Hoe ook artsen worden misleid door Big Pharma..!

Medicijnfabrikanten brengen hun blijde boodschap van hoop en glorie over de nieuwe medicijnen die ze hebben ontwikkeld. Maar ze doen dit niet op basis van de waarheid rondom deze medicijnen.. Ze doen dat met veel PR..

Eén daarvan is ghostwriting: teksten van wetenschappelijke publicaties worden door pr-bureaus geschreven om zo de baten van een medicijn op te poetsen en eventuele bijwerkingen te verdoezelen…! Fraude..? Natuurlijk…!! Toch wordt het toegestaan door overheden die meer met politiek bezig zijn, dan met inhoudelijke zaken, zo lijkt het.

Eind 2010 schreef het weekblad ‘Vrij Nederland’ over een hormoontherapie voor middelbare vrouwen; een middel dat door farmaceut Wyeth op de markt werd gebracht. Een middel dat hartziekten en fysieke aftakeling zou bestrijden. Maar dát bleek niet het geval; wel hadden gebruiksters een sterk verhoogde kans op borstkanker..!!

En wat bleek: uit verschillende interne memo’s doemt een onthutsend beeld op van de marketingafdeling van in dit geval dus Wyeth, die triomfeert over de wetenschap: communicatietypes die artsen rekruteren om hun naam boven een als wetenschappelijk artikel vermomde reclamefolder te zetten. En artsen die dat maar al te graag doen, in ruil voor prachtige financiële vergoedingen of subtielere erebaaantjes en compensatiemethodes…

Wekelijks fileert de jonge Britse arts-epidemioloog Ben Goldacre wetenschappelijke claims waar de massamedia over berichten. In zijn wekelijkse column in de prestigieuze krant ‘The Guardian’, laat hij zien hoe data ‘gemasseerd’ kunnen worden en welke andere trucs onderzoekers gebruiken om fijne resultaten te kunnen presenteren.Goldacre wijst in zijn columns veelvuldig op het subtiele trukenarsenaal waar de farmaceutische industrie zich van bedient. Goldacre is niet alleen een begenadigd schrijver; bij een optreden op de TED-conferentie blijkt hij ook een hilarisch spreker te zijn.

Wij plaatsen deze TED-talks van Goldacre onderaan dit artikel; let vooral op het tweede deel van zijn presentatie, want Goldacre legt daarin onomwonden uit dat medicijnonderzoek dat door de farmaceutische industrie is betaald, gemiddeld 4x zoveel positieve resultaten geeft als onderzoek dat niet door de industrie is betaald…! Vreemd? Welnee: de verklaring hiervoor: negatieve onderzoeksresultaten (dus voor Big Pharma negatief!) worden simpelweg verborgen gehouden door de industrie..!!

Goldacres boek ‘The Drug Pushers’, over het misbruik van wetenschappelijk onderzoek door de medicijnfabrikanten, is inmiddels een klinkend succes. Zijn nieuwe boek, dat hieronder in het artikel aan bod komt, zal binnenkort verschijnen. Wel degelijk iets om naar uit te kijken.

x

* * *

c

Farmaceutische bedrijven misleiden doktoren bewúst!
x

Zodat deze medicijnen die niet werken gaan voorschrijven.
X

Of medicijnen die zelfs schadelijk kunnen zijn..!
X

2012 © Cory Doctorow

© vertaling Joelle Rademakers

x

In zijn artikel in de Engelse krant ‘The Guardian’ ontrafeld Ben Goldacre de stevig schokkende waarheid over de medicijnen die doctoren voorschrijven: met dank aan de agressieve manipulatie van de farmaceutische bedrijven en de passiviteit van de toezichthouders, weten doktoren vaak niet dat de medicijnen ineffectief (of schadelijk) zijn in het merendeel van hun klinische onderzoeken.

Dat komt doordat farmaceutische bedrijven hun onderzoeken zo opzetten dat ze het recht behouden om onderzoeken te stoppen die niet succesvol lijken (of als ze wel veelbelovend zijn, dan deels rapporteren alsof het het gehele onderzoek betreft), en zo simpel de verdere resultaten van de negatieve onderzoeken achterhouden.

Als een resultaat, schrijven doktoren — zelfs doktoren die hun huiswerk doen en goed opletten bij gepubliceerde onderzoeken, en zelf zorgvuldig onderzoek doen naar de methodologie —  recepten uit voor ineffectieve (of zelfs schadelijke) medicijnen. Volgens Goldacre, is dit de waarheid over alle doktoren in elk land, want in ieder land zijn toezichthouders in staat dat farmaceutische bedrijven cynisch onderzoeksresultaten manipuleren om hun winst te vergroten.

Goldacre laat zien, dat in een studie uit 2010  van Harvard/Toronto liet zien dat ’85 % van de industrie gefundeerde studies positief waren, tegenover 50 % van de door de regering gefundeerde onderzoeken” – en in andere analyses, industrie gefundeerde onderzoeken van Statine (een cholesterolsyntheseremmer)’ waren 20 keer kansrijker om een positief resultaat t.o.v. het test medicijn te behalen.”

En toen onderzoekers de klok wilden luiden over deze levensbedreigende criminaliteit, werden ze besmeurd en opgejaagd door de farmaceutische bedrijven, net als toen de Deense onderzoekers een studie publiceerden overde door de industrie gefundeerde onderzoeken in de Journal of the American Medical Association. Na publicatie van het onderzoek, riep Lif, de Deense farmaceutische industrie associatie, op tot een onderzoek naar professioneel wangedrag van de desbetreffende onderzoekers, ondanks het feit dat ze geen enkel bewijs hadden van dit aangenomen wangedrag.

Ondanks dat de onderzoekers onschuldig werden verklaard, kregen hun werkgevers kopieën van de aanklacht voor wetenschappelijke oneerlijkheid, net als de Deense Medische associatie, het ministerie van volksgezondheid, het ministerie voor wetenschap, etc. Dit lange stuk is een onderdeel van Goldacre’s komende boek, ‘Bad Pharma: How drug companies mislead doctors and harm patients’

Soms zijn onderzoeken door de opzet al fout. Je kan een nieuw medicijn vergelijken met iets waarvan je al weet dat het rommel is – een bestaand medicijn met een onjuiste dosering, misschien, of een placebo suiker pil dat bijna niets doet. Je kan je patiënten heel zorgvuldig uitzoeken, zodat ze een grotere kans hebben om op te knappen van jouw behandeling.

Je kunt tussentijds de resultaten bekijken, en het onderzoek vroeg stopzetten als de resultaten positief zijn. Maar na al deze methodologische grillen komt een hele simpele belediging aan de integriteit van de data. Soms, zullen medicijnbedrijven heel veel onderzoeken aanvoeren, en als zien dat de resultaten niet erg vleiend zijn, zullen ze gewoon niet publiceren.

Want onderzoekers zijn vrij om elk resultaat te begraven als ze dat willen, patiënten worden blootgesteld aan gevaar in een overtreffende trap door alle medicijnen. Doktoren hebben geen idee wat de werkelijke effecten zijn van de behandelingen die ze geven.

• Werkt dit medicijn echt het beste, of ben ik beroofd van de helft van de data? Niemand weet het.
• Is dit dure medicijn het geld waard, of is de data gemasseerd? Niemand weet het.
• Zal dit medicijn mensen doden? Is er bewijs dat het gevaarlijk is? Niemand weet het.

Dit is een uiterst bizarre situatie die ontstaat in medicijnen, een discipline waarin alles zou moeten zijn gebaseerd op bewijs en veiligheid..!

En deze data wordt ingehouden voor iedereen in de gezondheidszorg, van boven tot beneden. Neem als voorbeeld, Nice, Nationaal Instituut voor Gezondheid en Klinische Uitmuntenheid (National Institute for Health and Clinical Excellence) gecrëeerd door de Britse overheid voor het voorzichting leiden  van onbevooroordeelde samenvattingen van alle bewijs voor nieuwe behandelingen.

Het is niet in staat om te identificeren of toegang te krijgen tot de data voor het effect van medicijnen, doordat ze worden ingehouden door onderzoekers en bedrijven: Nice heeft net zo min een legaal recht tot die data als jij en ik hebben, ook al maakt het beslissingen over de effectiviteit, en de kosten-effectiviteit, in naam van de NHS, voor miljoenen mensen.

In een verstandige wereld zou het zo moeten zijn dat als onderzoekers onderzoeken leiden in een nieuw tablet voor een medicijnen bedrijf zouden we verwachten dat er universele contracten zijn, waarin duidelijk wordt gemaakt dat alle onderzoekers verplicht zijn om hun resultaten te publiceren en dat industrie sponsoren – welke een enorm voordeel hebben bij positieve resultaten – geen enkele controle mogen hebben over de resultaten.

Maar, ondanks alles dat we weten over de industrie gefundeerde onderzoeken die systematisch voordelig zijn, gebeurt dit niet. In tegendeel, het tegenovergestelde blijkt waar: het is heel normaal, dat onderzoekers en academici die leiding geven aan door de industrie gefundeerde onderzoeken, contracten tekenen met zwijgclausules die hen verbieden te publiceren, te bespreken of zelfs data te analyseren van hun onderzoeken zonder toestemming van de financier…

Lees het boek als je maar een greintje betrokkenheid hebt in de gezondheids- of farmaceutische sector  Er is nog zoveel meer. Een voorbeeld: Paroxetine, een medicijn dat bekend staat om zijn ineffectiviteit voor behandeling met kinderen, welke zelfs risico’s voor zelfdoding heeft als bijwerking, wordt wijd verspreid om aan kinderen te verstrekken.. Omdat GlaxoSmithKline geweigerd heeft hun onderzoeksdata te publiceren na een interne memo waarin keihard te lezen was: ‘Het zou commercieel onacceptabel zijn om een beschrijving bij te voegen waarin de werkzaamheid niet werd gedemonstreerd, en die het profiel voor Paroxetine zou ondermijnen.’

* * *

Bronnen:

Cory Doctorow – Boingboing.net

The Guardian — The drugs don’t work: a modern medical scandal

Ben Goldacre bij TED-talks:

x