Menselijk lijden in Liefde plaatsen..

– Inleiding –
x
Guido Jonkers
X

Vanaf 2001 tot 2006 was ik bestuurslid van Stichting ‘De Vrije Mare’; deze stichting ondersteunt het werk van Marieke de Vrij (1953). Zij wordt sinds 1980 dagelijks geïnspireerd vanuit de onstoffelijke wereld, om individuele en maatschappelijke ontwikkeling te bevorderen.
Marieke de Vrij’s heldere, fijnzintuiglijke vermogens (waaronder helder zien, -weten, – spreken en -horen) zorgen ervoor dat zij, middels fijnzinnige bewoordingen, licht kan werpen op levensvragen van grote individuele en maatschappelijke betekenis.

Marieke leest als het ware collectieve en individuele bewustzijnsvelden en de potentie die hierin ligt verscholen. Zij inspireert velen om tot uitbreiding van hun bestaande (vak)kennis te komen en stelt zich hierbij dienstbaar op om vorm te geven aan een brede maatschappelijke ontwikkeling. Hierdoor kan vernieuwing worden geinitiëerd. Marieke geeft lezingen, trainingen, workshops, symposia en themagerichte consulten op diverse vakgebieden.

Vaak was ik in de directe nabijheid van Marieke en heb op deze wijze veel met haar mogen delen en doorvoelen. Een bijzondere tijd, waarbij me vooral duidelijk werd, dat er een maatschappelijk soort weerstand bleek te zijn, tegen de ‘boodschapper’, wanneer bleek dat de ‘boodschap’ van ‘onduidelijke komaf’ was.  Een vreemd soort weerstand, die ik niet goed kon plaatsen. Dat dát meer over mij zei, dan over de mensen die voor-oordeelden, kon ik pas later in een goed perspectief plaatsen.

De inspiraties die Marieke doorkreeg (en nog steeds krijgt), blijken een wezenlijke bijdrage te kunnen leveren aan grote maatschappelijke debatten over uiterst gevoelige onderwerpen. Zo heeft Marieke meegewerkt aan het blootleggen van dieperliggende processen en velden, op het gebied van o.a. orgaandonatie, het Syndroom van Down, Dementie, het Vrouwelijk- en Mannelijk oerprincipe, authentiek leiderschap en stervensbegeleiding.  En altijd was er die volstrekte authenticiteit van Marieke zélf, een volledige overgave aan de betrokkenheid bij het onderwerp waar ze op dat moment mee bezig was.

Regelmatig kwam er echter ook, voor veel mensen, controversiële informatie vrij, waarvan ik hier het onderwerp ‘Orgaandonatie’ wil noemen. Hiervan was ik persoonlijk getuige. (Lees HIER op de site de visie van Marieke’s begeleiders hierover).
Hoe prachtig de inzichten die via Marieke vrijkwamen, aansloten op de toenmalige revolutionaire visie van veel wetenschappelijke studies op het gebied van orgaandonatie en euthanasie, bleek pas veel later. Voor mezelf was het toen al wel duidelijk: een open mind en een open hart zijn de 2 instrumenten, waarmee wij dienen te beschouwen.

In het onderstaande artikel laat Marieke haar visie horen over het Christusbewustzijn, dat nu op onze Aarde, meer dan ooit tevoren, aanwezig is in het collectieve veld.

* * *

x

Marieke de Vrij plaatst menselijk lijden in Liefde:
X

‘Als je niet doorstróómt in verdriet, verstrak je’
X

2006 © De Vrije Mare / Paravisie

x

x

Als spiritueel maatschappelijk raadsvrouwe is Marieke de Vrij actief op het gebied van maatschappelijke vernieuwing, ethiek, spiritualiteit, wetenschap, mensontwikkeling, management, dieren-welzijn, milieu en natuur.

Voor de lezers van het tijdschrift ‘Paravisie’ maakte Marieke de Vrij in 2006 contact met de bijzondere hartsenergie die ook wel het ‘Christusbewustzijn’ wordt genoemd. Ze verhaalt over eenzaamheid die ons doet groeien, het uiten van verdriet, over de waarde van doorleefde inzichten en aanvaarding van gebeurtenissen in je leven. Op haar 27ste openden zich allerlei gaven bij Marieke. Ze is helderhorend, -voelend, -ziend en –wetend. Rond haar 35ste ervoer ze in een diepe meditatie dat Jezus voor haar stond.

Marieke over deze piekervaring:
“Een steeds sterkend wordend zilver vlies ontstond tussen mij en de Christus. Een soort van zilverfolie, waarin ik mijzelf weerspiegeld zag. Zo stonden wij tegenover elkaar. Ik heb toen begrepen dat ik de Christus-hartsenergie in mijzelf mocht verlevendigen en van daaruit spreken. Het menselijk lijden in liefde mocht plaatsen.”

Wat doet de Christusenergie voor ons?
Marieke de Vrij (1953) legt het als volgt uit: “Het is een verschonende energie die je plaatst in je hartskracht. Het versterkt het mededogen en de mildheid. Het gaat om de diepste vergevingsgezindheid naar jezelf toe, over jóuw menselijk functioneren: de beperkingen en de hoogtes die je daarin ervaart. Deze zelfaanvaarding creëert de aanvaarding van anderen.”

Stromen
Marieke kreeg op een gegeven moment ook door dat in deze tijd belangrijk is te begrijpen dat iedereen ‘zijn deel doet’: “Dat men elkaar daarin moet durven laten. Daarin mag verbroederen en verzusteren, in plaats van elkaar aan elkaar gelijk te maken. Hoe zwaar de weg ook is: vriendschap maakt de weg lichter. Je mag anderen waarnemen in hun unieke route. Je hoeft niet te zoeken naar dat een ander goed moet zijn waarin jij goed functioneert. Vanuit waardering en ondersteuning mag je ieders route tegemoet treden.”

‘Verschillen zullen groot zijn’..
Ieder individu heeft zo zijn belichting. En op onze levensweg komen we van alles tegen.
Marieke: “Het allerbelangrijkste is dat je durft door te stromen. Dat je de inzichten die in jou ontwaakt zijn in eenvoud en zelfacceptatie in jezelf laat doorstromen. Zo vrijgevend dat niemand verplicht is daar iets mee te doen. Zo zie ik mezelf ook. Als iemand die ervaringen deelt. Als ik inspiratief werk, is het zo’n doorleving.
Dan is de kennis die ik deel niet wezensvreemd. De indaling bij zo’n inspiratie vindt plaats op zo’n diep niveau dat de doorleving, die natuurlijk ook al in voormalige levens op allerlei facetten heeft plaatsgevonden, zeer wakker wordt en waakzaam.”

Jouw eenzaamheid
Duizenden stukken poëzie schreef Marieke; ze verhaalde ondermeer over eenzaamheid als loutering:
“Ik heb altijd ervaren dat dit volstrekt de weg is naar je eigen uniek-zijn. Als eenzaamheid op een natuurlijke manier op je pad komt, dan word je geoefend om toch in volstrekt vertrouwen je eigen zijn aan te nemen. En daarin het anders-zijn niet aan te nemen als een diskrediet. Het te ervaren als een mogelijkheid tot een ontwikkeling die heel specifiek is en die je zelf dient te begeleiden.

Hoewel ik vanaf mijn 27^ste begeleid ben door de onstoffelijke wereld in een directe lijn, is de doorleving altijd menselijk van aard. Dat kunnen je begeleiders niet veroorzaken. Je eigen processen vragen jou dus om de moed die te onderhouden en te doorleven. En bij iemand die zo hooggevoelig is als ik, geldt: ik zit er in en zal er doorheen moeten gaan. Ik kan het niet stallen: als ik iets ervaar moet ik voldoende tijd en rust inkleden om de ervaring te dulden. En er doorheen te reizen tot ik op een inzichtniveau meer wetend wordt en dan onthecht.

Mijn begeleiders hebben ook al vrij jong tegen me gezegd dat ik in een oefening van doorlaatbaarheid sta. En dat is in een heel hoge mate allerlei ervaringen doorgaan waar ik ook in oefen om daar heel snel uit te kunnen onthechten vanuit doorleving . En dan rijpt inzicht op ervaringsniveau. Dat maakt dat je steeds meer doorlicht kan worden vanuit de inzichten omdat ze heel snel registreerbaar op je eigen ervaringsniveau in herkenning plaats kunnen nemen.”

Afdalen
Marieke leest een tekst voor die ze al lang geleden ontving vanuit het Christusbewustzijn. Het boek valt open bij de volgende tekst:

’Kennis dient gebruikt te worden om te komen tot verheldering.
In datgene waar u doorheen gaat. En herkenning zal zijn bij hen die u omringen.
Zo spreek van uw pijn. Spreek van uw verlatenheid.
Spreek van de eenzaamheid die ligt in de kracht die nu geboren moet worden,
om volledig in Mij te kunnen staan.’

Marieke legt de betekenis van de tekst uit: “Overal waar je ontkent wat je ervaart als het te maken heeft met pijnbelasting, verlatenheid of eenzaamheid doordat je in je nadelige flinkheid wel probeert jezelf op te tillen naar een hogere lichtfrequentie toe, maar waarin in de diepte, het licht, nog niet plaatsgenomen heeft daar waar de verlatenheid of eenzaamheid is. Want jíj tilt je er bovenuit.

Mijn ervaring is geweest om wel in die gevoeligheden af te dalen. Juist doordat je daar zelf in durft te wonen zonder verzet, die gevoelens als het ware door je heen laat spoelen, onthechten ze. En juist daar geeft het licht zich dan vrij. Dat maakt dat in heel diepe onderbewuszijns-stromingen van vorige levens, de restanten van die pijnen van toen worden opgeruimd.

Ik weet dat ik levens heb gehad waarin ik ben gemarteld, op pijnlijke manieren ben gestorven en dat ik eerder in het spiritueel werk behoorlijk gepakt ben. Opruiming vond plaats in de aanvaarding van dat deze pijnen er waren. Ik liep er niet voor weg. Hierdoor kon het licht er vervolgens naartoe.”

Lijden ontmoeten
Marieke vertelt verder: “Met mediteren bijvoorbeeld kun je heel veel licht aanroepen, maar dat licht zal uiteindelijk je onderbewustzijn, de schaduwkanten in jezelf, willen bereiken om op te lichten. Dat kan alleen als je bereid bent die schaduwkanten een hand te geven en in ontmoeting daarmee te treden.

Of ik me nou heel erg in het licht voel staan of dat ik dagen heb dat ik het moeilijk heb, er komt een soort fase dat het om het even is. Je weet dat het hoort bij hetzelfde gegeven.

En dat – net als de seizoenen in Nederland daar zo’n mooi teken van zijn – het helpt om je niet te verzetten tegen de winter. Je moet de winter aanvaarden en er dan het mooiste van maken. Stilte is daarbij heel steunend. Die is als een soort balseming voor de ziel. Waarin die ziel zich erkend voelt in de processen die het via die aardegang van mijn mensheid, mijn persoonlijkheid, mijn karakter, probeert neer te leggen hier in de stof. ‘Flinkheids-gedrag’ bijvoorbeeld, ontkenning van wat ik puur ervaar, is tegen de ziel in. Juist die ervaring maakt dat die rijping plaatsvindt.

“Ik zie dat er bij mensen een enorme neiging is naar het licht. Dat is prachtig.
X

Maar het licht kan niet dieper incarneren dan dat je de duisternis omarmd hebt.”

Marieke gaat verder: “Ik zie dat er bij mensen een enorme neiging is naar het licht. Dat is prachtig. Maar het licht kan niet dieper incarneren dan dat je de duisternis omarmd hebt. Voor mij is Maria een prachtige afspiegeling van iemand die dit omarmen leefde. Zij was een vrouw die, zonder onderscheid des persoons in een volstrekt openhartige barmhartigheid, menselijk lijden ontmoette zonder te wijken. Dat vraagt nogal wat moed.

Ik denk dat in deze tijd mensen wordt gevraagd de ogen niet te sluiten voor actief menselijk lijden, maar te oefenen om het hart daarvoor in openheid ter beschikking te stellen. Zodat het licht wat daar vanuit vrijkomt, verlichting geeft aan hen die lijden. Je weerhoudt het licht om te incarneren als je lijden niet durft te aanvaarden als een menselijke staat van bewustzijn. Als een beproevingslaag van de geest die op een dieper niveau onderbewustzijns-stromingen en niet-verwerkte zaken blootlegt en belicht. De openheid om te genieten maakt dat je ook die andere pool kent. Je kan je daar niet voor afsluiten.”

Levend verdriet
In een van haar gedichten verhaalt Marieke over liefde als zijnde een onwankelbare, brandende kaars in haar hart die alle getijden heeft doorstaan:
“Je haalt er uiteindelijke je kracht vandaan door niet in de verbittering, verwijten of slachtofferrol te zitten. Uiteindelijk is het de aanvaarding die zegeviert. De situaties op je pad en ook de mensen die je ontmoet, zie ik altijd als de pionnen in het grote hemelspel, die je oefenen in te leren overgave te hebben aan wie jij bent.”

Ook is het belangrijk om helemaal je verdriet toe te laten.  In een gedicht zegt Marieke hierover:
X

‘Oh God, geef mij de genade van levend verdriet.

Beter kolkend in de pijn,
in alle vezels van mijn menselijk zijn ten onder te gaan.

Dan uitgedroogd de bodemloze leegte te kennen waar het hart is afgemat,
de herinneringen verdroogd
en ik de liefde heb trachten te vergeten.’
X

Marieke: “Als mensen niet doorstromen in hun verdriet, het verdriet niet vloeibaar houden, kunnen ze ook nooit leegstromen van het verdriet. Als de onschuld niet huilt, als het menselijk zijn ontkend wordt, verstrak en verstar je. Dan komt de eerste wrok, dit wordt verbittering en vervolgens word je haatdragend. Het zijn niet-verteerde emoties.”

Onthechting

Marieke gaat verder over wat ontkenning van verdriet met je doet: “Mensen worden ’hardvochtig’. Het verdriet vloeit niet. Je gevoelens en emoties verstollen. Je wordt kouder in je gedrag. Je hart verstomt. Als iemand iets met je deelt, komt het haast niet meer binnen. Je bent argwanend, je bent sneller veroordelend. Dus ik heb altijd gebeden wanneer ik heel erg in de beproeving stond van lijden: of ik alsjeblieft mocht blijven huilen… Het houdt je lichaam warm. Ik heb ook altijd veel gelopen. Ik loop dan altijd de toekomst in. Je loopt nooit achteruit naar het verleden. Zo ondersteun ik de gevoelens die geraakt zijn om zich snel te kunnen ontladen, ook middels zelfmassage.

Ik heb veel ervaring op het gebied waarvan je eigenlijk denkt ‘het is te zwaar’. Naar kunnen werd ik beproefd om me van zaken te onthechten waarvan je eigenlijk in liefde gewenst had dat ze niet hadden hoeven gebeuren. Daardoor heb ik de kundigheid ontwikkeld zaken waar te nemen voor wat ze in feitelijkheid zijn. Als ik bang was geweest om de beproevingen aan te nemen, had ik nooit dit werk kunnen doen. En daarbij gaat het er dus om dat ik wat in mijn leven gebeurt, niet schuw. Dit inga voor zover nodig is om de inzichten eruit te destilleren. Waarna ik het gebeurde ook weer af laat glijden.”

En dat brengt ons weer terug bij het Christusbewustzijn, de verbindende hartsenergie. Deze zorgt ervoor, dat we onszelf, een ander en zaken in ons leven kunnen aanvaarden en transformeren.

(Dit artikel werd ook geplaatst in de nieuwsbrief van Stichting De Vrije Mare, nr. 12 maart 2006)