Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (9)..

 

Voor de vorige delen van deze serie:

voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER,
deel 4 HIER, deel 5 HIER, deel 6 HIER,

deel 7 HIER en deel 8 HIER

x

Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (8)..

x
2016 © deze versie WantToKnow.nl/.be

 

In mijn jonge tienerjaren werd ik door de nette pakken o.a. naar een ziekenhuis gebracht in Bethesda-Maryland. De pakken haalden me op van het vliegveld, brachten me daar en wachtten netjes terwijl een verpleegster me uit de auto hielp en mee nam naar de Eerste Hulp. Ik liep krom van de pijn en kon amper op m`n benen staan want een van de pakken had me zojuist een enorme stomp in mijn maag gegeven. De pakken vertelden de oude grijze verpleegster dat ik een accute blindedarmaanval had en dat ik onmiddellijk geopereerd moest worden. Ik droeg op dat moment een blonde pruik, ik had geen idee waar dat voor was.

Ik droeg een spijkerbroek, gymschoenen en een T- shirt. Ik kreeg bijna geen lucht en ik was doodsbang, en wist niet wat te doen. De verpleegster nam me mee naar binnen en omzeilde wonderlijk genoeg en heel vakkundig de benodigde papierwinkel, maar bracht me meteen bij twee mannen in witte jassen die mij van haar overnamen. Ze legden me meteen op een operatietafel en plaatsten een masker over mijn gezicht. Ik voelde een naald in mijn arm, dat was niets nieuws, want ik was gewend gestoken te worden met naalden, maar deze deed pijn, en dat was nieuw.

Ze zeiden dat ze niet waren wat ze leken te zijn en brachten me onder narcose, maar delen van mij keken van binnenuit toe en wisten precies wat er gebeurde. Er was de grote angst dat ze me werkelijk open zouden snijden, en mijn blinde darm eruit zouden halen, terwijl daar niet mis mee was. Maar in plaats daarvan werden er electroden op mijn voorhoofd aangesloten, op mijn slapen en achterhoofd, en koptelefoons over mijn oren, die het ene geluid leverde aan de ene kant, en een geheel ander geluid aan de andere kant.

Toen varieerden ze het volume in geluidssterkte tot plotseling op een niveau dat het pijn aan mijn oren deed. Ik had het gevoel gek te zullen worden. Ze bleven steeds electroshocks naar mijn hoofd sturen en daarna stopten ze iets in mijn vagina en werden ook daar elektroshocks doorheen gestuurd. Dan weer door mijn hoofd en weer terug enz. Deze behandeling ging door voor een periode waar geen einde aan leek te komen. Ik rook alcohol en kon voelen dat men met iets kouds als misschien een schaar mijn neus binnen ging. Ik voelde een raar gevoel, alsof het kriebelde of jeukte, toen hoorde ik een van de doktoren zeggen: ”Het zit op z`n plaats.”

De drogering die men mij toediende werkte geestverruimend, met allerlei lichteffecten en kleuren die door mijn hoofd gingen, die een heel onwerkelijk beeld vormden. Ik weet niet hoe lang ik daar lag. Er werd om een verpleegster gevraagd die me mee mocht nemen, ze bracht me terug en mij werd verteld dat ik iets slechts gegeten had maar dat ik verder okay was en terug naar de auto mocht die buiten stond te wachten, maar ik werd door de pakken opgevangen en meegenomen naar een andere ruimte, waar het donker was en waar ik een tijdje alleen gelaten werd.

Koptelefoons, elektroshocks…
Toen werd ik weer aan andere apparaten gekoppeld die zij bedienden en waarmee ik weer electroshocks kreeg en geluiden via een koptelefoon waar ik niets van maken kon. Het waren gesproken teksten, maar zo snel afgespeeld dat ik er niets van verstaan kon. Ik werd bijna gek van mijn verwoede poging toch te proberen te begrijpen wat er gezegd werd. Op zeker moment koppelden ze mij weer af en zeiden dat het tijd was om naar huis te gaan. Ik werd in een militaire helikopter geholpen met twee propellers; een voor, en een achter. Deze bracht me naar een vliegtuig waar geen stoelen in stonden zoals in een lijnvliegtuig.

Er waren alleen maar een paar zitplaatsen voor de piloten, en er was veel apparatuur aan boord dat met veel spanbanden vastgesjord was. Ik lag de hele vlucht languit op de bodem van het toestel. Mijn moeder haalde mij op van het vliegveld en ik sliep de hele weg naar huis op de achterbank van onze Cadillac. Ik kon nauwelijks bewegen, en thuisgekomen hielp ze me in bed. Ik sliep “mijn roes”uit in een soort van aangeschoten, verdoofde slaap. Mama dacht dat ik weer de griep had.

Programmering
Er waren vele keren dat ik ergens naartoe genomen werd voor programmering. Ze hadden allerhande sluwe listen om me naar de programmeerplekken te krijgen. Ze lieten me zelfs mijn auto aan de kant zetten bij een zogenaamde routinecontrole van de politie, toen ik eenmaal zelf mocht rijden. Ik kan me nog herinneren dat een oudere man mij sommeerde om uit de auto te stappen, terwijl een andere man de kap van mijn open sportwagen dichtmaakte en mijn auto afsloot voordat ze me in een ambulance weg brachten naar het Westlake Ziekenhuis.

Daar vandaan werd ik dan gevlogen naar waar ze me hebben wilden. Ik kan me ook nog een incident herinneren waarbij ik op een operatietafel lag en ik een hele kamer vol vrouwen zag, liggend op bedden met witte lakens over zich heen, die allemaal via één enkele centrale kabel aan elkaar verbonden waren. Rondom de kamer waren overal spiegels en het was pas later tijdens mijn deprogrammeringsproces dat ik begreep dat al die andere vrouwen delen van mezelf waren; ze zagen er allemaal uit als ik, maar hadden andere levens en andere banen. Dat was wat mijn programmeurs mij verteld hadden om mijn verschillende persoonlijkheden te ontwikkelen en versterken.

Soms zaten er groepjes van doktoren of wetenschappers toe te kijken vanaf een soort ronde tribune. In deze opstelling deden de doktoren presentaties en gaven demonstraties van hun bevindingen om hun onderzoek diepgang te geven en zo meer toestemming en geld te verwerven voor verder onderzoek of aanvullende testen. Zoals ik daar lag, werden soms mijn ogen met tape vastgeplakt zodat ik ze niet kon sluiten tegen het felle licht waar ze proeven mee deden.

Ze verblindden me met een fel licht gedurende langere tijd, bijvoorbeeld wit licht, en voegden er dan een andere kleur aan toe zoals rood of groen. Het was erg pijnlijk, dus ontsnapte ik aan de foltering zoals ik van mijn geboorte af aan geleerd had te doen, door mijn lichaam los te maken van mijn geest, zodat ik de pijn niet voelde. Vaak werden er aan de felle lichten nog electroshocks toegevoegd en muziek of gesproken teksten. Dan, te pas en te onpas werd me een foto van Craig voor mijn ogen in een fotolijst geplaatst en vervolgens werd ik heel snel in de rondte gedraaid totdat ik compleet duizelig was.

Dan kwam ik tot stilstand op de plek waar de foto van Craig was en dat moest de illusie versterken dat ik bij hem veilig was. Mij werd verteld dat Craig mijn levenslijn was, en dat het verbreken van ons contact de dood ten gevolge zou hebben. Later in mijn leven deden ze dit soort programmering met de foto’s van mijn kinderen.

Neuro-psychiatrisch Instituut UCLA, 1967
Het was in de zomer, gedurende mijn 16de levensjaar, dat mijn vader door onze familiedokter, dokter Stoddard werd verwezen naar het UCLA neuro-psychiatrisch instituut voor een hersenoperatie. Dr. Robert Rand was de specialist die de operatie uit zou voeren. Mijn vader heeft nooit een schijn van kans gehad. De pakken kwamen op cruciale momenten langs om ons te controleren. Ze waren er altijd en hielden alles in de gaten. Ze gaven mijn vader injecties in zijn dijen en ondervroegen hem dan lang en hardhandig, waarbij ze steeds dezelfde vragen herhaalden en steeds herhaalden wat hij met mij moest doen.

Heel erg enge dingen hebben zich daar afgespeeld om mij onder controle te houden. Ik kan me niet eens proberen voor te stellen wat ze met mijn vaders hersenen gedaan hebben. De dag voor zijn geplande ingreep, kwam er een verpleger in zijn kamer terwijl de hele familie nog even daar was voordat de operatie zou plaatsvinden. Hij had een houten kistje in zijn hand en liet zien dat daarin een grote pluk haar van mijn vader zat, die ze weggeschoren hadden voor de operatie.

Hij legde aan iedereen heel duidelijk uit dat deze pluk haar bewaard werd, voor het geval mijn vader de operatie niet zou overleven, dan werd deze pluk haar weer terug over de wond geplakt, zodat hij er netjes bij zou liggen in de kist. Deze insinuaties, gekoppeld aan ritueel misbruik dat ik in het verleden had ondergaan, waren genoeg om mij nog verder te verwarren. Maar er waren nog meer huiveringwekkende gebeurtenissen gepland om mij onder controle te houden, en zelfs nog méér controle te krijgen.

Mijn moeder en ik werd gezegd te wachten in de ziekenhuisgang, totdat ze ons zouden komen zeggen als de operatie achter de rug was. Er werd een codenaam voor mij afgeroepen via de luidsprekerinstallatie en reagerend op de code, stond ik op en liep naar de operatiekamer waar mijn vader lag. Een dokter in een witte jas ving me op bij de deur en liet me binnen. Hij zei dat ik moest toekijken. Toen ik binnen kwam zag ik mijn vader met zijn hoofd opengesneden, met slangetjes die overal naar toe leken te gaan. Ze zaten in zijn hoofd, in zijn neus, in zijn arm en de doktoren zeiden dat mijn vader verder geen zeggenschap meer over mij had.

Volledige controle..
Nu was hij volledig onder hun controle en vanaf nu zouden zij volledige controle over mij hebben. Toen werd ik in een bed naast het zijne vastgebonden en er werd me een of ander gas toegediend via een masker dat over mijn neus en mond werd gehouden. Ze zeiden dat ik mijn hoofd zo moest draaien dat ik alles goed zou kunnen zien wat ze hem die dag aandeden; ze namen me die dag mijn eigen vader af en ze zeiden dat van die dag af aan zij degenen waren die beslisten wat er met mij en al mijn voorvaderen gebeurde.

Ik had geen idee wat men daarmee bedoelde, maar ik voelde wel dat het iets vreselijks betekende. Er werden op mij ook enkele ingrepen verricht. Er werd iets onder mijn nagel ingeplant en later zeiden ze dat het daar niet meer was, dat ze het ergens anders neergezet hadden, en ik vond plaatsen op mijn lichaam met inkepingen en hechtingen waarvan ik vermoedde dat ze ‘het’ daar dan neer gezet hadden. Ze experimenteerden met het ene implantaat na het andere op me. Sommige implantaten waren bedoeld om te testen of ze me ook totaal onder controle hadden op een afstand.

Toen mijn moeder later kwam om naar ons te kijken, zat ik in elkaar gekropen op de grond tegen de muur en een verpleger zei tegen haar: ”Ze is flauwgevallen, dat is alles, het komt wel weer goed met haar.” Mijn vader overleefde zijn ‘operatie’ en werd naar de intensive care verplaatst. Kort daarna vertelden mijn controllers mij dat mijn vader tijdens de operatie overleden was en dat alles wat ik moest doen was, hem te herinneren met zijn ogen gesloten, zodat ik wist dat hij dood was.

Ze vertelden me dat mijn ‘echte’ familie voortaan voor me zou zorgen en dat ik moest begrijpen dat het zo maar beter was. Hoewel alles aan de buitenkant er hetzelfde uit bleef zien, was nooit meer alles bij het oude. Het wezenlijke van mijn vader was compleet weg; hij had geen controle meer over zichzelf. Mijn broer Rik nam de familiezaak over en ik begon steeds meer te reizen. Internationaal. Maanden nadat mijn vader uit het ziekenhuis ontslagen werd, kwam hij mijn kamer binnen en ging naast mijn bed zitten terwijl ik aan het studeren was. Overstuur en erg emotioneel (wat erg ongebruikelijk was voor mijn vader) zei hij: ”Lieverd, er gaan grote dingen gebeuren en ik ben de controle kwijt over jou.”

Tranen stroomden langs het gezicht van mijn anders zo sterke vader. Ik wist niet hoe hierop te reageren; mijn macho-vader huilde nooit. Ik kon niets bedenken om hem te vragen en ik kon me zelfs niet afvragen wat hij mij nu eigenlijk probeerde duidelijk te maken. Dus liet ik het moment voorbijgaan, net zoals honderdduizend vragen die elke normale niet-geprogrammeerde dochter wel gehad zou hebben.

Instituut voor hogere opleiding
Weer een tijd later werd ik naar een ziekenhuis in Montreal gebracht. Mijn controllers noemden het een instituut voor hogere opleiding, maar in plaats dat er überhaupt sprake was van enige opleiding, werd ik een ziekenhuis vastgehouden en gedrogeerd. Een erg belangrijke Franstalige persoonlijkheid werd daar aan mijn persoonlijkheden toegevoegd en geperfectioneerd. Als ik inwendig tegenstribbelde of niet voldoende snel genoeg vooruitgang boekte, werd ik opgesloten in een gewatteerde geluiddichte ruimte in het stikdonker totdat ik ‘bij mijn verstand kwam’ en me beter zou gedragen.

Ik had door de jaren heen gezien wat ze mijn vader hadden aangedaan en er knapte iets in mij, ik kon er niet meer tegen. Ik had ook niets te verliezen door niet mee te werken. Van een van de persoonlijkheden in mijn vader’s geest, die ‘ervan wist’ en nog uit de tijd stamde van voordat zijn hersenoperatie zijn vrije wil volledig wegnam, kwam eens de opmerking: ”Je hoeft helemaal niets te doen wat ze zeggen lieverd, ze willen je jouw geest afnemen.”

Jaren later, toen ik stukje bij beetje de puzzelstukjes uit het verleden bij elkaar aan het zoeken was om het geheel te kunnen begrijpen, kon ik me meerdere gelegenheden herinneren waarbij mijn vader hier en daar ezelsbrugjes inbouwde in een onbeholpen poging om mij te helpen ontsnappen aan mijn misbruik. Hij deed me zelfs suggesties aan de hand om beter te worden en mijn diverse persoonlijkheden met elkaar in contact te brengen. Ik heb me vaak afgevraagd, of dit wellicht een veel grotere bijdrage geleverd heeft aan mijn heling, dan dat ik me ooit kon voorstellen. Al wat ik weet komt op zekere dag aan het licht.
(inzet vertaler Quasimodo: ik hoop door het vertalen van dit ongelooflijke verhaal, daar een bijdrage aan te leveren.)

16 ….  ‘Sweet Sixteen’
Bob Hope was een van de eerste hooggeplaatste mannen aan wie Craig mij ‘afleverde’. Dit was natuurlijk bij lange niet de eerste keer dat ik Bob ontmoette, maar het was een test voor Craig en de allereerste keer dat mijn jonge ‘begeleider’ zijn aangeleerde handigheden in de praktijk moest brengen om mij naar mijn opdracht te brengen.

Op mijn 16e verjaardag verraste Craig me met een uitstapje overdag, met de trein, naar de dierentuin in San Diego. Wij waren getraind, en gedwongen in een situatie, om bij ons volle bewustzijn geen seksuele relatie met elkaar aan te gaan. Wij moesten wachten tot na ons huwelijk en geduld oefenen. Althans, dat was ons verteld en dat was ook waarom we dachten dat we alleen de dag en niet de nacht samen zouden doorbrengen.

Door middel van onze programmering had geen van beiden enig idee ( bij vol bewustzijn) dat er iets heel anders aan de hand was. We stapten in de trein en na een tijdje ‘begeleide’ Craig mij naar een privé-compartiment waar Bob Hope, Senator Alan Cranston, en nog enige andere mannen zaten te wachten. Craig liet me bij hen achter en verliet als een robot het compartiment. Ik had seks met ieder van hen terwijl de anderen toekeken. Het waren allemaal oude mannetjes. Zelfs toen in die dagen al.

Bob zei dat hij een bijzondere opdracht voor me had, en voor ik het goed en wel begreep stond ik in een groot kantoor met houten vloeren en een bureau met de Amerikaanse vlag ernaast. Toen Bob me voorstelde, schudde ik de hand van de man achter het bureau. Hij imponeerde mij toen als een belangrijk man, zoals de President, maar hij was dat niet. Bob liet me met hem alleen. De man stelde mij allerlei vragen, en ik zei dat ik mezelf tot stilzwijgen aan de verzekering verplicht had, door mijn baantje als Kerstman in een Juwelierszaak. Dat leek hem wel te bevallen.

Hij wilde ook mijn lichaam ‘inspecteren’. Zijn instructies opvolgend, deed ik mijn kleren uit en hij ‘inspecteerde’ mijn lichaam, door overal te voelen en te knijpen. Hij legde zijn hand achter mijn nek, trok me naar zich toe en begon me te kussen. Deze donkerharige topambtenaar was een stuk jonger dan Bob. Hij draaide me om, mijn gezicht van hem af, en ik hoorde de ritssluiting van zijn broek toen hij deze naar beneden trok. Hij duwde me voorover en had seks met me van achteren langs.

Hij zei dat hij even wilde zien of de pasvorm wel goed was. Ik had geen idee waar hij het over had, maar was toch wel beschaamd, want ik bloosde met rode wangen. Hij gaf daarop te verstaan dat hij erg gecharmeerd was van iemand die nog blozen kon. Hij zei dat het betekende dat ik nog naïef was en onschuldig en dat hij wel van dat type hield. Toen hij klaar was met zijn ‘vragenuurtje’ opende hij de deur, ging weg en kwam even later terug met Bob. Hij zei tegen Bob dat ik wel voldeed en dat hij genoten had.

Hij liep naar de lade in zijn bureau en pakte daaruit een chequeboek, hij schreef een cheque uit en overhandigde die aan Bob met de woorden: “Hier is een bijdrage voor de goede zaak”. Wat dat betekende wist ik ook al niet, maar ze schudden elkaar de handen en ze leken beiden tevreden. Toen we in de limo wegreden kon ik niet zien waar we heen gingen, want Bob duwde mijn hoofd naar beneden in het kruis van een andere man om die oraal te bevredigen. De rest van de dag was een grote waas.

Ik wist niet waar mijn vriendje Craig gebleven was, en of ik hem nog wel ooit zou terugzien. Ik was uitgeput toen we eindelijk ’thuis’ kwamen en die nacht sliep ik alle emoties van die dag weg, zoals ik geprogrammeerd was te doen. Ik kan me uit mijn tienertijd nog goed herinneren, dat Craig en ik vaak urenlang rond het zwembad rondhingen, luierend, zwemmend, pratend en plezier makend. Toentertijd was dat alles wat ik me bij bewustzijn kon herinneren.Toen de realiteit zich aan me begon op te dringen, pas vele jaren later, besefte ik dat ik ook slechte herinneringen had aan dat zwembad waar Craig een klein bruin flesje had met een druppelaar.

Hij druppelde dan een druppeltje van dat spul op een stukje bleekselderij dat hij in de pindakaas gedoopt had en gaf mij dat te eten. Nadat ik dat op had, begon alles te draaien, onduidelijke beelden door elkaar als in een beschadigde film. Ik kon bijna niet meer op m`n benen staan, had krampen in mijn maag en alles tolde rond. Ik werd niet verondersteld hier iets van te merken, laat staan me dit te herinneren, maar ik had gezien dat hij iets uit dat flesje op die bleekselderij druppelde. Later kwamen daar nog meer herinneringen bij.

Schone schijn..
Tegen de tijd dat ik de William Taft-voortgezette opleiding in Woodland Hills ging volgen, veranderde mijn leven nog dramatischer. Door de mind control waar ik mij onder bevond, zat er voortdurend een glimlach op mijn gezicht gebeiteld, of ik nu vrolijk was of juist helemaal niet. Het rituele misbruik was naar een laag pitje verhuisd, en gebeurde alleen nog af en toe bij gelegenheden waarbij men er zeker van wilde zijn dat alles nog bij het ‘oude’ was. Als een soort van herhalingsoefening. Door de compleet nieuwe en uitgebreide technische mogelijkheden op het gebied van menselijke programmeringstechnologie, die er door de jaren heen ontwikkeld waren, was ik hard op weg om een totaal, volledig meegaande, efficiënte en van vele taken voorziene robot te worden.

Als ik er nu op terug kijk, lijkt die periode in het voortgezette onderwijs als een wazig geheel. Ik herinner me dat ik steeds elke keer slechts één goede vriendin had. Ik wist dat ik ‘populair’ was, maar ik voelde me nooit zo. Integendeel, voelde ik mij juist lelijk, stom, vervelend, verlegen en afgezonderd van de andere kinderen op school die van mijn zelfde leeftijd waren. Ik werd lid gemaakt van de studentenraad, zodat ik een ‘schoolgezicht’ kreeg voor de buitenwereld.

Vaak werd mijn foto opgehangen op het grote mededelingenbord in de hal, met betrekking tot aanstaande schoolevenementen, of bij aankondigingen van wedstrijden waarvoor men mij had aangemeld. Doordat ik bij allerlei school aangelegenheden door mijn ‘achterban’ naar voren geschoven werd, kende iedereen mijn gezicht, wist iedereen wie ik was; toch waren er maar heel weinig leerlingen die me na waren of die me iets beter leerden kennen. Een complete strategie werd er ontwikkeld om mij bekend en gerespecteerd te houden in de ogen van de overige leerlingen, en het overgrote deel van de leden van de faculteit, door mijn foto vrijwel constant overal aan te verbinden en op te hangen, terwijl ik best wel vaak afwezig was.

Henry (Kissinger) zei dat ze dit deden voor mijn bescherming, zodat anderen zich ‘minder’ zouden voelen, en niet op het idee kwamen om mij te benaderen. Zoiets als een filmster, en ik werd ook opgedragen me als zodanig te gedragen. Ik was ‘bekend’ in school, zonder eigenlijk iemand werkelijk te kennen door het publiekelijke imago dat om mij heen gecreëerd werd. Ik voelde me geïsoleerd en alleen, mijn hele leven was schijn, alsof ik niet echt bestond. Ik was geprogrammeerd om snobistisch over te komen alsof ik me te goed voelde voor andere mensen, dit alles om afstand te creëren.

Helaas was ik erg diep in mijn innerlijke zelf opgesloten en daar draaide ik overuren om alle data op te slaan en te ordenen, in de juiste volgorde en de juiste afdelingen die Henry in mij gecreëerd had. Ik was zo ontzettend introvert, dat ik het heel moeilijk had met de echte wereld daarbuiten, hetgeen een extra impuls was voor mijn moeder om te proberen het mij thuis naar de zin te maken. Henry zei dat ik al mijn tijd moest spenderen aan het verzorgen van mijn data, en terwijl mijn moeder zich met huishoudelijke zaken bezighield, dreef ik urenlang op een luchtbed in het zwembad, verkerend in een soort van trance, terwijl ik in gedachten druk bezig was om mijn archief te ordenen.

Ik kreeg veel hersengymnastiek oefeningen van Henry mee als huiswerk. Het systeem dat hij in mij gecreëerd had en gebruikte gedurende de periode tussen mijn 16e en mijn 22e levensjaar was zeer uitgebreid en vergde wel wat ‘onderhoud’ om het allemaal georganiseerd te houden, correct en netjes. Henry zei steeds dat er sterke geestelijke spierballen voor nodig waren om de boel daarbinnen geordend te houden.

Prominente posities en voordrachten..
Ik werd eerst tot vicevoorzitter en later tot voorzitter gekozen van de meisjesbond op school, en maakte deel uit van het schoolbestuur. Ik werd tot ‘prinses’ gekozen op het jaarlijkse schoolbal, werd rondgereden in een open sportwagen tijdens een rugbywedstrijd en had mijn foto op posters voor modeshows en wedstrijden prijken waar ik aan deel moest nemen. Ik had echter nooit het gevoel dat ik erbij hoorde. Ik voelde me als een robot, leefde niet, werd geleefd en achteraf terugkijkend, is dat precies wat er met mij aan de hand was…!

Als voorzitter van de Meisjes Bond kreeg ik de leiding over een modeshow die ‘Tivoli Tuinen’ heette en eigenlijk een programmering was, die verband hield met het invlechten van allerlei informatie die ik binnen kreeg gedurende mijn uitgebreide internationale werk, dat ik samen met Henry deed. Ze lieten me soms bloemen kopen bij een bloemenstal in Los Angeles om gegevens te verstrengelen in mijn geheugen.

Mijn moeder vergezelde mij met tegenzin op het podium tijdens de modeshow om de modellen aan te kondigen. Ze was zo verlegen en beschaamd, maar ze deed het voor mij, omdat ik het haar gevraagd had. Henry had mij geleerd om een groot publiek te zien als één persoon waar je gemakkelijk mee kon praten, en mijn voordracht te beginnen met net te doen alsof wij twee alleen waren. Daarnaast werd ik ook opgedragen om mijn ‘praatjurk’ aan te doen, die straalde zelfvertrouwen uit, ‘mijn zelfvertrouwen’, zodat ik goed uit mijn woorden kon komen. Steunend op deze onzichtbare krukken, kon ik spreken in het openbaar zonder terughoudendheid, haperingen of hiaten, kortom foutloos.

Ik had ook publiekelijke voordrachten voor Henry bij andere gelegenheden waar de hele voordracht als een band in een bandrecorder van tevoren werd opgenomen in mijn hoofd. Hij kocht dan een soort van spreektijd en ik deed mijn zegje. Het kwam zelfs wel voor dat er complete debatten plaatsvonden tussen mede robotten onderling, die op hun beurt ook volledig geprogrammeerd waren met teksten, maar ik was niet getraind zoals zij waren. Ik was slechts getraind om de boodschap af te leveren.

Vele robotten waren handig in debatteren, maar ik was dat niet. Ik ging gewoon het toneel op, deed mijn voorgeprogrammeerde voordracht, waarop de hele zaal luid applaudisseerde en Henry vertelde me achter de schermen dat ik het er goed vanaf gebracht had. Ik moest hiervoor wel mijn ‘praatjurk’ aan hebben en onafhankelijk van wat ik aanhad, dat wérd gewoon mijn ‘praatjurk’. Henry gaf me altijd een bemoedigend klopje op mijn schouder net voordat ik op moest en zei dan: ”Je ziet er stralend uit in je ‘praatjurk’.”Dat was het signaal, die de stroom met mijn inwendige bandrecorder aanzette en ik deed wat ik doen moest.

Ik heb op deze manier erg veel zogenaamde ‘laatste snufjes op robotgebied shows’ gedaan. Nadat ik daarvoor ‘geslaagd’ was, mocht ik een stapje hoger naar meer politieke zaken. Henry gebruikte mij erg veel om kiesdistricten op te warmen voor de verkiezingen, door mij in allerlei vermommingen mijn opwarmingsspeech te laten doen op vele verschillende plaatsen en de mensen hebben nooit in de gaten gehad dat het steeds ‘IK’,  een en dezelfde persoon was, die door middel van vele vernuftige vermommingen er elke keer weer anders uitzag.

De poppenspeler achter de schermen..
Henry was de poppenspeler die in het donker achter de gordijnen de touwtjes bediende en ik was de speelpop die deed wat me opgedragen werd. Hij gebruikte pruiken, gezichtsuitdrukkingen, wisselende kleding en kleding opvullingen, brillen, valse gebitten en hoeden, baseballcaps en hij liet me er elke keer opnieuw weer anders uitzien. Alleen al mijn vele diverse gezichtsuitdrukkingen die geprogrammeerd waren konden mijn gezicht een volledig andere uitstraling geven en met een pruik was ik al niet meer herkenbaar. Het was altijd effectief als ik mijn rol speelde door gezichtstrekken te veranderen en zo een compleet ‘andere personen’ kon laten verschijnen.

Niet veel mensen zijn op de hoogte van deze techniek en Henry zei altijd dat we een flinke voorsprong hadden op de ‘onwetenden’. Hij zei dat het van levensbelang was, altijd ernaar te streven meer en meer kennis en bewustzijn te vergaren, en altijd de rest heel ver achter je te laten door overal en altijd het eerste van op de hoogte te zijn. Dat kon volgens Henry alleen door overal de beste in te zijn en de slimste. Hij experimenteerde eindeloos met mij en bleef zaken als archieven en geheime informatie toevoegen, zodat hij altijd de allernieuwste nieuwtjes en allerlaatste snufjes zo ‘uit de la kon trekken’.

Henry zei: ”Jij bent de leider van het roedel in deze politieke missie en als zodanig zullen we ermee door blijven gaan om jouw systeem up to date te houden, zodat je ook de leider van het roedel blijft.”  Hij leerde mij tijdens een hypnotische sessie om diverse zaken goed gescheiden te houden, zoals de hit destijds ‘Leader of the pack’ ( leider van het roedel), een nummer over een groep motorrijders en hun leider. “Elke keer dat je dit nummer op de radio hoort, zul je alleen aan de motorrijders denken en aan niets anders dan aan hen, en er zal geen enkele verbinding zijn tussen de teksten in dat lied, en jouw eigen herinneringen, je zult volledig in het ‘donker’ tasten.”

Het woord ‘donker’ zat inwendig vastgeklonken aan allerhande soorten, rituelen, weerzinwekkende ervaringen en vreselijke pijnen en gooide daardoor deze opdracht nog dieper in mijn onderbewustzijn. Ik kon het bij bewustzijn niet terug volgen, maar het stuurde wel volledig mijn gedrag aan. Op deze manier werden de rituele martelingen, die ik als kind en als jonge puber zo vaak moest meemaken, gekoppeld aan andere herinneringen. De rituele martelingen werden aan deze herinneringen gekoppeld door te zeggen: ”Als je jezelf ‘dit’ of ‘dat’ begint te herinneren, zul je onmiddellijk jezelf de martelingen herinneren, die gebeurd zijn tijdens die rituelen.

Martelingen als basis voor Mind Control
Daarbij herhaalde men (met woorden) dan tot in de kleinste details nog eens wat er allemaal gebeurde tijdens die rituele martelingen. Ze gebruikten die tactiek zo nu en dan om mij onder controle te houden, en om mijn diverse persoonlijkheden intact te houden of (indien nodig voor een bepaalde opdracht) een oude persoonlijkheid weer tijdelijk volledig naar voren te schuiven, of om weer een nieuwe persoonlijkheid toe te voegen. Die martelingen tijdens de rituelen waren zo intensief en zo enorm diep in het onderbewustzijn gegrift, dat zelfs onder hypnose de herinnering eraan voldoende was om volledige ‘medewerking’ te verlenen in het creëren van alweer een nieuwe persoonlijkheid.

Henry sprak hier vaak over met collega’, die hij adviseerde waar en wanneer er marteling of traumatische ervaringen anderszins gebruikt dienden te worden. Hij had een groep mannen in opleiding die zich bezighielden met deze materie en die konden nog wel wat hulp gebruiken om te leren hoe ze een robot  moesten ‘maken’ en welk ‘onderhoud’ daarbij om de hoek kwam kijken. Zoals bijvoorbeeld in het geval van Bob Hope.

Bob had een complete groep van wel acht persoonlijkheden- types- karakters in mij, maar Henry adviseerde hem om dat aantal terug te brengen naar vier, omdat hij simpelweg het ‘onderhoud’ niet bij kon houden van al die diverse persoonlijkheden. Dat was toen zo, maar slechts totdat het niveau van de technologie op dat gebied in een stroomversnelling kwam, en het niet langer een tijdrovende kwestie was waarbij veel ‘handwerk en persoonlijke aandacht’ vereist waren, maar het proces voortaan vrijwel volledig door machines werd overgenomen.

Henry sprak vaak over mij ( in mijn bijzijn) als over een apparaat. Hij vertelde dan bijvoorbeeld: ”Dit prototype is niet meer nieuw, erg uitgebreid en heel technisch, maar ik werk nu eigenlijk aan een ouder model seksrobot en tevens ook met een hersenen-computer-prototype, als ik deze inwendig aan elkaar kan koppelen, dan hoop ik dat ik de technologie nog verder kan uitbreiden en uiteindelijk een model overhoudt dat nog veelzijdiger is en makkelijker hanteerbaar.” Hij zag me dus simpelweg als een machine.

Dr. Olmstead, onze directeur, gaf mij opdrachten in zijn kantoor. Als hij dat deed ging ik in een robot modus die totaal openstond voor alle informatie die mijn geheugen moest opslaan. Ik zette wat nodig was op mijn innerlijke blauwe kalender, en de rest sloeg ik op in mijn geheugen in het juiste vakje, laatje, kastje, afdeling of onder codenaam, voor later gebruik. De mij door De Raad toegewezen persoonlijk leraar, Saul Rowen, reed me vaak naar het vliegveld. Soms stond daar een vliegtuig te wachten, maar het gebeurde vaker dat ik per helikopter vervoerd werd naar Washington DC of naar New York.

Meestal werd ik naar president Richard Nixon gebracht voor uitgebreide seks, omdat hij niet te hanteren was, en het was mijn taak om hem dan weer tot rust te laten komen. Daarna moest ik dan vaak weer naar Henry en het onderzoeksteam voor verdere instructies. In mijn woonplaats kreeg ik van dokter Stoddard een nimmer aflatende voorraad medicijnen en één daarvan was een antibioticum dat ‘Tetracycline’ heette. Hij zei dat ik dat moest nemen om geen jeugdpuistjes te krijgen.

Ik heb mezelf dat destijds nooit afgevraagd, kon er gewoon mijn aandacht niet op vestigen, maar later realiseerde ik mezelf, toen ik begon te helen en revalideren en de waarheid met stukjes en beetjes, als ontsnapt moerasgas naar boven kwam, met diezelfde gore bedorven lucht eraan, dat ik als kind nooit enig eczeem, puistjes of andere huiduitslag gehad heb, en dat ik deze medicijnen kreeg voorgeschreven om de diverse presidenten niet met een ‘sociale ziekte’ te kunnen besmetten. Hij was ook deman, die me ook medicijnen voorschreef, die me hielpen ‘de moed erin te houden’ in tijden dat ik als kind erg ‘depressief’ was.

Die medicijnen hielpen om mezelf ‘happy’ te voelen. Gedurende mijn kindermisbruik kreeg ik persoonlijkheden aangemeten die altijd vrolijk waren, dus we hebben wat ‘afgelachen’. Mijn vader, op zijn beurt, kreeg van dokter Stoddard testosteron-injecties om zijn seksuele lust op te wekken. Terug kijkend, zit er een raar gevoel aan die hele tijd in het voortgezet onderwijs. Ik at bijna niets ( zoals mijn programmering mij voorschreef ) en was erg mager, zoals het destijds bekende fotomodel Twiggy.

Ik was geprogrammeerd er zelf op toe te zien dat mijn lichaam een perfect maatje 6 (Amerikaanse maat) bleef houden. Als ik eens veel at, werd ik meteen erg misselijk; dit kwam doordat ik tijdens een opdracht nooit iets mocht eten, waardoor mijn maag kromp. Als ik dan eens wat meer at, kwam onmiddellijk mijn maag als een scheidsrechter tussenbeide. Als ik een elektroshock-’therapie’ had gehad, was ik vaak ook helemaal gebroken en kreeg gedurende enkele dagen geen hap naar binnen.

Ik trilde vaak nog lang na, van de hoge voltages waar mijn lichaam aan was blootgesteld, en mijn moeder kroop dan tegen me aan in bed, en wreef me over mijn rug om te proberen me te kalmeren. Ze zei dan steeds: “Je bent thuis schatje, je bent thuis.” Mijn lichaam schokte dan krampachtig na en ik moest overgeven zonder dat er iets naar buiten kwam, maar na een goede slaap ging het dan gewoonlijk wel weer een stuk beter.

Rocketdyne/Rockwell International
Ken Golliher was een kern-fysicus en een vrijmetselaar die erg gerespecteerd werd als ‘het brein’ achter een hele hoop plannen en uitvindingen, die hij hoofdzakelijk deed in zijn periode dat hij werkzaam was bij Rocketdyne in de nabijheid van Woodland Hills. Hij werkte samen met een zekere Ellsworth Ford, Craig’s vader, die daar als installatie monteur werkte, en Mary, de vrouw die ik al eerder vermeldde. Onze buurvrouw en jarenlang mijn ’tweede moeder’. Ken’s dochter Shelly was lid van de jonge vrouwenafdeling van de vrijmetselaars, ‘Job’s Dochters’ en ging naar dezelfde school als Craig. Door hun vriendschap kwam ik in contact met haar.

Maar het duurde toch nog zo`n vijfentwintig jaar voordat ik me deze Ken Golliher pas weer herinnerde. Gekleed in een witte overal, met een witte veiligheidshelm op zijn hoofd, veiligheidsbril op de neus, stond hij bovenaan een klein trapje, bij een ingang, vanwaar hij mij op afstand door de beveiliging heen wuifde bij de hoofdingang van Rocketdyne. Er hing een soort ID-kaart aan zijn overal met zijn foto erop en wat cijfers en letters. Ik heb geen idee wat hij hen verteld heeft om mij binnen te krijgen, misschien wel dat ik zijn dochter was of zo.

Hoe dan ook, ze lieten me door de poort rijden in mijn oude Chevrolet uit 1957. Ik moet dus zo rond 16 jaar oud geweest zijn. Eenmaal binnen in het gebouw, liet Ken mij een aantal aapjes zien die in kooien zaten. Op een stoel zat een aapje vastgebonden met elektroden aan zijn kopje vastgemaakt. Ken zei dat het aapje geen pijn voelde en dat hij voor zijn eigen veiligheid was vastgebonden. Voordat ik me goed en wel realiseerde wat er gebeurde zat ik naast de aap in een andere stoel vastgebonden en werden er ook elektroden op mijn hoofd geplakt met zuignappen… en een band die om mijn hoofd gesnoerd werd, waar ook elektrische draden aan vast gemaakt werden.

Apentests..
Ook werd me verteld dat ik vastgebonden was voor mijn eigen ‘bestwil’, om mezelf niet te bezeren. Ken was een uitstekend fotograaf. Hij liet me in een apparaat kijken, waar ik aanvankelijk alleen maar foto`s voorbij zag komen van natuurschoon, de bloemetjes en daarop de bijtjes en toen ging het tempo plotseling omhoog en werden er in een moordend tempo dia’s getoond van de maanlanding, beschrijvingen van diverse apparaten en de werking ervan, overzichten, satelliet diagrammen, ontwerpen van vliegende objecten, wiskundige vergelijkingen en allerlei technische informatie. Er waren dia’s gevuld met kolommen cijfers. De ene dia na de andere, Formules, diagrammen, bouwtekeningen van diverse projecten.

Één foto die ik zag, betrof een soort van mechanische vliegende stoel waar een robot.. ik bedoel astronaut.. in kon plaatsnemen en ermee om de maan vliegen. Het lijkt mij helemaal niet onmogelijk dat astronauten in wezen ook allemaal robots waren. Ik heb de formules gezien om hen te programmeren, zodat ze vanaf de aarde gecontroleerd konden worden, en de wetenschappers nooit geconfronteerd zouden worden met menselijke emoties zoals. angst, heimwee, menselijk falen door denkfouten en eventueel het op eigen initiatief handelen en daarmee de orders vanaf het controlecentrum te negeren.

Ik heb een hele lijst van plannen gezien die allemaal voor de training en conditionering van astronauten bedoeld waren.
De Verenigde Staten hebben heel wat meer dieren en mensen naar de maan en naar andere planeten gestuurd, dan ze naar de buitenwereld bekend maken. Ze waren aan het experimenteren met allerlei levensvormen op de maan, en lieten daarvan vrijwel niets naar buiten lekken aan het grote publiek. Alles wat er bekend gemaakt werd, was slechts afleiding om het volk iets te geven om over na te denken. Hetgeen nooit echte informatie was, of ook maar in de verte enige informatieve waarde bevatte.

Gewetenloze wetenschappers hebben vele ‘arme behoeftigen’ (zoals ze door hen genoemd werden) mensen naar de maan en andere planeten gestuurd, en die kwamen gewoonlijk niet terug, of als dat al het geval was, dan werden ze aan diepgaande onderzoeken onderworpen om uit te vinden waaraan ze gestorven waren. Het verlangen om andere planeten te ontdekken en te onderzoeken, plus dat de Amerikaanse regering in een ‘wedstrijd’ verwikkeld was met de Russen, nam alle scrupules en menselijke waarden weg bij hun onderzoeken en bemande vluchten. De ziekelijke nieuwsgierigheid van sommige wetenschappers, die niet maalden om een mensenleven, heeft vele mensenlevens gekost, alleen maar om hun nieuwsgierigheid te bevredigen.

Ze deden baanbrekend onderzoek en gebruikten daarvoor weerloze slaven onder mind control, om uit te vinden of mensen in de ruimte zouden kunnen leven, in ruimtestations en permanent op andere planeten. Dit werd allemaal gedaan als voorbereiding voor het stichten van een kolonie buiten de aarde voor de elite, zodat ze konden vluchten, mocht de noodzaak zich in de toekomst ooit voor gaan doen. Zelfs in het eind van de zestiger jaren had men al top geheime zeer geavanceerde apparatuur op de maan die ongelooflijk ver ontwikkeld was en zijn tijd ver vooruit. Het werd gebruikt om dingen te meten.

Nee, nee, geen meters of centimeters, ze waren op de een of andere manier in staat om gevoelens bij mensen op aarde te meten, vanaf de maan welteverstaan! De aarde werd daarbij veel meer gemeten dan andere planeten. Deze apparatuur werd in stelling gebracht om de gevoelens en gedachten van mensen te manipuleren en onder controle te krijgen. Men rationaliseerde deze techniek met de verklaring dat we hierdoor een samenleving zouden kunnen creëren zonder geweld of criminaliteit, maar dat komt dan alleen doordat mensen niet langer meer in staat zullen zijn om zelf nog hun eigen gedachten te vormen.

De Raad-schaduwregering-Bilderbergers- Alluminatie of hoe je ze verder noemen wilt, plannen een samenleving van mind control robots. Ik heb de eerste onderzoeken mogen zien, waar ze destijds nog bezig waren met hamsters en ratten, die ze volledig onder controle hadden op deze manier. Nu kunnen ze het al met mensen en ze creëren voor zichzelf elke gewenste situatie; of dit nu oorlog is of vrede, chaos of geweld. Ze creëren het beeld dat ze nodig vinden om hun plannen te volvoeren. Dan komen ze met hun onzichtbare geluidloze frequentie wapens( EMP) en hun oh zo zichtbare leger en politiemacht, en nemen de macht over. Dit proces is al in volle gang. Zonder dat mensen het beseffen leveren ze elke dag een stukje meer van hun vrijheden in, je wordt beknot in alles, maar men zal ook je gedachten en emoties volledig gaan controleren.

Ongemerkt werken die stralen al in onze samenleving, onhoorbaar en onzichtbaar. Op een manier die je jezelf nooit zal kunnen voorstellen, sterker nog, de bedenkers hiervan hadden zelf in hun stoutste dromen nooit geloofd dat zoiets zou kunnen werken op grote schaal, of dat ze de technologie zouden kunnen ontwikkelen om hun droommachine te verwezenlijken, om nog maar te zwijgen van de mogelijkheid dat ze deze technologie ooit werkelijk tot hun beschikking zouden krijgen. Het is een ziek, misselijk makend en sinister, vies en doortrapt spel wat er met de mensheid wordt gespeeld.

Globale mind control. Dat is het einddoel.
Destijds had Rocketdyne al een proefstation in de Santa Suzanna Bergketen, een complete raket lanceerbasis, waar de geleerden het privilege hadden om hun uitvindingen meteen te testen, zonder dat ze eerst naar andere lanceerbases moesten, waar te veel vragen gesteld werden. De geleerden smulden van deze mogelijkheid, want hier konden ze meteen zien hoe dat hun schema’s in de praktijk werkten. Ze hadden dus een complete productiestraat vanaf de tekentafel, onmiddellijk naar de constructiewerkplaats en vervolgens de lancering. Ze stuurden heel wat meer dan slechts wat proefraketjes de lucht in.

Ken bracht mij steeds opnieuw weer naar deze faciliteit toen ik nog in mijn tienerjaren was, om mij op apparaten aan te sluiten die mijn bewustzijn omzeilden en rechtstreeks op mijn inwendige computer aan te koppelen en die vol te proppen met ’top secret geheugen archieven’ over hun ideeën die doorgebrieft dienden worden, naar diverse interne afdelingen of voor ‘voordrachten’ bij het Ministerie van Defensie. Al deze mensen waren onderling met elkaar verbonden door een enorm web van criminelen zowel in de regering als bij de adellijke welstand en rijkste zakenlieden van deze wereld, die allemaal opereerden onder de oppervlakte en zonder enige bekendheid hierover bij het grote publiek.

(inzet vertaler: Hier geeft Brice Taylor een verwijzing naar het boek: ‘These Angels dont play that HAARP’. Hierin is aanvullende informatie te vinden over het HAARP-programma. Een thema dat ook beschreven wordt in het Nederlandstalige boek : Als het leger HAARP speelt. Voor wie het lezen wil, het is alleen verkijgbaar via deze link: Pumbo.nl/boek/haarp

Het lijkt mij op dit moment een goed idee om een stuk uit een verslag van een van die Bilderberg-vergaderingen hier tussen te voegen. Omdat het onderstaande duidelijk met het bovenstaande te maken heeft. Ik ga daarna weer verder met de vertaling van het boek van Brice Taylor:“Thanks for the memories”. Maar eerst een samenvatting uit een verslag van: de Bilderbergers; dit stond er in:

‘Dit document is het overzicht van de doelstellingen zoals ze door de Bilderberg groep zijn besproken en aangenomen tijdens hun eerste vergadering in 1954 (destijds nog voorgezeten door niemand minder dan Prins Bernhard der Nederlanden.) Een kopie hiervan die in 1969 opdook was in het bezit van de Marine Inlichtingendienst. Daarnaast is er ook informatie opgenomen uit een document dat per ongeluk het licht zag doordat een oude IBM computer in een tweede handszaak werd verkocht, die abusievelijk niet schoon gepoetst was. Dat document dateert uit 1979 (het betreft hier dus bewerkingen van delen uit deze documenten en niet de volledige documenten ) Het doel hiervan is slechts het duidelijk maken van de diepe achterliggende betekenis van deze plannen.

TOP SECRET
– GELUIDLOOS WAPEN VOOR GELUIDLOZE OORLOG –

Deze uitgave markeert het 25-jarig jubileum van de Derde Wereldoorlog, ook wel ‘De Stille Oorlog’ genoemd, die wordt gevoerd door gebruikmaking van biologische oorlogvoering, en uitgevochten zal worden met ‘stille wapens’. Dit verslag bevat een inleidende beschrijving van deze oorlog, de te voeren strategie en de te gebruiken wapens.

Beveiliging. Het is vrijwel onmogelijk, om te praten over sociale bemoeienissen of de automatisering van een samenleving, dat wil zeggen, het aansturen van een sociaal automatiseringssysteem (stil wapen) op een nationale basis of op wereldniveau, zonder te laten blijken dat we het dan hebben over vele slachtoffers die tot slavernij gedoemd zullen zijn, of uitgeroeid dienen te worden. Dat u deze handleiding ter beschikking gesteld wordt is op zich een verklaring van instemming en de hierna genoemde informatie moet te allen tijde buiten het bereik van het publiek gehouden worden. Dit zal gezien worden als een formele verklaring van een binnenlandse oorlog.

Bovendien, wanneer een persoon, of een groep van personen, die in een grote machtspositie verkeerd en daarnaast nog zonder medeweten of instemming van het publiek gebruik zou maken van deze kennis en methodologie voor een economische verovering, dan moet het duidelijk zijn dat er een oorlog ontstaat tussen de persoon of personen enerzijds, en het volk anderzijds. De oplossing van de problemen waar wij ons heden ten dage mee geconfronteerd zien, vereist een benadering die meedogenloos is, openhartig en zonder te zeuren over religieuze, morele of culturele waarden.

U heeft zich allen gekwalificeerd voor dit project, vanwege uw vermogen om met afstandelijke objectiviteit naar de huidige samenleving te kunnen kijken en te analyseren, en uw observaties en conclusies met anderen van een vergelijkbaar niveau en capaciteit te delen zonder enige vorm van terughoudendheid, en zonder dat uw discretie in het geding komt. Deze openheid dient uw eigen belang. Wijk hier niet van af. Historische inleiding. De ‘Stille Wapen-technologie’ is het geesteskind van een aantal onderzoekers in Engeland, dat hier al sedert de Tweede Wereldoorlog mee bezig was.

Menselijke computers en robots..
Het oorspronkelijke plan was iets te ontwikkelen dat de vijand in oorlogstijd logistiek zou verlammen. Mensen in machtsposities zagen echter al snel de mogelijkheden die hier voorhanden waren om een samenleving volledig te kunnen beheersen. Het bereikte resultaat was veel belovend, maar het was zeker nog voor verbetering vatbaar. De analyse en de automatisering van de data van een complete samenleving vereist een overzicht van voortdurend veranderende economische informatie (data), dus is hiervoor een systeem vereist, dat zich met hoge snelheid aan kan passen aan de binnenkomende data, en deze razendsnel kan verwerken, zodat we kunnen zien wanneer en op welk punt de bevolking economisch op instorten staat en zich moedeloos zal overgeven.

De ouderwetse relais computers waren hier simpelweg veel te traag voor, echter door de uitvinding van de elektronische computer in het jaar 1946 door J. Presper Eckert en John W. Mauchly kwam daar onmiddellijk verandering in. De volgende doorbraak was de ontwikkeling van de Simplex methode van liniaire programmering in 1947. Een ontdekking gedaan door de wiskundige George B. Dantzig. Vervolgens bracht de uitvinding van de transistor in 1948 door de heren J Bardeen, W.H. Brattain en W. Shockley grote voordelen voor de computer met zich mee, want deze werd ineens een flink stuk kleiner en verbruikte veel minder stroom.

Met deze drie uitvindingen in handen, rees in machtige kringen het vermoeden dat het mogelijk moest zijn om de hele wereld te regeren door slechts een druk op de knop. De Rockefeller Foundation had al meteen een voet tussen de deur, door zich in te kopen in het project door een ‘schenking’ van vier jaar subsidiegelden voor de Harvard Universiteit voor verder uitgebreid onderzoek. Harvard onderzocht de structuur van de Amerikaanse economie en een jaar later nam de Amerikaanse luchtmacht ook deel aan het project door ook een flinke financiële bijdrage voor verder onderzoek te leveren.

In 1952 zat het voorbereidende werk er op en tijdens een vergadering op hoog niveau werd al de volgende fase van het plan besproken. Het Harvard project zou een succesvol experiment geweest zijn, en getuige enige publicaties van vooraanstaande Harvard professoren was het in beginsel mogelijk om de sociale economische ommezwaai te maken. Ontworpen tijdens de jaren 45-50 stond de nieuwe ‘Stille Oorlogmachine’ zogezegd al in al zijn glans compleet klaar voor het oog van de wereld in 1954.

De belofte voor de toekomst, dat er volop energie zou zijn voor iedereen voor deze machine, door atoomfusie van zware waterstofdeeltjes uit zeewater en de daardoor vrij komende ongelimiteerde energiebron was een mogelijkheid, die qua ontwikkeling nog enige decennia op zich liet wachten. Maar het vooruitzicht en de combinatie waren onweerstaanbaar. De stille oorlog werd destijds al stilletjes verklaard door de internationale elite tijdens een bijeenkomst in het jaar 1954. Hoewel het stille wapensysteem 13 jaar later bijna werd ontmaskerd, heeft de evolutie van het nieuwe wapensysteem nooit ernstige vertragingen gekend. Deze dag markeert de 25e verjaardag van het begin van de stille oorlog.

Deze geheime oorlog kent nu al vele overwinningen op vele fronten in de hele wereld. Politieke Introductie In 1954 werd het al goed onderkend door mensen op belangrijke posities dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn, slechts een paar decennia zou gaan duren, voordat het grote publiek wakker zou worden en in staat zou zijn om de wieg van de macht aan het wankelen te brengen, want de elementen van de nieuwe stille wapentechnologie waren net zo toegankelijk voor het grote publiek als dat ze dat waren voor het verstrekken van een eigen gecreëerde utopie. Van het allergrootste belang was de kwestie van controle, van dominantie, deze kwestie draaide rond het thema van de tot dan geheime kennis over onuitpullelijke energie.

ENERGIE
Energie wordt ook wel gezien als de sleutel tot alle activiteit op aarde. Natuurwetenschap is de studie van de bronnen en de controle van natuurlijke energie, en sociale wetenschappen, theoretisch uitgedrukt is economie de studie van de bronnen en de controle van sociale energie. Beide komen neer op het boekhoudkundige systeem- wiskunde. Daarom is wiskunde de primaire energie wetenschap. En de boekhouder kan koning zijn als het publiek onwetend van de methodologie van de boekhouding kan worden gehouden. Alle wetenschap is slechts een middel tot een doel. Het middel is kennis. Het einddoel is controle.

Aan het einde van de race blijft slechts het probleem, ‘Wie zal de begunstigde zijn?’. In 1954 was dit een probleem van primaire zorg. Hoewel er zogenaamde ‘morele kwesties’ zijn gerezen, in het licht van de wet van de natuurlijke selectie, is afgesproken dat een natie of een wereld van mensen die hun intelligentie niet kan of wil gebruiken, dat zulke mensen niet beter zijn dan dieren die geen verstand hebben. Zo’n mensen zijn lastdieren en steaks op de tafel van de rijken door hun eigen keuze en toestemming.

Bijgevolg is in het belang van de toekomstige wereldorde, en voor vrede en rust besloten, om privé een stille oorlog tegen het Amerikaanse volk te voeren, met het vooropgestelde uiteindelijke doel het permanent verschuiven van de natuurlijke en sociale energie ( dus alle rijkdom) van de ongedisciplineerde en onverantwoorde, in de verantwoordelijke handen van de zelf-gedisciplineerden en de waardige. Om deze doelstelling te bereiken, was het noodzakelijk om veilige nieuwe wapens te creëren waarvan, zoals later bleek, het een klasse van wapens betrof, zo subtiel en verfijnd in hun principe van de werking, en zelf hun kosten genererend waarbij het publiek zelf voor de kosten opdraait, bleek dat dit wapen in staat was zichzelf terug te verdienen zonder dat iemand iets in de gaten had. Vandaar de naam: Stille Wapens.

Kortom, de doelstelling van het economisch onderzoek was, zoals uitgevoerd door de magnaten van het kapitaal (de banken) en de industrieën van grondstoffen (producten), de oprichting van een economie die totaal voorspelbaar is en manipuleerbaar. Met het oog op het bereiken van een volledig voorspelbare economie moeten de laagste elementen in de samenleving onder totale controle worden gebracht, dat wil zeggen: ze moeten vrij van ziektes zijn, schoon, zindelijk, niet te hoog opgeleid, en de kinderen dienen belast te worden met zware taken en lange termijn maatschappelijke verplichtingen vanaf zeer jonge leeftijd, lang voor dat ze het besef kunnen ontwikkelen om de correctheid van de zaak in twijfel te trekken.

Om deze situatie te bereiken, moet de lagere klasse familie-eenheid blijvend uit elkaar gerukt worden, door hen te confronteren met een proces van toenemende kosten voor gezondheidszorg, waarbij de zorg voor de ouders en de arbeidsgehandicapten en weeskinderen volledig op de schouders komt van de ouders of andere familieleden. De kwaliteit van het onderwijs aan de lagere klassen moet van het slechtste niveau zijn, zodat de oorsprong van onwetendheid al op school gecreëerd wordt door het isoleren van de inferieure klasse van de superieure klasse, dit moet onbegrijpelijk zijn en blijven voor de inferieure klasse.

Met een dergelijke opgedrongen gehandicapte start in het leven, zullen de lager geklasseerde individuen weinig of geen hoop hoeven te koesteren om zich nog ooit los te kunnen maken uit het hun toegewezen lot in het leven. Deze vorm van slavernij is essentieel voor het behoud van een zekere mate van sociale orde, vrede en rust voor de heersende hogere klasse.

Introductie van het Stille Wapen..
Alles wat wordt verwacht van een normaal wapen, wordt ook verwacht van een stil wapen door de makers, maar dan op zijn eigen bijzondere manier van functioneren. Het schiet situaties (in plaats van kogels ) voortgestuwd door de verwerking van gegevens (in plaats van de chemische reactie – explosie), afkomstig van bits van de gegevens (in plaats van korrels van buskruit ) van een computer (in plaats van een geweer ), bediend door een computerprogrammeur (in plaats van een scherpschutter) onder het bevel van een bancaire magnaat ( in plaats van een militaire generaal.) Het maakt geen duidelijke explosieve geluiden, veroorzaakt geen duidelijke lichamelijke of geestelijke verwondingen, en het bemoeit zich niet met iemands dagelijkse sociale leven.

Maar het maakt een onmiskenbare ‘ruis’ en veroorzaakt daarmee onmiskenbare fysieke en mentale schade, en het interfereert met het dagelijkse sociale leven, dat wil zeggen, onmiskenbaar aan een getrainde waarnemer, aan iemand die weet wát te zoeken. Het publiek kan dit wapen niet begrijpen, en daarom niet geloven dat ze worden ‘gevangen’ en onderworpen door een wapen. Het publiek kan instinctief het gevoel krijgen dat er iets mis is, maar vanwege de technische aard van het stille wapen, kunnen ze hun gevoel niet uiten op een rationele manier, of omgaan met het probleem met intelligentie. Daarom weten ze niet hoe of waar om hulp te vragen, en ze weten niet hoe te associëren met anderen om zich hier tegen te verdedigen.

Wanneer een stil wapen geleidelijk aan wordt toegepast op het publiek dan past het publiek zich aan aan het wapen. Het publiek tolereert de aanwezigheid van het stille wapen, en leert de aantasting van hun leven te tolereren tot de druk (via psychologische economisch) te groot wordt en ze emotioneel ontsporen Daarom is dit stille wapen een soort van biologische oorlog. Het tast de vitaliteit, de opties, en de mobiliteit van de individuen van een samenleving zwaar aan, door te weten, te begrijpen en te manipuleren, door het aanvallen van hun bronnen van natuurlijke en sociale energie, en hun fysieke, mentale en emotionele sterke en zwakke punten.

Amschel Rothschild zei ooit: ”Geef mij de controle over al het geld, en het zal me een zorg zijn wie er de regels maakt”. Stille wapentechnologie van vandaag de dag is een uitvloeisel van een eenvoudig idee dat ontdekt werd door, bondig uitgedrukt, de geciteerde Amschel Rothschild en ook daadwerkelijk wordt toegepast. Mr. Rothschild ontdekte het ontbrekende passieve component van de economische theorie die bekend staat als de economische inductantie. Hij kan nooit zelfs maar het vermoeden gehad hebben, dat zijn ontdekking destijds eind 17e eeuw, in de 20e eeuw door de uitvinding van de elektronische computer, daadwerkelijk in de controle van de wereldeconomie zou kunnen worden toegepast. Wat Amschel Rothschild had ontdekt, was het basisprincipe van macht, invloed en controle over mensen, zoals toegepast op de economie.

Dat principe is ‘dat wanneer je uitstraalt de macht te hebben, mensen snel geneigd zijn om je die macht ook daadwerkelijk te geven.’ Deze Rothschild had ontdekt dat degene die valuta of deposito leningen en/of rekeningen had, dat die persoon het vereiste imago had van macht, een macht, die kan worden gebruikt om de mensen te stimuleren in de overgave van hun echte rijkdommen in ruil voor een (papieren) belofte van grotere rijkdom (in plaats van de reële loonsom).

De mensen zouden dan hun echt onderpand in ruil zetten voor een lening van beloftes. Amschel Rothschild vond dat hij meer troeven in zijn mouw had, dan dat hij echt waar kon maken, zolang hij iemands voorraad goud als een lokkertje kon laten zien aan een van zijn klanten. Rothschild leende zijn promessen aan particulieren en aan overheden. Deze zouden vervolgens overwaarde of restschuld creëren. Dan zou hij het geld zogenaamd plotseling schaars maken, waardoor het systeem voor degene die in de schulden zit plotseling omdraait.

De schuldeiser komt nu om de sleutel van zijn onderpand voor de verplichting van de contracten. Deze cyclus werd vele malen herhaald. Deze druk kan ook worden gebruikt om een oorlog te laten ontbranden. Dan zou hij de beschikbaarheid van valuta kunnen manipuleren om te bepalen wie de oorlog zou winnen. De overheid die regelmatig qua wetgeving de andere kant opkeken, door hem de controle over zijn economisch systeem te geven, kreeg uiteraard zijn steun.

Invordering van de schulden werd gegarandeerd door economische hulp aan de vijand van de schuldenaar. De winst via deze economische methodologie maakte de Rothschild steeds rijker en des te meer in staat om zijn rijkdom uit te breiden. Ze hadden ontdekt dat rijkdom hem de macht gaf om de economische structuur te herschikken in zijn eigen voordeel. Sinds de komst van de computer heeft men allerlei testen uitgevoerd op de wereldbevolking, zonder dat de bevolking hier enige weet van heeft.

Zo laat men olieprijzen kunstmatig exploderen en kijkt vervolgens op ingenieuze computermodellen hoe de wereld daar op reageert. De resulterende echo’s van de economische schok zijn theoretisch geïnterpreteerd door computers en de psycho-economische structuur van de economie is dus ontdekt. Het is door dit proces dat partiële differentiaalvergelijkingen en verschil matricos worden ontdekt dat een huishouden definiërt, en het mogelijk maakt om de evolutie binnen een economische sector enigszins tot vrij nauwkeurig te voorspellen.

Aan de hand van de respons van het huishouden, kan met toekomstige schokken voorspelt en gemanipuleerd worden en de maatschappij wordt hierdoor een braaf tam dier dat aan de riem of met teugel onder controle gehouden wordt door een geavanceerde computer die automatisch draait op door mensenhanden ingebrachte geregelde sociale energie boekhouding. Uiteindelijk komt zo elk individueel element onder computerbesturing via de kennis van persoonlijke voorkeuren.

Zoals de kennis gegarandeerd door computer vereniging van voorkeuren van consumenten (Universal Product Code – UPC -streepjescodes op verpakkingen) met geïdentificeerde consumenten (geïdentificeerd via associatie met het gebruik van een credit card en later, in de nabije toekomst, een permanent getatoeëerd framenummer onzichtbaar onder normale omgevingsverlichting, of een geïnjecteerde chip onder de huid. Het is slechts een kwestie van tijd voordat het nieuwe ras van zelfstandige programmeurs / economen zal aanslaan bij de verstrekkende gevolgen van het werk begonnen aan Harvard in 1948. De snelheid waarmee ze hun waarschuwing kunnen meedelen aan het publiek zal grotendeels afhangen van hoe effectief we op het beheersen van de media zullen zijn, het ondermijnen van het onderwijs, en het houden van het publiek afgeleid van de aanstormende werkelijkheid, door slechts zaken op de televisie te tonen die niet van belang zijn, en op deze wijze de aandacht wegleiden van onze werkelijke plannen.

Het Harvard Economic Research Project (1948-) was een uitbreiding van de Tweede Wereldoorlog II Operations Research. Het doel was om de wetenschap van het beheersen van een economie te ontdekken; in eerste instantie de Amerikaanse economie, en dan pas de wereld economie. Men was van mening dat met voldoende wiskundige onderbouwing en data, het bijna net zo makkelijk zou zijn om de controle van de trend van een economie te voorspellen, als voor het voorspellen en beheersen van de baan van een projectiel. Zoals het geval blijkt te zijn.

Tot zover een samenvatting uit een document van 28 pagina`s. De boodschap hieruit moge duidelijk zijn, en als we kijken naar Amerika anno 2014 kan ik niet anders als concluderen dat het proces in volle gang is. We worden via de media voor de gek gehouden. Hoe zou de wereld eruit zien als men de elektriciteit zou afsluiten?? Na eerst alles te “automatiseren”en banken onbemand via computers te laten “werken”: betalingsverkeer volledig via bankpasjes te verplichten, dus geen contant geld meer. En dan plotseling de stekker eruit trekken?? Ziet u het schrikbeeld al voor u? We worden door de regering voor de gek gehouden. Het weer is ook al jaren onder controle van de schaduwregering. Het bankwezen is onder controle.

* * *

HIER vind je deel 10 van deze serie vertalingen uit het boek ‘Mind Control’ van Quasimodo.
Gebaseerd op de vertaling van het boek ‘Thanks for the Memories’ van de Amerikaanse Brice Taylor

x

WIL JE HET BOEK BESTELLEN,

KLIK DAN HIER