Donor schenkt orgaan EN karaktertrekken…!

Het onderstaande artikel is gebaseerd op een wetenschappelijk onderzoek; vandaar het nogal wetenschappelijke intro. Mocht je de essentie van het verhaal willen lezen, ga dan door naar de voorbeelden van ‘overgedragen karaktertrekken, gevoelens en gedragingen, die genummerd in het artikel voorkomen. De reden dat we de wetenschappelijke context hebben laten staan, is om de WETENSCHAPPELIJKE ESSENTIE van het bericht te onderbouwen. Veel is te doen om de term ‘hersendood’, die bedacht lijkt door artsen, om een vrijbrief te hebben, te gaan snijden in het nog LEVENDE donorlichaam.

In het artikel van Door Frankema en Ger Lodewick (HIER) kun je lezen welke 20 keiharde argumenten ten grondslag liggen aan de stelling, dat organen niet uit dode lichamen worden gehaald, maar uit LEVENDE mensen. Maar er is natuurlijk nog een heftig facet, dat velen niet weten/kennen. En dat is de overdracht van geheugen (incl. emoties en gedrag), die plaatsvindt, wanneer een zogenaamd ‘donororgaan’ in een lichaam wordt geplaatst. Op basis van verklaringen van donorontvangers, is het onderstaande onderzoek uitgevoerd.

Het wordt tijd dat jij als lezer, hoe je ook tegenover orgaandonatie en -transplantatie staat op dit moment, kennis neemt van deze informatie en op basis daarvan je conclusie rondom het sprookjesachtige fenomeen ‘Laat een orgaan doorleven, na je dood’ opnieuw trekt. Alleen al het in de doofpot stoppen van dit soort informatie, betekent dat zij die hiervoor verantwoordelijk zijn, ‘nattigheid’ voelen en dus dit onderwerp ernstig uit de weg gaan.. En of dat terecht is, bepaal JIJ helemaal zélf.

x
* * *

x

‘Als je wilt weerleggen dat alle kraaien zwart zijn …..
is het genoeg om te bewijzen dat er ergens één witte kraai rondvliegt’. 

William James, MD.

x
* * *

x

x

Orgaantransplantatie en cellulair geheugen
x

Donor schenkt orgaan EN karaktertrekken…!
x

2016 © deze versie WantToKnow.nl/be
(met dank aan Ger Lodewick)

originele auteurs:
Dr. Paul Pearsall (PhD) / Dr. Gary E. Schwartz (PhD) en Dr. Linda G. Russek (PhD)
x

Volgens dit onderzoek dat gehouden is onder patiënten die een orgaantransplantatie hebben ondergaan, in het bijzonder een harttransplantatie, is het niet ongewoon dat herinneringen, gedragingen, voorkeuren en gewoonten van de donor worden doorgegeven aan de ontvanger. Algemeen wordt aangenomen dat kennis vergaren primair te maken heeft met het zenuwstelsel en secundair met het immuunsysteem. Vandaar dat patiënten, waar een minder vitaal orgaan wordt getransplanteerd, geen persoonsverandering zouden moeten ervaren die in lijn ligt met het karakter van een donor die zij nooit hebben ontmoet.

Als er na de transplantatie een verandering in persoonlijkheid is waargenomen, wordt onder andere als oorzaak genoemd het effect van immuniteitsverlagende medicatie, psychosociale spanningen, en de al bestaande psychische stoornissen van de ontvangers (1,2,3). Maar de ‘Living Systems Theory’ stelt overduidelijk dat alle levende cellen een functioneel ‘geheugen’ en ‘besluitvaardigheid’ subsysteem bevatten (4). Bovendien verschaft de recentelijke integratie van de systeemtheorie met het concept energie (de ‘dynamische-energiegesteltheorie’ genaamd) de niet mis te verstane logica die leidt tot het aannemen dat alle dynamische systemen informatie en energie opslaan op verschillende niveaus (5,6,7).

Ons lichaam zit vol met geheugenplaatsen, dat gebeurt niet alleen in de ‘heilige hersenen’…
Het methodisch geheugenmechanische verschaft een geloofwaardige verklaring voor het langzaam opkomen van nieuwe systematische eigenschappen door steeds opnieuw onderlinge feedback te geven (bijvoorbeeld de non-lineaire circulatie van informatie en energie die de voortdurende communicatie over en weer weerspiegelt van de verschillende delen in een ingewikkeld dynamisch netwerk). Terugkerende feedback-cycli komen voor in alle atomaire, moleculaire en cellulaire systemen.

Vandaar, dat men in deze systemen aanwijzingen zou moeten kunnen vinden voor atomair, moleculair en cellulair systematisch geheugen. Het systematische geheugen mechanisme is in relatie gebracht met een verscheidenheid van controversiële en schijnbaar niet ter zake doende observaties in de complementaire en alternatieve geneeskunde, inclusief homeopathie (8).  Het doet ook nieuwe voorspellingen. Een daarvan is dat gevoelige ontvangers nieuwe facetten van het persoonlijke verleden van de donor kunnen ervaren die liggen opgeslagen in het getransplanteerde weefsel.

In 1997 werd ‘A Change of Heart’ gepubliceerd.
Een boek dat de duidelijke persoonsverandering beschrijft, beleefd door Claire Sylvia (9).  Sylvia ontving een hart en longtransplantatie in het Yale – New Haven Hospital in 1988. Ze meldde dat ze had gemerkt dat verscheidende attitudes, gewoonten en smaak waren veranderd na haar operatie. Ze had een niet te verklaren trek in voedsel waar ze vooraf niet naar taalde. Bijvoorbeeld, hoewel ze danser en choreograaf was en bewust met haar gezondheid omging had ze, toen ze het ziekenhuis verliet, een onbeheersbare drang om naar een Kentucky Fried Chicken zaak te gaan en daar kip nuggets te bestellen, iets wat ze nooit at.

Sylvia voelde zich aangetrokken tot koele kleuren en kleedde zich niet langer in helder rood en oranje waar ze eerder de voorkeur aan gaf. Ze begon zich agressief en impulsief te gedragen, gedrag dat niet bij haar karakter paste maar dat in overeenstemming met de persoonlijkheid van haar donor was. Interessant detail, half opgegeten Kentuky Fried Chicken nuggets werden gevonden in de jas van de jongeman (haar donor) toen hij verongelukte.

Meningen over de aannemelijkheid van het bestaan van cellulair geheugen werden verzameld door William Novak, de co auteur van het boek. Pearsall stelde dat de immuun verlagende medicatie ervoor zou kunnen zorgen dat de patiënten minder duidelijk het cellulaire geheugen registreren dat ligt opgeslagen in de getransplanteerde organen. (geciteerd in 9 en meer uitgebreid in 10). Russek stelden dat het afstotingsproces niet alleen zijn weerslag zou kunnen hebben op het afstoten van het materiaal dat in de cellen zit maar ook op de systematische informatie en energie die ligt opgeslagen binnen in de cellen. (Geciteerd in 9, uitgebreid in 7,8).

Sylvia was uniek omdat ze een grote hoeveelheid nieuw weefsel heeft ontvangen (hart en longen), ze was zich bewust van haar gezondheid en ze was emotioneel open en gevoelig. Schwartz en Russek stelden dat Claire Sylvia wel eens die ‘witte kraai’ zou kunnen zijn van het cellulair systematisch geheugen (7).
x

‘Als je wilt weerleggen dat alle kraaien zwart zijn …..
is het genoeg om te bewijzen dat er ergens één witte kraai rondvliegt’. 

William James, MD.

X
De 10 Cases
Dít artikel meldt belangrijke observaties van 10 gevallen die illustratief zijn voor getransplanteerde ontvangers die open stonden voor het delen van ervaringen van persoonsveranderingen volgend op hun operaties en die in overeenstemming zijn met de voorspelling over systematisch geheugen. Om de privacy te beschermen van de familieleden van de donoren en de ontvangers en hun families, artsen en ziekenhuizen te beschermen wordt verwezen naar de donoren en de ontvangers met een nummer, behalve als in de tekst hun voornaam werd genoemd door familieleden of vrienden. Alle ontvangers en familieleden of vrienden van de donoren zijn geïnterviewd door Pearsall en op band gezet. De teksten zijn onderzocht door Schwartz en Russek en geselecteerd om in het rapport te verwerken.
X

– Case 1 –

x
De donor was een 18 jarige jongen, omgekomen bij een auto ongeluk. De ontvanger was een meisje van 18 jaar waarbij men endocarditis, met als gevolg hartfalen, had vastgesteld.

De vader van de donor, een psychiater, zei:

“Mijn zoon schreef altijd gedichten. Na zijn dood hebben we meer dan een jaar gewacht met het opruimen van zijn kamer. We vonden een gedichtenbundel die hij ons nooit had laten zien, en we hebben het ook nooit aan iemand verteld. Een van die gedichten heeft ons geestelijk en emotioneel diep geraakt. Het ging over het zien van zijn eigen plotselinge dood. Hij was ook muzikant, en we vonden een liedje dat hij ‘Danny, Mijn Hart Is Van Jou’ had genoemd – de woorden gingen over hoe mijn zoon voelde dat hij was voorbestemd om te sterven en zijn hart aan iemand te geven. Hij had besloten zijn organen beschikbaar te stellen voor donatie toen hij 12 jaar was. Wij vonden dat best sterk, maar we dachten dat er op school over was gesproken. Toen we zijn ontvanger ontmoetten, waren we zo … we begrepen eigenlijk niet wat het inhield. We weten het nu nog niet. We weten het gewoon niet.”

De ontvanger vertelde:

“Toen ze mij de foto’s van hun zoon lieten zien, kende ik hem meteen. Ik zou hem overal herkend hebben. Hij is in mij. Ik weet dat hij binnenin mij zit en dat hij verliefd op me is. Hij was altijd mijn aanbidder, misschien ergens in een andere tijd. Hoe kon hij anders weten, jaren voordat hij stierf, dat hij zou sterven en zijn hart aan mij zou geven? Hoe kon hij weten dat ik Danny heet? En ook, toen men mij wat van zijn muziek liet horen, kon ik de zinnen van zijn liedjes zo afmaken. Eerst kon ik niet spelen, maar na mijn transplantatie begon ik van muziek te houden. Ik voelde het in mijn hart. Mijn hart moest muziek maken. Ik vertelde mijn moeder dat ik gitaarles wilde gaan nemen, hetzelfde instrument dat Paul (de donor) had gespeeld. Zijn liedjes zitten binnenin mij. Ik voel het heel vaak ’s nachts en het lijkt alsof Paul mij een serenade brengt.”

De vader van de ontvanger vertelde:

“Mijn dochter, ze was zoals je wel zegt….. een kabaalmaker. Totdat ze ziek werd – ze zeggen van een tandarts, denken ze – was ze een wildebras. Toen werd ze heel stilletjes. Ik denk dat het haar ziekte was, maar ze zei dat ze zich juist energieker voelde, niet minder. Ze zei dat ze een instrument wilde bespelen en wilde zingen. Toen ze haar eerste liedje schreef, zong ze over haar nieuwe hart als het hart van haar vriendje. Ze zei dat haar vriendje was gekomen om haar leven te redden.”
x

– Case 2 –

x
De donor was een jongetje van 16 maanden die was verdronken in een badje. De ontvanger was een jongetje van zeven maanden waarbij men tetralogie van Fallot had vastgesteld (een gaatje in het ventriculair septum met verplaatsing van de aorta, pulmonary stenosis en verdikking van de rechter ventrikel).

De moeder van de donor, een arts, merkte op:

“Het belangrijkste is dat ik niet alleen het hart van Jerry (donor) kon horen, ik kon het in mij voelen. Toen Carter (de ontvanger) mij voor de eerste keer zag, rende hij naar me toe en duwde hij zijn neus tegen mijn neus en wreef en wreef. Het was precies hetzelfde wat wij met Jerry deden. Jerry met het hart van Carter is nu vijf jaar oud, maar Carters ogen waren Jerry’s ogen. Als hij me omhelsde, kon ik mijn zoon voelen. Ik bedoel, ik kon hem echt voelen, niet slechts symbolisch. Hij was er. Ik voelde zijn energie. Ik ben dokter. Ik ben getraind om een scherpe waarnemer te zijn en ben altijd van nature sceptisch geweest. Maar dit was echt.

Ik ken mensen die zullen zeggen dat ik het nodig heb te geloven dat de geest van mijn zoon nog leeft. En misschien is dat wel zo. Maar ik voelde het. Mijn man en mijn vader voelden het. En ik zweer, en je kunt het aan mijn moeder vragen, Carter zei dezelfde baby woordjes als Jerry. Carter is zes, maar hij sprak Jerry’s babytaal en speelde met mijn neus precies als Jerry deed. Wij logeerden bij de …. (familie van de ontvanger) die nacht. Midden in de nacht kwam Carter binnen en vroeg of hij bij mijn man en ik kon slapen. Hij rolde zich op tussen ons in precies zoals Jerry dat deed, en we begonnen te huilen. Carter zei tegen ons dat we niet moesten huilen omdat Jerry zei dat alles goed was. Mijn man en ik, onze ouders en iedereen die Jerry echt goed kenden twijfelen geen seconde. In het hart van onze zoon zit veel van onze zoon en het klopt in de borst van Carter. Op een bepaald niveau leeft onze zoon voort.”

De moeder van de ontvanger vertelde:

“Ik zag Carter naar haar (de moeder van de donor) toegaan. Dat doet hij anders nooit. Hij is heel, heel verlegen, maar hij ging naar haar toe precies zoals hij naar mij toe rende toen hij een baby was. Toen hij fluisterde: ‘Het is goed, mama’, barstte ik in huilen uit. Hij noemde haar ‘mamma’, of misschien was het wel het hart van Jerry dat sprak. En nog iets deed ons versteld staan.
We ontdekten toen we met Jerry’s moeder praatten dat Jerry een lichte vorm van spasme had meestal aan de linkerkant. Carter had last van stijfheid en wat trillen aan diezelfde kant. Dat was niet het geval toen hij baby was en het manifesteerde zich na de transplantatie. De dokters zeiden dat het waarschijnlijk te maken heeft met zijn medische toestand, maar eigenlijk denk ik dat er meer achter zit. Er is nog iets waar ik wat over wil weten. Toen we samen naar de kerk gingen, had Carter nog nooit Jerry’s vader ontmoet.

We kwamen wat laat en Jerry’s vader zat met een groep mensen in het midden van de gemeente. Carter liet mijn hand los en rende recht op die man af. Hij klom op zijn schoot, sloeg zijn armen om hem heen en zei: ‘Pappie’. Wij waren met stomheid geslagen. Hoe had hij hem kunnen herkennen? Waarom noemde hij hem pappa? Hij deed nooit zulke dingen. Hij zou nooit mijn hand hebben losgelaten in de kerk en hij zou nooit zomaar naar een vreemde zijn toegerend. Toen ik hem vroeg waarom hij dat had gedaan, zei hij dat hij het niet zelf was geweest. Hij zei dat Jerry dat had gedaan en dat hij was meegegaan.”
X

– Case 3 –

x
De donor was een 24 jarige vrouw die het slachtoffer was van een auto ongeluk. De ontvanger was een 25 jarige mannelijke doctoraal student die leed aan cystic fibrosis en die een hart-long transplantatie onderging.

Het zusje van de donor vertelde:

“Mijn zus was een heel gevoelige persoon. Haar grote liefde was kunstschilderen. Ze was op weg naar haar eerste solo expositie in een kunstwinkeltje toen een dronken bestuurder bij haar naar binnen reed. Het is een door lesbiennes gerunde kunstwinkel die homo artiesten steunen. Mijn zus was niet erg open over haar geaardheid, maar ze was lesbisch. Ze zei dat haar landschapschilderijen in werkelijkheid voorstellingen waren van de moeder of vrouwfiguur. Ze keek dan naar een vrouwelijk naaktmodel en dat inspireerde haar tot het schilderen van een landschap. Stel je dat eens voor? Ze had een gave”.

De ontvanger vertelde:

“Ik heb het eerst aan niemand verteld, maar ik dacht dat het hebben van een vrouwenhart mij homoseksueel zou maken. Sinds mijn operatie, ben ik geiler dan ooit en het lijkt wel of vrouwen nog erotischer en sensueler zijn, dus ik dacht dat ik misschien wel een interne transseksuele operatie gehad zou hebben. Mijn arts vertelde me dat het gewoon mijn nieuwe energie en grip op het leven was waardoor ik mij zo voelde, maar ik ben niet dezelfde. Ik weet dat ik anders ben. Ik vrij alsof ik precies weet hoe een vrouwenlichaam voelt en reageert – bijna alsof het mijn eigen lichaam is. Ik heb hetzelfde lichaam, maar ik denk toch dat ik qua seks als een vrouw denk.”

De vriendin van de ontvanger zegt:

“Hij is een veel betere minnaar nu. Natuurlijk, eerst was hij zwakker, maar dat is het niet. Hij is, ik bedoel, hij kent mijn lichaam net zo goed als ik het zelf ken. Hij wil knuffelen, vasthouden en de tijd nemen. Voorheen was hij ook een goede minnaar, maar niet zoals het nu is. Het is gewoon anders. Hij wil mij de hele tijd omarmen en hij wil gaan winkelen. God, hij wilde nooit mee winkelen! En weet je wat, hij draagt nu een handtasje. Zijn handtasje! Hij gooit het over zijn schouder en noemt het zijn tas, maar het is een handtasje.
Hij heeft er een hekel aan als ik het zeg, maar als ik met hem naar het winkelcentrum ga is het alsof ik met een van de meiden ga. En nog iets, hij is dol op musea. Hij ging eerst nooit, absoluut nooit naar een museum. Nu wil hij wel iedere week. Soms staat hij minutenlang naar een schilderij te kijken zonder een woord te zeggen. Hij is dol op landschappen en staat maar te staren. Soms laat ik hem gewoon staan en kom later terug.”
X

– Case 4 –

x
De donor was een 17 jarige zwarte mannelijke student die het slachtoffer was van een schietpartij vanuit een rijdende auto. De ontvanger was een 47-jarige blanke man die in een metaalfabriek werkte. Bij hem was aortic stenosis vastgesteld.

De moeder van de donor vertelde:

“Onze zoon liep naar vioolles toen hij werd doodgeschoten. Niemand weet waar de kogel vandaan kwam, maar hij werd gewoon geraakt en viel neer. Hij stierf daar op straat, met zijn vioolkist in zijn armen. Hij hield zoveel van muziek en zijn leraren zeiden dat hij het echt in zijn vingers had. Hij luisterde dan naar muziek en speelde gewoon mee. Ik denk dat hij op een dag in Carnegie Hall zou hebben gestaan, maar de andere kinderen pestten hem altijd met zijn muziekvoorkeur.”

De ontvanger vertelde:

“Ik vind het echt heel rot voor de jongen die stierf en mij zijn hart gaf, maar ik heb toch wel echt moeite met het feit dat hij zwart was. Ik ben geen racist, denk erom, helemaal niet zelfs. De meeste van mijn vrienden op de fabriek zijn zwarte jongens. Maar het idee dat er een zwart hart in een blank lichaam zit voelt echt… tja, ik weet het niet. Ik zei tegen mijn vrouw dat ik dacht dat mijn penis wel eens de grootte van een negerpenis zou kunnen aannemen. Ze zeggen dat zwarte mannen grotere penissen hebben, maar dat weet ik niet zeker. Nadat we hebben gevreeën, voel ik me soms schuldig omdat een zwarte man met mijn vrouw naar bed is geweest, maar zo voel ik me eigenlijk niet écht. Een ding weet ik toch zeker. Ik had vroeger een hekel aan klassieke muziek, maar nu vind ik het geweldig. Het kalmeert mijn hart. Ik luister er steeds naar. Ik houd er superveel van. Ik heb geen van de jongens aan de band verteld dat ik een zwart hart heb, maar ik denk er heel vaak aan.”

De vrouw van de ontvanger vertelde:

“Hij was heel bezorgd over het idee toen hij hoorde dat het een hart was van een zwarte man. Hij vroeg me daadwerkelijk of ik aan de arts kon vragen om een blank hart als er een beschikbaar kwam. Hij is geen Archie Bunker, maar hij zit er niet ver vandaan. En hij zou me vermoorden als hij wist dat ik je dit vertelde, maar voor het eerst heeft hij zijn zwarte vrienden uit de fabriek uitgenodigd bij hem thuis. Het lijkt wel of hun kleur hem niet meer opvalt, zelfs al praat hij er nog af en toe over.
Hij lijkt meer op zijn gemak met deze zwarte jongens, maar hij heeft dat zelf niet in de gaten. Er is nog iets dat ik zou moeten zeggen. Ik word gek van die klassieke muziek. Hij kent niet één stuk bij naam en heeft er nooit, maar dan ook nooit eerder naar geluisterd. Nu zit hij urenlang te luisteren. Hij fluit zelfs klassieke deuntjes die hij nooit zou kunnen weten. Hoe kent hij die melodieën? Je zou denken dat hij van rapmuziek of zoiets zou houden vanwege zijn zwarte hart.”
X

– Case 5 –

x
De donor was een 19 jarige vrouw die werd gedood tijdens een auto ongeluk. De ontvanger was een 29 jarige vrouw bij wie men cardiomyopathy, afgeleid van endocarditis, had geconstateerd.

De moeder van de donor vertelde:

“Mijn Sara was een schat. Ze was eigenaar en manager van haar eigen gezonde voeding restaurant en gaf me steeds weer op mijn kop omdat ik geen vegetariër was. Ze was een geweldige meid. Wild, maar geweldig. Ze was voor vrije liefde en had elke paar maanden een nieuwe man in haar leven. Ze was al dol op het mannelijke geslacht toen ze een klein meisje was en dat is nooit veranderd. Ze kon nog een paar woorden aan mij schrijven toen ze stierf. Ze was zo verdoofd, maar ze bleef maar zeggen hoe ze de enorme klap nog voelde van de auto toen hij hun raakte. Ze zei dat ze het door haar hele lijf kon voelen.”

De ontvanger vertelde:

“Je kunt het mensen vertellen als je wilt, maar ze zullen je raar aankijken. Toen ik mijn nieuwe hart kreeg, gebeurde er twee dingen met me. Eerst, bijna elke nacht, en nog steeds af en toe, voel ik daadwerkelijk het ongeluk dat mijn donor heeft gehad. Ik kan de klap voelen in mijn borst. Het dreunt bij mij binnen, maar de doktor zegt dat alles prima is. En ook, ik haat nu vlees. Ik kan er niet tegen. Ik was de beste klant van McDonald’s en nu moet ik overgeven van vlees. Eigenlijk, als ik het al ruik, begint mijn hart heel snel te kloppen. Maar dat is niet zo’n probleem.

Mijn dokter zegt dat het gewoon door de medicijnen komt. Ik kon het hem niet vertellen, maar wat me echt dwars zit is dat ik verloofd ben en binnenkort ga trouwen. Hij is ontzettend leuk en we houden van elkaar. We vrijen ook heerlijk. Het probleem is, ik ben homoseksueel. Tenminste, dat dacht ik. Na mijn transplantatie, ben ik niet…ik weet niet, nou ja… ik ben een beetje een halve- of verwarde lesbienne. Vrouwen lijken nog steeds aantrekkelijk voor me, maar mij vriend windt mij op; vrouwen niet. Ik voel absoluut niet de behoefte om met een vrouw te zijn. Ik denk dat ik een geslachtstransplantatie heb gehad.

De broer van de ontvanger vertelde:

“Susie is weer hetero. Dat meen ik serieus. Ze was lesbisch en nu heeft haar nieuwe hart haar weer hetero gemaakt. Ze heeft alle boeken en dingen over homo politiek weggedaan en praat er nooit meer over. Ze was vroeger heel strijdlustig over dit onderwerp. Ze zit hand in hand met Steven en knuffelt hem precies zoals mijn vriendin dat met mij doet. Ze praat met mijn vriendin over vrouwendingen, maar voorheen kon ze je de les lezen over de kwaadaardige invloed van seksistische mannen. En mijn zus, de koningin van de Big Mac, haat vlees. Ze wil het niet eens in huis hebben.”
X

– Case 6 –

X
De donor was een 14 jarig meisje verongelukt bij het turnen. De ontvanger was een 47 jarige man bij wie men een kwaadaardige myxoma en cardiomyopathy had geconstateerd.

De moeder van de donor vertelde:

“Kijk eens naar haar (laat een foto zien). Mij dochter was het voorbeeld van gezondheid. Er zat geen grammetje vet aan. Ze was turnster en haar trainer kon haar met één hand boven zijn hoofd tillen. Ze vond het leven zo fantastisch dat ze altijd maar sprong en huppelde als een jong katje. Ze had wel wat moeite met eten. Ze sloeg wel eens een maaltijd over, en een tijdje lang spuugde ze het eten weer uit. Ik denk dat je haar wel een beetje anorexic zou kunnen noemen. En ze kon zo dwaas giechelen als ze zich ergens voor schaamde. Ze klonk als een klein vogeltje.”

De ontvanger vertelde:

“Ik voel me weer als herboren. Ik voel me als een tiener. Ik voel me echt zorgeloos en vrij. Ik weet dat het gewoon de energie is die ik krijg van mijn nieuwe hart, maar ik voel me echt jonger in elk opzicht, niet alleen fysiek. Ik zie de wereld ook zo. Ik ben echt jong van hart. Ik heb die vervelende neiging om te giechelen en mijn vrouw wordt er gek van. En er is ook iets met het eten. Ik weet niet wat het is. Ik krijg honger, maar na het eten voel ik me vaak misselijk en heb het gevoel dat het zou helpen als ik zou kunnen overgeven.”

De broer van de ontvanger vertelde:

“Gus is een tiener. Geen twijfel mogelijk. Hij is weer een jongen of hij denkt tenminste dat hij er een is. Zelfs als we gaan bowlen, schreeuwt hij en springt hij als een dwaas rond. En hij heeft dit vreemde lachje nu. Het is een meidenlach en dat zeggen we hem ook. Hij geeft er niets om. Hij heeft nooit meer zijn trek in eten teruggekregen na de operatie. Hij is bijna altijd behoorlijk misselijk. Na het Thanksgiving diner – en daar was hij dol op – ging hij naar boven en gaf over. We namen hem mee naar de Eerste Hulp, maar het had niets te maken met zijn nieuwe hart. Ze zeiden dat het waarschijnlijk een reactie was op iets in het eten. Maar, de rest van de familie werd niet ziek. Hij moet uitkijken. Zijn arts is ongerust over zijn gewicht.”
X

– Case 7 –

X
De donor was een 3 jarig meisje dat thuis in het zwembad verdronk. De ontvanger was een negen jarige jongen waarbij myocarditis en septal defect was vastgesteld.

De moeder van de ontvanger vertelde:

“Hij (de ontvanger) weet niet wie zijn donor was of hoe ze stierf. Wij wel. Ze verdronk in het huis van de vriend van haar moeder. Haar moeder en vriend lieten haar achter met een tiener babysit die aan het bellen was toen het gebeurde. Ik heb haar vader nooit ontmoet, maar de moeder zei dat ze heel naar uit elkaar waren gegaan en dat de vader zijn dochter nooit zag. Ze zei dat ze veel uren maakte en dat ze wilde dat ze meer tijd had doorgebracht met haar. Ik denk dat ze zich behoorlijk schuldig voelt over alles wat gebeurd is … weet je, die twee waardeerden hun dochter niet echt tot dat het te laat was.”

De ontvanger, die beweerde dat ze niet wist wie de donor was, vertelde:

“Ik praat soms tegen haar, ik kan haar daar in mij voelen. Het lijkt of ze heel bedroefd is. Ze is heel bang. Ik vertel haar dat het goed is, maar ze is erg bang. Ze zegt dat ze zou willen dat ouders hun kinderen niet weggooien. Ik weet niet waarom ze dat zou zeggen.”

De moeder van de ontvanger zei over hem:

“Tja, wat mij het meeste opvalt, is dat Jimmy nu als de dood voor water is. Hij was er voorheen gek op. We wonen aan een meer en hij gaat de achtertuin niet meer in. Hij sluit steeds opnieuw de achterdeur en doet hem op slot. Hij zegt dat hij bang is voor het water en weet niet waarom. Hij wil er niet over praten.”
X

– Case 8 –

De donor was een vrouw van 19 jaar die haar nek had gebroken op dansles. De ontvanger was een 19 jarige vrouw met cardiomyopathy.

De moeder van de donor vertelde:

“We hebben Angel (de ontvanger) ontmoet, en ze lijkt sprekend op onze dochter (Stacey). Het kon bijna een tweeling zijn. Het zijn beide slimme meiden; ik bedoel, mijn dochter was ook slim. Ze wilde actrice worden, maar we dachten dat ze een te hoog academisch niveau had om dat te worden. Haar vader is arts en wilde heel graag dat ze in zijn voetsporen zou treden.”

De vader van de donor vertelde:

“Stacey had een heel goed stel hersenen. Het is zo triest. Ze zou een uitstekende arts zijn geworden, maar ze wilde dansen en zingen. Zo is ze ook gestorven. Ze is gevallen tijdens dansles. We waren altijd op een positieve manier met elkaar aan het bekvechten over hoe jammer het zou zijn als ze naar Hollywood zou gaan in plaats van naar Harvard. Ik hoop dat ze wist dat ik alleen maar wilde dat ze gelukkig was.”

De ontvanger vertelde:

“Ik denk aan haar als mijn zusje. Ik denk dat we wel zussen moeten zijn geweest in een vorig leven. Ik weet alleen dat mijn donor een meisje van mijn leeftijd was, maar het is meer dan dat. Ik praat tegen haar ’s nachts of als ik verdrietig ben. Ik voel dat ze me antwoord geeft. Ik kan het voelen in mijn borstkas. Ik leg mijn linkerhand daar en duw ertegen met mijn rechter. Het is alsof ik contact kan maken met haar. Soms lijkt ze bedroefd. Ik denk dat ze verpleegster wilde worden of zo, maar andere keren lijkt het alsof ze op Broadway wilde staan. Ik denk dat ze liever naar Broadway wilde. Ik wil verpleegster worden maar ik zou ook arts kunnen worden. Ik hoop dat ze gelukkig is, omdat ze altijd mijn engel zal blijven, mij zusje in mijn borst. Ik draag mijn engel overal met me mee.”

De moeder van de ontvanger vertelde:

“We kunnen haar soms tegen haar hart horen praten. Het is zoiets als ‘Lief Dagboek’. Ze legt haar hand op haar hart en praat tegen wie ze denkt dat haar donor is. Eens troffen we haar aan terwijl ze een stethoscoop tegen haar borst hield in een poging haar nieuwe hart te horen. Ik denk dat ze dat nog steeds af en toe doet. En het enige andere is dat ze medicijnen wil gaan studeren. Dat wilde ze eerst nooit, maar dat is omdat ik niet denk dat ze dacht dat ze oud zou worden. Ze heeft haar colleges al omgeboekt.”
x

– Case 9 –

X
De donor was een 3 jarig jongetje die uit het raam van een flatgebouw viel. De ontvanger was een vijf jarig jongetje met een septal-afwijking en cardiomyopathy.

De moeder van de donor vertelde:

“Het was bovennatuurlijk. Toen ik de familie en Daryl (de ontvanger) ontmoette op de transplantatiebijeenkomst, barstte ik in huilen uit. Toen gingen we naar de ‘geschenkboom’ waar je een symbolisch teken aan je donor overhandigd. Ik huilde al toen mij echtgenoot me zei naar de tafel te kijken die we voorbij liepen. Het was de donorfamilie met Daryl die daar zaten. Ik wist het direct. Daryl glimlachte naar me op precies dezelfde manier als Timmy (de donor) deed. Na uren te hebben gepraat met de ouders van Daryl, waren we getroost. Op een of andere manier leek het na een poosje helemaal niet vreemd. Toen we hoorden dat Daryl de naam Timmy had verzonnen en ook zijn leeftijd goed had, begonnen we te huilen. Maar het waren tranen van opluchting omdat we wisten dat de geest van Timmy nog leefde.”

De ontvanger vertelde:

“Ik gaf de jongen een naam. Hij is jonger dan ik en ik noem hem Timmy. Hij is nog maar een kleine jongen. Hij is een klein broertje, ongeveer half zo oud als ik ben. Hij is zwaargewond geraakt toen hij viel. Hij houdt heel veel van Power Rangers, denk ik, net als ik vroeger. Maar ik vind er nu niet veel meer aan. Ik vind Tim Allen bij Tool Time goed, dus heb ik hem Tim genoemd. Ik vroeg me ook af waar mijn oude hart naar toe is gegaan. Ik mis het eigenlijk wel. Het was kapot maar het heeft wel een tijdje voor me gezorgd.”

De vader van de ontvanger vertelde:

“Daryl heeft nooit de naam van zijn donor of zijn leeftijd geweten. Wij wisten het ook niet tot voor kort. We hebben nog maar net gehoord dat de jongen die is overleden uit een raam was gevallen. We wisten zelfs tot nu toe niet hoe oud hij was. Daryl had het wel bij het rechte eind. Waarschijnlijk gewoon goed geraden of iets, maar hij had gelijk. Hoewel, wat zo eng is, is dat hij niet alleen de leeftijd goed had geraden en een vaag idee had over hoe hij was gestorven, hij had ook de naam goed. De jongen heette Thomas, maar om de een of andere reden noemde zijn naaste familie hem Tim.”

De moeder van de ontvanger vertelde:

“Ga je hem het echt bizarre verhaal vertellen? Timmy viel toen hij probeerde een Power Ranger speelgoedpop te pakken die op de rand van het raam was terechtgekomen. Daryl wil zijn Power Rangers niet meer aanraken .…”
X

– Case 10 –

X
De donor was een 34 jarige politieman die werd doodgeschoten bij een poging tot aanhouding van een drugsdealer. De ontvanger was een 56 jarige professor van een universiteit die atherosclerosis en ischaemic hartziekte had.

De vrouw van de donor vertelde:

“Toen ik Ben (de ontvanger) ontmoette en Casey (de vrouw van Ben), stortte ik bijna in. Eerst was het een opmerkelijk gevoel om de man te zien met het hart van mijn echtgenoot in zijn borst. Ik denk dat ik Carl (de donor) bijna kon zien in Ben zijn ogen. Toen ik Ben vroeg hoe hij zich voelde, denk ik dat ik eigenlijk probeerde om aan Carl te vragen hoe het met hem ging. Ik zou dat niet tegen hen zeggen, maar ik zou willen dat ik de borst van Ben had kunnen aanraken en tegen het hart van mijn echtgenoot had kunnen praten.”

“Wat me echt dwars zit is, toen Casey plompverloren zei dat het enige echte neveneffect van Bens operatie de lichtflitsen in zijn gezicht waren. Dat is precies hoe Carl is overleden. Die kloothommel schoot hem recht in zijn gezicht. Het laatste wat hij moet hebben gezien is een vreselijk flitslicht. Ze hebben die vent nooit gepakt, maar ze denken te weten wie het is. Ik heb de compositietekening van zijn gezicht gezien. Hij heeft lang haar, diepliggende ogen, een baard en deze doodkalme blik. Hij ziet er een beetje uit als van die tekeningen van Jesus.”

De ontvanger vertelde:

“Als je belooft dat je niemand mijn naam zult vertellen, zal ik je vertellen wat ik geen enkele arts van mij heb verteld. Alleen mijn vrouw weet het. Ik wist alleen dat mijn donor een 34 jarige kerngezonde knaap was. Een paar weken nadat ik mijn hart had gekregen, ben ik gaan dromen. Ik zie dan een flitslicht recht in mijn gezicht en mijn gezicht wordt echt heel heet. Het brandt echt. Net daarvoor krijg ik een een glimp van Jesus te zien. Ik heb deze dromen en nu deze dagdromen vanaf die dag: Jesus en dan die flits. Dat is het enige dat ik kan zeggen dat er is veranderd, behalve dan dat ik me echt heel goed voel voor het eerst in mijn leven.”

De vrouw van de ontvanger vertelde:

“Ik ben heel, heel blij dat je hem hebt gevraagd over zijn transplantatie. Hij maakt zich meer zorgen over die flitslichten dan hij je zal vertellen. Hij zegt dat hij Jesus ziet en dan een verblindende flits. Hij vertelde de artsen over de flitslichten maar niet over Jesus. Hij zei dat het waarschijnlijk een neveneffect is van de medicatie, maar God, we zouden willen dat het ophield.”

* * *

Wat betekent dit nu allemaal..?
De gevallen die hier zijn verteld zijn representatief voor meer dan 74 transplantatie patiënten, waarvan 23 harttransplantaties, die onder de aandacht van Pearsall zijn gebracht de afgelopen 10 jaar (10). Aangezien de cases sporadisch en klinisch verzameld zijn, is het niet mogelijk het percentage te berekenen van patiënten die melding maakten van gradaties van persoonlijkheidsverandering die wel of niet overeen kwamen met de donor in meer of mindere mate. Het huidige rapport verschaft theoretische en op de praktijk getoetste verantwoording om uitgebreid onderzoek te doen.

Historisch gezien zijn ontvangers na transplantatie terughoudend om zulke ervaringen te delen met hun artsen (en in veel gevallen zelfs met hun familie en vrienden). Bovendien, de heersende opvatting dat herinneringen primair worden opgeslagen in het zenuwstelsel (en secundair in het immuunsysteem) zou al meteen minder waarschijnlijk maken dat ontvangers van transplantatie open zouden staan voor het ontvangen van cellulair geheugen van de getransplanteerde organen.

Dezelfde overtuiging zou het minder waarschijnlijk maken dat gezinsleden en vrienden, als ook chirurgen en de gezondheidszorg in het algemeen, zouden open staan voor de verhalen van ontvangers over cellulair geheugen. Vandaar dat het niet mogelijk is om te bepalen wat het feitelijke percentage van persoonlijkheidsverandering is; dat men hierover informatie achterhoudt lijkt eerder regel dan uitzondering.

Case 4 illustreert dit punt expliciet.
Toen een 47 jarige blanke man metaalarbeider het hart ontving van een 17 jarige zwarte mannelijke student, nam hij aan dat de zwarte jeugd de voorkeur zou geven aan rapmuziek. Daarom zette hij het idee van zich af dat de oorzaak voor zijn radicaal veranderde voorkeur, die voor klassieke muziek, het hart van zijn donor kon zijn. Maar hij was onbekend met zijn donor en wist niet dat deze in feite dol was op klassieke muziek en stierf ‘met zijn vioolkist in zijn armen’ op weg naar vioolles.

Nadat Schwartz en Russek hun wetenschappelijk artikel hadden voltooid, hebben ze een patiënt van Dr. Copland geïnterviewd die een harttransplantatie heeft ondergaan en een groot aantal persoonlijkheidsveranderingen heeft ervaren. Hij ontving het hart van een vrouw, en een van de vele persoonlijkheidsveranderingen is de passie voor de kleur roze (een kleur waar hij een hekel aan had voor de operatie), en een voorkeur voor parfum ( iets dat hij niet kon luchten of zien en wat hij zijn vrouw niet toestond te gebruiken). Op dit moment baadt hij erin en gebruikt vrouwelijke geurtjes.

Zijn dochters plagen hem en hij is ziet er tegenop om deze ervaringen met zijn artsen te delen. Hij deelde ze wel met Schwartz en Russek omdat hij er achter kwam dat zij open stonden voor deze veranderingen en hem zouden helpen ontdekken of ze donorgerelateerd waren (op dit moment worden er pogingen ondernomen om contact te leggen met de familie van de donor. Zijn geval is interessant omdat hij twee keer dood is verklaard en weer tot leven werd gewekt, voorafgaande aan zijn transplantatie. Hij had een bijna-dood ervaring die hem, volgens de patiënt en zijn vrouw, veranderde en ertoe leidde dat hij meer open stond voor dingen.

Ontvangers kunnen verschillen in hun openheid over het ontvangen van cellulair geheugen als ook in hun duidelijkheid over hun ervaring hiermee en het melden van veranderingen. Een beoordelaar van het manuscript vroeg:

”Kunnen de ontvangers dit zelf bepalen? Als alle ontvangers er even open over dachten, zouden ze het dan allemaal ontvangen?” Dit is een belangrijke vraag, een die men zou kunnen stellen in toekomstig onderzoek. Theoretisch zouden er meer individuele personen in staat moeten zijn om informatie te ontvangen en als ze worden aangemoedigd om meer open te staan voor het ontvangen van deze informatie. Hypnose zou kunnen worden overwogen als een mogelijke klinische onderzoeksmethode.

De gevallen die hier zijn besproken zijn ongewoon (niet uniek) in het feit dat duidelijke veranderingen werden waargenomen door de ontvangers die vervolgens werden geverifieerd door de gezinsleden en vrienden van de ontvanger. Bovendien, bij ieder geval werd duidelijk navraag gedaan bij de familie en vrienden van de donor. Bij ieder geval waren de veranderingen in persoonlijkheid van de ontvanger voordat er contact was geweest met de familie en vrienden van de donor.

De ontvangers die hier zijn beschreven hadden geen psychiatrisch verleden. Zij leden niet aan extreme stress of bezorgdheid, hoewel sommige wel melding maakten van bezorgdheid over wat ze mee maakten. Case 10 laat dit in het bijzonder zien. Een 56 jarige ontvangende collegeprofessor droomde niet alleen van witte flitslichten in zijn gezicht, maar net voor de flits kreeg hij soms ook ‘een glimp van Jezus’. Bang voor de sluimerende aanwezigheid van waanbeelden en wat dat zou betekenen voor een diagnose, deelde hij de informatie niet met zijn artsen (hoewel hij hen wel vertelde over de flitsen).

De donor was een 34 jarige politieman die in het gezicht was geschoten terwijl hij probeerde een drugshandelaar te arresteren. De vrouw van de donor vertelde: “Ze hebben die jongen nooit gepakt, maar ze denken te weten wie het is. Ik heb de tekening van zijn gezicht gezien. De jongen had lang haar, diepliggende ogen, een baard en een heel kalme blik. Hij lijkt een beetje op afbeeldingen die je soms ziet van Jezus.”

Kunnen zulke verhalen statistisch gezien worden verklaard door ze toevalligheden te noemen? De parallellen in namen die worden genoemd in cases 1,8 en 9 kunnen waarschijnlijk wel worden uitgelegd als toevalligheden. In case 9, bij voorbeeld, kan de keuze voor de naam Tim ( voor de donor die hij nooit had ontmoet) gerelateerd worden aan zijn persoonlijke voorkeur. De ontvanger gaf aan: “Ik vind Tim Allen op Tool Time leuk, dus heb ik hem Tim genoemd.”

Maar, statistisch gezien is deze verklaring minder aannemelijk toeval als je nagaat hoe de ontvanger het verklaart: “Hij (de donor) houdt veel van Power Rangers, denk ik, net als ik vroeger. Hoewel, ik vind er weinig meer aan. De donor stierf zeer waarschijnlijk terwijl hij ‘probeerde de Power Ranger pop te pakken die op de rand van het raam was gevallen’. De uitkomst van het onderzoek naar de 10 cases blijkt té veel verrassende overeenkomsten te hebben om nog toevallig te zijn. (de statistische toeval/kans hypothese).

Het ‘ontvanger-donor toeval’ verschijnsel
Toekomstig onderzoek is nodig om het ‘ontvanger-donor toeval’ verschijnsel systematisch te onderzoeken. Men is al met onderzoek bezig op de Universiteit van Arizona met een representatieve groep van meer dan 300 transplantatie patiënten, om een schatting te doen van het voorkomen van toevalligheden met gebruikmaking van half gestructureerde vraaggesprekken en systematische vragen. Daarnaast wordt een subgroep van deze transplantatie patiënten psychologisch gevolgd om de biofysieke methoden te onderzoeken van het hart-hersenen synchroon (11).

Het onderzoek test de voorspellingen afgeleid van de dynamische energiesysteem theorie toegepast op het hart. Omdat het ‘energie cardiologie’ heet, is de basishypothese dat de informatie en energie elektromagnetisch worden doorgegeven van de hersenen naar het hart, en dat door elektromagnetische resonans de hersenen informatie kunnen verwerken die afkomstig is van het hart van de donor (12). Andere vormen van energetisch communicatie zijn ook denkbaar en zouden in toekomstig onderzoek ook aan de orde moeten komen (13).

Pearsall merkte buiten het onderzoek om nog op dat naast ontvangers van het hart, de ontvangers van nieren, lever en andere organen ook aangaven veranderingen te bemerken in smaak, voorkeur voor voedsel en emotionele factoren. Echter, deze waren meestal van korte duur en konden worden geassocieerd met medicatie en andere factoren van transplantatie. (10) De uitkomst voor harttransplantaties blijken duidelijker en sterker geassocieerd met het verleden van de donor. Als deze bevinding in toekomstig onderzoek wordt geverifieerd, kunnen de gevolgen voor de grondbeginselen van de psychologie alsook de klinische medicatie behoorlijk groot zijn.

Pearsall stelde zich open voor de mogelijkheid van cellulair geheugen in getransplanteerde ontvangers, gedeeltelijk vanwege zijn eigen beenmerg transplantatie in 1987, en ook vanwege zijn culturele en traditionele Hawaïaanse achtergrond. Het hart wordt daar nog altijd beschouwd als een ‘denkend, communicerend, en spiritueel orgaan’ (10).

Schwartz en Russek stelden zich open voor de mogelijkheid van cellulair geheugen, gedeeltelijk doordat  Schwartz  in het begin van de jaren 80 de logica ontdekte van het systematische geheugen, toen hij professor in de psychologie en psychiatrie was op de Yale Universiteit, (5,6,7) en gedeeltelijk door de evolutie van de theorie van het dynamische energie systeem medio jaren negentig zoals is toegepast op het hart door Russek en Schwartz (12,14).

Systematisch geheugen is slechts één mogelijk cellulair geheugenmechanisme. Andere mechanismen (bijv. microtubulair geheugen, dat ook een belangrijk deel is van het systematische geheugen proces) moeten daar ook toe worden gerekend (15). Als in toekomstig onderzoek aanwijzingen worden gevonden voor cellulair geheugen in transplantatiepatiënten, zijn de theoretische, klinische en ethische implicaties enorm (16).

De huidige resultaten van het onderzoek zijn gemeld in de hoop dat ze gedegen onderzoek naar deze hypothese in de toekomst zullen stimuleren. De auteurs betuigen hun erkentelijkheid aan de familie van de donoren, de ontvangers en de familie van de ontvangers die de moed hadden om hun verhaal te delen en zo vriendelijk waren toestemming te geven om het te laten vastleggen.

De 10 gevallen van harttransplantatie die hier zijn beschreven komen uit een totale voorbeeldgroep van 74 transplantatie ontvangers (23 waren harttransplantaties), welke allen in verschillende mate veranderingen lieten zien die in lijn lag met de persoonlijkheid van hun donoren. Wij danken de anonieme beoordelaars van dit manuscript voor hun constructieve feedback. Wij dragen dit rapport op ter herinnering aan de donoren en ter herinnering aan onze vaders: Frank Pearsall, Howard Schwartz en Henry I Russek.

x

* * *

x

Over de auteurs van het oorspronkelijke artikel:

• Paul Pearsall, PhD, is a Clinical Professor at the Department of Nursing, University of Hawaii. He is the author of over 200 professional articles and 15 international best-selling books including The Heart’s Code (Broadway Books, 1998).
• Gary E. Schwartz, PhD, is Professor of Psychology, Surgery, Medicine, Neurology and Psychiatry at the University of Arizona. He is also Director of the Center for Frontier Medicine in Biofield Science and Director of the Human Energy Systems Laboratory, both at the University of Arizona. He is the co-author (with Linda Russek) of The Living Energy Universe (Hampton Roads Publishing, 1999, soon to be re-released; reviewed in NEXUS 7/04), and co-author (with William L. Simon) of The Afterlife Experiments (Pocket Books, 2002; reviewed in NEXUS 9/04) and The G.O.D. Experiments (Atria Books, 2006).
• Linda G. Russek, PhD, is an Assistant Clinical Professor of Medicine at the University of Arizona and Director of The Heart Science Laboratory of The Heart Science Foundation in Tucson, Arizona.She has co-authored more than 40 papers as well as the book, The Living Energy Universe (with Dr Gary Schwartz; see above).

Dit artikel is gebaseerd op een origineel artikel uit ‘Journal of Near-Death Studies’, vol. 20, no. 3, Spring 2002.
Oder de titel: ‘Changes in Heart Transplant Recipients that Parallel the Personalities of their Donors’ van de wetenschappers; Dr. Paul Pearsall (PhD) / Dr. Gary E. Schwartz (PhD) en Dr. Linda G. Russek (PhD)

Voor meer informatie over dit artikel, kun je evt. contact opnemen met Dr Gary E. Schwartz, Professor of Psychology, Department of Psychology, University of Arizona, Box 210068, Tucson, AZ 85721-0068, USA. (gschwart@u.arizona.edu). Daarnaast zijn er websites zoals http://www.biofield.arizona.edu, http://veritas.arizona.edu en http://www.openmindsciences.com.

Endnotes

1. Lunde DT. Psychiatric complications of heart transplants. Am J Psychiatry 1967; 124:1190-1195.
2. Kuhn WF et al. Psychopathology in heart transplant candidates. J Heart Transplants 1988; 7:223-226.
3. Mai FM. Graft and donor denial in heart transplant recipients. Am J Psychiatry 1986; 143:1159-1161.
4. Miller JG. Living Systems. New York, NY: McGraw-Hill, 1978.
5. Schwartz GE, Russek LG. Dynamical energy systems and modern physics: Fostering the science and spirit of complimentary and alternative medicine. Alter Therapies Health Med 1997; 3(3):46-56.
6. Schwartz GE, Russek LG. Do all dynamical systems have memory? Implications of the systemic memory hypothesis for science and society. In KH Pribram (ed.). Brain and Values: Is a Biological Science of Values Possible? Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum Associates, 1998.
7. Schwartz GER, Russek LGS. The origin of holism and memory in nature: The systemic memory hypothesis. Frontier Perspectives 1998; 7(2):23-30.
8. Schwartz GER, Russek LGS. The plausibility of homeopathy: The systemic memory mechanism. Integrative Med 1998; 1(2):53-60.
9. Sylvia C, with Novak W. A Change of Heart. New York, NY: Little, Brown, 1997.
10. Pearsall P. The Heart’s Code. New York, NY: Broadway Books, 1998.
11. Song LZYX, Schwartz GER, Russek LGS. Heart-focused attention and heart-brain synchronization: Energetic and physiological mechanisms. Alter Therapies Health Med 1998; 4(5):44-63.
12. Russek LG, Schwartz GE. Energy cardiology: A dynamical energy systems approach for integrating conventional and alternative medicine. Advances. J Mind-Body Health 1996; 12(4):4-24.
13. Tiller WA. Science and Human Transformation: Subtle Energies, Intentionality and Consciousness. Walnut Creek, CA: Pavior, 1997.
14. Russek LR, Schwartz GE. Interpersonal heart-brain registration and the perception of parental love: A 42-year follow-up of the Harvard Mastery of Stress study. Subtle Energies 1994; 5(3):195-208.
15. Hameroff SR, Penrose R. Orchestrated reduction of quantum coherence in brain microtubules: A model for consciousness. In SR Hameroff, AW Kaszniak, AC Scott (eds). Toward a Science of Consciousness. Cambridge, MA: The MIT Press, 1996.
16. Schwartz GER, Russek, LGS. The Living Energy Universe. Charlottesville, VA: Hampton Roads Publishing, 1999.