Elementaalwezens en scheppend vermogen.

In November 2010 plaatsten we hier op WantToKnow een gastcolumn van Annelie van Eijk. Zij communiceert dagelijks met natuurwezens en haar artikel is een harte-oproep van deze wezens om met hen een Nieuwe Aarde te creëren..! De boodschap die de natuurwezens aan Annelie doorgaven, plaatsen we hierbij graag nog een keer:

“Kom en speel met ons, heb plezier met ons,
lééf met ons.
Wij zijn deel van jullie
en jullie zijn deel van ons.
Wij kunnen in liefde
zoveel moois voor elkaar betekenen.
x

Kom speel met ons, creëer met ons
en vreugde zal ons aller deel zijn.
In liefde samen te werken is
wat wij zó graag willen.
Kom speel met ons.”

Het is de dagelijkse rationele ontvoering uit onze eigen ‘natuur’, die ervoor zorgt dat veel mensen niet in contact staan met de elementaalenergieën. Dat is geen ramp, maar waar het hier over gaat, is dat door de dagelijkse gang van zaken, ons wordt voorgehouden dat elementaalenergieën niet bestaan..! Dat het allemaal sprookjes zijn en dat we niet moeten zeuren  maar hard werken voor ons dagelijks brood..! Daarom op deze plek een bijzonder verhaal; wellicht ken je het al, maar toch is het in deze tijd van wezenlijk  belang dat we beseffen dat we niet alleen zijn in het creëren van een Nieuwe Aarde..! Dat is de onderliggende boodschap van dit artikel. Probeer even je linkerhersenhelft in slaap te sussen en laat je creatieve kracht en vooral je hart even de ruimte om deze informatie tot zich te nemen..!

Of zoals Annelie van Eijk in haar genoemde artikel de volgende vraag beantwoord: “Hoe kunnen wij als mensen de natuurwezens het beste dienen, juist in dit kritieke tijdvlak? ”

De natuurwezens laten ons nu weten:
“Met een liefdevolle houding, met waardering, met aandacht voor al het moois om je heen. Er is geen kritiek punt. Er is alleen potentie. Wanneer de mens zich daar ten volle op zou richten, dan zouden wij zoveel meer mooie dingen kunnen creëren. Maar het is de mens zelf die zijn aandacht gericht houdt op onvolkomenheden in de natuur, in de wereld en daardoor creëert hij méér van hetzelfde.”
x

* * *

x

Elementaal-wezens en scheppend vermogen..

 2012 © WantToKnow.nl/.be

x

Tanis Helliwell is bedrijfs/organisatiedeskundig en woont in Canada. Ze is tevens een extra-sensitief persoon en daardoor nam ze in haar kindertijd natuurwezens waar. Naarmate ze ouder werd liet ze deze ‘gave’ voor wat ie was. Totdat ze als dertiger besluit om voor een zomervakantie in retraite te gaan in Ierland, het land van haar voorouders. Het is midden in de jaren 1980 en Tanis vindt een vakantiehuisje in Ierland, op Achill Island, waar ze ’s avonds aankomt. Dit is (een deel van) het relaas van haar belevenissen die vakantie.

”Naarmate mijn ogen gewend raakten aan de donker wordende kamer, nam ik langzaam mijn omgeving in me op. Naast de haard lag een stapel turf, een blaasbalg ernaast. Tegenover de haard stond een half verzakte oude groene bank en daarachter een grote houten tafel met zes zeer stevige stoelen.

Vanaf dat ik naar binnen was gegaan had ik het gevoel gehad alsof ik wederrechtelijk iemands huis was binnen gegaan. Ik probeerde dat gevoel opzij te schuiven, maar raakte er meer en meer van overtuigd dat ik werd gadegeslagen. Ik liet mijn blik over de hoek gaan van waaruit de vibraties leken te komen glijden. Met een schok merkte ik dat er vier mensen naar me keken: een kleine man, een kleine vrouw en twee kinderen. Ik was half verlamd van angst en zat daar met ingehouden adem.

Ik ben inderdaad iemands huis binnengelopen, dacht ik, maar wat een rare kleren hebben ze aan. Lieve hemel, het zijn geen mensen! In een flits dacht ik in een spookhuis beland te zijn- een gedachte die me half hysterisch maakte. Maar voordat ik die gedachte verder kon uitspinnen, richtte de kleine man het woord tot me. ‘We leven al honderd jaar – in jullie tijdstermen uitgedrukt – in dit huisje en we zijn bereid het met jou te delen, zij het op een paar voorwaarden.’

Zijn verschijning onderstreepte het gedrag van zijn woorden. Hij was niet langer dan één meter twintig en gekleed in een ouderwets jasje dat vanaf zijn middel tot boven toe een knoopsluiting had. Het jasje zat strak om zijn ronde buik. Onder een bruine kniebroek droeg hij dikke kousen en zijn voeten staken in grote klompen – veel groter dan zijn voeten redelijkerwijs konden zijn. Het geheel werd gecompleteerd door een reusachtige zwarte hoge hoed.”

Aldus begint de kennismaking met de leprechaun (spreek uit: leprekon), de Ierse benaming voor eigenzinnige kabouterachtige wezens. In de loop van de zomer ontstaat een soort van samenwerking die zal resulteren in een boek. Curieus daarbij is dat wordt afgesproken dat dit boek pas 10 jaar later zal worden geschreven, wat ook gebeurde. In 1997 werd het boek van Tanis Halliwel ‘Summer with the leprechaun’ uitgebracht. De Nederlandse vertaling, ʹEen zomer met het kleine volkje’ werd 7 jaar later, in 2004 uitgegeven.

Bij deze een gesprek over de verhouding tussen de leprechaun.

ʺMijn leprechaun-vriend kwam af en toe langs als mijn buurvrouw, mevrouw O‘Toole, er was, en die dag was er een van. Omdat er op de bank geen plaats was, hees hij zichzelf op een van de eetkamerstoelen en begon met notitieblok en potlood op schoot uitvoerig aantekeningen te maken. Toen mevrouw OʹToole vertrokken was, vroeg ik hem: ʹWat heb je ontdekt?ʹ
ʹFascinerend, werkelijk fascinerendʹ, zei hij, overdreven articulerend als een echte Britse professor -een knijpbrilletje op de punt van zijn knolneus.

Hij tikte met zijn potlood op zijn blocnote om zijn bewering te versterken en vervolgde: ‘Als jij en die zoetekauw van een vriendin van je samen zijn, verandert de energie rondom jullie beiden. Jouw energie is gewoonlijk als die van een kabbelend beekje dat onrustig rond de rotsen danst, terwijl die van haar meer op een oceaan lijkt die komt aandeinen en dan weer wegebt. Als jullie samen zijn, word jij meer als een oceaan en krijgt zij meer van dat beekje. Zij heeft een kalmerende werking op jou, terwijl jij haar ondeugendheid aanwakkert.’
ʹWeet je dat ze wat van ons bloed heeft?ʹ zei hij en gluurde daarbij over zijn brilletje.

ʹVan wat voor soort elementwezen?ʹ vroeg ik. ʹZe behoort tot een kaste waarmee je nog niet veel contact hebt gehadʹ, antwoordde hij. Hij duwde zijn brilletje wat verder naar achteren en strekte zijn handen zwierig uit. ʹZe is een van de koe-mensen. Dat zijn mensen die met allerhande soorten dieren werken. Ze weten alles wat dieren denken en voelen.’
ʹVia jou breidt ze haar energieveld uit, zoals ze dat ook met dieren doet, en dan raakt ze je op een manier zoals je ook door een hond of een kat geraakt kunt worden. Als ze met haar koeien of haar schaapshond is, hoeft ze niets te zeggen. Ze begrijpen elkaar woordeloos. Zo gaat het ook tussen jou en haar. Jullie praten niet veel met elkaar, maar breiden jullie energie tot elkaars aura uit en communiceren dan toch met elkaar.ʹ

Ik onderbrak hem even en informeerde: ʹIs dat iets wat je al bij eerdere gelegenheden hebt waargenomen als je er ook was tijdens het bezoek van mevrouw OʹToole?ʹ  ʹJaʹ, antwoordde hij. ʹIk heb haar met dieren zien communiceren en was benieuwd of ze op jou hetzelfde effect had.ʹ  Met een gebaar naar zijn blocnote zei ik: ʹIk ben benieuwd te zien wat je hebt opgeschreven.’
ʹNee, nee, geen sprake vanʹ, was zijn reactie terwijl hij de blocnote tegen zijn borst drukte. ʹIk ben er vooral zo in geïnteresseerd, omdat ik er geen idee van had dat jullie ook kunnen schrijvenʹ, zei ik en strekte mijn hand naar het blokje uit.

Hij ging nog wat verder van me af zitten en zei, een slag om de arm houdend: ʹWel, we kennen een bepaalde manier van schrijven.’
Om hem op zijn gemak te stellen, leunde ik wat naar achteren en vervolgde: ʹDus het komt erop neer dat jul1ie niet lezen en schrijven zoals mensen?ʹ
Hij ontspande wat en antwoordde: ʹInderdaad.’ Omdat ik ontzettend nieuwsgierig was, glimlachte ik mijn meest veroverende glimlach en vroeg vleiend: ʹMag ik alsjeblieft zien wat je hebt opgeschreven?ʹ

ʹJe zult het waarschijnlijk niet begrijpen’, maande hij voorzichtig, maar ik kon zien dat zijn weerstand wat begon af te zwakken.
Ik realiseerde me plotseling dat zijn tegenzin om me zijn blocnote te laten zien waarschijnlijk verband hield met het feit dat hij de menselijke vaardigheden van lezen en schrijven niet meester was. Dat was een gevoelige slag voor zijn trots. ʹIk ben even geïnteresseerd in elementwezens als jij in mensen’, zei ik en zond in gedachten respect en vertrouwen naar hem.

Mijn vriend leunde naar voren en stak zijn blocnote naar me uit. Ik pakte het aan en zag… een blanco vel papier. Ik keek hem aan en gaf toe: ʹIk zie inderdaad niets.’ ʹDat komt omdat wij elementwezens iets op de pagina denken en bij het ʹteruglezenʹ laat de pagina ons dan de beelden zien die wij erop hebben gedachtʹ, antwoordde hij en gebaarde me dat ook te proberen.

Ik keek nog eens goed en zag toen mevrouw OʹToole en mijzelf, vastgelegd precies op de manier waarop we hadden gezeten en hoe de dingen waren gebeurd -het beeld bewoog als een soort hologram en was driedimensionaal, veel indringender dan onze tweedimensionale televisiebeelden. Voor mijn mensenogen was het nog wazig, maar ik zag het wel. Ik keek naar mijn vriend en lachte om mijn succes.
ʹNiet veel van ons elementwezens doen dat -voornamelijk de geleerden en de helers’, zei hij, eveneens glimlachend. ʹElementwezens lezen mensenboeken op dezelfde wijze als die waarop we met jullie communiceren -telepathisch dus. Op die manier kunnen we Frans en Duits of welke andere taal dan ook lezen. Romans zijn voor ons makkelijker te lezen, omdat we de beelden die de schrijver bij het schrijven heeft gebruikt kunnen zien. Moeilijker zijn wetenschappelijke werken, tenzij mensen bij het schrijven ervan ook in beelden denken.

Bovendien is schrijven in onze wereld niet zo nodig. Elementaalwezens kunnen wat ze maar willen denken en creëren, dus waarom zouden ze dat willen vastleggen! Zie je, tijd en ruimte hebben voor ons geen grenzen, dus we kunnen naar believen in het verleden of de toekomst duiken en creëren wat we willen. Omdat mensen niet in tijd en ruimte kunnen reizen moeten ze dingen opschrijven, vastleggen, om ze op die manier te kunnen herinneren. Onze geleerden hebben leren lezen en schrijven omdat mens en dat nodig hebben.”

Ik begreep nu dat de wijze waarop elementwezens lezen, schrijven en spreken meer van doen heeft met hun geest dan met de beweging van ogen, handen of mond. Ook besefte ik dat mensen deze eigenschappen bij zichzelf zouden kunnen ontwikkelen als ze zich er maar in oefenden. ʹZo is het’, zei de leprechaun, ʹen dat zullen jullie in de toekomst ook gaan doen. Mensen in Atlantis hadden dat vermogen, maar zijn dat later kwijtgeraakt. De kracht van de geest en de kracht van de wil zijn voor alle wezens de sleutels tot materialisatie. Mensen leven in een dichtere werkelijkheid dan elementwezens, dus daarom moeten jullie niet alleen met de geest maar ook met jullie lichaam werken om de dingen die jullie willen tot stand te brengen.

Over het algemeen genomen is de menselijke geest sterker dan die van elementwezens omdat mensen met hun wilskracht de weerstand van die dichtere werkelijkheid moeten zien te doorbreken. Dit soort weerstand maakt mensen sterker. Helaas zijn er veel mensen met een zwakke geest die gewoon andermans gedachten en gevoelens volgen. Die leren niet hun eigen geest te gebruiken -dat kost ze te veel inspanning.
En er zijn veel meer mensen dan elementwezens die hun potentieel niet ten volle benutten. Mensen zijn vaak te passief. Maar de mensen die hun geest wel tot uitdrukking brengen zijn veel sterker dan bijna alle elementwezens. Wisten ze dat maar.’

Terwijl ik de gedachtenlijn van mijn vriend al luisterend volgde, begon ik me af te vragen of elementwezens hun lichaam eigenlijk wel gebruiken voor het maken van bepaalde voorwerpen of producten, of dat dit allemaal alleen maar in hun geest bestond. Dus ik vroeg: ʹMaken schoenmakers bij jullie echt fysiek tastbare schoenen, of creëren jullie gewoon de illusie dat ze schoenen maken ?ʹ
ʹOnze ambachtsliedenʹ, begon hij, ʹmaken dingen die fysiek tastbaar voor onze realiteit zijn. Ze werken met zwaardere elementen dan de meesten van ons en staan daarom het dichtst bij de mensen in hun vermogen met de fysieke realiteit te werken. In jullie folklore, zoals jullie dat noemen, bestaan verhalen over mensen die voorwerpen van elementwezens krijgen die van subliem vakmanschap getuigen. Onze ambachtslieden maken prachtige juwelen van edelstenen, goud, zilver en koper. Sommige gilden maken wapenschilden, andere mooie boeken met prachtige omslagen en lijsten voor de afbeeldingen.’
ʹOnze helers hebben een sterke geest en vragen bloemen en bomen om extracten van hun levenssappen af te staan voor de drankjes die ze maken om andere wezens te genezen. Gewoon door naar een boom, een mens of een dier te kijken, weten die helers precies welk extract dat wezen nodig heeft, en dan vragen ze dat extract ergens anders in de natuur. Het natuurrijk geeft die extracten graag aan onze helers omdat – door dat te doen – alles wat leeft samenwerkt met het goddelijke plan.’

Samenwerken met mensen.
Terwijl hij sprak moest ik denken aan menselijke praktijken als homeopathie en aromatherapie, dus ik zei: ʹEr zijn ook mensen die op een dergelijke manier genezen.’
‘Zeker, dat kloptʹ, zei hij en knikte instemmend. ʹWerken mensen samen met het rijk der elementwezens bij het toepassen van dergelijke methoden?ʹ
ʹInderdaad, jaʹ, vervolgde hij. ‘Mensen doen dat trouwens ook bij het verbouwen van voedsel. Als jullie boeren zaaien, stellen ze zich in gedachten voor dat daar flinke planten uit zullen voortkomen die veel graan of andere vruchten zullen opleveren. Als ze zich dat beeld maar goed voor ogen houden, komt die voorstelling meestal uit -vooral als het zaad sterk en de aarde vruchtbaar is en als er precies genoeg zon schijnt -niet te weinig, maar ook niet te veel.

De boer moet met de natuur samenwerken bij het zaaien van de aanplant. Je kunt het zaad niet zomaar ergens in de grond stoppen. Mensen zouden heerlijk voedsel, prachtige tuinen en gezonde bomen kunnen laten groeien als ze maar zouden luisteren naar wat de natuur wil en het vermogen tot visualisatie van het gewenste doel zouden ontwikkelen.’ʺ
( Zomer met kleine volkje, blz 73-77)

De naamdag en over de keuze om samen te werken met mensen
ʹTijd om op te staanʹ, kwam als van ver een stem. Daarmee werd ik uit mijn droom van zonnige stranden gerukt om in de werkelijkheid van weer een grijze Ierse dag terug te keren.
ʹNog een paar minuutjesʹ, bedelde ik, terwijl ik de dekens over mijn hoofd trok.
ʹNee, nuʹ, zei de leprechaun beslist. ʹVandaag is het een belangrijke dag. Het is een naamdag.’
Ik opende een oog en zag tot mijn verbazing dat de kamer met ballonnen en slingers versierd was. De leprechaun stond voor me en was gekleed als een verjaarspakketje. Hij droeg een goudlamé broek en een bloedrood fluwelen jasje. Zijn favoriete hoge hoed was met een enorme klavervier versierd en om zijn hals had hij een grote strik van een lint waarin het goud, rood en groen van zijn kleren terugkwamen.

ʹOmdat je mijn kennis omtrent mensen een flink stuk vooruit geholpen hebt, zal ik nu het belangrijkste met je delen wat een leprechaun met een ander wezen kan delen.’ Mijn vriend maakte een formele buiging, zweeg even om de importantie van de gebeurtenis te onderstrepen en zei: ʹMijn naam.’ Vervolgens viel hij terug in zijn gebruikelijke, abrupte manier van spreken en voegde eraan toe: ʹSta dus op.’
Hij draaide zich om en verliet de kamer. Verbaasd over wat hij had gezegd, sloeg ik de dekens terug en kleedde me snel aan. Het was in de folklore algemeen bekend dat als een leprechaun je zijn naam onthulde, je daarmee controle over hem zou kunnen krijgen. Wel, ik zou straks meteen uitvinden of dat waar was, dacht ik, glimlachend om de waarschijnlijkheid, of liever onwaarschijnlijkheid, dat mijn vriend zich ooit door mij zou laten controleren.

Juist toen ik aangekleed en wel de woonkamer binnenkwam, kwam mijn vriend terug, een prachtig boek in de hand houdend. Het was wit, met glanzend gouden letters erop. Hij droeg het met eerbied, zonder een spoortje van de hem zo eigen spottende manier van doen. Het was overduidelijk dat hij vandaag echt ernstig zou zijn.
Hij ging op de bank naast me zitten en begon: ʹDit is mijn namenboek. Hier staan alle herinneringen in aan wie ik ben en wat ik heb gedaan of zal doen.’
Ik wachtte tot hij doorging. Hij sloeg het boek zo te zien op een willekeurige pagina open en zei: ʹHier gaat het over de tijd waarin ik besloot mijn traditionele kaste te verlaten om een studie van mensen te gaan maken.’ Hij wilde verder gaan, maar omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen, onderbrak ik hem en vroeg: ʹWelke was jouw traditionele kaste?ʹ

De leprechaun trok licht misprijzend zijn rechter wenkbrauw omhoog, maar schoot toen in de lach. ʹJe doet me aan mijn kinderen denken. Altijd maar vragen.’
ʹNou, en geef je me dan ook antwoord?ʹ drong ik voorzichtig aan. ʹIk behoor natuurlijk tot de kaste van de leprechauns!ʹ zei hij trots. ʹMaar zijn daar dan geen subgroeperingen -zoals schoenmakers en kleermakers?ʹ, vroeg ik belangstellend.
ʹO, ik begrijp wat je bedoeltʹ, zei hij. ʹInderdaad, er zijn leprechauns die dit soort werk doen, en er zijn ook wat edelsmeden onder ons. Maar het zijn toch vooral de dwergen die met metalen werken. Als ik had moeten kiezen, had ik me waarschijnlijk gespecialiseerd in kleding voor bijzondere gelegenheden, maar iets zorgde ervoor dat mijn pad een andere richting op ging.’

Bij die woorden boog hij zich vertrouwelijk naar me toe en zei op samenzweerderige toon: ʹIk ontmoette een mens.’ Hierop kon ik mijn verwondering niet onderdrukken: ʹIk begrijp je niet zo goed. Je ziet toch elke dag mensen ?ʹ Gniffelend antwoordde hij: ʹOnze eigen wereld is interessant genoeg zonder ons in die van jullie te wagen. Is het je niet opgevallen hoe zelden je mijn vriendin en de kinderen ziet! Dat komt omdat ze gewoon in onze wereld blijven. En niet alleen dat, maar er zijn meer werelden dan alleen die van jou en mij die we kunnen bezoeken.’ Hij hief zijn hand op om mijn onvermijdelijke vraag af te weren en zei glimlachend: ʹNee, nee, nee. Daar zullen we het een andere dag over hebben. Laten we terugkeren naar de mens die ik ontmoette.’

De ontmoeting..
ʹHij bezocht onze wereld en deed onderzoek naar ons leven. Ik was jong, nog niet volwassen, en hing een beetje bij geleerden rond om stukjes en beetjes informatie op te pikken. Dat werd in onze wereld al als iets ongebruikelijks beschouwd. maar soms worden leprechauns geleerden. Hoewel geleerden meestal uit een andere kaste komen. Ze zijn…’
ʹZoals je zei -die mens..’, onderbrak ik hem, in een poging tot het uitgangspunt terug te keren. Ik begreep al wel dat we nog een heel eind af waren van het spreken over zijn naam.
ʹO ja. die mens..,’ vervolgde hij, terwijl hij zijn jasje rechttrok. ʹDie mens zag dat ik hem gadesloeg en liep op me toe. Ik was doodsbang. Van kinds af aan hadden we verhalen gehoord over hoe mensen onze energie stalen en de wereld doodden. Maar toch bewoog ik me niet. Naarmate hij dichterbij kwam, werd hij almaar groter -hij was ongeveer net zo lang als de leden van onze edelen-kaste. maar compacter en zwaarder. Hij had diepzwart haar en droeg een zwarte cape. Hij had iets van een tovenaar -heel intelligent en heel sterk.ʹ

ʹHallo. jongemanʹ. begroette hij me. ʹNou, zo jong ben ik heus niet!ʹ antwoordde ik een beetje beledigd zoals alleen jonge mensen dat kunnen zijn. Hij gooide zijn hoofd naar achteren en lachte. waarbij ik het goud in zijn kiezen kon zien en vroeg: ʹHeb je al besloten welk pad je in je leven gaat nemen?’
ʹJe moet wetenʹ, zei de leprechaun nu fluisterend tegen mij. ʹdat deze vraag in de wereld van de elementwezens nooit wordt gesteld. Het zou als een soort schande zijn beschouwd als anderen zouden weten dat ik me met die vraag bezighield. dus ik voelde me in verlegenheid gebracht.’

ʹHij leek mijn gedachten te lezen, iets waarvan ik dacht dat mensen dat niet konden, en zei: ʹDe tijden veranderen jongeman. Ik heb met jullie oudere geleerden erover gesproken, een groep op te richten van elementwezens uit a1le verschillende kasten om met mensen samen te werken. We zijn op zoek naar wezens die voor zichzelf denken in plaats van klakkeloos anderen te volgen, en die nieuwsgierig en moedig zijn. Iets voor jou?ʹ
Ik wist toen nog niet dat onze nieuwe kaste aanvankelijk belachelijk zou worden gemaakt en vervolgens door onze soortgenoten gevreesd zou worden. Had ik dat wel geweten, dan was ik er misschien nooit aan begonnen. Maar ik besefte dat ik bij een belangrijke tweesprong in mijn leven was gekomen en bepaalde keuzes moest maken. Ik richtte me in mijn volle lengte op, keek deze mens recht aan en zei: ʹJa, dat wil ik wel proberen.’
ʹDat was ongeveer honderd jaar geledenʹ, zei mijn vriend en leunde wat achterover op de bank. ʹNu weten heel wat elementwezens van ons werk af en jongeren melden zich bij ons aan om zich bij ons te voegen. Ook weten we dat het ware doel van onze kaste is, bewuste scheppende wezens te leren worden, zoals jullie mensen dat zijn.’

ʹWat een ongelofelijk verhaal!ʹ zei ik verbaasd. ʹHeeft het iets te maken met het feit dat je me je naam wilt vertellen?ʹ
‘Allesʹ, giechelde hij, terwijl hij zijn handen over zijn buik legde en over de bank rolde van het lachen. Ik wist dat hij lachte om mijn handigheid dat ik dat had geraden. Soms vergat ik gewoon dat hij en ik tot twee heel verschillende soorten behoorden, maar op momenten als dit werd ik daaraan herinnerd. Ik wachtte rustig af tot hij weer tot bedaren was gekomen. Maar omdat hij zag hoe ik naar hem zat te kijken, barstte hij weer in lachen uit en ditmaal schoot ik ook in de lach. We waren als twee kinderen en misschien op de keper beschouwd toch niet zo verschillend.

Langzaamaan kreeg hij zichzelf weer in de hand. Hij nam zijn hoed af en ik zag dat zijn hoofd bedekt was met een dikke bos vuurrood haar. Hij legde zijn hoed op zijn schoot en zei: ʹVoordat ik je ga vertellen hoe ik heet, zal ik je eerst wat over namen in het algemeen vertellen.’ O, O, de zoveelste uitweiding, dacht ik heel snel. Als hij me al had gehoord, deed hij of dat niet het geval was en vervolgde: ʹDe meesten van jullie mensen weten niet eens hun eigenlijke naam, dus jullie weten niet wie je werkelijk bent.’ Onmiddellijk vroeg ik me af of mijn naam wel de juiste voor me was. Tot dit moment had ik daar nooit aan getwijfeld. Mijn ouders hadden me verteld dat ze, toen mijn moeder acht maanden zwanger was, in bed hadden gelegen en dat mijn vader ineens die naam had gehoord -Tanis. Geen van beiden kende een Tanis, maar ze hadden de naam al wel eens gehoord in verband met vrienden van de familie.

Mijn naam is altijd een soort wegwijzer voor me geweest. Als kind was me verteld dat mijn naam afkomstig was van de Cree Indianen en ʹmijn dochterʹ betekende. Later, toen ik volwassen was, had een Cree man me verteld dat de naam Tanis heel speciaal was voor zijn volk en zowel ʹdochter van de hele stamʹ als ʹgeschenk van de Schepperʹ betekende. In de afgelopen paar jaren had ik nog andere betekenissen van mijn naam gehoord. De oude stad Tanis lag in de Egyptische delta en was de hoofdstad tijdens de regering van Ramses II. De stad lag in het kruinchakra van Egypte. En in de Bijbel heet de stad in het Hebreeuws Zoan -door de Grieken Tanis genoemd -de plaats waar de rechtvaardige mensen heen vluchtten na de verwoesting van Sodom en Gomorra.

Mijn leprechaun-vriend volgde mijn gedachten en zei: ʹJouw naam is je juiste, echte naam. Dat zou een naam ook echt voor mens en moeten zijn -hun identiteit.ʹ
ʹVaak ontmoet ik mensenʹ, antwoordde ik, ʹen vergeet dan hun namen omdat die me niet juist lijken te zijn, ze passen niet bij de betreffende personen. Soms noem ik ze zelfs anders dan ze heten.ʹ
ʹMisschien noem je hen dan wel bij hun ware naam, Tanisʹ, antwoordde hij.
ʹIs er nog iets anders dat je me over mijn naam wilt vertellen voordat we het over de jouwe gaan hebben?ʹ vroeg ik plagerig.
ʹIn een minuutje komen we bij de mijne, maar ik wil je graag eerst vertellen waarom elementwezens niet graag hun naam vertellenʹ, zei hij. De spanning nam toe.
ʹDat zou ik graag horenʹ, zei ik met gespeelde ernst. ʹIn de eerste plaatsʹ, begon hij, ʹkrijgen we niet zoals mensen een naam als we worden geboren. We dienen in onze naam te groeien. Pas als we voldoende levenservaring hebben om ons ons eigen levensverhaal bewust te zijn, kunnen we onze naam kiezen. De ouderen moeten het met onze keuze eens zijn, en dat zijn ze als we de juiste naam hebben gekozen.’

Terwijl ik naar hem luisterde, moest ik denken aan vergelijkbare praktijken in de menselijke samenleving. ʹBij sommige inheemse volkerenʹ, zei ik, ʹkrijgen kinderen bij hun geboorte een naam en kiezen vervolgens zelf als ze in de puberteit zijn een tweede. En sommige heel speciale individuen krijgen dan nog een naam van de stam als ze bijzondere daden hebben verricht. Die manier vind ik, net als die van jullie, veel zinvoller dan het conventionele naamgevingsproces bij mensen. Het lijkt ook niet juist bij je geboorte een naam te krijgen van mensen die geen verbinding hebben met je spirituele wezen. Maar je zit vaak wel je hele leven vast aan zoʹn naam. Dus ikbegrijp dus heel goed de betekenis van namen, maar waarom willen elementwezens die niet vertellen?ʹ informeerde ik, in een poging tot het uitgangspunt terug te keren. ʹZoals ik er tegenaan kijk, zou het noemen van hun naam hun ik versterken, en dat is toch wat jullie graag willen.’

ʹDat is waarʹ, zei hij, ʹmaar elementwezens met een sterk ik zouden dan de levensessentie van de zwakkeren kennen en dus in staat zijn die wezens in hun greep te krijgen. Daarom vertellen we mensen onze naam niet. Als ze ons dan zouden roepen en ons om iets zouden vragen, zouden we hen niet kunnen weerstaan.’
ʹWaarom wil je mij dan wel je naam vertellen ?ʹ vroeg ik. ʹIk geef toe dat ik daar van meet af aan nieuwsgierig naar ben geweest, maar ik wil je niet tot iets dwingen dat je tegen je zin zou doen.’
ʹDat is nou precies de reden waarom ik met jou mijn naam wil delenʹ, zei de leprechaun. ʹJe hebt me niet eenmaal gevraagd, iets tegen mijn wil te doen. Bovendien zou je zoiets ook anderen nooit aandoen.’
ʹHebben we er beiden baat bij als je mij je naam vertelt?ʹ bracht ik er gauw tussenin voor hij verder zou uitweiden. Ik begon steeds zenuwachtiger te worden, omdat het kennen van zijn naam nogal wat verantwoordelijkheid met zich mee leek te brengen. ʹDat zul je ervaren als ik hem uitspreekʹ, zei hij, en vervolgde: ʹMijn naam is Lloyd…’

ʹJe naam is niet Lloyd. Zeg me nu je ware naamʹ, zei ik op bevelende toon. Zachtjes zei de leprechaun toen zijn werkelijke naam en terwijl hij dat deed, was het alsof er een hek tussen ons openging. Onze beide energieën stroomden naar elkaar vanuit het centrum van ons hart en vloeiden samen. Terwijl dat aan het gebeuren was, voelde ik hoe ook andere dimensies, andere realiteiten zich voor me openden. Ik wist dat ik door het hek zou kunnen gaan om die te onderzoeken, maar de tijd daarvoor leek me nog niet rijp. Ik deed een stap terug en sloot mijn deel van het hek. De energie van de leprechaun hing eventjes sprankelend in de lucht om vervolgens weer door zijn lichaam te worden geabsorbeerd.

Hij zat naar me te kijken -wijs, vriendelijk en heel anders dan het ondeugende wezen dat ik had leren kennen. Toen ik terugkeek, trok hij zijn energie nog verder in zijn aura terug en werd weer zijn schalkse zelf. ʹZie je, nu ik mijn naam met je heb gedeeld kunnen we samen andere gebieden betredenʹ, zei hij glimlachend.
ʹWaarom wilde je dat ik je een bevel gaf?ʹ vroeg ik, wetend dat hij dat van me had verwacht.
ʹBij naamdeling-ceremonies is het van belang dat beide betrokkenen qua energie tegen elkaar opgewassen zijn. Gewoonlijk houd jij je energie in, uit angst anderen van streek te maken -je probeert minder ruimte in te nemen. Maar in dit geval was het noodzakelijk dat je in je eigen kracht ging staan.’
ʹDank je voor dit geschenkʹ, zei ik.
ʹOns geschenkʹ, corrigeerde hij me.
ʹMag ik anderen jouw naam vertellen?ʹ vroeg ik- ik wilde geen fouten maken.
ʹMeer daarover morgenʹ, zei hij en begon te verdwijnen.
ʹNog een vraagʹ, riep ik hem na. ʹWie was de mens die je honderd jaar geleden ontmoette?ʹ
ʹSteiner. Rudolf Steinerʹ, kwam als een zwakke echo zijn antwoord. (1)

(Fragment uit: ʹEen zomer met het kleine volkjeʹ, hfst 12: ʹde Naamdagʹ)

Noot:
(1) Zie in dit verband ook de uitgave Gesprekken met Elementwezens door Wolfgang Weihrauch en Verena Staël von Holstein (Christofoor 2004):
Het waterwezen dat bij het gespreksproject betrokken is, Etschewit, ‘de Natte’, verantwoordelijk voor de waterhuishouding in de regio waar de gesprekken plaatsvinden en al sinds de ijstijd daar ‘woonachtig’, geeft het volgende aan: “Ik heb 500 jaar nodig gehad om deze gesprekken voor te bereiden. En nu is het tijd daarvoor.”

Weihrauch: “Kun je daarover iets meer zeggen?”

De Natte: “Ik ben begonnen dit idee in de daad om te zetten, toen ik merkte dat de mensen niet meer konden’zien’.Vroeger werd ik hier als een soort watergod waargenomen. Men wierp met Pasen bloemen of een stukje brood in de rivier. En in één klap hield dat op. Jullie antroposofen noemen dat ‘het begin van het bewustzijnzieletijdperk’. Daarom begon ik erover na te denken dat nu communicatie door het woord noodzakelijk wordt.

Ik heb toen gemerkt dat ik deze communicatie langzaam op gang moest brengen. Ik heb de alchemisten bestudeerd, die –zij het nog onbewust-contact met ons opgenomen hebben (…) Pas veel later heb ik dan van het initiatief gehoord en hebben wij natuurgeesten ons aangesloten.”

Weihrauch: “Wat bedoel je met ‘het initiatief’?”

De Natte: “Het initiatief begon door de gesprekken van Rudolf Steiner met de elementwezens. (…) Rudolf Steiner heeft op zeven plaatsen van de aarde wezens aangesproken. Dat gebeurde grotendeels op geestelijke wijze, niet ter plaatse. Hij heeft in de elementenwereld geschouwd of in de verschillende natuurrijken wezens te vinden waren die de noodzaak inzagen zich op gesprekken met mensen voor te bereiden. En deze wezens heeft hij gevraagd die gesprekken in de toekomst ook te voeren. Dat gebeurt niet alleen hier.”

X

[bol_product_links block_id=”bol_55daeeaf06941_selected-products” products=”666818367,666807126,1001004005751439,1001004002418545,1001004009482893,1001004002059515,1001004005546176,666754884″ name=”natuurwezens artikel 2015″ sub_id=”” link_color=”2B5E12″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”2541CC” deliverytime_color=”009900″ background_color=”C2FFE9″ border_color=”16820A” width=”769″ cols=”3″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]