~ Oryngham ~

 

‘Oryngham’ betekent ‘dankjewel dat je luistert naar de taal van de planten’.

Het is niet een woord zoals wij mensen dat begrijpen, want wat het betekent,

kan niet worden gezegd. Maar ook niet gehoord.

We kunnen het echter ervaren door het met ons lichaam te voelen en te luisteren naar wat onze oren

niet kunnen horen. Als we leren luisteren naar de planten zonder de behoefte om hen te horen praten,

komt er een taal tevoorschijn die we vergeten zijn.

Het is een taal die verder reikt dan woorden, een die geen onzin bevat, huichelt of misleidt.

Het is een taal die haar rijkdom en betekenisvolle expressie overdraagt,

door de wachter van onze geest te omzeilen en direct verbinding te maken tussen twee wezens.

Deze taal is van de planten, en deze verhalen zijn dat ook.

♥ ♥ ♥

x

x

De stem van de plant..

2019 © Ankh Hermes | deze publicatie © WantToKnow.nl/be

x

Het is aan de ene kant heel cru, dat het boek waar dit artikel over gaat, nu nét verschijnt, terwijl ondertussen zowat het halve Amazone-woud in brand lijkt te staan. Miljoenen bomen die verbranden als luciferhoutjes in een doosje. En het meest macabere van dat verhaal, is natuurlijk het feit, dat deze branden voornamelijk door mensen zijn aangestoken. Het blijkt dat de mens, door zijn kortzichtige instelling, volledig ten prooi valt aan zijn eigen hebzucht, of in ieder geval aan zijn expansiedrift. Natuurlijk willen arme landen méé in de economische voorspoed/welvaart in de wereld. Maar wanneer het aankomt op wel-ZIJN, is het voor al die mensen minimaal even belangrijk daarin de essentiële rol van de natuur te eren. Net zoals dat voor ons geldt, in de ‘beschaafde wereld’…

Het is voor ons als redactie fascinerend te zien, hoe in de wereld het bewustzijn groeit, collectief, maar dat dit soort gruwelijk ontsporingen, zoals in de Amazone, daar kennelijk onderdeel van (blijven) uitmaken. Een reden temeer bijvoorbeeld, om over de waarde van de natuur, in dit geval de bossen/bomen, na te denken..? En dan precies op dat moment, komt dit boek, dat vertelt over een veel dieper ‘zelf-bewustzijn’ van deze bomen en planten, dan we als ‘meerderwaardige wezens’  kennelijk in de gaten hadden. En over de mogelijkheid te communiceren met de natuur, met planten en bomen. Dat is wat anders dan de gedacht dat de natuur er is om te exploiteren.

Maar het contact, juist het bewuste contact van de mens met deze natuur, vormt dat collectieve bewustzijn van al het leven op ‘onze’ Aarde. Om de heel simpele reden, dat wij ook natuur zijn ‘natuurlijk’…! Door ‘over’ de natuur te praten, zien we onszelf daarin vervolgens (daarin) niet staan.. Ontwaren we niet het proces van energetische verbinding met die andere wezens in de natuurlijke habitat, waarin ook wij leven.. Het is allemaal ZOOOO simpel, zo lijkt het. Maar wellicht is dat ook de reden dat veel mensen, deze onder hun neus liggende waarheden, niet zien en vooral NIET VOELEN…!

Laat een nieuwe-tijds-wetenschapper dan het verhaal weer vertellen..?
Dit verhaal gaat over ‘fascinerende ontmoetingen met planten’, zoals op de cover van het boek ‘De Stem van de Plant’ te lezen is. Het gaat over het communiceren met planten en de natuur. Vreemd voor je? Natuurlijk is dat verwarrend, vreemd, of hoe je het ook wilt noemen, wanneer het concept van ‘planten-communicatie’ plots je wereld binnen komt. Niks geitenwollensokken-verhalen, maar pure wetenschap..!

En dat is inderdaad een nieuwe ’tak’ aan de grote ‘boom der wetenschap’, maar niet de minst interessante..! Het is in onze ogen niet toevallig, dat met name een jonge vrouw, wetenschappelijk onderzoeker, die verhaal presenteert en entameert. Een vrouw van rond de 30, die als ‘nieuwe-tijdskind’ van de jaren 1980 de informatie over de levende natuur, op Aarde komt bekrachtigen..

Het communiceren met planten wordt in de wetenschap ‘plant bioaccoustic’ genoemd. Een volledig nieuw oprijzend ‘veld’ binnen het onderzoek naar planten communicatie. Planten produceren geluidsgolven/frequenties in het lagere bereik van het hoorbare geluidsspectrum. Daarnaast brengen ze een overvloed aan ultra-sone geluiden voort. Door het vastleggen van de signalen die planten verzenden/uit sturen, onder verschillende milieu-condities, onderzoekt dr. Monica Gagliano de ecologisch belang van deze geluiden/communicatie onder planten en tussen planten en andere organismen ‘in de natuur’…

* * *

We plaatsen hier uit het nieuwe boek,
de inleiding van prof. Suzanne Simard, hoogleraar Bos-ecologie
en het voorwoord van Monica.

– VOORWOORD –

Loop de natuur in, waar ook ter wereld, en open je zintuigen. Niet slechts een of twee van de vijf, maar allemaal. Luister naar het geluid van de wind door de hoge bomen, kijk naar het diepe groen dat je ziel tot rust brengt, ruik de geur van aarde en boomschors en adem de zuurstofrijke lucht in, voel de zachte bladeren die langs je handen strijken en proef de smaak van zoet fruit op je lippen. In het boek ‘De stem van de plant’ vraagt Monica Gagliano je om je open te stellen voor de mogelijkheid dat planten net als de mens zintuiglijke vermogens hebben (horen, zien, ruiken, voelen en proeven), maar ook verschillende verschijningsvormen en nieuwe dimensies om hun wereld beter te begrijpen, zoals het opsporen van elektromagnetische velden, geluiden en laagfrequente trillingen.

Ga vervolgens naar je eigen cirkel van bewustzijn: je geest, hart, ziel en lichaam. Dus niet alleen naar je vijf zintuigen, maar ook naar je wezen. Ook jij hebt meerdere verschijningsvormen, net als planten. En de kans bestaat dat deze beter met elkaar samenwerken dan voordat je de natuur inging. Je geest ontspant zich, je hart raakt vervuld, je ziel komt tot rust en je lichaam voelt dat het leeft.

Je voelt je heel, meer verbonden vanbinnen, en beter afgestemd op de wereld. Je voelt dat je de kracht hebt om handelend op te treden in je eigen leven en mee te helpen bouwen aan een meer ontwikkelde maatschappij, een die verbonden is met en afgestemd op zichzelf en de natuur. De meesten van ons zullen erkennen dat planten essentieel zijn voor ons welzijn, alleen al vanwege de lucht die wij inademen.

Planten zorgen voor zuurstof in de atmosfeer en hebben daarmee uiteindelijk de evolutie van de mens mogelijk gemaakt. De evolutie van planten was zo succesvol, dat ze tegenwoordig 99% uitmaken van de levende biomassa op aarde. Daarmee vergeleken stelt de aanwezigheid van mensen en dieren bijna niets voor. En toch lopen wij door de natuur en bekijken planten daarbij niet als hoogontwikkelde wezens, maar als onbezielde, passieve en inferieure soorten.

We hebben het simpele beeld ontwikkeld dat planten geen denkende wezens zijn, geen macht of bewustzijn hebben. We hebben ze gedegradeerd tot de laagste rang in een hiërarchie waarin de mens aan het hoofd staat. Dit denkbeeld negeert de evolutionaire geschiedenis, beïnvloedt de wetenschappelijke vragen die we onszelf stellen, en beperkt ons ertoe slechts bepaalde antwoorden te vinden op de vraag naar de zin van ons leven.

Herken je je ‘meerderwaardigheidscomplex’..!!?
Vanuit dit meerderwaardigheidscomplex hebben we het mondiale misbruik van planten gerechtvaardigd. En niet alleen van planten, maar van alle wezens die we inferieur achten aan de mens: alle dier- en plantensoorten. Natuurlijk hebben niet alle culturen dit meerderwaardigheids-complex, maar de cultuur die op dit moment het dominantst en machtigst is wel, en dat heeft gezorgd voor diverse mondiale crises.

Het voorkomen van een sociaal-ecologische ramp is slechts nog mogelijk met behulp van een wetenschappelijke revolutie. We zullen onze bekrompen manier van naar het leven kijken moeten veranderen en hebben nieuwe middelen nodig om de wereld om ons heen te kunnen begrijpen.

In ‘De stem van de plant’ geeft Monica Gagliano je deze totaal andere manier om naar de wereld te kijken en haar te begrijpen. En dan niet alleen de plantenwereld, maar de hele wereld. Ze vraagt je om de culturele oogkleppen die je al je leven lang op hebt af te rukken en al je zintuigen te openen om de wereld van de plant binnen te laten.

Om je daarbij te helpen neemt ze je mee op haar persoonlijke reis. Een reis die begon toen ze een carrière-switch maakte en besloot haar droom te volgen, en die haar confronteert met haar eigen vooroordelen. Een reis die er uiteindelijk in resulteert

dat ze gaat luisteren naar haar gevoel, dat haar vertelt dat ze moet praten met plantenwezens met behulp van sjamanen. Deze plantenwezens roepen Monica op om hun stem te zijn en helpen haar hun cognitieve krachten te begrijpen. Deze persoonlijke en professionele reis brengt haar ertoe briljante vragen te stellen en eenvoudige, elegante experimenten te ontwikkelen die nieuwe inzichten over de intelligentie van planten aan het licht brengen.

Zo komen we te weten dat planten in staat zijn om te communiceren en te leren, dat ze een geheugen hebben, dat ze beslissingen kunnen nemen en dat ze zich bewust zijn van het grotere doel dat ze, naast hun eigen darwinistische succes, dienen binnen de gemeenschappen waarin ze leven.

Met Monica Gagliano heeft de plantenwereld een zeer open, onderzoekende en briljante geest tot haar woordvoerder gekozen. Stevig geaard in zowel de wetenschap als de plantenwijsheid heeft Monica zich in de multi-dimensionaliteit van de natuur gewaagd, die definitief korte metten zal maken met onze verstikkende kortzichtigheid wat betreft het milieu. Geconfronteerd met de herhaalde weigering van haar artikelen door het wetenschappelijke establishment hield ze vol, en ze publiceerde haar experimenten in de belangrijkste planten-ecologische tijdschriften.

We zijn haar veel dank verschuldigd voor het feit dat ze tegen de stroom in blijft gaan en ons bewustzijn opent. Ik ontmoette Monica Gagliano voor het eerst in 2016 bij een denktank over de communicatie tussen planten, georganiseerd door de Bill and Melinda Gates Foundation in Seattle. Ongeveer dertig vooraanstaande wetenschappers op het gebied van communicatie tussen planten waren bijeengekomen om met elkaar te praten over de vraag hoe ze hun ontdekkingen konden delen met de wereldwijde duurzame landbouw. Monica was nog jong; haar jeugdigheid maskeerde een enorme wijsheid en een hoeveelheid publicaties die de meeste wetenschappers nooit zullen bereiken.

Ik had net mijn onderzoek op het gebied van de mycorrhiza-schimmelnetwerken gepresenteerd (deze schimmelnetwerken verbinden moederbomen met talloze andere bomen en planten in het bos), en aangetoond dat de inheemse volkeren van Noord-Amerika reeds lang wisten hoe belangrijk ze zijn voor de gezondheid van het bos. Er volgde nog een aantal geweldige presentaties, maar wat me het meest is bijgebleven is Monica’s verhaal.

Ze pleitte voor een fatsoenlijke toeschrijving van de ontdekking van combinatieteelt aan de oorspronkelijke bewoners van Amerika, in plaats van aan de industrie in de vorm van wetenschappelijke patenten. Monica, die intensief met hen had opgetrokken, stond op voor de inheemse planten en volkeren. Door ons te vragen al onze zintuigen te openen en nieuwe te omarmen die we nog niet eerder hebben onderzocht, maakt Monica met haar persoonlijke verhalen en wetenschappelijke ontdekkingen een pad voor ons vrij, dat we kunnen volgen.

‘De stem van de plant’ gaat over meer dan alleen wetenschappelijke ontdekkingen. Het gaat over een revolutie die ons zal dwingen met een totaal ander oog naar de wereld te kijken, en die ons zal motiveren om onze houding, ons gedrag en ons handelen te veranderen, zodat we de loop van de maatschappelijke milieucrises die we hebben gecreëerd kunnen veranderen. Stel je dus open, zet je vooroordelen opzij en wees erop voorbereid dat je blik op de wereld en jouw plaats erin zullen veranderen – voorgoed.

Prof. Suzanne Simard

Hoogleraar bosecologie /
University of British Columbia

 

– INLEIDING –

Blijf op de verkeerde plekken zoeken naar de waarheid,
en je zult haar niet vinden.

Hou ermee op haar daar, daarbuiten, te zoeken.
Je vindt de waarheid hier, waar de waarheid woont.

Ik hou ontzettend van verhalen, maar wie niet? In en om ons heen ontstaan voortdurend onmetelijk veel verhalen, wat waarschijnlijk de reden is dat ze bij ons zijn, overal waar we gaan. Sommige houden ons gevangen met hun leugens, andere schokken ons omdat ze waar zijn, en weer andere geven ons enorm veel inspiratie vanwege de moed die eruit spreekt. Hoe talloos en verschillend van kleur ook, alle verhalen vormen heldere draden die samen ons levenstapijt weven, het zijn kleurrijke vezels die onze wereld tot leven brengen en haar vervolgens weer tenietdoen.

In de verhalen die je tegen zult komen in dit boek, wordt een draad afgewonden die je uitnodigt om een veel dieper niveau van het ervaren terug te krijgen dan je al zo lang gewend bent. Misschien openen ze wel een venster naar een groener uitzicht waarvan je vergeten was dat het bestond. Maar laat me duidelijk zijn: ik heb het hier niet over verbeelding.
Hoewel ik moet toegeven dat een aantal van de avonturen en gebeurtenissen die op de volgende bladzijden beschreven worden, in ieder geval voor sommigen vreemd zullen lijken, of anders dan normaal, wellicht zelfs totaal ongeloofwaardig, is dit geen fictieboek of verzonnen verhaal waarin ik je vraag te geloven.

Dit is een waar en nuchter verhaal uit de eerste hand over mij en mijn wetenschappelijke onderzoek van de afgelopen tien jaar, waarin ik diep ben doorgedrongen in het plantenrijk. Door je mee te nemen achter de schermen van de academische wetenschap en te beschrijven hoe het eraan toegaat bij een onderzoeksreis waarin de dynamische en cruciale rol van planten bij de herdefiniëring van de moderne wetenschap duidelijk wordt, is dit een krachtig verhaal over de onverwachte maar toch opmerkelijke ontmoeting tussen wetenschappelijk inzicht en de wijsheid van planten.

Een dergelijke ontmoeting vindt plaats op de grens tussen de fysieke wereld zoals wij die (denken te) kennen en de verschillende domeinen van de werkelijkheid (die vreemder zijn dan wij ons kunnen voorstellen). Daar gaan het gewone en het ongewone hand in hand en botsen ze soms, waardoor ze de hele wereld verlichten met nieuwe, soms zelfs tegenstrijdige mogelijkheden.

Ik stapte deze nieuwe wereld in met de grote angst voor wat ik misschien zou verliezen en de onbedwingbare nieuwsgierigheid naar wat ik misschien zou vinden, zowel op professioneel als persoonlijk vlak. Niemand had me verteld dat ik een complete salto mortale zou moeten maken, waarbij ik mijn ideeën over wat ‘normaal’ was achter mij moest laten en een sprong in het onbekende moest maken. Of dat ik op vaste grond zou landen, met één voet in beide werelden maar toch met beide voeten bij elkaar.

In het begin was dit een traumatische ervaring en een gevaarlijke toestand. Het is doodeng om je houvast te verliezen terwijl je op een glibberige dunne lijn loopt, en je kansen moet grijpen zonder leuningen om je aan vast te houden! Uiteindelijk bleek wat een onmogelijke prestatie leek – een huwelijk tussen de objectiviteit van de wetenschap en de kennis en subjectiviteit van bovenzintuiglijke ervaringen en intuïtie –niet alleen absoluut mogelijk, maar werd het ook nog eens een ongelooflijk spannend en opwindend succes.

Dit boek probeert jou mee te nemen naar die wereld. O, wees niet bang. Er wordt niet van je gevraagd een bepaalde doctrine te onderschrijven of het eens te zijn met wereldvreemde ideeën. Eerder het tegenovergestelde: zet al je ideeën, culturele vooronderstellingen, oordelen en vooroordelen opzij en luister gewoon. En als je dat nodig vindt mag je me voor gek verklaren, maar doe jezelf een plezier en weersta de verleiding om dit verhaal op voorhand af te doen als onmogelijk.

Stap dus eerst van het gebaande pad af van wat je ‘normaal’ vindt en sta toe dat de wonderbaarlijke absurditeit van je subjectieve ervaring meeloopt met de objectieve rationaliteit van je logische verstand. Dit boek gaat over hoe ik leerde op allebei te vertrouwen en waar dat me heeft gebracht.

Als het einde het begin is..
Mijn boek gaat over planten; het verhaal daarover begon echter niet met de planten zelf maar met een dier. Het was een tropisch visje dat leefde in de kleurrijke wateren van het Great Barrier Reef, waar alles het ene moment nog normaal was maar het volgende op onverklaarbare wijze totaal anders. Op dat kritieke moment veranderde alles voor mij, en de wereld was niet meer hoe ik dacht dat ze was. Dit gebeurde er. Een groot deel van mijn vroege professionele leven zou je kunnen omschrijven als ‘water in water’: het water in het menselijk lichaam dompelde zich onder in de grote wateren van het lichaam van de aarde.

Gezien mijn wetenschappelijke opleiding in de mariene dierecologie bracht ik jaren ademend door onder de oppervlakte van de wateren van het Great Barrier Reef, het grootste koraalrif ter wereld en het enige natuurfenomeen dat zichtbaar is vanuit de ruimte. Ik onderzocht daar het privéleven van het rifbaarsje, formeel bekend onder de naam Pomacentrus amboinensis. Ik bracht tijdens de hete Australische zomermaanden ontelbare uren door met het onderzoek naar de vrouwtjesrifbaars, dat haar eieren legt in de perfecte, kleine hoekjes binnen de complexe structuur van het rif, en naar het mannetje, dat het nestje op de zeebodem agressief verdedigt tegen eierrovers en andere indringers.

De vader houdt slechts een paar dagen toezicht op de eieren voordat ze uitkomen. Daarna wurmen de kleine larven zich, onder het heldere licht van de volle maan en voorzien van een grote dooierzak die mams vol heeft gestopt met eten, een weg naar buiten uit het nest. Vervolgens gaan ze meteen op een moedige reis ver bij het rif vandaan, naar de open oceaan. Slechts een handvol visjes overleeft de tocht helemaal terug naar huis, naar het rif.

Daar veranderen de doorschijnende baby-visjes na verloop van tijd in zelfverzekerde gele jonkies, die zich dapper steeds verder weg van hun veilige schuilplaats wagen om wat plankton te vangen in het water, of te strijden om een nieuwe eersteklas plek in het huis van koraalmos. En voordat je het weet, schieten er felgele lijfjes van verschillende kleurschakeringen, grootten en leeftijden als wilde confetti heen en weer in het water! Hun aanwezigheid voelt als een echt wonder, een viering van het leven.

Tegenwoordig vervult dit verhaal mij met een groot gevoel van ontzag. Toen deze soort het belangrijkste object van mijn wetenschappelijk onderzoek was, weerhield hun toewijding aan het leven me er niet van te voldoen aan de moordzuchtige behoefte van de wetenschap. Dat duurde tot het moment dat de vissen geen anonieme data in een spreadsheet meer waren, nog gewoon een ‘visje’ in de overeengekomen zin van het woord (de categorische afbakening waarin de mens centraal staat hield stand binnen het classificatiesysteem van Linnaeus, een verzinsel dat ontstaan is vanuit een bepaald wereldbeeld).

Toen ik de vis niet langer meer zag als slechts een zwemmend wezentje zonder eigen identiteit, werd het object van mijn onderzoek het onderwerp van mijn leerproces. En alles veranderde. Ik kan me die ochtend nog levendig herinneren. Maandenlang was ik elke dag in het water geweest om de reproductieve output van in het wild levende rifbaarsstelletjes te volgen. Elke dag ontmoetten we elkaar aan de rand van het rif, waar hun veiligheid ophield en mijn gestrekte hand zich opende.

Toen het onderzoek een week aan de gang was, kropen deze wilde diertjes tegen de binnenkant van mijn hand aan, terwijl ik voorzichtig mijn hand om hun schubbige lijfjes legde en hem vervolgens weer opende. Ze kenden mij persoonlijk. Ik kende hen ook, allemaal. Op de laatste dag van het onderzoek ging ik het water in met de bedoeling ze gedag te zeggen, waarna ik ’s middags terug zou komen om ze allemaal te vangen en, volgens het protocol, te doden.

Het doden van de vissen.. ze WISTEN het…!
Ik herinner me die ochtend. Ik zag er niet één; niet één visje kwam naar me toe, laat staan naar mijn geopende hand. Ik kreeg een angstaanjagend gevoel. Op dat moment besefte ik dat ze het wisten. Ik voelde het bloed van alle levende wezens die ik eerder gedood had in de naam van mijn wetenschap, en kreeg een vreselijk schuldgevoel. Verstijfd en niet wetende wat te doen, hield ik het bij wat ik kende. Die middag ging ik terug het water in met netten en vangzakken, en doodde ze allemaal.

Nu weet ik dat ze een ongelooflijk offer hebben gebracht, dat een geschenk was waardoor alles zou veranderen. Door de intimiteit van onze ontmoeting, door de tijd die we samen doorbrachten en in elkaars gezelschap verkeerden, was de grens van de hiërarchische ordening doorbroken. Tijdens dit proces was er een zuivere naaktheid ontstaan, het soort kwetsbaarheid dat nodig is om openheid te kunnen scheppen. Ze leerden me empathie. Ze leerden me verwantschap en communicatie. Ik heb daarna nooit meer levende wezens gedood. (Een langere versie van dit verhaal – M. Gagliano, ‘In the Eye of the Beholder: A Personal Story of Two Seeds’ (HIER).)

Dit vond allemaal plaats in 2008,
het jaar dat een belangrijk keerpunt was in mijn professionele (en persoonlijke) leven. Ik was destijds postdoctoraal assistent in de ecologie van de klimaatverandering aan de James Cook Universiteit. Door mijn ervaring in het rif was ik ernstig met mezelf in conflict geraakt, omdat ik me realiseerde dat ik geen wetenschappelijke vraag belangrijk of uitzonderlijk genoeg vond, om het doden van een ander levend wezen voortaan nog te rechtvaardigen. Daarna volgde onmiddellijk het afschuwelijke probleem van hoe ik verder moest met mijn wetenschappelijk onderzoek zonder te doden.

Ik probeerde het, maar het was niet goed genoeg, want in de tempel van de moderne wetenschap is een bloedoffer aan de oude goden van de verlichting over het algemeen nog steeds de vereiste ceremoniële procedure. Zonder mij te realiseren dat ik dus degene was die deze keer de offerande zou zijn, deed ik vergeefs een paar wanhopige, onhandige pogingen om bijeen te houden wat reeds verloren was gegaan, wat er gewoon niet meer was. Op dat moment was ik mij er nog steeds niet van bewust dat mijn carrière als dierwetenschapper zojuist geëindigd was en dat mijn nieuwe carrière als plantwetenschapper op het punt stond te beginnen.  Ik wist ook nog niet dat er al een uitnodiging uit was gegaan van het plantenrijk..

En ik moest mij zeker nog realiseren dat de planten niet alleen mijn carrière zouden redden, maar haar ook radicaal zouden veranderen, door zowel de rationele wetenschapsgeest als het met ontzag vervulde mensenhart, die allebei in mij woonden, opnieuw te betoveren. Mijn professionele en persoonlijke leven stonden inderdaad op het punt een ongelooflijke en baanbrekende verandering te ondergaan, terwijl ik mij aarzelend op onbekend terrein begaf en – net als Alice – terechtkwam in een nogal vreemd konijnenhol.

Dit nieuwe boek gaat over wat ik daarbeneden in dat konijnenhol vond. Over de intieme ontmoetingen met planten zelf, maar ook met plantsjamanen, stamoudsten en mystici van over de hele wereld. En over de vraag hoe de ervaringen van deze mensen deel gingen uitmaken van de ongelooflijke onderzoeksreis en de baanbrekende wetenschappelijke ontdekkingen die eruit voortkwamen, met de bedoeling om deze nieuwe geavanceerde kennis samen te laten gaan met de moderne cultuur.

Het boek biedt je nieuwe, fantasierijke ruimte om een beter beeld te krijgen van de relaties tussen planten en mensen, en na te denken over een betere houding van ons als mensen ten aanzien van alle andere levende wezens op deze planeet, niet als superieur, maar als onderdeel van het geheel. Het wordt tijd.

Afstemmen op een groene symfonie..
Het boek gaat over planten en is geschreven door planten. Het is een plantenbiografie: een verzameling verhalen, geschreven samen met of namens een plantpersoon. Deze verhalen worden verteld door de verhaalstem van zowel de mens als de plantpersoon, via de taal van de planten en mijn taal voor hen. Maar laat me duidelijk zijn wat betreft dit zeer delicate onderwerp. Dit is geen poging tot of behoefte om te buikspreken door planten een stem te geven of voor hen te spreken, zodat onze menselijke geest hun verhalen kan begrijpen.

De mens is hier geen vertaler, die een voorstelling in zijn hoofd vertaalt alsof het plantentaal is en het vervolgens zo formuleert dat wij het kunnen begrijpen, of het zo op papier krabbelt dat wij het kunnen lezen. Je kunt het beter omschrijven als: de mens is een luisteraar, die zijn of haar persoonlijke geluiden uitfiltert, om de planten te horen praten, een actieve dialoog aangaat met deze niet-menselijke denkende wezens, die veel wezenlijker zijn dan onze huidige wetenschappelijke denkbeelden beweren..!

De mens treedt hier op als co-auteur, die deze gesprekken fysiek op papier zet. Deze verhalen komen dus voort uit een poging tot samenwerking tussen mens en plant, en een gemengde schrijfstijl die we, denk ik, toepasselijk ‘plantenschrift’ kunnen noemen. Via het plantenschrift stijgt dit boek uit boven de idee van de plant als object van wetenschappelijk materialisme, en bekrachtigt het een nieuw maar tijdloos beeld van de wereld, een beeld waarin we planten ontmoeten als de personen en vrienden die ze zijn en waarin we ze bij elke ontmoeting zachtmoedig tegemoet treden.

Door de verhalen van planten en mensen te verweven tot een magisch geheel vol ontdekkingen en onderlinge verbinding, bevestigt dit boek opnieuw dat onze relatie met planten een waardevol geschenk is, zowel voor de evolutie van onze soort als voor onze zoektocht naar een antwoord op de vraag wie we zijn en waarom we hier zijn. Wat dat betreft denk ik dat iedereen die het aandurft om mee te gaan op een dergelijke zoektocht, uiteindelijk deze antwoorden zal vinden. De verhalen over hoe ieder van ons zijn of haar antwoorden vindt zullen zeer verschillend zijn, omdat elk verhaal op sublieme wijze aangepast wordt aan onze individuele smaak.

De feitelijke antwoorden zullen dat echter waarschijnlijk niet zijn. Hoewel dit dus mijn verhalen zijn, waarin ik vertel wat er gebeurd is in mijn leven als professioneel wetenschapper op zoek naar antwoorden op de vraag wat de essentie is van onze menselijke ervaring, gaat dit boek niet alleen over mijzelf maar ook over ieder ander. Deze verhalen zijn ook niet alleen van mij, maar van iedereen. Het zijn onze verhalen over wat er nodig is om op een lijn te blijven met een grotere idee, en deze tot leven te brengen in de wereld.

Deze verhalen behoren tot de kern van ons mens-zijn, doordrenkt als ze zijn met de herinneringen van onze soort en alle levensvormen waarvan wij afstammen. Zoals in een prachtige orkestsymfonie vertelt elk verhaal de geschiedenis van individuele planten, maar klinken ze toch allemaal samen, om ons te herinneren aan onze lange geschiedenis van verbondenheid met en onderlinge afhankelijkheid van alle andere mensen en niet-mensen, en om onze grootse geest zich opnieuw te laten verbinden met ons gevoelige hart, zodat we durven dromen over een werkelijk inspirerende toekomst voor het geheel.

* * *

Wat anderen over het boek zeggen:

Wil je het boek ‘De stem van de plant’ bestellen/aanschaffen (ook een liefdevol cadeau!),
dan steun je wanttoknow.nl/be wanneer je het boek bij ónze bookshop bestelt..
Klik op ons logo hieronder en je komt met één klik
op de juiste pagina in deze bookshop.

* * *

Titel: De stem van de plant
Ondertitel: Fascinerende ontmoetingen met planten
Auteur: Monica Gagliano
Uitgever: AnkhHermes –  ISBN: 9789020215793  –  prijs: € 22,50

* * *

Op de ‘National Bioneers Conferentie’ in 2018, verzorgde Dr. Monica Gagliano,
één van de belangrijkste presentaties
Haar verhaal kun je hieronder bekijken, waarbij de introductie van haar presentatie
wordt gedaan door dr. Kenny Ausubel, ‘Bioneers’-co-founder and CEO.