‘Thanks for the memories’ (11).. Brice Taylor’s boek.

 Voor de vorige delen van deze serie:

voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER,
deel 4 HIER, deel 5 HIER, deel 6 HIER, deel 7 HIER, deel 8 HIER, deel 9 HIER
en het vorige deel, deel 10 HIER.

x

x

x

Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (11)..

x
2016 © deze versie WantToKnow.nl/.be

x

Er waren tijden dat ik naar het buitenland getransporteerd werd, zodat Henry Kissinger of President Nixon mijn gecomputeriseerde geheugen konden gebruiken bij vergaderingen die ze voornamelijk publiekelijk, maar soms ook in de privèsfeer hadden. Op die vluchten naar het buitenland was het mijn taak om het de president naar de zin te maken. Ik trok zijn schoenen uit, masseerde zijn voeten en bracht hem alles wat hij maar wilde. Hij werd constant omringd door de geheime dienst. Als ik met Kissinger onderweg was en Nixon was er niet bij, werd me vaak gezegd te gaan slapen, of in ieder geval rustig te zijn naast hem in het vliegtuig.

Kissinger sliep vaak onderweg. Nixon nooit. Ik denk dat de geheime dienst er wel van op de hoogte was dat ik Nixon ook van seksuele diensten voorzag, want het kwam wel eens voor dat iemand zag dat ik avances maakte naar de president. Zoals een keer toen ik net mezelf voorover boog naar hem, om zijn ritssluiting van zijn gulp te openen, en er juist een geheim agent kwam aanwandelen van achteren, die in zijn vuistje lachte en zich omdraaide met de woorden: ”Neem me niet kwalijk meneer.”  Op dat moment duwde Nixon heel beleefd mijn hand weg en zei rustig: ”Straks lieverd.”

Beijing China
Ik was in China op een buitenlandse missie. De straten waren vuil, en de rivieren ernstig vervuild. Ik was daar samen met Henry. We vlogen apart van elkaar daar naar toe. Ik zelf, met een valse identiteit en op een vals paspoort; ik werd opgehaald op het vliegveld door iemand van de Amerikaanse geheime dienst. De geheime dienst regelde mijn boeking voor mijn kamer in een hotel, waar ik in afwachting van de komst van Henry mijn intrek nam.

Gewoonlijk vlogen we vrijwel altijd samen met een privé chartervlucht, maar dit was een gelegenheid die op het allerlaatste moment opgelost moest worden en daarom vlogen we op standaard vluchten, maar wel gescheiden van elkaar. We waren daar om een deal rond te krijgen met de leider van China. Henry vertelde hen dat ik een buitenlandse correspondente was en we mochten samen plaatsnemen aan een lange tafel met een hele delegatie van Chinese diplomaten.

Ik zat altijd links van Henry, op die manier had hij zijn rechterhand vrij om te schrijven, of om zijn eeuwig aanwezige sigaar vast te houden, en zijn linkerhand was vrij om onder de tafel een soort van vijf vingersysteem blindtypen toe te passen op mijn rechterhand. Hij zei van tevoren dat ik moest ‘glimlachen’ er alleen maar mooi hoefde te zitten wezen en ‘elke letter van elk woord’ moest registreren en op slaan in mijn geheugen voor gebruik op een later tijdstip. Hij seinde me precies in via mijn rechterhand op welke personen ik me moest concentreren en van wie ik absoluut geen woord mocht missen.

Niemand, behalve Henry, wist dat ik een high tech geprogrammeerde computer was die nauwgezet en met enorme precisie de hele conversatie ‘op de band opnam.’ Een high tech geprogrammeerde, menselijke, ademende, wandelende, glimlachende computer die, wanneer ik werd ‘aan’-gezet, eindeloos informatie met griezelige nauwkeurigheid bleef uitspuwen. Keer op keer weer, zo vaak als dat er een beroep op mij gedaan werd en ik werd ‘aan’-gezet.

President Nixon’s trouwe vriend BeBe Rebozo..
Dit was een goede vriend van President Nixon. Hij was vaak aanwezig als President Nixon een beroep op mij deed voor seks. Deze keer was dat in Miami, Florida. Ik was naar Miami gevlogen en werd daar met een limousine opgehaald en naar het strand vervoerd, door de geheime dienst, om Nixon te ontmoeten. Zoals gebruikelijk, werd ik in isolatie geplaatst voor mijn gebruik als seks slavin door VIP`s, en ook deze keer was het niet anders als anders. BeBe Rebozo en zijn mannen namen actief deel aan mijn ‘voorbereiding’ voor seks met Nixon.

Rebozo was zeer gewelddadig en wreed, hij sloeg me langdurig en deed me erg veel pijn. Dan bracht hij me naar een compleet donkere ruimte zonder ramen, en hij liet me dan daar volledig naakt, urenlang op een koude, kale, cementen vloer achter. Voordat hij wegging, injecteerde hij nog een of andere drug in mijn onderarm, en liet me dan urenlang zonder kleren, eten of drinken in het donker achter. Dit was nog voordat ik zelf kinderen had gekregen, toen konden ze mijn kinderen nog niet tegen mij gebruiken.

De sterke ouderlijke gevoelens die elke ouder van nature heeft voor zijn eigen kinderen werd later intensief tegen mij gebruikt om al deze topgeheime gebeurtenissen voor mijn bewustzijn als “nooit gebeurd” op te slaan. Het installeerde een heel sterk verplicht ‘geheugenverlies’ in je geest, en omdat ze hiervoor in plaats van mij te martelen, later mijn kinderen martelden in mijn bijzijn, terwijl ik gedwongen werd toe te zien, ontstond er een trance waarin je alles ‘vergeet’ wat je vergeten moet, en een onverklaarbare mate van volledige overgave en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid tot op het bot.

De fysieke pijn tijdens alle martelingen door de jaren heen, verdwijnt volledig in het niets, vergeleken bij de geestelijke pijn die je voelt, als je volledig verlamt door drugs, maar bij het volle bewustzijn, aanwezig moet zijn en zelfs niet in staat bent om te bewegen, terwijl vlak voor je eigen ogen je eigen kinderen worden misbruikt en gemarteld. Rebozo kleedde zich in dure chique pakken en droeg nogal veel opvallende gouden sieraden. In mijn onderbewustzijn haatte ik deze man.

Bij deze ontmoeting met Nixon kwam Rebozo mij ‘bevrijden’ uit mijn traumatische omgeving, en transporteerde mij naar een badkamer om mezelf op te knappen en toonbaar te maken. Hij legde een bikini klaar die ik aan moest doen als ik voldoende gefatsoeneerd was voor ‘actie’ met Nixon. Ik heb geen goede herinnering meer wáár ik toen precies was met Nixon. Dit komt omdat ik altijd geprogrammeerd was, niet te veel rond te kijken en de omgeving niet in me op te nemen wanneer ik op een seksmissie was.

Nixon verleiden..
Iets wat ook wel eens in botsing kwam met de programmering als spionne, wanneer ik juist elk detail in me op móést nemen. Nu werd ik naar Nixon in een afgelegen privé strandhuis gebracht, door iemand van de geheime dienst. Mijn instructies waren: “Verleid hem, zorg dat hij het naar de zin heeft, zorg dat hij ‘opgelucht’ achterblijft, en help hem te relaxen in de zon.” Het was op dit privéstrand dat op elke invalshoek iemand stond van de geheime dienst, dat ik President Nixon verleidde.

Ik lachte en maakte grapjes met hem terwijl ik hem van zijn stropdas ontdeed, overhemd, zijn nette schoenen, en toen we er klaar voor waren glipten we samen het water in, waar ik verder ging met mijn verleidingskunsten. Nadat hij tevreden was gesteld, werd ik verwijderd en ergens naartoe gebracht om ‘voorbereid’ te worden voor de avond met Nixon. Nixon liet zijn diner in zijn kamer bezorgen, en ik hield hem gezelschap terwijl hij at, daarna bevredigde ik hem seksueel en werd ik weer opgehaald. President Nixon was niet zo’n passieve minnaar als Ronald Reagan, hij deed er wel wat moeite voor, nam het initiatief en was betrokken. Hij gaf altijd de voorkeur aan de missionarispositie. Ik stelde voor om het licht erbij aan te laten, maar hij hield er juist van om seks in het donker te hebben, dus deden we dat.

Ik sliep nooit bij Nixon in bed nadat we seks gehad hadden – dat was een van zijn regels. Ik bracht nooit de hele nacht met hem door, zoals ik dat wel met enkele van de anderen deed. Ik was geïnstrueerd te blijven totdat hij sliep, dan moest ik heel stilletjes de geheim agent die bij de deur stond waarschuwen dat ik klaar was, en deze bracht me dan weg naar een vliegtuig op helikopter. Ik werd meteen teruggevlogen naar Californië, met alle herinneringen aan de gebeurtenissen discreet weggeborgen in het ‘dossier’ Nixon. Zoals geprogrammeerd sliep ik de hele weg naar huis.

Mijn programmering om Nixon gelukkig te maken..
In de begin jaren met Nixon, was ik geprogrammeerd om hem gelukkig te maken, en om hem bevrediging te schenken op de manieren waarop ik geprogrammeerd was. Precies zoals De Raad verwacht had, werd het vertrouwen van Nixon in relatie tot mij steeds beter, wat de weg baande om mij steeds vaker bij hem te gebruiken, ook in situaties waarin hij mij berichten toevertrouwde (programmeerde) die ook door ‘De Raad’ toegankelijk waren…

Ik werd regelmatig naar Key Biscayne in Florida gebracht om Nixon te ‘bedienen’. Hij was daar altijd met BeBe Robozo en het leek er voor mij veel op dat het BeBe was die de lakens uitdeelde als we op zijn terrein waren. Elke keer zette Robozo mij in isolatie in een koude cementen ruimte waar hij me verrot sloeg, injecteerde en vervolgens hongerig, dorstig, naakt en alleen achterliet. Met zijn woorden noemde hij dat: ‘Jou oppeppen voor de baas.’ (zo noemde hij Nixon.)

Rebozo vertelde me dan hoezeer ‘de Baas’ respect verdiende en alles wat er maar voor nodig was om hem gelukkig te maken. Hij sprak een raar soort van Maffia taaltje met typisch eigen woorden. Hij gedroeg zich als een echte zware jongen en was erg loyaal ten opzichte van zijn vriend Nixon. Toen BeBe later terug kwam om mij uit de isolatiecel te halen, instrueerde hij mij om mezelf ’toonbaar’ te maken, en werd ik gewassen en aangekleed. Daarna werd ik door een limousine naar een palmenstrand gereden. We kwamen aan tegen de avond.

Omdat ik geprogrammeerd was niet te registreren waar ik mezelf geografisch gezien bevond, had ik geen enkel idee waar ik was, maar soms ving ik wel eens iets op wat anderen zeiden over de locatie waar we waren, en die informatie werd dan net zo opgeslagen als alle andere informatie tijdens zo`n bijeenkomst. We stopten opzij van een erg goed gecamoufleerde woning tussen hoge struiken, waar niet zo heel veel mensen waren. Het huis stond aan een strand, en een grasveld omringd door een lage heg liep helemaal door tot aan de oceaan.

Florida, een stevige beproeving..
Miami was altijd een zware beproeving, maar Key Biscayne vermengde plezier met zaken. Zaken tussen de Maffia, De Raad, Rebozo en regeringsambtenaren of andere onderafdelingen van de Maffia werden afgehandeld in Miami of Key Biscayne. Zo nu en dan kwamen “de grote jongens,” dat waren erg invloedrijke lieden die mee kwamen doen aan de ‘zaken en plezier’ in Key Biscayne. De juiste connecties betekenden grote zaken voor de Maffia. Ik werd geïnstrueerd om me tussen de mannen te begeven, en ze alles te geven, wat ze ook maar wilden.

Gewapende mannen stonden achterin het huis bij alle ramen om Nixon te bewaken. De geheime dienst liet de Maffia de bewaking van dichtbij voor hun rekening nemen, terwijl zij dat meer op een afstand van het gezelschap deden, door alles buiten het huis nauwlettend in de gaten te houden. Ik vermoed dat het Rebozo was die deze regeling getroffen had, maar ik weet niet waarom. Hij was erg beschermend en nam zijn voorzorgsmaatregelen waar het president Nixon betrof.

Hij reed zelfs mee achter in de limousine bij ons, terwijl ik bij Nixon was. Hij was altijd alleen maar aardig tegen mij als Nixon in de buurt was, en hij maakte het mij erg goed duidelijk dat hij niets goeds over ‘wijven’ dacht, en dat ik daar alleen maar was, omdat Nixon dat wilde. Rebozo was er zelfs nog bij als ik met Nixon naakt het water inging. Hij ging zelf nooit het water in, ik denk dat hij bang was dat zijn pistolen nat zouden worden. Hij ging nergens één stap zonder zijn wapens; nooit.

Gedurende deze tijd was ik eigenlijk vaak in de buurt van Nixon om hem op te monteren. Om hem aan het lachen te maken, zodat hij zich kon ontspannen en om hem ontzettend opgewonden te maken, zodat hij seksueel zijn spanningen af kon reageren. Hij vond dat erg prettig en zei dat het goed voor hem was als hij in de put zat. Nixon zei dat ik de kunst verstond hem weer op de been te helpen als hij dreigde om te vallen.

Ik was geprogrammeerd om grappig en lollig te doen, zonder zelf ook maar een zorg te hebben. Nixon zei dat ik hem aan het lachen maakte. Rebozo was meestal aanwezig als ik boodschappen van De Raad overbracht aan Nixon. Rebozo scheen de ’taal’ van De Raad beter te spreken als Nixon, want als Nixon mij ging programmeren met de retourboodschap voor De Raad, ging daar altijd eerst overleg met Rebozo aan vooraf.

En zonder de goedkeuring van Rebozo begon Nixon niet met de programmering. Dat was zo de regel, ik gaf de boodschap aan Nixon en Rebozo, en dan bleven we met z’n drieën net zo lang bij elkaar totdat zij beiden tot een akkoord gekomen waren. Meestal was het een kwestie van ‘ja’ of ‘nee’. Niemand verliet de ruimte totdat ik geprogrammeerd was met mijn retour boodschap.

Wanneer het tijd werd voor mij om te gaan, nam een geheim agent me mee naar buiten voor een wandeling op het strand. Hij raapte dan een schelp op en ‘herinnerde mij eraan’, dat alles wat er had plaatsgevonden nu weg was uit mijn hoofd, en dat het nu voorgoed in die schelp zat opgesloten. Ter completering van het verbrokkelen van mijn ervaringen gooide hij de schelp in de golven.

Watergate en de depressieve president
Gedurende de hele Watergate-affaire had Nixon een enorme zware tijd. Hij zag er grijs en triest uit, en het viel zelfs mij niet mee hem nog op te vrolijken. Meestal na een stevige borrel lukte dat wat beter. Ik plaagde Nixon tijdens zijn laatste maanden in zijn neerwaartse spiraal. Ik vertelde hem hoe schattig hij er uit zag op tv, als hij werd aangevallen door reporters over zijn aandeel in het schandaal. Vanwege mijn programmering was ik helemaal niet in staat hem überhaupt te ‘zien’ als hij op Tv was, maar ik werd geprogrammeerd om dat tegen hem te zeggen.

De dingen die ik tegen hem zei waren zo precies het tegenovergestelde van de waarheid, dat hij er het grappige nog wel van inzag, zoals hij me zelf vertelde. Deze dubbelzinnige uitlatingen waren soms net genoeg om hem nog enigszins op te vrolijken. Het was zoals altijd: seks en boodschappen. Slavin en postduif. Bebozo huilde toen hij hoorde van Nixon dat hij moest aftreden. Hij had blijkbaar echte emotionele gevoelens voor Nixon. Ik hoor nog zijn woorden: ”Oh Nee baas, toch niet na alles waar je zo hard voor gewerkt hebt?”

Hij gaf Nixon een bemoedigend schouderklopje en leek echt met zijn lot begaan. Dat heeft me altijd nog het meest verbaasd bij die lui van de Maffia. Het ene moment martelen ze iemand dood of vermoorden iemand zonder met de oogleden te knipperen, en dan het volgende ogenblik zijn het liefhebbende zorgzame mensen zodra het iemand van hen zelf betreft. Voor hen was kameraadschap alles. Henry Kissinger had niets met BeBe te maken. Hij was veel te ‘intelectueel’ voor BeBe, en Kissinger zei altijd dat hij geen omgang met de Maffia wilde.

Als Kissinger er al eens bij betrokken was, ging het enkel en alleen over zaken, concentratie, werken en strategieën uitdenken. De vrouw van de President, Pat Nixon, was er ook nooit bij als de Maffia er was. Richard Nixon werd gemanipuleerd door de Maffia en door De Raad. Hij was slechts een pion in hun intrigerende netwerk, en toen het Watergate-schandaal aan het licht kwam, was hij degene die het best gemist kon worden.

Ze keken tegen Henry Kissinger veel hoger op. Ze vonden Henry belangrijker en onmisbaar, iemand die ze werkelijk hard nodig hadden en die ze in bescherming namen, dus schreef hun strategie voor dat Nixon er publiekelijk voor op zou draaien. Ik werd nooit meer naar Nixon gestuurd, om hem op te vrolijken, nadat hij afgetreden was als President.

Het internationale ‘interne postsysteem’..
Henry creëerde binnen in mijn hoofd een internationaal post uitwisselingssysteem, wat hij eerst visueel, door mij te vertellen dat er in mijn hoofd een hele grote doos zat, met in die doos weer een heleboel kleinere doosjes, die allemaal apart op slot gingen en alleen met de juiste sleutel open gemaakt konden worden. Hij legde uit dat het rijen van genummerde doosjes waren, die op elkaar gestapeld stonden, laag ná laag ná laag. Programma`s werden gekoppeld aan nummers of mensen, locaties of documenten, enz. , die op hun beurt weer allemaal waren verbonden aan genummerde doosjes.

George Bush wilde altijd in alles #1 zijn, en Henry moest speciaal voor hem de boel omgooien om hem zijn #1 te geven. Dit systeem werkte als een postkantoor waar iedereen zijn postbus had en iedereen kon dus post versturen of ontvangen via zijn persoonlijke box. Dit was DE manier waarop de heren aan de top hun boodschappen luid en duidelijk en anoniem konden overbrengen naar wie ze maar wilden. Het hield de boodschappen van De Raad voor mij duidelijk gescheiden en makkelijk af te leveren en het was ook eenvoudig de retourboodschap in het juiste doosje te doen en op het gewenste moment voor te lezen.

Het hield ook de mensen die ‘ervan op de hoogte waren’ buiten schot, omdat de ontvanger vaak niet wist wie precies de afzender was. Zo wisten soms beide partijen niet van elkaar dat ze allebei wel of juist allebei niet op de hoogte waren. Het kwam zelfs wel voor dat ik met mijn inwendige postkantoor per helikopter naar een grote boot gevlogen werd ergens ver op zee, om mijn ‘post’ te bezorgen. Ik werd zo best vaak naar schepen, hotels, eilanden of noem het maar op gevlogen om mijn vaak anonieme boodschappen af te leveren.

En als de boodschappen eenmaal waren uitgewisseld werd ik daarna weer terug gehelikopterd. Henry creëerde het geprogrammeerde systeem voor deze manier van communiceren, waarbij iedereen de waarheid kon zeggen, tegen iedereen, waar hij eigenlijk doodsbang voor was. Henry was het brein achter deze technologie en perfectioneerde dat via mij tot in de puntjes. Henry was het brein achter vele plannen die via mijn inwendige postkantoor liepen en Kissinger, George Bush sr., Ronald Reagan, Jimmy Carter, Margaret Thatcher, François Mitterand, Pierre Trudeau, Michael Gorbachev, Salinger, Gerald Ford en Richard Nixon; namen allemaal deel aan het project, zoals nog zo velen die ik hier niet kan noemen omdat ik hun namen niet meer weet.

Seks plaveit de weg voor diplomatieke betrekkingen..!
Ik werd goed geïnformeerd, lang van tevoren, over de gebruiken in de landen die we gingen bezoeken, in een poging om de diplomatieke banden te verstevigen. Bij vele buitenlandse ontmoetingen werd mij gezegd: ”Doe maar net alsof je er niet bent, wees onzichtbaar en glimlach terug als er naar je geglimlacht wordt.” Ik werd ook steeds geïnstrueerd mezelf op de achtergrond te houden, stil te zijn en alleen te luisteren, tenzij ik alvast werd ‘aan’ gezet om informatie te spuien.

Daarnaast werd ik nog eens goed geïnstrueerd hoe ik me te gedragen had, als ik aan een buitenlandse leider werd gekoppeld voor de nacht, of met een of andere diplomaat. In aanvulling op wat ik al door de jaren heen aan sekstraining had ‘mogen’ bijwonen, deed Henry nog een duit in het zakje door mij uit te leggen: ”In veel vreemde landen wordt de liefde bedrijven, als een kunstvorm gezien, en op de manier zoals jij het kunt bevatten is dat wat moeilijk te begrijpen. In vreemde landen gaat het er vaak meer om lang te genieten, als om het intense genieten binnen een korte periode. Probeer het dus te doceren en stuur niet als een wilde op een hoogtepunt aan, maar stel dat juist zo lang mogelijk uit.”

Henry sprak met respect over seks alsof hij het over een exclusieve wijn of over een extravagant gedekte dis had. Henry leerde me dat de voortvarendheid die het in Amerika zo goed deed, hier juist vaak over zou komen als iets van slechte smaak. “Hou je in, gedraag je netjes, een beetje verlegen, op een afstandje, maar net niet té ver weg, dan komt het allemaal wel goed.” Ik werd eens naar een koning gestuurd en Henry had mij geleerd bedeesd te vragen: ”Zijne Koninklijke Hoogheid, schenkt u mij alstublieft het genoegen Majesteit, om u op de Amerikaanse manier te mogen plezieren? Wij kennen vele manieren van plezieren.”

Henry zei dat dit een soort van cryptische omschrijving was voor elke buitenlandse leider om Amerika onbewust en onlosmakelijk aan plezier te koppelen. Dat maakte diplomatieke onderhandelingen vaak een stuk gemakkelijker. Henry noemde dat de weg plaveien voor diplomatieke onderhandelingen. Henry gebruikte seks heel vaak om te krijgen wat hij wou. Het hierboven vermeldde hield ook in dat ik om toestemming kon/ moest vragen om een buitenlands staatshoofd oraal te mogen bevredigen, omdat dat niet in alle landen als normaal word gezien volgens Henry.

Hij raadde mij aan daar niet mee te beginnen, maar het te bewaren tot het einde, als ik aan de persoon zelf kon merken of hij dat wel of niet op prijs stelde. Henry zei: ”Ik zou willen dat ik je preciezer kon inlichten, maar het onderzoeksteam is alleen in staat tot op zeker niveau alles aan de weet te komen, sommige ‘data’ zijn niet beschikbaar, dus ik denk dat ik met betrekking tot dit ‘duister gebied’ maar op jouw eigen inschattingsvermogen moet afgaan.”

Orale seks was dus zo’n ‘duister gebied.’ Henry legde aan zijn onderzoeksteam uit (in mijn bijzijn) dat: zo dicht bij iemand komen, die kennis van zaken had op dit gebied, met betrekking tot een bepaalde persoon, een erg riskante onderneming was. Ik hoorde hoe hij zei: ”Ze zal ingelicht moeten worden over, en geprogrammeerd worden met, de diverse gebruiken van de diverse culturen; en dan zullen haar speciaal ingeprogrammeerde, bijzondere vaardigheden het op zeker moment zelfstandig over moeten nemen van de programmering, bij een inschatting aangaande het wel of niet mogen geven van orale bevrediging.”

Het hele team was vaak aanwezig, wanneer ik geprogrammeerd moest worden voor een buitenlandse missie, dit omdat ieder zijn eigen vakgebied had, en vaak een lange historie van een lang verblijf in het onderhavige land. Ieder teamlid had zijn eigen specialisatie en bij een zo complexe missie als uitzending naar het buitenland kwamen erg veel bijzondere zaken om de hoek kijken. De seksuele gewoonten waren er daar slechts één van. Culturele verschillen konden soms enorm zijn, en hiervoor had Henry zelfs steeds enkele mensen met de culturele achtergrond van het beoogde land in zijn team, waar hij blind op vertrouwde.

Pietluttige kleinigheidjes konden, wanneer over het hoofd gezien, tot enorme conflictsituaties leiden. Situaties waar Henry zijn uiterste best voor deed om deze juist te vermijden. Henry zei hierover: ”Elk land ter wereld heeft zo zijn eigen manier van doen, met soms sterk afwijkende gewoonten, gebruiken, beleefdheidsvormen, mensenrechten, normen en waarden, en het is onze taak te zorgen dat jij er helemaal klaar voor bent, voordat we je laten zakken in de leeuwenkuil.” Zo vaak als dat er van land gewisseld werd, werd er ook van team gewisseld. Henry had vele etnische trekjes, maar gedroeg zich nogal wat opgepoetst onverschillig aan het oppervlak, zodat zijn etnische afkomst hem nooit belemmerde in zijn daden.

Hij zag ieder mens als een uitdaging die overwonnen moest worden, zelfs als ze van een cultuur afstamden die hij niet begreep, totdat hij ook dat weer bestudeerd had. Hoe exotischer en afwijkender de cultuur, hoe liever hij het had. Dan verdiepte hij zich tot in het extreme in zo`n cultuur, om uiteindelijk als overwinnaar boven de rest te staan, omdat hij ze vaak zo goed begreep, dat ze er verward door raakten. Henry kende hun cultuur vaak beter als dat zij dat zelf deden. Henry was ze gewoonlijk te slim af, en de meeste mensen waren zich vaak helemaal niet bewust van het feit dat er een spel met hen gespeeld werd.

Een spel op hoog niveau,
met een hele hoge inzet, zonder dat men daar enige weet van had. De ‘dommerik’ zoals Henry het slachtoffer noemde, was zich gewoonlijk helemaal niet bewust van het feit dat hij, gedurende een nachtje seks met mij (door een losse ‘boodschap’ van mij tussen neus en lippen door) het door mij uitgeworpen aas, gepakt had en geslikt. Henry noemde hen ‘simpele zielen’. En hij zei ook, dat hij soms wanhopig werd van dit soort lieden, omdat je nooit precies wist wat je aan ze had.

Op andere momenten was hij dan weer dankbaar voor dezelfde ‘simpele zielen’, vooral, wanneer ze op een machtige plaats zaten in de samenleving, omdat het makkelijke schietschijven waren voor een hoog intellect als Henry. Ze waren gemakkelijk te manipuleren en werden door Henry gebruikt als nietsvermoedende geprogrammeerde schaakstukken in een computerschaakspel. De zetten voor het spel werden daarbij lang van te voren vastgelegd. Hij gaf de winnende stukken daarbij altijd aan degene die voor de meest wenselijke eindstand zou zorgen.

Henry had mij voorzien van twee verschillende karakterrollen als spionne/ agente / secretaresse. De ene was Susan, de zorgzame, bedachtzame, serieuze, moederlijke en georganiseerde huisvrouw. De andere was Sharon, de uitbundige, ietwat wulpse, lacherige en altijd grapjes makende seks slavin. Het waren twee types, maar het beroep dat er aan gekoppeld werd, varieerde per gelegenheid. Had hij een secretaresse nodig, dan was ik dat, moest ik de poetsvrouw zijn halverwege de hal die op de uitkijk stond, dan was ik dat.

Moest ik in een sensuele outfit een man verleiden om tijdelijk de andere kant op te kijken, dan was ik die persoon. Met vermommingen en de juiste kleding kon je verbluffende resultaten bereiken. In mijn trance staat, wist ik soms écht niet wie die persoon was, die ik in de spiegel zag. Weinig presidenten of politici zullen zich in hun stoutste dromen hebben kunnen voorstellen dat hun onderdanige seksslavin één en dezelfde persoon was, als die insluiper in de geheime archieven, vermomd als jongen, die diep in de nacht, hun streng bewaakte staatsgeheimen opsloeg in haar van thuis meegebracht ingebouwd computersysteem.

De WHO, de Wereld Gezondheids Organisatie.
De Wereld Gezondheids Organisatie was en is een dekmantel voor het bij elkaar brengen van vele invloedrijke mensen, die een heel andere agenda er op na houden alsdat naar de buitenwereld wordt voorgespiegeld. Veel illegale activiteiten vinden ongedetecteerd en op Internationale schaal, grensoverschrijdend plaats onder de dekmantel van zogenaamde projecten van de WHO, de Wereld Gezondheids Organisatie. Zogenaamd voor wereldverbetering, maar naast andere zaken diende het als een dekmantel voor internationale drugshandel, kinderprostitutie, afschuwelijke experimenten op mensen van vlees en bloed, de illegale handel in pasgeboren babys enz.

Diverse van de betrokken partijen die ik zag waren een select groepje politici, beroemdheden en wereldwijde leiders. Ik zat op vele vergaderingen. Ik hoorde daar Ted Kennedy als een van de sprekers, maar ook Henry Kissinger, en er was een grote groep vrouwen die voor de Wereld Gezondheids Organisatie werkten, die werkelijk geen flauw benul leken te hebben van wat er werkelijk achter de schermen speelde. Velen van hen waren gewoon naïeve, eerlijke, goed bedoelende mensen, die eigenlijk de corrupte kern precies in de kaart speelden, zonder er enig idee van te hebben dat ze in werkelijkheid werden gebruikt.

Verscholen achter de publiekelijke goede doelstellingen waren illegale afspraken die bedoeld waren om deze corrupte groepering te sponsoren in hun criminele motieven en plannen. Dus, terwijl de Verenigde Staten voor het oog van de wereld liefdadig werk deed, werden intussen buiten het oog van de media de werkelijke acties in gang gezet. Er werd dan een afvaardiging gestuurd om kinderen in de derde wereld te gaan ‘helpen’, maar wat er werkelijk achter de schermen plaatsvond was een verborgen drugsoperatie of een andere illegale activiteit die voor enorme geldbedragen zorgden op de bankrekeningen van alle zelf benoemde partijen, die allen het zelfde uiteindelijke doel na streven: totale wereldcontrole.

Van deze zogenaamde humanitaire missies, werden regelmatig beelden via de televisie uitgezonden om de wereld te laten zien welk nobel streven men naleefde, maar wat er achter de schermen plaatsvond werd angstvallig weggehouden van de camera`s. Persconferenties waren topdagen om op andere locaties ( ver weg van de persconferentie) hun schimmige zaken af te ronden. Ik hoorde, en nam op mijn ingebouwde bandrecorder iets op tijdens een bijeenkomst van deze selecte groep. Het was een soort theater, met rode stoelen, die trapsgewijs oplopend in een halve cirkel rondom een veel lager gelegen podium gepositioneerd waren.

De reden dat ik daar was, was eigenlijk alleen maar zodat Henry zijn ‘menselijke laptop’ bij de hand had, indien hem om informatie gevraagd werd welke zich in mijn geheugen bevond. Ik ga er van uit dat destijds nog niemand van de genodigden op de hoogte was van deze technologie, waarbij mensen gebruikt werden om gegevens in op te slaan en te verbergen, die alleen toegankelijk waren voor de Binnenlandse Veiligheids Dienst en enkele anderen die ’toegang’ hadden. Men zal in mij niemand anders gezien hebben als: de assistente van Kissinger.

Een zinsnede uit die toespraak die ik hoorde ging als volgt: ”Dames en heren, ik wil graag het onderwerp van vrije handel hier met u allen bespreken, vrije handel tussen alle landen, internationaal.” De ‘handel’ waar hier sprake van is, betrof gewoonlijk alleen de illegale handel in drugs ( cocaïne, heroïne) pornografie in al zijn vormen, prostitutie, kinderhandel en wapenhandel. Ze gebruikten alles wat maar grote sommen geld genereerde om hun doelstellingen te bereiken en om aan hun wensen te kunnen voldoen, zonder daarbij maar ooit of slechts enigszins rekening te houden met menselijke waarden.

Hierbij alle fundamentele mensenrechten volledig aan hun laars lappend en zonder ooit rekening te houden met het lot en het lijden van de slachtoffers die hiervoor niet zelden volledig van hun eigen leefomgeving werden verdreven. Deze lieden kenden geen scrupules, hadden geen geweten of enig invoelingsvermogen ten opzichte van hun medemens en waren ontdaan van enig menselijk medeleven. Het enige wat hen interesseerde was geld en macht. Alleen heerschappij! Wereld dominantie en wereld controle.

Een tot de verbeelding sprekend voorbeeld
Het hierna volgende is een voorbeeld van de soorten van geheugen flitsen en het achterhalen van geheugen dat bij voortduring terugvloeide in mijn geest. Op zekere dag was Bobby Baker aanwezig bij een toewijzingscommisie van Het Witte Huis. Hij droeg een lichtbruin pak en hij discussieerde met iedereen over alles, en Henry vond dat hij de vergadering ernstig verstoorde, waardoor er helemaal niets voor elkaar gekregen werd die dag. Henry mocht die vent helemaal niet. Bij een andere vergadering hoorde ik Baker zeggen: ”Ik zou graag het probleem van de wapenwedloop ter discussie willen brengen”. En daarna sprak hij over het feit dat hij zich zorgen maakte over Rusland die de wapenwedloop uitbreidde en dat ze ver op ons aan het uitlopen waren met hun technologie, dat Amerika ernstig in de problemen dreigde te raken.

En dat we een grote achterstand zouden oplopen als we niet onmiddellijk vaart zouden zetten achter het onderzoek naar nieuwe mogelijkheden en de productie van nieuwe wapens. Baker deed een beroep op de angst van de Amerikanen om niet achter de Russische vernieuwingen aan te moeten wandelen, om te proberen geld los te krijgen voor wapens, waar feitelijk het overgrote deel van dat geld helemaal niet gebruikt werd voor het doel, waar het voor bedoeld was. Het werd grotendeels heimelijk gebruikt voor het welzijn van De Raad en die politici die ondersteund werden door De Raad.

Op dat moment werd de Wereld Gezondheids Organisatie vaak als excuus gebruikt om mensen van over de hele wereld bij elkaar te brengen. Dit schiep een mogelijkheid voor een select gezelschap, om in het geheim bij elkaar te komen en de publiekelijke plannen van de Wereld Gezondheids Organisatie af te stemmen op hun eigen plannen. Zij, die zich onder de genodigden bevonden, die niet op de hoogte waren van de dubbele agenda van de Wereld Gezondheids Organisatie, waren er ook niet van op de hoogte dat er een kleine meerderheid was aan de ene kant, zo dat de uitslag bij stemmingen altijd in het voordeel van de criminelen uitviel.

x
Voor alle duidelijkheid wil ik hier benadrukken, dat ik deze mensen totaal niet begreep, of ook maar iets van de politieke zaken waar ze zich mee bezighielden, althans niet op de algemeen geaccepteerde manier zoals dat bij het grote publiek het geval is. Ik was in zijn algemeenheid geprogrammeerd om niet te luisteren, maar min of meer in de ‘uit’-stand te wachten totdat Henry, of iemand anders me nodig had. Bij mijn bewustzijn (zoals geprogrammeerd) was ik totaal niet in politiek geïnteresseerd of in het nieuws op tv of in de krant. Dit komt dus van mijn persoonlijke ervaringen, want toen ik begon te herstellen moest ik mensen om mij heen vragen, en er zelf onderzoek naar doen, wat nu eigenlijk volgens de publieke opinie de exacte doelstelling was van deze Wereld Gezondheids Organisatie.

In mijn ervaring waren vrijwel alle Californische gouverneurs waar ik mee te maken kreeg, lid van de Wereld Gezondheids Organisatie en meer van dat soort groeperingen. Het is mijn ervaring dat deze lieden en hun volgelingen, die de macht willen, bij elke organisatie, groot of klein, een vinger in de pap hebben, om hun eigen belangen altijd mee te laten wegen in het beleid van de organisatie. Ze krijgen daarbij zonder uitzondering altijd wat ze willen. Strategisch geplaatst, vaak onder toezicht van Henry Kissinger en anderen, om te krijgen wat ze willen, en wanneer ze dat willen. Het leek wel een sport voor ze, waarbij ze altijd allemaal in het winnende team speelden.

Kissinger nam me o.a. mee naar: testlocaties voor atoomproeven, de Energie Commissie, NAVO, Buitenlandse Zaken, Witte Huis Toewijzingscommisie, Het Comité voor buitenlandse handelsbetrekkingen, en de Trilaterale Commissie. Dit zijn enkele van de vergaderingen waar ik met Kissinger, zowel in Amerika, als ver daarbuiten, meeging. Henry gebruikte mijn geheugen archief bij de Trilaterale Commissie. We zaten aan een tafel met een groep mannen. Er stonden microfoons op tafel. Wat er achter de schermen plaatsvond tijdens deze vergaderingen had helemaal niets van doen met wat er publiekelijk over deze vergaderingen naar buiten gebracht werd.

Er werden vergaderingen gehouden tijdens ‘vergaderingen’ en er vonden geheime vergaderingen plaats achter de schermen van andere publiekelijk bekende vergaderingen. Vaak werden deze vergaderingen aangestuurd door De Raad (niet te verwarren met het Comité voor Buitenlandse Handelsbetrekkingen!) maar niemand had ook maar enig idee dat het De Raad was, die de uitkomst van de vergadering in de door hen gewenste richting stuurde. Ze vertelden allen, netjes om beurten, publiekelijk hun leugens . Aangestuurd door Kissinger de strateeg, Hope de komediant, plus dan nog De Raad van achter de schermen.

Henry Kissinger, het meesterbrein op Aarde..
Gedurende de tijd, dat Henry samen met Nixon, erg hard werkte aan buitenlandse betrekkingen, kwam ik vaak bij Henry op kantoor, terwijl ik in mijn laatste jaren van het voortgezet onderwijs zat. Ik werd dan bij hem gebracht in New York, of in Washington DC. Bij sommige opdrachten, werd ik wel eens een maand van tevoren door de een of ander geprogrammeerd, maar Henry ging van het standpunt uit dat het allemaal veel beter werkte zolang het nog vers in het ‘geheugen’ lag.

Hij hield er van, mij voor te bereiden, kort vóór een bepaalde opdracht, er dan verder geen tijd meer tussen te laten zitten, maar meteen na de programmering naar die opdracht of vergadering toe te gaan. Er waren eigenlijk maar bar weinig dingen die ik zelfstandig kon, omdat het team gewoonlijk mijn agenda volledig volpropte met data die ik, indien vereist, moest kunnen herhalen; zoals specifiek cultuurgevoelige zaken, of specifieke persoonlijke aanspreekvormen, of zaken van intieme aard met betrekking tot een bepaalde persoon die het ‘doelwit’ van deze ontmoeting was.

Het team deed diepgaand onderzoek naar elk detail wat ze aan de weet konden komen over de persoon in kwestie, en het klonk ( afgaande op hun gesprekken) alsof ze van meerdere spionagenetwerken gebruik maakten, die weer aan elkaar rapporteerden, zodat in het onverhoopte geval, dat de spionage toch aan het licht zou komen, het op geen enkele manier in verbinding gebracht kon worden met Henry of mij. Dan zouden we volledig door de mand vallen. Henry gebruikte alle middelen die hem ten dienste stonden, dat ging zelfs zover dat hij iemand via zijn eigen geloofsovertuiging nog kon manipuleren.

Henry`s kracht lag daarin dat hij een band wist te scheppen, waarbij hij putte uit een groot ‘naslagwerk’ aan informatie over culturele verschillen, waaruit hij nam wat hij nodig had, en als het ware zijn eindprodukt met de hand boetseerde uit klei en langzaam vorm gaf. Daar, waar de meeste Amerikanen gewoon lomp binnen vielen met een tas vol dollars en het product wilden grijpen, maar misgrepen, als gevolg van hun ontbrekende kennis op het gebied van culturele verschillen in omgangsvormen, slaagde Henry vaak wel, omdat hij met zijn kennis van de diverse culturen vrijwel steeds iedereen op zijn hand kreeg.

Henry zei tegen mij: ”Hoe meer je jezelf kunt vereenzelvigen met je handelspartner, hoe succesvoller je zult zijn. Daarom moet je hem of haar zo goed mogelijk leren kennen voordat je aan de ontmoeting begint, en dat is ons werk. Jij hoeft alleen maar de actrice te zijn die haar rol speelt zoals geprogrammeerd, jij bent de speerpunt die ons plan doorvoert. Je zult alleen in dit gebied kunnen denken. Je bent mooi, jong, en hebt uitgebreide seksuele vaardigheden, wij zorgen voor de rest. Het enige wat je hoeft te doen is de instructies in ontvangst te nemen.” Henry leerde mij, mezelf cultureel aan te passen aan elke buitenlandse leider, waar ik naar toe gebracht werd voor de ‘Koninklijke behandeling.’

Hij vertelde tegen Nixon en in mijn bijzijn, dat hierin de reden te vinden was voor zijn successen. Daarnaast vertelde hij hem ook dat het vaak uren duurde voordat zijn onderzoeksteam met de data voor de dag kwamen van een buitenlands doelwit, die nodig waren, om mij te kunnen gaan voorbereiden op mijn opdracht. Het moet echter gezegd zijn, dat het ook een keer voorkwam, dat Nixon Henry wat bijles gaf. We zaten toen in een vergadering aan een tafel en Henry had zijn eeuwig aanwezige sigaar niet aan, of zelfs maar in een van zijn handen.

Nixon had hem van tevoren verteld, dat dit een veel te gevoelige vergadering was, en om de een of andere reden gaf Henry toe, en rookte niet. Hij rookte eigenlijk altijd, ongeacht wie hij tegenover zich had. Op de juiste momenten tijdens de vergaderingen, reikte Henry naar mijn hand, en tikte met een vinger op mijn vingerpuntjes in de binnenkant van mijn hand. Als een reactie hierop begon ik mijn opgenomen boodschap of informatie af te ‘spelen’. De boodschappen tijdens deze vergaderingen werden door mij afgespeeld in het Chinees, en ook wel in het Japans, maar omdat ik bij bewustzijn deze talen niet beheers, had ik geen enkel idee wat de strekking van de boodschap was, die uit mijn eigen mond kwam.

Bij deze vergaderingen luisterden de buitenlandse leiders rechtstreeks naar mijn verhaal, en antwoorden mij dan direct terug. Hoewel ik dus geen woord verstond van wat er gezegd werd, glimlachte ik en keek ik geïnteresseerd, zoals ik geïnstrueerd was te doen. Een tolk die in die landen altijd aanwezig was, (soms een vrouw, maar in die landen meestal mannen) vertaalde dan het Chinees of Japans voor alle anderen in de vergadering die de taal niet verstonden (zoals ik ), daarna deed dan Nixon of Kissinger weer het woord. Welke boodschappen ik ook heb overgebracht, ik weet het niet, het had in ieder geval wel altijd een ‘ijsbrekende’-werking in het onderhandelingsproces, want de buitenlandse leiders glimlachten altijd of moesten soms zelfs hardop schaterlachen van mijn woorden.

Diep onder de indruk van mijn capaciteiten..
Het kwam ook wel voor dat ze zo diep onder de indruk waren, van wat ik voorgeprogrammeerd was te vertellen, dat ze emotioneel mijn hand pakten en er tranen in hun ogen opwelden. Aangezien ik bij vol bewustzijn geen buitenlandse talen sprak, heb ik geen idee, waar ik hen zo vrolijk of zo verdrietig mee maakte. Wanneer er ooit iemand vragen stelde aan Henry, hoe hij toch aan mij gekomen was, en natuurlijk hoe het toch kwam dat ik al zo bij de hand was, op zo`n jonge leeftijd, dan zei Henry altijd, dat ik een Wonderkind was, en dat ik mijn universitaire opleiding in Amerika al op zeer jonge leeftijd had afgerond, maar dat ik daar niet graag over sprak, en dat ik wel wijs was voor mijn leeftijd, maar ook nog een erg verlegen, en zwijgzaam meisje.

Dat hield dan meteen iedereen op een afstand met lastige vragen, waar ik ongeprogrammeerd niet op kon antwoorden. Henry nam mij gewoonlijk meteen uit de vergaderingen zodra ze voorbij waren, om situaties te voorkomen waarbij ik al snel als ignorant over zou kunnen komen, wanneer iemand mij een vraag zou stellen met enige diepgang. De wrange waarheid was, dat ik op dat moment nog naar het middelbaar onderwijs ging, en later voortgezet onderwijs volgde, en al die tijd slechts een middelmatige leerlinge was. De enige voorsprong die ik op anderen had waren mijn geprogrammeerde mogelijkheden die slechts ten dienste stonden van mijn programmeurs en hun opdrachtgevers, en waar ik bij bewustzijn zelf niets mee kon.

Toen de vergadering werd onderbroken voor een lunchpauze, nam Henry me mee naar een telefooncel en koos een nummer. De persoon aan de andere kant van de lijn begon mij aanvullende informatie te geven in een vreemde taal. Ik was geprogrammeerd me te herinneren wat er gezegd werd. Zodat ik dit woordelijk kon herhalen. Elk onderwerp werd in mijn geheugen een identificatienummer gegeven, toen nam Henry de telefoon, en praatte even wat, krabbelde wat aantekeningen in een kleine agenda, en hing op. Deze buitenlandse gesprekken waren werkelijk een uitdaging voor Henry Kissinger en De Raad, maar ze hadden wel goed hun huiswerk gedaan.

Kissinger deed daarna ook weer exact hetzelfde diplomatieke kunstje met Reagan, toen deze president werd. Bij vele van deze besprekingen met buitenlandse leiders zeiden degenen die ons land vertegenwoordigden vrijwel steeds hetzelfde, namelijk dat ze kwamen om de vrede op aarde te handhaven. Wat ze werkelijk deden was de handelsbetrekkingen openen met bepaalde landen die grondstoffen hadden die wij hard nodig hadden. Onze leiders draaiden het verhaal zo om, dat het leek alsof Amerika hen een groot plezier deed en dat we hen goedgunstig gezind waren.Hele dure cadeaus werden vaak voor de besprekingen vooruit gestuurd, die dan moesten arriveren kort voordat de president zijn opwachting maakte.

Ik denk dat dat wel het enige was wat er aan echte cadeaus werd weggegeven. Hierna bleef alleen de hoffelijkheid nog over, maar was er van goede bedoelingen beslist nooit sprake. Er waren tijdens die buitenlandse verblijven momenten dat ik werd geprogrammeerd voor seks met Nixon. Daarna werd ik dan teruggebracht om te gaan slapen in een kamer die ik deelde met Henry Kissinger. Zelfs terwijl ik gebruikt werd als een apparaat, had ik toch nog steeds een goed reukvermogen en Kissinger was werkelijk niet te harden op de kamer; hij stonk altijd verschrikkelijk naar sigarenrook en dan was daar nog de alles overheersende, misselijkmakende, penetrante stank, van de scheten die onophoudelijk uit zijn lichaam ontsnapten…

NAVO en de ontwapeningsgesprekken..
Gedurende de periode van Nixon, werd ik met hem en Kissinger Rusland in- en uitgevlogen voor vele NAVO vergaderingen en ook de zogenaamde SALT bijeenkomsten ( SALT staat voor: Strategic Arms Limitation Talks ) en Vredesbesprekingen. Daarnaast waren er, als steeds, de geheime vergaderingen van De Raad. Henry nam mij overal mee naartoe om steeds de van toepassing zijnde informatie uit mijn ‘bestand’ te kunnen ‘afspelen’. Sinds dat ik nu meer en meer met Henry samenwerkte, was mijn vrijwel constante aanwezigheid ook veel eenvoudiger te verklaren ten opzichte van Nixon’s vrouw Pat.

Ze verklaarden het als een ‘vergadering’ met Henry, of een voorbereidend oriënterend gesprek voor een buitenlandse reis. Het werkte op dezelfde manier als bij Reagan, het waren altijd ‘zakelijke’redenen waarmee mijn aanwezigheid werd verklaard, al was ik er het grootste deel van de tijd in de ‘uit’-stand of om informatie over te dragen van de een naar de ander. Vaak was het toch:”De president in een goed humeur houden, op elke door hem gewenste manier.” Bij sommige gelegenheden werd ik in een limousine naar het vliegveld gereden, en daar zat ik dan wachtend helemaal achterin de limousine, wanneer Nixon uit het vliegtuig stapte na een buitenlandse reis.

Ik moest mezelf dan zo klein mogelijk maken zodat eventuele reporters nog geen glimp van mij zouden kunnen opvangen, en als Nixon dan kwam, werden eerst de plichtplegingen afgehandeld zoals de boodschappen van hem aan Henry en Henry’s boodschappen aan hem, en daarna draaide het vrijwel altijd uit op seks. Hij ging daarna naar het Witte Huis om zich te douchen en om te kleden, terwijl ik ergens in een afgesloten ruimte werd ondergebracht.

Daar werd ik dan in een soort ‘standby’-modus geparkeerd voor eventueel later nog een vluggertje met de president, als er verder toch geen opdrachten waren. Ik zat zo soms urenlang wezenloos voor me uit te staren, totdat ik verteld werd dat het weer ’tijd was, om aan het werk te gaan’.

Henry schaakt met échte mensen als schaakstukken..
Mijn werk samen met Henry Kissinger ging gewoon door, al leidde Henry een tijdje een ietwat teruggetrokken leven voor het oog van de buitenwereld, na het Watergate Schandaal. Zijn positie aan de zelfkant van De Raad was er niet door veranderd. Hij was voor hen steeds een belangrijk persoon gebleven, omdat hij zo`n geweldig strateeg had bewezen te zijn. Ik wist nooit goed wat dat woord ‘strateeg’ betekende, maar ik weet zeker dat ik dat woord door de jaren heen vaak gehoord heb, als men met duidelijk verholen respect over Henry Kissinger sprak.

Ik begreep er uit dat het te maken had met Henry’s gave mensen voor zijn doel in beweging te krijgen en ze naar zijn wensen te laten handelen. Zoals een schaakgrootmeester met zijn schaakstukken omgaat, of zoals een poppenspeler met zijn poppen. Henry wist heel goed stappen / zetten / handelingen vooruit te bedenken, met betrekking tot de hoofdrolspelers die, op cruciale momenten, precies dán op dát moment dit of dat diende te zeggen tegen hem of haar. Henry was een absoluut grootmeester in het bespelen van mensen.

Ik zag hem aan het werk, en het was alsof ik hem een partij schaak zag spelen met echte mensen. Hij wist hoe hij het gewenste eindresultaat bereiken kon, door de juiste persoon op het juiste moment naar voren te schuiven of juist terug te trekken. Minder belangrijke spelers in het veld werden zonder vertoon van enige emotie opgeofferd voor het gewenste resultaat. Daarbij maakte hij erg veel gebruik en misbruik van alle informatie die hij maar krijgen kon over een bepaalde persoon.

Alles wat tégen iemand gebruikt kon worden was interessant, En alléén dat, al het andere hoefde Henry niet te weten. Niet zelden was het juist een zwakheid, verslaving en/of obsessie van de tegenpartij die door Henry heel slim werd aangewend om de persoon in de hoek te krijgen waar Henry hem of haar hebben wilde. De ‘slachtoffers’ zelf, hadden zelfs geen idee dat ze in de val gelokt werden, want ze werden gewoonlijk niet door belangrijke spelers in het veld benaderd, maar bijvoorbeeld door een onschuldig ogend, vriendelijk glimlachend en onnozel ogend individu, zoals ik.

Henry en de mannen in de nette pakken voorzagen hun (dan nog steeds nietsvermoedende ) ‘slachtoffers’ van de vrouw of man van hun dromen, en liet ze verder in de waan dat ze die avond zelfstandig de verovering van hun leven maakten. De lol was er meestal volledig vanaf wanneer de compromiterende foto`s, die zo`n actie opleverden, op tafel kwamen. Henry zei, dat, als je iemand beslist wilde overtuigen, van iets dat niet waar is, dan moet je het de eerste keer ‘verpakken’ als een verspreking.

Daarna doe je een klungelige poging de verspreking weer ‘goed’ te praten door weer een bewuste ‘verspreking’ in te bouwen. Pas dan ga je ‘proberen’ te vertellen wat je eigenlijk had willen vertellen en men zal zich vasthouden aan jouw eerste verhaal, onafhankelijk van hoe eerlijk je nu ook verteld wat er echt gebeurd is. Dat laatste moet je wel altijd doen, zodat je wettelijk gezien je rug vrij hebt. Je hebt immers de waarheid verteld. Toch?

Gerald Ford, de ‘mindere’ president..
Op zekere dag zaten Henry en ik ergens direct voor president Ford tijdens een bespreking. Hij stond achter ons op een verhoogde spreekstoel. En bij die gelegenheid vertelde Henry mij (eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen mij, want ik ‘was er met het hoofd weer niet helemaal bij’ ) dat hij bij president Ford harder moest werken om hem in de gewenste richting te krijgen, dan bij welke voorganger van Ford dan ook. Ford liet zich niet zo gemakkelijk ‘sturen’ en was gewend zijn eigen weg te volgen en zijn eigen zin door te drijven.

Henry zei achteraf wel eens dat hij blij was dat Ford niet al te lang in het Witte Huis gezeten had. Nixon vond hij een stuk gemakkelijker naar zijn hand te zetten. Over Reagan wist hij helemaal geen goed woord te zeggen. In gezelschap noemde hij hem onverbloemd een ignorante boer en zelfbenoemde playboy. Als we echter in het gezelschap verkeerden van President Reagan, liet Henry nooit zijn werkelijke gevoelens voor Reagan blijken. Hij bleef als diplomaat in de plooi en speelde zijn rol, zo dat de plannen van De Raad steeds zo gemakkelijk als mogelijk doorgevoerd konden worden.

Henry Kissinger stond erom bekend dat hij alle ter zake doende informatie onder het ‘vergrootlas’ legde. Hij bezat de gave om onvolkomenheden en verkeerde omschrijvingen te vinden in afspraken en contracten, die hij in zijn eigen voordeel kon gebruiken, of kon buigen in de door hem zelf gewenste richting, voordat de Amerikaanse President ook maar iets te ondertekenen werd voorgelegd. Hij was erg grondig in die dingen.
De meeste tijd, als Henry bezig was met contracten e.d. op onvolkomenheden te controleren, zat ik vlak naast hem, zodat hij mij maar hoefde aan te raken, om in een speciaal archief, wat hij nodig had, met betrekking tot zaken als wetboek van strafrecht, regelgeving, statuten enz. precies te vinden wat hij zocht.

Henry Kissinger was langzaam, weloverwogen en methodisch.
Dat was ook de manier waarop hij dacht, waarop hij zich voortbewoog en de manier waarop hij sprak. Hij at op de “Europese manier” met zijn vork ondersteboven, wat mij was afgeleerd omdat het getuigde van ‘slechte manieren’. Henry was ook een hele serieuze man, waarvan ik me niet kan herinneren, dat hij zichzelf ooit een pleziertje gunde, ik zag hem nooit spontaan lachen, altijd alleen maar die beleefde glimlach. Hij vermeed sociale bijeenkomsten als het maar enigszins mogelijk was, en ging alleen als het nodig was om de politieke agenda van de Nieuwe Wereld Orde te ondersteunen of versterken.

Aanvankelijk had hij het erg druk met mij, om alle gegevens die hij bij de hand wilde hebben in mijn geheugen vast te leggen, maar naarmate de tijd verstreek, hoefde hij er niet zo veel tijd meer in te stoppen, omdat alles al op z’n plaats was. Ik hoorde hem dit vertellen tegen mensen die ‘op de hoogte’ waren. Hij zei ook dat een man eigenlijk beter zou zijn geweest voor dit doel als een vrouw, omdat veel van zijn zaken afgehandeld werden tussen mannen onderling, en mijn aanwezigheid daarbij als vrouw wel eens vragen opriep, waar hij soms verlegen mee zat.

Ik ben er zeker van dat dit een reden was om steeds meer mannen te programmeren voor deze ‘baan’. Henry had geen oog voor hoe ik er uitzag, hij was alleen geïnteresseerd in hoe ik ‘werkte’. Voor mijn inzet als wandelende computer werd ik vrijwel altijd formeel en erg conservatief gekleed. Ze kleedden mij afhankelijk van de gelegenheid, al naar gelang de gewenste alter die ik per gelegenheid moest zijn. Er moeten beslist nog vele andere meisjes geweest zijn die gebruikt werden voor hetzelfde doel, en op dezelfde manier, want ik hoorde Henry vaak zeggen dat ik in vergelijking tot de anderen, betrouwbaarder was, dat ik de boodschappen nauwkeuriger opsloeg, en beter kon onthouden.

Ik was volgens hem de enige die nooit een fout maakte. Het was juist deze betrouwbaarheid die mij tot zijn favoriet had gemaakt. Ik denk dat mijn gefragmenteerde hersenen hebben bijgedragen tot dit succes. Ik kon ook slechts tot op zekere hoogte in zijn nabijheid gebruikt worden, want Henry was steeds benauwd voor mensen die te veel vragen stelden over mij. Als het maar enigszins mogelijk was, werkte hij met mij buiten het blikveld van nieuwsgierige ogen. Voor de ogen die me wel te zien kregen zag ik er alleen maar uit als iemand met een gezond stel hersenen.

Hoe Henry mij als robot gebruikte en bediende..
Niemand had er ook maar enig idee van dat ik niet functioneerde met een bewuste geest, maar dat ik zwaar was geprogrammeerd, voortdurend gedrogeerd, en aan elektroshocktherapie werd blootgesteld om mijn Theta-hersengolfpatronen te behouden, die nodig waren voor het vasthouden van deze enorme data-opslag, en om deze geheime gegevens ook nog eens weg te houden van mijn persoonlijke bewustzijn. Henry was trots op zichzelf dat hij mij zo volgestouwd had met data, waarvan hij in het bijzijn van anderen gebruik kon maken, zonder dat ook maar iemand wist wat hij deed.

Hij gebruikte door de jaren heen steeds andere technieken, maar er was er een, waar hij bijzonder trots op was, wat hij ’tijdprogramma’s’ noemde. Er waren veel dossiers weggestopt onder nummerieke codes, die hij naar buiten haalde door een bepaald nummer te zeggen. Dat gaf wel eens vragende blikken bij de omstanders, daarvoor had Henry bepaalde gegevens weggezet op het tijdstip dat hij ze nodig had, zodat wanneer hij bijvoorbeeld zei: ”Het is 1.30 uur”, ik automatisch met dossier 130 naar buiten kwam. Op deze manier kon Henry de tijd gebruiken voor zogenaamde afspraken op andere dagen. Morgen om 14.06 uur was dan dossier ‘M’ van ‘morgen’ nummer 14 deel 6.

Met deze methode had echt niemand meer iets in de gaten en konden al zijn geüniformeerde schaduwen nooit enig idee krijgen van de super geheime technologie waar Henry zich nu met het grootste gemak van de wereld van bediende. Henry moest ook erg voorzichtig zijn, betreffende, met wie hij zijn informatie over mij deelde. De meeste mensen hadden het bevoegdheidsniveau niet om te mogen ervaren over de streng geheime regeringsprojecten die kompleet geprogrammeerde robotslaven creëerden.

Mensen zagen mij wel werken samen met Henry bij vergaderingen en andere gelegenheden, maar er waren er echt verdomd weinig, die op de hoogte waren van het feit dat ik een door de regering geprogrammeerde robot was. De enigen die op de hoogte waren van deze technologie, en die ik kende, waren enkele toppolitici, Bob Hope, en enkele van zijn boezemvrienden, en De Raad. Henry hield deze techniek strikt voor zichzelf, en was zo discreet mogelijk, en wanneer zich af en toe problemen voordeden met mijn programmering, dan loodste hij mij aan zijn hand de ruimte uit, bij de andere mensen vandaan en ergens in een achteraf-kamertje, en bleef dan met ‘zijn defecte computer’ in de weer, door sommige gegevens opnieuw in te voeren, mij opnieuw te programmeren, of door me tijdelijk ‘uit’ te zetten en het op een later tijdstip nog eens te proberen, totdat uiteindelijk alles weer naar wens leek te werken.

Informatie als een waterval…
Henry instrueerde mij ook soms op afstand door gebruikmaking van een gesloten Tv-circuit via satelliet, waarbij ik hem zien en horen kon, terwijl hij soms zelfs in het buitenland was. Hij programmeerde me soms ook wel in het bijzijn van andere mensen, terwijl ik naast hem zat aan een ronde tafel. Deze vier of vijf andere mannen in pak wisten allemaal donders goed wat er aan de hand was, en waarvoor ik werd geprogrammeerd. Het kwam zelfs wel voor dat ieder van deze mannen hun eigen persoonlijke programmering op mij loslieten.

Nadat ieder van hen klaar was met programmeren, werd mij gezegd:”En als de tijd rijp is, komt alles naar buiten als een waterval.” Dat waren de woorden die zij gebruikten om de correcte aflevering van hun zojuist geprogrammeerde boodschappen te verzekeren. Ze zeiden dat ik goed werk deed door informatie bij de juiste mensen te brengen, maar ook door hun reacties mee terug te brengen. Wanneer ik een boodschap af moest leveren bij het Witte Huis, werd ik vaak vlak voor de deur gebracht in een limousine. Een geheim agent, hield dan de deur voor me open en bood me zijn arm aan, als een paar liepen we dan naar binnen, maar zodra ik mijn doelwit in het oog kreeg verdween deze geheim agent in het niets om mij alleen te laten met mijn doelwit.

Als ik dan de boodschap had afgeleverd, verscheen de geheim agent weer uit het niets naast mijn zij, en we liepen samen terug naar de wachtende limousine die ons dan weer wegbracht. Bij andere gelegenheden kreeg ik van Henry kleine pilletjes, die ik in de toppen van de vingers van mijn lange handschoenen moest doen. Die pilletjes waren bedoeld om het doelwit aan het praten te krijgen als dat op een andere manier niet lukte. Ik heb die pilletjes maar zelden gebruikt. Gewoonlijk was een opmerking van mij na de seks voldoende om ze aan de praat te krijgen over een bepaald onderwerp.

Henry vertelde de mannen in pak, dat ik dingen kon zeggen (alleen geprogrammeerd!) na goede seks met het slachtoffer, die de ‘heren diep gevoelig raakten’. Het was in het Witte Huis waar ik mijn beste prestaties leverde, wanneer ik in contact gebracht werd met de mensen die ik moest beïnvloeden of zoals mijn programmeurs het noemden: ”Waar jij een zaadje moet planten, dat vanzelf gaat groeien.” Het duurde enige tijd voordat ik daar een abstract begrip aan kon verbinden, aanvankelijk snapte ik niets van dat zogenaamde ‘zaadjes planten’.

Het kwam in principe hier op neer, dat ik een ‘zaadje moest planten’ door een losse opmerking te maken, zo heel terloops, waardoor iemand daar verder over na ging denken in een bepaalde richting, en dat leverde gewoonlijk wel een paar vragen op naar ideeën in de (door De Raad) gewenste richting, waarbij, naar goede gewoonte binnen het Witte Huis, altijd wel een paar adviseurs geraadpleegd werden zodat de ‘adviseur’ alleen nog maar de lang van tevoren bepaalde koers hoefde uit te zetten, die uiteraard altijd alleen de belangen van De Raad diende.

Zo werden wetswijzigingen in de gewenste richting gestuurd, informatie verder geleid (of die informatie nu juist was, of juist niet, speelde hierbij geen rol, zolang het maar op het juiste adres terechtkwam en het gewenste effect had) dit bespeelde veel mensen in sleutelposities, zoals politici, mensen in leidinggevende functies, maar dit gebeurde ook ten behoeve van het beïnvloeden van iemand’s echtgenoot of echtgenote. Relaties werden in Washington DC regelmatig stevig onder druk gezet.

De ‘sekskamertjes’ in Het Witte Huis..
Het Witte Hujs was een bijzonder goed geschikte plek voor dit soort werk, omdat er zoveel kamertjes waren, waar je stiekem in kon “verdwijnen.” Soms lokte ik een doelwit een zijkamertje in, deed de deur achter me op slot en verleidde hem dan daar ter plekke. Mannen wond dit over het algemeen erg op, en al helemaal als ze nog nooit in hun hele leven waren vreemdgegaan. Ik loog ze dan voor dat deze kleine escapade onder ons zou blijven, omdat mijn baan ook op het spel stond, als gouverneur die of die hier achter zou komen. Gewoonlijk was dat net het laatste zetje wat ze nog nodig hadden om het risico te durven nemen en zich volledig te laten gaan.

Ik moest ze soms ook meelokken naar andere bijgebouwen voor seks, en dat was altijd een heel stuk lastiger en ook veel gevaarlijker. Het lukte me echter keer op keer weer, we zijn onderweg naar de van tevoren aangewezen plek nooit betrapt. Ook dat is (achteraf gezien) waarschijnlijk alleen te danken geweest aan het feit dat er door de Geheime Dienst nogal wat bewust de andere kant op gekeken werd, wanneer er zo’n actie plaatsvond. Je kunt je dan ook rustig serieuze vragen stellen over het dubieuze karakter van de Geheime Dienst, en of die geheime dienst er nu werkelijk was voor de bescherming van de president, of dat ze, alleen maar in dienst van De Raad, elke stap van de President in de gaten moesten houden…

Voor zover als ik weet, heeft het doelwit nooit enig idee gehad van het feit dat, terwijl hij met mij neukte, men hem zowel privé als politiek naaide. Op zo`n moment maakte men vaak (wanneer dat kon) filmmateriaal en foto’s van de betrokkene en rustte er vanaf dat moment de vloek van De Raad op zijn schouders. Vanaf die dag kreeg zo iemand ‘huiswerk’ mee van De Raad, over wat hij te doen had op het Witte Huis.

Op deze manier werden er door De Raad vele politici in bedwang gehouden, zo werden ook velen gedwongen anders te stemmen, dan hun eigen overtuiging hen ingaf, of op het juiste moment ‘geen idee’ te hebben als hen wat gevraagd werd enz. enz. Na zo`n geslaagde opdracht was Henry altijd erg zelfvoldaan, en had hij iets van een onhebbelijke, hebberige, oude vrek die geld uit mijn mond zag stromen, als hij aan mijn lippen hing om het verloop van deze actie te horen van de ‘kroongetuige’.

Henry Kissinger schiep er beslist een pervers genoegen in anderen naar de afgrond te leiden. Henry stond er ook vaak op, mij zelf te debriefen over het verloop van de missie. Hij zei dan dat de eerste debriefing na een missie altijd de helderste was, met de meeste bruikbare aanwijzingen. Zo`n debriefing van slechts één avond met een van tevoren bepaald doelwit, kon soms wel een heel uur in beslag nemen.

Met Henry op zijn buitenlandse reizen.
Het gebeurde wel dat het tijdsverschil tijdens onze reizen in Henry`s voordeel werkte. Zo konden wij bijvoorbeeld op vrijdag vertrekken, meteen nadat ik uit school kwam, en onze bestemming al bereiken op de volgende dag, terwijl het dan nog steeds vrijdag was bij aankomst. Henry had dat zo geregeld, zodat ik niet meer school hoefde te missen dan hoogstnoodzakelijk was, en hij verzekerde zich ervan dat ik gedurende de 8-12 uur lange vlucht de hele weg sliep. Als we als gewone burgers vlogen, vlogen we altijd eerste klas.

Als Henry officieel dienst deed, wat lang niet altijd het geval was, vlogen we ook vaak mee met militaire toestellen, die soms apart voor ons opstegen, of voor ons een omweg maakten op hun reisroute. Soms kwam ik uit school en werd meteen rechtstreeks naar het vliegveld gebracht, waar ik meteen in kon stappen en Henry al aanwezig was. Of mijn moeder bracht mij naar het vliegveld en ik vloog dan alleen naar New York, waar ik Henry ontmoette en vanwaar we dan samen verder vlogen naar onze bestemming. Eenmaal gezeten in mijn stoel, pakte Henry dan mijn hand en drukte op mijn vingertoppen, en ik ging slapen zoals geprogrammeerd…

Als hij mijn hand programmeerde op plaatsen waar dit al erg vaak gebeurd was tijdens mijn ‘vooropleiding’, om me in slaap te krijgen, hoefde hij niets te zeggen. De aanraking op zichzelf was dan al voldoende. Buiten de VS at ik niet en als we tussen de 24-48 uur onderweg waren, zei Henry altijd dat ik moest slapen en hij vertelde de stewardess dat slaap voor mij belangrijker was dan eten. Dus bracht ze hem alleen eten, terwijl ik sliep. Zelfs terwijl ik sliep, was ik me bewust wat er om me heen gebeurde. Ik was geprogrammeerd om alles in me op te nemen en dat werkte zelfs in mijn slaap nog door.

Het kwam wel voor dat we terugkwamen van een buitenlandse reis, dat ik geen tijd meer had om naar huis te gaan om me om te kleden, dan maakte ik mezelf nog aan boord van het vliegtuig ‘schoolklaar’ en werd dan door de Geheime Dienst ergens binnen loopafstand van school, op een plekje waar dat kon, vlug uit de limo gezet, en ik liep dan de rest naar school, waar ik precies op tijd arriveerde om op maandagochtend aan de les deel te nemen, net alsof ik zo van huis kwam. Henry nam me zo nu en dan mee naar Frankrijk – Marseille, in het zuiden van Frankrijk aan de Middellandse Zee. Hij ontmoette daar de elite.

We kwamen daar vaak samen met bankiers, belangrijke zakenlui en diverse mensen in leidinggevende posities. Ze zaten altijd aan grote ronde tafels, waarbij iedereen zijn eigen dikke aktekoffer op tafel leegde met hele stapels papierwerk. Henry zette zijn dunne aktetas naast zich neer, want hij had mij en daarom totaal geen behoefte aan al die papieren om zich heen. Bij gelegenheid had hij wel echte papieren bij zich als dat nodig was, om de andere partij te overtuigen van het feit dat hij niet alleen vertelde dat hij de benodigde papieren had, maar deze ook daadwerkelijk kon tonen, al was het alleen maar om de juiste persoon te beïnvloeden.

Voor de rest beschikte Henry desgevraagd steeds over het beste, het netste, het schoonste en meest professionele papierwerk dat er voor geld te koop was. Alles was tot in de puntjes gepland en alles moest perfect zijn, en er vooral perfect uitzien. Op kwaliteit werd nooit bezuinigd. Hij gaf voor mijn aanwezigheid verschillende verklaringen, wanneer hem gevraagd werd wie de jongedame was die in zijn gezelschap binnen kwam wandelen. Maar vooral toch wel dat ik zijn jonge secretaresse was, die een speciale opleiding gevolgd had en die haar jonge jaren ver in intellect vooruit was.

Dat ik zijn steun en toeverlaat was, en dat ik voor hem een grote hulp was, omdat ik zo ontzettend veel “parate kennis” over van alles en nog wat in mijn hoofd had; en daar was geen woord van gelogen. Bij aanvang van de vergadering, als geen van de mannen bezwaar maakte tegen mijn aanwezigheid, zat ik altijd vlak naast Henry zoals geïnstrueerd. Terwijl het gedurende de vergadering leek, alsof ik maar ‘wat’ aantekeningen maakte in een soort stenoschrift, kon ik later als Henry mij overhoorde, woord voor woord herhalen wat er gezegd was, door wie het gezegd was, en met betrekking tot welk thema van de vergadering elke opmerking stond.

Dat was natuurlijk de reden dat Henry mij graag bij die vergaderingen wilde hebben, omdat hij vond dat elke opmerking in een later stadium plotseling wel eens een andere betekenis kon blijken te hebben, hij kon desgewenst altijd ‘de band nog eens terugspoelen’. Na zo`n vergadering zocht Henry dan altijd meteen een hotelkamer op om mij te debriefen, waarbij hij ingewikkelde diagrammen maakte van welke gegevens waar te vinden waren, voor later gebruik. Aan de hand van de gegevens bepaalde hij zijn strategie. Wanneer er dan een vervolg-vergadering plaatsvond, had Henry de touwtjes altijd in handen, altijd klaar om zijn zorgvuldig geplande ideëen of oplossingen op het juiste moment te lanceren tijdens vergaderingen met buitenlandse leiders en zakenlieden..!

Mijn hersenen waren zijn ‘International Affairs’..
Henry noemde dit deel in mijn hersenen ‘International Affairs’ (Internationale zaken). Het kwam na een tijdje ook voor dat ik alleen in die vergaderingen werd toegelaten, om later verslag uit te brengen aan Henry wiens aanwezigheid elders harder nodig was. Henry vond die verslagen vaak nog beter, omdat het volgens hem ‘zuivere mastertapes’ waren. Dus stuurde hij mij naar veel verschillende samenkomsten als ‘presidentieel model’ bij presidenten, vele leiders en op feesten van de Rockefellers, of bij Bob Hope.

Zo stuurde hij mij later ook wel alleen op pad naar het buitenland. Door mij vooraf een foto te tonen van mijn doelwit, wist ik, wanneer ik in contact kwam met mijn doelwit, automatisch wat ik moest doen. Ik werd ook wel naar buitenlandse ambassades gestuurd, om buitenlandse ambassadeurs de ‘koninklijke behandeling’ te gaan geven als ‘bedankje of aansporing’ van Henry, voor wie deze ambassadeurs vrijwel allemaal werkten. Vaak zaten ze daar met een mandaat van de Verenigde Naties voor een of andere ‘vredelievende missie’, hetgeen hun aanwezigheid daar rechtvaardigde, terwijl Henry en consorten deze dekmantel uitbuitten voor hun werkelijke doel..!

We reisden ook veel met de trein in landen als Rusland, waar Henry mij dan debriefte in zijn privé compartiment. We sliepen ’s nachts in de trein en gingen overdag naar vergaderingen. Henry klaagde voortdurend over het slechte eten, en dus had hij zijn eigen eten bij zich, dat hij in in een grote bruine zak had in zijn aktetas, die toch steeds vrijwel helemaal leeg was. Bij vergaderingen had hij geen papieren nodig omdat ik bij hem was. Mensen dachten echt dat Henry superbegaafd moest zijn, omdat hij zoveel zomaar uit zijn blote hoofd wist.

Het kwam tijdens deze samenwerking met Henry zelfs zover dat ik ‘letterlijk’ zijn gedachte kon lezen, want ik had de verkorte antwoorden vaak al op spiekbriefjes geschreven voordat hij de vraag kon stellen. Henry pikte dan die korte aanwijzingen op om daar mee verder te gaan, of door op het door mij aangegeven idee voort te borduren. We reisden ook door heel China, Japan, Engeland, Frankrijk, Italië, Israël, Duitsland en waar eigenlijk niet heen? Overal waar hij ‘Internationale zaken’ ging doen. Henry werd vaak uitgenodigd voor liefdadigheidsbijeenkomsten in het buitenland, die hij vrijwel altijd beleefd doch pertinent met een of ander excuus afwimpelde.

Hij gaf dan als excuus dat hij moe was, of nog een bespreking moest voorbereiden, of nog vele buitenlandse telefoontjes moest afhandelen. Hij stuurde mij dan als zijn plaatsvervanger. Op die manier kreeg Henry toch wat hij wilde, zonder dat hij daar zelf enige moeite voor hoefde te doen. Voordat ik op pad gestuurd werd, werd ik geprogrammeerd met de vragen die ik moest stellen aan mijn doelwitten, over hun standpunt ten opzichte van zaken die Henry weten wilde. Gekleed voor de gelegenheid ging ik dan op pad. Zo waren er stierengevechten in het gezelschap van de regering in Spanje, polowedstrijden in het gezelschap van Prins Charles van Engeland, en golfwedstrijden in het gezelschap van weer anderen.

De gelegenheden die ik zo bezocht waren vaak op de een of andere manier verbonden met de cultuur van het land waar ik me op dat moment bevond. Als er aan het einde van die buitenlandse reizen nergens een McDonalds was die me eraan moest herinneren dat ik toch ‘echt’ weer in Californië was, dan werd ik steevast aan een of andere pijnlijke shocktherapie onderworpen om mij te doen vergeten waar ik was, met wie, etc. Henry liet anderen dit ‘karweitje’ opknappen. Hij deed het niet, verdomde het zelfs, dat heb ik hem wel eens horen zeggen. Hij zei dat dat niet zijn ‘ding’ was.

Dus de mannen die in ons gezelschap reisden, namen dit deel voor hun rekening, als de situatie dit vereiste. Als ik eindelijk bij een echte McDonalds kwam, was ik over het algemeen volledig uitgehongerd. Daar werd me dan verteld dat we terug waren in Woodland Hills. McDonalds was vaak het begin van een opdracht, en beloofde op de heenweg weinig goeds, want het was altijd gruwelijk pijnlijk, maar het was ook het eindstation waar de opdracht erop zat en je opgelucht kon ademen omdat alles achter de rug was. Al had je van al het gebeurde niet eens meer een herinnering.

McDonalds was verbonden met zowel angst als opluchting. Omdat ik een ‘robot’was, en dus absoluut 100% inbraakproof, werd ik ingezet als de directe lijn tussen Henry en De Raad. Ze lieten mij zaken overbrengen die op geen enkele andere manier 100% veilig overgebracht konden worden. Vele normale communicatiemiddelen werden absoluut gewantrouwd door Henry en De Raad en waren veel te gevoelig, zo vonden zij. “Je weet nooit zeker of er iemand meeluistert, of meekijkt.” “Wat niet weet, wat niet deert,” en “Wat het oog niet ziet, boeit het hart niet,” zijn gezegden, die hier zeker van toepassing zijn. Ik werd naar ver afgelegen oorden gevlogen om De Raad te ontmoeten, en dan daarna weer terug om Henry verslag uit te brengen, door mijn ’tapes af te spelen’.

De mysterieuze ‘Raad’…
Hij was altijd erg in z’n sas met de antwoorden van De Raad, alsof hij precies kreeg wat hij wilde. De Raad stuurde vaak rechtstreekse berichten naar mensen, waarbij ze Henry Kissinger omzeilden. Als ik zo’n boodschap moest overbrengen, moest ik er altijd bij zeggen dat het afkomstig was van ‘De Groep’. Dat was hoe De Raad zichzelf veelal identificeerde aan insiders die wisten hoe ‘De Groep’ functioneerde, maar die hun werkelijke identiteit niet kenden. Door de jaren heen werd deze ‘bijnaam’ afgeschaft, om niet te veel achterdocht te wekken.

Zoals ik er nu tegenaan kijk, was er helemaal niemand binnen de Amerikaanse regering die ook maar in de verte zoveel van mind-control afwist als Henry Kissinger. Men zal sommigen de basisprincipes wel uitgelegd hebben, maar het had er niet de schijn van dat de mogelijkheden door iedereen voldoende serieus genomen werden. Het leek er zelfs op dat sommigen af en toe de draak staken met Henry en zijn ‘speeltje’. Degene die de draak stak met iedereen, was in dit geval Henry Kissinger, want niemand binnen de regering -met uitzondering van Henry Kissinger zélf- wist dat mind-control zulke onbegrijpelijke mogelijkheden bevatte.

Zoals: één enkel individu alle gesprekken in een ruimte gelijktijdig te laten registreren, opslaan, filteren (wie zegt wat) en naderhand te laten herhalen. Al zijn het meerdere gesprekken in een kamer die allen gelijktijdig plaatsvinden. Alle gesprekken worden afzonderlijk opgeslagen en kunnen per gesprek en per persoon later naar believen uit het bestand afgespeeld worden. Dit was al mogelijk eind 70-er jaren..!!

Henry Kissinger was het ‘raspaardje’ van De Raad…
Op een gouverneursbal werd Henry ontzettend kwaad op Ted Kennedy omdat deze probeerde mij mee te loodsen naar een aparte kamer voor seks met hem. Henry werd daar enorm kwaad over, en dreigde Kennedy; die op dat moment Senator was, te kijk te zetten als hij zich niet gedeisd hield. Als resultaat daarvan, liet Kennedy mij met rust, ten minste, voor de rest van die avond.

Bij andere gelegenheden dwong Ted Kennedy mij tot erg gewelddadige en sadistische seks waarbij ik ook steeds door hem gemarteld werd. Het was soms erg griezelig voor mij, als Henry niet in de buurt was, om er op toe te zien dat ik niet seksueel mishandeld werd. Bob Hope kon dit blijkbaar helemaal niets schelen, hij lette lang niet zo goed op mij, als ik met hem ergens naar toe moest. Het leek mij dat Henry hier geen idee van had. Bob loog ook wel eens tegen hem over de persoon waar ik zogenaamd naar toe ging, en Bob Hope gebruikte mij ook wel bij mensen waarover Henry helemaal niets mocht weten.

Bob had zijn eigen afzonderlijke belangen, en kreeg vaak hand- en spandiensten voor elkaar, als hij mij als seksslaaf liet gebruiken door mensen waarvan hij iets gedaan wilde hebben. Henry had daar tegenover de volledige regie in handen als het regerings-gerelateerde zaken betrof. Bob Hope was alleen maar een nuttige bediende die een heleboel te bieden had. Connecties, geld, roem en slaven. Bob voldeed precies aan de behoeften van Henry, waarbij hij de sociale media en de beroemdheden volledig onder controle hield.

Bob’s elitaire contacten voorzagen Henry van voldoende brandstof voor de lange run, omdat hij er veel mensen aantrof die op belangrijke strategische posities zaten. Henry wachtte alleen nog op het juiste moment om ze voor zijn karretje te spannen. Henry zag de president beslist niet als iemand, die noodzakelijkerwijs over macht beschikte. Hij wist als geen ander, hoezeer ze werden gemanipuleerd, en hij wilde gewoon zelf degene zijn, die aan de touwtjes trok.

Hij vertelde mij eens dat de Amerikaanse ambassadeurs in andere landen, veel meer macht hebben als de president van de Verenigde Staten. Ik begreep op dat moment niet wat hij daar mee bedoelde, maar knikte eenvoudig ‘ja’ als bevestiging. Henry was het belangrijkste stuk op het bord van het schaakspel, het ‘raspaard’, voor zover het De Raad betrof. Hij had het vernuft dat zij zo broodnodig hadden om strategische plannen ver in het voren te maken, zodat zij op het gewenste moment het gewenste resultaat kregen. Rockefeller was, wat De Raad betrof, misbaar. Hij had wel een hele hoop macht omdat hij veel geld had, maar hij miste ten enen male het vernuft van Henry, en dat vernuft, daar had De Raad meer behoefte aan, als aan de macht of het geld van Rockefeller.

Het schaakspel van De Raad..
Henry kreeg van De Raad dan ook alles waar hij om vroeg per omgaande. Of Henry nu wel of niet officieel een functie bekleedde, dat maakte geen enkel verschil; hij had altijd contact met, en toegang tot, de persoon die heerste over alle politieke macht. Achter de schermen, stuurde Henry alle beslissingen en daden aan, die door het congres genomen of besloten werden, met betrekking tot buitenlandse aangelegenheden, daarbij steeds een situatie creërend waarbij De Raad de volledige wereldcontrole in de hand gespeeld werd. Ze zagen het als een spel.

Een levenswerk, met als uitkomst hopelijk de droom van hun voorvaderen eindelijk te kunnen verwezenlijken. Een spel dat hun voorvaderen niet hadden kunnen winnen. Het creëerde ambitie en geestdrift binnen de gelederen van De Raad. Het enige wat ik deze mensen heb zien doen door de jaren heen, was mensen manipuleren, naar hun hand zetten, en in bedwang houden door middel van vals spelen. Het had er alle schijn van dat de meeste mensen die op deze manier door hen bespeeld werden, geen idee hadden dat ze voor wiens karretje dan ook gespannen werden.

Als er een land uit de pas dreigde te lopen, of er enige aanmoediging nodig bleek te zijn om zich aan de spelregels van De Raad te houden, werden Henry en ik erop uit gestuurd. Het kwam zelfs wel voor dat ik alleen de boodschap ging overbrengen. Dit was afhankelijk van de ernst van de situatie. Ik was eigenlijk zo goed als een verlengstuk van Henry Kissinger, terwijl ik zonder enige emotie mijn boodschappen overbracht, waardoor de impact van de strategische boodschap soms harder aan leek te komen. Henry zei dat ik iets deed, dat hij zelfs niet voor elkaar kreeg.

Hij vroeg zich af, of het wellicht makkelijker zaken doen was, met veel van die mannen die hij vervloekte, door een lieflijk ogend, knuffeltje op ze af te sturen, een menselijk seksspeeltje. Hij grapte wel eens onder insiders, dat zijn invloed ook beperkingen kende, maar dat hij nog altijd zijn geheim wapen (ik) in kon zetten om op de moeilijkst te bereiken plekken door te dringen. Henry zei dat ik die mannen in alle richtingen kon laten kronkelen, en dus gebruikte hij mij in veel buitenlandse missies om binnen te dringen in kringen met enorme natuurlijke bronnen aan grondstoffen, die voor hem ondoordringbaar gebied leken te zijn.

Kringen die Henry van binnenuit manipuleerde zonder de personen in kwestie te ontmoeten. Hij had het voorgevoel dat deze nieuwe connecties hen uiteindelijk tot de natuurlijke bronnen zouden brengen, en dat was nu precies waar de echte rijkdom te halen viel. Henry werd onder de insiders ook wel de ‘Genius van deze tijd’ genoemd. En dus kwamen de presidenten, en gingen de presidenten, maar Henry bleef zitten waar hij zat, terwijl hij mij in zijn handen vormde naar zijn eigen goeddunken, zoals een kunstenaar een standbeeld kneed uit klei.

Alles voor het welzijn van De Raad.
Mind-control was het geheime wapen dat door Henry Kissinger door de jaren heen steeds verder werd geperfectioneerd. De meeste politici waren zo ontzettend gefocust op wat er als gepland in hun agenda stond, dat ze geen oog hadden voor die andere agenda, die bepaalde wat er achter de schermen allemaal speelde. Henry hield van deze taktiek. Soms nam Henry deze mensen in vertrouwen (de oudste truc ter wereld, om mensen op jouw hand te krijgen, en ze zichzelf belangrijk te laten voelen, waarbij ze zich een deel van de samenzwering gaan voelen, zodat je hun medewerking krijgt) en hij vertelde hen, dat ik een spionne was.

Hij vertelde ze echter niet over al mijn mogelijkheden en vaardigheden, dus hadden ze er nog geen flauw idee van wat ik nu werkelijk deed, en waar ik toe in staat was. Henry en Bob deden vaak zaken samen, zoals het ‘beïnvloeden’ van onze overzeese strijdmacht, of het beïnvloeden van bijvoorbeeld een senator, gouverneur, beroemdheid, president, wereldleider etc. Henry maakte zo via Bob Hope veel connecties voor mij buiten Amerika, waar ik zo nu en dan op missie gestuurd werd om iets of iemand te ‘veranderen ten behoeve van de goede zaak’ voor De Raad.

Bob Hope: “Laat mij u aangenaam vermaken”..
Bob Hope bracht mij in contact met vele beroemdheden. Zijn feesten waren gevuld met sterren, de glamoureuze jetset, beroemdheden, filmsterren, zangers, zangeressen, alles wat naam en faam had. Als je niets voorstelde, kon je jezelf inkopen in deze jetset, als je maar genoeg geld had. Zaza Gabor, was een van de eerste gezichten die me opviel en die ik later ook vaak terug zag. Lucille Ball was ook een goede vriendin van Bob Hope en was meestal straal bezopen. Verder zag ik daar Peter Finch, Alan Arkin, Dezi Arnez, Bernadette Peters en Suzanne Sommers, om er maar een paar te noemen. Bob dronk hoogstzelden op zijn eigen party’s, wellicht omdat hij iets ‘onder controle’ moest houden.

Op zekere avond op een party, weken de bomen op het grasveld uit elkaar van een neerwaartse luchtstroom die veroorzaakt werd door een landende helikopter. Schijnwerpers op de grond zetten de helikopter in het volle licht en alle extravaganza wat daarna volgde. Het was een bijzondere show, waarbij de ooohh’s en aaahhh’s uit pure bewondering voor het schouwspel, niet van de lucht waren. Uit de helikopter daalden aan touwen een reeks mooie vrouwen neer op het grasveld. Allen gehuld in zilverachtig reflecterende bikini’s, die, door de schijnwerpers op de grond, nog eens extra leken te glimmen.

Bob hield van dit soort ‘Knal’ tijdens zijn feesten. Sommige van de meisjes droegen zelfs geen bikini, maar alleen maar wat zilverglitter op hun naakte lijf. De elite, zoals ze gewoonlijk genoemd werden, werden aangemoedigd om allemaal een meisje van hun keuze te nemen. “Elk meisje naar keuze, voor uw eigen partyplezier, doe er mee zoals u goeddunkt.” Naakte meisjes kwamen van meerdere kanten met dienbladen met champagne en bonbons. Als er een man was, die naast de champagne en de chocolaatjes, haar er ook nog bij wilde hebben, gehoorzaamde ze braaf aan zijn bevelen. Elk bevel, elke gebaar, werd onmiddellijk en zonder aarzelen opgevolgd.

Deze meisjes waren allen volledig onderdanig en dus duidelijk ook robots Soms zag ik er ook kinderen tussen en nadat ik zelf kinderen had gekregen, was ook mijn eigen dochter Kelly soms daar om misbruikt te worden. De kinderen werden enigszins apart gehouden in een ietwat met privacy omgeven kamer, voor mensen met ‘alternatieve’ seksuele wensen. Vanaf heel jonge leeftijd was mijn dochter net als ik en alle anderen, met seks grootgebracht en door en door gehard en getraind voor het zware werk. Het was werkelijk heel erg dit te moeten zien, zelfs onder mind-control.

De geheimhoudingseed..
En Bob Hope werd daarna weer rijkelijk beloond met diensten en connecties door zijn ‘elite’ gasten. Maar Bob Hope had geen geld nodig. “Connecties, vooral de juiste, daar kun je er nooit te veel van hebben,” zei Henry altijd. Op die feesten van Bob waren er eigenlijk zo goed als helemaal geen regels. Alles kon. En alles mocht. Geen beperkingen, geen regels, geen taboes. Seks mocht altijd, op elke plaats en met net zoveel partners als waar je zin in had. Om deel te mogen nemen moest je alleen een eed afleggen. De eed voor absolute geheimhouding; en velen legden deze eed af.

Bob was bij die feesten meestal mijn ‘baas’, maar ik had ook nog mijn eigen programma van De Raad. Sommige mensen waren zo moe na afloop van het feest dat ze s`nachts bleven slapen in het huis van Bob. Sommige van deze ‘sleutelfiguren’ waren dan mijn doelwit. Hier liep werkelijk van alles wat rond. De Amerikaanse Senator Alan Cranston bijvoorbeeld, gouverneurs, leden van het congres, filmsterren, politici, beroemdheden, tv persoonlijkheden, zelfs buitenlandse ambassadeurs waren zo nu en dan ook van de partij.

Mensen uit het leger van diverse eenheden, iedereen die iets voor Bob kon betekenen was uitgenodigd, iedereen die een bijdrage kon leveren voor de goede zaak van De Raad. Ronald Reagan was ook wel eens aanwezig op deze party`s. Zijn vrouw Nancy, trouwens ook. Als het feest was afgelopen moest ik soms bij Bob op schoot komen zitten, om hem zijn favoriete zoetigheid te voeren. Hij grapte dan altijd, dat ik hem moest voeren, omdat hij ook altijd goed voor mij zorgde. Hij zei dan: ”Als je lief bent, mag je straks ook wat snoepen”, maar hij at zelf altijd de snoep op, en stopte mij iets heel anders in mijn mond..

Bob wilde altijd (zoals geprogrammeerd) dat ik zijn horloge afdeed, hetgeen mijn lacherige alter activeerde. Hij lachte zich een deuk met mij, als ik zo was, maar hij wilde toch nooit dat lachebekje mee naar bed hebben, dan activeerde hij weer eerst de seksslavin in mij. Bob zei altijd dat ik alles de eerste keer voorzichtig moest doen, want er komt nooit een tweede keer. (als je herinnering geblokkeerd is, klopt dit wel) op dat moment gaf hij me dan een enorme stroomstoot met een taser die altijd uit het niets kwam, waardoor ik overstapte op een ander alter.

Dat ding deed verdomd veel pijn. Bob vroeg dan lachend of ik soms door een mug gebeten was. In bed werd ik geacht gepassioneerd te zijn en beslist niet te lachen . Hij zei dan : ”Laat me jouw staartveren eens zien,” waarop ik dan mijn broekje uitdeed en me omdraaide, waarop hij mij bij beide heupen pakte en er een ‘stempel van goedkeuring’ op zette door met zijn hand op mijn billen te kletsen. Bob kletste graag op mijn billen, hij sloeg nooit hard, het waren speelse onnozele tikjes, die wel een actief seksprogramma activeerden. Hij zag me ook graag in kanten lingerie, dus voldeed ik aan mijn programma. Hij had een butler die hem drankjes bracht en alle andere dingen waar hij om vroeg. Bob snurkte vaak als hij eenmaal in vaste slaap was.

Ik werd gewoonlijk pas de volgende ochtend weggeleid, gewoonlijk zelfs nog voordat Bob wakker werd. De butler, of iemand anders kwamen me dan wakker maken en brachten me naar een wachtende limousine. Soms vloog ik dan per vliegtuig naar huis, maar werd eigenlijk toch vaker per helikopter terug gebracht. Eindeloze liedjes die mijn geest aanstuurden, als gezongen commando’s, speelden er van tijd tot tijd door mijn hoofd. Als ik naar het Palm Springs gebied genomen werd, dan kwam er vaak het liedje:”A Horse With No Name’ # In the desert you can’t remember your name” in mijn geest op (# in de woestijn kun je jezelf je naam niet herinneren) het was de bedoeling dat die liedjes mij alles lieten vergeten, en dat deden ze ook.. Totdat….. ik het me allemaal weer begon te herinneren…!

Pornografie, hoe men dat in Hollywood doet..
Op zekere dag was ik geprogrammeerd om ’s avonds laat het huis op Woodland Hills te verlaten en een blokje om te lopen naar Royar Street, waar ik door een zwarte sedan werd opgepikt, die mij naar de Universal Studios bracht, om voor Bob te gaan werken in de productie van pornofilms. De sedan reed door een ijzeren poort, waar de chauffeur uitstapte om zich bij de beveiliging aan te melden, zodat we een pasje kregen met toestemming om verder door te rijden. Daarna zette de chauffeur mij af bij een erg eenvoudig uitziend gebouw met alleen maar een deur, die ik via een houten trapje van slechts een paar treden bereikte.

Bob was er vaak zelf bij en keek toe, terwijl pornografische film werden gefilmd. Dat gebeurde meestal ’s avonds laat, omdat ze dan ‘meer vrijheid’ hadden, zoals Bob dat omschreef. De mannen in de opnamestudio waren gekleed in eenvoudige T-shirts en spijkerbroeken, en ze voorzagen mij van allerlei sexy kleding om te dragen, en uit te doen, tijdens de opnames. Daarnaast was er ook een visagiste die zich uitsluitend met mijn make-up en haardracht bezighield. Op die avond gaf een man mij een houten en gouden hanger, die als een kraag om mijn nek paste, waar een soort van hemdbroek aan bevestigd was van allemaal zwarte koorden, wat een doorkijk effect veroorzaakte.

Bob volgde mij de kleedkamer in, waar ik zwarte nylons aandeed met een jarretelgordel, zwarte schoenen met hoge hakken en daarna de doorschijnende hemdbroek. Deze was met een gordel om mijn middel bevestigd, maar eronder was ik volledig naakt, en je kon overal tussen de koorden doorkijken. Ik moest vaak zonnebankkuren nemen om een mooie gebruinde teint te hebben tijdens deze opnames en ook voor uitzending naar andere opdrachten waar ik werd geprostitueerd. Ik moest er dan goed op letten dat ik nergens ook maar een plekje had, wat niet mooi gebruind was. Mijn hele lichaam werd voor de opnames ingesmeerd met een dikke laag make-up, en dat jeukte verschrikkelijk onder die felle lampen.

De make-up op oliebasis was wat beter te verdragen, maar bleef niet zo goed zitten op de huid als de droge make-up. Ze gebruikten krultangen voor mijn haren, en terwijl ze bezig waren om mij, in de door hen gewenste verschijning, om te toveren, door mijn haren, nagels, teennagels, kostuum enz. aan hun wensen aan te passen, liet ik met me doen als een pop in een poppenhuis. Tenslotte werden er dan nog sieraden aangebracht, waarbij het wel voorkwam dat er zelfs glimmende namaak edelstenen op mijn lichaam geplakt werden met een druppeltje speciale lijm. Soms zelfs over mijn hele lichaam voor bepaalde fotoshoots.

De kostuums waren altijd verschillend, uniek en origineel. Bob wilde dat ik eruit zag als Dorothy Lamour, maar ik wist helemaal niet eens wie zij was. Hij praatte veel over oude actrices waar ik nog nooit van gehoord had. Er stonden overal belichtingslampen, en in de hal en achter de coulissen stonden lage rekken met kledingstukken. Bob had iets met veren in pornofilms, grote vogelveren, en dus werd er een of andere act uitgewerkt compleet met een dansje en een liedje, waarbij een man me assisteerde in een pornografische productie. Bob noemde dit porno voor de ‘fijnproevers’ en niet voor het lage allooi waar hij geen respect voor had.

Bob probeerde pornografie tot een kunstvorm te verheffen en hij legde er werkelijk zijn hele ziel en zaligheid in, totdat we klaar waren met filmen. Tegen die tijd was hij zo opgewonden geraakt dat hij zich niet langer inhouden kon. Op die momenten had hij erg veel zin in mij. Een persoon in het bijzonder was daar om mij ‘voor te bereiden’ voor mijn slaafse houding tijdens het filmen van de pornofilms. Aan alles werd gedacht. Dit was filmen op de manier zoals ze dat in Hollywood doen met alle glitter, diamanten, flair, speciale kleding, decors en belichting. Meestal moest ik met een scène beginnen, waarin ik ook een liedje moest zingen, en Bob zorgde er dan voor, dat er een vooraf opgenomen band was die meedraaide, zodat ik niet zo hard hoefde te zingen, omdat ik ook nog op dat zelfde moment seks had.

De hele scène werd geregisseerd door weer een andere man, die de mannelijke pornoacteur en mij precies vertelde wat we doen moesten. De man van de decors luisterde naar de regisseur en sleepte de diverse decorstukken van hot naar haar, terwijl de cameramannen en de jongens van de belichting elkaar volgden als een verliefd koppeltje ganzen. Er werden veel verschillende thema’s gefilmd, op heel veel verschillende avonden. Op zekere avond toonde Bob wat van zijn pornofilms aan Hugh Hefner in een achterkamer, op een van zijn feesten. Ik was ook in die kamer, maar Bob deed alsof ik niet bestond, alsof ik er niet was. Ik zat er toch echt vlak bij. De robot werd over het hoofd gezien.

Toeren met de USO-service-organisatie
In mijn late tienerjaren en toen ik begin 20 was, werd ik op vliegdekschepen geplaatst van de Amerikaanse marine, als Bob een show verzorgde op een van die gigantische schepen in het kader van de USO, om de jongens te vermaken. Ik had diverse alters die ‘goed’ getraind waren op zingen en dansen, en nog andere alters die perfect en professioneel getraind waren voor dansen en strippen. Meestal werden Bob en ik naar een legerbasis gevlogen per vliegtuig en vandaar per helikopter aan boord gebracht van het vliegdekschip.

Met Bob Hope op tournee was een gebeuren met grote showbands, veel muziek en lichtshows, en altijd de rode en witte en blauwe baniers met de kleuren uit de Amerikaanse vlag. De zeelui stonden rijendik om onze show te zien. Als de media daarbij aanwezig waren, was het altijd Bob die de regie had. Hij bepaalde wat er wel of niet gefilmd mocht worden, en hij vertelde de media ook wanneer het tijd was om weer te vertrekken. Op zekere dag kwam ik op het podium voor mijn optreden, en het werd gefilmd door de media, maar ik herinner me nog de kwaadheid van Bob en de felle discussie die hij had met de cameramensen om die opname ongedaan te maken.

Hij kon erg overtuigend zijn als hij zijn geduld verloor en dit was zo`n gelegenheid. Hij dreigde ermee de camera`s ter plekke te vernielen als hij die film niet kreeg. Ze gaven hem de film. Bob had volledige controle over wat het grote publiek wel en wat het niet mocht zien. De shows vonden gewoonlijk plaats op het buitendek. Ook hier was sprake van een zekere mate van controle over de zeelui. Bob wist ze met bepaalde teksten tot emoties te bewegen die ze van zichzelf niet kenden. Bob wist hoe hij ze kon laten lachen, maar hij kon ze ook laten huilen als kleine kinderen. Ik heb De Raad bij herhaling over onze militaire troepen horen zeggen, dat ze zo ongelooflijk stom waren, en dat ze zich zo eenvoudig lieten sturen. Altijd.

Wanneer De Raad er de opdracht voor gaf, en precies naar de plek die door De Raad aangegeven werd. Bij de shows waar ik bij aanwezig geweest ben, kwamen meestal eerst de liedjes, dan Bob`s grappen, dan weer een liedje en een dansje enz. Ik deed ook eens een semi-srtiptease, waarbij ik niet kompleet naakt ging ‘voor de jongens’. Om nog enigszins de schijn hoog te houden, stripte ik tot op een minuscuul klein broekje en mijn bh. Ik deed dan wel schoenen, nylons en jarretelgordel uit.

Ik was opgedragen die te dragen om de illusie te wekken dat ik alles uitdeed. Na de show werd ik vaak naar het kapiteinsverblijf gebracht om deze nog wat meer te entertainen in de privacy van zijn verblijf. Deze officieren hadden een aangekweekte houding die er met jarenlange onderscheidingen bestaande uit medailles en balkjes in gegoten was. Geëerd door de staat voor hun onbaatzuchtig gedrag en heldhaftig gedrag, en dat alles “Om mijn land te dienen.” De Raad dropte regelmatig boodschappen via mij bij diverse van deze Marine Officieren, en het leek mij dat sommigen zich er totaal niet eens bewust van waren dat ze in ‘het aas’ hapten.

Ik wist nooit precies de locatie te zeggen van waar ik me bevond, ik werd niet verondersteld dat te weten, dus werd mij dat nooit verteld. We gingen met die show naar de marine, de landmacht en de luchtmacht, maar toch het meeste naar de marine, en in het bijzonder naar de schepen midden op zee. Bob nam mij mee naar een bijzondere opnamestudio in Zuid- Californië om de nummers van te voren op te nemen, die ik zou zingen als ik moest optreden voor ‘de troepen’. In de opnamestudio werd de muziek waar ik op moest zingen, in de koptelefoons die ik droeg afgespeeld zodat ik beter de melodie vast hield.

Ik vond dat zingen leuk, en de speciale apparatuur in de studio kon iedereen zijn stem mooi laten klinken. Bob wilde dat ik zacht, hoog, hijgerig en sexy zong. Als ik een liedje zong voor de troepen, speelde de band mijn stem op de muziek, want het was vrijwel onmogelijk om tegelijkertijd te dansen, te zingen en ook nog een goed geluid te produceren op een open dek waar het vaak ook nog hard waaide. Op deze manier kon ik al mijn energie in het dansen stoppen en hoefde ik mij geen zorgen te maken over de kwaliteit van het gezongene. Je kunt je nu misschien mijn verbazing wel voorstellen, toen ik begon te helen en tot de ontdekking kwam dat ik zonder problemen een spagaat kon doen. Ik was mij bij bewustzijn nooit bewust geweest van het feit dat ik dat kon…!

Ik vond de lampen die gebruikt werden voor de belichting pijnlijk verblindend aan mijn ogen, maar Bob leerde mij niet in de lampen te kijken, maar ertussen zo dat ik er minder last van zou hebben. Ze verpakten me wel eens in een Amerikaanse vlag, als ik het podium op moest om de troepen te entertainen. Daaronder droeg ik een rood-wit-blauw niemendalletje wat men een bikini noemde, en rode pumps. Twee soldaten in groen uniform tilden mij op. Een bij mijn enkels, en de ander bij mijn schouders, en draaiden mij dan langzaam rond waarbij de vlag langzaam zijn inhoud onthulde aan de schreeuwende, joelende en fluitende manschappen.

Alles voor de ‘jongens’..
Bob had de microfoon en vertelde grappen, maar stopte op het moment dat ze begonnen mij rond te draaien. Er klonk tromgeroffel terwijl ik rondgedraaid werd. Op het moment dat ik helemaal uit de vlag werd gerold, werd ik door de soldaten neergezet en meteen begon dan het instrumentale nummer ‘The Stripper’ en danste ik sensueel in het rond terwijl de bemanning uit hun dak ging. Voor andere optredens had ik soms veren op m`n kont, die in de hoogte over mijn rug uitgespreid waren. De kostuums waren steeds verschillend. Ik rolde over de grond, deed een spagaat en deed mijn benen uit elkaar, net zo vaak als dat bevolen werd. Alles ‘voor de jongens’.

Soms zong ik, soms danste ik alleen, en soms bij wat beslotener gezelschap stripte ik tot op de kale huid. Dan had je nog de gelegenheden waarbij ik alleen maar een beetje sensueel hoefde te zijn en wat op de muziek te bewegen voor het persoonlijk genoegen van Bob Hope. Dit was vaak pas erg laat op de avond. Na de show kwam er dan een man met een elektronisch prik of stootwapen, en ik ging compleet van de sokken en klapte tegen de grond, of hij ving me op in zijn armen. Hij legde mij dan weg totdat het tijd was om te gaan. De fysieke sensatie die ik daarbij voelde was er een van een schok van extreem hoge voltage die even een witheet gevoel gaf en daarna voelde ik me koud, erg koud. Dit was de reactie op de elektroshock.

De man die mij de schokken toediende, was dezelfde die ook mijn programmering deed. Voordat hij me elektrisch schokte, en meteen daarna zei hij altijd:”Jij bent vet en lelijk, en geen enkele man kan zich ooit tot jou aangetrokken voelen.” Precies zoals ingeprent geloofde ik dat ik vet en lelijk was, en ik zou nog niet op het idee gekomen zijn dat ik mooi genoeg was om op het podium een hele horde mariniers het hoofd op hol te brengen. Dat was zelfs nog erg moeilijk te geloven toen ik mij begon te herinneren dat dit toch echt had plaatsgevonden. De elektroschokken (het zogenaamde zappen) werden altijd toegebracht op het voorhoofd, de schedelbasis, mijn rug of dijen.

Om de een of andere reden moest Bob deze keer toevallig lachen toen ik gezapped werd. Hij had daar een mannetje voor, zoals voor alles. Hij zelf, zapte alleen als er echt geen mannetje voorhanden was. Ik was er vaak slecht aan toe als we weer terug gingen in de helikopter. Op de vragende blikken van de mariniers zei Bob dan steevast lachend: ”Och maak je maar geen zorgen, kinderen zouden niet zoveel moeten drinken, het gaat wel over.” De waarheid was dat ik onder mind-control niet mocht drinken, nog geen water! Mijn fysieke toestand was enkel en alleen te wijten aan de nawerking van de elektroshock die diende om mijn geheugen te wissen.

Bij een show voor de landmacht, droeg Bob een landmachtuniform net zoals de gewone soldaten en maakte op het podium grapjes over zijn uniform en dat hij nu ook een van ‘de jongens’ was. Ze smulden ervan en juichten. Bob kon op het podium eigenlijk zo goed als alles zeggen wat hij wilde, ze lachten alsof ze ook geprogrammeerd waren, altijd. Dan kondigde hij mij aan en als ik dan op het podium kwam dan zei hij: ”Nu moet je die kleine eens met haar staartveren zien schudden!” Ik kwam dan op met een kleine bikini aan en grote veren, die aan de achterkant op mijn rug met een speciale beugel geklemd zaten.

Ik moest dan een dansje doen waarbij ik paarse veren in mijn handen over mijn borsten drapeerde, en dan moest ik me omdraaien en met die zelfde veren mijn billen bedekken. Op het hoogtepunt van mijn act moest ik dan al mijn veren uitdelen aan ‘de jongens’ en bij de laatste veer moest ik mijn rug naar hen toedraaien, mijn billen naar achteren steken, met de benen zover mogelijk gespreid en een veer tussen mijn benen houdend, moest ik me dan omdraaien en zeggen: ”Sorry jongens, maar ik moet toch iets bewaren om warm te blijven.”

Ik had het gevoel dat ik erg veel tijd had doorgebracht op legerbasissen in de Verenigde Staten op het ene moment of op het andere moment. Dat was best wel zo nu en dan vanwege de shows voor “de jongens,”maar er waren veel meer keren geweest, dat ik naar een legerbasis werd gebracht voor verdere conditionering en programmering. De programmeringen op deze basissen stonden gelijk aan martelen. Ik werd daarbij soms ondersteboven opgehangen in tanks met water of gassen, er waren ook stoelen met rechte rugleuningen en armsteunen met leren riemen die erg strak om mijn voorhoofd, mijn polsen en enkels getrokken werden.

Ze gebruikten ook elektroshock, licht en geluidsapparatuur, in combinatie met slaap en voedsel onthouding. Ik werd aan heel veel high tech apparaten en machines verbonden en blootgesteld. Ik had geen idee waar deze apparaten en machines allemaal toe dienden, of wat ze met me deden, net zo min alsdat ik ooit begrepen heb waarom ik keer op keer gemarteld werd met deze machines door deze mannen.

x

Voor het deel 12 uit het boek klik je

HIER

‘Mind Control’

– ‘Thanks for the memories’ –

* * *