Paul de Blot (1924) werd geboren en groeide op in Indonesië. Na vijf jaar concentratiekamp werkte hij als chemisch technoloog voor de opbouw van de industrie in West Java. In 1948 werd hij voorbereid om aan de opbouw van Hiroshima te werken. Door de politieke omstandigheden kwam hij in Indonesië in het universitair onderwijs voor filosofie en ecologische technologie. Daar werkte hij ook voor de slachtoffers van de mislukte communistische Coupe van 1965.
In 1979 kwam hij op de Business Universiteit Nyenrode, waar hij in 2006 hoogleraar werd in Business Spiritualiteit. Hij studeerde in Indonesië, Duitsland en Nederland filosofie, theologie, fysica, psychologie, spiritualiteit en Indonesische staatsleer en politiek. Op Nyenrode promoveerde hij op de thesis ‘Vernieuwing van organisaties in een chaotische omgeving door vernieuwing van de mens’. Paul de Blot staat in het zakenleven symbool voor de menselijkheid in relatie tot mensen, de Aarde en bedrijfvoering.
x
* * *
x
De wanhoopsdaad van een asielzoeker
© 2012 door Paul de Blot
x
In de krant van 12 april las ik het artikel van een asielzoeker uit Burundi, die met zijn zoon en dochter het land moest verlaten en die toen de hand aan zichzelf sloeg. Het is één van de vele drama’s over asielzoekers die wijst op het contrast van het hart van een vader en het verstand van de politiek.
Het ligt voor de hand dat we in Nederland een beperkte mogelijkheid hebben om vluchtelingen op te vangen. Aan de andere kant is het asielbeleid vaak vastgeroest aan bureaucratische procedures. Het duurt vaak jaren voordat er een beslissing wordt genomen, die vervolgens te weinig rekening houdt met de gevolgen van deze traagheid voor het lot van kinderen.
In het asielbeleid is men zich doorgaans weinig bewust van de diepgaande invloed van een oorlogstrauma.Hier wordt weinig rekening mee gehouden zoals we zien in het drama van de man uit Burundi die zichzelf van het leven berooft. Pas 5 jaar na zijn asielverzoek krijgt hij te horen dat hij terug moet naar Burundi. De moeder van zijn dochter is in de bloedige strijd tussen de Hutu’s en Tutsi’s gedood.
Dit is zeker een traumatisch gebeurtenis die diep in zijn hart gegrift blijft. En nu moet hij met zijn kinderen, na 5 jaar rust, terug naar het land waar hij en zijn kinderen hun trauma hebben opgelopen. Hij ziet in zijn wanhoop geen andere mogelijkheid dan zelfdoding in de hoop dat zijn kinderen mogen blijven. De tragedie die zich innerlijk in de man afspeelt kan niemand begrijpen.
Een oorlogstrauma kan iemand heel diep raken. Ik maak nu nog mee dat de derde generatie van mensen met een diep oorlogstrauma uit de periode van de Tweede Wereldoorlog of de ‘Politionele Acties’ er nog onder lijdt. Dat zien we ook bij veteranen die aan vredesacties hebben deelgenomen en daar vaak diepe traumatische ervaringen hebben opgedaan. Ik weet uit eigen ervaring, na 5 jaar concentratiekamp en 15 jaar werken in concentratiekampen, hoe diep een oorlogservaring je kan ontredderen. Het asielbeleid zou ook met deze trauma’s rekening moeten houden, met name als er kinderen bij zijn betrokken.
Het blijkt dat met een goede opvang veel kan worden bereikt. Ik ken situaties waar asielzoekers door de medebewoners met liefde worden opgevangen, Nederlands leren en zich thuis kunnen voelen. Het is een maatschappelijke taak waar ieder op een eigen manier aan kan werken, door meer aandacht te schenken aan vreemdelingen. Het zijn ook mensen als ieder ander, vaak zwaar gewond door een oorlogstrauma. Ze hongeren naar begrip maar kunnen dit door hun gebrekkige kennis van het Nederlands niet goed uiten.
Gelukkig loopt de integratie op veel plaatsen redelijk goed, maar het blijft belangrijk om hier voortdurend aandacht aan te besteden. Nederland is van oorsprong een christelijk land en in elk geval een land dat de mensenrechten ondersteunt. Dat vraagt van ons, dat we ook in onze maatschappelijke verantwoordelijkheid voor vreemdelingen een menselijk gelaat tonen.
Paul de Blot SJ
Hoogleraar Business Spiritualiteit
Nyenrode Business Universiteit
Weet niet of het relevant is om te vermelden, maar zag gisteren een stukje tv-uitzending over het departement dat verantwoordelijk is om de benodigde reisdocumenten te verkrijgen om vluchtelingen daadwerkelijk het land uit te krijgen. Dat was een zooitje, gaat dus vaak mis en men zit niet te springen om te helpen, sprake van vriendjespolitiek, machtsmisbruik, manipulatie, etc…Ter info.
Achter de zg. rechtvaardigheid-voor-ieder van het rechtssysteem, gaat de grootste ongelijkheid en willekeur schuil die je je kunt bedenken.. Een goed verhaal van meneer de Rechter en voila, de democratie is weer gered.. Wat een perfect systeem.. Of is het zoals Aristotoles zei: Democratie is het minst slechte van alle maatschappelijke systemen..!
Relevant, John………….
De mens is altijd een gelukszoeker geweest. Door andere oorden op te zoeken, hoopte hij daar een beter leven te kunnen opbouwen. Het was nooit anders. Dan is men het fenomeen gaan benoemen : landverhuizer, asielzoeker, allochtoon, vluchteling. En zie, eens een naam gegeven verdwijnt de mens achter een etiket en gaat men hem ook nog in categoriën onderverdelen.
Je bent ofwel een economische asielzoeker : de slechtste categorie want die kunnen op het minste begrip rekenen. Die willen òns geld, werk, vrouwen inpikken etc. Ofwel ben je op de vlucht voor het oorlogsgeweld in eigen land. Dan verdien je een tikkeltje medelijden. Maar pas op! Wanneer je het ongeluk hebt op de vlucht te zijn voor bondgenoten van je asielland, dan heb je brute pech. Ik zat ooit op de trein naast een piepjong kereltje dat verantwoordelijk was voor het beoordelen van asielaanvragen. Hoe dat ventje over die mensen sprak! Allemaal profiteurs, leugenaars, uitschot dat het eigen land uitgespuwd was…. Om van te kotsen. Waarschijnlijk deed dat groentje niets anders dan zijn meerderen napraten. Je kan je voorstellen met hoeveel inlevingsvermogen de asielaanvragen behandeld worden.
Democratie is ook een vorm van dictatuur (geworden) van de bureaucratie…
Hoe meer regels, hoe minder men kan en mag en zo wordt vrijheid ingeperkt.
Amerika neemt daarin het voortouw en wij volgen braaf met enige vertraging.
Democratie en imperialisme komen zodoende dicht bij elkaar.
En zo komen we weer bij een aantal machtswellustelingen aan wie hier in wanttoknow al (te?) veel aandacht is besteed.
Als u begrijpt wat ik bedoel……zou Olie B.Bommel zeggen.
Dat boek “de brug naar Spiritualiteit en leiderschap” zou verplicht kost moeten zijn voor politici, managers en iedere student.