Het ‘spike'(spijker)eiwit als STER-ACTEUR..!!

*
*

Het ‘spike'(spijker)eiwit als STER-ACTEUR..!!

2023 © Lilian Richell | deze versie WantToKnow.nl/be

x

Na het probleem met het virusbewijs is er opnieuw een probleem opgedoken, nu met het spijker-eiwit bewijs. In een videogesprek tussen dr. Tom Cowan en dr. Stefano Scoglio vertelt de laatstgenoemde over de ondeugdelijke wetenschappelijke bewijzen van het spijker-eiwit. In dit artikel vertel ik zijn verhaal. Maar laat ik eerst het beeld schetsen zoals dit door de officiële instanties wordt gepresenteerd. Allereerst, het spijker-eiwit als ster-acteur:

Virussen worden beschreven als een stukje genetisch materiaal (DNA of RNA) met eromheen een eiwitmantel. SARS-Cov-2 is een coronavirus en coronavirussen zijn RNA-virussen. De eiwitmantel van coronavirussen heeft stekels waarmee het zijn naam ‘spijker-eiwit’ verdient. Wanneer een virus in aanraking komt met onze cellen dan hecht de eiwitmantel zich aan de menselijke celwand (membraan). Vervolgens versmelt het met de celwand (membraanfusie) waardoor deze open gaat en het RNA onze cellen binnen laat.

Eenmaal in de cel kan het RNA zich gaan ‘vermenigvuldigen’. Dat wil zeggen: op instructie van het virale RNA gaan onze cellen spijker-eiwitten maken. Dit ervaart ons lichaam als een invasie van vreemde elementen en zet ons immuunsysteem aan het werk om de indringers te vernietigen. Hiervoor heeft het immuunsysteem meerdere divisies paraat, waarvan antilichamen één gevechtseenheid vormen.

De virus-varianten, die ‘de ballen in het spel moeten houden’, zijn minimale veranderingen in het spijker-eiwit. Hiervan beweert men, dat ze zich bijvoorbeeld beter aan de celwand hechten of een sterker membraan-oplossend vermogen hebben. Hierdoor zijn ze dan ‘besmettelijker’ of maken ze ‘ernstiger ziek’. Het mRNA-‘vaccin’ is de kunstmatige vervanger van het SARS-Cov-2 virus, maar dan in een genetisch jasje, dus zónder eiwitmantel. In tegenstelling tot een ongecontroleerde virusinfectie, kun je een vaccininfectie controleren door een uitgekiende dosis toe te dienen.

Verder doet het  ‘mRNA-vaccin’ in principe hetzelfde als het SARS-Cov-2 virus in ons lichaam: onze cellen aanzetten tot de productie van spijker-eiwitten..!  Op deze manier wekt een vaccin een zelfde soort immuunrespons op: het lichaam wordt geprikkeld, specifieke antilichamen ertegen te produceren. In dit officiële verhaal krijgt het spijker-eiwit dus de hoofdrol toebedeeld in de vaccinale bestrijding van de ‘pandemie’.

Post-vaccinatie ellende..
Sinds het collectieve vaccinatieprogramma zitten we met een ongekende oversterfte. Er wordt naarstig gezocht naar de oorzaak. Gedacht wordt aan covid, griep, uitgestelde zorg, hittegolf, maar men heeft vooral veel vraagtekens. Een verband met vaccinatie wordt niet gelegd. We moeten echter redelijkerwijs en kijkend door wetenschappelijke ogen deze oversterfte ook op vaccinatie-bijwerking onderzoeken.

In de alternatieve media staat het dan ook bol van beschuldigingen richting het ‘vaccin’ en dan met name de spijker-eiwitten. Ze worden overal in het lichaam van gevaccineerde mensen gevonden met extra hoge concentraties in de lever, milt, nieren en vrouwelijke geslachtsorganen. De spijker-eiwitten worden als de boosdoeners aangewezen, ze zouden zorgen voor bloedproppen en ontstekingen.

Gevaccineerde mensen zouden ze uitscheiden en zo anderen besmetten (shedding). De niet-gevaccineerde mensen zouden alsnog langs deze weg – passief dus – ‘gevaccineerd’ worden. De post-vaccinatie ellende is een feit. Alleen de vraag is: hoe weten we zo zeker dat spijker-eiwitten hiervoor verantwoordelijk zijn?

Dr. Stefano Scoglio is een Italiaanse wetenschapper die op meerdere terreinen zijn sporen heeft verdiend, waaronder nutriënten, vrije radicalen, anti-oxidantia, oxidatieve stress en ook microbiologische onderwerpen. Hij heeft het wetenschappelijk bewijs dat spijker-eiwitten de post-vaccinatie problemen veroorzaken grondig geanalyseerd. Alle wetenschappelijke artikelen hierover (tot 2021) die hij uitgeplozen heeft, zijn te licht bevonden. Hij bestempelt ze zelfs als frauduleus. Bovendien is hij bekend met fundamentele problemen in de mRNA-technologie.

In de laatste week van 2022 had dr. Tom Cowan een videogesprek [HIER] met deze dr. Scoglio met als centrale vraag: leiden de mRNA-injecties tot de productie van spijker-eiwitten in het lichaam? Dit interview had heel kort kunnen zijn, want zo lang het virusbewijs niet boven water is, kunnen virussen naar het rijk der fabelen worden verwezen (zie het artikel ‘Het Virusverhaal’ HIERl. De teller van de negatieve WOB-verzoeken voor een SARS-Cov-2 bewijs staat inmiddels op 211. Nadere informatie hierover kun je [HIER] vinden. Dus als virussen niet bestaan, dan zijn er ook geen spijker-eiwitten. Einde verhaal.

Maar dan zitten we nog met de mRNA-‘vaccins’ die in miljoenen mensen zijn geïnjecteerd en waar velen ziek van zijn geworden, variërend van mild tot ernstig tot dodelijk. Kunnen die mRNA-‘vaccins’ dan werkelijk verantwoordelijk zijn voor een overproductie van spijker-eiwitten? Om maar met de deur in huis te vallen, het antwoord van dr. Scoglio is een stellig “NEEN”. De mRNA-‘vaccins’ zijn niet in staat om ons lichaam spijker-eiwitten te laten maken. Er is namelijk een probleem in de synthetische mRNA-technologie: het is tot op heden niet gelukt om synthetisch genetisch materiaal de cel binnen te krijgen.

De gangbare theorie is dat geneesmiddelen, inclusief vaccins, met behulp van nano-verpakkingen precies op de plek afgeleverd kunnen worden, waar ze moeten zijn (nano-delivery system). Dit concept van nano-pakketje als bezorgdienst is een theorie die men in de praktijk nog niet heeft kunnen realiseren. Het is een verhaal, meer niet. Hier is waarom:

Afleverhindernissen..
Dr. Scoglio beschrijft 5 problemen met het mRNA-‘vaccin’ nadat het is ingespoten in het menselijk lichaam. Hierbij teken ik aan dat hij uitgaat van de bekend gemaakte ingrediënten in het ‘vaccin’: het mRNA en de nano-vetbolletjes (nanolipiden). We hebben het dus voor de goede orde in deze verhandeling, niet over het grafeenoxide waar bijv. La Quinta Columna zich mee bezig houdt en ook niet over de metalen die Japanse onderzoekers hebben aangetroffen in het Moderna-‘vaccin’ (wat heeft geleid tot het terugsturen van 4 miljoen doses!).

Wanneer het mRNA-‘vaccin’ in het lichaam komt, staan er meerdere verdedigingsmechanismen opgesteld:

1. 

   Een 1^e colonne enzymen die zich buiten de cellen bevindt, komt in actie (extracellulaire ribonucleasen). Hiermee is het geïnjecteerde mRNA gelijk van tafel geveegd. Maar, zegt Scoglio: “Stel, in theorie, dat 50% deze aanval overleeft, dan komen ze een volgende hindernis tegen”.

2. De theorie is dat de celwand een blaasje vormt rondom het mRNA en het dan naar binnen stulpt (endocytose). In theorie zou dit kunnen, maar in de praktijk – en onderzoek wijst dit uit – gebeurt echter precies het omgekeerde. De celwand stopt inderdaad het mRNA in een blaasje, maar brengt het naar buiten (exocytose). Maar, zegt Scoglio: “Stel, in theorie, dat toch nog de helft binnen komt, dan volgt een nieuwe hindernis”.
3. Binnen de cel ontmoet het mRNA een 2^e colonne van enzymen (endosomen en lysosomen). Dit verdedigingssysteem maakt voor meer van 98% gehakt van elk vreemd genetisch materiaal. Maar, zegt Scoglio opnieuw: “Stel, in theorie, dat een klein deel mRNA deze ontmanteling toch nog ontloopt, dan loopt het tegen de volgende hindernis.”
4. Een 3^e colonne enzymen binnen de cel (intracellulaire ribonucleasen) maakt gort van het hypothetische restantje tot er niets meer over blijft.
5. De officiële theorie is dat het synthetische mRNA een sterke immuunrespons opwekt, maar de praktijk toont iets anders. De immuunrespons op het ‘vaccin’ blijkt een reactie op de nano-vetbolletjes en valt in de categorie… vergiftiging.

De vaccinrespons..
Traditioneel vaccinmateriaal (‘virus’ + celkweekcultuur) roept géén immuunrespons op. Er worden namelijk geen reparatie-eiwitten (antilichamen) aangemaakt. Dit is de reden dat er hulpstoffen (adjuvans) in gestopt worden, zoals aluminium, kwik en dat soort stoffen. Dit zijn toxische stoffen en daar reageert het immuunsysteem wèl op. Door de cel-beschadiging wordt er een ontstekingsreactie opgeroepen. Even ter herinnering: ontsteking is een mechanisme van het lichaam om een probleem op te lossen (zie opnieuw in het artikel ‘Het Virusverhaal’ HIERl. Bij hogere doseringen van een ‘vaccin’ is er veel celschade en komt er een sterkere immuunrespons met ook veel reparatie-eiwitten.

Deze reparatie-eiwitten of antilichamen zijn echter niet specifiek voor de prikkelende stof (antigeen), ook al wordt dat wel verondersteld (is dus theorie). En een bijkomend probleem is dat men niet de juiste dosis weet vast te stellen. In de experimentele mRNA-‘vaccins’ zitten nano-vetbolletjes. Dít is het toxische ingrediënt dat de immuunrespons opwekt, niet het mRNA. Als het mRNA-‘vaccin’ wordt ingespoten verspreiden de nano-vetbolletjes zich door het hele lichaam.

Er is een studie die heel precies heeft onderzocht wat er in het lichaam (van muizen) gebeurt na een injectie met het Pfizer-’vaccin’. Dit maakte duidelijk dat het grootste deel van de nano-vetbolletjes door het hele lichaam werden verspreid met een extra grote hoeveelheid in de lever, milt, nieren en eierstokken. Een klein deel werd uitgescheiden en bleek onveranderd. Dit vertelt ons dat het níet in de cel was beland.

Alles wat in onze cellen terecht komt, wordt namelijk gemetaboliseerd, omgezet in andere stoffen, dus afgebroken. Van de uitgescheiden vetbolletjes bleek een klein deel wèl veranderd. Dat was dus wèl in de cellen terecht gekomen. Dr. Scoglio noemt de mRNA-‘vaccins’ toxische bommen vanwege deze nano-vetbolletjes. Het lichaam probeert zich hiertegen te verdedigen door ze te verspreiden. Bovendien zijn deze nano-materialen zo minuscuul klein, dat ze in het lichaam blijven en een netwerk van vergif opbouwen.

Bij elke volgende prik (boosters!) breidt dit netwerk zich uit en slibt het verder dicht. Door hun superkleine afmetingen kunnen nano-materialen makkelijk door celwanden heen en ook de bloed-hersenbarrière passeren. Kortom, ze gaan overal zitten en richten overal schade aan. Dat doet het immuunsysteem overwerken met alle gevolgen van dien.

De vaccinrespons is een immuunreactie dus op vergif, in het bijzonder op de nano-vetbolletjes, omdat ze buitengewoon toxisch zijn. Ze leiden dan ook tot een hoge ontstekingsgraad in het lichaam.

Dit kunnen kleine ontstekingen zijn op vele plekken, wat bv. doet denken aan een auto-immuunziekte. Maar ook een fatale ontsteking in één soort weefsel (bv. myocarditis (= hartspierontsteking). Bovendien veroorzaken zowel toxische stoffen als ontstekingen op zich zelf al bloedproppen. Dr. Scoglio memoreert ook nog even dat er in deze ‘vaccins’ de stof ‘PEG’ zit; een afkorting van ‘PolyEthyleenGlycol’. Voor velen bekend, want dit ‘Polyethyleenglycol’ is een hoofdbestanddeel van.. antivries. “Da’s ook lekker!”, denk je dan. Tenslotte is dr. Scoglio geen enkel onderzoek tegengekomen, dat erop wijst, dat bloedproppen veroorzaakt zouden worden door spijker-eiwitten.

Maar er zijn toch spijker-eiwitten aangetoond!
In de alternatieve media wordt er moord en brand geschreeuwd over spijker-eiwitten; ze zijn besmettelijk. Ze worden ongecontroleerd geproduceerd in het lichaam van geprikte mensen. Onderzoeken tonen aan dat ze in allerlei weefsels zitten; maar wat tonen die onderzoeken eigenlijk aan? Dr. Scoglio heeft deze onderzoeken nauwkeurig bestudeerd en komt tot een kritische conclusie. Het blijkt dat in deze onderzoeken geen natuurlijke spijker-eiwitten zijn gebruikt, terwijl het isoleren van eiwitten, technisch gezien, een routineklus is.

Er zijn miljoenen gevaccineerde mensen. Met elkaar moeten ze tonnen aan spijker-eiwitten in hun bloed hebben. Het is een fluitje van een cent om eiwitten in hun bloed aan te tonen of dit nu transport-eiwitten, immuun-eiwitten of spijker-eiwitten zijn. Wat deze onderzoeken hebben gedaan is een antilichaamtest op een synthetisch spijker-eiwit. Dat is een indirecte methode, terwijl een weefsel- of bloedonderzoek op eiwitten veel simpeler en sneller uit te voeren is.

Dr. Scoglio heeft ook veel aan te merken op de uitvoering van de anti-lichaamtest. Ze nemen bloed af van gevaccineerde mensen waarin antilichamen zitten. Dit testen ze op één spijker-eiwit. Dit spijker-eiwit komt niet van een patiënt, maar uit het laboratorium, wat het dus een synthetisch spijker-eiwit (recombinant spijker-eiwit) maakt. Dat de antilichamen uit het bloed reageren op het synthetische spijker-eiwit is te verwachten, want het zijn niet-specifieke antilichamen en die reageren op elk vreemd eiwit. En daarmee is dit dus een onderzoek waarvan de uitkomst van te voren al vast staat..!!

Wat ze zouden moeten doen is 5 specifieke antilichamen testen op minstens 5 verschillende toxische stoffen. Het specifieke antilichaam dat op 1 spijker-eiwit reageert, test je vervolgens op andere spijker-eiwitten. Dat is je controle-onderzoek. Deze controle is niet gedaan. Zoals hierboven al genoemd, wekt het ‘vaccin’ geen specifieke antilichamen op, maar slechts niet-specifieke antilichamen. Deze reageren overal op en dan heb je feitelijk helemaal niets in handen om te testen. Dr. Scoglio’s conclusie: geen enkel onderzoek heeft een fysiek noch natuurlijk spijker-eiwit geïsoleerd en ook geen correcte antilichaamtest gedaan.

De officiële theorie is dat spijker-eiwit een product is van het SARS-Cov-2 virus. Dan moet onderzoek uitwijzen dat

1. het spijker-eiwit uit een geïsoleerd SARS-Cov-2 virus komt (uit een covid patiënt natuurlijk) èn
2. dat dit spijker-eiwit is geïsoleerd èn
3. dat het biochemisch is gekarakteriseerd èn
4. dat het geïsoleerde spijker-eiwit ontstekingen veroorzaakt.

Niets van dit alles is gebeurd. Christine Massey heeft een WOB-verzoek aan het CDC gedaan om het bewijs van een natuurlijk spijker-eiwit te tonen. Net als met SARS-Cov-2 is het antwoord dat ze dit niet hebben. Ze hebben alleen een synthetisch spijker-eiwit. Zo lang een natuurlijk spijker-eiwit niet correct wetenschappelijk is aangetoond, is het spijker-eiwit een verhaal en niets meer dan dat.

Een kanttekening
In januari 2023 is er een studie gepubliceerd waarin wordt beweerd dat het spijker-eiwit in vrije vorm is aangetoond bij gevaccineerde myocarditis-patiënten. De Stichting Artsen Collectief heeft recent hierover een bericht [HIER] gepubliceerd. Mijn expertise legt het af tegen de ingewikkelde biochemisch-moleculaire taal in deze studie. Dus ik kan niet beoordelen of hier inderdaad sprake is van een solide spijker-eiwit bewijs.

Mijn vraag is onderweg naar de experts. Dit zijn echter mensen met een uitpuilende mailbox, dus een snelle reactie is niet waarschijnlijk. Ook al heb ik dit stukje informatie vooraf niet kunnen verifiëren, blijft het feit dat een essentiële poot onder het spijker-eiwitten bestaan ontbreekt: als er geen SARS-Cov-2 virus is, dan is er ook geen spijker-eiwit.

Samenvatting
De beschuldiging dat spijker-eiwitten de oorzaak zijn van de post-vaccinale problemen berust niet op degelijk wetenschappelijk onderzoek. De argumenten die de beschuldiging tegenspreken zijn velerlei.

1. De wetenschappelijke onderzoeken zijn niet correct gedaan:

• Het SARS-Cov-2 virus is niet aangetoond. Hiermee valt de bodem onder het spijker-eiwit weg.
• Het spijker-eiwit dat in onderzoeken is gebruikt, is een synthetisch eiwit, gemaakt in een laboratorium. Het is niet geïsoleerd uit bloed of weefsel van gevaccineerde mensen.
• In de onderzoeken die spijker-eiwit aantonen is gebruik gemaakt van antilichamen tegen 1 spijker-eiwit. Ze tonen niet het spijker-eiwit zelf aan, maar een antilichaam. Dit is een indirecte methode.
• De indirecte antilichaam-methode is bovendien niet correct uitgevoerd.

2. De theorie over de actie van het ‘vaccin’ in het lichaam, klopt niet met onderzoeksresultaten:

• Het ingespoten mRNA ontmoet 4 levensgrote immunologische hindernissen die het niet overleeft.
• De theorie van de endocytose, het binnenhalen van mRNA door de celwand, wordt tegengesproken door studies die aantonen dat het mRNA juist naar buiten wordt gewerkt (exocytose).
• De nano-vetbolletjes brengen het mRNA niet de cel in, maar worden door het hele lichaam verspreid.

De conclusie van dr. Scoglio is dat de ontstekingen na vaccinatie niet worden veroorzaakt door spijker-eiwitten, maar door de toxische nano-vetbolletjes die door het hele lichaam verspreid worden. En laten we het ingrediënt PEG niet vergeten.

Tenslotte
Zeer waarschijnlijk hebben we ook in het geval van spijker-eiwitten te doen met een theorie die niet bekrachtigd is door een degelijk wetenschappelijk bewijs. Net als de virustheorie en de ziektekiemtheorie. De bewijsvoering is zo simpel: je isoleert het spul dat je zoekt, je maakt het zichtbaar/meetbaar, je beschrijft het en je test het uit. Medisch-wetenschappelijke artikelen staan bol van ingewikkelde methoden, een hoop minutieus laboratorium hocus pocus, bergen super-specialistische termen en lange zinnen die je eerst moet ontleden om te lezen wat er werkelijk gezegd wordt. Deze lange zin is nog niets vergeleken met de gebezigde zinnen in hedendaagse ‘wetenschappelijke’ artikelen..!

Het overgrote deel van de wetenschappelijke studies zijn in vitro en in silico studies, oftewel laboratorium experimenten en computersimulaties. Men doet praktisch niets meer in vivo: er wordt nauwelijks onderzoek gedaan met of op levend biologisch materiaal. Laboratorium bewijzen en computer gemodelleerde bewijzen vertellen ons niets over wat er in de levende werkelijkheid gebeurt.

Deze fictieve wetenschapsbeoefening is een virtuele realiteit..!
Deze maakt ons compleet afhankelijk van ‘autoriteiten’, want deze nietszeggende studies kunnen slechts door hoog gespecialiseerde experts gelezen en geïnterpreteerd worden. Toch hoeven wij niet aan te nemen wat zij aannemen. We kunnen hen erop aanspreken om in begrijpelijke taal uit te leggen hoe de vork in de steel zit. Dan kunnen wij zelf zien of de vork in de steel past. En deze vork past in geen enkele steel!

Als wij wakker willen worden, moeten we de experts net zo lang bevragen tot wij het begrijpen. Want wij zijn het die hen uit hun wetenschappelijke waan kunnen halen. Het spijker-eiwit is niet meer dan een schimmenspel. Het houdt de wetenschappelijke strijd op het spelersveld in stand en het leidt de aandacht af van wat er achter onze rug gebeurt. Door ook het spijker-eiwit verhaal af te serveren als gebakken lucht, zetten we weer een stapje verder uit de gevangenis van theorieën en verhalen.

Lillian Richell,

januari 2023