Het museum van mijn ziel..

x

x

x

Het museum van mijn ziel..

2017 © Arend Zeevat | deze versie WantToKnow.nl/be

 x

Als ik mij in mijn eigen vertrouwde omgeving van mijn appartement terugtrek, dat ik geheel met mijn smaak, voorkeur voor kleur en tweedehands spullen heb ingericht, begeef ik me in het huidige levensmuseum van mijn ziel. Alle voorwerpen daarin vertellen hun eigen verhaal. Ieder verhaal vertegenwoordigt aspecten van het leven dat ik tot nu heb geleid en van een gevoelsmatige verbinding met vorige levens. Verhalen van verre reizen in de geest en op aarde, maar vooral levensveranderende ontmoetingen. Al deze aspecten hebben mij in het verleden gevormd tot wie ik nu ben.

Met dankbaarheid en ontroering kan ik soms vol vertedering kijken naar de mensen die met deze voorwerpen verbonden zijn geweest. Ik kan me voorstellen dat dit gegeven voor meerderen herkenbaar is. We dragen immers allemaal vanuit ons persoonlijke verleden een innerlijk zielsmuseum met ons mee, dat zich weerspiegelt in onze persoonlijk uiterlijke sfeer waar we ons in thuis voelen. Velen zijn echter geneigd om die persoonlijke sfeer bedreigd te voelen door wat er in de grote boze buitenwereld aan destructieve ontwikkelingen plaatsvindt.

Men kijkt met waardering terug naar de briljante leraren,
maar met dank voor degenen die onze menselijke gevoelens hebben aangeraakt.

Het leerplan bestaat uit zo veel noodzakelijk ruwe grondstoffen,
maar warmte is het essentiële element voor de groeiende plant en voor de ziel van het kind.

Carl G. Jung (psychiater/psycholoog)

De mensen in mijn museum waren mensen die allemaal hun eigen verhaal te vertellen hadden en een deel daarvan met mij hebben gedeeld. Zij hebben een momentopname van hun zijn aan mij laten zien, hun worsteling, hun zorgen, hun leed, maar ook hun vreugde, inspiratie en enthousiasme. Zij hebben hun mens zijn in vele aspecten aan mij getoond en voor mij beleefbaar gemaakt. Zij hebben er aan bijgedragen dat ik steeds meer mijzelf en hen leerde kennen en mij in mijzelf thuis ging voelen. Al die mensen leven nu in mij nog voort, wanneer ik naar de voorwerpen in het museum van mijn ziel kijk. Dit maakt mij tot een bijzonder rijk mens!

Wat is er tussen verleden en toekomst?

Uit de resten van mijn verleden,
pluk ik de vruchten van mijn vergane persoon.

Deze samenvoegend tot wie ik nu ben
en later worden zal.

Niet meer omkijkend naar wat geweest is,
maar vooral niet te ver vooruitlopend,
leef ik nu op dit moment.

Hoe ik in komende tijden leef,
weet ik als die tijden daar zijn!

Arend Zeevat,
(Amstelveen 22-9-1979)
X

 

Vertroebelend verleden
Het museum van mijn ziel geeft mij een innerlijke rijkdom, dat door geen enkele uiterlijke rijkdom kan worden geëvenaard. Al die verbindingen met mensen hebben mij iets geschonken, iets van wie zij zijn en waar zij voor stonden. Ik ben hen daar intens dankbaar voor! Maar ook mijn diep gevoelde verbinding met de natuur heeft een belangrijke plek in dat museum. Een plek die iedere dag opnieuw wordt bekrachtigd en weer vernieuwd. Mijn emotioneel vertroebelend verleden heeft mij echter mensen niet altijd op hun volledige waarde doen schatten, zoals zij dat door hun vertroebelend verleden ten aanzien van mij ook niet hebben kunnen doen. Maar dit is slechts het oppervlakkige spel der schaduwen, dat wij voor onszelf scheppen, uit zekerheids- en veiligheidsbehoeften in stand houden en voor werkelijkheid aannemen.

Het zijn de schaduwen op de muur van Plato’s grot (HIER), die door het licht in onszelf tevoorschijn worden gebracht. Want ieder licht schept immers zijn eigen schaduw. Het schaduwspel van de menselijke ontmoeting kan heel misleidend zijn, maar ook heel verhelderend. Het ligt er maar aan of men bereid is om de eigen schaduw innerlijk onder ogen te komen en te verlichten, of dat men die op een ander projecteert en daarmee zichzelf in duisternis houdend bestrijdt. En zo zichzelf en de ander in het duister van het onderbewuste vast blijft houden. Dat schaduwboksen kan dus heel leerzaam zijn, afhankelijk van hoe men er mee omgaat.

Waar de liefde regeert, is er geen wil tot macht;
en waar macht overheerst, ontbreekt de liefde.

De ene is de schaduw
van de andere.

Carl Jung

Wanneer we echter uit die door geprojecteerde schaduwen beheerste grot in het volle daglicht van het heldere bewustzijn stappen, zien we het ware karakter van die schaduwen. Ze blijken bij het hen recht in de ogen kijken een essentieel deel van onszelf te zijn, die we vanwege onmacht en angst voor de eigen kwetsbaarheid naar de onderbewuste kelders van ons bewustzijn hebben verdrongen. Als we ze in de ogen durven kijken, kunnen we ze liefdevol omarmen en integreren in ons bewustzijn. Iedere schaduw draagt een lichtvonk in zich, die pas vrijgemaakt kan worden en volledig kan schitteren als deze bewust gezien is.

Zo kunnen zij bijdragen aan een toenemende innerlijke verlichting. We kunnen ons dan gaan richten op wat verder wezenlijk is voor onze eigen menselijke ontwikkeling en voor de ontwikkeling van het leven in al haar verschijningsvormen. Aldus blijken de schaduwen een rol te spelen in de toenemende bewustwording en het willen vinden van de eigen wijsheid en waarheid. De toenemende innerlijke verlichting bij ieder kan bijdragen aan een totale verlichting van de aards energetische sfeer.

 

Draag het licht naar de aarde.

O mens, gij zijt tussen het licht en de duisternis geplaatst.
Wees een strijder voor het licht.

Houdt van de aarde,
zodat zij tot een stralende edelsteen wordt.

Herschep de plant.
Herschep het dier.
Herschep u zelf.

(Perzische spreuk
uit de ‘Zend Avesta’)

x

To match or not to match..
Op grond van bovenstaande heb ik moeten constateren dat de inhoud van mijn zielsmuseum, door het vertroebelende verleden met haar schaduwwerking, niet matcht met de inhoud van de door vertroebeling bepaalde musea van andere zielen die ik heb ontmoet. Wardoor er geen levendige uitwisseling mogelijk bleek van elkaars collectie. Dit is spijtig, maar is inherent aan de als afsluitend werkende privatisering van zielsmusea. Want het is juist die uitwisseling van elkaars collecties, die tot een enorm wederzijdse verrijking kan leiden.

Aangezien het museum van mijn ziel geen commerciële kwaliteit te bieden heeft, wat ook geldt voor de musea van andere zielen, is het uitermate moeilijk om die musea in onze economisch dictatoriale wereld een plek te geven. Misschien ligt daarin nu juist de hogere taak, om die musea maar eens op hun actualiteit te onderzoeken en te transformeren tot een meer hedendaagse beleving ten aanzien van (levens)kunst.

Een levende kunst die bestaat uit het transformeren van het oude in het nieuwe. De oude meesters hebben in voorbije eeuwen zeker hun kwaliteit bewezen, maar in deze tijd kunnen zij niet meer voldoen aan de behoefte aan een modern doorleefde kunst ten aanzien van de perceptie van de wereld waarin wij nu leven. Onze door de regulier wetenschappelijke en technologische ontwikkelingen totaal misvormde wereld kan niets meer met stillevens, mooie wolkenluchten, portretten en andere door de oude meesters weergegeven werkelijkheid.

Gevoelsmatige diepgang
Toch hebben die door de oude meesters weergegeven kunstzinnig verbeelde werkelijkheidsbelevingen ons iets belangrijks te vertellen. Zij tonen vooral een gevoelsmatig beleefde diepgang van de wereld, die door de opmars van de reguliere wetenschap op geen enkele manier kan worden geïmiteerd. Het is de Kunst met een hoofdletter in al haar verschillende uitingsvormen, die de menselijke ziel weet te raken en te verheffen.

Dat raken is gebaseerd op een herkenning van de eigen zielsbewegingen in een kunstwerk. Wie herkent zijn eigen ziel nu in een machine, computer, robot of andere technologische lelijkheden? Waar wordt jouw ziel in positieve zin door geraakt?

Mijn eigen zielsbewegingen, zoals ik die heb leren waarnemen in mijn zielmuseum, bestaan uit twee ogenschijnlijk tegengestelde krachtenwerkingen. De één wil zich volledig verbinden met anderen (het vrouwelijke), om in het verbonden zijn de eigenwaarde te herkennen. De ander wil zich afscheiden van anderen (het mannelijke), om in de eigen individualiteit de zelfwaarde te ervaren. Het lijkt alsof deze twee krachtenwerkingen niet met elkaar te matchen zijn. Dat is echter schijn, want beide zijn nodig in het evolutionaire proces van onze bewustzijnsontwikkeling.

Zwei Seelen wohnen, ach! in meiner Brust, die eine will sich

von der andern trennen:

Die eine hält in derber Liebeslust sich an die Welt

mit klammernden Organen;

die andre hebt gewaltsam sich vom Dust zu den Gefilden hoher Ahnen.

Goethe
Faust 1, Vor dem Tor (Bron)

Vertaling:

Twee zielen wonen, ach, diep in mijn borst,
De ene wil zich van de and’re scheiden;
De ene klampt in felle liefdeslust
Zich aan de wereld vast met grijpende organen;
De and’re rijst met macht op uit het stof
Naar sferen van een hoger, reiner wereld.
x

To connect or not
Wanneer beide als aanvullend worden beschouwd, dan zal blijken dat beide elkaar in een afwisselend samenwerkende gerichtheid kunnen bevruchten. Een eenzijdige gerichtheid op verbondenheid draagt bij aan vormeloosheid en verlies van eigenheid. Het is een volledig opgaan in de omgeving, zonder een centraal punt van individualiteitbeleving. Men wordt geleefd door de omgeving. Hier ligt een diep gewortelde angst voor isolement en totale afgescheidenheid aan ten grondslag. Maar vooral ook een angst voor de eigen individualiteit en eigen licht, kracht en verantwoordelijkheid (HIER).

Daarnaast leidt een eenzijdige gerichtheid op afscheiding tot een volledig geïsoleerd zijn. Wat inhoudt dat men vanuit de eigen individualiteitbeleving geen enkel contact heeft met de omringende omgeving (HIER). Men wordt dan geleefd door de eigen egocentrische impulsen. Deze eenzijdigheid komt voort uit een diepe angst voor het zichzelf en alle eigenheid te verliezen. Angst is dus de basis voor alle eenzijdige gerichtheden. Zoals bekend mag worden verondersteld, doen de heersers van deze planeet er alles aan om deze angsten te versterken en te cultiveren, in het kader van hun manipulatieve agenda.

Het geheim van dit zielsmatige ademproces, zoals ik het tijdens het in- en uitademen van de wereld heb ervaren, is het volgende. Het ervaren van verbondenheid is nodig om daaraan een innerlijk dragende kracht te beleven. Daarbij ligt het er maar aan of men vanuit een gebrek aan verbinding met zichzelf, deze op een nooit bevredigende wijze door de buitenwereld wil laten vervangen. Of dat men de meest vervullende verbinding in zichzelf weet te vinden, waardoor het dualistische schaduwspel tussen zij en ik, ik en zij wordt overstegen.

Werelddrama
Het ervaren van afscheiding is nodig om die verbondenheid in het eigen innerlijk een plaats te geven, te integreren en tot vernieuwende impulsen te laten worden, die de eigen unieke individualiteit tot uitdrukking kunnen brengen. Iedere eenzijdige gerichtheid leidt naar de afgrond van bewustzijnsvernietiging. In het aardse werelddrama waar wij nu allen aan deelnemen, wordt ons getoond hoe vernietigend die eenzijdigheden uitwerken. Het toont zich in de vorm van een sterker wordende polarisering tussen het mannelijke en vrouwelijke.

In een strijd tussen het mannelijk wetenschappelijk gefundeerde militair/industrieel complex, dat levensvernietigend is en de oorspronkelijk vrouwelijk dogmatische zekerheid van volkomen geperverteerde religies en dogmatische stromingen e.d., die individualiteit-vernietigend zijn. Beiden worden in deze kunstmatige strijd echter vernietigd. Bij nadere beschouwing zal blijken dat de eerste mannelijk geïnspireerde partij in een duivels schaduwverbond samenwerkt met de tweede vrouwelijk geïnspireerde partij. Het geopolitieke schaduwboksen is mijns inziens een afleiding om ons ervan te weerhouden om ons eigen innerlijk schaduwboksen te leren doorzien.

Militair gefundeerd fascisme is een complex van een verborgen samenwerking tussen Ahriman (mannelijk geïnspireerd wetenschappelijk/technologische eenzijdigheid, HIER en HIER) en Lucifer (vrouwelijk religieus/dogmatische eenzijdigheid, HIER). Beide satanische krachten tonen ons dus een illusionaire strijd, die in hun verborgen samenwerking er op gericht is om de gehele mensheid in de afgrond van niet-bewustzijn te werpen.

Wij mogen nu dus het oude op eenzijdigheid en gepolariseerd dualisme gerichte leven, zoals het ooit was, loslaten. We worden uitgenodigd om door een innerlijk transformerende activiteit en bewustwording deze om te vormen tot een nooit eerder vertoonde kunstuiting (HIER). Deze zal het meest essentiële van het menselijk leven op aarde in woord, klank, beeld en vooral ook sociaal geïnspireerde daden op een geheel vernieuwende manier gaan vormgeven. Waarmee een hernieuwd evenwicht tussen aarde en kosmos wordt weergegeven. Als jij je geroepen voelt om dit op een eigen manier te doen en je eigen levenskunst met anderen wilt willen delen, doe dat dan! Ieders bijdrage is van belang!

Oude en nieuwe jassen
Mijn leven heeft tot nu toe bestaan uit een veelheid aan ontmoetingen met andere mensen. Iedere ontmoeting bracht weer een nieuw aspect in mijzelf naar boven. Of afhankelijk van hoe ik er zelf mee omging allerlei oude aspecten, die ik liever kwijt dan rijk was. Daar heb ik in de loop der tijd dan ook wel weer de zin van in leren zien. Want het oude blijft zich nu eenmaal aan je opdringen, totdat je de boodschap die dat oude je te vertellen heeft hebt begrepen en het dan ook kunt integreren en loslaten. Het is als een oude jas waar je al lang uitgegroeid bent, maar vanwege de emotionele gehechtheid eraan nog geen afstand van kunt doen. Die jas gaat echter steeds krapper zitten en voelt uiteindelijk zo oncomfortabel, dat je eindelijk besluit hem uit te trekken en in te ruilen voor een nieuwe.

‘De creatie van iets nieuws wordt niet bereikt door het intellect,
maar door het spelende instinctieve handelen vanuit een innerlijke noodzaak.
De creatieve geest speelt met de objecten waar het van houdt.’

Carl Jung

De nieuwe jas, die in de geestelijke kledingzaak op jou hangt te wachten, wil je graag omhullen. Deze jas heb je door je eigen innerlijke bewustzijnswerk zelf al geschapen. Je moet echter wel eerst de moed opvatten om die geestelijke kledingzaak binnen te stappen en die voor jou passende en door jezelf geschapen jas te willen zien. Er is maar één jas die echt helemaal alleen jou past. De keus moet dan dus niet zo moeilijk zijn. Deze jas wordt niet in de uitverkoop aan een groter consumentenpubliek aangeboden. Nee, deze is echt alleen voor jou bedoelt.

De keuze voor die jas kun je pas maken als je er innerlijk volledig klaar voor bent om hem van binnenuit te kunnen dragen. Trek je die jas op het voor jou juiste moment aan, dan zal deze een magisch karakter blijken te hebben. Het zal je volledige innerlijk gedragen persoonlijkheid in alle aspecten accentueren en tot uitdrukking brengen. De nieuwe jas zal je een nieuw leven binnen dragen. Dit is geen commercieel verkooppraatje, maar wel een diepgevoelde overtuiging van de noodzaak dat velen toe zijn aan een nieuwe jas en onbewust bezig zijn deze zelf van binnenuit vorm te geven. Die nieuwe jas kan zich echter alleen vormen, wanneer het basispatroon van de oude afgedragen jas op een zeer creatief getransformeerde manier in de nieuwe verweven is.

Het namenspel
Graag wil ik dit met een persoonlijk voorbeeld toelichten. Tot ergens in 2001 was ik in mijn omgeving bekend onder de naam Arie. Mijn twee dochters en mijn familie noemen mij vaak nog steeds zo. Mijn ouders hadden mij bij de Burgerlijke Stand na mijn geboorte ingeschreven onder de naam Arend. Zij kozen er echter voor om mij met de roepnaam Arie door het leven te laten gaan. Als niet beter wetend kind had ik dat natuurlijk maar te accepteren. Het was echter een naam waar ik mij nooit door geroepen voelde. Van jongs af aan riep die roepnaam Arie bij mij een vervreemdend effect op.

Totdat ik tijdens mijn reizen door India een bijzondere ervaring had. Ik was oorspronkelijk naar India gegaan met vele vragen betreffende het in mij aanwezige mannelijke en vrouwelijke. Vragen die waren opgeroepen door mijn traumatiserende jeugdervaringen (HIER). Tijdens mijn tweede reis is er één heel specifieke piekervaring geweest, die al mijn vragen ten aanzien van de mannelijke en vrouwelijke krachtenwerkingen in mij beantwoordde. Deze ervaring was een moment van totale eenwording met de mij omringende natuur in de bergen van Kerala, op de grens met de naburige staat Tamil Nadu in Zuid-India.

Mijn overgave aan de voor mij ongekende stilte buiten en in mij, gaf me een heel scherpe waarneming van het landschap. Daardoor herkende ik intuïtief in dat landschap de krachtenwerking van de mannelijk/vrouwelijke oerpolariteit, die ik tevens ook in mijzelf ervoer. Het verschijnen van een adelaar hoog boven mij in de lucht, die boven de grens tussen de door mij als mannelijk en vrouwelijk ervaren oerpolariteit in het landschap ervaren tegenstelling zweefde, bracht me het besef van het innerlijk kunnen overstijgen van die oerpolariteit. De adelaarsblik of het arendsoog gaf me het inzicht van het ze als een wederzijdse aanvulling te zien.

Daardoor kon ik in mijzelf een helingsproces starten. Met als doel een eenheid in mijzelf te ervaren en gaandeweg vrede te vinden, door mijn eenzijdig vrouwelijke gerichtheid aan te vullen met de ontwikkeling van het mannelijke aspect in mijzelf. Ik besefte toen dat ik de oorspronkelijk aan mij gegeven naam Arend weer mocht gaan gebruiken op het moment dat ik deze innerlijk kon dragen. Vanaf 2001 was dit het geval en vlieg ik nu als een Arend, me steeds vrijer voelend, boven mijn leven.

Het meest wezenlijke hierbij is, dat ik de in mijn jeugd onderdrukte individualiteit tot uitdrukking leerde te brengen. De ervaringen die ik na terugkomst van mijn tweede India-reis heb opgedaan, gaven me de mogelijkheid om me ook daadwerkelijk te gaan richten op het vormgeven van mezelf in de wereld, dus meer mijn mannelijke kant aan te spreken. Dit deed ik door in de biologisch-dynamische landbouw te gaan werken, waarbij ik mijn mannelijk fysieke kracht aan leerde te spreken en door het starten van een gespreksgroep voor mannen in 1994. Deze bestaat 23 jaar na dato, weliswaar in een andere samenstelling, nog steeds. Daarmee leerde ik mezelf als man en als mens te helen en als één geheel te gaan ervaren. Het was het begin van mijn helende reis van volgzaam slaaf naar dienend meester.

Werkelijke naam
Tijdens mijn eerste reis in India kreeg ik overigens van een Indiase man in Kerala de naam Sanjari, wat in zijn in Kerala gebruikte taal Maylayalam (HIER) reiziger betekent. Deze naam sloot naadloos aan bij mijn gevoel een reiziger op doorreis te zijn, die gebruikmakend van zijn opgedane levenservaringen steeds dichterbij zijn uiteindelijke levensdoel komt. Dat levensdoel houdt mede in, de aarde als een bijzonder leerzaam tussenstation te zien op mijn weg naar het thuis tussen de sterren. Het leerzame tussenstation is bedoeld als leerweg voor het openstellen voor en omarmen van de Universele Liefde, die er tussen de sterren als verbindend element aanwezig is. De praktisch aardse kant daarvan is, deze Universele Liefde in het dagelijks leven vorm te leren geven. Met vallen en weer opstaan, lukt me dat nu steeds beter.

Slijtageplekken
Op aards niveau ben ik niet anders gewend dan dat ik mijn kleding, vanwege mijn financiële omstandigheden, volledig af moet dragen. Wanneer de slijtageplekken in die kleding dusdanige vormen aannemen dat ik me er esthetisch gezien niet meer in kan vertonen, ben ik pas bereid tot een soms nieuwe en anders tweedehands aankoop. Op geestelijk niveau neem ik echter geen genoegen met tweedehands door anderen gedragen kleding. Op dat niveau ben ik mijn eigen kleermaker en maak daarbij gebruik van mijn eigen creatieve vermogen om datgene te scheppen dat het beste bij mij past. Door actief te leren van mijn eigen levenservaringen, waar anderen een ondersteunende rol in hebben gespeeld, neem ik mijn geestelijke naald en draad ter hand en maak de mooiste jas die ik me kan voorstellen.

Deze zal mij voor langere tijd dienen, tot de volgende ronde van vernieuwing. Het geheim van mijn huidig nieuwe jas is echter, dat deze de door mijn eigen ontwikkeling geschapen magische krachten van het hart bezit, die niet alleen mijzelf maar vele anderen kunnen omhullen. Ik wil nu een waarneming uit mijn vroege jeugd weergeven en ben benieuwd of jij als lezer dit herkend. Het gaat hierbij om de eerste schrijfervaringen. Ik kan me herinneren dat ik toen ik voor het eerst mijn adres mocht opschrijven, dat op de volgende manier deed.

Eerst schreef ik mijn naam, dan mijn woonadres, plaatsnaam, gemeente, provincie, land, Europa, wereld en uiteindelijk universum. Dit geeft voor mij aan dat het voor mij als kind op een onbewust niveau al duidelijk was dat mijn Zijn niet gebonden was aan mijn geboortelocatie. Er was dus toen al de potentie aanwezig tot een veel ruimere beleving van Zijn.

Uitdijende cirkels
Mijns inziens houdt dit in dat in ons de potentie al aanwezig is tot het verruimen van ons bewustzijn tot steeds verder uitdijende concentrische bewustzijnscirkels, waarin wij ons met het ontwikkelde zelfbewustzijn als middelpunt ervaren. Dit wordt in essentie weergegeven door het astrologische symbool van de zon. Een cirkel met in het middelpunt een stip.

Symbolisch geeft dit de vereniging van het mannelijke en vrouwelijke weer. Het vrouwelijke is de omtrek van de cirkel, die alles behoedend liefdevol omsluit en doordringt. Het mannelijke is de punt, die de gehele cirkel vanuit het centrum doordringt en met kracht zich naar buiten toe beweegt in een eindeloos patroon van concentrische cirkels.

Eigenlijk is die cirkel een spiraal, die zich in onze door schaduwwerkingen beheerste tijd opwaarts of neerwaarts kan bewegen. In onze tijd mogen wij de keuze maken in welke richting wij deze spiraal willen laten gaan.

Voor mij is de nieuwe jas van een verruimd liefdevol bewustzijn, die ik nu aan het passen ben, de omhulling waar ik me in de komende tijd steeds meer in thuis zal gaan voelen. Ik wens jullie allen de mooiste en best passende nieuwe jas toe! Kortom het museum van mijn ziel is mijn leerschool geweest voor de weg die ik te gaan had en nog te gaan heb naar mijn thuis tussen de sterren. Daarmee is het museum van mijn ziel de dragende basis voor mijn verdere reis, waarbij een toenemend vermogen aan het onvoorwaardelijk schenken van Liefde het voertuig is.

Heb een veilige reis naar jouw thuis, het thuis in je eigen hart. Want thuis is waar het hart is! Jouw hart is een reflectie van het Universele Hart!

Arend Zeevat

21 mei 2017