Brice Taylor: Thanks for the Memories (deel 6)

Voor de vorige delen van deze serie:
voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER en deel 4 HIER.

x

(deel 5 vind je HIER)

x

Het vertaalde boek van Brice Taylor of:

x

Mind Control: Thanks for the Memoriers (6)
x

Veel gebruikte Mind Control-thema’s en -gebaren..

2015 © WantToKnow.nl/.be

x

Een heel sterk traumatiserend gebaar dat veelvuldig gebruikt wordt door iedereen die van het mind-control programma op de hoogte is, en er gebruik van maakt. En dat ‘andere gebaar’ dat Brice Taylor op een wonderlijke manier in leven hield. Handsignalen komen het vaakst voor als vorm om dwangmatige, volledige controle over het slachtoffer bij ritueel misbruik en Mind Control uit te voeren.

Er was zelfs een apart handsignalenprogramma dat mij geleerd werd toen ik nog heel erg klein was. Dat was o.a. met een liedje dat werd gezongen op de maat van Vader Jacob, maar met een andere tekst en bijpassende handsignalen.

Het liedje in het Amerikaans gaat als volgt en is getiteld: ‘Waar is de wijsvinger?’ Dit algemeen bekende liedje, werd gespeeld met kinderen door te zingen:
”Waar is de wijsvinger? Waar is de wijsvinger?” en dan stak je de wijsvinger in de lucht en zong: ”Hier ben ik, hier ben ik, hoe maakt u het vandaag meneer? Heel goed, dank je, ren weg, ren weg…….”. En dan deed je je handen achter je rug…………

Maar mij werd een andere versie geleerd.
“Waar is de wijsvinger, de vinger die tot zwijgen brengt?” met de wijsvinger op de lippen ‘zwijgen’ tot uitdrukking brengend en onder mind-control betekende dit volledig stilzwijgen. “Waar is de middelvinger?” Met een dikke naald in mijn middelvinger, waar ik net mee gestoken was, net voordat ik moest zingen: ”Weggelopen, weg gehold” en “Waar is de kleine pink?” Daarbij de pink tonend en zingend: ”Het kleine ding kan niet weglopen”. En dan “Waar is het kleine duimpje?” En terwijl ik daarbij hard op mijn hoofd gebeukt werd, moest ik zingen: ”Jij kunt niet weg lopen”.

De Tovenaar van Oz..
In aanvulling op de vele traumatische martelingen binnen de kerk en in school, versterkte mijn vader mijn programmering nog door gebruik te maken van sprookjes, zoals verschillende Disney thema’s en het verhaal van de Tovenaar van Oz. Deze Tovenaar van Oz was jaarlijks terugkerende verplichte kost, en bij andere gelegenheden vlochten mijn programmeurs andere programma’s en hypnotische opdrachten in mijn geest op bijzonder creatieve wijze, die de getoonde filmthema’s in staat stelden om op afstand te laten werken, dit alles, enkel en alleen om complete controle over mij te houden.

Het was zelfs zo, dat ik bij mijn volle bewustzijn geen enkel idee had, van wat mijn onderbewustzijn geprogrammeerd was te vergeten. Het gebruik van mijn fantasie, gebruikt om vergetelheid te creëren en om alles waar ik aan deel had genomen door de versnipperaar te halen, was extreem effectief, vrijwel onmogelijk te doorbreken. Soms, als ik in het midden van de nacht naar de Tovenaar van Oz gekeken had, mishandelde mijn vader me om mij volledig in verwarring te brengen, zodoende een geestestoestand creërend, die ‘perfect’ was voor programmering.

In deze staat van ontreddering vertelde hij mij dat er ‘achter de regenboog’ een brug was naar ‘de andere wereld’ en dat ik over de ‘regenboogbrug’ zomaar die andere wereld in kon wandelen, en dat het een wereld was, volledig gescheiden van mijn alledaagse leven. Hij leerde me dat alles wat er ‘achter de regenboog’ gebeurde, aan zou voelen alsof het niet echt was, als in een droom. Na ‘dingen’ te hebben ondergaan, waarvan ik geacht werd deze weer te vergeten, werd ik getraind op het woord:’THUIS’.

Het begon met het liedje: ‘Er is geen beter plekje dan THUIS’, dat in verband gebracht werd met thuis lekker onder de warme dekentjes in mijn eigen bedje, heerlijk in dromenland, na een nacht van kinderpornografie en/of -prostitutie. In latere jaren zouden mijn vader, moeder of anderen deze woorden gebruiken nadat ik gebruikt was in Washington D.C in het Witte Huis of andere locaties, waar ik naartoe gebracht werd onder programmering. Jarenlang werkten deze woorden, om mij terug te brengen in de wereld van alledag en volledig te vergeten wat er gebeurd was, waar ik geweest was, met wie en wat er was voorgevallen.

SLAAAAAP!
Mijn instructies waren duidelijk: ”Slaap! En wordt THUIS wakker in je eigen bedje, met het land Van Oz zooooooo ver weg. Die plaats voelde als een sprookje, dat heb je slechts verzonnen, dat was alleen een droom… en is nu heeeel ver weg”. Ik was nu ‘aan de andere kant van de regenboog’ en was geconditioneerd te geloven dat die ervaringen nooit waren voorgevallen, dat het slechts een droom was. Alweer vele jaren later, toen ik al in mijn tienerjaren was, hoefden mijn vader of moeder alleen nog maar te zeggen: ”Je mag de hele terugweg slapen, tot we THUIS zijn”. En dan kreeg ik meteen een ‘acute aanval’ van geheugenverlies.

Als mijn onderbewustzijn soms dreigde geheimen ‘los te laten’, was ik geprogrammeerd door mijn vader om ‘wakker te worden’ en chocoladekoekjes te eten. En zo kon het gebeuren, dat ik gedurende circa 40 jaar lang (zoals dit enorm krachtige programma me voorschreef) zomaar wakker werd uit een diepe slaap, waarin herinneringen uit deze geheime wereld naar buiten druppelden. Terwijl ik eerst het Theta- en daarna het Delta-golflengte-slaappatroon binnenging in mijn onderbewustzijn. Mijn programmering volgende, kwam ik overeind en ging de keuken in om chocoladekoekjes te eten, om mezelf te ‘herinneren’ het te vergeten…

The Yellow Brick Road
Een ander liedje uit de Tovenaar van Oz, dat werd gebruikt tijdens programmeringen, was het liedje van de nikkelen man die zong: ”Als ik toch eens hersenen had”. Tijdens zo`n programmeringssessie werd me door een man ingefluisterd: ”Het is stukken veiliger om geen hersenen te hebben, het is makkelijker geen hersenen te hebben; je hoeft alleen maar op de pad te blijven en de weg met de gele stenen te volgen. Dan zul je niet bang zijn zoals de laffe leeuw en mag je jouw hart houden, dat je nodig hebt om op de gele stenen weg te komen, die je naar het land brengt van goud en glitter, goud en glitter, goud en glitter. Volg de weg met de gele stenen naar een plaats achter de regenboog, heel erg hoog in de wolken”..
In mijn trance drong dit liedje diep door in mijn onderbewustzijn en zou daar post vatten als een hele trouwe, maar ook even zo valse waakhond, die mij er op elk moment van weerhield om onderdrukte herinneringen te laten ‘ontsnappen’.

Alice in Wonderland..
Dit sprookje werd gebruikt om tijdsbesef bij me te programmeren. Mijn programmeurs zeiden dan: ”Kijk naar het konijn dat zegt: ”kijk de klok, kijk de klok, kijk de klok en voel hoe je ogen slaperig worden en zo moe dat je het niet langer volhoudt om te kijken naar de klok, kijk de klok, kijk de klok, maar je weet dat de klok altijd daar is, hij tikt steeds verder en houdt de tijd precies bij. Hij weet hoe laat het is zodat jij je nooit zorgen over de tijd hoeft te maken, want de klok houdt precies de tijd bij, en nu bij het getal drie wil ik dat je wakker wordt ………een, twee…..drie”.  Dan knipte deze programmeur met z`n vingers en zei: “En wakker worden… goed zooooo, grote meid.”

The Yellow Brick Road..
Er waren nog vele andere programma’s die sprookjes en Disney-thema’s als uitgangspunt hadden. Meerdere overlevenden van soortgelijke programma’s van over de hele wereld hebben verslag gedaan van deze steeds weer terug kerende thema’s. Vele beroemdheden zeggen zelf ‘de weg van de gele stenen’ te zijn gegaan en vertellen in interviews zelfs, dat de weg naar succes altijd loopt via ‘The Yellow Brick Road’. Het lijkt er heel erg veel op, dat er niemand zonder Mind Control (de weg van de gele stenen te volgen) op een ‘begeerde’ plek in onze samenleving terecht kan komen..!

Dit lijkt ook te gelden voor artiesten als Halle Berry, Janet en Michael Jackson, Elvis Presley, Britney Spears, Silvester Stallone, Justin Timberlake, Johny Depp, Angelina Jolie, Jennifer Lopez, Tom Cruise en ga zo nog maar even door. Dit was slechts een handjevol voorbeelden van een werkelijk EINDeloze lijst van filmsterren en artiesten. En er is vrijwel geen enkele bekende naam van de laatste 20 jaar, en ver daarvoor, denk bijvoorbeeld aan de Beatles, die op die lijst ontbreekt.

Maar zo’n lijst is er ook van lieden die onze aardbol in ‘bedwang’ en onder controle houden en dat ‘regeren’ noemen. Alle presidenten (ook de Nederlandse minister-presidenten!) worden eerst naar ‘een Tavistock-opleiding’ gestuurd, voordat ze überhaupt aan verkiezingen MÓGEN deelnemen. En het gaat maar door, ook op tv, wereldberoemde presentatoren zoals Dr. Phil en Oprah Winfrey zijn twee van de mensen die de opleiding ‘met lof’ hebben afgesloten. Dit kankergezwel zit in onze hele samenleving. Overal en wereldwijd..!

Disneyland en Walt Disney zelf..
Toen ik 5 jaar oud was, namen mijn vader en moeder me mee naar het pas geopende Disneyland in Anaheim – Californië. Terwijl we door de hoofdstraat wandelden, liepen we ‘zomaar’ tegen Walt Disney in hoogsteigen persoon aan..! En mijn vader deed eerbiedig een stapje terug, terwijl die enorme reus, Walt Disney zelf, nogal groot was, voor kinderogen helemaal, voorover boog en mij een hand gaf. Hij zei dat als ik hem zou schrijven, hij me dan terug zou schrijven..! Daarna kan ik me in mijn bewustzijn niet meer herinneren, wat er daarna gebeurde..

Ergens in mijn achterhoofd, kon ik me later herinneren, is het beeld dat Walt Disney mijn vader met veelzeggende ogen aankeek en dingen zei waar ik niets van begreep. Mijn vader leidde mijn moeder weg van ons en ik werd alleen gelaten met Walt Disney. Mijn ouders zeiden zelfs geen gedag of zoiets, ze lieten me gewoon achter en gingen weg.

Ik was doodsbang en verward omdat mijn ouders zojuist plotseling verdwenen waren. Walt Disney nam me mee naar een of ander kantoorgebouw, beurde me op een glastafel en vertelde me dat hij mijn echte vader was. Hij zei dat de ‘Mickey Mouse Club’ mijn echte familie was, waar ik werkelijk thuishoorde..

Iedereen bleef me maar vertellen dat ik tot een andere familie behoorde, maar niet bij mijn ouders en ik begreep er helemaal niets meer van. Het was allemaal erg verwarrend, maar Walt Disney leek wel aardig, maar ik bleef niet erg lang bij hem, hij riep een andere man binnen en die nam me bij de hand en voerde me weg. Dit was een heel erg slechte man en hij maakte me echt bang.

Die bracht me in een kamer, waar ik een viewmaster kreeg om in te kijken. Hij liet me foto`s zien van dingen die zo eng waren, dat ik er andere persoonlijkheden uit mijn innerste bij moest gaan halen om ernaar te komen kijken. Het was veel te gruwelijk voor een klein meisje om te zien. Dode dingen, open gescheurde lichamen, gevilde dode katten met hun oogbollen eruit hangend en hun staart afgeknipt, verminkte mensen enz. We hadden thuis diezelfde kijkdoos, maar in die van mij zaten afbeeldingen uit tekenfilmpjes. Bij deze gelegenheid kwamen verschillende van mijn persoonlijkheden even een kijkje nemen.

Toen werd ik meegenomen in allerlei heel enge attracties in de Alice in Wonderland rit, stak de man naast mij, me met naalden in mijn zij en benen en zei hij: ”Dit is niet echt hoor, ik steek de naald niet echt in je been. Jij bent net als Alice. Jij hebt ook van de toverpaddestoel gegeten en voelt je nu een beetje raar, dit is niet echt”.

Hij bleef maar lachen en deed net alsof dit allemaal fantastisch was en voor de lol, maar het was huiveringwekkend angstaanjagend en bracht me volledig van de kaart, en ik snapte maar niet waarom hij mij zoveel pijn deed. Hersendelen splitsten zich op, terwijl zij het misbruik verduurden en ik duwde deze ervaring ver weg in mijn onderbewustzijn, zoals mijn programmering mij ingaf.

Toen nam diezelfde man me mee in ‘Mr. Toad’s Wild Ride’ en misbruikte mij seksueel, door mijn broekje uit te doen en mij op en neer te duwen op zijn penis, terwijl we in een karretje door het donker raceten in deze afgeschermde omgeving. Gedurende vele jaren die volgden zou ik nog op dezelfde wijze worden gemarteld in deze ‘attractie’ op Mr. Toad’s Ride in.. Disneyland. Ik werd geïnstrueerd om me extra sexy te gedragen en wild en helemaal gek, met de bedoeling ‘meegaand’ te zijn en dan niet gepijnigd te worden.

En als ik het allemaal goed deed en vooral op commando deed wat er verwacht werd, dan werd ik na afloop niet mishandeld. Als we dan buiten kwamen, terug in het volle licht na de verduisterde rit, was het afgelopen en mocht ik terug naar mama. Als ik het niet goed gedaan had, moest alles nog een keer opnieuw, net zo lang totdat het wel goed was. Ze mishandelden me altijd verschrikkelijk als ik een ‘foutje’ maakte, maar ik deed echt mijn uiterste best om alles goed te doen.

Zo leek het alsof er geen einde kwam aan de bezoekjes aan Disneyland, maar aan het einde van elke lange dag, kreeg ik een mooie grote luchtballon waar ik de hele terugreis naar huis naar keek terwijl ik languit op mijn rug op de achterbank van de auto lag. Ik was doodop, kapot, en helemaal buiten mezelf, gedurende die ritten terug naar huis in Woodland Hills, maar ik keek alleen maar eindeloos in trance naar mijn ‘Mickey Mouse’-ballon, totdat mijn ogen uiteindelijk vanzelf dicht vielen.

We gingen elk jaar naar Disneyland of Disneyworld, vaak als verjaardagsuitje.
Bij een zo’n uitstapje naar Disneyworld was er een man in een net pak, die me escorteerde naar het begin van de wachtende rij mensen bij de ‘Sneeuwwitje-tocht’. Terwijl hij me aan boord van de boot bracht liet hij even snel een soort van legitimatie zien aan het personeel en legde uit dat hij speciale toestemming had om zijn bijzondere gaste voorrang te verlenen op deze tocht.

Vervolgens zaten we in de boot en voeren door de vaargeulen terwijl hij me op de verschillende sprookjesthema’ss wees en er de bijbehorende sprookjes bij vertelde. Als we langs een sprookje kwamen, stak hij soms naalden in mijn dijen na het beëindigen van een zin uit zijn verhaal. Alle klassieke sprookjes kwamen voorbij; van de ‘Drie Biggetjes en de Boze Wolf’ wist hij te vertellen dat de Grote Boze Wolf me altijd wist te vinden en me zou pakken, en dat de wolf mijn huis zomaar omver zou blazen ook al was het van de stevigste stenen en het beste cement.

De Boze Wolf..
Hij vertelde me dat mijn ouders mij ook niet voor de wolf konden beschermen, omdat de wolf, groot, sterk en erg vals was. Ik kan het liedje van de Boze wolf nog in gedachte horen. De man bleef me maar steken met de naald en het deed pijn. Ik bleef naar zijn hand kijken met de naald om te proberen de pijn op te vangen en hij vertelde ondertussen enge verhalen. Ik wist niet wat ik moest doen, want ik kon nergens heen, ik zat letterlijk en figuurlijk in de boot en ik kon er niet vanaf.

Toen plotseling begon hij me te wurgen, bijna tot stikken toe, voor in de boot, terwijl hij maar bleef praten en mij sprookjes vertelde, alsof er helemaal niets aan de hand was, en ik ging ondertussen bijna dood van angst en zuurstofgebrek. Weer later, in het donker van de nacht, nam een man in een net pak mij mee naar de Matterhorn en zette de achtbaan stil bij de waterval waar hij me vertelde dat alles wat er gebeurd was door het water weggespoeld werd en voor altijd wegdreef met de stroming.

Toen zette hij me uit het karretje, en ik moest hoog boven op een rots gaan staan, binnen in de Matterhorn, hij liet me daar helemaal alleen in het donker staan. Ik was doodsbang en hondsmoe, maar hij zei dat hij mij daar alleen achter liet, omdat ik het niet goed gedaan had en omdat ik niet goed genoeg naar hem luisterde. Ik was zo bang in het donker van die omgeving van natte vochtige lucht, natte gladde rotsen, waar ook nog een geluid klonk als van hele harde stormwind.

Toen zette hij de achtbaan in beweging en zag ik de lege karretjes aan mij voorbij flitsen. Maar het werd nog veel enger, toen de hele boel enige tijd later plotseling tot stilstand kwam, en er over dit hele scenario plotseling een doodse stil viel. Koud en moe, doodsbang in het pikkedonker werd ik moederziel alleen gelaten voor een periode die, in mijn kindse begrippen, eeuwig duurde. Toen de man mij later weer kwam halen, vroeg hij of ik er nu klaar voor was om deze keer wel alles goed te doen.

Toen zei hij allerlei dingen die ik me niet kan herinneren, terwijl hij me kreupel en drijfnat aan mijn moeder gaf. Mijn moeder huilde, mijn vader glimlachte, en de man in het pak zei: ”Het is achter de rug, ze is nu klaar voor het volgende niveau”. Mijn vader droeg me uit Disneyland, maar stopte nog even een Mickey Mouse-ballon voor me te kopen, zodat ik er naar kon kijken, en om, zoals hij zei: “Je aan de leuke tijd die je gehad hebt te herinneren”. Disneyland was nooit echt leuk; het was altijd horror, pijn en marteling.

It’s a small world after all..
Op weer een andere avond in Disneyland klom ik de trappen op naar het Swiss Family Robinson Boomhuis. Eenmaal binnen in een van de kamers, greep een man me, sloeg me ontzettend hard in m`n gezicht en zei: ”Jouw moeder is niet jouw echte moeder, jouw vader is niet jouw echte vader, Jij bent uit beter hout gesneden, jij bent zelfs zo bijzonder dat Walt Disney jou wel voor zichzelf zou willen houden. Onthoudt dus wat ik je verteld heb, wie je echte ouders zijn”.

Toen hij klaar was met me, klom ik weer naar beneden uit het boomhuis en ik jankte hysterisch bij elke stap naar beneden. Mijn moeder stond beneden op me te wachten en nam me mee naar de snackstand en probeerde me te kalmeren. De attractie ‘It’s a small World’ (het is een kleine wereld) werd met opzet gebruikt, om een droomwerkelijkheid te creëren in mijn onderbewustzijn, waardoor ik dacht, dat ik in werkelijkheid in een attractie zat in Disneyland, als ik later naar vreemde landen werd vervoerd, om gebruikt te worden. De herinnering aan die verre reizen was -door mijn programmering..- van dien aard dat ik alleen een blijvende herinnering aan een bezoek aan Disneyland had.

De internationale telefoontentoonstelling
Op zekere dag namen mijn ouders me mee naar een Internationale telefoon tentoonstelling. Ik pakte veel van de verschillend gekleurde telefoons op en luisterde naar de verschillende talen, en mijn moeder bleef dicht bij mij, terwijl mijn vader even weg ging. Maar in werkelijkheid verstopte mijn vader zich achter de wand met al die telefoons en sprak door de wand alsof hij een boodschap verstuurde via de telefoon.

Aanvankelijk dacht ik echt dat het iemand anders was die met mij sprak door de telefoon, die vreemd genoeg mijn naam scheen te weten. Toen ik in de gaten kreeg dat het mijn vader was, wist ik wel beter als iets te laten merken, en speelde ik het spel mee. Al spoedig kwam er een man in een.. Disney-uniform en leidde me aan de arm mee zoals de figuren ook doen in de Tovenaar van Oz. Hij bracht me naar de hoofdgebouwen in de buurt van de hondenkennel.

Het was weer op een ander ‘uitstapje’ naar Disneyland, dat ik ’s avonds werd meegenomen in een attractie die de ‘Jungle Rit’ genoemd werd. Het was er erg donker en het viel me op dat er geen rij mensen stonden, toen mijn vader me door het gedeelte loodste waar normaal altijd mensen in de wachtrij stonden om met de rit mee te mogen. We waren alleen en ik was doodsbang, terwijl ik me trachtte voor te stellen wat er nu weer komen zou. Ik had al erg vroeg begrepen in mijn diepe onderbewustzijn, dat mijn ouders mij absoluut geen bescherming boden..

Maar dat mijn ouders juist -in tegendeel- de mensen waren, die mij naar de meest afschrikwekkende mensen, martelingen en plekken brachten. En ook deze avond vormde daarop geen uitzondering; ik werd naar het achterste deel van de boot gebracht waar uit de duisternis een man opdook in een zwart pak, die zei: ”Ik neem het hier vandaan wel over.” Mijn vader nam mijn moeder bij de arm en escorteerde haar als een wandelende robot naar de uitgang. Ik was bang.

“Laura!!”, riep de man plots luid. Laura was mijn ‘school’-persoonlijkheid, die was geprogrammeerd om mee te werken en behulpzaam te zijn. Hij zei: ”Laura, ik heb jouw hulp nodig, zodat vanavond alles gladjes verloopt”. “Ja Meneer”, antwoordde ik, nu volledig in de ‘Laura-modus’ geschakeld. “Ik wil dat je zeven keer rond draait, en ik zal dan een touw heel strak om je middel draaien, zo dat we jou vanavond niet kwijt kunnen raken”. Niet begrijpend, hoe ik in hemelsnaam verloren zou kunnen raken in deze grote boot, voldeed ik aan zijn verzoek terwijl hij het touw strak om mijn middel draaide.

Ik begon te draaien terwijl hij telde: ”Een, Twee, drie, vier, vijf, zes, en zeven, dat zal wel genoeg zijn voor ons truukje”. Ik had nog geen flauw idee wat dat ’truukje’ dan wel inhield, maar dat liet niet lang op zich wachten. “Kom hier maar even zitten” zei hij, terwijl hij me aan het touw meetrok als een hond aan zijn lijn. Voordat ik kon begrijpen wat er gebeurde, beurde hij me op en gooide me overboord in het donkere, ijskoude water.

Toen ik het water raakte, wist ik heel zeker dat de krokodillen, die ik eerder gezien had die dag tijdens de Jungle Tocht, me te pakken zouden krijgen en me levend zouden opeten in het donker. De boot voer weg en ik werd er achteraan gesleurd. Ik hield het touw vast, zodat ik met mijn gezicht naar voren kon kijken of ik ze zien kon. Mij herinnerend aan het thema van de ‘Tovenaar van Oz’, riep de man luidkeels: ”Leeuwen en tijgers en beren, o jeeeee”. Waarophij direct nóg een scène, dit keer uit Peter Pan, luidkeels begon te brullen.

Schimmen in mijn hoofd
Ik dacht dat ik dood ging van angst: ”Volgens mij zie ik een krokodil daar links van je, nee ik bedoel rechts, achter je, nu is hij achter je, hij zwemt nu recht naar je toe vanachter je, aan de andere linkerkant”. Doodsbang en in een poging om het allemaal te laten verdwijnen kneep ik mijn ogen zo stevig dicht als ik maar kon, en hield het touw vast om in leven te blijven. “Je bent een dapper klein meisje,” schreeuwde hij, “Net zoals je vader me zei dat je zou zijn. Jij weet wat het is om te overleven!”

Toen begon hij me binnen te halen, en tilde me op aan het touw, terwijl ik over de reling aan boord klauterde om zo snel mogelijk terug in de boot te komen. “Voor deze test ben je met vlag en wimpel geslaagd! Je vader zei al dat deze test voor jou niet veel voor zou stellen”. Ik voelde me verdoofd en m’n tanden klapperden van de kou; mijn jurkje was drijfnat en ook m’n schoenen, sokken en onderbroek. Ik had het steenkoud, maar mijn vader had het vaak gehad over ‘overleven’ en dat ik daar goed in was…

“Je zou kunnen vliegen zoals een feetje dat doet, door de lucht, midden in de nacht vastgemaakt aan dit touw zoals nu. Zal ik het maar laten zitten, zodat je vannacht met het feetje mee kunt vliegen, heel hoog in de lucht?” sprak de man. “Nee Meneer”, zei ik bedeesd, terwijl ik langs het touw naar de grond keek. Ik huiverde. Toen lachte hij onbedaarlijk hard, en zei: ”Weet je dat je met haar mee vliegt, elke keer als je haar ziet vliegen, dan vlieg je hoog, hoog, weg van alle dingen die je denkt hier te herinneren, maar niets van al die dingen is werkelijk gebeurd, het zijn slechts schimmen in je hoofd, weet je wat schimmen zijn?”
Ik schudde met mijn hoofd van ‘nee’.

“Schimmen zijn gedachten die je eet. Je hebt hier vanavond van al die fijne attracties mogen genieten en je hebt een hele boel plezier gehad, en nu is het bijna tijd voor je om naar huis te gaan. Weet je, zoals Mickey zelf zingt in het liedje: ”NU is het tijd om afscheid te nemen van al onze vriendjes. M.I.C.K.E.Y.M.O.U.S.E., je kent het liedje toch wel van de televisie? Het liedje dat je hoort als je naar de Mickey Mouse Club kijkt?” “Ja”, zei ik nu volledig in een ‘robot’-staat van programmering.

“Als je het Feetje ziet, en al het prachtige vuurwerk hier vanavond, dan zul je jezelf de goede dingen en alleen de goede dingen herinneren die hier vanavond gebeurd zijn. Al het goede zal in je bewustzijn vloeien net zoals het Feetje dat hoog in de lucht vliegt, zo zullen alle goede dingen ( die gebeurd zijn ) hoog bovenaan vliegen in je bewustzijn. Je hebt de fijnste dag gehad hier in Disneyland en je wilt zo snel mogelijk weer terugkomen voor nog veel meer plezier.”

Compleet in paniek kwam mijn moeder aangerend en sloeg haar armen beschermend om me heen, alsof ze me kwam redden. Ze sloeg iets donkers om me heen en zij en vader namen me mee van de boot af. Ze namen me mee naar een douchecabine, vlakbij de Jungleboot tocht. Ze loodste me daar naar binnen en nam niet de moeite om de deur dicht te doen, terwijl ze me afdroogde en droge kleren aantrok. Ik schaamde me dood, toen een mevrouw de deur opende om te kijken wat wij daar moesten en mijn moeder als smoesje vertelde:”Mijn dochter is in het water gevallen, en ik verschoon haar hier even.”

Ik vertrouw mezelf niet..
Het is niet zo moeilijk te begrijpen dat ik soms mezelf niet vertrouw. Zelfs nu nog als volwassene. Op zekere avond hadden mijn programmeurs besloten om het elfje/feetje dat rondvloog boven het park daadwerkelijk door mij te vervangen. De mannen in parkuniformen liepen achter het echte ‘elfje’ aan, dat in werkelijkheid een oudere dame was, en die geheel in elfjeskostuum gestoken klaar was om te gaan ‘vliegen’. De mannen zeiden haar dat ze aan de kant moest gaan staan, omdat ik die avond zou vliegen als Elfje.

Ik wist niet waar mijn vader en moeder gebleven waren en ik was bang en had het koud. De oude dame was behoorlijk boos dat ze ineens haar Elfjesrol moest afstaan aan mij. Ze zei dat ze haar werk wilde doen, maar de mannen zeiden dat ze het wat rustig aan moest doen en dat ze toch betaald zou worden. Toen leek het in mijn gevoel, ondanks dat ze toch nog steeds boos wegging, allemaal weer goed te zijn… De mannen kleedden mij in een wit feeënkostuum en gespten me vast in een soort van harnas.

Toen alles goed vast zat, vroeg de man of ik er klaar voor was. Hij liet me nog zien waar ik m’n handen moest houden, zodat ze er niet afgerukt zouden worden, terwijl ik hoog boven het magische koninkrijk zou vliegen. De hele ervaring was huiveringwekkend, echt angstaanjagend eng. Ze moeten me écht een of andere drug hebben toegediend, want ik had het idee dat ik niet dubbel, maar wel vijf-dubbel zag, alsof ik door een kaleidoscooplens keek. Toen ik vloog, had ik angst dat ik eruit zou vallen en bovenop de mensen onder mij terecht zou komen, maar na een tijdje werd ik als verdoofd.

Ik kon niet langer denken of voelen.
Ik moet flauwgevallen zijn, want toen ik aan het andere einde van mijn ‘droomvlucht’ was gekomen, waren daar mannen die mij opvingen en probeerden om mij weer bij mijn positieven te brengen. Een man sloeg me in het gezicht, maar daar werd ik niet wakker van en toen hield er iemand reukzout onder mijn neus; dat hielp. Voor de rest kan ik me hiervan weinig herinneren, alleen dat ik het park uitgedragen werd, omdat ik zelf niet meer kon lopen.

Die avond waren er geen winkels meer open aan de Hoofdstraat om een ballon of iets lekkers te kopen. Ik voelde me misselijk en lag de hele weg op de achterbank van onze oude Buick totdat we thuis waren. Mijn broers gingen nooit met ons mee; het waren steeds alleen mijn vader, mijn moeder en ik. Mijn vader vertelde mijn broers over mijn ‘droomvlucht’ boven het park en dat ik de ‘ster’ van de familie was. Ik wilde helemaal geen ster zijn, als dat was wat het betekende om een ster te zijn. Mijn vader leek er meer over in de wolken te zijn dan ik.

X

De ‘Tweelingzussen – Programmering’..
X

Van de schrijver van het Nederlandse boek: “In het hieronder vertaalde deel, is er sprake van een film ‘The Parent Trap’ die door Brice Taylor wordt bekeken. Om te weten waar die film over gaat, heb ik de moeite genomen, ernaar te zoeken en, nadat ik hem had gevonden, hem helemaal te bekijken. Het is een luchtige film met een luchtig thema in het genre ‘Happy end-comedy’. Voor mij persoonlijk was dit even een meer dan welkome onderbreking van de vertaling van dit bijzonder zware verhaal, dat ook mijn menselijke emoties regelmatig in de war brengt.

Het verhaal in deze film gaat over twee schoolmeisjes die bevriend raken op school. De ene woont bij een gescheiden moeder, de ander bij een alleenstaande vader. De vriendinnen willen voor altijd bij elkaar blijven en om dat ’toeval’ een helpende hand toe te steken, worden beide ouders door de kinderen opzettelijk bij elkaar gebracht en zodoende ‘in de val’ gelokt, vandaar de titel.
De gescheiden moeder voelt echter nog niets voor een relatie, terwijl de alleenstaande vader er wel voor open lijkt te staan. En als de gescheiden moeder geen blijk van interesse toont, wordt vervolgens de tweelingzus van de moeder erbij gehaald door de schoolvriendinnen, om wat baanbrekend werk te verrichten. Een film met een happy end. Ze trouwen en de kinderen hebben nu én een vader én een moeder én elkaar. Hier even de trailer en dan verder met het verhaal.”

x

X

Mijn buren, mijn ’tweede moeder’ Mary en haar dochter Peggy namen mij mee naar de bioscoop om de film ‘The Parent Trap’ te gaan zien. Een oudere Disney-productie uit 1961 met Hayley Mills in de hoofdrol. Het thema in deze film moest helpen om de realiteit van mijn innerlijke ’tweelingzus’ Sharon te versterken. Ik was Susan, en mijn ’tweelingzus’ die mentaal in mij huisde, heette Sharon. De persoonlijkheid van Sharon was gecreëerd in een poging om mijn geest verder te splitsen en zat verankerd in mijn persoonlijke samenstelling om in de toekomst een enorme hoeveelheid ervaringen met de elite in op te slaan. Sharon  had als taak zich te vereenzelvigen met de ‘High Society’ (de betere kringen).

En natuurlijk moest ook Sharon, net zoals Laura en alle andere persoonlijkheden, de programmering in Disneyland ondergaan. Om dat te bewerkstelligen nam mijn buurvrouw Mary me mee naar Disneyland, samen met haar dochter Peggy, die ook van mijn leeftijd was. We liepen het prachtige betoverde Kasteel in, dat zich midden in het magische koninkrijk bevindt. Terwijl ik door het kasteel liep en de omgeving in me op nam, kwam ik een hoek om en liep zo recht in een verduisterde ruimte.

Daar, vanuit het donker, kwam een man in een lange zwarte cape op me af, die me beetgreep en zijn hand over mijn mond snoerde zodat ik niet kon schreeuwen.Hij sleept me verder het donker in gaf me vervolgens een enorme elleboog in mijn maag; daarna verkrachtte hij me. Vervolgens sleurde hij me in de richting van de hondenkennel vlak voor Disneyland, waar nog meer erg slechte dingen met me gedaan werden.
(Schrijver-inzet: De hondenkennel wordt wel genoemd maar vermeden, het kan zijn dat het diepliggende trauma deze herinneringen te diep heeft weggewerkt, het valt mij op dat bij de hondenkennel het verhaal elke keer min of meer stil valt. Het lijkt alsof hier erg traumatische gebeurtenissen verborgen liggen die er wellicht juist door gebruikmaking van dreiging met valse honden ingebracht zijn)

‘Sharon’ moest elk jaar verplicht kijken naar de ‘President show met Lincoln’ dat speelde in een theater aan de Hoofdstraat. En, om haar geheime ervaringen verborgen te houden in haar bewustzijn als ‘Sharon’, moest ook zij dezelfde ’training’ ondergaan als álle andere persoonlijkheden. Echter nu in haar rol als ‘Sharon’. Sharon werd katholiek opgevoed en Mary en Peggy namen mij regelmatig mee naar de katholieke mis. Ze wisten natuurlijk helemaal niets van mijn connecties met Henry Kissinger.. (zie vorige deel )

Tijdens de vele bezoeken aan de Heilige mis met Mary en Peggy bad ik in stilte in mijn onderbewustzijn naar het standbeeld van de Heilige Maria en vroeg haar steeds om mij te helpen, al had mijn bewustzijn niet echt een idee waarmee ze me dan moest helpen, of hoe ze kon helpen.

Mij werd alles geleerd over wijwater, knielen, de kruisweg, biechten, weesgegroetjes en de rozenkrans bidden. Van Peggy mocht ik af en toe haar kerkboekje lenen dat een mooi blauw plaatje van de heilige maagd Maria op het kaft had. Ik leerde te zeggen: ”Heilige Maria, vol van genade, de Heer is met U”, steeds weer opnieuw bij elk gebed door de priester vanaf de kansel. We moesten altijd een hoed hebben of een sjaal om ons zondige hoofd mee te bedekken. Ze hadden best veel regels waar je jezelf aan moest houden.

Je moest wijwater nemen op je vingertoppen en dat tegen je voorhoofd doen, dan op je hart en vervolgens op beide schouders tikken in een speciale volgorde, en dan moest je ook nog knielen voordat je de kerkbanken in mocht gaan. Dan knielden we neer op een plankje en baden een hele tijd lang de rozenkrans. Ik vond het maar een domme bezigheid en als ik vroeg waarom we dat allemaal moesten doen en wat er dan zou gebeuren, kreeg ik steevast te horen: ”Doe het nou maar, en stel niet zoveel vragen”. Tijdens de vele bezoeken aan de Heilige mis met Mary en Peggy bad ik in stilte in mijn onderbewustzijn naar het standbeeld van de Heilige Maria en vroeg haar steeds om mij te helpen, al had mijn bewustzijn niet echt een idee waarmee ze me dan moest helpen, of hoe ze kon helpen.

Sharon werd een ‘kind van de elite’ en later bediende ze de elite op hun wenken, zoals de Rockefellers. Zij was vaak de seksueel georiënteerde persoonlijkheid, wanneer ik gebruikt werd voor seks en hersenarchief werk. ‘Sharon’ was mijn oversekste tegenhanger, terwijl ‘Sue’ de koerier was van boodschappen en een enorme opslag van archieven met zich meezeulde in haar onderbewustzijn. Om het proces van het splitsen van persoonlijkheden verder te perfectioneren werd ik regelmatig op het kerkhof in een koude, vochtige, betonnen en pikdonkere graftombe opgesloten voor de hele nacht…

Ze namen dan m’n kleren af, duwden me in de donkere ruimte en sloten de deur af. Het was dan koud op de betonnen vloer en ik kon spinnenwebben voelen in de hoeken. Het was eng en ik hurkte op mijn voeten met mijn rug tegen de muur en sloot mijn ogen. Na een tijd verscheen er dan vaak een Engel. Ze zei dat haar naam Maria was en dat ik werd voorbereid voor de toekomst. Ze zei dat zij en andere Engelen mij zouden helpen en dat ik ‘bewaard’ zou blijven. Ik wist niet wat dat woord betekende, maar het klonk erg goed en het voelde okè, want er straalde zoveel liefde uit haar aanwezigheid.

Terwijl mijn geestelijke lichaam naast haar zat op een bank, zat mijn fysieke lichaam nog steeds in die betonnen tombe. Zij zei dat ze me altijd erg na zou zijn, later als ik ouder zou zijn zou ik dat beter gaan begrijpen. Ze legde me uit dat dit hele slechte mensen waren omdat ze onwetend waren, maar dat haar vrienden ook allemaal van mij hielden en dat ze er altijd voor me zouden zijn, wanneer ik ze nodig had. Toen plotseling, nog voordat ik kans zag gedag te zeggen, was ik weer terug in de koude betonnen ruimte, nog steeds gehurkt en zij was weg…

Ik had het gevoel dat ik even ergens anders naartoe geweest was en ik wilde daar natuurlijk weer terug naar toe, want ik voelde daar geen pijn en het was er niet koud, maar het voelde zalig en ik kon niet snappen, hoe ik daar naartoe moest komen. Ik moest gewoon afwachten totdat de Engel me zelf daarheen zou brengen. Iedereen bracht me altijd ergens heen zowel op aarde als in de hemel. Toen de mannen kwamen om mij eruit te halen, was het nog steeds donker, en ze zetten me thuis af. Ik liep achterom en nam de achterdeur om binnen te komen, ik ging meteen naar mijn slaapkamer en viel in een diepe slaap.

Gouden bogen.
Om er zeker van te zijn dat het geheugen van Sharon gescheiden werd gehouden van mijn bewustzijn, werd ik getraumatiseerd om het los gekoppelde deel van de hersenen te versterken. Naast andere gruwelijkheden werd ik nu naar de St. Mels Katholieke kerk in Woodland Hills gebracht en werd mishandeld door een kleine dikke pater achter in de kerk in een achterkamertje. Deze ‘priester’, die een Iers accent had en bijna altijd naar alcohol stonk, trok aan mijn haren terwijl hij zichzelf seksueel bevredigde in mijn mond.

Toen hij klaar was, stonden er twee mannen op mij te wachten, die me mee namen naar een klaarstaande limousine. Het was bij deze grote katholieke kerk helemaal niet ongewoon om rijen limousines te zien bij bruiloften of begrafenissen, dus deze viel ook niet uit de toon. Het was bijna donker en eenmaal aan het oog van het publiek onttrokken, behandelden deze mannen me extreem ruw. Ze gooiden me op de achterbank, waar ik verkrampt in een foetushouding bleef liggen, ik wiegde mezelf terwijl de angst door elke ader gierde. Ik was telkens gek van angst!

We kwamen aan bij de nieuwe McDonald’s en een van de manne zei:”Kijk naar de Gouden Bogen, zij zijn jouw snelweg naar de Hemel. Als je ooit zelfs maar begint na te denken over deze Gouden Bogen, zul je je nooit herinneren hier ooit geweest te zijn.” Ik ging naar binnen als Sue, maar kwam gedrogeerd als Sharon weer naar buiten. Ik had geen enkel besef dat ik zelf Sharon was. In mijn innerlijke, onderbewuste gecreëerde realiteit, dacht ik werkelijk dat Sharon iemand anders was, dat zij mijn fysieke zelfstandige tweeling zus was, maar vol bij bewustzijn had ik geen enkele wetenschap van het bestaan van enig andere gedaante van mezelf dan Sue.

Het enige wat ik me kan herinneren is, dat het vaak voorgekomen is dat mij verteld werd dat ik toestemming zou krijgen om mijn tweelingzusje te ontmoeten, mijn geheime tweelingzusje. Ik was hier verdrietig om, ik miste haar heel erg en ik had het gevoel dat zij altijd in gevaar verkeerde en dat ze mijn hulp nodig had. De man die aanwezig was om dit deel van mijn programmering voor zijn rekening te nemen, was een zeer welgestelde en lokaal zeer bekende en gerespecteerde katholieke vrouwenarts, Dr. McGinnis genaamd.

Hij zei dat ik mijn tweelingzusje kon vinden in de badkamer, dus ik holde daarheen om Sharon te zoeken. De dokter en een andere man volgden mij toen ik naar de kleine eenpersoons badkamer rende, die ik opende vanaf de buitenkant van McDonald’s, geheel in tranen uit wanhoop om mijn zusje te vinden. Eenmaal binnen, zoals ik gestuurd was, keek ik rond en kwam weer naar buiten en zei tegen de dokter dat hij kon komen kijken, dat er niemand anders binnen was. Het voelde allemaal alsof een robot het overgenomen had van mijn lichaam.

De dokter kwam de kleine badkamer binnen en sloot de deur achter ons. Hij zei dat ik in de hoek op de grond moest gaan zitten. Ik deed zoals mij bevolen werd, toen nam hij een van mijn armen en legde die op de deksel van de toiletpot, schoof er een rubberen ring omheen, en haalde een grote injectienaald tevoorschijn. Terwijl hij de drugs in mijn arm injecteerde commandeerde hij: ”Tel nu terug uit vanaf drie”. “Een”, begon ik. “Nee”, schreeuwde hij tegen me, “Ik heb gezegd achterstevoren, dus ga beginnen met drie”. “Drie, twee………”, ik leunde voorover en ging van m`n stokje.

Hij sloeg me meteen in mijn gezicht, maar ik kon niet wakker worden, en hij herhaalde steeds zijn roep:” Sharon, Sharon, Sharon”. Uiteindelijk na een heleboel meppen met de vlakke hand zei Sharon:”Ja?”. “Sta op en loop naar de auto,” commandeerde de dokter en Sharon gehoorzaamde. Hij pakte zijn zwarte dokterstas en zodra hij in de limo zat, reden we weg. Ik hoorde hem tegen de chauffeur zeggen dat in geval ze ooit betrapt zouden worden, hij met zijn zwarte dokterstas zou zwaaien en zeggen: ”We hebben hier nu geen tijd voor, we zijn onderweg met een noodgeval”.

De gruwelijkheden kennen geen einde..
Op die manier zou er nooit iemand lastige vragen kunnen stellen. We reden naar Ventura Boulevard naar een juwelier. De dokter en ik gingen naar binnen, waarbij ik mezelf dus nog steeds in de ‘Sharon Modus’ bevond. Hij zei tegen de eigenaar van de winkel, dat ik een cadeau zocht voor mijn moeder, wat natuurlijk onzin was; deze mensen vertelden altijd leugens. Hij deed een diamanten kettinkje om mijn arm en zei: ”Je bent gewend aan mooie sieraden, onthoudt dat.” “Ja,” zei ik lachend, het was waar dat Sharon gewend was aan luxe.
“Dat is alles wat je hoeft te onthouden, dat je gewend bent aan juwelen”. Toen we de winkel uitgingen riep hij naar de eigenaar, die zich afzijdig had gehouden, achterin de winkel: ”We zijn klaar met winkelen”.

Toen werd ik ergens afgezet bij een enorm huis en naar beneden geleid via lange trappen, om gefilmd te worden in kinderpornofilms. Er waren mannen in lederen kleding met kettingen en geweren. Een man rukte m’n kleren af en nam me anaal en een andere man keek toe, terwijl dit gefilmd werd. Toen werd ik aan kettingen opgehangen, met een zweep geslagen en opnieuw gefilmd. Het beviel hen duidelijk als ik luidkeels gilde. Ze zeiden dat ik dat moest doen om de film ‘goed’ te krijgen, maar ik wilde eigenlijk proberen stil te zijn en alles in me te houden om hun film te verpesten.

Snuff-films, de gruwelijkheid ten top?
Toen legden ze een baby op een houten tafel naast mij en ze vermoordden de zuigeling, terwijl ik werd verkracht. Ze zeiden dat het bloed van de baby nieuwe levenskracht was, die in mij zou vloeien en dat ik dat jonge leven in me op wilde nemen. Dat wilde ik echt helemaal niet, ik wilde niet dat ze de baby iets aandeden, dat heb ik NOOIT gewild! Maar ik moest glimlachen en hardop lachen terwijl ik werd gefilmd, of ze zouden mij ook vermoorden, zeiden ze. Ze maakten vaak van deze ‘Snuff’-films met baby’s of kleine meisjes.

“Des te jonger, des te puurder”, zeiden de mannen. Ze dachten dat foetussen het allerbeste waren om het puurste nog onaangeroerde levensbloed vandaan te halen. Ze aten ook vaak het vlees naderhand en soms het hartje, terwijl het nog klopte. Het was gruwelijk, huiveringwekkend, verdorven en walgelijk. Ze voerden het mij ook vóór het filmen. Ik werd altijd gedwongen te glimlachen hierbij. Nadat alles achter de rug was, werd ik per limo teruggebracht naar McDonald’s, terug in dezelfde badkamer. Daar knipte dan een man, vlak voor mijn gezicht, met zijn vingers en zei: ”Susie, je bent flauwgevallen”.. En door die naam te gebruiken, werd ik weer ’terugbracht’ naar mijn eigen ik…

McDonald’s was vaak onderdeel van mijn misbruik. Of ik nu in Californië was, later in andere staten of zelfs in het buitenland, ze namen me mee naar de ‘Gouden Bogen’. Je zag ze meestal al van verre… Pas op de terugweg, na afloop gaven ze me een colaatje en frietjes, om een leuke herinnering aan McDonald’s over te houden. McDonald’s was een erg vaak gebruikt en erg machtig ontmoetingscentrum voor nationale en ook internationale ‘bijeenkomsten.’

Weer opgeknapt, werd door deze mannen weer naar de straat gereden waar ik woonde en werd mij verteld dat ik mezelf langs de snelweg naar de hemel in slaap moest wandelen. Nog volledig in trance, wandelde ik het korte blokje om naar huis, ging achterom binnen en meteen naar bed. Het was donker buiten, maar het licht in het portiek wierp net genoeg licht naar binnen om te kunnen zien, en ik kende de weg door dat huis trouwens ook met mijn ogen dicht. Die avond, alleen in bed, zei ik het gebed dat ik gewoonlijk met mijn moeder samen deed, of met mijn grootmoeder. Elke avond, zonder uitzondering bad ik: ‘Engel van God, mijn beschermengel, aan wiens liefde ik mij verbind, altijd bij mijn zijde, om mij bij te lichten en te beschermen, te heersen en te loodsen, waak over mij’.

Tot slot vraag ik van u hierbij, lieve lezer, om open te staan voor de werkelijkheid, dat dit soort gruwelijkheden werkelijk plaatsvonden en dat zij vandaag de dag nog steeds gebeuren met anderen kinderen, zelfs nu, op dit moment, terwijl u dit leest. Open uw ogen en uw hart en laat deze gruwelijke werkelijkheid toe in uw geest, accepteer dat dit de huiveringwekkende afschuwelijke dagelijkse werkelijkheid is van vele kinderen over de hele wereld. We kunnen samen een vuist vormen, die krachtig genoeg is om dit onmenselijke leed een halt toe te roepen. Dit misbruik dat onze kinderen bedreigt, vernietigt en ze verminkt voor de rest van hun leven.

– Brice Taylor –

* * *

Volgende deel (7) binnen enkele weken weer hier op WantToKnow

* * *