De Ziener..

Lars Muhl (1950) ving al een glimp op van een andere realiteit toen hij 10 jaar oud was. Toen zijn jongere zusje overleed zorgde de schok voor pijnlijke kundalini-achtige ervaringen die hem toegang gaven tot de etherische werelden en een hypergevoelig inzicht in de pijn van andere mensen. Dit duurde echter maar drie jaar.

Een ommekeer kwam toen Lars 15 werd en een anoniem gestuurd boek met de post ontving. Het was Gayan, Nirtan, Vadan van Hazrat Inayat Khan, wat het begin was van een studie in de wereldreligies en esoterie.

Lars was een succesvolle ‘singer/songwriter’ toen hij in 1996 geveld werd door een vreemde ziekte, waardoor hij 3 jaar in bed lag zonder zich te kunnen bewegen of helder te kunnen denken. Door de tussenkomst van een vriendin werd Lars in contact gebracht met een ziener, die hem door de telefoon weer tot leven bracht. Dat was de start van een compleet nieuw bestaan en het begin van de queeste die hij op zo’n aangrijpende wijze beschrijft in zijn trilogie The O’-Manuscript.

Hiervan is ‘The Seer’ het eerste deel is en dat in Denemarken een eersteklas bestseller is geworden (70.000 ex.) en inmiddels door de Engelse uitgave zijn weg vindt in de hele wereld. Lars werkt nu als een visionair en mysticus, spreker en schrijver. Hij richtte ‘Hearts and Hands’ op, een non-profit organisatie met verscheidene vrijwillige therapeuten. Samen met zijn vrouw, Githa Ben- David, richtte hij Gilalai op – Instituut voor Energie & Bewustzijn. We laten je graag kennismaken met de sfeer en plaatsen hieronder een hoofdstuk uit het boek. Wil je het boek bestellen, klik dan op de cover hieronder, voor een link naar de wanttoknow-bookshop. Je kunt het boek dan zonder handling- en verzendkosten thuisgestuurd krijgen, wanneer je de code ‘DZ’ gebruikt.

x

* * *

x

x

‘De Ziener’ van Lars Muhl

2016 WantToKnow.nl/be

x

We bleven staan voor het stadion van de stierengevechten, Plaza de Toros. Ik volgde de Ziener door de poort en ging het stadion in. Er was geen mens te bekennen. Regendruppels tekenden een fijn stippelpatroon op het donkergele zand van de arena. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, opende hij een hekje en liep de arena des doods in. ‘Kom mee,’ zei hij, en hij ging me voor. Zijn stemgeluid weerklonk in het lege stadion. Ik liep hem achterna. In het midden van de arena bleef hij staan.

‘Als jij hier blijft, laat ik het podium aan jou.’ Ik keek hem niet-begrijpend aan. Ik had geen idee waar hij op doelde. Hij liep door naar een hek aan de overkant van de arena. Er duwde iets tegen de achterkant van dat hek. Iets wat onthutsende geluiden voortbracht. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ik weigerde die gedachte af te maken. Hij mocht dan onvoorspelbaar zijn – in zijn buurt moest ik constant op mijn hoede zijn voor het onverwachte – dit kon toch niet waar zijn? Ik zag hem de kettingen die het hek op zijn plaats hielden uit de ijzeren ringen trekken.

Langzaam duwde hij het hek tegen de balustrade. Ik staarde in de duistere schaduw van de opening en meende iets te zien bewegen. Ik kon mijn ogen niet geloven. De arena om me heen verdween en ik zweefde in een gele ruimte. In de poort stond een kolossale, glanzende stier. Ik stond op het punt iets naar de Ziener te roepen, maar dat deed er eigenlijk niet meer toe. Ik zag hem niet. Ik stond als aan de grond genageld. Mijn hersens draaiden op volle toeren. Automatisch berekende ik mijn kansen.

Kon ik mijn toevlucht achter de barrière zoeken, of was die reus sneller dan ik het me kon voorstellen? Zou hij niet aanvallen als ik stokstijf bleef staan? De
situatie was totaal onwerkelijk. Op het krankzinnige af bespottelijk. Ze tartte elke gezonde redenering. Het leek bijna op een spotprent zonder bevrijdende tekst die de waanzin in perspectief zou zetten. De stier deed een stap naar voren. Nu zag ik pas hoe enorm hij was. Een schitterend dier, dat onder deze omstandigheden en in de geest van deze man plotseling het symbool van het vleesgeworden kwaad werd.

Nu rook hij mij.
Ik huiverde. Opeens deed niets er meer toe. Montségur, de Graal, de Ziener en al zijn spelletjes. Hier, op deze plek, zou ik er alles voor geven om mijn hachje te redden. De stier liet zijn kop zakken en schraapte met een voorpoot in het grind. Ik keek radeloos om me heen of ik de Ziener ergens  bespeurde, maar hij was er niet. Op dat moment zette hij zich in beweging. Ik zag de wijd open, briesende neusgaten, ik zag het grind opspatten toen
zijn hoeven erin stampten om geheime, gedenkwaardige tekens achter te laten. Alles voltrok zich in slow motion.

Ik zag alle spieren van de stierennek, gespannen en soepel, uitwaaieren over zijn brede borstkas, waar zijn zweet een pantser van wit schuim vormde. De schreeuw bleef in mijn keel steken. Ik deed mijn ogen dicht. Toen reageerde ik. Ik draaide me om, maar was veel te langzaam. Mijn schoenen gleden uit over het grind toen ik wilde weg sprinten. Op dat moment hoorde ik een stem in mijn hoofd zonder woorden zeggen: “Loop naar me toe. Wees niet bang. Loop naar me toe!”

Ik deed mijn ogen open. Projecties van duizenden jaren denderden snuivend met vlammende ogen en priemende hoorns op me af. NU! NU! Ik deed een stap naar voren. De stier rende dwars door me heen en ik voelde niets. Ik maakte rechtsomkeert om te kijken waar hij was gebleven, maar hij was verdwenen als ochtenddauw.

Op de tribune zat één persoon te klappen. “Olé.” Het was de Ziener. “Olé.” Ik liet me langzaam op de grond van de arena zakken. Tussen de regendruppels in het zand zag ik alleen de voetafdrukken van de Ziener en van mijzelf. We gingen onder de markies van een bar tegenover het stadion zitten. De Ziener bestelde water en zout. Ik voelde dat hij meer aandacht voor mijn reacties had dan anders.

‘Jaren geleden kwam de gedachtevorm van Jezus ergens in Italië naar me toe. Hij zei: ‘Waarom heb je me niet geholpen?’ De vraag was zo eenvoudig en zuiver, zo gespeend van aanklacht of oordeel, dat ik moest huilen. Ik was me namelijk ten volle bewust van wat hij bedoelde. Het deed me denken aan al mijn grote mislukkingen in de loop der tijden. Het had niets beschuldigends, maar eerder iets louterends.

Op dat moment besefte ik hoezeer ik hem de rug had toegekeerd, in de overtuiging dat hij het zelf maar moest opknappen. Jezus was zowel bovenmenselijk als een verhevigde kracht. Zijn energieën en gedachtevormen waren zo zuiver dat alleen al zijn aanwezigheid voldoende was om dingen te laten gebeuren. Hij was zuiver, loepzuiver. Door zich aan mij te openbaren, begreep ik dat hij doorhad dat ik het had geweten, maar hem toch niet had geholpen. Vervolgens begreep ik dat er niets mis is met Jezus of met Christus, maar wel met de Kerk en het christendom.

Die hebben alles verdraaid. Wij moeten hém helpen, het is niet aan hem om ons te helpen. Hij is de drager van zuivere energie. Vandaar. Jezus heeft als zodanig geen boodschap. Hij was gewoon zuiver. Dat was zijn enige boodschap. Hij had geen bijzondere vermogens, maar er gebeurden dingen om hem heen omdat hij zuiver was. Hij was ook puur isogyn. Een voorbeeld ter navolging. Ecce-homo. Ziet: zo kan een mens zijn. Jezus was een aardse incarnatie. Christus is universeel, kosmisch bewustzijn. Christus is een keus. Christus is voor de mens de poort naar het aardse leven, een poort naar bewustzijn. Christusbewustzijn zit in ons allemaal. Net zoals de Graal.’

Hij strooide zout in zijn glas water en nam een slok.
‘Eveneens vele jaren geleden ervoer ik in Zwitserland dat de gedachtevorm van Adolf Hitler aan me verscheen. Hij vroeg om begrip. Hij had zijn opdracht verkeerd begrepen maar hem toch uitgevoerd. Weet je nog dat je zoiets in een van je boeken beschrijft, wanneer je merkt dat Adolf Hitler in een droom tot je komt om jouw hulp te vragen? Hij is maar een weesjongetje. Zelf slachtoffer. Iets daarvan is via jou opgelost. Iets van die gedachtevorm is door jou gelouterd.

Wij nemen allemaal deel aan de wreedheid van deze wereld, ook al denken we dat we er niets mee van doen hebben. We dragen allemaal een Hitler en een Jezus in ons mee. Vroeg of laat moet ieder individu stilstaan bij zijn eigen falen en wreedheid, anders worden die alleen maar geprojecteerd. Dat moet ergens ophouden. Het moet ophouden waar vergeving begint. Alle dictators ter wereld, hoe ze ook mogen heten, alle concepten waarvan we hebben besloten dat ze het kwaad belichamen, net als die stier van vandaag, zijn domweg uitdrukking van onze projecties. Het slaat nergens op. Het rechtvaardigt niets, het zegt alleen iets over onze gemeenschappelijke erfenis. We nemen allemaal deel aan de wreedheden. Jij hebt jouw deel vandaag op je genomen. Jij bent van angst naar vrijheid verhuisd.’

* * *

Een reactie over het boek:

Fantastisch boek, helder geschreven waarom een verandering in de mens plaatsvindt, wanneer en hoe.
Het verhaal dien je niet te lezen vanuit rationaliteit, maar geeft een veel diepere betekenis wanneer je met gevoel leest.
Alles op individueel niveau, zodat een ieder het zijne eruit kan ‘plukken’.
Een echte aanrader en ik ben benieuwd naar de delen 2 en 3.
Alles valt altijd weer op de juiste tijd op de juiste plek.
Prachtig om dit weer bevestigd te zien, nu vanuit de optiek van de auteur Lars Muhl.
Met immer vriendelijke en eerlijke groet uit Tukkerland, Harrie

* * *