Ontsporing op meerdere lijnen..!

x

x

Ontsporing op meerdere lijnen

2018 ©Arend Zeevat | deze versie WantToKnow.nl/be

x

Bloed op de rails.. Het is een voor bijna iedereen waar te nemen gegeven dat onze menselijke maatschappij volkomen ontspoord is geraakt. We leven dan dus ook in een volledig ontspoorde en ontmenselijkte realiteit. Dit houdt in dat velen binnen dit maatschappelijk ontmenselijkende systeem het spoor bijster raken. Tijdens een onlangs geplande treinreis van Zevenaar naar Maarn, werd ik opnieuw weer eens met mijn neus voluit op de menselijke gevolgen van deze ontspoorde en ontmenselijkende maatschappij gedrukt. Ik had mijn reis van tevoren gepland op een redelijkerwijs te halen tijdschema van aankomst in Maarn. Maar tot mijn grote verbazing zag ik bij aankomst op het treinstation Zevenaar, na een noodzakelijke tien kilometer lange fietstocht te hebben ondernomen, dat het daar één grote chaos was.

Op het station stonden meerdere treinen stil, waaronder een internationale Inter City Express, die vanuit Duitsland op weg was naar Amsterdam. Normaal gesproken raast die trein voorbij aan het station. Er stonden ook meerdere regionale treinen stil. Verder liepen er vele veiligheidsambtenaren in gele hesjes rond, die reizigers informeerden over de mogelijke voortgang van hun reis.

Treinsuïcide
Natuurlijk waren er ook vele verwarde en veelal met een achterban telefonerende treinreizigers. Voor het station stond een grote menigte te wachten op wat komen zou. Zij bleken op vervangende bussen te wachten. Bij navraag bij één van de gele hesjesdragers en daarna uit de via de omroepinstallatie op het station omgeroepen mededeling, bleek er op het door mij te bereizen traject tussen Zevenaar en Arnhem een aanrijding te hebben plaatsgevonden van een trein met een persoon.

Een mens dus! Het was een mechanische botsing tussen een mens van vlees en bloed en een wonder der moderne techniek. Er bleek tussen mijn vertrekstation en Arnhem dus een wanhopig ontspoord medemens zijn/haar leven te hebben willen beëindigen, door voor een aanstormende trein te springen. Dit veel voorkomende fenomeen heeft in de afgelopen jaren het begrip treinsuïcide opgeleverd.Het resultaat van de keuze van deze emotioneel ontspoorde medemens was, dat er in mijn regio en zelfs dus in de Duits aangrenzende regio een chaos op het spoor ontstond.

Ja, de gevolgen van een individueel besluit kunnen dus verstrekkende gevolgen hebben, waar vele mensen een bezwarende belasting aan kunnen ervaren. Die persoonlijk bezwarende belastingen zijn vervelend, maar daar valt met het nodige geduld nog wel mee te leven. Waar ik in dit artikel echter de aandacht op wil richten is de wanhoopsdaad van die enkeling, die deze chaos mede heeft veroorzaakt. Deze enkeling is, zoals uit de rest van het artikel zal blijken, minder enkel dan velen denken.

In Zevenaar resulteerde het in ieder geval in wachttijden ten aanzien van de te hulp geroepen vervangende bussen. Het duurde een behoorlijke tijd totdat deze verschenen. Daardoor moesten velen langere tijd in de kou staan te blauwbekken, in de hoop toch zo snel mogelijk in een verwarmende bus te kunnen stappen die hen naar Arnhem zou kunnen brengen. Dit gold dus ook voor mij.

Me first..
Het is altijd interessant om de sociale fenomenen in dit soort situaties waar te nemen. Voor het station stonden zeker meer dan honderd mensen te wachten op een verlossende bus, die hen uit hun door koude bepaalde ellende zou gaan verlossen. Zodra er een bus verscheen ontstond er een stormloop op die bus, om toch vooral maar van een zo fel begeerde zitplaats verzekerd te kunnen zijn.

Gelukkig waren er de gele hesjes dragende ambtenaren, die in samenspraak met de buschaufeur en afgemeten op het aantal nog beschikbare zitplaatsen, een gepaste hoeveelheid smachtend wanhopige reizigers geordend toeliet in de bus. Bij iedere na verloop van tijd volgende zich aandienende bus werd dit ritueel herhaald.

Langzaam werd de menigte wachtenden dus kleiner, hoewel er nog een tijdje een verse aanvoer was van tijdelijk in Zevenaar gestrande reizigers. Bij de stormloop op iedere volgende verlossende bus, aanschouwde ik meestal hoe de menigte zich bewoog. Ik trachtte daarbij in te schatten of ik met behoud van mijn menselijkheid een plek in die bus meende te kunnen bemachtigen. Ik voelde er namelijk niet zo veel voor om, door met ellebogenwerk voor te dringen, de belangrijkheid van mijn ego te benadrukken.

Lotsverbondenheid
Ik heb dit soort onfortuinlijke situaties eerder meegemaakt en merkte dan steeds weer, dat er in die door meerderen gedeelde omstandigheden een bepaalde lotsverbondenheid ontstaat. In de door het noodlot van een enkeling bepaalde omstandigheden, die een ontspoorde wanhoopssprong op het treinspoor had genomen, leken velen door een gemeenschappelijk lot tot elkaar veroordeelden een verbondenheid te ervaren.Waardoor de gelegenheid zich voordeed om door gesprekken met anderen in contact te komen.

Zelf ben ik dan ook meestal wel degene die nogal snel zo’n contact maakt. De inhoud van de gesprekken die daardoor ontstonden, was inhoudelijk nogal variabel. Maar soms ook heel leerzaam. In de hierboven beschreven situatie op station Zevenaar, had ik een aantal bussen aan mij voorbij laten gaan. Met als gevolg dat ik drie uur lang heb staan blauwbekken, een paar leuke gesprekken heb gehad en uiteindelijk toch in een bus terechtkwam. In deze bus kwam een man naast mij zitten, waarmee ik ook in gesprek raakte.

In dat gesprek bleek dat hij in een omgeving in Noord-Holland woont, waar verschillende psychiatrische instellingen in de buurt van spoorlijnen gevestigd zijn. Iets dat op meerdere plaatsen in het land zo schijnt te zijn. De man vertelde mij dat het daar een veel voorkomend gegeven is, dat er emotioneel ontspoorde medemensen op het spoor springen voor een aanstormende trein, met het inmiddels wel bekende tragische resultaat. En natuurlijk de nodige traumatiserende gevolgen voor anderen, zoals de machinisten die het zoveelste bloederige ritueel mogen aanschouwen, waar zij als mens geen aandeel in noch schuld aan hebben.

Toename aantal treinsuïcides
In het jaarverslag van 2015 geeft de beheersmaatshappij van het Nederlandse spoorwegennet, Prorail, aan dat er in dat jaar een toename heeft plaatsgevonden van het aantal zelfdodingen op het spoor. Het waren er toen 223, terwijl het een jaar eerder nog 192 waren (HIER). In het OV-magazine van 7 julli 2014 (HIER) wordt het aantal trein-suïcides in Nederland vergeleken met andere Europese landen. Citaat:

“Nederland kampt met een van de grootste aantallen zelfmoorden op het spoor in Europa. Jaarlijks maken rond de 200 mensen een eind aan hun leven op het spoor, oftewel bijna 1,4 gevallen per miljoen treinkilometer. 

Alleen in Tsjechië komen relatief nog meer suïcides voor, blijkt uit het Railway Safety Performance Report dat de EU heeft gepubliceerd. Sinds 2008 stijgt het aantal zelfmoorden op het spoor in Europa. Die stijging is ook te zien in Nederland, hoewel het aantal in 2012 weer licht daalde.”

In de Wikipedia (HIER) staat het volgende vermeld over treinsuïcides:

“Afkomst van slachtoffers

Hoewel er maar weinig bekend is over treinsuïcides, heeft een recent Nederlands onderzoek meer duidelijkheid gebracht over de afkomst van slachtoffers. Sinds 1986 houden de Nederlandse Spoorwegen een databestand bij van alle treinsuïcides. Hieruit blijkt dat 64,5% van de slachtoffers man is en de gemiddelde leeftijd 39,1 jaar bedraagt. Het jongste slachtoffer was 11 jaar, de oudste 88 jaar. 65% van de slachtoffers heeft een achtergrond in de psychiatrie, hetgeen 7% hoger is dan bij alle zelfdodingen.

Regionale spreiding
Uit een casus uit het onderzoek van Van Opwellingen blijkt dat een groot deel van trein-suïcides plaatsvindt nabij een psychiatrische instelling. In de provincie Drenthe vonden in een periode 57 zelfdodingen op het spoor plaats. 15 Van deze zelfdodingen vonden plaats op een trajectdeel van 2 kilometer. Naast dit trajectdeel bevindt zich een psychiatrische instelling. Op een subtraject, op 100 meter van deze instelling, vonden 5 van de 15 zelfdodingen plaats. 

Nabij een ander psychiatrische instelling vonden 10 van de 57 zelfdodingen plaats. In de gehele provincie Drenthe vonden dus ten minste 25 van de 57 zelfdodingen op het spoor plaats in de nabijheid van een psychiatrische instelling.”

Zelfmoord is een taboe
Velen, waaronder ik, vragen zich af waarom zoveel psychiatrische instellingen in de buurt van spoorlijnen zijn gebouwd. Een voor de hand liggend antwoord op die vraag is de relatief lage grondprijs. Vanuit een complotrealiteit beschouwd zou men daar nog andere conclusies aan kunnen verbinden. Daarnaast heeft Nederland de grootste spoordichtheid in Europa, waardoor er relatief veel treinen rijden, er vele stations en spoorwegovergangen zijn (HIER en HIER). Prorail doet, door middel van het nemen van preventieve maatregelen op risicotrajecten, er alles aan om het aantal treinsuïcides te verminderen. Die maatregelen lijken effect te hebben (HIER).

De man die naast me zat in de bus vanaf Zevenaar naar Arnhem, vertelde me echter dat zijn vrouw er ook voor gekozen had om uit wanhoop voor een trein te springen. Nogal heftig dus. Daardoor kwamen we te spreken over euthanasie-procedures in Nederland. Het was de mening van die man dat deze veel te langdurig zijn, waardoor mensen in acute psychische nood tot wanhoopsdaden gedreven worden, zoals het voor een trein springen. Het beëindigen van het eigen leven is over het algemeen nog een groot taboe. Bij het spreken daarover worden alle gesprekspartners in hun oordeel daarover geconfronteerd met hun eigen visie op leven en dood.

Gelegaliseerde euthanasie..
Op politiek niveau is men al langere tijd ermee bezig om de ‘vrijwillige’ keuze tot het beëindigen van het eigen leven (euthenasie) van een legaal wettelijk kader te voorzien (HIER, HIER en HIER). Dit onderwerp is natuurlijk een uiterst gevoelige zaak. Met name als de staat zich meent te moeten bemoeien met de individuele keuzes die mensen maken, terwijl ze zelf door haar maatschappelijke structuur en inrichting mensen het leven behoorlijk zuur maakt (HIER) en in Verweggistan met militaire middelen meewerkt aan het onvrijwillig beëindigen van vele levens.

Daarom kleeft er aan die staatsbemoeienis toch altijd weer een sfeer van controle en zelfs uiteindelijk een mogelijk misbruik in het kader van een nationaal toegepaste depopulatieagenda. Dit is in de ogen van velen natuurlijk weer veel te ‘complotterig’ gedacht. Dan komt ook de belangenverstrengelende verbinding tussen overheid en Big Pharma in beeld. Zo heeft voormalig minister Schippers van VWZ zich bemoeit met een farmaceutisch product dat de zelfverkozen actieve levensbeëindiging tot doel had. De zogenaamde pil van Drion (HIER).

Oorzaak en symptoombestrijding
Het blijft natuurlijk een uiterst bizar en tegengesteld fenomeen, dat nationale staten naar believen door militaire acties waar dan ook ter wereld het leven van onschuldige mensen menen te kunnen beëindigen. Maar daarnaast een vinger in de ‘levenspap’ willen hebben van hen die uit ‘vrije wil’ hun eigen leven willen beëindigen.

Het is en blijft een gecompliceerd vraagstuk, waar vele factoren mee verbonden zijn en ik niet direct een oplossing voor heb. Ik heb echter wel een visie op het achterliggende probleem, waar het euthanasievraagstuk een symptomatische uiting van is. In mijn beleving kunnen we ons hierbij eindeloos blijven blindstaren op het symptoom van een toenemend aantal mensen, die hun leven als zinloos ervaart.

Maar wat is nu de oorzaak van die gevoelens van zinloosheid? In mijn beleving is de werkelijke oorzaak, dat de zinloosheid van het bestaan een integraal deel uitmaakt van een maatschappij, die mensen op een materialistische wijze hersenspoelt en hen daarmee iedere geestelijk geïnspireerde zingving van het leven ontneemt. Dit is in mijns inziens een veel groter van belang zijnd thema.

We worden in een wereld geboren, waarin ieders individuele kwaliteiten op een nogal dwingende manier ondergeschikt worden gemaakt aan de belangen van een zinloos dictatoriale economie. Daardoor zijn mensen tot een Burger Slaven Nummer verworden. Welke zin kan men beleven aan het een Burger Slaven Nummer zijn???

Zinloos overleven
Het gevolg daarvan is dat men totaal gefocust raakt op het financieel/economisch overleven. Onbewust worden de meeste menselijke relaties hierdoor bepaald. Wanneer er op dat vlak tegenslagen te incasseren zijn, dan willen mensen nog wel eens wanhopig worden. We leven dus in een maatschappij die ons gevangen zet in een voortdurende modus van stress, overlevingsdrang en angst voor verlies. Als dit het enige is waar we ons mee bezig mogen houden, dan is dat inderdaad volkomen zinloos.

Want alle consumptiedrang ten aanzien van materiële bezitsvergaring is gericht op het verzamelen van vergankelijkheid en is dus zinloos. Alle door hard werken vergaarde bezittingen kunnen immers niet meegenomen worden in het graf of de crematorium-oven! Werkelijke zinvolheid hangt in mijn beleving samen met het verkrijgen van een duurzaam gevoel van vervulling, wat niets met materiële bezitsvergaring te maken heeft. De maatschappij waar wij in leven indoctrineert ons echter dusdanig, dat het nastreven van een duurzaam innerlijke vervulling sterk ontmoedigd wordt.

Hieronder een citaat in dit kader, van de website Joop (HIER):

“Vermoord door de maatschappij

Bij de Nederlandse Publieke Omroep is er deze week aandacht voor het toenemende aantal zelfdodingen en pogingen daartoe in Nederland. De cijfers die in het artikel genoemd worden zijn ronduit schokkend: Jaarlijks doen ongeveer honderdduizend mensen een poging tot zelfmoord. In 2013 beroofden maar liefst 1854 mensen zich van het leven.

 De redenen voor mensen om zichzelf het leven te benemen zijn ongetwijfeld divers van aard, maar het is veelzeggend dat sinds het begin van economische crisis het aantal zelfdodingen met 30% is gestegen. Volgens de GGD Den Haag komt zelfdoding onder mensen met een uitkering, 5 – 8 x vaker voor. Als verklaring hiervoor worden genoemd het sociale isolement en de financiële onzekerheid die voortvloeit uit het aangewezen zijn op een uitkering.”

Zoals in het  hiervoor weergegeven citaat terecht wordt aangegeven kunnen natuurlijk andere persoonlijk gerelateerde zaken, zoals onverwerkte trauma’s een rol spelen in de psychische ontreddering en de zelfverkozen levensbeëindiging. Maar ook dit vindt allemaal plaats binnen maatschappelijk bepaalde kaders die het mogelijk maken en zelfs vaak faciliteren. Er is de bizarre maatschappelijke tegenstelling tussen het enerzijds ter meerdere eer en glorie van de medische technologie het leven zo lang mogelijk kunstmatig in stand te willen houden, en anderzijds het leven van individuen zo ontzettend gemakkelijk op verschillende manieren te vernietigen. Welke zin daaraan te ervaren valt is met ons menselijk begripsvermogen niet te vatten.

Eigenzinnig
We kunnen alleen door een bewuste inspanning onszelf op individueel niveau van deze maatschappelijke fenomenen bevrijden. Dit kunnen we doen door het leven van binnenuit een zin te geven, die gerelateerd is aan een door onszelf gevoelde levenstaak met de erbij behorende ontwikkelde persoonlijke kwaliteiten. Een zin die verbonden is met de ondersteunende en inspirerend geestelijke realiteit in onszelf.

Zingeving is immers een persoonlijk proces, dat met de bewuste beleving van het eigen leven te maken heeft. Een mens die de zin van het eigen leven bewust beseft en daarin door anderen ondersteund wordt, zal ook beter bij kunnen dragen aan het ondersteunen van het zingevingsproces bij anderen en dus aan de zingeving van de menselijke samenleving als geheel.

Het geheel is immers meer dan de som der delen! Vanzelfsprekend speelt de praktische vormgeving van de begrippen Vrijheid, Gelijkwaardigheid en Broederschap hierbij een essentiële rol, zoals ik dat in mijn vorige artikel ‘Wat is Macht?’ heb weergegeven.

Daarom wens ik een ieder een vervullende ervaring van veel zinvolheid in het eigen bestaan toe.

Arend Zeevat

8 februari 2018