x
De top-5 van punten van Spijt voor stervenden.
2012 WantToKnow.nl/.be
© vertaling Guido Jonkers – WantToKnow.nl
x
Een verpleegster legde de meest eenvoudige spijtuitingen van mensen vast, die in de laatste fase van hun leven, op hun sterfbed feitelijk, dit met haar deelden. Hier lees je het hele artikel. Een paar van de punten bovenaan het lijstje? ‘Ik wou dat ik niet zo hard gewerkt had’ en ‘Ik wou dat ik de moed gehad had, om mijn gevoelens te tonen.’ Wat zouden jouw laatste punten-van-spijt zijn, op je laatste levensdag?
Er werd geen melding gemaakt van ‘meer sex’ of over ‘bungee jumps’.. Een palliatieve zorgzuster, die stervenden in hun laatste levensfase vraagt naar spijtpunten, heeft de meest voorkomende punten bekend gemaakt, die we hebben aan het einde van ons leven. En bij deze top-punten hoort, vooral bij mannen in het bijzonder, de wens ‘dat ze niet zo hard gewerkt hadden in hun leven’..!
Bronnie Ware is deze Australische zuster die verschillende jaren in de pallitatieve zorg werkzaam was, daarbij de zorg hebben over patiënten in de laatste 12 weken van hun leven. Zij legde deze laatste openhartige uitlatingen van de stervenden vast op haar blog dat Inspiration en Chai heet en dat op een gegeven moment zoveel aandacht trok, dat zij besloot om haar informatie te delen in een boek. Dit boek kreeg de naam: The Top Five Regrets of the Dying, dus ‘De Top 5 spijtbetuigingen van stervenden’.
Bronnie Ware schrijft over de ongelooflijke visionaire helderheid van deze mensen aan het einde van hun levens en hoe wij weer van hún wijsheid kunnen leren. “Toen hen werd gevraagd of ze nog spijt hadden van iets, of dat ze iets konden noemen wat ze eigenlijk anders hadden willen doen in hun levens, dan kwamen er telkenmale dezelfde, gemeenschappelijke thema’s aan de orde”, aldus Bronnie Ware.
En hier is dan die top-5 van spijtpunten van de stervenden, zoals opgetekend door Ware:
1. Ik zou willen dat ik de moed gehad had, om een ‘waar’ leven te leven. En niet het leven dat ánderen van me verwachten.
“Dit was feitelijk het meest voorkomende spijtpunt. Wanneer mensen zich realiseren dat hun leven bijna voorbij is, en er klaarblijkelijk helder op terug kunnen kijken, dat is het ook eenvoudig om te zien hoeveel onvervulde dromen er nog zijn. De meeste mensen waren nog niet in staat geweest om maar de helft van hun dromen te eren en gingen sterven met het idee dat dit kwam door de keuzes die ze niet, of wél gemaakt hadden. Gezondheid rijkt een ongelooflijke vrijheid aan, die weinigen zich realiseren, totdat mensen tot de ontdekking komen dat ze deze vrijheid kwijt zijn.”
2. Ik zou willen dat ik niet zo hard gewerkt had.
“Deze wens kwam uit de mond van elke patient die ik heb verpleegd. Ze misten de onbevangen jeugd en de kameraadschap van hun ouders. Vrouwen spraken ook over dit gemis en deze spijt, maar omdat deze vooral uit een oudere generatie kwam, bleken het vrouwen te zijn die niet eens als kostwinners hadden geleefd. Maar álle mannen die ik heb verpleegd, hadden diep en diep spijt van het besteden van zoveel tijd aan het lopen in de de tredmolen van het kostwinnerschap.”
3.Ik zou willen dat ik de moed gehad had om mijn gevoelens te uiten.
“Veel mensen bleken gevoelens te hebben onderdrukt, teneinde de lieve vrede te bewaren met anderen. Het resultaat daarvan was dat ze een middelmatig bestaan hadden geleefd, en nooit in staat waren geweest om zichzelf te worden.. En velen bleken ziektes te hebben ontwikkeld, als gevolg van de bitterheid en wrok die ze daardoor bij zich droegen.”
4. Ik zou willen dat ik contact was gebleven met mijn vrienden.
“Vaak waren ze niet in staat om zich de volledige waarde van oude vriendschappen te realiseren, totdat ze in de laatste weken van hun leven waren belandt. Het bleek dan vaak niet meer mogelijk om hun oude vrienden op te sporen.. Veel van deze mensen hadden zich zo in hun levens vast gebeten, dat zij deze ‘gouden vriendschappen’ hadden laten wegglippen door de jaren heen. Er waren diepe spijtgevoelens over het niet op de juiste manier waarderen van de vriendschappen; het niet besteden van genoeg tijd en inspanningen eraan. Iedereen mist zijn vriendschappen als hij stervende is.”
5. Ik zou willen dat ik mezelf meer had toégestaan om gelukkig te worden.
“Ook weer een verrassend veel voorkomende, en dus ‘normale’ wens van de stervenden. Velen van deze stervenden realiseerden zich niet, dat het bereiken van geluk, een keuze is. Ze waren verzand in oude patronen en gewoontes. Het zogenoemde ‘comfort’ van de familieband, had hun emoties overgenomen, evenals hun fysieke levens. De ángst voor verandering had hen ánderen ervan weten te overtuigen, evenals zichzelf.., dat ze tevreden waren, terwijl ze diep van binnen, voluit wilden lachen en idiotie in hun leven hadden willen hebben..”
Dus… Wat is jouw grootste spijtpunt op dit moment. En wat wil jij nog ten diepste bereiken of veranderen vóórdat je sterft..?
* * *
Ik weet nu dat ik nooit zal sterven, maar als ik mijn fysieke lichaam zou verlaten, dan heb ik nergens spijt van.
Alle ervaringen hebben mij dan gemaakt tot wie ik dan ben, en daar ben ik trots op.
En waarom zou je spijt hebben als je weer gewoon incarneert en weer verder gaat met nieuwe ervaringen die je steeds bewuster maken, heerlijk toch!
Bewustzijn blijft gewoon groeien.
@Raymond, helemaal waar!
Zodra je door hebt dat je niet kunt verliezen als spiritueel wezen met menselijke ervaring, dan gaan de poorten naar het koninkrijk van vrijheid open is mijn ervaring…
Neemt niet weg dat je je dierbaren zult missen op het moment als zij weer terugkeren, maar wetenden dat ze nooit echt weg zijn, tja dat is een heerlijk en gelukkig inzicht.
Bronnie Ware= De ware bron.
De bron zijn altijd de 5 elementen. Vuur, aarde, water, lucht en ether. Het magische pentagram met haar haar 5 puntige ster en omschreven cirkel gelijk het Ankh-kruis dat is inderdaad altijd Leven.
zolang je leeft heb je de mogelijk jezelf en je omgeving in goede zin te veranderen. Zorg dat jezelf kunt accepteren met negatieve en positieve eigenschappen. Vaak in de contra geweest met anderen in het verleden. Altijd contact blijven met andere als die betweterige ego zijn kop doet uitsteken. Het was nooit dialoog altijd discussie. De andere en ik na de explosie moe en verbijsterd. Wat kost dat veel energie. Waar ging het toch over? Overtuiging heeft geen enkele zin. Oorlog heiligt nooit de middelen. Hoe blijf je in goede verstandhouding? Wat wegen mijn principes erg zwaar. Ik ben er achter gekomen dat principes niet bestaan. ik moet instaat zijn te kunnen veranderen anders blijf mijn bewustzijn stilstaan. En dat is toch niet wat ik wil. Veranderen doet groeien. Bewustzijn botst wel eens met andere bewustzijn en dat geeft een explosie. Laat er geen gras over groeien. Besef dat er altijd een mogelijkheid is om elkaar onder ogen te durven zien hoe moeilijk het ook is. Juist het goed verwerken van die ‘missers’ geef mij enorme energie en blijheid. Het heeft veel jaren geduurd om te beseffen. Gelukkig kan ik daarmee in het Nu daar goed mee over weg. Ik begrijp mezelf beter en daardoor begrijpen mensen mij ook. Ik verwacht met huidige bewustzijn groei dat ik aardig op de juiste weg bent en als mijn omgeving dat ook ervaar dan kan het voor mij niet stuk. Niets is meer een obstakel en daardoor wordt alles mogelijk. Wat is het leven toch verrukkelijk.
Als ik het over zou mogen doen zou ik het heel anders doen en als ik het dan over mag doen doe ik het weer anders. Daarom loop ik voor de zoveelste keer rond om weer te ontdekken dat ik het heel anders had kunnen doen. 🙂
Ik heb maar 1 kans per leven, je kan niet even , pakweg 15 jaar terug of zo. Jammer is dat eigenlijk, vind ik.
Maar spijt heb ik nergens van. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik ben wie ik ben door de ervaringen en ondervindingen en vooral de mensen die ik tot nu tegen kwam.
Er is trouwens een voortraject, als je dit zo zou kunnen noemen, aan de periode dat mensen spijt gaan krijgen als men beseft er niet lang meer te zullen zijn.
Bij velen is er juist een beschuldigen van partner, kinderen, ouders, werkgevers, dokters enz.van de ellende die ze moesten en nu moeten doorstaan. En vooral voor het onbegrip van hun omgeving zoals dat dan ervaren wordt. (Het is vaak helemaal niet zo maar een doof mens ziet niet veel). En dan komt er een tijd van berusten. En vermoedelijk is dat de periode dat men overdenkt wat er nu eigenlijk mis is gegaan waardoor alles niet zo fijn was als het had kunnen zijn.
We leven in een cultuur waar er vaak niet gepraat word over wat men op het hart heeft. Dat maakt mensen vaak eenzaam in de laatste momenten van hun leven. Gelukkig zijn er verzorgers met veel geduld en liefde die naar bepaalde zaken durven vragen. Dat is voor velen vast een enorme opluchting om hun hart te kunnen luchten en te horen dat ze worden begrepen door iemand.
wij zijn allen kinders Gods. Wij kunnen scheppen gelijk Haar. Wij zijn instaat te materialiseren en dematerialiseren dat weten alle ingewijden die niet meer gebonden zijn aan 3d. Wat u in hogere dimensies kunt is ook mogelijk in 3d. Maar we blokkeren ons zelf. 3d is erg dichte materie om daarin vorm te geven. Er is veel denk-, voel- en doe en wilskracht nodig. En energie vormgeven is leren concentreren en visualiseren.
Waarom lukt het ons niet in 3d te materialiseren? Alles wat we naar de Cosmos sturen dat moet vanzelfsprekend zijn en daarin moeten we geloven. Een gedachte zoals ‘het kan echt niet’ -dat beseffen velen niet- is ook creatie en vormgeving.
En zolang we tegenstrijdige signalen de Cosmos in sturen kunnen we niet materialiseren wat we willen in 3d. Daarom is onze Aarde in 3d een van de moeilijkste maar meest uitdagenste leerscholen voor zielen die hier komen. Boud gezegd u kunt zomaar door een gesloten deur (in 3d) lopen, want volgens kwantumfysica bestaat materie meer uit ether(ruimte) dan deeltjes. Zielen uit hogere dimensies kunnen dat omdat het vanzelfsprekend is waarom u en ik dan niet?
Snap u het (nog) niet helemaal? U bent er nog niet klaar voor even goede vrienden.
Ik kan het zelf ook nog niet. Als u creatief bent is niets onmogelijk. U creeert nu toch ook al? Verdriet, blijheid, essenties, smaak zijn toch materialisaties in een hogere dimensie. Wij ervaren ze maar zijn ze fysiek tastbaar in 3d?
Waarom ik dit schrijf het kwam zomaar binnen en gaat er zo ook uit. Tanis Helliwell, Hé Soulsister Thanx.
Monika tijdreizen(ook naar het verleden) is dan mogelijk.
En waarvoor ik spijt heb, voor alle momenten dat mijn ego de kop uitsteek . Maar daar heb ik de wet van Murphy voor. Die is onberispelijk en plaats mij met beide voeten terug op Aarde. Mocht ik het overdoen dan koos ik dezelfde pad, maar met het bewustzijn dat ik NU heb.
Angst is een slechte raadgever. Bedenkt altijd dat een hoge trillingsfrequentie altijd het kwade dematerialiseert. Wanneer ik meegaat met het kwade daalt mijn trillingsgetal, ongeacht hoe hoog mijn spirtuele niveau is. Dus mag ik het weer overdoen.
Daarom bewust worden en dan meteen weer vergeten. Hechten en daarna meteen onthechten. Vasthechten aan de materie is stilstaan en nooit beweging. Bewustwording is altijd beweging. Panta Rei zou Johan Oldenkamp gezegd hebben.
Hou niets voor je zelf geeft het aan anderen. Dat is niet het zelfde als ik accepteer mijzelf niet. Begin bij jezelf en rest komt vanzelf wel.
lezer, kun je me uitleggen wat je met deze reactie bedoeld. Ik zie het verband niet met wat ik hier heb neergezet. Ik voel me dus verre van aangesproken. 😀
sorry Selene, sorry Monika. Wie zich verder aangesproken voelt. Wie de schoen past trekke hem aan. Uw schrijven was alleen aanleiding voor mijn inspiratie. Ik groet u.
Met het ouder worden, heb ik mijn hele levensloop zonder enige spijt leren te aanvaarden. Neemt niet weg dat ik soms nog denk : “Had ik maar…” om mezelf dan onmiddellijk te corrigeren. Want, zonder al die ervaringen was ik niet wie ik nu ben en stond ik niet waar ik nu sta : op de springplank naar ascensie.
Ben altijd een beetje eigenzinnig mijn eigen weg gegaan, tegen veel ‘goede raad’ in. Op die momenten dacht ik soms, waar ben je toch mee bezig, waarom heb je niet geluisterd? Later bleek steeds weer dat ik de juiste (maar moeilijkste) weg had gekozen. Om ten lange leste te beseffen dat ik mijzelf naar het enige mogelijke uitgangspunt voor ascensie had gewerkt. Mocht ik nu sterven, ik zou zeggen : “Het is volbracht”, zonder enige spijt. En mijn dierbaren? Vanuit de astrale wereld zal ik ze vaker en échter kunnen zien dan nu het geval is.
Relativeringsvermogen is de zegen van de ouderdom.
Selene bedankt voor het goede gebaar: keep on smiling.
Ook zinvol om de top vijf van spijt van zij die gaan sterven te herformuleren in hoe wel te leven: doe wat je zelf wilt, wat goed voelt, niet wat anderen van je verwachten. Werk maar werk met mate. Uit je gevoelens. Onderhoud het contact met je vrienden en kies ervoor om gelukkig te zijn.
Geluk mag dan wel een keuze zijn, maar als je vanaf je negende levensjaar al ernstig ziek bent, valt dat niet mee.