x
x
De 40 Zin-tuigen:
hoofdweg naar bezield werk en leven..!
2020 © Annemiek Douw | deze versie WantToKnow.nl/be
x
Ir Annemiek Douw (1966) is sinds 1999 zelfstandig managementcoach, energetisch therapeut, medium én trainer. Ze is daarbij gespecialiseerd in het lezen en analyseren van aura’s en de specifieke energie van mensen en organisaties. Ze ontdekte dat het menselijke energieveld uit maar liefst 40 energielagen bestaat, in plaats van de 7 die we uit de literatuur kennen. Ze publiceerde over dit onderwerp, de 2 boeken over: ‘De ziel in het licht van haar hogere auralagen’ en ‘De 40 lagen van de ziel ontsluierd’. Vervolgens ontwikkelde ze de management tool ‘De 40 Zin-tuigen®’. In het boek ‘De 40 lagen van de ziel ontsluierd’ vertaalt ze de energie en aura van ieder mens naar 40 concrete thema’s en maakt duidelijk hoe deze jouw leven, je eigen ontwikkeling en die van een organisatie beïnvloeden en hoe je dit fenomeen kunt benutten in je dagelijkse leven.
Waar Annemiek Douw in haar eerdere boeken over de 40 auralagen beschreef op welke manier zielen verbonden zijn – op aarde en daarbuiten – en wat ze zoal afspreken en uitwerken met elkaar, gaat De 40 Zin-tuigen over compleet jeZelf zijn, zowel privé als in je werk. Dus: Hoe leef je naar je Ziel? En wat doe je dan concreet? Dit boek bevat de 40 (levens)thema’s die zorgen voor een vervullende tijd hier op aarde. Ze helpen je bij het bereiken van je levensdoelen.
Deel 1 van het boek beschrijft de thema’s in je privéleven en deel 2 laat zien hoe je deze kennis zakelijk kunt toepassen. Een boek dat je aan het denken en voelen zet en dat ervoor zorgt, dat je steeds beter gaat afstemmen. En als je daardoor beter bij jezelf blijft, is het bijvoorbeeld makkelijker om nepnieuws te onderscheiden van dat wat zuiver en waar is. Of wordt het eenvoudiger om goede beslissingen te nemen, zakelijk en privé. Zelfs als je niet over alle relevante informatie beschikt. Met twee unieke tools en een schat aan nieuwe informatie. Verbeter de wereld, begin bij jezelf. En geniet van de reis.
Want tegenslagen, irritaties, weerstand, verdriet zijn zaken die ieder mens tegenkomt, zowel privé als in zijn werk. Eenmaal uit balans wordt het moeilijker om je echt open te stellen voor een ander en je te verbinden. Contacten worden oppervlakkiger, samenwerken wordt lastiger. Er gaat vaker iets mis. Je haalt wat minder voldoening uit je leven.
Dit boek laat je ervaren waar jouw eigen ‘zere plekken’ kunnen zitten (en die van anderen natuurlijk) en hoe deze je functioneren beïnvloeden. Het laat je ontdekken wat je hier zelf aan kunt doen en helpt je op een andere manier te kijken en te kiezen. Het is gebaseerd op mijn werk als managementcoach, trainer en energetisch therapeut.
Het gaat over energie, jouw energie en het bevat de door mij ontwikkelde methode De 40 Zin-tuigen®. Hierin vat ik jouw energieveld en de 40 onderliggende (levens)thema’s die daarop van invloed zijn samen. Omdat mijn gedachtengoed gebaseerd is op mijn eigen ontdekkingen met energie en aura’s, is het oorspronkelijk. Daarbij geef ik heel concreet woorden aan onderhuidse processen die in ieder mens spelen en laat ik ook zien hoe je hier voor jezelf en binnen organisaties concreet mee aan de slag kunt.
De 40 Zin-tuigen biedt herkenbare en aansprekende praktijkvoorbeelden, een persoonlijke insteek, een heldere vertaling naar zowel je privé- als naar de werksituatie, gecombineerd met vragen en reflecties die je aan het denken en voelen zetten. Al snel identificeer je hierdoor in één oogopslag de kern van een probleem in je leven, je werk of de organisatie. Dat maakt het mogelijk om te focussen op de werkelijke oorzaak ervan en juiste en zinvolle keuzes maken. De perfecte keuzes voor jou.
Het boek ondersteunt je in je proces om je leukste zelf te worden – de persoon te worden die je diep van binnen écht bent. Compleet. Daardoor hervind je je evenwicht, ervaar je plezier, leef en werk je optimaal, heb je vervullende relaties en creëer je een prachtige nalatenschap. Annemiek reikt ons hoofdstuk 21 aan van haar boek, omdat het los te lezen is en een goede indruk geeft van het hele boek; zo kun je eenvoudig zien óf het iets voor je is..!
De 21e energielaag:
De essentie van de ander (h)erkennen
Wat is het soms toch lastig om het mooie in een ander te zien. Je hebt slecht geslapen. Je bent verkouden, een holteontsteking is in aantocht. Dat voel je al aan je hoofd terwijl je nog in bed ligt. De wekker gaat veel te vroeg. Je baalt. Je worstelt je je bed uit en neemt een snelle douche. Je weet je nog jonge kinderen op de een of andere manier aangekleed en gevoed te krijgen, gooit ze in de auto en haast je naar de buitenschoolse opvang waar ze een half uurtje de tijd moeten doden voordat de school daadwerkelijk begint.
Het is herfst. Een druilerige, grijze dag; het regent en dus is er file. In Nederland bijna een wetmatigheid. Moe slurp je aan je koffie terwijl je in de file staat. Onderweg raak je geïrriteerd door de slechte rijstijl van veel andere weggebruikers. Mensen die gauw heen en weer schieten van gaatje naar gaatje. Nodeloos bumperklevend, want de weg staat nu eenmaal vol en sneller dan dit kan het niet. Die ene motorrijder die toch nog even tussendoor probeert te schieten terwijl hij natuurlijk ook wel kan zien dat het eigenlijk levensgevaarlijk is. En als je hem perongeluk zou raken en hij het dan niet overleeft, zit jij met een complex voor de rest van je leven. Lekker dan.
Na deze weinig liefdevolle gedachten, arriveer je op je werk. Parkeerplaatsjes zijn schaars en een collega is je net voor. Daar gaat het laatste plekje. Je moet het terrein weer af en buiten de poort parkeren. Dat betekent nog verder lopen in de miezerige regen. Doornat kom je uiteindelijk aan op je werk. Gelukkig zien je collega’s dat ze beter even uit je buurt kunnen blijven en laten je het eerste uur met rust. Jij komt een beetje bij door deze ruimte voor jezelf en gaat aan de slag. Eenmaal begonnen gaat het beter. Je duikt lekker in je werk en houd je bezig met wat er van je verwacht wordt. Het schiet goed op en de tijd vliegt voorbij. Voor je het weet is het lunchtijd. Gezellig!
Tijdens de lunch in het bedrijfsrestaurant praat je honderduit en is het weer fijn om in jouw buurt te zijn. De rest van de middag verloopt in betrekkelijke harmonie. Je doet je ding en zolang je bezig bent, weet je je aardig te concentreren. De weg terug is alleen een drama. Een groot ongeluk zorgt voor vertraging. Je bent bijna een uur extra kwijt om thuis te komen. Gelukkig heeft je partner de kids al opgehaald van de opvang en wordt het eten al gemaakt; je kunt zo aanschuiven. Aan tafel blijken de jongste twee een dwarse dag te hebben. Ze willen geen hutspot.
Alleen de worst vindt gretig aftrek maar de stamppot zelf smeren ze over hun bord. Heen en weer, overal smurrie, zo leuk om te doen. Je bent moe en het gare gevoel in je kaakholtes is in alle hevigheid weer aanwezig. Je ziet de ravage en ontploft. Waarom kunnen ze nou niet één keer gewoon hun bord leegeten zoals normale kinderen dat doen? Je uitbarsting levert twee stille snoetjes op. Je partner zegt: ‘Moet dat nou zo?’ en je schiet weer uit je slof..
‘Waar bemoei je je mee? Het is ook nooit goed. Als je niks in de opvoeding bijdraagt, krijg je commentaar en als je wel je mond opendoet, is het ook niet goed. Het is ook gewoon nooit goed. Je hebt altijd wat te zeuren. Kun je me dan nooit eens met rust laten? Wat een gezeik zeg!’
Je partner verbleekt. Oorspronkelijk goedgehumeurd is dat nu volkomen teniet gedaan. Vanwaar deze donkere wolken, deze boze onaardige gedachten en deze
uitbarsting? Een duidelijk gevalletje van even niet verbonden met je essentie, met je werkelijke zelf en dus ook niet met de mensen om je heen. Het kan iedereen gebeuren.
Een variatie op hetzelfde thema: ‘Even kaas halen’
Ik loop op de markt in Breda. Het is dinsdagochtend. Het is weekmarkt en ik ga rond lunchtijd gauw even kaas halen, want bij dat ene kraampje heb je de lekkerste. Lekkerder dan bij de supermarkt en dus race ik even naar de markt bij mij om de hoek. Wachtend bij de kaasboer zie ik dat een oud vrouwtje kaas staat te proeven. Zal ik deze of zal ik die? Ze weet niet wat te doen. Ze twijfelt. Ik haal diep adem en probeer rustig te blijven. Ik heb zo gewoon weer een werkafspraak en mijn kostbare tijd raakt op aan de besluiteloosheid van de mevrouw. Ik ben een beetje gejaagd, zo merk ik.
Ze besluit een klein stukje oude kaas te nemen en de kaasboer pakt het in. Zegeltjes erbij? Ja graag. En bij het overhandigen begint ze een heel verhaal aan hem te vertellen. Het ontgaat me waarover, omdat ik inmiddels bijna op het kookpunt ben, want dit scheelt me weer drie kostbare minuten en ik heb ineens haast. Dit schiet niet op. Zíj schiet niet op. Zo kom ik nog te laat en dat levert problemen op. Bovendien heb ik er een gruwelijke hekel aan! Al pratende begint ze af te rekenen en op het moment dat de kaasboer haar het wisselgeld overhandigt, kijkt ze opzij, Ze kijkt naar mij en glimlacht voorzichtig.
‘Ze weet natuurlijk dat ze de boel enorm op heeft staan houden’, denk ik onvriendelijk. Ik knik een beetje kortaf terug en kijk haar even aan. Op dat moment voel ik iets verschuiven in me.Weg is de haast, het ongeduld en de irritatie naar haar. Ik maak contact en ik zie ineens wie er naast me staat. Een oud, tenger dametje van zeker tachtig. Ruim een kop kleiner dan ik. Broos en kwetsbaar en met spierwitte haartjes. Een lief, delicaat gezichtje.
Verontschuldigend glimlachend naar mij omdat ze ook wel voelt dat ik niet onverdeeld blij met haar ben. Maar waarom eigenlijk, want ze heeft mij niets misdaan? In een split second realiseer ik me dat dit oudje waarschijnlijk de hele dag alleen is en weinig mensen meer spreekt. Ze straalt eenzaamheid uit. Logisch, want als je ouder wordt vallen er mensen weg uit je omgeving en kun je heel alleen achterblijven. Dan gaat ze naar de markt en maakt een praatje met de kaasboer. Een bekend en vriendelijk gezicht. Iemand die de tijd voor haar neemt en die even naar haar luistert.
Haar gesprekje van de dag.
En ineens staat er dan zo’n jonge hittepetit naast haar zich op te winden omdat ze haast heeft, waardoor zij zich ineens ongemakkelijk voelt met zichzelf. Weg leuk weekmomentje. En waarom? Ik realiseer me ineens dat ze misschien wel helemaal nooit meer écht gezien wordt. Dat ze wel bestaat maar dat mensen haar zien zoals ik het zag. Een oud vrouwtje. Geen persoon, geen uniek mens. Gewoon een van de velen. En dat lijkt me akelig, zo onzichtbaar door het leven gaan.
Ik zie in dat ik fout zit en schenk haar een welgemeende glimlach. Mijn hart gaat open en ik lach echt naar haar. Ik zie haar ineens gaan stralen. Ik begin een praatje en luister echt naar haar antwoorden. Ik vraag zelfs door en we lachen even met elkaar. De haast is weg en ik zie haar genieten. En zelf geniet ik ook. Want het is zoveel fijner om een ander echt te zien en te ervaren. En hoewel ik haar sindsdien nooit meer ontmoet heb en het inmiddels meer dan twintig jaar geleden is, weet ik nog steeds wie ze was omdat ik me even met haar heb verbonden in het moment.
Plaatsje zoeken
In dezelfde periode loop ik een keer de trein in. Station Breda. ’s Ochtends vroeg in de spits onderweg naar Den Haag is het altijd vechten voor een plaatsje en daar ben ik in de loop der jaren heel handig in geworden, al zeg ik het zelf. Precies op het juiste punt op het perron wachten, zodat ik exact bij de deuropening geposteerd sta als de trein eenmaal tot stilstand is gekomen. Maatwerk. En dan eerst netjes de uitgaande mensen eruit laten komen maar wel snel en behendig de trein in glippen zodra het kan.
Linksaf het hoekje om en scannend de trein in naar het eerste goede plaatsje. Ik zit altijd het liefste rechts aan het raam op een tweezitsbank, zonder mensen tegenover me, zodat ik naar rechts kan hangen en rustig werken kan. Maar het is druk, dus ik denk dat zo’n plaatsje vandaag er niet in zit. Ik zie overal hoofden zitten en dus scan ik meteen vanaf de deur, op zoek naar een gewoon plaatsje. Zitten is tenslotte beter dan zo’n end staan.
Terwijl ik erlangs loop, kijk ik de banken in en probeer in te schatten wat het slimste is. Ik ben de eerste die de coupé binnenkomt en vanaf de andere kant zie ik de overige zoekende passagiers al aan komen. Zij hebben de deur in het volgende treinportaal genomen. Kapers op de kust. Ik kijk rechts en links en knik naar de gezichten die ik tegenkom. Goedemorgen allemaal. Ik zie louter volle banken. Dan spot ik links een leeg plekje, aan het raam naast een meneer die aan het gangpad zit en eruit ziet als een zwerver. Hij draagt gehavende kleding die vies is. Het is een grote, zware man met lang, uitgegroeid vettig, grijs haar en smerige vegen in het ronde gezicht. Ik ruik hem nu ook..
Ik kijk hem net zo aan als ik de anderen aankijk in het voorbijgaan en zie dan dat zijn neus dik en rood is, waarschijnlijk van de drank. Ik registreer het zonder oordeel. Zie als het ware in slow motion en besef wat de situatie is. Keuzemomentje. Wat zal ik doen? Dan ontwaar ik vanuit mijn ooghoek twee bankjes voor hem een plaats op de hoek. Dat is makkelijker want dan hoeft er niemand voor me op te staan en hoef ik me ook niet langs iemand te wurmen om mijn stoel te bereiken. Ik besluit om op die plek te gaan zitten.
Voordat ik plaatsneem, kijk ik de man nog wat beter aan. Hij kijkt gedurende mijn keuzeproces recht in mijn gezicht en ik zie dat hij me aandachtig opneemt. Ik sta volkomen open en maak contact. Ik wens hem vrolijk goedemorgen en glimlach naar hem. Zonder terughoudendheid. Dan breekt de zon door. Hij glimlacht terug. Het is inderdaad een goede morgen. Het mooie in de ander zien. Als het gaat om het beleven van het 21e levensthema, dan ben je verder aan het kijken
dan je spreekwoordelijke neus lang is. Je kijkt niet zozeer meer naar de buitenkant van mensen maar je realiseert je dat ieder mens een lichtje in zich draagt.
Ieder mens heeft in beginsel een mooie kern en een zuiver deel in zich. Dat is wat ons allemaal verbindt en dat is wat je zoekt als je echt contact met iemand wilt. De een noemt dat zielscontact. Ik noem het zelf graag een lichtje. Natuurlijk neem je dat als mens soms tijdelijk even niet meer waar wanneer je in de
waan van de dag als mens je hectische leven probeert te leiden. Dan zie je gedrag van de ander en dat raakt iets in jou aan. Trigger en respons. Soms
is dat prettig en soms is dat wat minder aangenaam. Dan vind je vaak iets over de ander, zonder je bezig te houden met wie hij nou eigenlijk werkelijk is. Zonder zijnof haar licht echt te ervaren.
Het kan zelfs zo zijn dat het licht van de ander een blinde vlek van jou belicht en dat je daarvan in de verdediging schiet. Zoals je ’s avonds laat als je al in bed ligt ineens wakker kan worden van een partner die na een leuk etentje buitenshuis de slaapkamer in stommelt. Een beetje te veel gedronken en hup, zonder nadenken gaat de plafondlamp aan. Jij wakker, knipperend tegen het felle licht. Niet fijn natuurlijk. De meeste mensen zijn dan niet echt aangenaam verrast.
Maar als de partner in kwestie een lief klein doosje bij zich blijkt te hebben en je vervolgens op zijn knieën ten huwelijk vraagt, verandert het plaatje waarschijnlijk wel een beetje.. Na de eerste schrik of irritatie van de onverwachte geste, brengt het licht iets positiefs met zich mee. Misschien ervaar je het zelfs wel als een groot cadeau.
Zoals de plafonnière de hele slaapkamer in groot licht kan zetten, waardoor je ook de weggerolde oorbel onder het bed weer terug kunt vinden, zo kan ook het positieve licht van de ander je helpen om jouw wat donkerder stukjes in je persoonlijkheid zichtbaar te krijgen en aan te gaan pakken, zelfs al voelt het niet helemaal prettig in het begin.
Verandering kan immers weerstand opleveren en de meeste verandering wordt getriggerd door een externe prikkel. Mensen veranderen zelden als hobby. Meestal groeien ze omdat het van ze gevraagd wordt en de situatie het simpelweg vereist. Soms is de prikkel hiervoor een vervelende en is het wat lastig om het cadeau hierin te ontdekken. Dan moet je eerst voor jezelf vertalen wat je ermee wilt doen en wat het je vervolgens brengen kan. Soms is de prikkel hiervoor echter het licht, de essentie, het wezen van een ander wezen. Het lastige daarvan kan dus zijn dat het je even confronteert met een iets minder prettig stukje van jezelf, dat je daardoor anders kunt gaan hanteren.
Het cadeau in kwestie is dan ontdekt. En soms is het licht gewoon licht. En dan zul je merken dat het mooie daarvan is, dat je de kern van de ander kunt ervaren en dat daar dan geen oordeel in zit. Je bent gewoon even verbonden, op hartniveau. En in zijn hart is ieder mens mooi. Heerlijk om te ervaren.
Een andere jij
De Maya’s hebben de begroeting In Lak’ech. Het betekent zoveel als ‘ik ben een andere jij’. Ik vind dit prachtig. Zoveel mensen als er rondlopen, zoveel verschijningsvormen zijn er van dezelfde innerlijke lichtjes. Er zijn talloze lampenkapjes met daarin een peertje en een zuiver lichtje. Het ene lichtje straalt misschien wat harder en duidelijker dan de ander, maar dat geeft niet. Ieder lampje heeft zijn eigen lichtje, precies geschikt voor zijn eigen levensdoel. Een afzuigkaplampje heeft tenslotte een andere functie dan de verlichting van een voetbalstadion.
Soms is het lampenkapje wat erg besmeurd geraakt en zorgt de persoonlijkheid van een mens ervoor dat je het bijbehorende innerlijke licht bijna niet meer kunt
traceren, maar toch is het er. En als je je daarop afstemt en daarvoor openstelt, wordt de wisselwerking anders en is de wereld een prettiger plaats om te zijn. Je ervaart dat ieder mens weliswaar uniek is in zijn zijn, maar dat hij toch niet alleen is. Je bent als lichtje immers altijd verbonden met al het andere licht.
De 40 Zin-tuigen, Je hoofdweg naar bezield werken en leven,
Auteur: Ir. Annemiek Douw,
SouLink Publishers, ISBN 9789082089189,
Prijs: € 24,50.
Voor een lead naar onze bookshop, klik je op de coverafbeelding hieronder:
