Advertentie

Medische training onderdrukt empathie bij artsen!

by GuidoJ. Posted on

Onderdrukt de conventionele medische opleiding

de empathie van artsen?

x
2012 ©  WantToKnow – auteur Sayer Ji

x

Er bestaat een behoorlijke hoeveelheid bewijs voor de stelling dat conventionele medische training/opleiding, het empathisch vermogen van de huisarts in spe, doet afnemen. En wat daarbij het opvallendst is, is dat deze empathie-daling het ergst is, wanneer de opleiding van huisartsen richting de praktische toepassing van wetenschappelijke zaken gaat. Wanneer artsen in spe dus met patiënten in aanraking komen.. 

Een studie die werd gepubliceerd in 2009 in het tijdschrift ‘Academic Medicine’ was getiteld: ‘de Duivel zit in het derde studiejaar, een langdurige studie naar de afname van empathie bij geneeskundige opleidingen’. Ook hierin wordt gemeld dat het ontwikkelen van empathische vermogens door artsen, JUIST in de nabijheid van patiënten, het meest essentieel is. De praktijk blijkt echter, zo meldt het artikel, precies het omgekeerde te laten zien..!

In een andere, krachtig onderzoek, dat werd gepubliceerd in 2011 in hetzelfde tijdschrift, en dat was getiteld: ‘Empathie: de afname en de redenen hiervoor’, werd onderzoek gedaan naar onderzoeksresultaten met medische studenten en burgers. De onderzoekers keken naar 18 onderzoeken uit de jaren 1990 – 2010, en kwamen achter de volgende zaken: 

De afname van empathische gevoelens bij medisch opgeleiden komt vooral aan de orde bij contact met patienten. De studies wezen met name de klinische praktijkfase als schuldige aan, waarbij vooral de spanningen die ontstaan bij de ‘verborgen’, ‘formele’en ‘informele’ aspecten van de leerplannen, de oorzaak zijn van de afname in empathisch vermogen van aankomende artsen.

De resultaten van de onderzochte studies uit de jaren 1990 – 2010, lijken vooral te wijzen op een soort professionalisme, wanneer artsen hun empathie voor de patienten kunnen verbergen of verliezen. Vooral de opleidingen op de medische scholingen, lijken te zijn gericht op een soort emotieloos professionalisme. Dit zou weleens een grote bedreiging kunnen zijn voor de kwaliteit van de gezondheidszorg.”

Maar vooral het feit dat de afname van empathie met patienten blijft doorgaan, nadat de medische opleiding is afgerond, blijkt een verontrustende ontwikkeling te zijn.

In een studie die in 2005 werd gepubliceerd, en die was getiteld ‘Stemmingswisselingen en de afname van empathisch vermogen, gedurende de 3 jaren van interne medische training’, bleek het volgende. Onderzoekers toonden aan dat de verstoringen van de stemmingen bij de aankomende artsen en de daarmee gepaard gaande afname van empathische gevoelens, ‘NOOIT MEER VOLLEDIG HERSTELDEN’. Hiermee lijkt dus de conventionele medische training in staat om reële diagnostiseerbare psychologische trauma’s te produceren bij artsen, die een negatief effect hebben op de gezondheidszorg die deze artsen aanbieden.

We weten sinds jaren dat vooral empathie een meetbaar therapeutisch effect heeft op mensen. In een onderzoek uit 2009 bleek dat empathie van artsen in staat is om de lengte van het ziekbed van grieppatiënten en mensen met verkoudheid significant te verkorten. Omgekeerd bleek ook, dat een onverschillige houding van de huisarts in kwestie, de duur van het ziek-zijn verlengde. Dit effect is ook wel bekend als het ‘nocebo’-effect.

Uit onderzoeken die de effecten van laten zien van het INFORMEREN van patiënten over een kankerdiagnose,  blijkt dat mensen zich enorm laten beïnvloeden door de wijze waarop de arts zijn patiënt informeert over deze diagnose. Het blijkt dat zowel hartziekten (6x) als de zelfmoordcijfers (12x) veel hoger liggen in de eerste week ná het meedelen van de diagnose, dan mensen die de mededeling ‘kankervrij’ te horen kregen..

 

x

Het boek Ken

10 gedachten over “Medische training onderdrukt empathie bij artsen!”

  1. Voor mij als voormalig med. secretaresse niets nieuws wat hier wordt gepubliceerd. Voor veel (en ik zeg veel, maar niet allemaal dus) med. specialisten zijn de mensen geen mensen die wat mankeren, maar een lichamelijk apparaat waar ze wat aan gaan sleutelen, of een ziekte met grof geschut (medicijnen) proberen uit te bannen. Ze zien niet de gehele mens. Dat zegt dus iets van hun eigen bewustzijn. Apparaten die apparaten behandelen hahahahaha.

    1. @ willie
      In gesprekken met chirurgen hebben ze mij vaak verklaard het lichaam te zien als een zak botten en organen waar (bijna) naar believe zaken uitgenomen of toegevoegd of verwisseld kunnen worden. Op mijn verbaasde blik werd dan het argument geworpen dat als zij het anders zagen, ze hun werk niet meer konden doen. Dat heb ik nooit begrepen. Ik heb de meest vieze decubitus wonden verzorgt en rottend vlees weggesneden ,maar was altijd met de persoon bezig. Dat werd niet in dank aanvaard door de leidinggevenden, bedden opmaken was belangrijker dan een praatje met de mens erop. Later heb ik begrepen wat die chirurgen bedoelde ,als je het niet ziet als zaken kan je het niet gebruiken voor de aflossing van je veel te dure hypotheek, en de financiering van je peperdure jacht( waar ze overigens vaak niet eens mee overweg kunnen).Ook dien je je dan af te vragen of wat je aan die “zak botten en organen” sleutelt wel zo noodzakelijk is ,hetgeen je portomonaie natuurlijk niet ten goede komt. Om van je nachtrust maar te zwijgen……

  2. Lieve Marcel, met jou kan ik door een deur; dezelfde ervaringen en hetzelfde idee. Maar op dit moment zou je me moeten ondersteunen, want ik ben een beetje heen en weer zwalkerig hihihihi. 😉 Maarreh, geen geintjes he? Ik heb ze nog wel allemaal op een rijtje hoor.

  3. DE laatste jaren is het vooral business en bedden vol. Daar slaagt men heel goed in. De uiterst nefaste invloed van slecht nieuws gesprekken werkt als een bom: precisie waar het moet pijn doen. Op alle fronten. Patienten zijn de dupe van een monsterlijk akkoord van farma en zijn jacht op woekerwinsten. Uiteraard worden mensen de moed ontnomen, sommigen doen dan een uiterst geslaagde poging tot zelfdoding omdat ze de hel niet willen van de chemo, en dat werkt zo drastisch, temer dat natuurlijke behandelingen hen wordt ontnomen. Klassieke artsen kennen maar één weg: deze van vernietiging.
    De bevolking wordt opgeroepn massaal taxushagen te scheren voor de taxus als behandeling voor bv. longkanker. Tarceva is een van de chemo producten van deze taxux met een misselijk makend fenomeen: iedereen gaat hieraan dood en gaat door de beruchte hel. Chemo is immers een WO I product: afgeleid van het mosterdgas.

    Volg de video gesprekken met Dr Rath: uiterst precies legt hij de verbanden weer met nazi Duitsland , de farma en chemie industrie.
    Daar werken onze artsen voor. Voor woekerwinsten.Niet om empatie te tonen voor de patient.

    1. Dr. Matthias Rath heb ik op You Tube een aantal films gezien. Ademloos gekeken. In Oostenrijk boek van hem gekocht gekocht (Waarom dieren geen kanker hebben). Boek weggeven (was een vermogen! 3 euro ;-)) aan iemand die het in haar omgeving kan gaan verspreiden.

  4. Gisteravond heb ik weer naar “Kijken in de ziel” gekeken. Persoonlijk vond ik de uitgenodigde artsen/specialisten mooie goede mensen. Voor zover ik daar al een oordeel over zou mogen hebben dan.
    Wat mij ook opviel, is dat tot nu toe het woordje “liefde” bij mijn weten nog niet genoemd is….

    1. Het woord ‘liefde’ misschien nog niet maar het straalde wel van hen af. Het woord ‘compassie’ viel enkele keren en was ook bij iedereen terug te zien. Deze mensen staan voor zware beslissingen die niemand anders hoeft te maken en weten dat ze kunnen falen… Dag in, dag uit.

  5. Al wat hiervoor gereageerd is, geheel mee eens. Echter vraag ik me af in welke mate men als arts alle ellende van de patienten kan dragen wanneer men de empathie toestaat? Ik kan me voorstellen dat het niet voor een ieder even gemakkelijk is om met menselijk leed om te gaan als men patienten ziet als “mensen”. Dit gezegd en afgevraagd hebbende, is het natuurlijk wel verworden tot een zakelijk geheel. Te zakelijk. Misschien valt er wat te zeggen voor een gulden middenweg? Meer empathie, maar niet zoveel dat men er zelf onder te lijden heeft?

    Let wel dat ik hier niet spreek als ervaringsdeskundige, maar als een leek die altijd vragen te veel heeft. Voor zover er een teveel aan vragen kan bestaan.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.