Het dagboek van ‘dochter Ashley’..

Een vreemde opvatting over het mens-zijn toch? In de eerste plaats, omdat er niet zoiets bestaat als de politicus als ‘privépersoon’, noch de politicus als ‘publiek persoon’. Wie verkozen wordt om in het parlement plaats te nemen, wordt niet overvallen door een acute vorm van schizofrenie, noch wordt hem een kloon aangeboden. Wanneer onze premier na een lange werkdag zijn schoenen uitdoet, blijft hij dezelfde man; of dat goed is, even in het midden latend

Douches met mijn vader…!?
De manier waarop een politicus zich ‘privé’ gedraagt, kan daarnaast bovendien kwaliteiten aan het licht brengen die relevant zijn voor zijn ambt. Als deze politicus bijvoorbeeld zijn echtelijke eed van trouw niet serieus neemt, kan je waarschijnlijk ook moeilijk verwachten, dat deze zijn verkiezingsbeloftes nakomt..!

En als diezelfde politicus er niet in slaagt voor zijn gezin te zorgen, zal deze het moeilijk hebben om voor de natie te zorgen. Deze constateringen brengen ons bij de figuur van Joe Biden. En daarna bij een dagboek, geschreven door diens dochter, Ashley Biden. In 2019 schreef Ashley -ze was toen inmiddels 37 jaar- het volgende in dat dagboek:

‘Hypergeseksualiseerd op een jonge leeftijd. Hoe kwam dat? Werd ik misbruikt? Ik denk het wel, maar herinner me geen bijzonderheden; wel trauma. Ik herinner me het huis van de Woolzacks niet leuk te vinden. Ik herinner me dat ik wat geseksualiseerd werd met Caroline (haar nichtje red.); ik herinner me dat ik op jonge leeftijd seks had met vrienden; dat ik douches nam met mijn vader (waarschijnlijk niet gepast); opgewonden zijn als dat niet de bedoeling was…”

Dagboek
Een Russische hoax, denk je misschien. ‘Misinformatie.’ Neen hoor; het dagboek is echt, deze passage is dat ook. Ashley Biden bevestigde dat in een brief aan de rechtbank, die uitspraak moest doen over een misdrijf waarvan het dagboek het voorwerp was. Het werd gevonden door de persoon die het huurappartement van Ashley overnam, aangetroffen tussen de achtergelaten en vergeten spullen.

Toen deze persoon doorhad van wie het dagboek was, las ze het. Daarop verkocht ze het dagboek aan een rechtse mediaoutlet, wat haar op een strafrechtelijke vervolging kwam te staan. In een brief aan de rechtbank bevestigde Ashley Biden de authenticiteit van het dagboek en vroeg ze het terug. Dat was een probleem voor de zogenaamde -daar zijn ze weer- factcheckers.

Zij hadden het bestaan en/of de authenticiteit van het dagboek de voorbije jaren immers afgedaan als een hoax. De authenticiteit was ‘onbewezen’, dus hoefde er zeker geen verder onderzoek te worden gevoerd naar de mogelijke aanranding door de president van zijn eigen, toen minderjarige dochter. Vanaf het begin, oktober 2020, net voor de verkiezingen, zat er een luchtje aan dit verhaal.

Ashley Biden heeft de echtheid van het dagboek nooit betwist. Had ze dit gedaan en de betwisting was correct gebleken, dan was dit een enorme opdoffer geweest voor Project Veritas, de organisatie die het dagboek had gekocht, en verschillende conservatieve blogs die het dagboek via een klokkenluider binnen Project Veritas hadden ontvangen.

Ashley had kunnen wijzen op de hopeloosheid van de tegenstander en de onbetrouwbaarheid van rechtse journalisten. Ze deed dat niet omdat ze het niet kon doen. Eigendom terugvorderen kan natuurlijk niet, nadat je het bestaan ervan hebt ontkend..!

Het verhaal bleek dus waar, althans wat het bestaan van een dagboek van Ashley Biden betreft. Waarin zij uitdrukkelijk de link legt tussen seksueel misbruik en haar douches met de president, toen senator Biden. Of dit ook waar is, kunnen we niet met zekerheid zeggen; we stonden er niet bij, in de douche met Joe en Ashley. Maar wat zeker is, is dat Ashley Biden geen enkele reden heeft om te liegen in een privaat dagboek dat nooit het daglicht had mogen zien..!

Something’s rotten in the Biden family.
Het dagboek van Ashley Biden kreeg de voorbije jaren vooralsnog relatief weinig aandacht. Aan de ene kant, omdat de mogelijke conclusies -dat je misbruikt bent door papa president- niet waar mogen zijn. Aan de ándere kant, omdat ‘men’ het verhaal van Hunter Biden, overlopend van info over deze corrupte, alcohol- en drugs/crackverslaafde zoon van de president vele malen interessanter vond.

En het is waar natuurlijk, dat één rotte appel niet garant staat voor een rotte boom; maar duidelijk is dat aan een rotte boom wel vaker rotte appels groeien..! Maar met de aanstaande presidentsverkiezingen in aantocht, zouden volwassen media zich wel de essentiële vragen mogen stellen, bij de geschiktheid van Joe Biden als ‘vader des vaderlands’.

Opvallend in dát verband is, dat Project Veritas, niet vies van wat controverse, toch besloot het dagboek niet te publiceren, zo vlak voor de verkiezing. De info kwam naar buiten, toen daarop, één van haar medewerkers, de relevante bladzijden liet lekken aan een concurrerende blog.

* * *