De wereld als mechanische spiegel..

x

x

De wereld als mechanische spiegel

2017 © Arend Zeevat | deze versie WantToKnow.nl/be

x

Onze tegenwoordige wereldsituatie laat zien dat er in de menselijke verhoudingen heel veel mis is. Angst, haat, hardheid, wreedheid en andere negatieve emoties lijken de sociale relaties tussen mensen in toenemende mate te verstoren. Als oorzaken daarvan worden een toenemende verzakelijking en controledwang gezien. Een in aantal groeiende groep mensen ervaart deze als uitingen van de machtswellust van een kleine groep machthebbers, die de rest van de mensheid in een wurggreep van angst, repressie en totale controle wil houden.

Een ander belangrijk sociaal verstorend element in onze samenleving als uiting van de bovengenoemde machtswellust is zwaar onderbelicht. De door diezelfde elitegroep in de samenleving ingebrachte technologie, heeft een vergaande psychologische invloed op ons. Vaak zonder dat wij het beseffen. Daarom wil ik in dit artikel hier eens dieper op ingaan. Het is een lang artikel geworden en als jij jezelf er helemaal doorheen geworsteld hebt, mag jij jezelf een dikke vette pluim geven..!

Dat die technologie in de laatste vijftig jaar een waanzinnige ontwikkeling heeft doorgemaakt laat onderstaande foto zien.Onderzoekers van de RAND-corporation lieten in 1954 hun visie zien van een ‘huiscomputer’ in het jaar 2004.. Waarbij programmeren een stuk eenvoudiger zal worden, ‘door directe toegang tot de computer en snellere, nog uit te vinden computertalen’..!

 

De mens en zijn eerste omgeving
Voor de eerste oriëntatie in de buitenwereld heeft een mensenkind zijn ouders nodig. Komend uit een totaal andere, ongevormde geestelijke realiteit wordt een baby geconfronteerd met de beperkende wereld van de fysieke verschijningen. Een wereld waarin vele prikkels om aandacht schreeuwen. Harde geluiden, fel licht en drukke bewegingen komen bij het totaal open wezen van het kind op een onbewust niveau heel diep binnen. Het zal een bijzonder overweldigende indruk maken. Het kind kan zich er op dat moment alleen maar aan overgeven en binnen laten komen. Later in het leven, tijdens de volwassenheid, zal het mogen gaan ontdekken wat de werkelijke impact ervan is geweest op de eigen verdere ontwikkeling.

Afhankelijk van de aard van die externe invloeden zal het een positief individualiteit ondersteunende of een negatief traumatiserende invloed hebben, die in het verdere leven om bewustwording en transformatie vraagt. Zo krijgen we allemaal vanaf ons prille levensbegin ons pakketje aan sterke onbewust werkende invloeden mee, waar we later in ons leven een eigen innerlijke verhouding toe mogen zien te vinden. Verderop in dat leven zal blijken dat dit niet altijd een even gemakkelijke opgave zal blijken te zijn.

De eerste grenservaringen
Om een basis te vormen voor het eigen zelfbewustzijn moet de nieuwe aardbewoner in eerste instantie de begrenzing van het eigen lichaam gaan ervaren. Het middel daartoe is de aanraking. Het tastzintuig in de huid is niet zozeer bedoeld om de buitenwereld te ervaren, maar om de huid als lichamelijke grens voluit te beleven. De liefdevolle aanraking van de moeder,. de warmte van haar lichaam, de zachtheid van haar huid én de zekerheid door haar gevoed te worden, roepen bij de baby een gevoel van veiligheid en geborgenheid op.

Het kind krijgt zo het gevoel welkom te zijn in een voor hem totaal wezensvreemde wereld. Hiermee wordt de basis gelegd voor een fundamenteel vertrouwen, dat van wezenlijk belang is voor de verdere emotionele ontwikkeling van de opgroeiende mens. In deze eerste emotionele ontwikkelingsfase is het kind emotioneel volledig verbonden met het wezen van de moeder. Deze fase wordt ook wel de hechtingsfase of symbiotische fase genoemd. Het kind is gegroeid in haar lichaam en heeft gedurende die groei al een emotionele band met de moeder ontwikkeld. Het was zelfs zo één met de moeder, dat alle emoties van de moeder door het kind ook als zodanig en vooral als eigen werden meebeleefd.

Na de geboorte krijgt die eenheid in het gunstigste geval langzaam, via een liefdevolle aanraking, een andere belevingswaarde.In de emotionele ontwikkeling na de geboorte vindt er via de tastzin iets interessants plaats. Door het tastend contact maken met de buitenwereld vindt er op den duur een gewaarwording plaats van de eigen persoon. Het fysieke contact met die buitenwereld brengt voor het kleine kind de mogelijkheid met zich mee om wakker te worden in zichzelf. De antroposoof Albert Soesman heeft een boek geschreven over de werking van de zintuigen en deze in een grotere geestelijk georiënteerde context geplaatst (HIER). Over de tastzin zegt hij het volgende:

“Stelt u zich voor, als u nu eens helemaal geen zintuigen had en u zou voor het eerst deze tastzin krijgen en u zou tegen een kiezelsteen ‘aanwurmen’, wat beleeft u dan? Weerstand?Zover bent u nog niet. U beleeft, u voelt ‘iets’. Er ontstaat iets van een eerste ‘wakker worden’. Laat ik het zo zeggen: die weerstand komt van buitenaf, maar er gebeurt ook iets  in de menselijke ziel als we ergens tegen aankomen, als worm dus maar voorlopig: we ontwaken.
(Hij gebruikte in een eerder deel van zijn verhaal het beeld van de worm, ter vergelijking voor een toestand zonder zintuigen, AZ) 

 Verderop gaat hij verder met:

“U heeft dus als worm iets heel merkwaardigs ervaren. U komt tegen ‘iets’ aan, ergens in de wereld, maar tegelijkertijd komt ‘iets’ tegen uzelf aan. Dat is eigenlijk het merkwaardige van de tastzin, dat een gedeelte van mijzelf wakker wordt aan een gedeelte, aan iets van de wereld. Een gedeelte van mijzelf, niet waar: dan weer raak ik iets met de vingers aan, dan met de wang, de knie enzovoort. Langzamerhand word ik me zo mijn huid-mantel bewust.
U ziet dat dit ‘ontwaken’ samenhangt met een bepaald fenomeen, namelijk een grensbeleven. Opeens gaan we merken: grens tegen grens. Zoiets gebeurt er. Wij worden ons dus onze begrenzing langzaam maar zeker bewust.”

Grenzen maken wakker
Soesman gaat dan verder nog dieper in op de betekenis van de tastzin ten aanzien van de bewustwording van onszelf. Hij stelt dat wanneer wij uit een totaal grenzenloze geestelijke wereld komen en wij hier op aarde geen fysieke begrenzing zouden ervaren, wij één zouden blijven met de kosmos. Er bestaat bij het kleinere kind een sterke onbewust emotionele tendens om zich volledig met de eigen omgeving te identificeren en zich aan die omgeving te spiegelen. Grenzenloosheid in de aardse vormenwereld leidt tot onzekerheid.

We hebben dan dus die grensbeleving nodig om onszelf te kunnen ervaren en ons innerlijk voor de buitenwereld ervaarbaar te laten zijn. Men kan aan dit proces waarnemen dat het uiterlijk ervaren van grenzen op een psychisch-emotioneel niveau doorwerkt ten aanzien van de zelfbeleving. Dit proces van wakker-worden via het ervaren van de huidbegrenzing is een proces van jaren. In de antroposofie gaat men er vanuit dat een kind tot ongeveer het zevende jaar op een etherisch niveau nog heel sterk verbonden blijft met de moeder. Pas daarna vindt er een bewustzijnsmatige verandering plaats, die er toe leidt dat het kind rond het negende jaar zich als een meer zelfstandig afgescheiden wezen ervaart tegenover de buitenwereld.

Uiteindelijk zal dit in de volwassenheid er toe moeten leiden, dat men zich niet meer met de omgeving en de daarin aanwezige krachtenwerkingen identificeert. Vol-wassen worden houdt in dat men in de loop van het leven psychisch-emotioneel onafhankelijk wordt van de omgeving, dat men vol wast met het eigen ware Zelf. Dat men dus in een steeds grotere mate wakker wordt in zichzelf. Om van daaruit op een hoger geïntegreerd en zelfbewust geestelijk niveau opnieuw tot een eenheidsbeleving te komen.

Het verschil met de symbiotische eenheidsbeleving uit de eerste levensfase is het door de levenslessen ont-wikkelde BEWUSTZIJN van het ZELF. Soesman zegt dat de tastzin voor de mens een heel bepaalde opdracht heeft. Het laat de mens door de ervaring van begrenzing zichzelf los maken uit de eenheid van het goddelijke geheel, maar laat tegelijkertijd het verlangen ontstaan er weer naar terug te willen keren.

Denk hierbij aan de rol van de seksualiteit, die voornamelijk gebaseerd is op gevoel, zowel innerlijk emotioneel als uiterlijk fysiek. Daarin uit zich de meest onbewuste drijfveer tot het willen verenigen van de oerpolariteit van het mannelijke en vrouwelijke..De essentie van de moderne seksualiteit is dat deze, door de manier waarop wij er mee om hebben leren gaan, geleid heeft tot de dualistische gevangenis waarin ons (onder)bewustzijn zich nu bevindt.In mijn beleving zijn we als mensheid op weg om die mannelijke en vrouwelijke krachtenwerkingen, die ieder mens in zich draagt, uiteindelijk op een innerlijk niveau te verenigen. In esoterische teksten wordt hierover gesproken in termen van het Alchemistisch of Heilig Huwelijk.

De eerste aanzet tot scheiding
In feite is de geboorte voor het kind al de eerste aanzet tot een innerlijke scheiding van de moeder. Het wordt buiten het lichaam van haar geplaatst en moet langzamerhand leren zich emotioneel steeds meer van haar los te maken. De liefdevolle aanraking is daarbij het middel om die overgang te versoepelen. Het is een soort van energetische voeding voor de ziel van het kind. Zonder die aanraking zou het kind sterven.

Er is een gruwelijk experiment bekend uit de dertiende eeuw in Duitsland waarbij de toenmalige keizer Frederik II iets te weten wilde komen over de oorsprong van de taalvorming in kinderen (hier). Hij verdeelde daartoe een aantal baby’s in twee groepen. De ene groep kreeg alles wat het nodig had, alle aandacht, eten drinken, ze werden geknuffeld en er werd tegen ze gepraat. De tweede groep kreeg alleen te eten en drinken en werd voor de rest genegeerd. Alle baby’s uit de tweede groep stierven.

Op genoemde website vinden we deze zin terug::

“Het is geen toeval dat we zowel lichamelijke aanraking als emotie aanduiden met hetzelfde woord – GEVOEL.”

De lichamelijke aanraking is een manier om het gevoel tot uitdrukking te brengen. De kus, de streling zijn uitingen van tederheid. De klap, de trap zijn uitingen van boosheid. Een kind dat op minimale wijze teder wordt aangeraakt, dus door ouders energetisch emotioneel wordt ondervoed, zal op innerlijk niveau een emotionele disbalans ontwikkelen. Het zal op latere leeftijd ook zelf moeite hebben met het tonen en ontvangen van tederheid. De liefdevolle begeleiding bij het losmaken op een innerlijk niveau is dus van wezenlijk belang voor het op een positieve manier ervaren van jezelf. De buitenwereld is dus de spiegel voor de ontwikkeling van het zelfbewustzijn.

Ook bij het voelen van emoties die door hetgeen een ander doet of laat worden opgeroepen, spreekt men van geraakt worden. Men beweegt dan innerlijk mee met de energie die van buitenaf wordt overgebracht. Van groot belang is dan natuurlijk wat de kwaliteit is van de energetische voeding die in het geraakt worden verstrekt wordt.

Welkom op planeet Aarde
Het waarderend ervaren van de kwaliteit van het leven hangt in sterke mate af van hetgeen men gedurende de opvoeding heeft aangereikt gekregen. In dit kader kan men binnen de huidige maatschappelijke ontwikkelingen grote vragen stellen bij de mogelijkheid tot het wezenlijk ervaren van die kwaliteit van leven en het doorgeven daarvan. Wanneer een kind dat net aangekomen is in deze voor hem vreemde wereld al meteen wordt lek geprikt met de hielprik, moet dat voor het kind na het trauma van de geboorte al een tweede traumatische ervaring zijn.

En dit alleen omdat de medische wetenschap zeker wil weten of het kind later in het leven allerlei nare ziekten zou kunnen ontwikkelen (HIER). Wat een welkom in deze wereld. Vervolgens wacht er in de tijd daarna een volgende serie van prikken die er op gericht zijn om allerlei ziekte veroorzakende chemisch gefabriceerde rotzooi in het nog zuivere kinderlichaam te spuiten. Deze rotzooi is veelal met lichaamsvreemde cellen vergiftigd (HIER). Opnieuw zo´n overweldigend blijk van een warm welkom op planeet Aarde…!

De tijd van het omringen van baby´s en kinderen met zuivere natuurproducten is in onze kunstmatigheidcultuur, vanwege de bijna onbetaalbaarheid ervan, haast onmogelijk. Bovendien wordt er voortdurend een dringend beroep gedaan op de gemakzucht van de toch al zo druk werkende ouders, door hen te stimuleren synthetische luiers, flessen- en potjesvoeding en een geprofessionaliseerde kinderopvang te laten gebruiken. Ik wil de ouders die dit doen niet veroordelen. We zitten nu eenmaal met elkaar gevangen in deze kunstmatige wereld met haar ratrace. Toch wil ik benadrukken dat dit geheel wel degelijk van invloed is op de emotionele ontwikkeling van kinderen.

Spelenderwijs conditioneren
De overdaad aan speelgoed waar de kinderen mee worden omringd draagt niet bepaald bij aan een leren waarderen van de kwaliteit van het leven. Want het meeste van dat speelgoed bestaat uit hard en kil plastic fantastic en is in haar vormgeving en kleursetting nogal schreeuwerig. Het moet daarnaast ook voor de allerkleinsten al meteen allerlei geluids- en knoppenfuncties hebben, waar het kind voor zichzelf niets aan heeft. Het leert alleen maar dat de wereld hard aanvoelt, bestaat uit schreeuwende kleuren en nare mechanische geluiden maakt.

Hoe kan een opgroeiend kind op deze wijze nog ervaren wat zachtheid, tederheid en gevoelswarmte is? Zeker wanneer de ouders geen tijd of puf hebben om zich iets meer om de kinderen te bekommeren. Of zich in het bijzijn van het kind in beslag laten nemen door hun mobiele telefoon. De speelgoedfabrikanten en hun reclamejongens zijn voor de oudere kinderen eindeloos creatief in het bedenken van weer nieuw elektronisch lawaaimakend en van beeldschermen voorzien speelgoed. De kinderen leren op deze wijze steeds meer en beter omgaan met elektronische machines. Ze leren zich steeds meer op te sluiten in hun eigen gedigitaliseerde wereld.

Ze leren te weinig hoe om te gaan met leeftijdsgenootjes, hoe ze hun creativiteit kunnen ontwikkelen door hutten te bouwen, of hoe ze hun spieren kunnen sterken door die te gebruiken. Maar daar zijn dan weer de vakantiekampen voor bedacht om dit euvel enigszins te verhelpen. Ik besef dat ik misschien nogal generaliserend over kan komen. Maar het is dan ook de algemene tendens, waarbij de spreekwoordelijke uitzonderingen de regel bevestigen.

Het niet meer weg te denken tv-beeldschem, dat in zijn ontwikkeling blijkbaar alsmaar groter moest groeien om de nepbeelden beter en nog echter te laten lijken, is sinds eind jaren ‘50 de grootste vernietiger van sociale relaties. Evenals de 24-uurs economie moet ook dat beeldscherm 24/7 zijn geestvervuilende, dociele schapen kwekende invloed hebben. Je moet daar toch ook vooral niet te veel van missen, want stel je eens voor dat je volgende dag op school of je werk niet mee kunt praten over de laatste zeepbelontwikkelingen, de voetbaluitslagen of de Amerikaanse verkiezingen. Wat doen al deze invloeden van een groeiend apparatenpark met het innerlijk van de mens?

Een stralende werkelijkheid
Ten eerste draagt dit elektromagnetisch stralenpark bij aan een waanzinnige krachtenwerking van kunstmatige elektromagnetische smog, die in de meeste huizen en daarbuiten overal aanwezig is (hier). Want welke kamers in het huis hebben geen elektrische apparaten in zich. Sommigen slapen er in de koude maanden de gehele nacht op. Zonder zijn elektrische dekentje komt Jan Splinter niet door de winter.

Op zijn nachtkastje staat de wekkerradio en ligt daarnaast vaak nog een mobiele telefoon. Veelal tegenover het bed een bekend beeldscherm, dat vaak in slaapstand staat, klaar om gewekt te worden voor het in slaap sussen van zijn toeschouwers. Wanneer het beeldscherm wakker is, slapen haar toeschouwers.

Gelukkig zijn er middelen op de markt die al dit stralingsgevaar neutraliseren. Draagt ook allemaal weer bij aan de groei van de economie. Maar is dit niet zoiets als het paard achter de wagen spannen? Hebben wij al die apparaten nu werkelijk echt nodig? Het stralingsgevaar van al die apparaten werkt ziekmakend, doordat de kunstmatige elektromagnetische frequenties van de apparaten verstorend werken op onze eigen unieke subtiele frequenties.

Nou moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat ik in dit opzicht zelf ook nog lang niet stralingsvrij ben. Maar weet het wel redelijk te beperken. In ieder geval heb ik geen televisie, geen draadloze telefoon, geen draadloos internet en geen moderne mobiel.

Bestaan er sociale apparaten?
Dit is een interessante vraag. Ik weet dat de transhumanisten daar een heel duidelijke opvatting over hebben. Zij maken deel uit van een wetenschappelijke stroming die de mens wil perfectioneren door deze te transformeren tot een menselijke robot. Maar of deze gecomputeriseerde variant van de mens nog sociaal kan zijn vraag ik me af. Ongetwijfeld zal het iets kunnen voelen en zal het gevoelens van anderen kunnen scannen en lezen.

Op de Engelse webpagina van Sightings werd een artikel gepubliceerd van Robert Uhlig (HIER), waarin gemeld werd dat Engelse wetenschappers een chip hebben ontwikkeld die het gehele innerlijke leven van een mens kan vastleggen. De chip wordt achter de ogen van een persoon geïmplanteerd. Het heeft de pakkende naam Soul Catcher. De wetenschapper Chris Winter zegt hierover ‘This is the end of death.’ (Dit is het eindevan de dood.) Hij voorspelt dat het binnen drie decennia mogelijk moet zijn om iemandanders leven te herleven, door de vastgelegde ervaringen terug te spelen op een computer. Hij zegt:

‘By combining this information with a record of the persons genes, we could recreate a person physically, emotionally and spiritually.’
(vert. Door deze informatie te combineren met een dossier van iemands genen, kunnen we iemand lichamelijk, emotioneel en spiritueel herscheppen.)

Natuurlijk worden de ethische bezwaren door hem gebagatelliseerd en ziet hij met name de voordelen voor de veiligheid en misdaadbestrijding. Naast deze ontwikkeling is men binnen de biotechnologie druk bezig om genen synthetisch te fabriceren en om deze in meervoud op microchips te kunnen plaatsen (HIER). In samenhang met de Soul Catcher wordt het dan inderdaad mogelijk om moderne monsters van Frankenstein te fabriceren. Misschien zijn aliens wel producten uit deze biotechnologische koker.

Men kan genen op DNA-niveau naar believen activeren of deactiveren. De volledige maakbaarheid van alles dat deel uitmaakt van de aardse schepping kent geen ethische grenzen, want de reguliere natuurwetenschap is per definitie amoreel. De nieuwste ontwikkelingen worden veelal met veel bombarie en hoerageroep gepresenteerd, waarbij er altijd alleen maar voordelen voor de mensheid in het verschiet lijken te liggen. De historische ontwikkelingen sinds de industriële revolutie hebben echter maar zeer weinig technologische ontwikkelingen laten zien die niet bedoeld waren om misbruikt te worden in het machtsspel dat gespeeld wordt.

Draag het licht naar de aarde.

Oh mens,
gij zijt tussen het licht en de duisternis geplaatst.

Wees een strijder voor het licht.

Houdt van de aarde,
zodat zij tot een stralende edelsteen wordt.

Herschep de plant.

Herschep het dier.

Herschep u zelf.

 

Toenemende kunstmatigheid in sociale relaties
Wanneer men er vanuit gaat dat materie gestolde geestelijke energie is, die ergens zijn scheppingsbron heeft, dan kan men zich afvragen wat de scheppingsbron is van al die technologische wonderen is. Waar komt die ‘scheppingskracht’ vandaan die zoveel heeft ontwikkeld dat bedoeld is om te vernietigen, te beheersen en controleren? Betrek ik bij dit vraagstuk ook de vraag waar de beelden vandaan komen die in vele sciencefiction- en horrorfilms worden weergegeven, dan zie ik hier een geestelijke inspiratiebron achter die niet het leven als uitgangspunt heeft.

Juist het tegendeel, want de levenskrachten worden door die technologie vernietigt en vervangen door doodskrachten. Dat de moderne technologie voor een groot deel nog steeds steunt op fossiele brandstoffen zegt fenomenologisch gezien iets over de aard en kwaliteit van die technologie. Kan men dan nog wel spreken van een menselijke samenleving? Dekt het nieuwe begrip ‘samendoding’ niet veel beter deze lading?

Apparaten kunnen nu weliswaar boeh of bah terugzeggen, wanneer je tegen ze spreekt en reageren op aanraking, maar dit alles is en blijft doods. Want het is vastgelegd in programmeertaal. Zo ook de moderne variant op de sekspop. In bepaalde Aziatische landen schijnt dit een hype geworden te zijn. Met name in Japan zijn al tientallen jaren menshoge latex sekspoppen in trek, die de naam ‘Dutch Wives’ kregen. Dit zegt de hierna genoemde David Levy. Nou ja, waar zou de Nederlandse vrouw dat aan te danken hebben? Hopelijk toch niet aan het WOII gegeven van de ‘troostmeisjes’ (HIER).

Zoals je ziet: Een altijd gewillige zelfs pratende en anderszins reagerende poprobot, die het van seks verstoken leven van eenzame mannen kan veraangenamen, behoort in de nabije toekomst zeker tot de mogelijkheden. Het is echter de moderne mechanische variant van de seksslavin, die in menselijke vorm in onze tijd van moreel/ethische bewustwording op steeds meer bezwaren stuit. Op 11 oktober 2007 promoveerde de voormalige schaker en wetenschapper David Levy (HIER) met een proefschrift over ‘Intieme relaties met kunstmatige partners’ aan de Universiteit van Maastricht.

Hij voorziet in de nabije toekomst ongekende mogelijkheden voor de steeds geavanceerder wordende sekspoppen, die meer en meer op een echt mens beginnen te lijken. Levy: “Met de robot ben je weer de baas”. Zijn stelling is dat de robot in de toekomst een echte huisvriend wordt. Dus ‘liefde’ en seks met een robot zal dan zeker meer geaccepteerd gaan worden. Dat Levy er nogal bizarre ‘wetenschappelijke’ ideeën op na houdt moge blijken uit het volgende citaat.

“Software en nieuwe technologieën zullen robots menselijker maken.”

Waarna hij vervolgt met te benadrukken dat er volgens hem zeker behoefte aan is:

“Niet alleen in de seksindustrie, maar ook in de ouderenzorg en in therapeutische toepassingen,
zoals voor mensen die schroom hebben bij seks. Zij kunnen met een robot oefenen.”  (Bron)

Uit een Amerikaans onderzoek van dit jaar blijkt dar 24% van de mannen in de VS het wel ziet zitten om seks met een robot te hebben (HIER). Men kan zich daarbij afvragen in hoeverre een gebrek aan liefdevolle aanraking in de jeugd, de basis heeft gelegd voor die wens tot mechanische seks. Hoe ver kunnen we van ons ware zelf vandaan getrokken worden??? Levy gelooft heilig in zijn verhaal.

Eén van de meest schrijnende uitingen van de apparatencultuur vond ik de ontwikkeling een aantal jaren geleden van een elektronisch speeltje voor kinderen en misschien ook wel sommige ‘volwassenen’,de tamagotchi (HIER).Het gaf het leven van een huisdiertje naar keuze weer en had allerlei functies, waarmee het kind het ‘diertje’ kon verzorgen. Natuurlijk zorgde een te lange onachtzaamheid ten aanzien van de verzorging ervoor dat het geval doodging. Mijn grote vraag bij dit geval was, of dit nu de manier was om kinderen zorgzaamheid te laten ontwikkelen. Ik vroeg me af welke zieke geest zoiets waanzinnigs kon bedenken. Maar goed, vele kinderen vermaakten zich er mee en waren daardoor hun ouders een tijd lang niet tot last.

The ghost in the machine..
Zit er een geest in de machine? Zo ja, wat voor een geest? Om de kwaliteit van die geest te kunnen bepalen, zou het goed kunnen zijn om de geest die in ons lichaam zit eens te onderzoeken. Aan de hand van een kwalitatief onderzoek van de menselijke geest, van hetgeen hem tot mens maakt, kan men de geest in de machine in zijn ware hoedanigheid leren kennen. Uit de eerder beschreven kwaliteiten bij zorgzame ouders, die noodzakelijk zijn voor een kind om een gezonde emotionele ontwikkeling te kunnen ervaren, valt al veel op te maken. Hier blijkt uit dat werkelijke aandacht, dus werkelijk contact op meerdere niveaus, een essentiële voorwaarde voor die gezonde emotionele ontwikkeling is.

Die betrokken aandacht is een uiting van Liefde en diepe verbondenheid. Werkelijke aandacht is een groeimiddel. Het heeft een omhullende werking, evenals een bevestiging van het wezen van de ander c.q het kind. Zuivere onbaatzuchtige Liefde is het middel voor het leven om zichzelf in stand te houden. Zonder die Liefde zouden wij niet kunnen bestaan. Maar wat is dan aandacht en wat is Liefde?

Aandacht in een zuivere vorm is de aanwezigheid van een volledig ZELF BEWUST ZIJN! Het is een volledig aanwezig zijn in de directe ervaring, in het hier en nu. Dit betekent dat het object van die aandacht zodanig wordt binnengelaten in het eigen innerlijk dat er een bewustzijnsmatige samensmelting plaats vindt van object en waarnemer, c.q. de schenker van die aandacht. Het is een volledig onvoorwaardelijk toelaten van de ander, zodat het wezen van die ander zich in het eigen innerlijk kan uitspreken. Er kan dan op een diep zielsmatig niveau een herkenning plaatsvinden van het Zelf van de ander in het eigen Zelf.

Dit brengt tevens het diepe besef met zich mee van dat wat men aan de ander doet men aan zichzelf doet. Dit herkenningsproces is echter een wederkerig proces. Hetgeen betekent de herkenning van de ander in zichzelf. Wat tevens inhoudt dat men zichzelf in die ander herkent. Er vindt op een heel diep zielsmatig niveau een wederzijdse bevestiging plaats van de essentie van het goddelijke in elkaar. Het mooiste geschenk dat twee partners in een intieme relatie elkaar kunnen geven is door die wederzijdse herkenning elkaar zichzelf te geven.

In lak’ech (‘ik ben een andere jij)
Wat dit betekent voor de kwaliteit van de Liefde is, dat de Liefde zichzelf onvoorwaardelijk schenkt. Het schept de vrije ruimte waarin zij zichzelf binnen de relatie kan herkennen. Ik ga er vanuit dat God de mens even hard nodig heeft als de mens God. In het bovenbeschreven herkennings- en bevestigingsproces tussen Liefdevolle mensen kan God, middels het BEWUST ZIJN van de volledig geïndividualiseerde mens ZIJN ZELF BEWUST ZIJN herkennen. Het menselijk BEWUST ZIJN is op deze wijze de spiegel van het Goddelijk BEWUST ZIJN. Voor mij houdt dit in dat God de mens heeft geschapen om zich van Zijn Zelf bewust te worden.

De vele individuele verschillen die er tussen mensen bestaan zijn daarmee voor mij uitingen van de oneindige verscheidenheid van het Goddelijk BEWUST ZIJN, van Zijn oneindige creatieve scheppingsmogelijkheden. Om dit werkelijk volledig van binnenuit te ervaren en ook werkelijk te leven is een lange weg. Wij staan allemaal ergens op die weg. We hebben elkaar nodig om verder te komen op de weg die nog te gaan is. Maar uiteindelijk bereiken we allemaal hetzelfde doel. Uiteindelijk komen we allemaal aan waar we ooit vandaan gekomen zijn. In ons geestelijke thuis, in het huis van onze gemeenschappelijke Vader, waar vele kamers zijn. Voor ieder kan die geestelijke Vader een verschillende naam hebben. Maar dat is voor de weg die we met elkaar gaan totaal onbelangrijk. Al onze harten behoren aan Hem.

De machinegeest
Schrijvend over het hart en haar Liefdeskwaliteit overvalt me een diepe ontroering en dankbaarheid. Mijn gevoel vertelt mij dat dit het is waar het in onze tijd om gaat. Dat dit het is waar ieder mens zo wanhopig naar op zoek is, zo wanhopig naar verlangt. Velen richten daarbij de blik naar buiten en vestigen hun hoop op de vele zichzelf aanprijzende redders aldaar. Zij tonen zich telkens in een andere gedaante, afhankelijk van hun doelgroep die zij te bedienen hebben. Maar bieden zij de werkelijke redding?

Voor vele rationeel-analytisch geschoolde wetenschappers bestaat de redding uit nog meer nieuwe technologische mogelijkheden. Voor vele economen bestaat de redding uit nog meer economische groei. Voor vele consumenten bestaat de redding uit nog meer consumeren.  Voor vele religieuzen bestaat de redding uit nog meer uiterlijke rituelen en dogma’s. Voor vele ondernemers bestaat de redding uit nog meer ondernemen en winsten. Voor vele regelmakers bestaat de redding uit nog meer regels om de gaten tussen al die andere regels verder op te vullen.

Voor vele veiligheidsmensen bestaat de redding uit het scheppen van nog meer veiligheid. Voor enkele oorlogsplanners bestaat de redding uit nog meer oorlog. Maar is al dit nog meer wel werkelijk de redding? Hieronder een documentaire van James Corbett over de duistere geest in de machine. Hij duurt weliswaar bijna twee uur, maar is vanwege de historische beschouwingen alleszins de moeite waard.

De gemechaniseerde samenleving is al volledig op hol geslagen en gaat ten onder aan het alsmaar nog meer. De geest is uit de fles en in de machine gekropen en wil van ons allemaal een machine maken. Daarom heeft deze geest, die niet weet wat Liefde is, ons gehele leven in het teken van de machine geplaatst. Maar met machines kun je toch geen intieme relaties aan gaan, of wel soms? Hoezeer de heer Levy ons ook wil doen geloven dat een gerobotiseerde replica van een vrouwenlichaam een evenwaardige vervanger is voor een echt vrouwelijk mens.

Een mens die kan lachen, huilen, eigenwijs zijn, in dankbaarheid jouw liefdesuitingen kan ontvangen, jou haar warme gevoelsuitingen kan tonen, in verschillende nuances je kan laten weten dat ze je echt liefheeft. Een kille doodse machine kan nooit en te nimmer het Liefdevolle Leven vervangen. Alleen een van God en natuurgebod losgeslagen man kan zoiets bedenken.
Ik wens jullie allen veel Licht en Liefde in jullie Leven.

Tot besluit een heel mooi album van GerryRafferty, getiteld ‘Anotherworld’.

Arend Zeevat

15 oktober 2017