“Het medisch apparaat is een grote bedreiging
voor de gezondheid geworden”
Ivan Illich (1976)
* * *
In de schaduw van de geneeskunde..
2024 © Lillian Richell | deze versie WantToKnow.nl/be
*
Terwijl de geprofessionaliseerde geneeskunde zich afficheert als de succesvolste speler in de zorg voor onze gezondheid stapelen de medische problemen zich op tot zorgwekkende hoogte. Wat we al wisten komt nu in voorzichtige wetenschappelijke conclusies naar buiten: oversterfte door de grootste vaccinatiecampagne ooit. Wat nog niet voor het voetlicht treedt zijn de vele prik-slachtoffers wier levens zijn verwoest door invaliditeit, chronische aandoeningen, onverklaarbare ontstekingen, kanker, versnelde aftakeling, extreme vermoeidheid en mentaal-emotionele problemen. We moeten onder ogen zien dat we hier te maken hebben met schade door medisch handelen.
Helaas is dit geen nieuwe situatie. Reeds in de jaren 70 van de vorige eeuw waarschuwde Ivan Illich voor de gevaren van de medische professionalisering in zijn boek ‘Grenzen aan de geneeskunde’. Hij introduceerde het woord iatrogenese, voor ziekten veroorzaakt door medische verrichtingen. Met de huidige medische schade op wereldschaal komt er een donkere schaduw van de geneeskunde aan het licht.
Hoewel artsen als uitvoerders verantwoordelijk zijn, gaat dit artikel niet over hen als personen, maar over geneeskunde als gedachtegoed en gezondheidszorg als instituut. Hebben we hier te maken met ‘waar gehakt wordt, vallen spaanders’? Als de geschiedenis van de geneeskunde echter een rode draad laat zien van valse voorstellingen en verzwegen mislukkingen, dan lijkt mij hier iets anders aan de hand.
Een korte leven-s-loop van de geneeskunde
Tot halverwege de 19e eeuw bestond het geneeskundig domein in Europa uit een rijke schakering van geneeswijzen, waaronder natuurgeneeskunde, kruidengeneeskunde, chiropractie, homeopathie en paranormale geneeswijzen. Halverwege de 19e eeuw kwam de technologie op stoom. Een mechanistisch wereldbeeld kon postvatten en ‘wetenschappers’ begonnen de toekomst van de wereld in te richten met de hulp van de rijke ‘bovenlaag’.
In 1865 kreeg een nieuw geneeskundig gedachtegoed zonder duidelijke verdienste(!) een reguliere status met behulp van de Wet op de Uitoefening van de Geneeskunst. Zonder wetenschappelijke opleiding mocht er niet meer genezen worden. Medische belangenorganisaties en wetgeving beschermden het nieuwbakken medische beroep tegen ‘kwakzalverij’.
Van geneeskundige bekwaamheid naar ‘medische wetenschap’…
Succesverhalen in de 20e eeuw bouwden een positief imago op; ze schiepen hoge verwachtingen bij de bevolking. Het gaf het nieuwe medische beroep alle ruimte om zich te profileren in de richting van farmacie en technologie. Een medicijn-industrie werd opgebouwd en geneeskundige bekwaamheid werd medische wetenschap.
De technologie industrie ontwikkelde zich op uiteenlopende gebieden waaronder chirurgische instrumenten, protheses, instrumentarium voor medisch onderzoek en ziekenhuis inrichting. De geneeskunde heeft zich verder georganiseerd tot een gezondheidszorg dat nu functioneert als een commercieel bedrijf.
Het is een top-down managementsysteem op wereldschaal en het heeft zich de volmacht over onze gezondheid en ziekte toegeëigend. Op de vleugels van de 21e eeuw omarmt de medische wetenschap veel moderne technologieën waaronder digitalisering en bio/nanotechnologie. Algoritmen en kunstmatige intelligentie moeten het medische werk gaan overnemen.
Met biotechnologie leidt de geneeskunde de wereldbevolking binnen in een biomedische veiligheidsstaat. Onze gezondheid wordt de zorg (het bezit) van een medisch-technologisch management. En… in de coulissen ligt een stapel chronische en onbehandelbare aandoeningen en veel menselijk leed door verkeerde diagnose, verkeerde behandeling, medicijnvergiftiging, operatieve verminking en onmenselijke behandeling.
De medische schaduw..
De medische prestaties worden geroemd via allerlei kanalen, maar hoeveel hiervan is propaganda? Door de jaren heen is er al aardig wat (medicijn)schade veroorzaakt, maar nu worden we geconfronteerd met buitensporig verwoestende effecten van de geneeskunde. Het is de hoogste tijd om naar de schaduwkant te kijken. Op veel fronten doet de geneeskunde het minder goed dan we mogen verwachten. Veel succesverhalen blijken mythen.
Het heeft de mensen zorgafhankelijk gemaakt. De medische wetenschap vertoont ernstige gebreken. Veel medicijnen maken of houden de mens ziek. De professionalisering heeft de mens onteigend van zijn verantwoordelijkheid en uniekheid. De gezondheidszorg is een commercieel bedrijf waarin patiënten het verdienmodel zijn. In de bestuurscultuur van het zeer complexe gezondheidszorgsysteem vallen patiënten tussen wal en schip. De medische technologie biedt soelaas, maar maakt ook slachtoffers. Nou, daar gaan we dan.
Een medische mythe
De geneeskunde heeft een mythologische status opgebouwd met behulp van …. mythen. Het houdt zich hiermee nog steeds staande, terwijl veel van die mythen al lang zijn ontkracht. Leunend op de ziektekiemtheorie kon de geneeskunde zich profileren met de ‘succesvolle bestrijding van infectieziekten’. Antibiotica en vaccins waren de veelgeprezen wondermiddelen. De werkelijkheid toont een ander beeld.
Illich geeft in zijn boek ‘Grenzen aan de geneeskunde’ (1978) het voorbeeld van tuberculose in New York:
- In 1812 stierven er 700 mensen van de 10.000 aan tuberculose (= 7%).
- In 1882 werd de aanstootgevende bacil ‘geïsoleerd’, maar het sterftecijfer was toen al bijna gehalveerd met 370 van de 10.000 mensen (= 3,7%).
- In 1910 werd het 1e sanatorium geopend, maar het sterftecijfer was (zonder enige behandeling!) inmiddels verder gehalveerd met 180 mensen van de 10.000 (= 1,8%).
- Na 1945 stierven er slechts 48 mensen van de 10.000 (= 0,48%) en de antibiotica waren nog niet ontwikkeld.
Veel infectieziekten* (cholera, dysenterie, tyfus, mazelen, roodvonk) waren al dik op retour nog voordat behandelingen met antibiotica en de vaccinatieprogramma’s van start gingen. Niet de nieuwe medische behandelingsmogelijkheden, maar de leefomstandigheden zoals betere voeding, hygiëne en huisvesting hadden geleid tot daling van de sterftecijfers.
De geneeskunde beroept zich op een toename van de levensverwachting dankzij een verbeterde gezondheidszorg. Maar een groot aantal mensen brengt hun langere leven door met chronische aandoeningen, nieuwe ziekten, veel medicijngebruik, veel hulpmiddelen en speciale voorzieningen. De gezondheidszorg komt handen tekort. Veel beloftes zijn nooit ingelost. We wachten nog steeds op het wondermedicijn dat alle ziekten uit de wereld moet helpen. De biomedische (nano)technologie heeft dit toverstokje overgenomen, maar heeft intussen al een bedenkelijke status aan zijn broek hangen.
Een medisch monopolie..
Met de Wet op de Uitoefening van de Geneeskunst in 1865 is een nieuw soort geneeskunde geïnstalleerd die het wettelijke alleenrecht kreeg om zieke mensen te behandelen. Geneeswijzen die zich bewezen hadden werden omgedoopt tot kwakzalverij en moeten tot op heden bestreden worden. Alleen de universitair opgeleide arts had verstand van gezondheid en ziekte. Maar de nieuwe geneeskunde moest zich nog wel bewijzen.
Gesteund door wetten en zorgverzekeringen deed ze dit met medische propaganda: de wondermiddelen van de farmacie, een wetenschappelijk status en mythologische succesverhalen. Dit beleid heeft ervoor gezorgd dat mensen geen eigen verantwoordelijkheid meer wordt toegekend. We moeten ons leven uit handen geven aan deskundigen. Dit heeft de mens onteigend van zijn eigen kracht en vertrouwen om te genezen.
De verre staat van afhankelijkheid zorgt nu voor overbelasting van de gezondheidszorg. Het is niet meer op te brengen qua personeel, werkdruk en financiering. De vrije keuze voor een behandeling of behandelaar is weggenomen. Reguliere behandelingen worden gedekt door zorgverzekeringen. Voor andere, wel degelijk succesvolle geneeswijzen is er een schamele vergoeding die nu uit de verzekeringspakketten gehaald wordt, ondanks het grote gebruik.
Het monopolie op behandeling heeft artsen ook in de problemen gebracht. De medische kennis schiet tekort voor de huidige gezondheidsproblemen. Nieuwe medicijnen en technologieën zadelen de arts op met ethische dilemma’s. Stress is een epidemisch probleem onder gezondheidszorgwerkers.
In de 2e helft van de vorige eeuw werd steeds duidelijker dat medische verrichtingen ook schade konden toebrengen. In de VS werden de schadeclaims een belemmering voor het uitoefenen van de geneeskunde door de exorbitante geldbedragen die ermee gemoeid waren. De medische beroepsgroep heeft dit opgelost langs twee wegen: meer dekking zoeken achter wetenschap en professionalisering.
Een medische wetenschap
Tot misnoegen van medici werd geneeskunde in de vorige eeuw niet als wetenschap gekwalificeerd, maar als vak. Voor het gezondheidszorgdomein moest er een medisch toegesneden wetenschap gecreëerd worden. Tegenwoordig is de Evidence-based medicine (EBM) de gouden medisch wetenschappelijke standaard en heeft de Randomized Controlled Trial (RCT) de voorkeur als methodiek. Met de Evidence-based geneeskunde hebben artsen iets in handen om hun verrichtingen te verantwoorden naar de buitenwereld en naar elkaar.
Hier is echter ook wel een en ander op af te dingen. Met Evidence-based medicine verlaat de arts zich op de beste beschikbare wetenschappelijke kennis en bewijs. Deze is te vinden in wetenschappelijke artikelen in vaktijdschriften die getoetst zijn door collega’s (peer-reviewed). De angel zit in de beschikbaarheid. Er vindt een voorselectie plaats door zelfbenoemde experts waardoor niet alle wetenschappelijke studies beschikbaar gemaakt worden. Relevante, nuttige en zelfs noodzakelijke studies die geen financiering krijgen, kunnen nooit beschikbaar worden.
Studies over de nadelige effecten van de covid-19 vaccinaties worden zoveel mogelijk buiten publicatie gehouden. Als ze toch in een gerenommeerd vaktijdschrift verschijnen, worden ze gedwongen tot terugtrekking zonder open wetenschappelijke discussie. Hoofdredacteuren worden bedreigd vanuit de farmaceutische industrie. De vele medische studies over de ziekmakende invloed van elektrosmog worden buiten de deur gehouden. Collegiale toetsing (peer review) blijkt vervuild door belangenverstrengeling.
Evidence-based medicine levert slechts statistische gemiddelden op, geschikt voor grote groepen, maar niet voor individuele hulpverlening. Bovendien is het ‘beste bewijs’ afhankelijk van nogal wat factoren zoals bv. het heersende paradigma, onderlinge afspraken (consensus) en financiering. Zelf gefinancierde of crowdfunded onderzoeken delven meestal het onderspit, omdat ze niet de keuze zijn van de experts.
De gouden standaard in de geneeskunde is dus geen garantie voor relevante of nuttige medische kennis. Met Randomized Controlled Trial test je bv. een geneesmiddel of vaccin met behulp van een testgroep en een controlegroep. Om omgevingsinvloeden buiten beschouwing te laten verdeel je deze zo gelijk mogelijk over beide groepen. Door de uitfiltering van deze omgevingsinvloeden geeft zo’n onderzoek een vertekend beeld.
Een ander probleem is dat dit type onderzoek heel veel geld kost. Alleen de rijke industrie kan zich dit veroorloven. Kleine fabrikanten kunnen dit niet bekostigen. Kritische wetenschappers en statistici wijzen op vele fouten, misleiding in de presentatie, tussentijdse bijsturing van criteria en fraude in medisch wetenschappelijke onderzoeken. Dit heeft grotendeels te maken met de dikke industriële vinger in de wetenschappelijke pap.
Met creatieve boekhouding regisseert de industrie de gewenste uitkomsten. Cardioloog Aseem Malhotra stelt bovendien dat Evidence-based medicine een illusie is gebleken:
“Het heeft de medische wereld gereduceerd tot een systeem van protocollen en verdienmodellen”.
Veel medische fouten leiden niet tot schadeclaims, omdat ze niet als zodanig herkend worden. Bv. normaalwaarden zijn lange tijd op een specifieke groep mannenlichamen gebaseerd (gevangenen, militairen, psychiatrische patiënten). Dit zijn geen normale waarden voor vrouwen en gezonde mannen. Veel mensen beginnen echter geen schadeprocedure omdat dit een hoop heisa brengt.
Een medische professie
De monopolistische ‘wetenschappelijke’ geneeskunde verdrong de rijkdom aan visies naar de illegaliteit. Het reguliere profiel kreeg vorm op basis van een materialistisch-reductionistisch wereldbeeld waarin de ziektekiemtheorie leidend principe was. De nieuwe geneeskunde ontpopte zich als een medicijnkunde en medische technologie. Het werd het startpunt voor talrijke specialisaties, een onuitputtelijk arsenaal aan farmaceutische middelen en geavanceerde medisch-technische apparatuur.
In de medische visie zijn alle menselijke lichamen hetzelfde. Ze zijn vervangbaar en uitwisselbaar. Ziekten komen van buiten af door ziektekiemen of andere factoren in een 1-op-1 oorzaak (causaliteit). De jacht op het causale bewijs schakelt de verstrengelde omgevingsinvloeden en menselijke verwerkingsmogelijkheden uit. Als je het gros van de factoren wegsaneert, kan je dan nog een juiste diagnose stellen en een adequate behandeling aanbieden?
De reguliere geneeskunde heeft zich gefragmenteerd in een ondoorzichtig web van specialismen. De ver doorgevoerde specialistische hulp is een idee van kwalitatief hoogwaardige zorg op maat, maar het brengt patiënten in een doorschuifsysteem met veel kastjes en muren. De lopende zorgband transporteert hen, stijf van de stress, van specialist naar specialist. De coördinatie van de behandelingen komt te veel bij de patiënt zelf terecht. En hier gaat het nog wel eens mis met het medicijngebruik.
De medicinale geneeskunde is afhankelijk van een farmaceutische industrie. Het overgrote deel van de medische kennis komt uit de farmaceutische fabriek. De arts is hiervan afhankelijk voor zijn diagnostiek en behandelingskeuze. Farmaceutische middelen genezen niet, maken meer ziek dan we willen, maar houden wel de farmaceutische industrie gezond.
Farmaceutische medicijnen ontplooien meer werkingen in het lichaam dan wordt gewenst, de zg. bij-werkingen. Dit wordt dikwijls opgelost met medicijnen die deze tenietdoen, maar zelf weer nieuwe werkingen in het lichaam ontplooien. Dit is de niet te sluiten deur naar medicalisering. Er wordt zorgwekkend veel geslikt. In de sterftestatistieken van de VS en Europa staan voorgeschreven medicijnen zelfs op de 3e plaats. En wat te denken van de afvalproducten die in het riool terecht komen?
Is het farmaceutische middel erger dan de kwaal?
Af en toe worden we opgeschrikt door echte medicijnschandalen. Softenon, DES en Vioxx liggen nog vers in de herinnering. Onder mensen die plotseling gevaarlijk gedrag vertonen of hun geweer leegschieten op een menigte blijken opvallend veel prozac-slikkers te zijn. De covid-19-vaccinschade valt onmiskenbaar in de schandaal-categorie. En het kan bogen op slordig, onvolledig en zelfs frauduleus wetenschappelijk onderzoek (zie oa. de Pfizer Papers1).
De technologische geneeskunde is eveneens afhankelijk van de industrie. Veel medische onderzoeken maken gebruik van apparatuur. Hiervan weten we nog niet half wat hun invloed is op onze gezondheid. Wel zijn er aanwijzingen dat bv. een jaarlijkse mammografie de kans op borstkanker verhoogt. Chirurgische technieken worden steeds verbeterd.
Er zijn echter ook veel complicaties, problemen en zelfs invaliditeit als gevolg van chirurgische ingrepen die dan weer om nieuwe behandelingen vragen. Operatiefouten zoals het achterlaten van materialen, zenuwbeschadiging en verkeerde nazorg komen helaas ook voor.
Nu is biomedische technologie de nieuwe droom waarmee de geneeskunde ons voor zich wil winnen. Met behulp van geavanceerde technologie kunnen mens en machine versmolten worden tot een betere mensversie (transhumaan). Alle fiches zijn ingezet op nanotechnologie en AI die nog in een experimenteel stadium zitten. Het eerste fiasco heeft zich al geopenbaard.
Er is veel bewijsmateriaal dat de geestelijke gezondheid bij mensen met genderproblematiek niet verbetert door biotechnische ingrepen als puberteitsremmers, cross-sex hormonen en operaties die gezonde voortplantingsorganen vernietigen. In Engeland en verschillende Scandinavische landen sluiten de pediatrische genderklinieken voordat er nog meer schade wordt toegebracht aan jongeren die worstelen met lichaamsbeeld- en identiteitsproblemen.
Een medisch management
In de 20e eeuw wordt er op veel terreinen, inclusief de wetenschapswereld, geïnstitutionaliseerd en geprofessionaliseerd. Zo ook de geneeskunde. De fragmentering van de geneeskunde in specialismen heeft geleid tot een complexe organisatie van de gezondheidszorg. Verschillende ziekte-fragmenten moeten in elkaar gepuzzeld worden.
De kwaliteit van de geneeskundige zorg moet op een hoog peil staan. Medische wetenschap, technologie en medisch management moeten dit waarmaken. Om de touwtjes van het zeer complexe zorgsysteem in handen te houden heeft de medische professionalisering een bestuurlijke revolutie ondergaan. De gezondheidszorg is omgevormd tot een disciplinair, autonoom en top-down zorgsysteem waarin geneeskunde nauwelijks meer zichtbaar is.
Artsen worden getransformeerd in ‘managers van ziekte’…
De gezondheidszorg wordt ingericht vanuit een ideologie die wetenschap en technologie tot de allerhoogste orde heeft gepromoveerd. Aaron Kheriaty noemt het een zieke ideologie met de onuitspreekbare naam managerialisme. In dit denkbeeld kan alles met deze twee takken van sport verklaard worden en alleen experts met superieure wetenschappelijke en technische kennis kunnen de samenleving besturen. De perfecte toepassing hiervan zal de mensheid perfectioneren en ons brengen naar een perfecte samenleving.
Hiermee is de mens uit de patiënt èn uit de arts gehaald. Om de objectiviteit te waarborgen wordt de professioneel werkende arts geacht niet emotioneel betrokken te raken bij de patiënt. Artsen zijn gehouden aan standaard richtlijnen (protocollen) die van bovenaf worden opgelegd. De protocollen zijn afgestemd op bevolkingsgroepen en niet op de individuele patiënt. Hierdoor worden er onnodige, soms ook onwenselijke onderzoeken en behandelingen voorgeschreven. Als patiënten hier schade van ondervinden, valt dit formeel niet onder een medische fout, omdat de voorschriften gevolgd zijn.
Het managementregime heeft de geneeskunde in zijn greep. De diagnostiek bestaat uit het afvinken van checklijsten die gekoppeld zijn aan behandelingsvoorschriften. Het medische gedrag van de artsen wordt gecontroleerd via betalingen voor hun verrichtingen. De automatisering heeft arts en patiënt onderworpen aan computersystemen bestuurd door algoritmen en AI.
Maar échte patiënten kunnen niet worden ‘ingeregeld’ met behulp van algoritmen of controlelijsten op iPads. Deze ontwikkelingen zijn een open valkuil voor medische missers. De medische beroepsgroep regelt zelf de kwaliteit van de beroepsuitoefening. Er is geen onafhankelijke instantie die hierover oordeelt. De controle op de kwaliteit bekijkt vooral het protocolbeleid en de organisatie van het zorgsysteem.
Het betekent een boel administratief werk voor alle zorgverleners dat ten koste gaat van hun corebusiness. Hierbij moeten er ook onnodige metingen worden geadministreerd die leiden tot het bijstellen van ziektedefinities, bv. hoeveel cholesterol je in je bloed ‘mag’ hebben. Dit leidt tot nieuwe richtlijnen waardoor meer mensen bepaalde medicijnen ‘nodig hebben’ (bv. statines).
De kwaliteitscontrole leidt een eigen leven met gespecialiseerde mankracht en is een aparte organisatie binnen de gezondheidszorg. Dit slurpt flink wat financiering op wat doorberekend wordt in de tarieven. Medische schade door nalatigheid, een morele fout of wanpraktijk wordt aangemerkt als een incidentele technische fout of een systeemstoring. Het wordt aangepakt met bestuurlijke maatregelen en technologische oplossingen. Als een patiënt verhaal wil halen, moet er een dure juridisch expert aan te pas komen. Kheriaty stelt:
“Inmiddels is de geneeskunde een kostbare medische bureaucratie geworden die zich richt op reparatie- en onderhoudsdiensten van menselijke lichamen die kapot zijn gegaan door de moderne sociale systemen. Artsen zijn automonteurs geworden in medische mega-garages die de motorkap moeten openen om de kapotte auto’s weer op het racecircuit te krijgen, terwijl ze nooit voor het racecircuit ontworpen zijn.”
Hier gaat veel kostbaar geld naartoe of aan verloren. Het managementregime is bepalend voor de gezondheidszorg èn de volksgezondheid tot op wereldniveau. Alle gezondheidsinstellingen zijn ingelijfd: GGD, Gezondheidsraad, RIVM, het ministerie, EMA, zorgverzekeringen en niet te vergeten de medische belangenorganisaties. Organisaties als de WHO, de VN, Big Farma, Big Tech en Big Banks hebben het opperste management in handen èn ze regelen de geldkraan.
De persoonlijke beroepservaring met zijn rijkdom aan empathie en intuïtie is ondergeschikt gemaakt aan technologisch meetbare standaarden. De praktiserende arts is gemanoeuvreerd in een protocollenslavernij. Vooral huisartsen, kinderartsen en psychiaters komen in een spagaat, omdat zij rechtstreeks te maken hebben met de belevingswereld en leefomgeving van de patiënt.
Aangezien de menselijke verbinding tussen hulpverlener en hulpvrager essentieel is voor genezing, is met deze ideologie het wezen uit de geneeskunde gehaald. De kans op medische missers neemt hiermee exponentieel toe.
Een medisch multinational
Met de vermarkting is de gezondheidszorg opgeblazen tot een commercieel winstgevend bedrijf en volledig geïntegreerd in de industrie. Patiënten zijn nu consumenten die zorgdiensten afnemen. Het huidige zorgsysteem draait op zorgconsumptie en heeft baat bij zieke mensen. Genezen patiënten en gezonde mensen zijn negatieve inkomsten. De gezondheidszorg is big business waarin gezondheid en ziekte handelsartikelen zijn en financiële winst het gewonnen heeft van gezondheid.
Farmaceutische middelen en vooral ‘vaccins’ staan garant voor miljarden inkomsten. De farmaceutische industrie investeert liever in dik terugbetalende producten als ‘vaccins’ en dure geneesmiddelen voor zeldzame ziekten dan in goedkope geneesmiddelen voor veel voorkomende ziekten.
Onder het mom van preventie worden gezonde mensen de gezondheidszorg ingezogen met bangmakerij (‘zonder dat je het weet kun je ziek zijn’..), ondeugdelijke vroegdiagnostiek en emotionele chantage (‘Je laat je vaccineren voor een ander’).
Onder het mom van preventie worden gezonde mensen de gezondheidszorg ingezogen met bangmakerij (zonder dat je het weet kan je ziek zijn), ondeugdelijke vroegdiagnostiek en emotionele chantage (je laat je vaccineren voor een ander). Met deze verkooptechnieken heeft de geneeskunde zich uitgeleverd aan pure handel. Dit is misleiding van onwetende mensen en misbruik van vertrouwen. Het brengt een vorm van medische schade in de samenleving die nog niet als zodanig geboekt wordt.
Genees? – kunde? – Gezondheid? – zorg?
Er is dus nogal wat aan de hand met de geneeskunde en gezondheidszorg. Het beantwoordt niet aan de integere, betrouwbare instantie die we nodig hebben wanneer we op ons kwetsbaarst zijn. We zullen de fundamentele vraag moeten stellen hoeveel gezondheid en zorg de gezondheidszorg te bieden heeft.
Als het gezondheidszorgsysteem patiënten nodig heeft om de industrie aan inkomsten te helpen, dan leveren wij hen meer op als we ziek worden, ziek zijn en ziek blijven. Als de medische wetenschap vooral zoekt naar nieuwe ziektes of varianten van bekende ziektes, dan genereert dit meer zorgconsumenten en is gezondheid geen streefdoel. Als de medische wetenschap een propagandamachine is voor nieuwe medicijnen en technologische oplossingen dan is gezondheid ver uit beeld.
Of medicijnen tot herstel van gezondheid leiden is niet duidelijk.
Wel duidelijk is dat farmaceutische middelen en vaccinaties veel problemen geven zowel in kleine kring als in de samenleving. Er wordt buitensporig veel geslikt en te veel mensen overlijden door medicijnvergiftiging. De geneeskunde beschermt onze gezondheid niet tegen ziekmakende invloeden zoals
- het industrieel bewerkte voedsel,
- de gifstoffen die in allerlei sectoren worden gebruikt,
- de stress in een samenleving door industrialisatie en automatisering,
- de ongebreidelde toepassing van nieuwe technologieën in vele producten (oa. nano),
- de elektromagnetische smog door elektrische apparaten en draadloze communicatietechnologie.
Tijdens de coronapandemie* kwam de gezondheidszorg niet met adviezen om de gezondheid te versterken. Integendeel, men moest niets anders doen dan wachten op een gloednieuw snel gebakken vaccin dat een jaar later op de markt zou komen. Alternatieve oplossingen (oa. vitamine C) werd afgeraden. Creatieve artsen die succesvolle onorthodoxe behandelingen uitvonden, werden veroordeeld.
Of de geneeskunde recht doet aan de woorden genezen en kunde en of gezondheidszorg bezig is met gezondheid en zorg, is een vraag die ieder voor zichzelf moet beantwoorden. Uit Amerikaans onderzoek blijkt in ieder geval dat in 2022 nog maar 29% van de volwassenen vertrouwen heeft dat medische wetenschappers in het beste belang van het publiek handelen. In 2020 was dit nog 40%. Een klanttevredenheidsonderzoek wijst uit dat 1 op de 6 mensen – inclusief artsen! – artsen niet langer vertrouwt. En 1 op de 3 mensen vertrouwt de gezondheidszorg niet.
Een ontwerpfout..
De mens is opgebouwd uit vele dimensies, zichtbaar en onzichtbaar, waarvan de geneeskunde er slechts één in het vizier heeft: onze biologische verschijning. Hier binnen kijkt de geneeskunde nog weer naar een beperkt aspect: de moleculen en de mechanica. Dit is een hele smalle en oppervlakkige basis voor diagnostiek en behandeling. Binnen dit kleine denkraam gebruikt de geneeskunde een kaartenmap met normale en abnormale verschijnselen (symptomen).
Medicijnen zorgen er voor dat symptomen, ongewenste verschijnselen, verdwijnen (symptoombestrijding). Dat ons lichaam een universeel ingebouwde wijsheid met een zelfgenezend vermogen heeft is geen optie binnen het geneeskundig denkraam. Farmaceutische middelen zijn ontworpen om het lichamelijke mechaniek te veranderen, niet om met het lichaam mee te werken in zijn eigen proces naar gezondheid.
Dit kan op korte termijn verlichting geven, maar bij langduriger gebruik worden de natuurlijke biologische instructies verstoord. Dit mechanisme zou bestudeerd moeten worden in het licht van de vele nieuwe ziekten en chronisch aandoeningen. In de medische kijk zijn menselijke lichamen machines die uitwisselbaar, inwisselbaar, onvolmaakt en kneedbaar zijn.
Dit is een ontkenning van de mens als individuele levensvonk met een uniek bewustzijn en een persoonlijk levenspad in een specifieke leefomgeving. Deze kluwen bepaalt namelijk ieders gezondheid en ziekte. Dit vraagt van de arts compassie, empathie, intuïtie, verbeeldingskracht en ervaring om tot een juiste diagnose te komen en een effectieve behandeling op maat aan te bieden.
Het lijkt er niet op dat aan de wieg van de geneeskunde wijze mensen hebben gestaan. Het lijkt meer op een ideologie die geen hoge pet van de mens op heeft en die we nu snel achter ons moeten laten voordat er nog meer slachtoffers vallen.
Medici en geneeskundigen
Er zijn artsen die dit beroep hebben gekozen voor de dikke portemonnee. Er zijn artsen die geloven in de technische (na)maakbaarheid van het leven. Het aantal biotechnologische wetenschappers groeit. Er zijn echter ook artsen die terughoudend zijn met medicatie en er behoedzaam mee om gaan. Er zijn artsen die farmaceutische middelen combineren met homeopathie, supplementen of zelfs energetisch bijsturen om ‘bij’werkingen in te dammen.
Het zijn de empathische artsen die naar de mens in de patiënt kijken, die hun persoonlijke kracht en beroepservaring overeind houden in het hiërarchisch protocollair gedomineerde zorgsysteem. Dit vraagt heel wat creatieve navigeerkunst van de ware geneeskundige. Maar het zijn juist deze eigenschappen die het zelfgenezende vermogen activeren en een effectieve behandeling mogelijk maken. Zelfs als die behandeling theoretisch niet verklaarbaar is.
Wederom uit Amerikaans onderzoek blijkt dat veel artsen het medisch beroep verlaten. Voor de komende 2 jaar verwacht men dat 20% van de artsen uit de geneeskunde stappen. Ook in Nederland zijn er artsen uit het systeem gestapt of overwegen om er uit te stappen. Er is grote belangstelling onder jonge artsen om zich te bekwamen tot integraal arts of leefstijlarts.
Ook laten veel artsen zich, na hun universitaire studie, opleiden in andere behandelwijzen. Een scheiding tussen de geneesknuddigen en geneeskundigen is in gang gezet. De ware artsen komen nu boven drijven.
Herstel van genezing en zorg
Binnen het zorgsysteem zijn er persoonlijke en lokale initiatieven die verandering inzetten. Deze verlopen moeizaam en traag, omdat de weg over vele schijven en langs vele ‘experts’ voert. Buiten het zorgsysteem zijn er veel initiatieven die al vrucht dragen. Het zijn alle zorgverleners, inclusief artsen, die hun hart volgen en financiële risico’s nemen om met elkaar een menselijk en gevarieerd nieuw zorgveld te creëren. De opbouw van nieuwe zorgnetwerken is in volle gang.
In parallelle zorgvelden zijn vele behandelwijzen beschikbaar en kunnen mensen een persoonlijke keuze maken. Met respect voor de uniekheid van de mens blijft de regie van onze gezondheid bij ons zelf, ook al vragen we om hulp. De nieuwe zorgverlener zoekt naar de wekker die het zelfgenezende vermogen wakker maakt.
En genezen is een proces waarin we leren ons lichaam (weer) toe te eigenen, ons bewust te worden van de verbondenheid van lichaam en bewustzijn en onze levensvonk de vrije ruimte te geven. Zorgverlener en zorgvrager zijn elkaars medemens die samen de weg (terug) naar gezondheid bewandelen. De praktijk bepaalt de effectiviteit van de ‘behandeling’.
Het zorgveld van de toekomst zal bestaan uit vele beroepsmatig èn persoonlijk opgebouwde netwerken, zodat zorgverleners een goede inschatting kunnen maken voor een geslaagde doorverwijzing. Niet iedereen past bij iedereen. Hoe meer ‘klik’ er is, hoe groter de kans op een genezingsproces met positief resultaat.
Om de regie van de zorgverlening weer in mensenhanden te krijgen bouwen we aan een regionale samenwerking. Dat houdt het overzichtelijk en iedereen is persoonlijk aanspreekbaar. Het mooiste zou zijn om te betalen voor hulp bij gezondheid en dat bij ziekte geen nota’s worden uitgeschreven.
Lillian Richell,
oktober/november 2024
* * *
* In het reguliere denkbeeld heerst nog het ziektekiemmodel met termen als besmetting, infectieziekten, epidemieën en pandemieën. Dit denkbeeld staat niet meer als een huis. Het is ontmaskerd door een groep onderzoekers met de aantoning van wetenschapsfouten in de bewijsvorming rond ziektekiemen als bacteriën en virussen. In Het Virusverhaal (https://www.wanttoknow.nl/hoofdartikelen/wat-gebeurt-er-nou-eigenlijk-het-virusverhaal) is hier meer over te lezen.
- Artikelen over de covid vaccin trials:
https://drrowen.substack.com/p/naomi-wolf-whats-in-the-pfizer-documents
https://artsencollectief.nl/de-pfizer-papers
https://tottnews.com/2023/05/04/the-pfizer-papers-part-11
https://www.forbes.com/sites/williamhaseltine/2020/09/23/covid-19-vaccine-protocols-reveal-that-trials-are-designed-to-succeed/?__twitter_impression=true
https://swprs.org/covid19-facts
overige referenties:
De managerialistische revolutie in de geneeskunde [23 aug 2024]
https://nl.brownstone.org/articles/the-managerialist-revolution-in-medicine
https://aaronkheriaty.substack.com/p/why-we-are-sick
De ontsnapping uit de managerialistische geneeskunde [15 sept 2024]
https://nl.brownstone.org/articles/the-escape-from-managerialist-medicine
https://aaronkheriaty.substack.com/p/the-managerialist-revolution-in-medicine
Thuisonderwijs gaf geneeskunde een blauwdruk [4 okt 2024]
https://nl.brownstone.org/articles/homeschooling-gave-medicine-a-blueprint
https://aaronkheriaty.substack.com/p/a-parallel-polis-for-medicine
Ivan Illich, Grenzen aan de geneeskunde (Het Wereldvenster, Bussum, 1978)
De ontwikkeling van de gezondheidswetgeving in Nederland sinds 1865 door J. R. H. Schendstok, econoom
Wie stelt de dokter de wet? (rede uitgesproken bij de openbare aanvaarding van het ambt van buitengewoon hoogleraar gezondheidszorgbeleid en gezondheidsrecht aan de faculteit der geneeskunde, studierichting algemene gezondheidszorg, van de Erasmus Universiteit Rotterdam van Mr. W.B. van der Mijn, 1983)
https://repub.eur.nl/pub/26794/830413%20Mijn,%20Wilhelmus%20Bernardus%20van%20der.pdf
Achter de artsentitel https://www.medischcontact.nl/actueel/laatste-nieuws/artikel/achter-de-artsentitel
Sterftecijfers onder de loep: Misleidende conclusies in nieuw Nivel Onderzoek
Eindverslag van het onderzoek naar de eventuele relatie tussen COVID-19-vaccinaties en oversterfte in Nederland tussen 2021-2023
https://www.maurice.nl/2024/08/20/oversterfteonderzoek-ronald-meester-c-s
Huisarts en professie (I) https://www.henw.org/system/files/download/1978_Januari_Article_03.pdf
Internist Gøtzsche: ‘Medicijnen zijn de derde doodsoorzaak’
Peter Gøtzsche (artikel) https://www.vpro.nl/programmas/tegenlicht/lees/biografieen/g/peter-gotzsche.html
Zo houdt Big Pharma je voor de gek (VPRO Tegenlicht) – https://www.bitchute.com/video/BwdDn05ObM3i
Pharma Paid $1.06 Billion to Reviewers at Top Medical Journals
https://childrenshealthdefense.org/defender/pharma-paid-1-billion-reviewers-top-medical-journals
Ban Prozac And Other Mass Murder Drugs, Not Guns – https://www.bitchute.com/video/B0Ci3fE5QkBu
