Leerprobleem.. of… Vaccinatieschade..?!

Het lijkt erop, dat vaccins en vaccinaties wérkelijk de Heilige Graal van de gezondheidszorg zijn. Die als een ware religie beschouwd en vooral besproken dient te worden. Vaccins en vaccinaties lijken ‘feilloze geneeskunde’, die niks kan beschadigen en absoluut veilig is.. Het tegendeel is helaas waar. Maar als élke discussie al wordt ondermijnd, doordat de ene partij -de pro-vaxxers- de ándere partij niet serieus nemen, dan houdt elke dialoog op. Mensen die ronduit tégen vaccinaties zijn, omdat ze bijvoorbeeld (terecht) vinden dat er véél te weinig of zelfs helemaal géén onderzoek naar (bepaalde) vaccins is uitgevoerd, worden als ‘anti-vax’ weggezet.

Er is in onze beleving zelden of nooit een uitnodiging gekomen van politieke, geneeskunde en/of burgers, om mensen die hun bedenkingen hebben, aan het woord te laten en hun argumenten netjes en met alle respect te behandelen.. Waarom is dat..? Waarom dien je je ‘opponent’ in een discussie te ondermijnen, door hem als een ‘wierdo’ af te tekenen..? Is dat een bod van zwakte, of is dat een bod van zwakte..? Kennelijk hebben mensen die dit doen té weinig intellectuele bagage inzake vaccins en vaccinaties, om INHOUDELIJK een discussie te voeren..!?

Vergeet nooit dat dr. Edward Jenner, de boer die vaccins bedacht en zijn eigen zoon daarvoor letterlijk opofferde, essentieel fout zat. Hij kocht een dokterstitel en was plotseling het centrum van aandacht in de opkomende ‘gezondheidszorg’. Feitelijk is alle vaccinatiepolitiek nog steeds gebaseerd op het uitgangspunt, dat je een lichaam infecteert en verwacht dat het lichaam ZELF tegenstoffen maakt.. Ook al ben je een nog onvolgroeide baby, die nog niet eens ZELF een immuunsysteem heeft ontwikkeld, dat deze ‘gewenste tegenstoffen’ kan aanmaken.

Het resultaat is dan ook niet te missen; tenzij je geblindeerd bent door het absolute geloof (religie) in het middel vaccins (de Heilige Graal). Waarom mag dit middel niet worden besproken en/of bekritiseerd..? Koppen in het zand en vingers in de oren, wanneer je mensen hierover hoort spreken..? FEIT is dat onze jeugd vergeven is van de auto-immuunziekten. Een waarschuwing die al decennia lang klinkt, van artsen en medisch-wetenschappers die zich WEL goed informeeren over vaccins en vaccinaties.

Artsen en medische experts, die ons -continue en steeds váker- waarschuwen, dat we bij het aanbidden van deze Heilige VaccinatieGraal, iets vergeten.. Of dóór het aanbidden ervan.. Namelijk ONS-ZELF.. Doordat we vooral de ‘wetenschap’ het stuur over ons eigen lichaam in handen geven. Niet beseffende wat de gevolgen zijn van de deur die we daarmee open zetten..! Kijk naar het verhaal van Wendy hieronder.. Wat moeten we er hier dan nóg meer over zeggen..?

* * *

x

x

Of hoe één doortastende moeder verder kwam,

dan de arts, de schoolpedagoog

én de leerkracht bij elkaar..!

x
Geen leerproblemen, maar vaccinatieschade..!!

2019 ©  VaccinVrij.nl | deze versie WantToKnow.nl/be

x

Zouden we kunnen stellen dat er op dit moment in elke schoolklas wel een kind zit met ‘leerproblemen’? En zouden we kunnen stellen dat dit in een aantal – of misschien zelfs in vele – gevallen helemaal geen leerproblemen zijn? Beseffen we dat onze kinderen worden blootgesteld aan talloze chemische stoffen uit het milieu en ook uit vaccins? Hoeveel van de kinderen die met behulp van orthopedagogen en dergelijke ‘bij de les’ moeten zien te blijven, hebben last van ‘chemisch vervuilde lichamen’, of niet erkende vaccinatieschade?

De volgende ervaring is afkomstig van de website VaccinVrij.nl en betreft Wendy, de moeder van Melvin. Moge het ouders van kinderen met leer-, of gedragsproblemen inspireren om zich niet neer te leggen bij: ‘We weten niet wat de oorzaak is, maar er is wel een medicijn voor’… Wendy vertelt haar verhaal:

“Mijn oudste zoon was een heel pienter jochie; hij kon met drie jaar al schrijven, en liep met alles voor qua ontwikkeling. Ik moest heel goed opletten wat ik zei, want hij onthield werkelijk álles. Als ik bijvoorbeeld beloofd had om over drie weken op een zaterdag pannenkoeken te bakken, dan werd ik daar op de dag zelf aan herinnerd, mocht ik het vergeten zijn. ‘Mam, dat had je toch beloofd..!?’

Op de eerste vaccinaties had hij een vrij milde reactie. Een rode plek op zijn beentje, hangerig, koorts; allemaal dingen waarvan gezegd wordt dat het ‘normaal’ is. Nu vind ik dat overigens niet meer normaal, maar toen hebben we er nooit bij stilgestaan. Maar na de vierde-jaars prik veranderde zijn gedrag enorm. We hadden zelf ook gemerkt dat hij erg onrustig werd, maar het kwam toch hard aan toen er vanuit school gezegd werd dat we hem op ADHD moesten laten testen.

Een totaal ander kind verschijnt..
‘Hij was zo druk’, werd ons verteld, en ‘ze konden van alles tegen hem zeggen, maar het kwam gewoon niet binnen.’ Er werd aangeraden om hem Ritalin te geven, maar dat traject wilden we niet in en ook verder onderzoek hielden we in eerste instantie af. Er volgden observaties, en dat hij ‘anders was’ dan vroeger was duidelijk, maar de oorzaak van het probleem was dat niet.

Toen volgden jaren van veel gesprekken, veel frustraties en weinig vooruitgang. Hij bleef maar hangen in zijn ontwikkeling. En toen ook zijn schoolprestaties verslechterden, zijn we akkoord gegaan met een algemeen onderzoek door een orthopedagoog. Hij was inmiddels zes jaar. Al met al is hij toen meer dan twintig uur getest. Er werd gekeken naar zijn IQ en EQ: zijn concentratie, zijn zelfvertrouwen, zijn angstgevoelens, zijn hele ontwikkeling: hoe ver hij was met rekenen, hoe ver met taal etc. etc.

Zijn IQ en EQ lagen op het gemiddelde en boven het gemiddelde, dus het werd meteen uitgesloten dat hij daarom opeens stokte qua ontwikkeling. Zijn concentratie bleek echter erg slecht te zijn en bijzonder was, dat zijn geheugen eigenlijk nog maar 30 minuten werkte..! Dus als hem iets werd verteld, bleef dat maximaal 30 minuten hangen en dan was het weer weg. Het was dus een heel ander jongetje, dan het kind dat wij op wereld gezet hebben en de eerste paar jaar mochten meemaken.

Het strookte gewoon allemaal niet.
Ik had de hele tijd het gevoel van: ‘hier klopt iets niet, hoe kan dit nou, zo is hij niet geboren…’ Op een gegeven moment drukte de moeder van een vriendje van Melvin mij het tijdschrift ‘Spiegelbeeld’ in de handen. Ze zei alleen maar: ‘Lees dit artikel maar eens Wendy’. In dat artikel ging het over leerproblemen en het beschreef het patroon van eerst stagneren, dan ontwikkelingsachterstand en ook de gedragsproblemen. Er werd heel specifiek genoemd dat dit bijwerkingen van vaccins kunnen zijn en hoe dit aspect bij ‘leerachterstand’ alsmaar onderbelicht wordt.

Toen heb ik zitten janken want op dat moment had ik zoiets van ‘Zie je wel, ik ben niet gek. Het ligt niet aan Melvin, die vaccins zijn dus het probleem!’ Maar daarmee heb je het natuurlijk nog niet opgelost. Daar begon het pas.. Ik ben alle boeken, artikelen, en wat ik ook maar kon vinden over vaccineren, gaan lezen. Toen snapte ik steeds beter, hoe logisch het is, dat kinderen daar last van kunnen hebben. Ik voelde me lange tijd heel boos en verdrietig en machteloos, en dacht: ‘Potverdomme, waarom heeft niemand ons daar ooit op gewezen..?’

En wat ook alsmaar door mij heenging was: ‘Hij is niet het enige drukke kindje in de klas, en ook niet op school… er moeten veel meer kinderen zijn met hetzelfde patroon… Klachten waarvan de ouders niet weten wat de oorzaak is, en die maar volgepropt worden met pillen zodat het op school behapbaar blijft voor de leerkrachten.’

Ondertussen werd de situatie er niet beter op.
Mijn zoon liep inmiddels op zijn tenen. Tegenwoordig blijven kinderen niet meer zitten, maar als je blijft hangen in je ontwikkeling, – met andere woorden: je kunt het niet bijbenen – maar je wordt wel ieder keer een stap hoger geplaatst, kom je natuurlijk in de problemen. Vanaf groep zes tot en met groep zeven is Melvin maar zo’n klein beetje vooruitgegaan dat hij op het niveau van groep vier zat in groep zeven.  Groep acht kwam in zicht en we kregen te horen dat men zich toch wel erg zorgen maakte. Het speciaal onderwijs kwam ter sprake.

Toen bedacht ik me:
‘Hij was natuurlijk niet het enige ‘drukke’ kindje in de klas, en ook niet op school…
Er moeten veel meer kinderen zijn met hetzelfde patroon… Klachten waarvan de ouders zich niet beseffen, wat de wérkelijke oorzaak is.
En kinderen die maar volgepropt worden met pillen, zodat het op school behapbaar blijft voor de leerkrachten.’

Ik was in die tijd ook aan het zoeken of, en hoe je vaccinatieschade kunt herstellen. Op school vond men zelfs de gedachte absurd. Als ik alleen maar het woord ‘vaccinatieschade’ noemde, keken ze me aan alsof ze dachten: ‘die spoort niet’. Een intern begeleider zei een keer tegen mij: ‘Ik hou me alleen bezig met wetenschappelijk aantoonbare dingen.’ Waarop ik direct antwoordde: ‘Dan beperkt u zich wel heel erg.’  Vanaf dat moment werd ik bestempeld als een ‘wantrouwende moeder’, die geen vertrouwen had in de school en niet in haar. En ja, ik heb haar gelijk gegeven en ben weggegaan.

Melvin struggelde verder..
Melvin was helemaal vooraan in de klas gezet, met oor-kappen op. Maar het werkte niet én het was voor de leerkrachten geen doen. Ze begonnen telkens maar weer over de concentratie. Daar moest wat aan gedaan worden. Ik zei: ‘Zolang uit de testen blijkt dat zijn zelfvertrouwen op nul zit, en het angstniveau op tien, kun je aan die concentratie werken wat je wilt, maar het heeft geen nut.” Hij was heel onzeker over zichzelf en heel angstig… gewoon een bang kereltje, een bang vogeltje. Hij schreef zo groot dat hij twee regels nodig had, zonder spaties; het was gewoon onleesbaar.

Twee jaar lang is hij ervoor naar de fysiotherapeut geweest, maar het werd alleen maar slechter. Hij vertoonde alle tekenen van dyslexie en dyscalculie, en heeft alle vormen van begeleiding gehad die je maar kunt bedenken. En ze bleven er maar op hameren dat hij Ritalin moest slikken. En het eind van het liedje was dat de oplossingen die via de school en de huisarts aangedragen werden, geen van allen voor ons werkten.

Het alternatieve veld..
We kwamen terecht in het ‘alternatieve veld’; vrij kostbaar want behandelingen worden vaak niet vergoed. Daarnaast was het een zoektocht om bij de juiste persoon terecht te komen. Ook hier is lang niet iedereen goed geïnformeerd over vaccins. Gelukkig vonden we een homeopaat die de vaardigheid had, de vaccins te ontstoren met CEASE therapie. De resultaten waren ongelofelijk goed!

Vóór de kuur zat hij op het niveau van groep vier, net vijf – en ik had me er al op ingesteld dat hij naar het speciaal onderwijs zou gaan. Niet bepaald de toekomst die ik had verwacht voor een kind dat met drie jaar al schrijft, leest, en alles onthoudt wat je maar zegt. Hij is tijdens de kuur nog een keer getest en na afloop ervan ook. Een CEASE-behandeling duurt minstens 8 weken en ik had de juffrouw op school uitgelegd, dat we een ontstoringskuur begonnen waren. En ook dat dit zijn gedrag mogelijk zou kunnen beïnvloeden. Nadat we vier weken bezig waren met de kuur kwam ze naar me toe en zei: ‘Wendy, ik wil even met je praten.’

Het ging over de CITO-toets van Melvin.
Ze zei dat ze hem vier keer nagekeken had, omdat hij het zo goed gedaan had. Ze liet me de resultaten zien en zei: ‘Hij heeft het hoogste van de klas gescoord. Dat ben ik helemaal niet gewend van hem.’ En daarbij vertelde ze, dat Melvin’s klasgenootjes tegen haar hadden gezegd dat hij zo veranderd was; hij was ‘zo rustig’ geworden. Vanaf dat moment ging het heel snel. Het was net alsof we weer met een schone lei waren begonnen! De ondersteunende lessen op school waren niet meer nodig, hij had geen oor-kappen meer op, geen apart plekje meer: hij zat gewoon net als alle kinderen aan tafel, en deed mee in de klas zoals ieder ander kind. Nou, dan gaat er wel wat door je heen!

‘Het is verbazingwekkend om te zien hoe deze CEASE-behandelmethode zoveel lijden van kinderen en hun ouders kan oplossen.

Hopelijk tonen deze verhalen aan dat anderen deze methode ook succesvol kunnen toepassen.’

dr. Tinus Smits (1946-2010)

De laatste schooltest was na afloop de kuur.
Hij was zo omhoog geschoten dat bleek dat hij ook naar de HAVO zou kunnen. Voordat we begonnen had hij dyslexie voor spelling, maar als je nu de grafieken bekijkt, zie je dat hij niet hoger kan scoren. En eigenlijk is hij op vele vlakken inderdaad ‘ontstoord’. Na de zomervakantie is hij begonnen met de brugklas op de HAVO. Als ik tegen mensen zeg: ‘Hij had last van ADHD, dyslexie en dyscalculie, en dat kwam door die vaccins’, dan kunnen ze dat soms niet geloven.

Maar met alles wat mijn gevoel mij vertelde en wat ik daarna gelezen heb, wist ik eigenlijk al dat de ‘leerproblemen’ van Melvin ‘vaccinatieschade’ hadden moeten heten. En de uitkomsten van de CEASE-therapie zijn voor mij het ultieme bewijs dat dit het geval is geweest. En dat is ook wel het moment geweest dat ik het even heel moeilijk heb gehad. Het bevestigde natuurlijk heel erg mijn gevoel, mijn intuïtie, en de boeken ik gelezen had, maar ook dat ik me destijds nergens in heb verdiept.

Dat ik gewoon de middenmoot, de kudde gevolgd ben en mijn kind heb laten vaccineren. En dat hij daarom jarenlang geworsteld heeft met de ‘leerproblemen’ die hij gehad heeft. Daar ben ik dus verantwoordelijk voor geweest. En daar heb ik best een potje om moeten janken. Ik dacht: ‘Potverdorie, ik ben naar het consultatiebureau (CB) gegaan om die prikken te halen, terwijl ik z’n moeder ben en hem had moeten beschermen!’ Dat heb ik heel sterk gevoeld. En het luchtte ook op om erover te huilen.

Nu kan ik er ook op een andere manier naar kijken.
Ik wil het mezelf niet langer kwalijk nemen. Er spelen zoveel dingen in je leven als je net moeder wordt. Ik ben een normaal iemand en met de eenzijdige informatie die we over vaccins en infectieziektes krijgen tuimel je erin. Eigenlijk zouden die artsen erop aangesproken moeten worden. Ze zouden brief moeten krijgen met: ‘U heeft die en die gevaarlijke stoffen ingespoten zonder mij daar expliciet over voor te lichten!; 

De gezondheidszorg is zo ontzettend lucratief… we worden misleid en zouden moeten eisen dat we beter voorgelicht worden. En dan bedoel ik niet: meer angst aangepraat over de ziekte, maar realistische informatie over het feit dat vaccineren risico’s met zich meedraagt. Ik denk altijd: ‘mijn zoon is er één met vaccinatieschade’. En ik ben een moeder die daarachter kwam en we hebben het gelukkig kunnen herstellen.

Maar hoeveel moeders die kampen met hetzelfde krijgen te horen: ‘We weten niet wat de oorzaak is, maar er zijn wel medicijnen voor.’ En het kind krijgt dan pillen die de oorzaak niet wegnemen, en ook geen genezing bewerkstelligen. Levens raken volledig van de rails door niet erkende bijwerkingen van vaccins. Bij Melvin op school kende ik er al een stuk of vier, vijf aan de Prozac, de Ritalin, en de Concerta. Die kinderen zijn nog geen tien jaar oud. Hoeveel van hen hebben last van niet erkende vaccinschade..?”

* * *

x

Als aanvulling op dit artikel van VaccinVrij, bieden we je graag deze video aan.
Een interview met gezondheidsjournaliste Désirée Röver.
Een uitzending van Alwareness-Tv over vaccinatie-bijwerkingen en -schade.