Ja, dit zijn echte foto’s van een vermoedelijk 300 miljoen jaar (!!) oude wielafdruk die in 2008 op ongeveer een kilometer diepte werd gevonden in een kolenmijn in Donetsk, regio Rostov, Rusland. Tijdens het boren in een kolenlaag genaamd J3 ‘Sukhodolsky’ -op een diepte van 900 meter vanaf het oppervlak- zagen arbeiders tot hun verbazing wat leek op een wielafdruk in het zandsteen boven hen in de tunnel die ze net hadden gegraven.
Gelukkig was het plaatsvervangend hoofd, V.V. Kruzhilin, zo slim om foto’s van de vreemde afdruk te maken en deze te delen met de voorman van de mijn, S. Kasatkin. Deze meldde de ontdekking, hoewel ze de plek niet verder konden verkennen of de afdruk nauwkeurig konden inspecteren.
Zonder dat de leeftijd van de rotslagen waarin de gefosssiliseerde wielafdruk werd gevonden duidelijk kon worden vastgesteld, is erop gewezen dat de Rostov regio in de buurt van Donetsk op Carboongesteente ligt, dat tussen de 360 en 300 miljoen jaar oud is.
De cokeskolen in dit gebied komen uit het midden tot laat Carboon, wat suggereert dat de wielafdruk ongeveer 300 miljoen jaar oud zou kunnen zijn. Dit zou betekenen dat een echt wiel miljoenen jaren geleden vast kwam te zitten en uiteindelijk in de loop der tijd oploste door een proces dat ‘diagenese’ wordt genoemd, waarbij sediment vast gesteente wordt, net als fossielen.
Het volgende is een uittreksel uit een brief van voorman S. Kasatkin (vertaald uit het Oekraïens) naar aanleiding van zijn verklaring, dat hij getuige was van de abnormale wielafdruk die in 2008 door zijn team van mijnwerkers werd ontdekt:
Deze vondst is geen PR-actie. Te zijner tijd (2008) hebben wij als team van ingenieurs en arbeiders de directeur van de mijn gevraagd om wetenschappers uit te nodigen voor een gedetailleerd onderzoek van het object, maar de directeur, die de instructies van de toenmalige eigenaar van de mijn opvolgde, verbood dergelijke gesprekken en gaf in plaats daarvan alleen opdracht om het werk aan het passeren van dit lavagedeelte te versnellen en het gedeelte snel ‘op te laden’ met mijnbouwapparatuur.
Daardoor kwamen dit artefact en het kleinere dat tijdens verdere werkzaamheden werd gevonden, in een tunnelblokkade terecht en konden ze er niet uitgehaald en bestudeerd worden. Het is goed dat er mensen waren die, ondanks het verbod van de directeur, dit artefact hebben gefotografeerd.
Ik heb connecties met de mensen die deze afdrukken voor het eerst ontdekten en ook met degenen die ze fotografeerden; we hebben meer dan een dozijn getuigen. Zoals je begrijpt, is de toegang tot de mijn strikt beperkt (het is gevaarlijk bij plotselinge uitstoot) en het is nogal moeilijk om zo’n vergunning te krijgen.
Het ‘wiel’ was gedrukt op zandsteen van het dak. Jongens (drifters) probeerden de vondst met pikhamers ‘weg te hakken’ en naar de oppervlakte te brengen, maar zandsteen was zo sterk (stevig) dat ze, bang om een afdruk te beschadigen, het op zijn plaats hebben gelaten. Op dit moment is de mijn gesloten (officieel sinds 2009) en is toegang tot het ‘object’ onmogelijk – de apparatuur is ontmanteld en de gegeven lagen zijn al ondergelopen.
Het is één van de vele vele voorbeelden van dergelijke fossilisering, waarbij artefacten zichtbaar worden, waarvan gedacht werd, dat die alleen afkomstig zouden (kunnen) zijn, van de vroege prehistorie. Bijvoorbeeld het bewijs voor het bestaan van voertuigen op wielen in de oudheid is opgedoken in andere delen van de wereld, zoals blijkt uit versteende sporen uit de oudheid die zijn gevonden in Frankrijk, Spanje, Italië, Malta, Kazachstan, Oekraïne en zelfs Noord-Amerika.
Een prehistorische vindplaats die officieel bekend staat als Misrah Ghar il-Kbir (HIER), wat ‘De Grote Grot’ betekent in het Maltees (en waarnaar gewoonlijk wordt verwezen als Clapham Junction), bevindt zich in Siggiewi, in de buurt van de Dingli kliffen in Malta. Op deze, nu beroemde plek, hebben de zogenaamde ‘karrensporen’ die in het kalksteen zijn uitgesneden, iedereen die het gebied heeft bezocht voor een bizar raadsel gesteld.
En op dezelfde manier zijn er ook een aantal ongebruikelijke sporen in steen te zien op het eiland Sicilië bij het Griekse amfitheater genaamd het Grote Theater van Syracuse. Interessant genoeg hebben de meeste archeologen gesuggereerd dat de Maltese sporen waarschijnlijk zijn gemaakt door Siciliaanse kolonisten die rond 2000 voor Christus aan het begin van de Bronstijd naar Malta reisden.
Er zijn nog meer sporen te vinden in Turkije. Sommige in Sofca beslaan een gebied van ongeveer 72,42 bij 16,09 km, en ook in Cappadocië, waar verschillende sporen te zien zijn. De vele sporen die over de hele wereld zijn ontdekt, hebben voor veel controverse gezorgd over hun doel, leeftijd en oorsprong. Deze mysterieuze factoren staan nog steeds ter discussie, maar vanwege de associatie met en de nabijheid van megalithische structuren, met name in Malta, en vanwege het feit dat veel sporen in die regio nu onder de zeespiegel liggen, hebben veel onderzoekers geconcludeerd dat de gefossiliseerde lijnen tekenen van een grote oudheid vertonen.
Het Antikythera Mechanisme
Dit voorbeeld is misschien niet weer zo’n lang verloren stad uit de oudheid, maar het is wel een even merkwaardige onderwatervondst die in het kader van dit artikel je aandacht verdient. Dit raadselachtige oude mechanische apparaat (foto hierboven en link HIER), werd meer dan 100 jaar geleden ontdekt voor de kust van het Griekse eiland Antikythera. Het werd gedateerd als afkomstig uit een periode, meer dan tweeduizend jaar geleden, maar het duurde bijna een eeuw voordat experts het tot op zekere hoogte begrepen.
Dit werd pas mogelijk nadat röntgenfoto’s waren gemaakt, waardoor geleerden in het mysterieuze apparaat konden kijken. Ze vonden een complex systeem van in elkaar grijpende tandwielen die astronomen uit de oudheid vermoedelijk gebruikten om de beweging van de zon en de maan te volgen. Er is geen verklaring voor hoe dit mechanisme is gemaakt, aangezien dit soort vakmanschap pas rond het einde van de 14e eeuw opdook. Niet onwaarschijnlijk, dat het instrument is gemaakt, met behulp van aanwijzingen uit kaarten/boeken van tientallen duizenden jaren oud.
Rien van de Weijgaert is astronoom in dienst van de Rijksuniversiteit Groningen; hij organiseerde enkele jaren geleden een internationale wetenschappelijke bijeenkomst over dit mechanisme. Hij zegt het volgende over dit mysterieuze Antikythera-mechanisme:
“Het bevat bijvoorbeeld twee kleine tandwielen die een onderling verbonden pin en een gleuf bevatten. Hierdoor liepen de tandwielen met verschillende snelheden en wel zo, dat ze de elliptische beweging van de maan kunnen volgen. We weten dat degene die hier voor het eerst een model voor opstelde, de astronoom Hipparchos, in de tweede eeuw voor Christus op Rhodos leefde. Zou het kunnen dat deze Hipparchos zelf te maken heeft gehad met ontwerp en productie van dit apparaat?”
* * *
