‘VICE’ de film die Dick Cheney écht te kijk zet..!!

x

x

‘VICE’ de film die Dick Cheney écht te kijk zet..!!

2019 © WantToKnow.nl/be

x

De regering-George Bush/Dick Cheney is al lang uit het zicht verdwenen, maar de wereld, en het Amerikaanse publiek in het bijzonder, blijven lijden onder de rampzalige beslissingen van George Bush jr en zijn kompaan Dick Cheney inzake  hun binnen- en buitenlandse beleid. De beweegredenen van zowel Dick Cheney als George W. Bush, en de kennis van de sferen waarin zij opereerden, en hun invloed op de persoonlijke werksfeer van de medewerkers van het Witte Huis en insiders uit Washington, blijkt keihard uit een groot aantal boeken, dat de afgelopen jaren verscheen. Deze 2 complementaire conservatieve Republikeinen, waren niets minder dan de doodssteek voor de Amerikaanse democratie. 

Daarbij werd George Bush’s autoriteit uiterst leep gekaapt, maar feitelijk regelrecht gestolen door de sluwe Dick Cheney.. Diens decennialange carrière in Washington en zijn vertrouwdheid met de innerlijke werking van het politieke besluitvormingsproces in de VS, maakten en maken van hem een onberekenende politieke krachtpatser, die met zijn sluwe en manipulerende daden, feitelijk verantwoordelijk is voor de afschuwelijke oorlogen die we tot op de dag van vandaag voortduren..

Het was vooral de stragische zet van Dick Cheney, om een ongekende samenvoeging van zijn functie als vice-president, met die van de president van de VS te realiseren, die hem aan de ene kant ongekende bevoegdheden gaf en aan de andere kant de totale camouflage en vrijheid verschafte, om zijn manipulatieve en sluwe werk te doen, in de schaduw van George Bush jr. Daarbij ging Dick Cheney’s afschuw vooral uit, over de werking van de democratie, over wat hij beschouwde als de invloed van het congres op het vermogen van de president (en hemzelf natuurlijk) om volledig eigenzinnig zijn werk te doen en zijn macht tot ongekende hoogte te laten bloeien.

De film ‘VICE’ geeft een intrigerend, en soms beangstigend portret van deze niets-ontziende zakenman/politicus, in de afgelopen 2 decennia. Ga de film bekijken en besef hoe we de afgelopen jaren zijn voorgelogen en hoe ook Nederland, vooral in de persoon van JanPeter Balkenende en Jaap de Hoop Scheffer, in de val werd gelokt door deze duivelse Dick Cheney.

VICE, de film die Dick Cheney meedogenloos ontmaskerd..
Deze film is een absolute ‘must’ voor iedereen die bijvoorbeeld regelmatig hier op de site komt. Een realitycheck met dátgene wat ons, ná de aanslagen van 11 september 2001 bijvoorbeeld allemaal is wijsgemaakt.. Leugens en manipulaties te over, om ons maar in een oorlog te doen verzeilen. Een oorlog die bijna 4000 Amerikaanse soldaten de dood heeft gekost (24 Nederlanders kwamen om!) en ruim (officiële cijfers) 600.000 Irakese en Afghaanse burgers het leven heeft gekost. In deze film ‘VICE’, gebasseerd op de manifestatie van Dick Cheney als niet-ontziende en uiterst geraffineerde regeringsleider, zien we hoe George Bush jr. als een watje door Cheney wordt ingepakt. Laten we vooral even een sfeerbeeld neerzetten, met deze trailer:

De film is werkelijk een prachtige productie van regisseur Adam McKay, die erin slaagde, ook een bijzonder kunstzinnige productie te maken. Tijdslijnen die door elkaar lopen, een commentaarstem die regelmatig het roer in handen neemt, om de kijker te helpen inzicht te krijgen in bepaalde situaties. Maar ook een flinke dosis ’tongue-in-the-cheek’-humor, die de film werkelijk de moeite waard maakt om te gaan zien..!

De kille Dick Cheney slaagt er niet in, zijn sluwe aard en gluiperige politieke karakter los te maken van deze film. Andersom gezegd: Cheney wordt met deze film keihard neergezet. Ook al zijn sommige delen door de regisseur en scenario-schrijver bedacht, doordat sommige situaties (bijv. privé) niet bekend zijn, het blijft een realistische film die nogmaals, door het uitermate machtsgeile karakter van Dick Cheney, onverbloemd de essentie weergeeft van diens politieke en persoonlijke leven.

Het feit dat Dick Cheney publiekelijk zijn lesbische dochter Mary opzij zette, ten gunste van depolitieke aspiraties van de andere dochter ‘Liz’ Cheney, zegt feitelijk al genoeg van deze harteloze man. Dick Cheney die ook dáádwerkelijk zijn hart totaal verwoestte met zijn stressvolle daden en manipulerende gedrag. De man die feitelijk de drijvende kracht is geweest achter de verwoestende oorlogen in Afghanistan en Irak., wordt door deze film genadeloos in zijn hemd gezet..

We raden je aan de film te gaan zien, of evt. op Netflix o.i.d. nog te bekijken. Een uitermate sfeervolle productie, die je twijfel weg zal nemen, over de betrokkenheid en mogelijke onwetendheid van Cheney over de misdaden die zijn begaan in het kader van martelingen, misbruik van overheidsmiddelen (o.a. geld naar zijn bedrijf Halliburton) etc. etc. Cheney was de man die ervoor zorgde, dat zijn deal met George Bush jr. om zijn vice-president te worden, volledig in het voordeel van hemzelf uitviel. Dat Bush jr. als een groentje, een no-know tevoorschijn is gekomen, is mede te wijten aan deze ‘VICE’..

De aanslagen op 11 September 2011 hadden nog maar nét plaatsgevonden, of de Amerikaanse overheid begon direct met een uiterst gecontroleerde manier van het dwarsbomen van officieel onderzoek. Waarom moest anders bewijsmateriaal worden vernietigd, uit het zich worden gehouden of mocht het in het geheel niet worden gebruikt..? Wat te denken bijvoorbeeld van het direct opdracht geven tot het opruimen van de puinhopen van de twin-towers, gebouw no. 7 én die bij het Pentagon?

ZONDER dat ook maar één onderzoeker de tijd en ruimte had gekregen, zorgvuldig onderzoek te doen in deze aanslag-restanten. En waarom alles zo snel opruimen, uit het zicht houden en/of tegenwerken? Wist je dat daar feitelijk heel zware straffen op staan in de VS. Het antwoord daarop is natuurlijk uiterst simpel: de regering Bush/Cheney had behoorlijk wat te verbergen. Een andere reden is er niet te bedenken! Zo simpel is het dus..!

Fact Checking..
Inmiddels is deze film van Adam McKay’s voor velen een bijzondere uitdaging geworden om deze film op feiten te controleren. De film heeft namelijk een dúsdanige heftige impact op veel kijkers, dat velen zich afvragen óf en zoja, hoé dit allemaal heeft kunnen gebeuren..! En óf het zo ook gebeurd is. Deze impressionistische film, een zogenaamde biopic over vice-president Dick Cheney en de aanloop naar de Irak-oorlog, heeft een sterke realiteitslink, maar de film neemt vaak ook een afslag naar het surrealistische..!  En soms is dat natuurlijk overduidelijk, zoals wanneer Dick en Lynne Cheney zich in hun bed een gepassioneerde uitwisseling hebben, over de manier waarop ze de macht naar zich toe willen trekken,  in uitgebreid gedicht van William Shakespeares.

In andere scènes wordt de grens tussen historische feiten en poëtische interpretatie wel wat wazig. De film toont dialoog over het opbouwen van een aanval voor de oorlog tegen Irak. En ook het rechtvaardigen van waterboarding, die misschien niet letterlijk zijn weergegeven, maar het is volstrekt niet onwaarschijnlijk, dat deze brede strekking van de film, de rol van Cheney  in het Witte Huis uitstekend weerspiegeld.

Voor de mensen die Dick Cheney verdedigen, is het in de film een van de grootste tekortkomingen, dat er een algeheel beeld Cheney wordt geschetst, als was hij een moderne Rasputin, waarbij hij ook nog eens president George W. Bush volledig naar zijn hand heeft gezet..  Volgens Eric Edelman, Cheney’s adjunct-assistent voor nationale veiligheid van 2001 tot 2003, is er ‘nooit enige vraag geweest, wie de baas was, en dat was George W. Bush’

Hij gaat zelfs zover dat hij meldt: “Ik ben me er niet van bewust dat Dick Cheney ooit onafhankelijk van presidentiële instemming heeft gehandeld.” Een slimme tekst, die echter heel weinig inhoudelijk meldt. Het lijkt meer op een diplomatieke opmerking, om de rol van Cheney, zoals die uit de film naar voren komt, een positieve twist te geven..

Aan de andere kant zijn er de keiharde feiten, zoals het landsverraad dat werd gepleegd door het Witte Huis, doordat CIA-agente, echtgenote van VS-ambassadeur Joe Wilson, werd verraden door haar eigen regering. Haar dekmantel werd afgedaan, waardoor ze feitelijk op straat kwam te staan. En dat allemaal omdat haar man Joe Wilson had geweigerd een fake-rapport op te stellen, over de pogingen van Sadam Hoessein om kernwapen-onderdelen (uranium) te bemachtigen.

Joseph Wilson had daarentegen zware kritiek geuit op het verhaal van Bush/Cheney inzake de beschuldigingen aan Sadam dat deze uranium wilde kopen in Afrika. Dat verhaal berustte nergens op, volgens Wilson. En dat was de reden voor de regering in het Witte Huis de identiteit van Plame te laten lekken Besef dat het verraden van CIA-agenten in de VS, zo’n beetje gelijk staat aan landverraad…!

Uiteindelijk was het ‘Scooter’ Libby, die na een proces, door de rechtbank werd veroordeeld voor het lekken van deze informatie over Plame. Maar daar zat natuurlijk een goedkeuring/rollenspel achter van Cheney/Bush, zoals ook in de film ‘VICE’  te zien is. Met name spindoctor Karl Rove heeft hierin ook een hoofdrol gespeeld, aldus ingewijden. En, nog geen dag nádat Libby was veroordeeld, krijgt hij een presidentieel pardon; straf vernietigd. Nogmaals: uit zijn proces kwam duidelijk naar voren, dat de regering Bush/Cheney verantwoordelijk is voor dit landverraad. Geen fact-check voor nodig.

De volgende andere essentiële punten uit de film, in relatie tot de realiteit, door fact-checkers bekeken:

1. De toestemming van Cheney voor het neerhalen van burgervliegtuigen, die na de inslag in de WTC-torens, nog een bedreiging zouden kunnen vormen. De zg. ‘shootdown order’ op 9-11.
2. Het volledig domineren van Het Witte Huis
3. Het pushen van een oorlog in Irak
4. Het bereiken van bijna onbegrensde macht; een sleutel in de film
5. Rechtvaardiging van marteling, waaronder het beruchte ‘waterboarding’.

1. De ‘Shootdown order’..
De film toont Cheney met het crisisteam in de commandobunker, diep onder het Witte Huis, nadat de vermeende terroristen van Al-Qaida de 4 commerciële vliegtuigen zouden hebben overgenomen. Cheney neemt een telefonische oproep aan, van de Minister van Defensie, Donald Rumsfeld. “Dick, er zijn nog steeds passagiersvliegtuigen in de lucht. Ik heb officiële ‘rules of engagement’ nodig”, zegt Rumsfeld zegt in de film.Met andere woorden: Rumsfeld zou hebben gevraagd om een officieel standpunt t.a.v. nog in de lucht zijnde vliegtuigen.  Nationale Veiligheidsadviseur Condoleezza Rice stelt daarbij voor, dat zij de president bellen, die op dat moment in de lucht hangt, in de presidentiële ‘Airforce One’.  Maar Dick Cheney snijdt haar in de film de pas af. “Donald, je hebt toestemming, om, om het even welk vliegtuig, neer te schieten, waarvan jullie een bedreiging vinden uitgaan” zegt Cheney dan.

Het is niet duidelijk of dit werkelijk op deze manier gebeurde. Het 9-11 rapport van de Commissie, de officiële studie van wat er die dag plaatsvond, liet nogal wat ruimte, over deze situatie. Of Dick Cheney het daadwerkelijk op zich nam, de verantwoording te nemen, voor het mogelijk neerhalen van civiele vliegtuigen. In het officiële rapport wordt de volgorde van de gebeurtenissen gemeld. Cheney keurde om 10:15 deze order goed, en deze werd door de president om 10:20 uur, vanuit de Airforce One dus, goedgekeurd.

Volgens de commissie vertelde Dick Cheney hen, dat hij met de president erover had gesproken, en Bush bevestigde de onderzoekers van de 911-commissie, dat hij zich herinner, deze ‘shootdown order’ te hebben goedgekeurd. Het rapport meldt: “Er zijn geen bewijsstukken voor deze vraag, maar relevante bronnen zijn onvolledig.” Aan het eind van de dag, is de film in lijn met de papieren versie.
We moeten echter bedenken, dat Cheney en Bush, tegelijkertijd door de 911-commissie zijn verhoord, dat daar geen opnames van zijn gemaakt en dat het ‘verhoor’ achter gesloten deuren  heeft plaatsgevonden.. Een volledige farçe dus..

2. Dominantie van Het Witte Huis.
De film ‘Vice’ gaat over de absolute macht in de Verengigde Staten en de geilheid van Dick Cheney, deze in handen te krijgen. In één scène in de film wordt het bordspel ‘Graphics’ gebruikt, om een beeld te schetsten, van de maner waarop Dick Cheney zoveel mogelijk belangrijke overheidsposities binnen de nationale veiligheidsstructuur vulde, met mensen die zijn opvattingen deelden.De scène opent met een ontmoeting tussen Cheney, David Addington (Cheney’s juridisch adviseur), Mary Matalin (Cheney’s topcommunicatie adviseur), Paul Wolfowitz (adjunct-secretaris van defensie), Donald Rumsfeld (minister van defensies) en Scooter Libby. Allemaal figuren die in Cheney’s dichtste innercircle zaten.
x
Scooter Libby zegt in deze scene: “Zoals u allen weet, ben ik Scooter Libby, de chief staf Dick binnen het Witte Huis. Maar ik ben ook de chief of staff (speciale adviseur) van de president. “ Terwijl Libby praat, verschijnen er in de film allerlei spelstukken op het bordspel. En dan, aan het eind van deze sc1ene, wordt het spelstuk dat George Bush vertegenwoordigt, volledig omringd door spelstukken, die door Cheney worden gecontroleerd.Het feit is dat Het Witte Huis van Bush destijds zó was georganiseerd, dat het personeel /kantoor van de vice-president, Dick Cheney dus, veel méér hefboomwerking had, dan ten tijde van vorige vice-presidenten..
x
Cheney’s staf, was –en dan vooral Libby en Matalin- volledig verweven met de mensen van George Bush. Daarbij ontvingen, zo schreef Shirley Anne Warshaw, politicologe van het Gettysburg College in haar boek ‘The Co-Presidency of Bush and Cheney’ uit 2009

“Matalin en Libby dezelfde informatie als de naaste adviseurs van de president en werd er niets van hen afgeschermd. Deze buitengewone situatie, gaf vooral Dcik Cheney’s personeel toegang tot alle info die voor het bureau van de president waren bestemd. En het stelde hen in staat om volledig op de hoogte te komen en blijven van ALLE beslissingen rondom het nemen van beslissingen die aan de president van de VS werden gepresenteerd”.

De film veroorlooft zich wat vrijheden, maar Cheney had wel degelijk de macht in het Witte Huis in handen..  Cheney zou zijn team, in de dagelijkse inlichtingenbriefings hebben verteld, dat zij inzage dienden te krijgen in deze CIA/FBI-briefings, ‘vóórdat deze bij de president terecht komen.” Joyce Battle, hoofdonderzoeker van de’ Iraq War files’ aan de George Washington University’s National Security Archives, meldt, dat ze geen document,  kent om dat te ondersteunen.

Dat is echter niet zó vreemd, als we bedenken, dat Cheney en zijn staf erin geslaagd zijn, de automatische archivering van Witte Huis-mails en correspondentie volledig te beheren en deels te verdonkeremanen..Het is echter volstrekt  duidelijk, dat het WitteHuis-beleid volledig werd ingepakt met bondgenoten van Dick Cheney.

Zijn ervaring als Minister van Defensie onder George Bush sr, en zijn bekendheid met de rest van de politieke scene in Washington, boden hem vele, reeds bestaande relaties met de machtsspelers in Washington. Wolfowitz was zijn plaatsvervanger in het Pentagon. Stephen Hadley, die ook in Cheney’s Pentagonteam had gezeten, belandde op een belangrijke nationale veiligheidspost in het Bush jr. White House.

Maar volgens Edelman, Cheney’s adjunct-assistent voor nationale veiligheid, is het een mythe, dat Cheney een soort van een parallelle regie voerde over het VS-beleid en dit controleerde. “Cheney had invloed, hij hielp zeker helpen vele hogere ambtenaren over de overheid aanwerven,” bovengenoemde Edelman. “Maar Cheney leidde niet een soort schurkenstaat of ‘Deep State’.” Maar het geschetste beeld in de film is overduidelijk correct: het was Cheney die deze hele politieke arena rondom het presidentschap naar zijn hand heeft kunnen zetten en dit ook werkelijk heeft gedaan.

3. Het pushen van de Irak-oorlog
De spanning tussen wat sommige inlichtingendiensten zeiden over Al-Qaida en Irak en wat Cheney meende te moeten communiceren/propageren, speelt zich af op verschillende momenten in de film. In één scène praat Cheney daarover met Bush: “Het wordt het Bureau voor Speciale Plannen genoemd” zegt Cheney. “Tenet (toenmalig CIA-directeur) is nog niet serieus genoeg over de dreiging die Saddam vormt in de GWOT, de Globel War on Terror (wereldwijde oorlog tegen terreur). Maar ik kan u beloven dat deze inlichtingengroep dat wel zal gaan zijn”.Binnen schuivende tijdlijnen in de film is het onduidelijk wanneer deze bedachte uitwisseling plaatsvindt.
x
Het ‘Office of Special Plans’ ontstond in september 2002 in het Pentagon. Het bureau ontwikkelde zijn eigen inlichtingenapporten, die soms op regelrecht, gespannen voet stonden, met wat de rest van de inlichtingengemeenschap meldde. Maar het bureau informeerde wel het hoogste personeel van het Witte Huis..!In 2007, vond een rapport van het  Defense Department Inspector General , dat het bureau conclusies aanreikte die ’niet door beschikbare inlichtingen werden ondersteund’,  en op een manier werden gepresenteerd, die de inlichtingengemeenschap ondergroef..Het belangrijkste argument van het beleid voor het aanvallen van Irak was, dat het terroristen zou steunen, WMO/massavernietigingswapens bezat en dat Irak zijn capaciteit bouwde om een kernwapenarsenaal te ontwikkelen. In een landelijke toespraak zei Bush hierover “De rook uit het geweer, zal te zien zijn, in de vorm van een paddenstoelwolk”.Nadat de Verenigde Staten en hun bondgenoten de controle in Irak hadden overgenomen, vonden ze, volgens de CIA, “dat de massavernietigingswapens van Irak in 1991 in wezen  waren vernietigd”. Saddam Hoessein “streefde er naar om nucleaire capaciteit te ontwikkelen”, aldus de CIA, maar ‘Sadam had geen formele, uitgeschreven strategie of plan voor de heropleving van massavernietigingswapens’.Cheney’s assistent van toen, Eric Edelman, verwerpt het idee uit de film over het gesprek tussen Cheney en Bush over dit ‘Office of Special Plans’ en dat dit ooit heeft plaatsgevonden.

Hij zegt dat de film vertekent hoe het denken van de regering zich ontwikkelde. Edelman erkent dat Cheney en Bush vóór 9-11 over Saddam Hoessein dachten, maar zij hadden daarover geen duidelijk beleid.. Edelman:
“Beiden geloofden dat we een oplossing moesten vinden voor het Saddam-probleem en of dat wel of niet een oorlog vereiste, kwam was pas veel later, in 2002. Nadat een VN-resolutie en nadat diplomatie bij de VN was mislukt”.

Dat zou allemaal wel kunnen zijn, maar al snel na de aanslagen van 11 september 2001, was de regering Bush heel druk bezig de schaakstukken op zijn plaats te zetten, voor militair ingrijpen in Afghanistan EN Irak. Eind november 2001 was het Donald Rumsfeld die een bijeenkomst organiseerde over Irak, met generaal Tommy Franks, hoofd van Central Command.

Rumsfeld kwam met discussiepunten die zich richtten op de ‘focus op MassaVernietigingsWapens /WMO’. De aantekeningen van Rumsfeld hierover, bevatten ideeën over zaken die een aanval zouden kunnen uitlokken. Een daarvan was: “Geschil over MVW-inspecties? Begin nu na te denken over de inspectie-eisen”. Het was niet lang daarna, dat Colin Powell naar de veiligheidsraad van de VN werd gedirigeerd, om zijn klets-propagada-verhaal te houden over de vernietigingswapens van Saddam Hoessein en de noodzaak een oorlog tegen hem te voeren..

Gezien de lange geschiedenis van Cheney en Rumsfeld, zijn er genoeg redenen voor Cheney geweest inspanningen te koppelen,  om voorbereidingen voor een oorlog op te bouwen. Maar het is de moeite waard om op te merken dat de film slechts focust op sommige details. En dan is er Israël, dat zich volgens de film buiten schot hield, doordat in de film Condoloez Rice aan president Bush vertelt, dat de Israëli Saddam niet als bedreiging zagen. Maar.. Het tegendeel is waar..! Een film afkomstig uit Hollywood, heel duidelijk. Feitelijk lobbyde Israël hard ten gunste van het aanvallen van Irak..!

4. Het verwerven van bijna onbegrensde macht door Dick Cheney; een sleutel in de film
In een scène in film, is het midden van de jaren zeventig -Cheney was toen plaatsvervangend stafchef van Het Witte Huis onder president Gerald Ford- ontmoet hij een advocaat van de afdeling Justitie. De vraag van Cheney is:”Ik wil graag het uitvoerende gezag herstellen, maar hoe?” De verteller in de film vertelt dan:  “Antonin Scalia, een jonge advocaat bij de afdeling Justitie, die later in het Hooggerechtshof zou komen, doet de wereld van Dick op zijn grondvesten schudden”. Scalia zegt: “De theorie van de unitaire uitvoerende macht, is een interpretatie van, zoals ikzelf toevallig geloof, artikel 2 van de Grondwet die de president van de VS absolute uitvoerende macht geeft. En ik bedoel absoluut”.

Dan is er in de film een niet bepaald subtiel moment; het beeld van een leeuw die een gazelle neerhaalt, het knippert op het scherm. De verteller komt terug en zegt:  “Sommige rechtsgeleerden zijn van mening dat wanneer de president iets doet, dat legaal moet zijn, omdat het de president is. Maar naar de hel met ‘checks and balances’, vooral in tijden van oorlog. Dit was de macht van koningen, farao’s, dictators.”

Deze scène is ongeveer dezelfde schijnvertoning als de Shakespeare-in-de-slaapkamer-dialoog. Ja, Scalia sloot zich aan bij Dick Cheney en zijn baas, de toenmalige stafchef Donald Rumsfeld in de pogingen om president Ford richting een uitbreiding van de ‘Wet op de Vrijheid van Informatie’ te torpederen met een veto. Maar de rest van de scene is een bedachte setting.

Een fraai beeld van regisseur Adam McKay,
als Dick Cheney op de operatietafel ligt,
met open borst..
Zijn hart eruit..
klaar voor een nieuw hart..

Letterlijk een man zonder hart..!

Eerst en vooral, de uitdrukking ‘unitaire uitvoerende theorie’ kwam pas later. Aldus de rechtskundige Douglas Kmiec van de ‘Pepperdine School of Law’ Zijn commentaar: “De uitdrukking zong duidelijk rond in de recente jaren ’80, voordat Dick Cheney vice-president van de Verenigde Staten was. Maar overduidelijk niet, tijdens het dienstverband van Dick Cheney in de medio jaren ’70 als onder het beleid van de regering van president Gerald Ford,”

Ten tweede, de film maakt korte metten met de betekenis van de term. De theorie, zo vertellen rechtsgeleerden, zegt dat de president uiteindelijke controle over de bevoegdheden die de uitvoerende tak heeft, maar nergens staat dat dat onbeperkte bevoegdheden zijn..  “Geen enkele serieuze voorvechter van de theorie – zelfs niet Cheney – beweert, dat alles wat de president doet legaal is,” zei Ilya Somin, rechtsgeleerde/professor aan de George Mason University.

5. Rechtvaardiging van marteling, waaronder het beruchte ‘waterboarding’.
Er is één scène waarin Bush, Cheney en andere belangrijke spelers spreken over het extraheren van informatie van de mensen die het leger vangt: Cheney: “Wij geloven dat de Conventie van Genève openstaat voor ….. interpretatie.” Tenet (CIA-chef) vraagt dan: “Wat betekent dat precies?”  Addington: “Stressposities, waterboarding, besloten ruimtes, honden”. Rumsfeld: “We noemen het krachtige ondervraging.”
George Bush jr.: “Zijn we er zeker van, dat dit alles niet onder de definitie van marteling valt?” Addington: “De VS martelt niet”. Cheney: “Daarom, als de VS het doet, kan het per definitie géén marteling zijn.”

Afgezien van de uitgevonden dialoog en de slotzin over wat marteling definieert, houdt de kern van de scène rekening met de feiten. In januari 2002 schreef adjunct-assistent procureur-generaal John Yoo, mee aan een memo, waarin werd uitgelegd, waarom de Conventie van Genève de gevangengenomen Al-Qaida en Taliban-leden niet afdoende beschermde. Yoo zei onder andere:
“Het internationaal gewoonterecht, ongeacht de bron en inhoud, bindt de president niet, noch beperkt het de acties van het Amerikaanse leger, omdat het geen federale wet vormt die erkend wordt onder de suprematieclausule van de Grondwet”.

Nu, de scène combineert twee strengen samen – houden verdachte terroristen op Guantanamo Bay Naval Base, en martelen hen. Over de kwestie van Guantanamo, vertelde Edelman, dat Dick Cheney overduidelijk een zeer grote rol speelde in dat beleid, dat is absoluut niet de vraag niet.

Yoo ging verder met het schrijven van een memo waarin hij rechtvaardigt wat de meeste mensen ‘marteling’ zouden noemen. In november 2002 schreef de topadvocaat van het Ministerie van Defensie, dat onder bepaalde omstandigheden stressposities, waterboarding (beschreven als ‘het gebruik van een natte handdoek om de misvatting van verstikking te veroorzaken’) en andere harde methoden ‘ook toelaatbaar zouden zijn’.
Cheney heeft consequent het gebruik van waterboarding verdedigd, zoals ook in overeenstemming met de film ‘VICE’.

* * * *

x