x
x
De perfecte liefde..
2016 © Arend Zeevat | deze versie WantToKnow.nl/be
x
Het eerste zaadje; in mijn beleving dragen we allemaal diep in onze ziel vanaf ons prille levensbegin een stralend mooi beeld in ons mee van een perfecte liefde. Een liefde die alomvattend, vervullend, omhullend, subtiel, teder, warm en onvoorwaardelijk is, maar waar nodig ook grenzen stelt. Wanneer we eenmaal in een aards lichaam geboren zijn, is deze zonder de nodige innerlijk zielsmatige zuivering niet meer te ervaren. Het verwordt tot een onbewust herinneringsbeeld aan de wereld waar we vandaan zijn gekomen. Een herinnering aan een hemelse liefde, die ons heel en compleet doet voelen..
De herinnering is als een soort van zaadje, dat we mogen leren verzorgen om het tot groei en bloei te laten komen in ons aardse leven. Voorwaarde daarvoor is, dat we het wel eerst mogen leren ontdekken in onszelf. Zelf ben ik niet religieus gelovig, maar voel in mijzelf wel een sterke verbinding met waar de Christus, als oerbeeld van de volledige Mens, voor staat. Sinds mijn reizen door India en daarna mijn kennismaking met de antroposofie, die in essentie Christocentrisch is, voelde ik de sterke behoefte om mijn ziel te zuiveren en om te vormen tot een zuiver kanaal voor Zijn Liefde.
Een bijzondere droom..
Eind 1987 had ik een bijzondere droom. Ik liep op een smal bergpad met aan de ene kant een diepe afgrond en aan de andere kant een glooiende heuvel, die naar de top van de berg leidde. Op een gegeven moment voelde ik de aanwezigheid van iemand achter mij. Ik keek om en zag een volledig in het zwart gehulde figuur op een zwart paard langzaam aan komen rijden. Hij had een grote capuchon over zijn gezicht. Ik besloot hem de gelegenheid te geven om te passeren en liep daarom de heuvel op en ging halverwege zitten.
Langzaam zag ik deze macabere figuur voorbijrijden en nam hem waar zonder angst te voelen. Ik volgde hem tot hij na een bocht in het pad uit het zicht verdween. Toen hij uit mijn gezichtsveld was, voelde ik opnieuw een aanwezigheid achter mij. Opnieuw keek ik om en zag op de top van de berg een heel mooie lichtende gestalte staan, die mij wenkte. Ik begaf me op weg naar Hem toe en zag dat Hij zijn armen uitnodigend had gespreid. Vlak voordat ik me in die uitnodigende armen kon vleien, werd ik wakker.
Voor mij was dit een heel zingevende droom, die mij wilde vertellen dat ik in een proces zat van het zonder angst leren kijken naar het duister, de schaduw, in mijzelf. Waarna ik me op weg naar het licht (Christus) zou begeven en me daarmee zou kunnen verenigen. Het feit dat ik wakker werd, juist voordat die vereniging tot stand kwam, vertelde me dat ik er nog naartoe op weg ben.
Het verlangen
Het machtsspel dat er op deze planeet gespeeld wordt, lijkt op alle fronten mensen zo ver mogelijk van de zuivere liefdesbeleving vandaan te willen houden en enkel haar negatieve tegenbeeld in de vorm van macabere schaduwen te willen laten ervaren. De beleving van de hemelse liefde leeft echter als een in onze ziel geëtst verlangen voort en op een onbewust niveau dragen we dat verlangen naar het hier op aarde willen ervaren van die liefde met ons mee.
Voor sommige mensen is dit de drijfveer om door alle anders lijkende en ontmoedigende aardse ervaringen heen op zoek te gaan naar deze zuivere vorm van liefde. Door de eenzijdige gerichtheid op de buitenwereld zijn we echter geprogrammeerd, om daar de vervulling op dit gebied te willen vinden. Omstandigheden op aarde maken het beleven van deze vorm van liefde in haar zuivere vorm bijna onmogelijk, in de zin dat die omstandigheden er op gericht lijken te zijn om juist alleen maar onmogelijkheden te scheppen.
We missen het gevoel van heelheid en compleetheid dat die liefde ons schenkt. Door onze aangeleerde eenzijdige gerichtheid op de buitenwereld wordt er in ons gevoelsleven een gespletenheid tot stand gebracht, die een intens zielsmatige pijn veroorzaakt. Deze kan zo ondraaglijk zijn, dat we op zoek gaan naar een verdoving ervan De aardse sociaal-maatschappelijke omstandigheden zijn zo vormgegeven, dat ons voortdurend verleidingen, misleidingen, leugens, bedrog en onbewuste manipulaties in vele vormen worden gepresenteerd.
Het zijn deze zaken die ons volledig verdoven en daardoor het voelen en weer in contact komen met die intens zielsmatige pijn verhinderen. Die sluier van onwaarheid en misleiding wordt als een verstikkende deken over onze ziel gesloten. Het is heel menselijk om zo snel mogelijk van pijn verlost te willen worden. Daarom nemen we voor lichamelijke pijn maar al te gemakkelijk een pijnstiller. Op psychisch/emotioneel niveau werkt dat net zo. Daar zijn zielsmatige pijnstillers voor ontwikkeld in de vorm van psychofarmaca, brood en spelen, pornografie en allerhande verslavingen. Pijn werkt echter samentrekkend en brengt je in contact met jezelf. Pijn heeft een signaalfunctie, het wil ons vertellen dat er iets uit balans is.
Dus dat er iets mist, wat de balans weer kan helpen herstellen. Als we die pijn niet willen voelen, kunnen we niet in contact komen met wat we werkelijk missen. Als we daar niet mee in contact kunnen/willen komen, zullen we ons nooit van de innerlijk meegedragen herinnering aan de hemelse liefde bewust kunnen worden. Het op een diep niveau voelen van de afscheidingspijn van de hemelse liefdesbron in ons, geeft de mogelijkheid om in contact te komen met die bron. Je moet weten wat je mist, voordat je het na een lange zoektocht zult kunnen vinden.
De innerlijke afstand tot de werkelijke ervaring van de perfect hemelse liefde en het gemis eraan volledig toe te staan, kan het verlangen oproepen het juist te willen ervaren en er volledig in op te willen gaan. Die liefde te willen worden en zijn. De verbinding met de pijn kan een soort van alchemistisch proces op gang brengen, waardoor de toegang tot de innerlijke bron van liefde ontsloten wordt.
Allemaal hebben we geleerd om een overlevingsmasker te dragen, waarachter de diepe bestaanspijn van afgescheidenheid van de eigen bestaansbron verborgen wordt. Het is nu de tijd om die maskers te leren zien en ze af te zetten, om zo oog in oog met de essentie van je eigen Zijn te komen. Een volgende evolutionaire bewustzijnsstap is zonder dit niet mogelijk.
Het Licht in mijn ziel
Mijn ziel van binnenuit beschenen
Door een stralend licht
Jaagt duistere schaduwen henen
Brengt verlossing van een plicht
Vrij scheppend wevend leven
Laat zich in diepte ervaren
Liefde vormen geven
Voortdurend zichzelf baren
Oh Aarde, plaats om te leren
Door lijden en smart
Wil Kwaad tot Goed doen keren
Versterken de krachten van het hart
Schoonheid, Waarheid en Liefde
Zijn de instrumenten
Die Godes scheppingskracht
De mens op Aarde geriefde
Laat uw weten scheppend stromen
Uw dankbaarheid zich uiten
Tot God wedergekomen
Verenigend binnen en buiten
Arend Zeevat
Vele uitingsvormen
Het begrip liefde kent hier op aarde vele uitingsvormen en belevingsniveaus, die geen van allen in essentie slecht zijn, maar het zijn wel verschillende belevingsniveaus. Velen nemen genoegen met de ‘lagere’ vormen ervan, die veelal nog samenhangen met de persoonlijk onbewuste behoeftesfeer. Daar is niets mis mee, want het is van belang dat we alle verschillende niveaus leren kennen. Juist de toenemende onvrede met de niet vervullende beleving van de lagere liefdesniveaus en het onbewuste weten van hogere niveaus, is dat wat de mens voortdrijft op zijn weg.
Naar de ervaring van een onvoorwaardelijke liefdesbeleving ten aanzien van zichzelf en anderen. Uiteindelijk kunnen de opgelegde beperkende omstandigheden in de buitenwereld, welke wij volledig geïnternaliseerd hebben en als deel van onszelf zijn gaan beschouwen, er aan bijdragen dat de wil om zich te gaan afstemmen op de universele bron van liefde steeds meer voelbaar wordt. Hieronder het nummer ‘Lost in a lost world’ van de Moody Blues uit 1972, waarin zij zingen:
“Revolution never won
It’s just another form of gun
To do again what they have done”
x
x
Zoektocht
De hierboven beschreven beperkende omstandigheden beginnen al bij de opvoeding binnen het gezin, waar de ouders met hun mogelijkheden en beperkingen op hun manier hun beleving van liefde aan de kinderen trachten door te geven. Daarbij zijn het helaas dan vaak de beperkingen, die maatgevend en bepalend zijn voor de rest van het psychisch/emotionele leven van de kinderen en hun liefdesbeleving en het verlangen ernaar sterk kleuren. Deze beperkingen zijn vooral tijd- en cultuurgebonden, de daarmee samenhangende overstijgende mogelijkheden zijn echter individu-gebonden.
In onze moderne door het materialisme misvormde tijd, zijn die beperkingen vooral bepaald door egogerichte en materialistisch gerelateerde oorzaken. Op dit niveau menen velen onbewust hun ultieme liefdeservaring te kunnen hebben in de relatie tot een partner die er helemaal voor hen is. Zij het een liefdespartner, een vriend(in) of welk soort andere relationele partner dan ook. Die hen zowel emotioneel, seksueel, soms ook financieel, soms ook mentaal verzorgd en ondersteund.
Deze vorm van liefde is gebaseerd op onvervulde behoeften uit de jeugd en is vooral vragend, zuigend of eisend. De onvervulde behoeften komen voort uit het ervaren van ‘liefdesuitingen’, die afwijkend waren van het in het onderbewuste meegedragen beeld van de hemelse liefde. Daarom hebben ze dus door hun afwijking, een lichtere of zwaardere vorm van traumatisering veroorzaakt en een emotioneel gat of leegte geschapen. De zo ontstane onvervulde behoeften heeft men geleerd op de buitenwereld en een partner te projecteren. De partner moet dan de in de jeugd opgelopen innerlijke leegte invullen.
Wanneer die invulling door de ander dan niet gebeurd, wordt de pijnknop uit het verleden weer ingedrukt en zal de daarmee samenhangende pijn op die ander worden afgereageerd. Daar waar er een onbewust innerlijke leegte is, zullen de duistere krachten deze leegte willen vullen om hun eigen agenda mee te kunnen dienen. Daarom is het van belang om die innerlijke leegte door een bewuste inspanning te vullen met inspiratie uit de eigen innerlijke liefdesbron, waar het onbewust meegedragen herinneringsbeeld aan de hemelse liefde een verwijzing naar is.
Ik kan bovenstaande natuurlijk alleen maar beschrijven vanuit een eigen beleving ervan. Het komt dus niet voort uit psychologische boeken, maar uit door zelfreflectie verkregen inzichten. De economisch dictatoriale omstandigheden van de maatschappij waar wij nu in leven, hebben in de laatste eeuwen de liefde door een te grote gerichtheid op het materiële bestaansonderhoud tot een fysieke overlevingsstrijd gemaakt. Deze slorpt alle aandacht (=liefde) in de menselijke relaties op. Daarnaast heeft de pornoficatie van de maatschappij er voor gezorgd dat de liefde tussen mensen op het fysieke vlak verworden is tot een gebruiks-, consumptie- en lustartikel, waarbij de lichamelijk seksuele bevrediging en het geprikkeld worden als het belangrijkste ervaren wordt. Althans bij de meeste mannen en ook vele vrouwen.
Vrouwen hebben daarnaast in de loop der tijd geleerd, dat zij hun seksuele aantrekkingskracht in kunnen zetten, om een man in hun op emotionele zekerheid gerichte web te krijgen of dingen van hem gedaan te krijgen. Zo wordt het wederzijdse behoeftespel der seksen gespeeld. Het komt in allerlei vormen voor tussen mannen en vrouwen en eveneens in homoseksuele relaties. Het is dus iets heel menselijks. Ook dat is op zich niet erg om mee te maken, want het hoort nu eenmaal bij onze tijdsgeest en de ware liefdeslessen die wij te leren hebben. Maar het is intens jammer als mensen op deze lagere niveaus blijven steken en de hogere, zoveel meer vervullende vorm van liefde niet kunnen leren kennen en met elkaar kunnen delen. De liefde in haar hoogste vorm wil zich laten kennen en in de sociale interactie ervaarbaar laten zijn.
Bovenstaande uitingen van lagere liefdesvormen zijn totaal in tegenstelling met de oudere vormen van liefdesbeleving, zoals de Hoofse liefde uit de Middeleeuwen. Deze kende weliswaar ook verschillende uitingen en vormen, maar de essentie ervan is de verheerlijking van een ideaal vrouwbeeld en sterke gedragscodes voor hoe daar mee om te gaan. Ik wil dit echter absoluut niet idealiseren en meer als een andere vorm van liefdesbeleving benoemen. Het is wel zo, dat die oudere vorm een wezenlijk respect voor de vrouw inhield, althans in de hoofse kringen, en een krachtig eergevoel bij de man. Bij de oorspronkelijke natuurvolkeren op de verschillende continenten zien we dat ook nog terug.
Lijden als basis voor de zoektocht
De door machtswellust beheerste bestuurders van de gevangenisplaneet aarde, hebben eeuwenlang en misschien wel millennia lang, hun best gedaan om de mensheid van het ervaren en tot uiting brengen van de hoogste vorm van liefde vandaan te houden. Onwetendheid, onmacht en angst voor het onbekende heeft bij veruit het grootste deel der mensheid er voor gezorgd, dat zij zich door de invloed van die bestuurders heeft mee laten nemen en bepalen. Daar gaat nu echter, met alle verheffende energieën die ons nu vanuit de kosmos ter beschikking staan, een einde aan komen!
Alles heeft een begin en tevens een einde, om vervolgens een nieuw begin mogelijk te maken. Veelal wordt er gedurende het leven een intense tegenstelling ervaren tussen de herinnering aan het zuivere onbewuste liefdesbeeld en de misvormde aardse reflectie daarvan. De aangeleerde identificatie met die aardse liefdesreflectie, welke voor het lijden zorgt dat mensen in hun leven tegenkomen, is er de belangrijkste oorzaak van dat de hogere niveaus van liefdesbeleving niet kunnen worden ervaren.
Waar het hier om gaat is, dat die aardse omstandigheden in de loop der tijd hun eigen ontwikkeling hebben doorgemaakt en de meeste mensen daar in hun vele vorige levens zelf een bijdrage aan hebben geleverd. In die zin heeft dus bijna iedereen boter op het geestelijk/zielsmatige hoofd. Daarom heeft het ook geen zin om het zwarte pietenspel met anderen te gaan spelen, want ooit zijn we zelf een zwarte piet geweest en zijn dat misschien nog wel.
Overgangstijd
We bevinden ons nu in een overgangstijd van het ervaren van liefde op een oude manier naar het ervaren van liefde op een nieuwe manier. Die overgang bestaat eruit dat we in steeds sterkere mate leren ervaren, dat een egocentrisch gerichte liefde niet beantwoord aan het beeld dat wij in onze ziel meedragen van wat liefde kan zijn. Het verschil tussen wat er is en zou kunnen zijn, zal steeds moeilijker te verteren zijn. Er is daarom maar één oplossing. Namelijk onze huidige liefdesbeleving te accepteren en innerlijk te gaan onderzoeken wat daarin de blokkade is voor het ervaren van hogere vormen van liefde. De hoogste vorm van liefde is compleet, kent geen leegte en is schenkend. Zij sluit niets of niemand buiten en is een liefde voor het scheppend leven in haar totaliteit.
De weg daar naar toe bestaat uit een eerlijk en oprecht zijn naar jezelf, je eigen pijn en leed te omarmen en het dus niet meer uit te besteden aan anderen. Het liefdesleven is een ontdekkingsreis, waarbij men op zoek gaat naar het ware Zelf. Vele oude mythen, sprookjes, sagen en legenden toonden op beeldende wijze die zoektocht van de ziel. Om uiteindelijk het mannelijke en vrouwelijke, de prins en de prinses, nog lang en gelukkig te laten samenzijn.
De reis naar binnen is een moeilijke en avontuurlijke weg, omdat er op die weg geen uiterlijk tastbaar houvast en zekerheid meer te vinden is. Sprookjes, mythen, sagen en legenden geven op een beeldende wijze deze avontuurlijke weg naar binnen weer. Men ontmoet daarbij allerlei monsters, spoken, demonen, verleidingen en uitdagingen, die er om vragen overwonnen en aangegaan te worden. Ook verhalen als de Faust van Goethe en Parcival van Wolfram von Eschenbach geven deze innerlijke reis weer. Het verhaal van Parcival komt er op neer dat hij na een overmatig beschermende opvoeding door zijn tot weduwe geworden moeder, die haar man verloren had in een riddergevecht, de diepe wens voelde om zelf ook ridder te willen worden.
Na een lange zoektocht, gericht op het willen vinden van de Heilige Graal in de buitenwereld, overwint hij zijn aanvankelijke naïviteit en leert hij verantwoordelijkheid te nemen voor de gevolgen van zijn uit onwetendheid voortkomende daden. Hij leert door de teleurstellingen in de aardse liefde en strijd, de in hem aanwezige geestelijke liefde te ervaren. Hij vindt vrede in zichzelf en wordt daarmee tot Graalkoning gekroond. Hij is een heel en door de goddelijke bron gevoed Mens geworden.
Hieronder een schitterend lied van Mary McLaughlin over innerlijke vrede.
Dit is de songtekst van dit lied: ‘Can you bring the peace’
VERSE 1
Is it true that you’ve come back?
Is it true that you’re here?
Is it true that after all this time
The cycle’s complete?
CHORUS 1
And have you brought the wisdom
That we have then lost?
And have you brought the peace
That we’ve been aching for?
Is it true that you’ve been waiting
For your chance to come
Is it true that you’re coming now
Like Saul on the wind?
And have you brought the wisdom
That we lost then found?
And have you brought the peace
As balm for our wounds?
Is it true you knew the answers
When you last appeared?
There was no one in this land
Who couldn’t hear
So bring us back the wisdom
We were forced to let go
Oh, bring us back the peace
To feed our hungry souls
VERSE 1
CHORUS 1
Oh, can you bring the peace
That we’re all aching for?
Oh, can you bring the peace
That we’re all aching for?
Oh, can you bring the peace?
(Bron: HIER)
Tot slot nog deze tekst van de Duitse beeldend kunstenaar Joseph Beuys (1921-1986).
“De kracht van Christus, het beginsel van de schepping, kan nu uit de mens zelf opwellen; kan uit de mens naar buiten dringen. Want het oude is voorbij, voorgoed. Dat is de oorzaak van de crisis. Al het nieuwe, dat zich op aarde voltrekt, moet door de mens geschieden………
Wie met het innerlijk oog probeert te zien, neemt waar dat Christus weer aanwezig is. Niet meer in fysieke gestalte, maar als een in beweging zijnde substantie, die voor het uiterlijk oog onzichtbaar is. Dat wil zeggen: iedere ruimte en iedere tijdspanne is doortrokken van Zijn aanwezigheid. Zo is Hij ons zeer nabij.
De vorm waarin deze belichaming van Christus in onze tijd geschiedt is het element ‘beweging’ zonder meer. Hij is de zich bewegende…… Opstanding is: De oude gestalte, die sterft of verstard is, omvormen tot een levende stromende gestalte, die wekkend is voor leven, ziel en geest.”
Arend Zeevat
Mooi Arend, moet dit meerdere malen lezen, en overdenken, ik zal dat zeker doen, om dat het een waardig menselijk geschreven met vele facetten doortrokken liefdes verhaal of misschien romanse is, groet Jenne en bedankt Arend well done !
Liefde in zijn volledigheid, het is er ook als ik alleen ben. Het heeft al het oude doen oplossen. Het was pas mogelijk toen ik geen angst meer had voor mijn eigen schaduwen. Volstrekt helder, open en bewust ben ik hier. Onaantastbaar is de liefde net als de zon. De wolken van het onbewuste bedekte de stralen maar die waren slechts tijdelijk. Ze verdwenen toen ze werden doorzien, stralend als de zon is mijn liefde voor al dat is. Ik wens dit iedereen toe. Zoek en gij zult het vinden, in uzelf. Mooi artikel Arend, ik heb er van genoten.
De tekst wil suggereren dat andere mensen onwetend zijn en dat wij hun gedragingen dus niet aan moeten trekken. Door dan te denken dat ze niet beter weten, blijven de problemen die ze veroorzaken bestaan. Naar mijn mening hebben anderen kwaad in de zin, en al helemaal als ze ons vast willen houden in lagere lagen of eindeloos zeuren over dwars te liggen. Hun bewuste gedrag hindert ons in deze wereld te ontwikkelen waardoor de ziel ontevreden wordt over de weinige kansen tot ontwikkeling. Het is niet dat wij zelf nooit fouten maken maar als je ziet hoe het allemaal gaat in de wereld, dan kan er een weinig positief kritiek over geschreven worden. Welke innerlijke rust kan er ervaren worden door een dagelijks slaapgebrek, stress, en eindeloze administratie die gedaan moet worden? Is het niet juist onze taak als onderdeel van ons leerproces geweld met geweld te bestrijden omdat we anders bewust en onbewust zouden accepteren dat geweld normaal is? Ik hanteer altijd een negatieve stijl van schrijven want ik zie eerder problemen die op moeten worden gelost, dan dat het allemaal gezellig hier is, en de harmonie nu echt in de relaties tussen mensen tot uitdrukking komt. Ik geloof er samenvattend helemaal niet in dat mensen iets aan hun eigen ontwikkeling kunnen doen in een land waar het fascisme al op de middelbare school aan wordt geleerd. Niet mensen moeten veranderen, de maatschappij moet dat doen. Hoe denk je dat kinderen kunnen ontwikkelen als ze wreed onderdrukt worden door de schooldirecteur die zijn zin er met geweld doorheen moet jagen? Welk begrip moet er dan op worden gebracht voor het standpunt van de onwetenden? Als de school in de brand wordt gestoken kunnen de leerlingen ten minste een extra uurtje slaap genieten.
Rinus.
Je kunt teksten met je hoofd of met je hart lezen. In mijn beleving heb je het artikel met je hoofd gelezen en dan valt er altijd wel iets op aan te merken, waar je het mee oneens kunt zijn. Als je strijd met strijd wilt bestrijden, bestrijdt je kwaad met kwaad. Problemen die vanuit het kwade zijn ontstaan, kunnen menselijk gezien nooit met het kwade worden opgelost. Ik hoop dat je dit een beetje tot je door kunt laten dringen. De wereld wordt niet beter door een vermeerdering van het kwaad, of strijd. De tijd van oog om oog en tand om tand is voorbij. Want dat maakt iedereen blind en rijp voor een kunstgebit! 🙂
Ooit las ik het boek “De spirituele betekenis van vergeving” van Sergej Prokofieff. Hij wijst in dit boek op de bijzondere krachten die in een mens gewekt worden, wanneer hij in staat is tot werkelijke vergeving. Met name één voorbeeld, die hij aanhaalt uit de harde levenspraktijk van WOII, is zeer tekenend wat dit aangaat. Hieronder de veelzeggende passage uit dat boek:
“In 1943 had George Ritchie, toen een Amerikaanse rekruut in opleiding voor deelname aan de Tweede Wereldoorlog een bijnadoodervaring. Hij had tijdens een oefening een zeer zware longontsteking opgelopen en alleen een directe injectie met adrenaline in zijn hartspier redde hem. Terwijl hij buiten zijn lichaam was, had hij zeer indringende ervaringen en had hij ook een ontmoeting met de opgestane Christus in de niet-zintuiglijke wereld. Deze ontmoeting maakte zo’n indruk op hem dat zijn leven een totaal andere richting neemt. Hij wordt van een materialistisch ingestelde jonge man tot een diepgelovig christen, die in de gezichten van alle mensen die hij ontmoet de Christus zoekt.
In mei 1945, direct na de capitulatie van Duitsland, wordt hij als medicus naar een pas bevrijd concentratiekamp gestuurd in de buurt van Wuppertal, om daar de gevangenen medische hulp te verlenen. Hij ervaart wat hij in het kamp ziet, als erger dan alles wat hij in de oorlog heeft beleefd. Soms is hij niet meer tot handelen in staat, maar zoekt alleen maar in de gezichten van de mensen, tot – zoals hij schrijft – het gelaat van Christus hem aankijkt.
Zo leert hij Wild Bill Cody kennen, zoals hij door de Amerikanen genoemd wordt, een Poolse jood. In tegenstelling tot alle andere gevangenen, waarvan de meeste nauwelijks meer kunnen lopen, loopt hij nog rechtop, zijn zijn ogen helder en lijkt zijn energie onuitputtelijk. Hij fungeert als een soort tolk in het kamp, omdat hij vijf vreemde talen spreekt en werkt met de Amerikanen samen bij het vaststellen van de personalia van de overlevenden en de gestorvenen. Als Ritchie hem beter leert kennen, groeit zijn verbazing: “Hoewel Wild Bill Cody 15 of 16 uur per dag werkte, leek hij nooit moe. Terwijl wij geregeld totaal op waren, leek zijn kracht alleen maar toe te nemen. Uit zijn gezicht straalde medeleven met zijn medegevangenen en als ik geen moed meer had, laafde ik me aan deze glans”.
Ritchie veronderstelt, dat Bill Cody pas heel kort in het kamp zit, maar leest tot zijn grote verwondering in de papieren dat deze al zes jaar geïnterneerd is. Hij merkt op dat Bill door iedereen als een vriend wordt beschouwd en bij conflicten steeds als bemiddelaar wordt gevraagd, waarbij hij partijen tot begrip van elkaar brengt en steeds aanraadt, vergeving te oefenen. Op een dag vertrouwt hij Ritchie zijn levensgeschiedenis toe. “We leefden in de joodse sector van Warschau. Mijn vrouw, onze twee dochters, drie zoontjes en ik. Toen de Duitsers onze straat bereikten, zetten zij ze allemaal tegen de muur en openden het vuur. Ik smeekte hen, met mijn gezin te mogen sterven, maar omdat ik Duits sprak, zetten ze me in een arbeidsgroep. Toen moest ik voor mezelf besluiten of ik me tegenover de soldaten, die mijn gezin hadden vermoord, over zou leveren aan haat.
Het was een gemakkelijke beslissing voor me. Ik was namelijk rechter. In mijn praktijk had ik te vaak gezien wat haat aanricht in de ziel en zelfs het lichaam van mensen. De haat had zojuist de zes mensen gedood, die me het allerliefst waren op de wereld. Ik besloot dat ik de rest van mijn leven er aan wilde wijden, ieder die op mijn pad zou komen, lief te hebben.” Ritchie schrijft vervolgens: “Ieder mens lief te hebben… dat was de kracht die deze man in zo’n goede conditie had gehouden. Het was de kracht die ik voor de eerste maal in mijn ziekenhuiskamer had ontmoet, die Christus door de mens heen wil laten schijnen, of deze zich dat nu bewust is of niet.”
@ arend
Prachtig! Werkelijk tranen trekkend en zo waar! Vergeving is in eerste instantie een gift aan jezelf , jezelf verlossen van de haat, die je verteerd. Je onttrekken aan het systeem dat de ander je iets aandoet , nee je doet het zelf, en je kunt het veranderen . Waar de haat wordt overwonnen ( vergeven) zegeviert de liefde. Hier ga ik nog even nover nadenken , lange tijd.
Mooi Marcel. Fijn dat je het zo ervaart. In mijn eigen leven heb ik ook de wonderbaarlijke werking van vergeving gezien. Het heelt jezelf én de ander!
Een ander vergeven doe je alleen als je de ander wat kwalijk neemt. Dit geldt ook voor Jezelf.
hmmm toen ik vanmiddag mijn frust raaskal stukje samenstelde en het tijdens het posten terug bouncte vanwege waarschijnlijk het eo filter die de woorden b*lspleet en p*rnoficatie niet vreet besloot ik om het maar even te laten rusten, in de blijde anticiperende geduldige verwachting dat de baas der postings vanzelf wel een keer weer komt opdagen, het spambakje en zo, zag ik net de tranentrekker van Mars weer terug en echt heb het vanmiddag snel over geglanct met mijn snel lees modus en het viel me op dat er ging millimeter bij muh naar binnen kwam, nu in de herkansing en tegen elven nog een keer gelezen en tsjaah, hij en het valt net zo diep als bij mij Mars, wuh zijn verlost, van na de 50 en zo, het zit wel in muh, voor een aardig deel, dat is wat me uiteindelijk redt vaak heb ik al wel door, de gebarsten craquelures in mijn evolutie baren geregeld zorgen ze zijn scherp en diep maar er is zeker nog steeds hoop en dat energie verlies door zwarte gaten is verschrikkelijk herkenbaar en wil ik uiteindelijk niet! leeg gezogen mensen zijn niet fijn, en toch blijft het verlangen opkoken om me geregeld eens even flink te buiten te gaan aan opgeklopte razernij en emotionaliteit omdat juist dat net zo goed een vorm van Vrijheid blijft.
Wees nog maar vaak een Frusti dan 🙂
Haha, dat is wel een hele sterke: Vergeven kan alleen als je een ander of jezelf iets kwalijk neemt 🙂
Mensen zijn rara wezens 🙄
Men zegt dat katten mysterieus zijn, in vergelijking met mensen zijn ze volkomen voorspelbaar! Ooit wel eens van een eerlijke oprechte, pure kat gehoord? Welnee, katten zijn gewoon die ze zijn, soit.
http://static.thefrisky.com/uploads/2012/01/16/laughing_cat_011612_m-400×300.jpg
Tsja Koekje, en je mag weten dat ik er jaren over heb gedaan om deze conclusie te trekken. Maar gelukkig ben ik daartoe gekomen 🙂
poging 2; Arend wat wij oudere socio soms frustie voortijdig eco uitgek*tsten ook zouden kunnen doen en overwegen doch gewoon doen is mijn devies is een combinatie van hoofse liefde en ke*harde p*rnificatie gewoon omdat het kan en niet omdat het moet, mijn arro millenium bovenbuurvrouw met haar trendy bmw vriend en hippe slede hond heeft gewoon een mega l*kker *chterwerk, mag ik elke dag in het voorbij gaan ongevraagd naar kijken, zelfs een gewoon gesprek zit er niet in omdat ik waarschijnlijk niet aan de correcte euro gecertificeerde kleurcodes van succesvol en jong genoeg meer voldoe, zal mij een zorg zijn, in mijn mind doe ik het lekker toch wel, niemand die me tegen houdt, het wordt eerder erger, wat herman brood al zei en voor waarschuwde rond z’n 50ste samen met rotjeknor sjuul de momfert mol op speed van toen, en reken maar dat zuh het voelt, gerechtigheid, das 1 van de voordelen van vormen van intelligentie, goh ik klink bijna als Genies uit de bottle, onze collega d*ods postulent, oud en uitgewasemd blasé moeten worden is een beslissing ergens, los van sommige lichamelijke afbraak verschijnselen, die eerder met vertraagd herstel te maken hebben, toen ik nog jonger was voelde ik veel meer pijntjes maar die gingen soort van sneller over, heb absoluut zeker weten meer tijd nog om weer te recupereren herstellen, het is een andere curve van herstel, dat is een rot constatering overigens, moet toch toegeven dat het uitmaakt, ouder worden, opbouw van een actie bewegingscurve moet anders ingedeeld in tijd toeren rpm, dat geeft elementen van bejaardheid die je niet moet proberen te verstoppen want dat maakt het nog erger, laatst hoorde ik het kraken van de botten van een midlife vrouw bij het bukken voor mijn neus naar de kaaskoelings klapglazsdeuren in de suup, irriteerde er mij vervangend kapot aan omdat ik wel weet wat ik in sommige van mijn eigen gewrichten anders voel en hoor dan 10 jaar terug, ooh dat is het dusz om opa te moeten gaan worden, maar mentaal wil ik dat niet, gaat toch net effe een andere opa worden dan standaard vroeger cultureel bepaald. De Ouderen Van Tegenwoordig https://www.youtube.com/watch?v=XO9uqyFgTh0 dusz weg met die baard en sjaaltje om die kraaien kalkoen keel, oh my god hoop dat dat nog even verwijderd blijft van mijn lot, aan de andere kant, komt tijd komt raad, uiteindelijk ga ik voor de content met het liefst een uiterlijk, maar dat schijn je te moeten inleveren uiteindelijk, zolang we tijdig cyclisch uit de as tevoorschijn blijven komen als een opnieuw uitgevonden frisse glimmende project bluebird area 51 pijl moeten ze niet zeuren over een paar titanium craquelures, nog even en we hebben net zo’n verwrongen salamander kop als sjors soros. ti*ner Herman in de talkshow van ti*ner jules deelder ivm zijn 50e verjaardag https://www.youtube.com/watch?v=ccP6qBexNbk stay real bsur rake statement inclusief verkniptheden die niet voor niets ontstaan zijn. ik laat me toch niet de les lezen door zo’n taatooh geplamuurde jonge joffer ooievaar van koud 30 of midden 20 die nog denkt dat de wereld een showspeeltuin is om ogen uit te steken met pi*rcings en b*lspleten over wat wel en niet sociaal maatschappelijk gewenst zou zijn kom op zeg, in die zin hebben die islammeren gewoon een punt, gedraag je je als 1 dan ben je er 1.
Beste Arend,
Mooi artikel, waarin ik mijn eigen innerlijke zoektocht helemaal terug kan vinden.
Ik heb het voor mijzelf ooit zo geformuleerd.
If you see trough the eyes of your own reflection, it all makes perfect sense.
Bedankt gr. Henk
Bij het eten van fijngemalen vermoorde koe, gebakken in boter van melk van haar nog te vermoorde zusters, wiens kinderen allemaal geroofd zijn, vergeet ik maar even de ‘hemelse liefde’.
Op deze schitterende dolgedraaide prison planet, is respect voor de oeroude wijsheid van ons lichaam een luxe lijkt het wel, die alleen is weggelegd voor een happy few.
Veganisme is helaas geen recept voor een betere wereld, en voor melk(producten) ach, nee vis dan… Hitler was overtuigd vegetariër, oeps.
Ik bedoel: Een boom kan pas met de kruin tot in de hemel reiken als de wortels diep en stevig in de aarde verankerd zijn.
Hebben we het hier nu over een fijgemalen koe of -kje 😀
Ach, zie het plaatje in het bovenstaande artikel: Twee liefkozende ROOFDIEREN als voorbeeld van ‘Natuurlijke genegenheid tonen’.
De leeuw, koning van het dierenrijk, doodt als die de kans krijgt zijn rivaal, vreet de kroost op en gaat aan de gang met de inmiddels oversexte mevrouwen leeuw … 😆
Soms is moraal nogal schizofreen. Schitterende beesten die leeuwen hoor, maar doe mij, als ik zou mogen kiezen, liever de man die in zijn eentje een heel nieuw bos plantte, als voorbeeld van onvoorwaardelijke liefde.
I rest my case 🙄
@koekje
Ik zou geen enkel wezen een beest willen noemen op de mens na. Dieren zijn geen beesten….
Ik heb ook wel eens twee liefkozende roofdieren elkaar zien bestrijden op leven en dood. Niets anders als bij de mens.
Dus Marcel, als ik het goed begrijp ben jij een BEEST?:) Sommige vrouwen vallen daar wel op 😛
Björn, je hebt een lachwekkende expressie om te tonen dat je eigenlijk geen humor of sporen ervan hebt.
Ik weet het Cozmic, ben er voor behandeld maar het heeft helaas niets geholpen. Wellicht weet jij raad?
Find a cliff, high enough.
Dat is nu echt Cozmic On Topic 😀 Maar ja, de parachute ging toch open, dus god is me blijkbaar goed gezind.
shit!
Yeah, wrong cliff http://www.grenswetenschap.nl/images/artikelfoto/TR%20Hollow%20Earth%201%20100202.jpg
En dan moet je je bedenken dat ik vooraf nog een mooie fles malt whisky en een honey rum met citroen heb mogen smaken. En dan toch nog met beide voetjes op de grond landen. De goden moeten het zo gewild hebben, ik begrijp dat het een desillusie voor jullie heeft moeten zijn. Mij maakt het niet zoveel uit, ik neem het maar zoals het op me af komt.
Yeah, and I feel sorry for the elephant https://www.youtube.com/watch?v=gGOU0o9K89g
Arend, mooi schrijfsel.
(ik dacht, ik hou het kort 😉 )
Op een kleuterschool kan je al het verschil zien, het ene kind lijkt zich als een vis in het water te voelen en claimt het hele plein en al het speelgoed terwijl een ander kind toekijkt in een soort verwarring en zich afvraagt hoe dit spel gespeeld wordt. Het lichaam is slechts een verschijningsvorm in deze realiteit en zegt niets over de “ziel” oftewel het ultieme besturings/ervarings element. “We as a human race”is dus voor mij een holle uitspraak omdat ik me niet identificeer met het gros.
Je kunt je beter met de natuur indentificeren. Neutraal en zonder emoties 😀
Observeren dus? En alleen observeren alsof je er niet bent, want iedere betrokkenheid genereert emotie.
Prachtig, helder en troostend. Dank je wel Arend!
Mooi Arend!
Als ik socioloog of antropoloog was geweest had ik vast wel een beter passend commentaar gehad op dit schrijfsel van Arend en mensen die zielsgelukkig met dit schrijfsel zijn.
Helaas vind ik het eeuwige excuus van ‘lezen met je hart’ bij voorbaat verdacht. Mijn hart zegt: Jesses, weer zo’n gefrustreerd beschadigd rimpelig mannetje, niet in staat tot positief leren uit negatieve ervaringen. Een beetje de goeroe uithangen met vage algemeenheden. Zogenaamd de nederigheid zelve maar intussen hoog van de toren blazend. Bah, bah, bah.
Uiteraard zijn mensen altijd voor een ‘mooiere wereld’ (whatever), wie niet, uh, boeddhisten?
Alleen welke voorbeelden er dan allemaal ter illustratie bij gehaald moeten worden, daar gaan mijn nekharen rechtovereind van staan en begin ik zacht te grommen.
De pil is bijvoorbeeld toch echt een uitvinding van mannen, en vervolgens klagen dat alles maar om seks draait. Klagen dat vrouwen niet vrouwelijk meer zijn. Nee, ooit bedacht welke impact een dergelijke ‘vrijwillige’ tientallen jaren durende overdosis van hormonen op vrouwen heeft, en zelfs op het hele milieu heeft? Wie zaait zal oogsten, denk ik dan maar.
Waarom geen verwijzing naar Bernays en andere achter de schermen werkende volksmenners. Waarom niet concreet de doorgedraaide homofobie in bijvoorbeeld Amerika aanstippen. Mannen zijn door deze homofobie, ondanks al hun ‘macht’ vaak compleet eenzaam. Niks goed gesprek met je beste vriend, schouderklopje, aai over de bol.
Waarom aan de andere kant zoveel aandacht voor rel nichten?
Sorry, ik vind de beschrijving van perfecte liefde meer weg hebben van een beschrijving van ideeën van een gehersenspoelde Gristen en de waan van de dag.
Waar is Lilith, volgens de mythologie oorspronkelijk geschapen als Adams gelijke (gelijkwaardig, niet identiek). Volgens het verhaal werd Adam knettergek van dit mevrouwtje dat in zijn beleving nogal wat noten op haar zang had (niks perfecte liefde) en hij beklaagde zich bitter tegenover god. En god schiep voor Adam een lief speeltje uit een van Adems ribben. Aangezien zij een deel van Adam was, werden natuurlijk ook alle ‘minder goede eigenschappen’ mee gekopieerd. : lol:
Tja, een mooiere wereld, perfecte liefde…
Koekje, jammer dat je de liefde in jezelf niet kent, dan had je het allemaal wat beter kunnen vatten misschien…
Koekje, ik kan vele zaken die je aankaart als vrouw wel emphatisch invoelen, maar denk dat je Arend daar op die manier verkeerd begrepen hebt.
Feitelijk denk ik dat je veel dichter bij de inhoud van het artikel staat dan je misschien zelf beseft.
Mannelijkheid/vrouwelijkheid liggen wat mij betreft sinds decennia, zoniet honderden jaren in een soort kramppositie.
Ben zeker van mening dat de pil in dat opzicht geen goed heeft gedaan, maar op bepaalde manieren ook weer wel…
Veroordeel de openhartige manier van schrijven dus daarom niet, iemand doet verslag van zijn eigen pad inzake de liefde.
Alleen én gezamenlijk begeven we ons op hetzelfde pad <3
Koekje.
Guru’s maken zichzelf niet. Ze worden door hun volgelingen gemaakt!
Nou Arend, laat ik zeggen dat ik vind dat, op z’n minst je fotootje in ieder geval een mooie poging is. Afgekeken van genezer alternatievelingen misschien 😆 😆 😆
Laat ik er maar smakelijk om lachen, in plaats van me hoofdschuddend te ergeren. Smaken verschillen nu eenmaal 🙄
Dit moest mij even van het hart.
@ arend
Daar vind ik wel wat op af te dingen. Als “aangewezen “guru kun je je daar natuurlijk altijd aan onttrekken en het guru-schap afwijzen. Uiteindelijk ben je dus als guru( waarvan ik niet zeg dat jij dat bent)zelf verantwoordelijk voor die status . aanvaart je het ja dan wel nee.
De guru zit in ieder van ons, handig dat sommigen ons daar op wijzen is het niet? Ook mooi dat er mensen zijn die je graag helpen in vraag en antwoord als je toch hier en daar er niet uitkomt in je zoektocht naar het uiteindelijke. Wat is er nou mis met die foto eigenlijk? Snap het niet.
@ martijn
Wijlen mijn ex zei het al tegen mij “hou eens op met dat goeroegedoe”had ze toch ergens gelijk haha.
Haha Marcel, zeker weten 😉
Beste koekje.
Ik heb er niet voor gekozen om die foto er bij te plaatsen. Daar heeft Guido voor gekozen, die alle artikelen op zijn eigen creatieve manier vormgeeft. Dus je hebt de klok wel horen luiden, maar weet absoluut niet waar die verdomde klepel hangt. Maar nu we het er toch over hebben. Het is mij opgevallen dat je vaker op een nogal negatieve manier mij als projectiescherm gebruikt voor je eigen frustraties. Graag wil ik je vragen om daar mee te stoppen en je eigen shit in jezelf uit te zoeken. Dat heb ik ook moeten doen, hetgeen ik o.a. in bovenstaand artikel en andere heb weergegeven.
Jouw reactie is voor mij weer zo’n exact voorbeeld van hoe het psychologisch bij mensen werkt, zoals ik dat in bovenstaand artikel heb beschreven.
Arend pasop, in kolkend water kunnen we ons niet spiegelen.
Ook ik heb nog mijn menselijke kanten en ben nog lang niet perfect!
Beste Arend,
Zo te lezen heb je volgens mij nog een lange weg te gaan.
Op WTK wordt wel vaker ongezouten kritiek op mensen zelf geuit.
Dan kun je heeeeel boos worden het allemaal zeer persoonlijk opvatten, of je kunt eens achter je oren krabben, kijken of er iets bruikbaars voor je bij zit en de rest voorlopig naast je neer leggen, na verloop van tijd misschien zelfs gewoon vergeten.
Ik proef dat jij kiest voor heeeel boos worden. Jouw reactie is jouw persoonlijke keuze, ik sta daar volkomen buiten.
Met vriendelijke groet, koekje 🙂
Je hebt helemaal gelijk koekje. Ik heb me van mijn zwakste kant laten zien!
Perfectie is een illusie.
Gewoon effe niks hoeven is soms heerlijk.
Fuck big pharma, big agro, big money, big love, big van alles, de elite.
Stel je voor, het regent, en de voorspellingen zeggen koud rot weer.
Je hoeft de dag niet te werken. Jammie, de hele ochtend in bed met een fout flut tijdschrift, en beetje vaag rondlummelen en ’s avonds ongezonde patat met een kroketje halen. Lekker bij de TV zombie-en (het beweegt en maakt geluid). Morgen weer de dag. 😀
LIEFDE!!!
De mens maakte er een (werk)woord van, zoals hij ook met WAARHEID deed.
Kan je veel gemakkelijker verkopen, versies zat.
All you need is love, pom pompompom pompom ♫
Dekseltje dat op ieder potje past.
Liefde noch waarheid zijn echter werkwoorden maar zijn-woorden.
Een staat van zijn.
Liefde kan pas vervullend zijn als eerst alle andere stadia, daarom geen lagere want noodzakelijke tussenstations, doorlopen werden en dat is een verdraaid lange weg te gaan.
Wederkerig is al een goede stap naar vervullend.
Onvoorwaardelijk komt er het dichtst bij.
Maar de mens is een geboren jojo-er en zodus is onvoorwaardelijke liefde evenzeer een jojo-geval.
Zo moeilijk vol te houden.
Maar wat een mooie beloning zijn die extase momenten!
Vervullende liefde werkt echter verslavend voor de aardse mens en daar zit dan weer het addertje want je wilt deze extase steeds weer ervaren!
Komen we terug bij het lijden, want net als bij elke verslaving krijg je last van gemis, tekort en dat doet pijn.
Komen we ook terug bij het werkwoord, want je wilt zo graag de hemel opnieuw ervaren en dus ga je uitlokken…
Tja…
LIEFDE!!!
Heel mooi aanvullende reactie Anelle. Dank je!
Ik zie heel weinig liefde op deze planeet.
Instinct, lust en egoism genoeg.
Hoeveel liefde is er voor de kinderen van Koreanen, Arabieren en Vietnamezen. Ik zie iedereen bommen op ze gooien voor ambitie en hebzucht.
Ik zie het grootste deel van de mensheid in vrede met elkaar leven. In Korea, Vietnam, where ever..! Het is selectieve perceptie om datgene wat voorop de Telegraaf staat, te beschouwen als het belangrijkste wereldnieuws.. en dat vervolgens projecteren op ALLE mensen.
98% van de mensen wil het beste uit het leven.
Maar het lot van anderen intereseerd ze niet.
Ik heb duizenden Nederlanders gesproken als ik met mijn honden buiten liep te wandelen. Ze waren enkel met zichzelf bezig. Wat de CIA doet, onze regering, Brussel, intereseerd ze helemaal niks. Zodra je het over de misdaden van de elite hebt lopen ze snel weg.
Als Nederland wordt vernietigd tot de laatste persoon zal ik geen medelijden met ze hebben. Zo weinig mensen in dit land die ook maar iets om een ander geven behalve zichzelf. Ik heb er toch 10 per dag gesproken die ik nooit eerder ontmoet heb. Dat zijn na zovele jaren duizenden en duizenden. Helaas. Mijn oordeel over de Nederlanders is NIET positief. Het beleid de afgelopeln 70 jaar weerspiegelt dit ook. Alle NAVO moordpartijen zijn gesteund door de Nederlandse regeringen de afgelopen 70 jaar. Een volk krijgt de regering die het verdient.
Jedem Das Seine
Genies, ik heb met je te doen maar ja uiteindelijk krijgt ieder wat hem toekomt. En zoals je de wereld inkijkt, zo is de wereld ook.
Misschien hoog tijd om te emigreren dan? Wonderland schijnt erg mooi te zijn met de nieuwste war games, zelfs Beta versies.
Halo lieve mensen, we houden toch allemaal van elkaar. Denk dat je op een onbewoond eiland zit en je ziet na weken opeens een ander menselijk wezen, je kan je geluk dan niet op. Of ga naar Biodanza waar je niet mag praten en kijk 5 minuten in iemands ogen met liefde en dan weet je: we zijn allemaal goddelijk. https://www.youtube.com/watch?v=078IFwqchEA.
Veel mensen denken dat als ze een partner hebben, ze dan gelukkig zijn maar je moet eerst hééééél veel van jezelf houden; respect begint bij zelfrespect! Als ik een tip kan geven om gelukkig te zijn: begin met het opruimen van je huis; de Konmari- methode! Dat is opruimen in categorieën; eerst je kleren allemaal verzamelen en op de grond leggen en dan alleen de kleding houden waar je gelukkig van wordt en de rest weggeven zodat anderen gelukkig worden, daarna al je boeken enzovoort. Order je leven: cleanliness is next to godliness. Hier is nog een liedje https://www.youtube.com/watch?v=le6uFnLwqYU
De perfecte liefde zie je terug bij elke baby, pasgeboren zo….puur. (hun lach, hun gedrag)
Voor mij een stuk realiteit, de geboorte van een van mijn kinderen een goed en groot voorbeeld. Het lezen van dit artikel van Arend Zeevat het raakt mij diep in mijn Ziel. Zeker in deze tijden van onrust en oorlogen in de wereld.
Deze geboorte wilde ik wel delen met de hele wereld, ik kon het van de daken schreeuwen. als vader en mens ontdekte ik de liefde in mijzelf. echter ik wist hier niet goed mee om te gaan, ik was een gevoelsmens, maar ook heel erg afhankelijk van mijn omgeving (collega’s, bazen etc.)
Enkele jaren later raakte ik in een diepe depressie die meer als 20 jaar duurde. Ik kwam terecht in een wereld van de psychiatrie. Ik wilde wel geholpen worden, echter zonder medicatie. Ik werd verplicht en raakte buiten zinnen. Door mijn reactie, de woede naar een psychiater werd ik platgespoten. bij het ontwaken zat ik inmiddels zo onder de medicatie,ik had geen zeggenschap meer over mijn doen en laten.
Nog maar ongeveer een jaar geleden wilde ik mijn medicatie afbouwen. Het is gelukt. Nu heb ik eindelijk weer de regie in mijn eigen leven.
Door dit artikel van Arend Zeevat kan ik dat zaadje nu weer laten bloeien al ben ik reeds 59 jaar oud.
Arend bedankt
Hein, jouw reactie ontroert me. Dank voor het delen van je kwetsbaarheid. Wat je vertelt over de geboorte van je kinderen herken ik. Het is dan ook heel mooi dat je het deelt met ons. Zelf heb ik de geboorte van mijn twee dochters, gelukkig in de veilige thuissituatie, mee mogen maken. Het gaf mij een diepe dankbaarheid voor het mogen ervaren van dit wonder, waarbij er een stukje hemel in een nieuw jasje op aarde kwam.
Uit eigen ervaring weet ik ook hoe kwetsbaar je bent in deze wereld, als je een gevoelig man-mens bent. Zelf heb ik jaren in de psychiatrie gewerkt en die niet begrepen gevoeligheid bij veel mensen gezien, die daar binnenkwamen. Het personeel kon daar niet altijd even goed mee omgaan. Er was echter één afdeling waar vele collega’s dat wel konden. Deze werd echter wegens bezuinigingen gesloten. 🙁
Hallo Arend,
in dit stuk herken ik mijzelf….