“Ik zie een toekomst waarin onze industrieën niet langer de bossen zullen plunderen; bossen die generaties nodig hebben gehad om uit te groeien tot de prachtige bossen die wij kennen.
In die toekomst zullen we ook de mineraal- en kolenmijnen niet meer gebruiken om de grondstoffen te delven; grondstoffen die eeuwen nodig hadden om te ontstaan. De industrieën zullen hun grondstoffen grotendeels halen uit de oogsten van het veld, oogsten die jaarlijks terugkeren.
Ik ben ervan overtuigd dat wij in staat zullen zijn om uit deze jaarlijkse oogsten veel, zo niet álles te halen, wat we nodig hebben voor onze industriële productie. Wanneer die dag zal komen, en hij zal zéker komen, dan zullen boeren altijd een markt hebben en arbeiders altijd een baan.
Er zullen dan veel meer mensen leven op het platteland en de huidige onnatuurlijke omstandigheden zullen weer op een natuurlijke wijze worden uitgebalanceerd. De chemie zal de landbouw en de industrie opnieuw verenigen. Deze twee krachten zijn té ver verwijderd geraakt van elkaar en de hele wereld lijdt van deze scheiding..”
Dit was het visionair inzicht van Henry Ford, Let wel, een inzicht opgetekend in 1934..! Tot onze spijt moeten we constateren, dat zijn visie niet is uitgekomen, maar het is toch wel een prachtige instelling, waarmee Henry Ford zijn visie op de wereld verwoordde. Hij zag de industriële revolutie van begin 1900 als een mega-kans voor de mensheid; de mega-technologische ontwikkeling zou de mens gaan dienen.
Zoals we hier op de site kunnen zien, was Henry Ford ook degene die een patent ontving voor het ontwerpen van een auto-carrosserie van hennep. Helaas moest zijn idee plaatsmaken voor de stalen carrosserie, waar de heren van de Rockefeller-dynastie meer aan konden verdienen.
Hiernaast zie je Henry Ford met een kostuum, gemaakt van soja-vezel. Dit pak was speciaal voor hem gemaakt o.b.v. gesponnen soja-vezels.
Maar wat zien we nu, ruim 70 jaar later? De Ford-fabrieken in Detroit zijn het toneel van een van de eerste grote toepassingen van het revolutionaire cradle-to-cradle-principe, waardoor dit eeuw-oude industriële complex omgetoverd is tot een prachtig GROEN productiepark.
President Bill Ford, de achter-achterkleinzoon van Henry, nam het dappere besluit om met de heren Michael Braungart en William McDonough in zee te gaan. Zij zijn de uitvinders van het Craddle to Craddle (C2C) concept, waarbij een industrieel geproduceerd product wordt gemaakt vanuit de visie, dat wanneer het versleten is, het weer aan de wieg (craddle) staat van een nieuw soortgelijk product. Niks geen afval, nee, sterker nog: ‘Afval is voedsel’ …
Het industrieterrein van Ford was ‘op’, want het was zwaar vervuild en gebouwen die nog van voor de 2e wereldoorlog dateerden. Maar deze 2 heren hadden het visioen om met een volledig nieuw concept te komen om dit terrein en de gebouwen aan te pakken. Architect William McDonough schijnt gezegd te hebben tijdens de eerste kennismaking, dat het fabriekscomplex zó veranderd zou moeten worden, dat je ’s zondags met je kind terug naar het terrein zou gaan om in het park te spelen…
Maar Bill Ford hakte de knoop door en vanaf die tijd is FORD Motorcompany volledig in de ban van de Craddle-to-Craddle visie. Er is zelfs een experimenteel Ford-model gemaakt, dat geheel volgens deze principes is gemaakt.
De fabriek van Ford heeft zijn gedaanteverwisseling ondergaan. Er is een recyclingsysteem voor afvalwater, regenwater wordt opgevangen, de fabriek is energie-zuinig, heeft veel daglicht in de fabriekshallen, die overigens het ziekteverzuim drastisch deden dalen en het belangrijkste is de metamorfose van de aanblik.
Geen saaie fabriekshallen dus meer, maar levende componenten in de omgeving. Zo groeit er sedum, een soort rotsplantje, op de platte fabriekshal-daken. Hierdoor wordt de temperatuur in de fabriekshallen gereguleerd, slijt het asfalt van deze hallen veel mindere snel en is het aangezicht van de bloeiende sedum een lust voor het oog.
Bravo voor zijn achterkleinzoon Bill Ford (4e generatie) voor het in de praktijk brengen van deze visie van zijn GREAT grandfather..
Maar voor de rest is het natuurlijk huilen met de pet op.. De auto-indrustrie lijkt zijn visie eindelijk weer eens op de wensen van de consument af te moeten stellen, daar waar zij dachten het verhaal te kunnen dicteren.. Chrysler en General Motors staan aan de rand van de afgrond. Ford is de enige van deze 3 grote jongens, die geen bail-out, overheidssteun hoefde te hebben.
Wie weet hoe de visie van Henry Ford zijn achterkleinzoon toch, direct of indirect, heeft beïnvloed. Bill Ford was in ieder geval dapper genoeg om mensen met een duurzame visie de ruimte te geven. Hierdoor kwam ook het Craddle to Craddle concept wereldwijd op de kaart te staan. Kijk HIER voor achtergronden van dit concept en de 2 mannen die het wereldwijd op de kaart willen zetten.
Hier de lead naar de indrukwekkende documentaire over C2C die Rob van Hattem maakte voor de VPRO in 2006. HIER
De Amerikaanse overheid heeft miljarden gegeven aan General Motors en Chrysler, twee bedrijven die hebben laten zien hoe het niet moet. Bedrijven van de oude economie (van de oude wereldorde) worden als een lijk aan het infuus gelegd. Daarentegen had het geld mijn inziens veel beter naar Ford kunnen gaan om nieuwe banen te creeren. Dat zou werkelijk een meesterzet zijn geweest om een bedrijf te steunen met een duurzame visie. Helaas is het nu nog de omgekeerde wereld. Als consument kunnen we ook kiezen door geen aandelen of auto’s van GM en Chrysler (en gelieerde bedrijven) te kopen.