Babytaal, door iedereen te leren…
x
De auteur van dit boek, Nadine Meijer, werd geboren in Den Haag (1978). Na het afronden van haar studie Communicatie, werkte ze onder andere als adviseur voor de rijksoverheid en verzorgde ze colleges communicatievaardigheden in het hoger onderwijs. Maar wie zou nu gedacht hebben dat ze uiteindelijk met haar ‘oog voor communicatie’ terecht zou komen bij baby’s. Babygebaren en baby-taal.. Jazeker, baby’s hebben een taal.
Tijdens de zwangerschap van haar eerste kind in 2005, kwam ze via Amerikaanse vrienden in aanraking met het fenomeen babygebaren. Nieuwsgierig naar de effecten van deze nieuwe manier van communiceren, besloot Nadine babygebaren zélf bij haar zoon Tim te gaan proberen. Ze was bijzonder verrast over de aparte en vooral leuke resultaten.
Twee jaar later besloot ze ook met dochtertje Lisa te gaan ‘gebaren’. Toen ook dit succesvol bleek, besloot Nadine haar expertise te verbreden en zich te verdiepen in babycommunicatie en in het bijzonder lichaamstaal en babygebaren. Aldus geschiede.
Nadine is inmiddels moeder van 3 jonge kinderen, sinds de komst van haar dochter Madison in 2010. Haar vak is nog steeds communicatiedeskundige (!), maar ze verzorgt als ‘babygebaren-expert’ inmiddels ook met veel plezier cursussen in deze nieuwe ’tak-van-sport’…
Zie je wat ik zeg..?
Een korte blik in een museum leert dat ook kunstenaars in hun werken veelvuldig gebruik maken van lichaamstaal. Denk aan beelden en schilderijen waar mensen op afgebeeld zijn. Dans is zelfs volledig gebaseerd op communiceren met je lichaam. Er zijn geen woorden nodig en toch kan iedereen de voorstelling volgen. Feitelijk staan onze baby’s dan ook op een lijn met deze kunstenaars…
De titel van een bijzonder boek over baby’s die eigenlijk al kunnen ‘praten’ voordat ze kunnen praten.. Alsubegrijptwatikbedoel. Ouders kunnen zichzelf deze babygebaren leren, waardoor er minder mis-communicatie zal zijn als een baby wat probeert aan te geven. De speen ‘erin’, zoals de meeste ouders geleerd hebben te doen, kan afdoende werken maar dat is nou niet echt wat je ‘communicatie’ zou kunnen noemen…
‘Zie je wat ik zeg?’ is een boekje dat aansluit bij de trend om baby’s niet meer te zien als infantiel, maar als kleine volwassenen. We kunnen de zaak ook omdraaien en ervan uitgaan dat een baby wat te vertellen heeft en wij hén niet kunnen volgen. Wie is er dan infantiel..?
Want welke ouder staat er nou stil bij de mogelijkheid dat een baby van elf maanden oud met zijn handjes aangeeft, dat hij honger of dorst heeft? Het klinkt misschien gek, maar het kan toch écht! Je kunt dus inderdaad die speen ‘gebruiken’ of je leert wat babygebaren betekenen en daardoor ook met je baby of kleinkind te communiceren..
De meeste baby’s en dreumesen leren hun eerste woordjes wanneer ze tussen de twaalf en achttien maanden oud zijn. Maar al voor die tijd kunnen ze met gebaren veel meer zeggen. Dus als ouders die gebaren zouden kennen zou dat zowel ouders als hun baby’s veel frustraties kunnen besparen.
In het boek ‘Zie je wat ik zeg’ beschrijft Nadine Meijer in 168 pagina’s met behulp van frisse teksten en vrolijke foto’s hoe iedereen deze leuke manier van communiceren kan leren en gebruiken. Naast informatie over babygebaren, kunnen ouders leuke en soms verrassende communicatie- en taalweetjes in het boek lezen.
Ieder hoofdstuk eindigt de auteur met een knipoog: een column over het leven als Nadine, de moeder van 3 jonge kinderen. Verder onderscheidt het boek zich door de vrolijke vormgeving, waarmee het tegelijkertijd dus een bijzonder cadeau is voor ouders, verzorgers en iedereen die met baby’s ‘communiceert’.
Het fullcolor boek met meer dan 100 foto’s, laat je zien dat baby’s meer kunnen zeggen dan je nu misschien denkt. Ze doen dat door hun babygebaren. Door samen met deze peuters en baby’s gebruik te maken van hun en jouw lichaamstaal en hun en jouw gebaren, lukt het zelfs baby’s en dreumesen die nog niet (zo goed) kunnen praten om te vertellen wat ze willen, zien of denken
Nadine Meijer neemt je in dit boek mee op reis in de wereld van babycommunicatie en vertelt over de taalontwikkeling van je baby en ervaar dat communiceren met dreumesen helemaal niet zoveel verschilt van communiceren met volwassenen. Het boek staat vol praktische informatie over babycommunicatie. Ook veel leuke weetjes over (taal)ontwikkeling, liedjes en spelsuggesties. Een aantal luchtige columns geven met een flinke knipoog een kijkje in het leven van Nadine als moeder van drie (foto) en alle perikelen die daarbij horen. Een ‘gebarenwoordenboek’ met ruim 170 babygebaren maakt het boek compleet; het Esperanto voor baby’s lijkt geboren.
Bedankt voor dit artikel! Weet ik gelijk een goed cadeau voor iemand die zwanger is (niet Tessa hoor, haha).
Ik wist dit altijd al. Baby’s kunnen zelfs spreken met hun ogen als ze in hun kinderwagen zitten… Mooi hoor.
Ook met dieren kun je in vele gevallen communiceren, zelfs op gevoel.
Ik ben er achter dat wij mensen niet zo wijs zijn als we vaak denken!
Kinderen, die zijn tenminste puur. Hoe jonger hoe puurder, hoe dichter ze bij de schepper zijn. Later krijgen ze praatjes. Praatjes vullen geen gaatjes, het gevoel is veel sterker. Kinderen, dieren, bloemen en planten, hebben meer wijsheid in zich dan menig volwassen mens. Simpelweg vergeten wie ze werkelijk zijn. De mens is verrot, mooie verhalen maar intussen. Wel lullen maar niet vullen. Salon socialisten. Moet ik nog verder gaan? Die parels vallen me wel op hoor, de rest lult maar lekker verder.