Magnesium, dé oplossing voor…

Welke punten hebben depressie, hyperactiviteit, epilepsie,autisme en de ziekte van Alzheimer gemeen? Volgens dokter Mousain-Bosc: een abnormaal hoog magnesiumtekort.Deze kinderarts, tevens magnesiumspecialiste, vertelt hoe zij op een spectaculaire manier het dagelijks leven van hyperactieve, autistische, epileptische en spasmofiele kinderen heeft verbeterd met een behandeling op basis van magnesium, een ‘vergeten’ mineraal, maar desondanks doeltreffender en veiliger in gebruik dan vele andere medicijnen..!!

In haar boek ‘Magnesium, dé oplossing’ verklaart deze arts, hoe het tekort aan magnesium zich ontwikkelt in het menselijk functioneren en waarom dit tekort zo vaak voorkomt. Wist je dat maar liefst 75% van de bevolking een magnesiumgebrek heeft!!,

Wie gaat dit verhaal aan waarom kan het dramatische gevolgen voor onze gezondheid hebben? In haar boek besteedt dokter Mousain-Bose aandacht aan die ziekten die behandeld kunnen worden met magnesium-inname. Hoe kun je bijvoorbeeld vermijden dat een hyperactief kind volgestopt wordt met Ritalin, terwijl er wellicht simpel sprake is van magnesiumtekort!!.

En welke voedingsmiddelen, rijk aan magnesium, kunnen ons dagelijks van een goede gezondheid verzekeren. Welke vitamines en mineralen verhogen het rendement van magnesium? Haar verhaal is in eenvoudige taal geschreven en gebaseerd op de meest recente wetenschappelijke studies, maar het is ook een ontroerend verhaal over de talrijke genezingen! Hierdoor vormen haar bevindingen vaak een hoopvol bericht voor vele families.

x

* * *

x

x

Magnesium, dé oplossing voor…

x
Gedragsstoornissen en vele andere aandoeningen..

2013 WantToKnow.nl/.be

x

Dr. Marianne Mousain-Bosc is kinderarts. Zij heeft lange tijd in het CHU-ziekenhuis te Nîmes haar beroep uitgeoefend. Zij houdt zich nu bezig met wetenschappelijke congressen, opdat haar werk en studies meer bekendheid krijgen.  Onder andere daarover -haar studies- in relatie met de totstandkoming van dit boek. In dit bijzondere boek, waarvan we hieronder graag het hele voorwoord publiceren van, schrijft ze zelf:

“Speciaal wil ik mijn dank betuigen aan professor Jean-Pierre Bali en professor Jean-Robert Rapin. Onze kennismaking heeft in belangrijke mate bijgedragen aan dit werk: de samenkomst van een biochemicus, een farmacoloog en een kinderarts. Ik dank in het bijzonder mijn vriendin A. Rosanoff, Director of Research & Science Information of the Outreach Center for Magnesium Education & Research (USA).

Tijdens mijn eerste congres in Australië gaf ze mij een boek, in 2003 door haar in samenwerking met Mildred Seeling geschreven. De titel luidt: ‘The Magnesium Factor’. Volgens haar was informatie over onderzoek over magnesium in de Verenigde Staten voor een drukbezette arts niet zo simpel te vinden. Reguliere artsen verkondigen dat een magnesiumtekort zelden voorkomt en zich slechts openbaart bij personen met een ernstig voedings- of een chronisch alcoholprobleem. Vandaar dat de bijzondere eigenschappen van magnesium voor de gezondheid over het algemeen niet bekend zijn.

Waarom worden bepaalde onderzoeken snel geaccepteerd en andere, zoals in dit geval magnesium, hardnekkig onder tafel geveegd? Ik vertelde haar dat ik bezig was met het schrijven van een boek hierover en was blij met haar antwoord: “I’am so glad you are writing a book!”

Mijn vader, die afdelingschef was op de kinderafdeling van het ziekenhuis in Nîmes, heeft ons te vroeg verlaten en heeft deze ontwikkeling niet meegemaakt. Tijdens de opmaak van dit boek heb ik aan hem gedacht en vooral aan alle goede raadgevingen en tips die hij mij had kunnen geven. Ik weet dat hij het belang onderschreef van magnesium bij kinderen; hij sprak hier al zo’n 35 jaar geleden over met professor Alexandre Minkowski, afdelingschef Neonatologie van het ziekenhuis Port-Royal in Parijs, die onderzoek heeft gedaan naar magnesiumtekorten bij vroeggeboorte en wiegendood.”

De volgende tekst is van Dr. Curtay; hij schreef het voorwoord in het boek van deze arts, Marianne Mousain. Wij plaatsen het voorwoord hier graag integraal, zodat je een goede indruk krijgt van het werk van deze arts en haar revolutionaire bevindingen.

x

* * *

x

Het voorwoord, van Dr. Jean-Paul Curtay

x

“‘Meneer Magnesium’, zo noemen sommigen mij inmiddels.. Met een glimlach. Natuurlijk willen we geen etiket opgeplakt krijgen, maar er is geen rook zonder vuur. Als men mij vraagt welke voedingsstof op nummer één staat van de ‘hitparade’, dan is dit volgens mij zonder enige twijfel magnesium. Magnesium ligt aan de basis van mijn interesse voor nutratherapie (genezingsvorm en preventie d.m.v. voeding − vert.), en zonder het te beseffen heb ik het in Frankrijk geïntroduceerd na mijn terugkeer uit de Verenigde Staten. Paradoxaal genoeg ben ik juist daar op onderzoeken gestuit over magnesium en allergieën door dr. Favennec van het universiteitsziekenhuis te Rennes in Frankrijk.

Door mijn speurwerk kwam ik erachter dat magnesium, net als zuurstof en calorieën, een belangrijk element is voor het produceren van energie en een modulator (leider of regulator) van alle typen stress. Nu begreep ik waarom ik dit zo had ervaren. Bij het doornemen van voedingsstudies kwam ik tot de ontdekking dat het niet ijzer is waar we het meest tekort aan hebben, dit in tegenstelling tot hetgeen men mij onderwezen heeft, maar magnesium.

Evenals bij jodium of vitamine D is het niet mogelijk om zonder extra toediening dit tekort op te heffen. Uit de voeding haalt men gemiddeld 240 mg magnesium, terwijl de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid rond de 400 mg ligt, zonder rekening te houden met verliezen in geval van stress. Hoe is het dan mogelijk dat sommigen, zoals ik, nog heftiger reageren op dit tekort?

Verdere verdieping in de literatuur en gesprekken met Jean Durlach, grondlegger van La Société pour le Développement des Recherches sur le Magnésium (SDRM), sterkten mij in de overtuiging dat er, als een magnesiumtekort de hele bevolking treft, andere (genetische en omgevings) factoren meespelen die verschillende consequenties hebben voor ieder mens.

De farmacoloog Jean-Georges Henrotte heeft bewezen dat 18% van de mensheid een minder goede celopname van magnesium bezit, daardoor eerder gevoelig is voor stress en zodoende een verhoogd magnesiumverbruik heeft. Daarnaast is het zo, dat de stressreactiviteit mede afhangt van de waarneming in het brein. Dit laatste hangt af van een groot aantal genetische en omgevingsfactoren via chemische hersenboodschappers, zoals serotonine, waarvan de balans hersteld kan worden door het voeden van de hersenen (hetgeen medicijnen niet kunnen).

Met deze wetenschap kon ik als arts vele patiënten begrijpen en helpen, onder wie hyperactieve en autistische kinderen, jonge meisjes met anorexia en boulimie, depressieve personen, perfectionisten van wie het uitputtende gedrag soms ontaardde in fibromyalgie, of simpelweg ‘gestresste speedy personen’ zoals ikzelf.

Op het gebied van hyperactiviteit en autisme ben ik blij het werk van Dr. Mousain-Bosc te mogen ondersteunen. Zij draagt met veel moed en passie de voedingsaanbevelingen uit die zijn opgesteld door de kinderpsychiatrische afdeling van professor Gilbert Lelord, in navolging van de onderzoeken van de Californische psycholoog Bernard Rimland (wiens autistische zoon Dustin Hoffman tot voorbeeld heeft gediend in de film ‘Rainman’).

Het isolement en de tegenstand die Dr. Mousain-Bosc tot de dag van vandaag ondervindt staan niet op zichzelf. Iedereen die ijvert voor duidelijke basisnormen om zo goed mogelijk patiënten te kunnen genezen, heeft hiermee te maken. Denk maar eens aan Luc Montagnier, door Dr. Mousain-Bosc als voorbeeld aangehaald, Nobelprijswinnaar voor het ontdekken van het AIDS-virus.

Where is the problem?
Volgens mij heeft met het verschijnen van beter werkzame medicijnen na de Tweede Wereldoorlog het idee van het overwinnen van een ‘oorlog tegen ziekten’ postgevat bij medici en het grote publiek. Alle basiselementen om de gezondheid van de patiënt door middel van gezonde voeding, sport, ergonomie (wetenschap van de hulpmiddelen en omstandigheden die menselijke arbeid zo efficiënt en veilig mogelijk maken) en stressbehandeling te versterken, zijn op een zijspoor gezet in de opleiding tot verantwoord medisch handelen.

De farmaceutische industrie heeft hiervan geprofiteerd door zich bij de medici alomtegenwoordig te profileren. De arts is min of meer een ‘automatische medicijnverdeler’ geworden. Vandaag de dag wijzen vele publicaties op de beperkingen van ‘de oorlog tegen ziekten’, op het aanhouden en toenemen van bepaalde ziekten (overgewicht, diabetes, allergieën, etc.), op herhaaldelijke schandalen bij manipulatie van studies waarvoor artsen en gezondheidsautoriteiten misleid worden (Vioxx, statines, en op de werkzaamheid van voedingssupplementen bij talrijke ziekten, die het geloof in de almacht van medicatie en technologie aan het wankelen brengen.

Maar tegenwoordig kan de arts zich niet meer met zijn patiënt bezighouden over maatregelen voor de voeding, gedrag en omgeving; het is aan de patiënt zelf om zich te informeren over de beschikbare middelen om zijn gevoel van welzijn te verbeteren. Dr. Mousain-Bosc stelt zichzelf aan het eind van haar boek de cruciale vraag: welk magnesium? Sinds duizenden jaren waren slechts anorganische magnesiumzouten zoals chloride, sulfaat of magnesiumoxide beschikbaar, die door hun laxerende werking vaak buikpijn veroorzaakten en slecht opgenomen werden.

Enkele tientallen jaren geleden kwamen de organische zouten beschikbaar waarvan Dr. Mousain-Bosc spreekt, waaronder een verbinding van magnesium en vitamine B6. Deze verouderde formules zijn echter niet meer up-to-date, zoals zij aan het einde van dit boek opmerkt. Begin jaren ’90 werd ontdekt dat een vetoplosbaar magnesiumzout, magnesium glycerofosfaat, geen laxerende werking heeft. Toch zal ook het beste magnesium geen effect hebben op cellen die onder invloed van stress staan. Jean Durlach en Jean-Robert Rapin hebben de doeltreffendheid van taurine, een aminozuur met een zwavelatoom, naar voren gebracht om de heropname van magnesium in de cellen te bevorderen.

Dus zijn er formules verschenen die magnesium glycerofosfaat, taurine en vitamine B6 combineren, soms ook met andere B-vitamines. Dankzij dit magnesium (met namen als D-Stress,  Magnespasmyl, Ultra Mg, BioActive Magnesium) slaan de behandelingen aan. Behandeling hiermee beoogt voldoende magnesium aan alle cellen terug te geven, de energie te verhogen en stoornissen te verminderen; ook onderhoudsbehandeling hiermee (de proportionele dosis tegen stress die het eenieder mogelijk maakt om zijn vitaliteit en welzijn op peil te houden) is uiterst werkzaam. Deze magnesiumproducten vindt men niet terug in oudere medicijnen; zij worden nu als voedingssupplementen geklasseerd.

Tenslotte wil ik graag onderstrepen dat een groot percentage hyperactieve kinderen en autisten oorspronkelijk vroegtijdig intellectuele kinderen zijn met een krachtig en intuïtief denkpatroon en een groot creatief vermogen. Hoe meer iemand gevoelig, waarnemend, intelligent en gewetensvol is, hoe moeilijker het wordt zich in deze wereld aan te passen.

Dit geldt nog meer wanneer kinderen, zoals we zeggen, ‘iets te vertellen’ hebben..! Hyperactieve en autistische kinderen hebben meer nog dan andere kinderen behoefte aan bescherming tegen ouderwetse en vastgeroeste systemen uit de academische school. Zij moeten zich natuurlijk aanpassen aan de soms harde realiteit, maar tegelijk hun creativiteit behouden en hun vrijheid om anders te zijn, kortom: zij moeten zichzelf kunnen zijn.

Ik wens de lezer toe om met behulp van dit buitengewone boek van Dr. Mousain-Bosc zijn weg te vinden naar een betere levenswijze, iets waar wij uiteindelijk allen naar op zoek zijn.”

Dr. Jean-Paul Curtay

Lid van de Academie der Wetenschappen van New York

President van Greenhealth

Redacteur van lanutritherapie.com