OM meet met 2 maten: rechtsstaat bezoedeld..!!

Dit is het huidige Nederland, thuisland van een cultuur waar niemand aangifte doet als er publiekelijk getetterd wordt dat blanke Nederlanders geboren racisten zijn, die de samenleving vervuilen met koloniaal denken en ’witte suprematie’. Zulke grievende generaliseringen worden breed gestimuleerd aan de talkshowtafels, ondanks de extra polarisatie en discriminatie op basis van huidskleur waartoe ze leiden.

Ze hebben een cultuur ingeluid van doorlopende stemmingmakerij tegen mensen met een lichte huidskleur. Kennelijk bestaat er een consensus: prijsschieten op blanken mag. Maar oh wee, als een minister iets over de islam en antisemitisme zegt. De aangifte tegen Keijzer is dan wel geseponeerd, maar het OM noemt haar schuldig aan groepsbelediging.

Over de inhoud van Keijzers beweringen schreef collega Leon de Winter afgelopen woensdag verhelderend. Hij toonde dat antisemitisme in de islamitische wereld onderzocht en gedocumenteerd is. Wat Keijzer aankaartte is algemene kennis. Behalve voor het OM, dat cultuurkritiek strafbaar acht. Het OM is onnavolgbaar.

De definitie van belediging interpreteert het OM dermate mistig, dat Keijzer sowieso fout zit. Van discriminatie is volgens het OM sprake ’wanneer een negatieve conclusie over een groep wordt getrokken, waardoor het beeld dat over die groep bestaat, wordt aangetast’. Was het OM realistisch geweest, dan gaf het toe dat er over moslims niet een, maar vele beelden bestaan..!

In een samenleving, bedreigd door islamistisch terrorisme, waar integratieproblemen op basis van culturele afkeer van Nederland en de liberale democratie aan de orde zijn, kun je redelijkerwijs niet uitgaan van een dominant positieve beeldvorming die Keijzer zou beschadigen. Tegelijkertijd doceert het OM dat een kritisch publiek debat de context vormt die ’het beledigende karakter van uitingen kan wegnemen’.

Voor Keijzer wordt dat nadelig geïnterpreteerd.
Haar kritiek had ’voor de democratie van belang’ moeten zijn, dus een uiting waarmee ’misstanden aan de kaak worden gesteld of een minderhedenstandpunt voor het voetlicht wordt gebracht’. Is dat niet precies wat Keijzer deed? Ze benoemde de noodzaak om immigranten uit landen waar antisemitisme cultuurgoed is Holocaustonderwijs te geven. Waarom is dat ’onnodig grievend’? Vanwege de moslimbetutteling, waar linkse politici in mogen grossieren zonder berisping van het OM?

Vanwege het paternalisme, dat bij links traditiegetrouw leidt tot toegestaan racisme van de lage verwachtingen? Keijzer beoogde bovendien een andere minderheid te beschermen, een die gewelddadig bedreigd wordt: de Nederlandse Joden. Het OM is, getuige de sepotbrief, meer bezorgd over de ’ernstige beschuldiging’ van antisemitisme, dan over het antisemitisme zelf.

Het OM ontspoort.
Eerst wordt Keijzer verweten dat ze haar beweringen niet staaft en nuanceert. Maar haar nuancering aan de talkshowtafel deugt volgens het OM ook niet: die zou alsnog ’een deel van deze groepen’ beledigen. Daarmee wordt gezegd dat nuancering van kritiek ook niet helpt, want er wordt altijd iemand beledigd. Dat laatste zou een uitstekend argument zijn tégen belediging als strafbaar feit. Maar het OM gebruikt juist de willekeur van de beledigde als maat der dingen voor strafbaarheid.

Dwaasheid ten top: het OM acht Mona Keijzer schuldig, maar vervolgt niet, ‘omdat haar vrijheid van meningsuiting belangrijker is, dan de strafbare uitspraken en het publieke debat wel wat aankan’. Is dit goed voor het vrije woord? Nee, want het OM gebruikt vervolgens het debat om te stellen dat je alleen met constructieve kritiek geen strafbare feiten pleegt. Dus je moet als politicus volgens het OM extra zorgvuldig zijn, maar bij strafbare uitingen ga je toch vrijuit, omdat je als politicus meer mag dan andere burgers..?

De consequentie van dit zwabberdenken is dat burgers in het publieke debat minder mogen zeggen dan politici. De ene grote bek is minder gelijk voor de wet dan de andere. Zo’n warrige sepotbrief illustreert de huidige cultuur van angst, politieke correctheid en chagrijn over de rechtse verkiezingswinst. Alleen als je bang bent voor de reactie van de moslimminderheid op nadelige feiten, verklaar je die feiten strafbaar.

Alleen als je evidente integratiemisstanden ontkent of wilt wegmoffelen, beschuldig je de politicus die ze aankaart en oplossingen aandraagt in de vorm van onderwijs, van ’onnodig grievende groepsbelediging’. Alleen als je zuur bent over de winst van rechts, klop je een feitelijke vermelding door een politica van een rechtse partij op tot strafbare discriminatie en verwijt je haar in passages die grenzen aan wartaal dat ze de grondbeginselen van de rechtstaat aantast.

Dat geldt meteen als waarschuwing voor iedereen die zich negatief over de islam uitlaat: u bent strafbaar zodra een beledigde zich meldt. Zo kweek je een cultuur van wanbeleid door ontkenning, censuur en diepere polarisatie. De grondbeginselen van de rechtsstaat zijn zeker in gevaar. Maar geenszins door Mona Keijzer.

* * *

Kijk naar een andere zaak, waarin het Openbaar Ministerie, nog onder leiding van terugtredend topman Gerrit van der Burg, volledig door de mand viel met een politiek proces. Namelijk dat tegen de Haagse politicus Richard de Mos.