Vergelijk ‘Ondergang en opstand’ van het Romeinse Rijk..!

“De situatie waar de wereld zich nu in bevindt wordt vaak vergeleken met de ondergang van het Romeinse Rijk. Het is interessant om een paar historische feiten te bekijken om te zien in hoeverre deze vergelijking opgaat.” Dat waren de woorden waarmee Hugo van der Zee, die hier al eerder artikel op de site had (bijv. over Operatie Gladio), toen hij ons het onderstaande artikel toe zond, enige weken geleden. Uiterst interessant is in dit artikel, zo vinden wij, de vergelijking met de manier waarop de Romeinen dit mega-rijk onder controle hielden.

Het was daarbij vooral de rol van het Romeinse geld, dat diende te rouleren door het Rijk, doordat alleen met dat geld belasting betaald kon worden. En alleen Rome het alleenrecht had op het uitgeven ervan. Met andere woorden: zie je de overeenkomst met ons huidige economische stelsel..? Kortom, een leerzaam artikel dat het de moeite waard maakt om tot je te nemen. Met de complimenten van Hugo en onze dank áán Hugo!

* * *

z

z

Ondergang en opstand

2015 © Hugo van der Zee

 x

Het is opmerkelijk dat het Romeinse Rijk zo lang stand heeft kunnen houden met zo weinig middelen. Gedurende het grootse deel van het bestaan van het Romeinse rijk lag het totaal aantal legionairs rond de honderddertig duizend man. Dit is zeer weinig gezien de populatie en de enorme omvang van het Romeinse Rijk, dat een groot deel van Europa besloeg, en tot in Azië en Afrika reikte. Het succes van het Romeinse rijk lag hem met name in de medewerking van de ingelijfde volken en stammen.De meeste volken wilden maar al te graag bij het Romeinse rijk horen.

De grote aantrekkingskracht die van de Romeinse cultuur uitging was een uiterst effectief wapen. Zo liet keizer Hadrianus een aantal steden in Noord Afrika bouwen. Deze steden lagen soms honderden kilometers landinwaarts en hadden geen direct economische of militair strategisch doel. Maar een doel was er wel. De steden vormden een vitrine van de Romeins cultuur. De volkeren werden gewonnen door wat zij zagen, bijvoorbeeld de aquaducten, de paleizen, de tuinen en fonteinen, de baden, de markten vol met uitheemse goederen, de kleren en gebruiken, de spelen, de amfitheaters en de stadions.

Zo werden een groot aantal volken en stammen ingelijfd zonder dat er ooit een zwaard werd getrokken. De promotie van de Romeinse cultuur ging verder dan de steden, er was tevens een persoonsverheerlijking van prominente bestuurders. Dit was zo sterk en kundig dat personen als Julius Cesar, de generaal die met list en geweld een eind aan de Romeinse democratie maakte, zelfs nu nog vaak als held word beschreven.

Natuurlijk ging de inlijving niet altijd zonder slag of stoot.
De Germaanse stammen hebben bijvoorbeeld veel weerstand geboden. Het antwoord hierop was het zeer wrede, maar efficiënte optreden van de Romeins legers. De steden en dorpen van stammen die in opstand kwamen konden rekenen op vreselijke strafexpedities. Vrouwen en kinderen, niets en niemand werd gespaard. Het psychologische effect was overweldigend. Vele stammen onderworpen zich omdat men (terecht) vreesde dat zij een zelfde lot zouden ondergaan.

De legionairs werden alleen ingezet voor dit soort specifieke operaties. De frontgevechten werden over het algemeen gevoerd door ‘geallieerde troepen’. Dit waren legers bestaande uit soldaten van de ingelijfde volken. Deze legers vormden een bufferzone rond de grenzen van het Romeins Rijk. De ingelijfde volken waren verplicht jonge mannen te leveren die 25 jaar in de geallieerde legers moesten dienen. Nu zou je kunnen denken dat het moeilijk geweest moet zijn om nieuwe rekruten te vinden. Veel van de lokale rekruten wilden echter graag in het Romeinse leger.

Na de 25 jaar dienst verkreeg men namelijk automatisch het fel begeerde Romeins staatsburgerschap. Nu waren de overlevingskansen na 25 jaar aan het front natuurlijk niet zo groot. Zeker niet gezien het feit dat soldaten zelden ouder dan veertig jaar werden. Toch was het voorruitzicht op het Romeins staatsburgerschap genoeg motivatie om in het leger te gaan. Dit geeft aan hoe groot de aantrekkingskracht van de Romeinse cultuur geweest moet zijn.

De ingelijfde volken werden deel van de Romeinse provincies.
De administratie en het uitvoerend gezag van de provincies werden ook ‘uitbesteed’ aan de ingelijfde volken. De bestaande leiders kregen Romeinse titels en taken, in ruil voor allerlei privileges. De bevolking behield dus dezelfde leiders waardoor men nauwelijks door had dat er een nieuw bestuur was. De continue onderwerping van al deze lokale elites was geen sinecure. Dat de Romeinen dit toch eeuwen lang wisten vol te houden was te danken aan een subtiel systeem, namelijk het Romeinse geldsysteem.

Rome gaf geld uit in de vorm van munten. Deze munten waren van goud, zilver of brons, en hadden in de beginjaren van het Romeinse Rijk nog een intrinsieke waarde, dat wil zeggen dat de waarde van het metaal grotendeels de vastgestelde waarde van de munt dekte. Deze waarde daalde al snel, en de Romeinse munten kregen steeds meer een symbolische waarde, net als ons huidige geld. Ingelijfde volken waren verplicht belasting te betalen, en deze belasting kon alleen betaald worden met Romeinse munten.

Er was dus automatisch vraag in de provincies naar Romeinse munten, waardoor de Romeinen nu goederen en diensten eenvoudig konden ‘kopen’, in plaats van te hoeven plunderen en te stelen. De belastinginners werden ook gerekruteerd uit de lokale bevolking, en kregen uiteraard, net als de lokale elite, uitbetaald in Romeinse munten. De munten gingen rond in de lokale economie, maar uiteindelijk rolden ze terug naar de uitgever (Rome) in de vorm van belastingen.

De Romeinen konden de munten nu weer weer opnieuw uitgeven, waardoor men verzekerd was van een constante stroom van goederen en diensten. Rome kon ook besluiten extra munten uit te geven, of juist uit circulatie houden om tijdelijke schaarste te creëren als dit een strategisch voordeel had. Deze ‘monetaire sturing’ was een zeer efficiënt machtsmiddel. De onderdrukking van de ingelijfde volken kon zich op deze manier min of meer vanzelf in stand houden. Ondanks het feit dat de economie van het Romeinse Rijk niet meer dan een ‘Raubwirtschaft’, of kleptocratie was, gaf het geldsysteem toch de illusie van een zekere zelfstandigheid.

Waar het geld heen stroomt, daar gaan de mensen heen.
Rome had in de hoogtijdagen een miljoen inwoners, ongekend veel voor die tijd. De stad vormde het complexe bureaucratische apparaat waar vanuit alle provincies bestuurd werden. Al deze mensen moesten natuurlijk gevoed en gehuisvest worden. Rome was volledig van import afhankelijk om aan de vraag naar voedsel en goederen te voldoen. Zo importeerde men graan uit Egypte, wol uit Turkije en Griekenland, olijfolie uit Spanje, metalen uit Engeland, stoffen en specerijen uit Azië enzovoort.

Rome had als machtscentrum ook een zwak punt, en dat was haar enorme bewonersaantal. Een grote opstand of staatsgreep zou het hele rijk plat kunnen leggen. Men deed er dus alles aan om de bevolking van Rome tevreden te houden, met brood en spelen, met publieke voorzieningen zoals huisvesting, water, en publieke badhuizen. Het bleef echter een fragiel systeem. Wanneer na een paar weken slecht weer op de Middellandse zee door het belemmerde scheepvaartverkeer het niveau van de graanvoorraden daalde dan ontstond er al paniek onder de bestuurders.

Tijdens de periode van vrede, de ‘Pax Romana’, kende de Romeinse dictatuur een bepaalde mate van zekerheid en rust. Er was een culture opleving en de commercie bloeide. De elite die hier van profiteerde maakte echter maar 1,5% van de bevolking uit. De productie en internationale handel richtten zich voornamelijk op luxeproducten voor de elite. Nu is het waar dat gedurende de rustige periode wel wat rijkdom naar de onderlagen doorsijpelde. Maar over het algemeen deelde de bevolking niet in de rijkdom, met uitzondering van de burgers in Rome.

In het Romeinse Rijk had alles een prijs.
Er was een omvangrijk wegennet, maar men moest tol betalen om de wegen te gebruiken. Waar voorheen boeren zonder veel problemen braakliggend land konden gebruiken, moest er nu voor betaald worden. Het Romeinse Rijk kende vrijheid en tolerantie, zolang men maar belastingen betaalde en binnen de strakke Romeinse wetgeving bleef. De vrijheid was dus zeer relatief.

En wie er helemaal geen vrijheid hadden waren natuurlijk de slaven. In het Italië bestond een derde van de bevolking uit slaven, en in de rest van het Romeinse Rijk uit een zesde van de bevolking. Waar het belastingsysteem zorgde voor een bron van gratis producten, waren de slaven een bron van gratis ‘energie’. Het werk in de bouw, de aanleg van wegen, in de huishoudens, de meeste arbeid ruste op de schouders van slaven.

De veel besproken rust en stabiliteit gedurende de Pax Romana
Deze was overigens vrij relatief. De belastingen waren een zware tol voor de bevolking. Er was vaak onvrede, en deze nam toe al naar gelang de decadentie en de belastingen toenamen. De Romeinen hadden hier een typische Romeinse oplossing voor. Dit was het ‘divide et impera’, oftewel de ‘verdeel en heers’ politiek. Via zeer slimme diplomatie zorgde men dat er constante spanning was tussen de volken en stammen onderling. Hiermee voorkwam men dat de volken zich verenigden en zich gezamenlijk tegen het Romeinse gezag zouden keren.

Het decadenter wordende Romeinse Rijk raakte echter zelf steeds meer verdeeld. De ooit zo sterke Romeinse eenheid brokkelde af al naar gelang de decadentie en corruptie toenam. De tekenen van ondergang waren overduidelijk. Het geld devalueerde constant waardoor de handel stagneerde, en de inkomsten omlaag gingen. Soldaten weigerden in het leger te gaan, waardoor men aangewezen was op huursoldaten.

Deze huursoldaten werden gerekruteerd uit de barbarenvolken, die daardoor bekend werden met de Romeinse legervoering, en met deze kennis de Romeinen uiteindelijk konden verslaan.Het Romeinse rijk bleek helemaal niet zo Romeins te zijn toen de klad er in raakte. De volgzame Romeinse burgers in de provincies bleken ineens nog wel een eigen identiteit en cultuur te hebben. Dit sterkte het verzet. De spanning bouwde zich op een klapte als een ballon.

Het Romeinse rijk van Nu…
De overeenkomsten met de situatie waar wij ons nu in bevinden zijn natuurlijk heel duidelijk. De eenzijdige dominante cultuur, het centrale machtscentrum en de nationale schijndemocratieën, de decadentie, de propaganda, het corrupte geldsysteem, de institutionalisering van plundering, en de opstanden van barbaren (terroristen) waarmee men steeds weer oorlogen weet te rechtvaardigen. Het is allemaal zeer herkenbaar. Ook nu maakt het militaire apparaat steeds meer gebruik van huurlegers.

Ook nu wordt de verdeel- en heerspolitiek tot het uiterste gedreven. En ook nu ‘rommelt het in de provincies’. Maar ook nu is er betere toegang tot informatie, en ondanks de niet aflatende stroom van propaganda zijn er steeds meer mensen die zich informeren en zich organiseren. Het huidige machtscentrum ziet natuurlijk goed waar dit heen gaat en zet daarom zwaar geschut in. Men corrumpeert alle gebieden waar de mens zich kan ontwikkelen. Dit gaat via de zogenaamde autoriteiten in de wetenschap, de economie, het onderwijs en de politiek.

Desinformatie, kunstmatige conflicten en angstzaaierij: de instrumenten om het volk nu klein te houden.
Met een stroom van desinformatie, met het aanwakkeren van conflicten en het zaaien van angst probeert men de mens onder de duim te houden. Maar wie er werkelijk bang is, wie werkelijk in staat van absolute paniek is, dat is de elite zelf. We hoeven alleen maar te kijken hoe men zich verschuilt in zwaarbewaakte woningen en beveiligde gebouwen, en hoe wanhopig men men alles en iedereen probeert te controleren. Men is bang voor mensen die zich bewust worden van wat zich werkelijk in de wereld afspeelt, en zich verantwoordelijk zullen voelen.

De elite weet namelijk dat menselijkheid een kracht is waar ze niet tegen opgewassen is. Het is dan ook niet toevallig dat de aanval juist gericht is op alles wat menselijk is. We zien het in de ontwikkelingen in de gentechnologie, de farmaceutische industrie, de voedsel industrie, de vaccinaties, de fluoride vergiftiging, de alomtegenwoordige straling enz. Toch zijn dit niet meer dan stuiptrekkingen van iets dat stervend is.

De westerse beschaving en de dominante Amerikaanse cultuur heeft haar tijd gehad. Iedereen met een beetje heldere kijk kan dit zien. Hervormingen of herstructureringen, en alle mooie praatjes die we daar over horen in de politiek en media zijn slechts afleidingsmanoeuvres. De enige weg is die van werkelijke vernieuwing, van een nieuwe cultuur.

Veel mensen zullen niet zo gauw de mogelijkheid zien van het ontstaan van een nieuwe cultuur. Alles lijkt juist nu zo vast te zitten. Toch, als wat dieper kijkt dan blijkt alles juist zeer los te zitten. Een zeer kenmerkende overeenkomst tussen het Romeinse Rijk en de huidige Westerse cultuur kan dit wat duidelijker maken. Namelijk, net als het Romeinse Rijk is de huidige dominante Westerse cultuur sterk afhankelijk van de aantrekkingskracht die er van uit gaat. Wanneer deze aantrekkingskracht wegvalt dan is het snel gedaan met machtsstructuren die hier op leunen.

Dit is niet iets wat uit zich zelf zal gebeuren. Dit moet in gang worden gezet. Er zijn mensen nodig die de waarheid aan het licht brengen. Maar deze mensen zijn er, de informatie is er, en is voor vrijwel iedereen toegankelijk. Natuurlijk wil niet iedereen hier van weten. Er is heel wat moed voor nodig om de werkelijkheid onder ogen te durven zien. Maar de huidige ontwikkelingen hebben nu eenmaal een houdbaarheidsdatum. Voor alle centraal geleide totalitaire systemen geldt: het is ‘expanderen of imploderen’.

Zonder enige twijfel zal de situatie in de wereld nog veel erger worden. Maar dan zal de ballon onherroepelijk klappen. Uiteindelijk zal het volgzame publiek wel moeten beseffen dat de cultuur die het aanhangt in haar nadeel werkt, dat het destructief is voor haar gezondheid en welzijn. Een cultuur die zodanig `over the top` is geraakt kan in één keer omslaan van iets aantrekkelijks tot iets ridicuuls.

Als het publiek eenmaal inziet dat de huidige Westerse cultuur net zo belachelijk is als de keizer in zijn nieuwe kleren (zoals in het sprookje van Anderson), dan zal men het aan de kant zal zetten als een aan lager wal geraakte acteur. Soldaten volgen geen onpopulaire leiders, en zullen hun gezagsvoerders de rug toe keren net zoals dat de Romeinse legionairs dat uiteindelijk deden.

Net zoals bij de val van het Romeinse rijk zijn het ook vandaag de dag de soldaten die de moed hebben in opstand te komen. Dit komt niet vaak in het nieuws, maar de aantallen zijn groot. In veel gebieden komen mensen tot de conclusie dat het nu genoeg is. Zonder onze samenwerking zal de elite zal niet meer dan een hulpeloos groepje zijn, en zal als een parasiet zonder gastheer snel wegkwijnen.

Sceptici en fatalisten zullen wellicht zeggen dat verzet nutteloos is omdat de geschiedenis zich toch altijd herhaalt. Dat de geschiedenis zich herhaalt is natuurlijk deels waar. De eerder beschreven overeenkomsten tussen het Romeinse Rijk en de huidige maatschappij laten dit duidelijk zien. Geschiedenis is daarom een belangrijke leerschool. Er zijn echter ook zaken die absoluut uniek zijn. De situatie nu is uniek in de zin dat het de volledige wereld aangaat. Verder is de vernietiging van de ecosystemen, van de zeeën en rivieren, van de grond en de lucht, en van de mens zelf, zeer extreem.

Naomi Klein heeft dit in haar boek ‘No Time’ duidelijk uiteengezet. De degeneratie van de ecosystemen, van plant, dier en mens, door genetische manipulatie, medicijnen, landbouwgiffen, vervuiling en straling, en wat dies meer zij, is onomkeerbaar. De geschiedenis laat zich hier niet herhalen. We leven in een unieke tijd, maar we hebben ook een unieke kans om de ketting te breken van totalitaire regiems die gebruik maken van fysieke en mentale onderdrukking. We staan hierin niet alleen. Vele grote denkers en doeners uit de geschiedenis zijn ons hier voorgegaan.

Allen komen op hun eigen manier tot de conclusie dat alleen een maatschappij die niet is gericht op competitie en het recht van de sterkste, maar in harmonie samenwerkt met de wereld en haar wezens, de enige duurzame oplossing is. Wanneer we de boeken en voordrachten van deze mensen lezen dan kunnen we aanvoelen dat dit juist is. Wanneer we echt geïnspireerd raken dan kan bij dit gevoel de overtuiging komen dat het ook werkelijk kán.

Vele religies en geestelijke stromingen spreken van een duistere tijd die nodig was voor voor de zelfontwikkeling van de mens, en die nu ten einde loopt. Zo is er het Indische ‘kali yuga’, de ‘lange telling’ van de Mayakalender en de Openbaring van Johannes. De duisternis lijkt nog absoluut. Toch is het een feit dat steeds meer mensen wakker worden. Steeds meer mensen zien het licht gloren, en besluiten dat het tijd is om op te staan.

* * *