de brug te slaan tussen het denken van de linkerhersenhelft en het voelen via de rechter.  Ook zijn vorige artikel hier op WantToKnow was daar een mooi voorbeeld van, het artikel over ‘De ontsluiering van de Gulden Snede’, dat je HIER kunt vinden.

Wederom slaagt Herbert erin om ons in dit artikel mee te nemen op een een bijzondere wandeling door het grote levensbos. Een bos waar veel donkere plekken te vinden zijn en reusachtige bomen in de storm staan te kraken. Maar ook een bos waar het zonlicht door de takken schijnt en het pad vóór ons verlicht . Dat is in ieder geval de essentie van het onderstaande artikel.

Persoonlijk ken ik Herbert al enkele jaren en zijn observaties en relativerende humor helpen me vaak met een glimlach het leven te bekijken. Onze ontmoeting met Judith Moore, vorig jaar, heeft onze gemeenschappelijke interesse in het ‘Streven-naar-Eenheid’ versterkt. (Lees meer over Judith in het onderstaande artikel)

* * *

De weg van trauma naar genezing

x

2015 © Herbert van Erkelens/2009

x

Als kind nam ik de dingen zo aan zoals ik ze waarnam. Al op jonge leeftijd had ik het gevoel dat mijn ouders de antwoorden op mijn vragen niet kenden en leergierig ging ik op zoek naar hoe alles in elkaar zat. Ik verslond atlassen en verdiepte mij in de bouw van ons zonnestelsel en in de mysteries van het heelal. Al die tijd was mijn vader werkzaam als grafisch ontwerper, poppenspeler en docent creatieve handvaardigheid.

Zijn atelier hing vol met marionetten, terwijl de huiskamer waar mijn moeder het voor het zeggen had vooral netjes was opgeruimd. Ik groeide op in twee werelden die weinig onderlinge communicatie hadden. En daaraan voegde ik mijn eigen derde wereld toe. Pas later begon ik in te zien dat mijn vader al die marionetten vanuit een innerlijke behoefte had gemaakt. Hij had als kind enorme angsten gekend en hij had zich daarvan kunnen bevrijden door die angsten een gezicht te geven.

Ook had hij gestalten zoals ‘Xita de waarzegster’ gemaakt die meer als helpergeesten waren te beschouwen. Op mijn achttiende merkte ik dat er ook met mij wat aan de hand was, omdat het onbewuste zich op die leeftijd begon te manifesteren. Mijn vader had rond diezelfde leeftijd machtige gestalten gemaakt zoals de Moerasgeest en Angst, maar ik stond tamelijk hulpeloos tegenover het aanstormende onbewuste. Tijdens mijn studie wis-, natuur- en sterrenkunde had ik het gevoel door Wodan, de Germaanse god van de runen en de razernij, achtervolgd te worden.

Gelukkig maakte ik kennis met het werk van dieptepsychologe Marie-Louise von Franz. Vooral haar boek Zahl und Zeit dat over orakelkunde en de psychologische betekenis van getallen ging, maakte ik dat ik weer enigszins tot rust kwam. Pas na haar overlijden in 1998 begreep ik uit de diverse grafredes dat Wodan voor haar een belangrijke figuur was geweest. Ik had zonder het te weten toevlucht gezocht bij een vrouw die net zoals ik met het heidense onbewuste had geworsteld. Mijn vader had gek genoeg die binding met Wodan niet. Dus die relatie had ik niet van hem overgenomen.

Op hoge leeftijd maakte mijn vader een levensechte sjamaan naar aanleiding van Het pad naar de sjamaan van Olga Kharitidi. In dit boek wordt opgemerkt dat er zeven verschillende Tweelinggeesten bestaan die onze gids naar het mythische land Belovodia vormen. Het gaat om:

• de Genezer,
• de Magiër,
• de Leraar,
• de Boodschapper,
• de Beschermer,
• de Strijder en
• de Uitvoerder.

Toen wist ik al heel lang dat de Boodschapper mijn Tweelinggeest was. Wodan werd al door de Romeinen met Mercurius, de bode der goden, in verband gebracht. In mijn journalistieke werk kon ik die Boodschapper wat ruimte geven. Maar altijd maar tot een zeker punt. Het mocht voor de lezers niet te bedreigend worden. Mijn vader heeft vermoedelijk als Tweelinggeest de Magiër, want in zijn marionettenspel spelen tovenaars een belangrijke rol.

Vorig jaar had ik de ingeving om ook ‘Meester van de dromen’, het vervolg van Het pad naar de sjamaan, te gaan lezen. Hierin is een zekere Michael aan het woord die vanuit zijn sjamanistische achtergrond een eigen visie op trauma’s heeft.

Zo merkt hij op: ‘Er zijn twee manieren waarop we op trauma kunnen reageren. Ze worden vaak tegelijkertijd ervaren maar eigenlijk vertegenwoordigen ze tegenovergestelde processen: depressie en angst. Er zijn twee verschillende soorten geheugendemonen die achter deze gevoelens staan en ze vragen om verschillende soorten van genezing.’

Ineens begreep ik waarom mijn vader de marionetten de Moerasgeest en Angst zo koesterde. Dit waren de twee geheugendemonen die hem als kind het leven het meest zuur hadden gemaakt. De Moerasgeest is de personificatie van een depressie die hem de diepte in had gesleurd. Michael legt uit dat elke ervaring die we in het leven opdoen samengesteld is uit actie en waarneming. Actie betekent ook innerlijke beweging en waarneming ook innerlijke waarneming. Deze twee processen gaan voortdurend een interactie met elkaar aan: ‘

‘Wanneer we gekwetst zijn lijdt een van deze twee processen het meest. Wanneer onze waarneming is gekwetst, voelen we ons angstig. Het staat voor een groot deel in verbinding met hoe we door anderen worden waargenomen en met de pijn die andere mensen ons toebrengen. Een depressie is het resultaat van een pijnlijke actie en ontwikkelt zich omdat we geloven dat onze denkbeeldige of echte actie of gebrek aan actie fout was.’

Geheugendemonen nemen bezit van gaten in onze herinnering. Wanneer iets ons pijn doet, kunnen we ertoe verleid worden om die pijn te verdringen. Dan ontstaat er een gat in onze herinnering. Wanneer de pijn voldoende sterk is, wordt zo’n gat in bezit genomen door een traumageest. Deze geesten hebben honger en zij voeden zich door nieuwe pijn te creëren. Vooral wanneer wij de ogen sluiten voor onze eigen traumageesten kunnen in onze families diepgaande tragedies ontstaan. Maar er is ook de mogelijkheid om jezelf te bevrijden van een trauma en daarbij de traumageest in een helpergeest te transformeren. Op die manier genees je je voorouders en bescherm je toekomstige generaties. Blijkbaar was dit mijn vader in zijn jonge jaren nog niet gelukt.

Zijn keuze voor mijn moeder vormde geen basis voor een gelukkig samenleven. Haar verbittering heeft er vervolgens voor gezorgd dat het onbewuste bij mij een sterk overwicht kreeg dat ik bij mijn leeftijdgenoten niet opmerkte. Ik kon mij alleen met dit overwicht verzoenen door mij voor te spiegelen dat ik een brug zou gaan bouwen tussen de wereld van het onbewuste en de wereld van de natuurwetenschap. Daartoe verdiepte ik mij in de psychologische betekenis van het getal vier. In de moderne fysica wordt tijd als de vierde dimensie gezien, terwijl vier voor de dieptepsychologie het getal van heelheid is.

Twintig jaar nadat Wodan mij had achtervolgd lukte het mij daadwerkelijk om een brug tussen natuurkunde en dieptepsychologie te voorschijn te halen uit de schriftelijke nalatenschap van theoretisch fysicus en Nobelprijswinnaar Wolfgang Pauli. Deze had net zoals ik een sterke band met het onbewuste gehad en daardoor was hij genoodzaakt geweest om een verborgen dimensie voorbij de kwantumfysica te verkennen.

Uiteindelijk was hij tot de conclusie gekomen dat de wereld muziek is en dat natuurkundigen een poging ondernemen om de wereld te begrijpen zonder naar de muziek te luisteren. In het openbaar had hij dat nooit op die manier gezegd, maar zijn collega’s hadden wel altijd gevoeld dat er een geheimzinnige kracht van hem uitging. Hij mocht in bepaalde laboratoria niet komen, omdat er om hem heen experimentele apparatuur uit elkaar knalde. Dit werd het zogeheten Pauli-effect genoemd.

Helaas ontdekte ik vrij snel dat de meeste wetenschappers helemaal niet willen weten hoe de wereld in elkaar zit. Zij houden liever de waan in stand dat daarvoor experimenteel onderzoek zonder enige mate van zelfkennis voldoende is.

In De kosmische code verdedigt theoretisch fysicus Heinz Pagels het recht van de wetenschap om oneindige kennis na te streven zonder zich af te vragen of dat wel mogelijk is. Zijn boek over kwantumfysica eindigt met een droom waarin hij van een berg valt. Wat betekende die droom?

Zes jaar na het verschijnen van de eerste Engelse editie van De kosmische code struikelde Pagels bij een van zijn bergbeklimmingen over een steen en overleefde die val niet. Zijn vriend Freeman Dyson vertelde mij dat het tragische ongeluk had plaatsgevonden op een plek die door Pagels niet als bijzonder gevaarlijk was beschouwd.

In juni 1993 had ik tijdens een internationaal congres over het irrationele in de natuur werkelijk de indruk dat natuurwetenschappers dromen serieus gingen nemen. Zij waren namelijk in hotel Monte Verità bij het Zwitserse Ascona in dialoog met dieptepsychologen gegaan. Maar zij waren achteraf gezien niet van plan daar lering uit te trekken.

Het was meteen de laatste ontmoeting tussen natuurwetenschap en dieptepsychologie. Zodoende had ik wel een brug gebouwd, maar er was niemand die de moeite nam die brug over te steken. Een vriend van mij droomde dat de tijd nog niet rijp was en zodoende ging ik mij verdiepen in de vraag hoe je als pionier zover vooruit kon lopen op de rest van de wetenschap. Eigenlijk heb ik maar één keer een zinnig antwoord op die vraag gehad. Ik had toen een medium geraadpleegd die in verbinding staat met een leermeester van de sterrenhoop de Pleiaden.

Deze leermeester antwoordde mij dat ik zelf voor een leven in de dualiteit van tegenstellingen had gekozen om des te beter een wereld te kunnen helpen opbouwen die op eenheid en liefde is gebaseerd. Dat vond ik een troostrijke gedachte. Maar wanneer krijg ik dan de kans om die andere wereld op te bouwen? De weg van angst naar liefde kan collectief een langdurige kwestie zijn als een samenleving erin volhardt om de burgers met mondiale opwarming of de Mexicaanse griep schrik aan te jagen.

De tijd van het lange wachten heb ik eraan besteed om op zoek te gaan naar het vijfde element dat in de Jungiaanse psychologie ontbreekt. De natuurkundige en Nobelprijswinnaar Karl Alex Müller had mij tijdens die conferentie in Monte Verità op dat spoor gezet en ik had ergens het gevoel dat het niet zo moeilijk moest zijn om dit element te vinden, hoewel het mijn leermeesteres Marie-Louise von Franz niet was gelukt om binnen het kader van de dieptepsychologie de psychologische betekenis van het getal vijf te onthullen.

Mijn vader heeft al in zijn jeugd een Maangodin gemaakt met op haar voorhoofd een vijfstralige ster. Maar zonder zijn artistieke aanleg moest ik het toch heel anders aanpakken.

Het vijfde element..
Op een bepaald moment kwam er een science-fiction film op tv die The Fifth Element heette en belangrijke informatie bleek te bevatten. In die film van regisseur Luc Besson is het kwaad een grote zwarte planeet, die eens in de 5000 jaar ons melkwegstelsel binnenkomt om alle leven te vernietigen. Het enige wat dit zwarte monster  kan stoppen zijn de vijf elementen. De eerste vier elementen zijn aarde, water, wind en vuur. Het vijfde element blijkt een vrouw te zijn, genaamd Leeloo Minai Lekatariba Laminatcha Ekbat De Sabat, afgekort Leeloo.

Dankzij deze film was ik erop voorbereid dat het Amerikaanse medium Judith Moore tijdens een ontmoeting met haar in een snackbar in Ede ineens tegen mij zei: “Ik ben het vijfde element.” Ik vroeg meteen aan haar of zij de gelijknamige film kende. Dat bleek het geval en zo wist ik dat ik na lang zoeken toch echt het vijfde element had gevonden. Dat was in oktober 2007 en kort daarop ben ik toegetreden tot een kleine groep getrouwen die Judith ondersteunen bij haar werk om de Aarde te helpen genezen.

Inmiddels heeft zij aan deze groep verschillende zogeheten transmissies toegestuurd die op het vijfde element in onszelf betrekking hebben. Dat heeft mij sterk geïnspireerd. Want nu weet ik op welke manier het menselijk energieveld een afspiegeling van de vijf elementen vormt. Het gaat simpelweg om onze twee ogen, het derde oog bij ons voorhoofd, het licht in ons hart en de menselijke s tem als vijfde element. Erg ingewikkeld is het niet. Maar wel diepgaand.

Timothy Learie was in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw een professor die met LSD experimenteerde en om die reden even in de musical Hair wordt genoemd. Hij probeerde in onze hersenen een soort toegangspoort naar hoger bewustzijn te openen. Het is Judith onlangs gelukt om deze toegangspoort voor iedereen te openen. Het bewustzijn van de menselijke geest zou daarmee rijp zijn voor een massaal collectief ontwaken. Het zou om een alchemie gaan waarnaar de mensheid altijd op zoek was geweest. Zo kreeg Judith begin mei van dit jaar door:

‘Dit is een alchemistische formule van Creatie die machtig is voorbij jullie begripsvermogen. De menselijke geest heeft geworsteld om de alchemie te begrijpen die in den beginne leven vormde of de alchemie die universa vormde. Maar dit, mijn Geliefden, dit is de alchemie. Dit is de macht van Creatie.

’ Het zou hierbij gaan om ‘de fysiologische verandering van de aard van de relatie tussen de rechter- en de linkerhemisfeer tot de zetel van alchemie en het zicht voorbij de sluier tot het Oog van God in het hart.’

Grappig genoeg liggen er hierbij wel degelijk parallellen met de manier waarop de Aarde in The Fifth Element door Leeloo wordt gered via het Licht van Creatie. Waarom zou Judith Moore zich met deze Leeloo vergelijken? Misschien kunnen we het antwoord destilleren uit haar boek Song of Freedom dat ik op 4 mei 2007 op het spoor kwam, toen ik op zoek was naar informatie over graancirkels.

Die dacht ik te vinden op een website die aan gewijd was aan ‘Crop Circles Revealed’ van Barbara Lamb en Judith Moore. Ik klikte op een link die mij nadere informatie over een bepaalde graancirkel zou geven, maar in plaats daarvan kwam er bij vergissing een eerdere versie te voorschijn van de inleiding die Judith geschreven had voor haar boek Song of Freedom. Vertaald luidden de eerste regels hiervan als volgt:

‘Gegroet. Welkom op een reis van ontdekking. Vandaag is mijn 52^ste verjaardag en ik vind het een goed tijdstip om de belofte na te komen die ik mijzelf jaren terug heb gedaan, om volledig het verhaal te onthullen en te vertellen van mijn ervaringen als kind toen ik werd ontvoerd door de geheime regering van de Verenigde Staten en gebruikt werd in een programma van experimenten met mind control op mensen.

Ik zal je het een en ander vertellen over mijn bewuste leven voordat ik dit duistere geheim ontdekte. De vroege herinneringen uit mijn kindertijd van seksueel misbruik en satanische rituelen betreffen instrumenten van zowel mind control als mind programming.  Deze vormen van misbruik in de vroege kindertijd scheppen een muur van angst in de psyche en de meeste mensen komen later niet voorbij die angst om de innerlijke geheimen te vinden. Ik deed dat wel.’

Het is wel even schrikken als je ineens te weten komt dat de Verenigde Staten in 1945 een aantal nazi-dokters vanuit de concentratiekampen naar Amerika hebben gehaald, opdat die hun experimenten op kinderen van arme ouders konden voortzetten.

Toen ik ‘Song of Freedom’ ging lezen, bleek ik in Judith iemand bleek te hebben gevonden die de experimenten niet alleen had ondergaan. Zij had deze later ook herinnerd en in een lange reis van negen jaar zelfonderzoek was zij er zelfs van genezen. Bovendien was zij van mening dat zij vanuit de geestelijke wereld bewust voor deze ervaring had gekozen. Dat maakte veel indruk op mij. Als vijfjarig kind had Judith vaak haar favoriete ochtendspel gedaan:

‘Ik ben een Joodse prinses in een concentratiekamp. In dit spel ben ik een erg dapper meisje. Mensen die zich als dokters voordoen komen binnen en verrichten experimenten met mij. Ze doen erg pijnlijke dingen met mij, doen mij seksueel geweld aan en ik ben altijd bang. Ik ben met schrik vervuld, maar ik ben sterk en dapper.’

Later is Judith zich gaan afvragen waarom zij dit spel speelde. Ze wist weinig van de Tweede Wereldoorlog af. Ze vermoedt nu dat het spel een reactie was op herinneringen aan haar laatste vorige leven als Joods meisje gecombineerd met de verschrikkingen waarin ze in haar huidige leven terecht was gekomen.

Het klinkt ongelooflijk dat hele families aan wrede experimenten werden onderworpen zonder dat dit later tot hun bewustzijn doordringt. De sleutelfiguur in het geval van Judith was haar eigen huisarts. Die zorgde ervoor dat zij geregeld in de hel belandde. De lichamelijke klachten die zij daaraan overhield waren voor haar ouders aanleiding medische hulp te zoeken. Maar die zochten zij bij dezelfde huisarts die ervoor verantwoordelijk was.

Zo kon Judith niet aan haar dubbelleven ontsnappen. Zij herinnert zich de huisarts als een vriendelijke man in tegenstelling tot de mensen die in het verborgene met haar werkzaam waren. Achteraf gezien denkt ze dat deze huisarts twee levens had, waarbij het ene leven niet goed op de hoogte was van het andere leven. Dat had zij in het boek The Nazi Doctors gelezen:

‘Volgens de schrijver, Robert Jay Lifton, hadden de mensen die in de concentratiekampen werkten in feite twee levens. Het was niet zoals een meervoudige of gespleten persoonlijkheid. Je had de persoon die naar het concentratiekamp ging om te werken en de persoon die onderdeel van de familie was en een “normaal leven” leidde.

Dit boek hielp mij om met mijn eigen herinneringen om te gaan omdat deze situatie precies ook op mijn leven sloeg. Ik had één leven toen ik een opgroeiend kind was dat naar school ging en alle normale dingen deed en dan was er dit totaal andere bizarre leven zonder enige context om de twee levens met elkaar te verbinden.’

Het ene leven is door zo’n muur van angst van het andere leven afgesneden dat het voor veel slachtoffers onmogelijk is om zich veel van het andere leven te herinneren. Uiteindelijk is het ook de bedoeling van mind control experimenten om een mens te creëren die bij bepaalde triggers van het ene in het andere leven schiet en dan criminele handelingen gaat verrichten die door de mensen achter de schermen zorgvuldig gepland zijn om de Aarde in een planeet van slaven te veranderen.

Merkwaardig genoeg bevonden zich bij de groepering die ondergronds haar lugubere werk verrichtte ook weer dubbelagenten die voor de zaak van vrijheid werkten. Op een goed moment kwam Judith in contact met iemand die zij David noemt. David was betrokken geweest bij Operatie Paperclip die de nazi dokters naar de Verenigde Staten had gebracht. Hij was benaderd door een verzetsbeweging uit Oostenrijk die zichzelf het ‘Huis van David’ noemde.  David besloot deze beweging te helpen en werd op deze manier een dubbelagent. Judith merkt in haar boek onder meer over hem op:

‘David legde mij uit dat ik erin had toegestemd mijn lichaam binnen te gaan, te incarneren met de bedoeling om deze mind control experimenten te ondergaan en de waarheid aan het licht te brengen. Diep in mijn ziel wist ik dat het waar was; mijn leven is geen (muizen)val, maar een keuze. Ik koos dit werk omdat ik van Moeder Aarde en van de hele mensheid houd en ik voel compassie voor het lijden van de kinderen. Ik sta hierin niet alleen – er is altijd hulp en steun geweest.’

David heeft in het brein van Judith een soort ‘computerprogramma’ met een wachtwoord geïnstalleerd waardoor bepaalde geheime gegevens over het zogeheten Delta Project bewaard zijn gebleven. Hierdoor kon zij deze gegevens later tóch vrijgeven. De Delta’s hadden de Verenigde Staten in chaos moeten storten. Er kwamen bomaanslagen, soms met veel slachtoffers, maar de chaos bleef uit, omdat de meeste mensen niet met haat of angst, maar met liefde bleven reageren. Dat gold ook voor de 11^e september:

‘Op 12 augustus 2001 vond ik informatie terug over de tweede golf van Delta Dawn die belangrijke daden van terrorisme over de hele wereld zou omvatten. Mij werd de datum van 10 september gegeven. Mij werd verteld dat een groot deel van het programma onschadelijk was gemaakt.

Ik was opgelucht toen de 10^e september zonder incident voorbijging. Toen kwam de 11^e september. Het mag vreemd klinken, maar ik dankte God dat het niet erger was. Het was de bedoeling van de geheime regering om massale paniek te veroorzaken die een excuus zou geven voor het instellen van oorlogswetgeving. (…) Maar wat gebeurde er?

Het hartchakra van Amerika – van de hele wereld – opende zich. Honderdduizend mensen hielden een vredeswake in Berlijn.’

Herbert van Erkelens,

Haarlem, oktober 2009

* * *

x

Mensen stoppen niet met spelen, omdat ze oud worden..
Nee, ze worden oud, omdat ze stoppen met spelen.. !

x