Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (8)..

Voor de vorige delen van deze serie:
voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER,
deel 4 HIER, deel 5 HIER, deel 6 HIER en deel 7 HIER

x

x

x

x

Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (8)..

x
2015 ©deze versie WantToKnow.nl/.be

x
Door de jaren heen, werd ik meegenomen naar steeds meer, en steeds weer andere locaties voor programmering maar ook voor het filmen van pornografie. Enkele daarvan zijn: Turlock Lake, Mount Shasta, Clear Lake, Lake Arrowhead, Bass Lake, Lake Cachuma, Lake Isabella, Millerton Lake, Pine Flats, Lake Elsinore, Big Bear Lake, La Jolla, Mission Bay, Salton Sea, Coronado, San Juan Capistrano, the Colorado River, Lake Mead, Lake Mohave, Lake Havasu, Death Valley, Las Vegas, en andere plaatsen waar we heen gingen voor zogenaamde ‘waterskivakanties’…

Cliff Spear was een pedofiele vriend van mijn vader. Zijn dochter Debbie (ook wel DeeDee genoemd) was ook van mijn leeftijd, en zat zelfs bij mij op school. Ik werd vaak met haar geruild, aan Cliff door mijn vader, en werd steeds gruwelijk mishandeld door hem, elke keer dat ik de nacht in Debbies huis moest doorbrengen. Vaak werden Debbie en haar jongere zusje Jana en ik, midden in de nacht uit ons bed gehaald en vervolgens naar de tapijthandel van Cliff gebracht, om gefilmd te worden tijdens pornografische handelingen met de ouderen, maar soms ook zonder hen, dan moesten wij kinderen het zelf doen.

Guy Cooper was een man die pornofilms van mij maakte in Hidden Hills in zijn eigen woning. Ik ‘werkte’ daar samen met zijn jongste dochter Buffy. Hier werd ik ook gedwongen om seks te hebben met dieren. Sommige daarvan waren echte grote boerderijdieren. Je kunt jezelf wel een voorstelling maken hoe schaamtevol en vernederend dit soort voorvallen waren voor een kind.

Zat mijn vader bij een of andere groep?
Voor zover ik het weet, niet.Mijn vaders toewijding was niet slechts beperkt tot een aparte groep, noch weet ik van enige aanmelding of inschrijving ergens voor een bepaalde periode. In plaats daarvan was alles juist slechts ’tijdelijk’. Hij verhuisde van groep naar groep, en voldeed gewoon aan wat hem opgedragen werd door zijn opdrachtgevers. De groeperingen waarvan ik mij op enig moment bewust was dat hij daar deel van uitmaakte, hen in ieder geval zo af en toe bezocht, maar toch ook niet echt regelmatig, waren de Lions club, De Ku Klux Klan en de Neo Nazi`s.

Openlijk en zichzelf bewust van zijn omgeving, had mijn vader geen enkel vooroordeel tegen wie dan ook, ook niet wat betreft religie en huidskleur, en hij leerde mij zelfs géén racist te zijn. Hetgeen niet wegnam, dat hij tijdens geheime bijeenkomsten met gelijkgestemden, niet alleen getuige was van, maar zelf actief deel aan, ceremonies waarbij negers en Joden werden vernederd, gemarteld, ontleed en zelfs vermoord. Dit weet ik, omdat ik als kind diverse malen aanwezig was bij deze ‘bijeenkomsten’.

Ik werd vaak meegenomen naar rituelen die meestal s`avonds laat plaatsvonden. Een van die avonden die in mijn geheugen gegrift staan, is een avond vlak voor mijn 10e verjaardag, toen een aantal mannen een zwarte man ‘offerden’ als huldebetoon aan mij, om mij meer macht te geven.Terwijl ik hulpeloos gedwongen werd om toe te kijken, in volledige paniek, in ongelovige toestand en complete verontwaardiging met de doodsangst door mijn hele lichaam gierend, zag ik hoe de man eerst gruwelijk gemarteld werd en vervolgens, nog steeds in leven, in de vuurkuil werd gegooid. Het ‘vreugdevuur’ zoals zij dat noemden… Om dit traumatische gebeuren te kunnen verwerken splitste mijn geest zich alweer in een nieuwe persoonlijkheid.

Weer een andere gelegenheid, de 4e Juli, Onafhankelijkheidsdag.
Op deze 4e Juli werd er bij mijn vader aan het eind van de straat een klein jongetje afgezet door een zwarte sedan. Hij werd in feite in de goot gedumpt.
Ik keek vol afgrijzen toe terwijl mijn vader een zelfgemaakte bom aan het lichaampje van het kind bevestigde en me vertelde dat hij zo machtig was, dat hij het kind kon laten leven of dood laten gaan. Voordat ik deze mededeling goed in me op kon nemen, explodeerde de bom en was er van het kind niets meer terug te vinden. De tactieken om mij te beïnvloeden en mijn hersens te laten splitsen in alle denkbare richtingen, waren eindeloos..

De VRIJMETSELAARS
Ik kan me nog herinneren dat mijn vader en onze buurman een vrijmetselaar, Jack Rice, mij meenamen naar een vergadering, waar een groep mannen bij elkaar kwamen die allemaal rode vrijmetselaars hoeden droegen, en rondom een tafel zaten. Mijn vader werd ook zo`n hoed overhandigd en ik weet nog dat hij zich erg ongemakkelijk voelde omdat er van hem verwacht werd dat hij ook zo`n hoed droeg. Ik droeg als een jonge patriot een marine blauwe jurk met een V-hals en een grote brede matrozenkraag op mijn schouders.

Meneer Rice zat aan de ene kant van me en mijn vader zat aan de andere kant. Zij aten samen, maar ik zat slechts op mijn plek als verdoofd en ik at helemaal niets. Een van de aanwezige mannen stond op en tikte tegen zijn glas en kondigde aan: “We hebben vanavond een heel jong lid in ons gezelschap om u te entertainen en te verblijden. Heet haar van harte welkom met een warm applaus”. Als in trance kwam ik in beweging, klom op een podium en deed een dansje. De woorden van de muziek klonken ver weg door in mijn onderbewustzijn en langzaam begon ik mijn jurkje los te knopen.

Ik deed mijn jurkje uit en toen mijn schoenen, mijn lange broek onder mijn jurkje, mijn nylons, bh-tje en nog een onderbroekje. Op het laatst stond ik in alleen nog een piepklein wit g-stringetje, en weet eigenlijk niet goed waarom ik niet totaal naakt was. Alle mannen juichten van plezier, en nadat ik klaar was, stond Meneer Rice onder aan de trappen van het podium mij op te wachten, om mij naar achter het toneel te brengen om me weer aan te kleden. Hij strekte zijn arm uit en ik nam zijn hand. Ik voelde me alsof ik blind was en niets kon zien en hij herhaalde steeds hetzelfde versje dat hij me geleerd had te onthouden:  “Er was een man zonder ogen, en hij ging naar buiten om naar de blauwe lucht te kijken, hij zag een boom vol met appels, hij plukte geen appels van de boom, maar liet er niet één zitten.”

Dit noemde men een ‘Blind’-programma en mij werd verteld dat ik gedurende de tijd samen met hen niet kon zien. Meneer Rice leidde me naar een achterkamer, het was niets zoals een kleedruimte, meer gewoon een leeg kamertje. Hij gaf me een soort van rode toga om aan te doen. “Ze brengen jouw kleren zo dadelijk hier naartoe, we moeten gewoon even wachten.” Op andere avonden tijdens andere bijeenkomsten op verschillende locaties van vrijmetselaars, werden er satanische rituelen uitgevoerd, waar ik keer op keer werd verkracht op een altaar door meerdere mannen en in het bijzijn van alle mannen in toga.

Er waren vele van deze vrijmetselaars ontmoetingen, vaak  ‘onder het grote dak’, dat een circustent was die als vermomming diende voor de werkelijke bijeenkomst. Die circussen waren folterzalen, zoals ik door de jaren heen zou leren, en meestal draaide het erop uit dat de slachtoffertjes huiveringwekkende gruwelijkheden moesten doorstaan; daardoor kwam ook ik, er vrijwel altijd zwaar mishandeld vandaan.

Peggy en Alice in Wonderland..
Mijn buurmeisje Peggy en ik droegen een toneelstukje op van Alice in Wonderland hetgeen een vrij onschuldige vertoning leek te zijn voor onze oudere buren, meneer en mevrouw Rice, die beiden nipten van hun middagcocktail terwijl ze buiten op de patio zaten. Ergens gedurende de voordracht riep meneer Rice me dan bij zich en zei dan: ”Kom hier Susie, ik wil je een geheimpje vertellen.” Ik stond naast deze oudere man in de patio en boog licht voorover, zoals hij mij gebaarde te doen, om beter te kunnen horen wat hij in mijn oor wilde fluisteren.

Zijn doordringende alcohol damp sneed mij bijna de adem af terwijl hij zei: ”Ik heb een kleine verrassing voor je die je helpen zal het toneelstukje nog beter voor te dragen,” en hij stopte me een rol snoepjes in mijn hand en zei: ”Open je mond voor de volgende verrassing.” Naïef en met het volste vertrouwen opende ik mijn mond toen hij zei: ”Doe nu je ogen dicht voor de geheime verrassing, en onthoud de echte verrassing in je hand.” en dan als herinnering: ”Doe nu je mond open voor de geheime verrassing.”

In kinderlijke onschuld sloot ik mijn ogen en wachtte ongeduldig op de verrassing. Meneer Rice legde iets in mijn mond dat rond aanvoelde en zei: ”Dit is een hemelse wafel, mijn schatje, een geheime verborgen hemelse wafel, waarin jij tevoorschijn zult komen.” Ik had geen idee waar hij het over had, maar begon me tegelijkertijd erg zwak en raar te voelen van binnen, net zoals Alice in Wonderland deed.

Toen zei hij: ”Ga nu je toneelstukje afmaken en speel jouw rol. Jouw rol is aan de beurt, gaat nu beginnen, wees dus niet te laat voor een hele belangrijke afspraak, of je zult steeds opnieuw in de problemen komen, elke keer opnieuw, opnieuw, opnieuw. Gehoorzaam steeds het witte konijn, volg hem naar binnen, want hij weet hoe laat jij moet beginnen. Ga nu, en speel jouw spel, speel jouw rol, wat is het? Is het een spel of is het een rol?”
In een staat van volledige verdoving liep ik terug naar mijn vriendinnetje Peggy en begon weer te acteren en zei mijn tekst: ”Ik moet gaan, want ik ben al te laat voor een belangrijke afspraak”.

‘De Heilige’
Meneer Rice was mijn ‘afspraakje’ op andere avonden waarop de vrijmetselaars bij elkaar kwamen, bij sommige gelegenheden was ik zelf het ‘altaarmeisje’, maar dit had niets met de Katholieke kerk te maken. Ik werd het middelpunt van ritueel misbruik, waarbij ik erg laat s`avonds midden op het altaar werd verkracht ten overstaan van alle vrijmetselaars op donkere achteraf gelegen plaatsen, waar ik gepijnigd en gemarteld werd in de naam van (wat zij noemden) ‘De Heilige’.

Peggy en ik moesten ook vaak scènes uit de ‘Parent Trap’ naspelen voor de familie Rice. Dit was een manier om de Sharon en Susie tweelingzusjes-programmering (zie vorige delen) erin te rammen. Ik moest dan Sharon spelen in de achtertuin, terwijl Peggy Susie speelde. We kleedden ons zelfs zoals in de film. Toen ik mij tot in detail begon te herinneren wat er allemaal gebeurd was, kon ik in plaats van slechts enkele kleinigheden hiervan te herinneren, zelfs de geur ruiken van het huis van de familie Rice.

En de lucht van meneer Rice zijn zware alcoholadem, en de parfum van zijn dochter Joanie, die erg sterk was en waar ook een luchtje van alcohol aanzat. Verborgen achter de schijnbaar sprookjesachtige wereld lagen veel pijnlijke herinneringen verscholen aan de plaatsen waar ik mee naar toe genomen was voor mijn programmering.

Het begin van de puberteit..
Rond deze tijd begon ik te puberen, en mijn vader sloop mijn kamer binnen zoals hij elke nacht deed. Hij legde me uit, terwijl ik slaapdronken was, dat ik van een superieur ras was, dat ik van Arische afkomst was en dat hij zo trots was op mijn blonde haren, groene ogen, en gladde huid. Destijds had ik geen flauw idee waar hij het over had, en ik negeerde het maar, net alsof ik hem niet hoorde.

Mijn menstruatie begon toen ik tien jaar oud was. Dit was de voorbode voor ritueel misbruik welk ook verkrachting en inseminatie inhield. Soms wel twee keer per jaar. Wanneer de foetussen twee tot drie maanden oud waren, werden ze geaborteerd tijdens rituelen, en opgegeten door leden van de vrijmetselarij om het geloof van de groep kracht bij te zetten; namelijk dat het degene die deze rituelen uitvoerde ‘nog krachtiger’ zou maken.

Dit waren ten hemel schreiende taferelen, traumatiserend zonder beschrijving, en zulke afschuwelijk pijnlijke ervaringen, die blijvend hun sporen tot diep in mijn ziel achter lieten. De herinnering hieraan werd heel lang onbewust onderdrukt, net zoals zovele andere traumatische ervaringen, die alle dienden als versterkingen voor de mind-control programmering, om er verzekerd van te zijn dat ik aan een volledig geheugenverlies leed, ten aanzien van mijn gebruik in prostitutie, pornografie en latere plannen die men nog voor mij had.

In de vijfde klas toen ik al bijna elf jaar oud was, was ik door de pubertijd heen, was volledig ontwikkeld en had al een jaar lang mijn maandelijkse menstruatie. Ondanks het misbruik, was ik geprogrammeerd om een gemiddelde studente te zijn, met vele ‘school’-aanpassingen die me lieten functioneren als een doorsnee meisje. Ik had vaak gedragsstoornissen op school, en gedroeg me soms wat vreemd, door alles wat er stiekem thuis allemaal aan de hand was, en op andere verborgen geheime plaatsen.

Mijn leraren staken de draak met mijn typische onderbrekingen van de les en betitelden het als grappig doen en ik won een prijsje als ‘Grootste clown van de klas.’ Ik had ook persoonlijkheden die totaal aan geheugenverlies leden, en die wel normaal functioneerden op school. Toen ik naar de middelbare school ging, deed ik de dingen die kinderen normaal doen. Zo was ik cheerleader, zong mee in het koortje, zong solo`s tijdens schoolvoorstellingen, kreeg prijzen voor de allermooiste glimlach en omdat ik de ‘Grootste clown van de klas’ was. Daarnaast was ik erg behulpzaam en kreeg daarvoor ook enige eervolle vermeldingen.

Mijn moeder, wat wist ze en wat niet..?
Ondertussen had mijn moeder het allerschoonste huis in de verre omtrek. Voor de buitenwereld waren al deze families hier door mij genoemd, normale plichtsgetrouwe burgers in onze samenleving. NIEMAND zou ooit verwacht hebben, of zelfs maar vermoed, dat achter de keurig geschilderde tuinhekjes dit misbruik in alle anonimiteit plaatsvond.

De moeders hadden schone, goed verzorgde kinderen met schone kleren en woonden in nette verzorgde huizen. Ze glimlachten en waren beleefd en meevoelend in het openbaar, en de vaders gedroegen zich aardig en werden voor gewetensvolle zakenlui aangezien binnen de gemeenschap. Wat er achter gesloten deuren plaatsvond en wat niemand wilde geloven, of zelfs maar een woord over horen wilde, zelfs mijn schooldirectrice niet, was de spirituele, psychische en emotionele totale vernietiging van vele, oh zo vele kinderen.

In mijn wanhoop hulp te vinden of zelfs maar begrip, vroeg ik mezelf al heel vroeg af wat er mis was. Ik bleef maar opbotsen tegen mind control programma`s die mijn gedachten steeds via een omleiding van de plek wegvoerden waar ik eigenlijk heen wilde. Geërgerd over mijn gedachten en vragen antwoordde mijn moeder steeds vanuit haar eigen mind control: ”Je moet niet zo veel nadenken.” Toen ik elf jaar oud werd, zei mijn vader dat hij me mee zou nemen op een vliegreisje naar zijn kleine geboorteplaats Correctionville in Iowa om mijn opa en oma te ontmoeten.

Ik was op z`n minst erg verrast door deze uitnodiging, omdat familieruzies, jaren geleden, mijn vader volledig van zijn ouders had doen vervreemden, zelfs nog van voor mijn geboorte. Mijn vader wist nooit eens iets aardigs te zeggen over zijn ouders. Maar ik was erg opgewonden dat ik met een heus vliegtuig zou gaan vliegen (waarvan ik echt dacht, dat dit de allereerste keer zou worden in mijn leven. Wat vergiste ik me.) en ik was toch ook wel nieuwsgierig naar mijn opa en oma die ik nog nooit gezien had.

Het hardnekkige verhaal dat mijn vader hen haatte, en dat hij op vijftienjarige leeftijd van huis was weggegaan in een auto die hij van hen gestolen had, kwam nooit in mij op. Noch vroeg ik mij af, waarom mijn moeder en broers niet ook uitgenodigd waren om mee te gaan. Helaas, was ik door de mind control waaronder ik mij bevond, helemaal niet in staat om mezelf ook maar iets af te vragen, of om ergens verwonderd over te zijn. Ik deed gewoon wat mij verteld werd te doen.

Inseminatie..
Ik werd ‘geïnsemineerd’, enige maanden voordat we naar Iowa zouden gaan. Mijn moeder nam mij mee uit winkelen in een zaak die ‘Stardusters’ heette. Het leek daar wel op Hollywood!! De verkoopster koos jurken voor mij uit en nam me mee naar een kleedkamer, waar ik tot mijn niet geringe schaamte werd voorzien van dure jurken en alle accessoires. Mijn moeder kocht voor mij diverse hele dure en chique jurken, compleet met hoed, ceintuur, handtasjes en frivole ondeugende onderkleding, terwijl ze zelf oude todden aan haar lichaam had, en er onder elkaar thuis gemompeld werd dat we failliet waren.

Op weg naar huis viel mijn moeder ineens mijn enigszins builende buikje op, en gedurende de komende maanden schreeuwde ze constant tegen me:”Houdt je buik in!” Er was niemand van ons die zich bewust-bewust was van het feit dat ik echt zwanger was, en ik deed echt mijn best om mijn buikje in te houden. Gedurende mijn tienerjaren was ik anorexia, superdun, en at niet veel, dus een zwangerschap van twee maanden viel nog niet meteen zo op, en zeker niet bij diegenen die het echt niet verwachten zouden.

Grootvader en grootmoeder..
Mijn grootvader, van vaders kant, Ivan Charles Eckhart, was een consumptie-ijs fabrikant uit Jersey. Een multimiljonair en burgemeester van Correctionville in Iowa, waar hij woonde met mijn grootmoeder. Later won hij, met overgrote meerderheid de verkiezingen om hoofd toezicht derde district te worden, en hij was jarenlang zowel in de lokale politiek van Correctionville als in de staatspolitiek van de staat Iowa verwikkeld. Mijn grootmoeder van vaders kant, Leah Eckhart, was een kleine maar kwaadaardige vrouw. Ik begrijp nu ook waarom. In plaats van dat zij bij mijn grootvader sliep op de bovenverdieping in zijn plushe slaapkamer, sliep zij in de kale kelder met ruwe betonnen vloer op een smalle brits.

Destijds kon ik hier helemaal niets over denken of mezelf hier zelfs maar iets bij afvragen. Mijn grootouders zijn nu beiden overleden, heengegaan, zonder ooit de mogelijkheid gehad te hebben te genezen van dit proces, of zelfs maar de beginselen te begrijpen van dit inter-generationeel misbruik dat ten grondslag lag aan dit probleem. Ik had vele traumatische ervaringen tijdens mijn bezoek aan Iowa. Ik dacht destijds dat, mijn vaders terugkeer naar zijn ouders slechts een gezellige reünie was. Niets had verder van de waarheid kunnen zijn.

Terwijl ik in Iowa was, had ik meerdere van de steeds gedwongen abortussen ondergaan, die meer op een slachtbank leken, uitgevoerd door een plaatselijke dokter. Hoewel ik feitelijk was verkracht en bezwangerd tijdens een ritueel, werd ik vernederd en geminacht omdat ik zwanger was geworden. Zoals alles onder Mind Control had ook dit een dubbele bodem. Ik werd verguisd en beschimpt voor alles wat er gebeurde, waarbij er niets gebeurd was, waar ik zelf ook maar enige zeggenschap in had gehad, of controle over had kunnen uitoefenen.

De waarheid over mijn leven zat achter slot en grendel
Mijn baby, die nog niet oud genoeg was om levend geboren te worden, was niettemin een perfect gevormde foetus. Mijn grootouders en mijn vader hielden een ritueel achter het huis, waarbij ze mij ervan overtuigden dat ik mijn eigen kind gedood had. (Maar het was duidelijk dood geboren) Ze aten het meteen op, en dwongen mij daarbij zelf aan dit ritueel deel te nemen. Omdat ik zo vele verschillende persoonlijkheden had, werd ook dit traumatisch gebeuren, samen met vele andere traumatische gebeurtenissen in mijn leven, keurig netjes heel diep weggestopt in mijn onderbewustzijn; verzegeld en afgegrendeld van mijn bewustzijn. De waarheid over mijn leven zat achter slot en grendel.

Op een avond, nadat we terugkeerden naar mijn grootvaders huis, waren op de een of andere manier alle ervaringen die me de stuipen op het lijf joegen, toch niet zo netjes achter slot en grendel weggesloten. In een wanhoopsdaad belde ik mijn moeder op, en vroeg haar mij te helpen. Mijn grootvader, die mijn gesprek opving, griste de telefoon uit mijn hand, trok de volledige telefoonleiding uit de muur en als represaille bond hij mij twee volle dagen vast aan de metalen spijlen van zijn bed, terwijl de ‘familie’ de stad uit ging.

Mijn grootvader was erg gewelddadig, maar mijn vader was zo trots op de menselijke technologie die ik bezat, dat hij de ene na de andere demonstratie gaf. Hij was toch zo blij dat hij mijn grootvader al mijn diverse ‘mogelijkheden’ kon laten ‘uitproberen’..! Gedurende de rest van ons verblijf in Iowa, was ik gedwongen om alle zakenrelaties en politieke vrienden van mijn grootvader te ‘vermaken’. Ik danste naakt op de tafel bij vergaderingen en verrichte vele seksuele pleziertjes voor veel van mijn grootvaders medewerkers.

Om mijn ‘kunnen’ te demonstreren, nodigde mijn grootvader de mannen uit om hun sigaren en sigaretten uit te drukken in mijn vagina, terwijl ik voor hen knielde. “Daar voelt ze niets van.” Mijn vader wilde steeds laten zien dat ik zou glimlachen en geen pijn zou voelen, ten gevolge van de mind control. Na al deze meetings, werd ik geïntroduceerd aan een ‘hoger niveau’ van politici.. Van die tijd af aan, werd ik steeds meer en meer aan politici gekoppeld tijdens die zogenaamde ‘jaarlijkse uitstapjes naar Iowa’.

In de tussentijd gebruikte mijn vader me steeds vaker om aan contanten te komen, of ook wel als diensten voor wederdiensten. We kwamen er plotseling financieel zo goed bij te zitten dat we zelfs buiten de deur konden gaan eten, wat beslist een extraatje was dat we ons vroeger niet konden veroorloven.
Het lijkt me het meest waarschijnlijke dat er een tussentijdse uitbetaling/ afrekening heeft plaatsgevonden voor mijn gebruik in de prostitutie en de pornofilms.

Trainingsboerderijen..!
Er waren kinder- en tienerkampen om ons te trainen, die men ‘boerderijen’ noemde, waarvan ik denk dat ze in Montreal gelegen waren. Een stad in de Franstalige Canadese Provincie Quebec. Ik werd naar zo’n kamp gestuurd voor training in gracieus gedrag en om mijn etiquette en formele verbale vaardigheden op te schroeven, voor mijn ‘gebruik’ tijdens uitzendingen op het hoogste niveau. Er waren daar veel meer teenagers in training. Het voelde als een gevangenis. Ik denk dat ik er ongeveer een week was, (je had er niet echt besef van tijd) en het moest wel winter geweest zijn, want het was frisjes en de bomen waren kaal, er lagen overal bladeren op de grond.

Deze plek was ver van de bewoonde wereld en lag niet op de weg ergens naartoe, dus eventuele pottenkijkers konden gemakkelijk onmiddellijk worden herkend als indringers. Voor het oog van de buitenwereld waren wij ongehuwde moeders. We moesten zelfs kussens tussen onze broek proppen, en zo nu en dan het dorp ingaan, om die schijn hoog te houden. Ik sliep met andere meisjes in een wit gebouw met betonnen vloeren en britsen met matrassen die in een rechte lijn in de ruimte stonden. We namen allemaal braaf de medicijnen die ze ons elke morgen gaven. De mensen die met ons werkten wisselden dagelijks, zowel de mannen als de vrouwen. Niemand werkte ooit twee dagen op rij met ons.

We aten de avondmaaltijd en daarna moesten we allemaal naar bed. Dan kwam er iemand ons een verhaal vertellen. Ze behandelden ons als een kudde koeien en wij volgden allemaal klakkeloos hun instructies op. Er was geen ergernis of ontevredenheid, alleen maar complete gehoorzaamheid. Mij werd geleerd hoe ik elegant moest lopen, met een boek op mijn hoofd, en ik moest kunnen hurken zonder het boek te laten vallen, en dan weer overeind komen. Ik werd ingedeeld om te werken met bandopnames van vreemde talen in een kleine geluidskamer die uitgerust was met koptelefoons.

Zo ging ik Frans leren..
Er werd een spiegel voor me geplaatst om in te oefenen, om bepaalde klanken te produceren. Alle instructies werden steeds via geluidsapparatuur aan mij doorgegeven. Zelfs de aanwijzingen voor hoe je een klank moest produceren. Toen ik eenmaal door had, hoe je de klanken produceert, kon men daar heel eenvoudig talenkennis aan koppelen. Ik weet niet hoe dit allemaal werkt, maar op een gegeven moment moest ik gaan liggen met een koptelefoon op en dan speelden ze een geluidsband af op een veel te hoge snelheid, zodat ik dus echt geen woord kon verstaan, en dan nog wat later kwamen ze langs om te zeggen dat het had ‘gewerkt’ en dat ik nu voldoende Frans kon..

De juffrouw in kwestie legde uit dat het in de meeste vreemde landen heel normaal was om een tolk te vragen, maar het was een algemeen gangbaar gebruik in de high society om toch minstens vloeiend Frans en Italiaans te spreken en de voorkeur ging uit naar Duits en Russisch als ‘bij-talen’. Omdat ik gebruikt zou gaan worden in het buitenland, moest ik hun talen en gewoontes leren en kennen en ermee vertrouwd raken. Er werden mij films getoond via een projector op een scherm. Ik zag veel verschillende films over weer even zoveel vreemde landen met de bedoeling de noodzakelijke bijpassende cultuur op te pakken.

Mijn ‘China-archief’..
Ze instrueerden me: ”Stop dit in je China archief”, en dan keek ik een film, terwijl ik alles in mijn archief vastlegde en ordende; de plaatsen, de namen, aantekeningen, historische feiten, alles. Toen ik later op mijn reizen met Henry aankwam in deze exotische landen, was ik vertrouwd met hun culturele achtergrond, zodat ik mezelf niet kon blameren. Alles wat we deden op de ‘boerderij’ was; heel weinig eten, slapen en leren. Informatie werd in grote hoeveelheden ingebracht in ons systeem voor gebruik op een latere datum.

Henry Kissinger bezocht me daar niet. Hij zei dat hij misschien even langs zou komen om te kijken hoe het met me ging, maar dat deed hij nooit. Al lang op voorhand, koppelde Henry de ‘Tovenaar van Oz programmering’ aan dit gebeuren toen hij mij deed geloven: “Ik stond op uit mijn bed in Kansas en vloog op de vleugels van een tornado naar de boerderij,” toen ik terugkwam in Kansas werd ik wakker in mijn eigen bed in Californië en ik was ziek, hondsziek. Mijn moeder verzorgde mij en zei dat ik de griep had. Ik had hoge koorts en was behoorlijk de weg kwijt. Ik kon zelfs mijn ogen niet focussen. Ik voelde me uitgeput en zo ziek dat ik niet eens kon slapen, en dus lag ik doodziek in mijn bed, en bad dat ik mocht doodgaan.

En opnieuw meneer Rice..
Het was ook tijdens een zomervakantie dat Meneer Rice, onze vrijmetselaars buurman, mij opnieuw voorstelde aan zijn dochter Joanie Rice, die voor de vakantie overgekomen was vanuit haar tegenwoordige woonplaats White Plains, New York. Ze was een stuk ouder als ik, en een zeer attractieve jonge vrouw. Ze droeg erg veel make-up en sierraden en een erg zwaar luchtje dat ‘Royal Secret’ heette. Het was ook in die dagen dat mijn grootmoeder van moeders kant in een rusthuis opgenomen moest worden, en mijn moeder bezocht haar elke dag, en dus bleef Joanie bij mij om op mij te passen en met me te spelen bij het zwembad in de afwezigheid van mijn moeder.

Het leek aan de buitenkant allemaal als een prettige regeling, maar haar aanwezigheid was ook weer afgesproken werk, en diende slechts voor mijn verdere programmering. Zij leerde mij om “deftig” te zijn. Ik hoorde dat woord steeds weer opnieuw en opnieuw. Zij leerde mij sociale etiquette en om gedistingeerd te spreken, goede manieren, en ze was er ook altijd om mijn stemprogrammering te begeleiden als de mannen arriveerden met hun apparatuur. Bij die gelegenheden hield zij mij samen met die mannen tegen de bank gedrukt, terwijl ik gedrogeerd werd.

Dan werd er een soort band om mijn hoofd gespannen, die ze uit een zwarte koffer haalden, die vol zat met allerlei apparaatjes, waaronder heldere lampen en machines die verschillende geluiden en instructies bevatten. Er werden namen van politici in mijn hoofd geplant en natuurlijk met de bijbehorende instructies ingeprogrammeerd om spontaan aan geheugenverlies te gaan lijden als ik deze namen op de radio of tv hoorde of de gezichten op tv zag, zodat ik bij vol bewustzijn nooit zou weten waar ik in verzeild geraakt was, of dat die mensen zelfs deel uitmaakten van mijn leven. Er werden ook nog lijsten met namen en ’toegangscodes’ aan mijn archief toegevoegd.

Zo had elke politicus een ‘eigen sleutel’ om mij te bedienen. Enige jaren later, werd ik naar haar luxe glamoureuze woning gevlogen in New York. Ze escorteerde me in het begin nog van daar uit naar Washington DC, zodat ik niet bang zou zijn, of me alleen zou voelen en op volle capaciteit kon draaien terwijl ik mijn ‘werk’ deed. Mijn moeder en ik begonnen in die tijd ook ‘Royal Secret’ te gebruiken, net zoals Joanie.

Palmen
Mijn vader kocht een eigendom in het stadje Twenty-nine Palms en bouwde een klein huisje op het woestijnachtige achterliggende land. Ergens gedurende een weekend zei mijn vader ineens dat mijn moeder wat tijd voor zichzelf nodig had, omdat haar moeder nog maar pas gestorven was. Ik zelf was ook verdrietig omdat oma gestorven was. Mijn meesters vertelden mij dat ze regelrecht naar de hel ging, hetgeen zou blijken uit het feit dat ze zelf gezien hadden dat het bloed uit haar gezicht kwam.

Ze stierf aan hoge bloeddruk, die de bloeding veroorzaakt had. Ze zeiden dat ze naar de hel was, maar ik hoopte nog dat ze terugkwam zodat we haar weer konden opknappen. Na een tijdje trok ik me daar niets meer van aan, want ik wist heel zeker dat ‘grootje’ niet naar de hel gegaan was. Hoewel het gezegd mag worden, dat ook mijn grootmoeder zo nu en dan deelnam aan mijn misbruik, wist ik toch wel, dat oma eigenlijk een hele lieve rustige, vriendelijke vrouw was, die mijn moeder erg graag mocht, en die nooit iemand opzettelijk bij haar volle bewustzijn zou hebben kwaadgedaan.

Ik werd door mijn vader, mijn broers en nog wat mensen meegenomen naar het huisje in Twenty-nine Palms dat wat verder weg lag in de woestijn. Eerst voerden ze me dronken en toen trokken ze de kleren van mijn lichaam. Vervolgens werd ik naakt aan enkels en polsen vastgebonden en de touwen werden weer met pennen in de grond vastgezet zodat ik in het zand lag, met mijn gezicht omhoog. Armen en benen gespreid lag ik in de bakkende woestijnzon. Ze leken hiervan ontzettend opgewonden te raken, mijn vader schilderde een satanisch pentagram en een groene swastika op mijn lichaam.

Later op de dag, toen het al donker begon te worden, goot mijn vader gasolie in een wijde cirkel om mij heen en toen het eenmaal echt donker was geworden, stak hij een lucifer aan en een vuur rondom mij begon te branden. Ik dacht nog dat ze mij wilden braden. Toe stopten ze een meer dood dan levende zanderige pad in mijn mond en zeiden dat ik die daar moest laten. Mijn broer Rik rende rond het vuur in een vlaag van uitzinnige vrolijkheid en mijn broer Jim was ook van de partij. In dit ritueel, in aansluiting op de traumatische ervaring, leerden zij, hoe ze de ‘baas’ moesten zijn. Toen werd ik verkracht door hen en al hun vrienden.

Mijn huwelijk stond al vast toen ik 13 was..!
Ik ging nu naar de Hale middelbare school, die zich tegenover onze kerk bevond, de Eerste Presbyteriaanse Kerk van Woodland Hills. Het was daar op Hale (we waren dertien jaar toen) dat ik Graig Ford leerde kennen, Robert Graig Ford. Op zekere dag dat mijn moeder mij van school ophaalde, stelde ik haar aan Graig voor. Toen Graig weg was, en ik bij haar in de auto zat, kondigde mijn moeder aan: ”Dat is de jongen die je zult trouwen.” Ik moest lachen en vroeg haar hoe zij dat nou kon weten. Ze zei dat ze dat gewoon wist.

Ik heb er verder nooit meer naar gevraagd. Graig stelde vrij snel daarna voor om ‘verkering’ te hebben. In de daar op volgende jaren werden Graig en ik met elkaar ‘verbonden’, door middel van kruisprogrammering en gezamenlijke marteling om er zeker van te kunnen zijn dat Craig ver genoeg onder hun controle was, als hij later mijn ‘begeleider’ moest zijn. Een ritueel, uitgevoerd in de Eerste Presbyteriaanse Kerk bezegelde ons lot. Al snel werden we samen aan vele zeer geavanceerde programmeringmethodes onderworpen.

Witte bestelbussen als programmeerplaatsen…
Grote witte bestelbussen met mannen in keurige kostuums pikten ons op, op verschillende locaties in Ventura en Oxnard-Californië, en stuurden ons naar achteren in de bus. Gespecialiseerd materiaal in aktekoffers en andere grotere apparatuur stonden daar op ons te wachten. Ze sloegen Graig gewoonlijk direct voor mijn neus in elkaar, om mij te laten zien wat een slappeling hij werkelijk was, en hoe machtig zij waren en om duidelijk te maken dat zij de baas waren, en dat wij NIETS te zeggen hadden. Ze ranselden mij ook de hele bus door voor zijn ogen, om hem duidelijk te maken dat hij machteloos was en dat zij ‘het’ voor het zeggen hadden.

Elektroshock werd op ons beiden gebruikt. Eerst door een elektrische stoot in mijn vagina en daarna dezelfde behandeling aan Graig`s penis. We werden beiden om beurten gedwongen machteloos toe te zien in een soort van verdoofde toestand, terwijl de ander werd gemarteld in voorbereiding op onze programmering. De onderlinge band die gevormd werd door gezamenlijk martelingen te moeten ondergaan en dit alles van elkaar te moeten gadeslaan was er een met een heel bijzondere diepgang. Het ontwikkelde onbewust gevoelens van saamhorigheid.

Bizarre saamhorigheid..
We ondergingen deze hel samen, en dat versterkte alleen maar het gevoel, dat we hier nooit meer uitkwamen. Nadat ze ons voldoende uitgeput hadden, bonden ze ons vast in supermoderne stoelen en sloten ons aan op elektrodes. Geluidssignalen werden afgewisseld met elektroshock om toegangscodes te creëren die hen later weer makkelijker ’toegang’ tot onze geest zouden geven. Hypnotische fantasieën werden in ons hoofd geplant, samen met romantische muziekjes om te voorzien in het proces dat we ‘smoorverliefd op elkaar werden’.

In feite werd er een hele lijst van liedjes in ons hoofd geplant die allemaal op zich voorgeprogrammeerde gevoelens moesten opwekken. Deze lijst werd door de jaren heen geregeld bijgewerkt en gecultiveerd, afhankelijk van de emoties of welk gedrag er van mij verwacht werd. Deze liedjes waren een van de sterkste maatregelen van totale controle, en creëerden letterlijk de gevoelens voor Craig, die ik lang voor mijn eigen gevoelens gehouden heb, maar in werkelijkheid slechts gecreëerde gevoelens waren die slechts een doel dienden: Totale controle.

Het bovenstaande schijnleven werd nog eens extra brutaal verstoord door voorvallen als dit: Mijn broers en hun stevig gespierde vrienden onderschepten ons als we na een afspraakje ergens parkeerden om te zoenen. Ze sleurden Craig dan uit de auto en sloegen hem helemaal verrot, terwijl ze hem duidelijk maakten dat hij geen seksuele avances mocht maken bij mij. Dan pakte een van die mannen mij vast en verkrachtte mij in het bijzijn van Craig, terwijl ze hem vlakbij vasthielden, en hem daarmee alweer in een machteloze positie manipuleerden, waarbij hem nog maar eens te meer duidelijk werd gemaakt dat hij mij niet kon helpen.

Al deze ervaringen in de ‘vooropleiding’ dienden slechts een doel. Craig moest mij als een robot afleveren op een van te voren opgegeven adres, mij overdragen aan andere mannen, en vervolgens een stap opzij doen, terwijl ik mijn boodschappen afleverde of hen seksuele bevrediging schonk. Het was zijn taak er voor te zorgen dat ik op de juiste tijd op het juiste adres en bij de juiste persoon werd afgeleverd. En gedurende vele jaren, was dat ook echt exact het enige wat hij deed.

Bob Hope
Ik had geen seks met Bob Hope in het begin. Bob zei dat het wachten hem goed zou doen. Het was gewoon ‘een lekker vooruitzicht’, en dan knuffelde hij mij, zoals hij wel vaker deed. Hij zei altijd: ”Ik hou van rijp fruit, dat moet je niet te vroeg plukken.” Maar bij andere gelegenheden kon hij dan weer zeggen: ”Zie je wel?, ik weet, welk fruit ik plukken moet” en dan zei hij: ”Hé meisje, geef me eens wat druiven.”en ik ging dan om druiven voor hem te halen, en hij schepte dan op over wat een lekker ding ik was en hoe efficiënt ik was.

Hij liet me ook steeds mijn nieuwste acts showen. Hij zei dan bijvoorbeeld: ”Doe je Coca Roca dansje eens,” en ik deed dan een dansje, “Nee, de andere Coca Roca dans,” en ik deed het nog een keer terwijl ik volledig naakt stripte. Hij liet me ook vaak zingen “Ik hou ervan een meisje te zijn” hetgeen eigenlijk een liedje was dat we op school zongen, maar later zong ik het dus ook voor hem en anderen.

Het Ronde Theater was gebouwd en geopend in Woodland Hills en trok grote massa`s publiek om naar de live shows te komen kijken die werden getoond in dat theater. Ik kwam er ook vaak in gezelschap van Bob, en het was daar dat ik werd geprostitueerd aan een vriend van Bob, Sammy Davis Jr. Het was een zeer gewelddadig gebeuren, dat ik ‘vergeten’ was, op het moment dat hij klaar was met me.

John F. Kennedy – JFK
Gedurende een demonstratie van het hoogstaande niveau van de technologie die toegankelijk was voor iedereen die de rangen wilde vullen, toonde Henry een meesterlijke diapresentatie over de Mind Control technologie. Ik zat in de verduisterde kamer in mijn ‘parkeerstand’ met mijn bewustzijn blijkbaar volledig geblokkeerd van alle besproken informatie, terwijl ik ondertussen -zoals me opgedragen was- tot op de letter nauwkeurig, de opdracht van Henry uitvoerde om alles wat er om me heen gebeurde in me op te nemen.

Eerst liet Henry een dia zien van mij terwijl ik gewoon in mijn alledaagse leven was in Californië. Hij zei:” Wie, bij zijn volle verstand, zou op het idee komen dat dit kind seksuele relaties heeft met de president van Amerika?” De mannen waren het unaniem met elkaar eens. En daarna liet hij een serie dia’s zien van mij, terwijl ik kunstig opgemaakt was, in avondkledij, in formele kledij en in diverse vermommingen. De mannen waren duidelijk diep onder de indruk van het getoonde materiaal.

Vele van deze mannen werden er min of meer bijgehaald, simpelweg omdat ze een ‘stuk van de taart’ wilden. Anderen hadden stiekeme gedachten aan een eigen seksrobot, die hun karweitjes en pleziertjes gemakkelijker en aangenamer konden maken. Aanvankelijk kreeg iedereen slechts een piepklein tipje van de sluier te zien, om eerst eens vast te kunnen stellen wie er eigenlijk wel serieus geïnteresseerd was. Dan werd er langzaamaan steeds meer informatie vrij gegeven als een test om te zien of iedereen bereid was zich volledig ‘over te geven’ en enkel en alleen volgens de geldende -zeer strenge- spelregels te spelen.

Gewoonlijk gingen er tientallen vergaderingen op oppervlakkig niveau aan vooraf, voordat er überhaupt enige echte ter zake doende informatie werd vrijgegeven. Die informatie werd alleen gegeven aan de mensen die hun hoofd zo diep in de strop staken, dat ze onmogelijk nog terug konden trekken.
In het begin dat Henry mijn ‘samenwerking’ met JFK aan het voorbereiden was en hem van mijn absolute vertrouwen en stilzwijgen wist te overtuigen, kreeg ik van Henry niet veel advies mee voor mijn eerste ontmoeting behalve: ”Dat je hem de Koninklijke behandeling moet geven.”

En dat betekende net zoveel als Bob Hope’s ‘Smorgasbord’ (zijn uitdrukking) voor alle denkbare seksuele standjes en pleziertjes. Henry droeg me op om nauwkeurig alles wat JFK zei en deed te onthouden zodat ik dat nadien kon terug vertellen aan Henry. Henry had zijn handen vol aan JFK, want zoals hij zelf zei: ”Hij is zo verdomd zelfverzekerd en ondernemend,” dus Henry kon mij niet het initiatief laten nemen, waarbij ik opmerkingen had kunnen maken of vragen had kunnen stellen die een reactie van JFK uit zouden kunnen lokken, die Henry weer te pas en te onpas kon gebruiken vóór of tegen de persoon.

Het leek Henry in het begin daarom het beste om gewoon maar wat tijd met de president door te brengen, zodat hij aan mij gewend raakte. Henry zei:” En dan opent er zich vanzelf een mogelijkheid.” Kissinger bracht niet zo heel veel tijd door met JFK. Ze spraken wel, maar het waren duidelijk elkaars tegenpolen en hadden eigenlijk altijd meningsverschillen en gingen vaak behoorlijk tegen elkaar te keer. Maar Henry, en in het bijzonder Bob als degene die de weg baande, kwamen bij JFK toch zover dat hij mij accepteerde.

Toen we eenmaal binnen waren, begon Henry op hoog niveau strategische plannen te smeden. Dat wil zeggen, pas nadat ik seks gehad had met JFK. Henry zei: ”Je zit vol met informatie om het de jonge president volledig naar de zin te kunnen maken, maak er gebruik van”, en precies waar Kissinger op telde, gebeurde. JFK was een romanticus en leek aardig verstrengeld te raken in al de boodschappen die ik hem overbracht. De boodschappen gaven hem een goed gevoel en Henry wilde dat hij zich goed voelde bij mij en machtig. Ik bracht boodschappen van de Raad over op het allerhoogste niveau, boodschappen die waren verzonnen door Bob en Henry, die Henry mij zelf inprogrammeerde en omdat hij alle toegangscodes voor de Raad zelf bedacht had, was dat voor hem een koud kunstje.

JFK en de voorbereidde oorlog..!
Ik bracht elke boodschap zoals mijn inwendige programma me dat voorschreef braaf naar JFK, of naar ‘John-Fee’, zoals ik hem noemde. Ze waren een oorlog aan het voorbereiden via JFK, zonder diens wetenschap. Een grote oorlog, die niet alleen Amerika zou raken maar de hele internationale gemeenschap. Het was voor buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders, staatshoofden, senatoren, congresleden, gouverneurs en andere leidinggevenden aan de top, net zo`n gewoonte geworden om de Lincoln Memorial Tour (rondrit in limousine met orale seks) te nemen, zoals het normaal was om de schoenen te laten poetsen meteen bij aankomst in een Hotel.

Feitelijk was dat één van de ‘grappige’ opdrachten die ik steeds had, om de heren in een goede stemming te brengen. Ik was geprogrammeerd om te vragen: ”Wilt u uw schoenen gepoetst?” Dan deed ik zijn rits los en begon. Er waren veel van deze mannen die nog veel meer gebruik wensten te maken van mijn services, maar ik was getraind om hen door te verwijzen naar mijn baas. Ik bediende in die jaren heel wat mannen op deze zogenaamde ‘rondrit’, jaren die eigenlijk gevuld hadden moeten zijn met middelbare school, voortgezet onderwijs en universiteit en activiteiten waar ik zelf voor koos.

De Elite waar ik voor werkte hadden de beschikking over een eindeloze lange rij slavinnen en slaven die de ‘rondritten’ druk bezet hielden. In feite was er helemaal geen sprake van een ‘rondrit’, maar was het gewoon simpel seks. Niet meer, niet minder. De mannen voelden zich veilig op de achterbank van de geblindeerde limo’s en beschermd tegen publiekelijke blootstelling. Ze hadden ook altijd privacy wanneer ze weer uitstapten, zodat niemand ook maar iets ‘verdachts’ had bemerkt.Er waren altijd veiligheidsmensen aanwezig bij terugkeer van de limo’s en die keken goed rond en pikten de momenten er uit dat ‘de kust veilig’ was, om de gasten uit te laten stappen. Dan werden ze onmiddellijk overgeheveld in hun eigen persoonlijke limo, dus niemand wist ook maar iets.

Henry blijft mij trainen..
Op sommige dagen, liet Henry ons door een chauffeur van Washington DC rijden naar zijn kantoor in New York. Hij werkte dan onderweg de hele weg met mij achter in de limo, nadat hij de chauffeur te verstaan had te geven: ”We willen niet gestoord worden, we zijn aan het werk.” Dan sloot de chauffeur de ramen tussen zijn afdeling en de achterkant en Henry overhoorde dan wat hij wilde. Hij maakte soms ook aantekeningen om dingen verder uit te werken of te onthouden. Hij tekende diagrammen en plattegronden, terwijl ik vertelde, of hij raakte mijn voorhoofd aan met het topje van zijn vinger en begon me te instrueren voor toekomstige opdrachten.

Veel van mijn werk gebeurde op deze manier, gedurende ritten van A naar B, meestal net voor of net na dat ik gebruikt was op het Witte Huis of op andere plaatsen. Het was gemakkelijk en tevens een veiligheidsmaatregel, en hij kon zijn tijd verantwoorden door te zeggen ik was onderweg van A naar B. Dit was voor beiden een goede oplossing. Voor Henry was efficiënt gebruik van tijd erg belangrijk.

Hij zei me eens: ”Als mensen het gebruik van hun tijd onder controle kunnen krijgen, dan hebben ze het geheim naar succes gevonden.” Henry praatte vaak onafgebroken tegen mij over zijn ideeën, gebeurtenissen, mensen; hij gebruikte me meer als een klankbord. Volledig verzekerd van het feit dat ik niets zou doorvertellen omdat ik nooit door de beveiliging van de programmering heen kon komen, die nodig was om deze gesprekken te kunnen herinneren.

Henry zei dat ik veel meer was dan zijn efficiënte secretaresse, ik was een ‘buitengewoon diplomaat’.. Ja, zo noemde hij mij. Ik droeg een bruingele lange jas die door mijn moeder gemaakt was, toen ik onderweg was voor mijn eerste ontmoeting in de Sovjet Unie. Henry leerde mij dat de Sovjet Unie, USSR en Rusland eigenlijk één pot nat waren. Hij vertelde me ook dat mijn moeder steeds vlak bij me was, en dat ze me kracht en volwassenheid gaf, en dat ik me verbonden met haar kon voelen doordat ik de jas droeg, die zij voor me gemaakt had.

Ik denk dat Henry probeerde mijn emotionele leeftijd wat op te vijzelen, die op dat moment tien jaar was. Hij monterde me mentaal op door me emotioneel aan mijn moeder te verbinden. Raar was, dat alles wat van wol was altijd zo jeukte op mijn lichaam, en ofschoon Henry mij onder hypnose trachtte van mijn jeuk te genezen, niets mocht baten. Het enige wat hielp was voering aanbrengen. Dus mijn wollen jas moest gevoerd worden voordat ik naar Rusland vertrok.

JFK reed regelmatig de Lincoln Memorial (seks) Tour, en terwijl ik op mijn knieën zat, klopte hij me op m’n rug en zei: ”Jij beweegt echt iets in hogere sferen.” Of: ”Als je later groot bent klim je nog veel hoger op”. Hij hield echt van orale seks gedurende de lunchtijd, en dan reden de mannen van de geheime dienst voorin mee met de bestuurder en zeiden hem recht in z`n gezicht: ”Dit alles is enorm in strijd met de Nationale veiligheid Sir, als u zo uit de pas loopt..” En om de ontevreden agenten van de geheime dienst te kalmeren, legde Jack lachend uit:” Rustig nou maar, ik heb recht op een ontspannen lunchpauze, en meer niet.” Ik kan nog steeds duidelijk zijn accent voor de geest halen.

JFK was echt een hete bliksem, hij smokkelde me zelfs het Witte Huis binnen voor ‘middagdutjes’. Zo af en toe was er zelfs een andere seksslavin bij me en als we dan bij de slaapkamer aankwamen zei hij: ”We breiden alleen je trainig wat uit, zodat je de allerbeste word, als je later groot bent.” Hij beleerde mij: ”Een man houdt van een vrouw die actief agressief is, mijn vrouw bevredigt me niet, zij ligt alleen op haar rug in een afwachtende houding en laat het gebeuren, Maar een man houdt van een vrouw die van aanpakken weet.”

Dan ging hij zelf achterover liggen in afwachting van ons tweeën om hem te stimuleren, waarna hij in een onverzadigbaar dier veranderde. Jack zei dat hij me trainde voor de toekomst. Ik had geen idee wat dat inhield. Hij zei dat ik mijn land een grote dienst bewees door me te ontfermen over de behoeften van zijn leider. Hij zei: ”Door mij van mijn stress te bevrijden, help je mij betere beslissingen te nemen.” En terwijl hij mijn neus aantikte zei hij: ”Dus, jongedame, jij bent erg belangrijk voor onze natie.” Ik was net mijn beugel definitief kwijt…!

JFK had een slank gespierd lichaam met een stevig behaarde borst. Hij deed aan fitness op een roeimachine. Toen we eens samen in bed lagen zei hij opeens: ”Je hebt dezelfde tanden als ik.” Ik stak mijn hand uit en voelde aan zijn tanden, en hij had gelijk, we hadden allebei vrij grote tanden, alleen die van hem waren meer afgevlakt. JFK hield van anale seks, net zoals zijn broer Ted. Nadat hij ontdekte dat ik het ook met zijn broer Ted deed, vroeg hij mij hoe zijn broer nu eigenlijk werkelijk was.

Toen ik hem vertelde dat Ted me altijd erg veel pijn deed, zei hij: ”Ik heb nooit goed begrepen wat er met mijn broer aan de hand is, We hadden allebei dezelfde ouders, maar we gingen toch allebei naar hele verschillende scholen, en hadden ook heel andere vrienden.” Hij vertelde ook nog dat zij hun ouders erg zelden zagen. Zijn ouders hadden zoveel geld, dat ze hen naar scholen stuurden die hen het beste leken, en er was weinig onderling contact. Hij vertelde dat hij zich vaak eenzaam gevoeld had toen hij opgroeide en dat hij meer contact had met en meer sympathie voelde voor de dienstmeisjes en de kindermeisjes die hem min of meer opgevoed hadden.

JFK over de Kennedyclan..
Hij zei:”De Kennedy Clan lijkt publiekelijk een hechte familie, maar ik zag mijn ouders alleen maar tijdens vakanties als ze bij elkaar kwamen in Hyannisport, en wij als kinderen werden dan ingevlogen van onze respectievelijke scholen, om hen te ontmoeten. Het was meer als een hernieuwde kennismaking met vreemden, dan dat ik het gevoel had familie te ontmoeten. Het was voor iedereen pijnlijk, want we hadden werkelijk niets gemeenschappelijks om over te praten. Ik nam dan vaak de boot, die we daar hadden liggen en bracht urenlang spelend in m`n eentje door. Ik was ook vervreemd van mijn broers, want wij woonden niet samen, dus als we bij elkaar kwamen, waren we eigenlijk als vreemden voor elkaar. Meestal tegen het einde van de vakantie waren we weer dikke maatjes, zoals echte broers, maar dan was het weer tijd voor iedereen om zijn eigen leventje weer op te pakken en alles begon weer van voren af aan.”

Daar voegde hij aan toe: ”Ik weet eigenlijk niet waarom ik jou dit vertel, je bent zelf eigenlijk nog maar een kind, en zou dit toch niet begrijpen.” Hij zag er verlegen en kwetsbaar uit toen hij zei: “Het spijt me dat ik je dit allemaal verteld heb.” Ik glimlachte en zei: ”Dat zit wel goed.” Het leek zo te zijn, dat alles wat ik kon doen was luisteren, ik kon niet denken om te praten, en dat juist dit luisteren de meeste mannen goed deed. Ze hadden gewoon iemand nodig die luisterde. En daar was ik in geprogrammeerde staat heel erg goed in.

JFK heeft me nooit fysiek pijn gedaan of verwond. Hij was niet gewelddadig, alleen erg wild seksueel, maar nooit op een misdadige manier zoals zijn broer Ted. JFK vond alle seks fijn. Hij hield van afwisseling, geen vaste routine, iets verveelde bij hem snel en hij bleef steeds naar nieuwe uitdagingen zoeken, we hadden seks op veel verschillende plekken. Hij werd opgewonden van risico`s nemen. Hoe riskanter, hoe beter. We hadden zelfs eens seks in een openbare wasruimte in DC, dat nam de geheime dienst hem niet in dank af. Ze waren woedend.

Ze zeiden: ”Die idiote verdwijntruuk van jou kan ons onze baan kosten.” Ze waren ongelooflijk pissig, ze waren ontzettend nerveus en transpireerden als renpaarden omdat ze halve stad hadden rondgerend om uit te vinden waar hij hen geloosd had. Jack zei hen rustig te blijven en te bedaren, en dat hij niets mankeerde en dat iedereen zijn baan nog had.

Ik ging ook met JFK s`avonds wandelen in DC. Als dan de kersenbomen in volle bloesem stonden, dan rook het zo lekker zoet. De agenten van de geheime dienst liepen dan vlak achter ons. Het leek er veel op dat ze niet graag dienst draaiden met JFK, want hij was nogal onvoorspelbaar en speelde het spel niet altijd volgens hun regels.

We liepen langs een kanaal en hij zei dat hij het heerlijk vond om s`avonds buiten te zijn. De buitenlucht en de beweging deden hem goed, zei hij. De agenten van de geheime dienst klaagden over vermoeidheid en hadden er de grootste hekel aan om 01.00 uur of om 02.00 uur s`nachts nog naar buiten te gaan met hem. Maar als de president het gebouw verliet, moesten ze hem overal volgen. Ik weet niet waar Jackie was, maar ze was lang niet altijd op het Witte Huis s`nachts als ik werd binnengesmokkeld.

Jack, zoals iedereen John Kennedy noemde, smokkelde me dan naar zijn kamer en waarschijnlijk had vaak niemand zelfs maar een idee dat ik daar was. Zoals ik al zei, hij hield ervan om de spanning er in te houden. Soms kon ik amper verstaan wat Jack zei, vanwege zijn accent en op andere momenten kon ik de eerste tijd helemaal geen stom woord verstaan vanwege het oorverdovende lawaai van de helikopter waar ik mee gebracht werd. Mijn gehoor was dan enigszins verdoofd, alsof ik oormoffen droeg.

Ik voelde me zo ontzettend veel ouder dan mijn werkelijke leeftijd, maar ik was fysiek volledig ontwikkeld toen ik in de vijfde klas zat. (ik was toen 10 jaar..!) De karakters die waren ontwikkeld om bij JFK te zijn, waren gecreëerd om veel ouder over te komen dan mijn werkelijke leeftijd. Gedurende mijn jaren op Hale middelbare school, kwam het voor dat Henry mij voorprogrammeerde en mij naar JFK stuurde om een boodschap over te brengen, terwijl ik geprostitueerd werd aan JFK.

Maar ik was ook cheerleader en werd zijdelings ook aan de jongenscoach geprostitueerd. Ik had enige vriendinnen die samen met mij bij de meidenpadvinderij zaten en een daarvan was Beth. Ik mocht nooit naar gewone feestjes waar jongens en meisjes samen kwamen. Ik mocht wel af en toe bij Beth blijven slapen, maar zelfs dan kwam het nog vaak voor dat ik midden in de nacht werd opgehaald en naar het Witte Huis werd vervoerd of naar Massachusetts, of waar men vond van hogerhand dat het nodig was om een “bliksembezoekje” te brengen aan JFK. Ik noemde hem dus John Feeeee (John F.E.)

”Sharon Weatherby”
Beth`s moeder was een kleine attractieve blonde vrouw, die eigenlijk vrijwel nooit thuis was. Ik denk dat Beth`s vader piloot was en dat haar moeder stewardess was, en ze was er bijna nooit. Beth had echter al oudere zussen, en die telden in de ogen van mijn beschermende moeder als volwassenen, dus mocht ik zo nu en dan bij Beth blijven slapen als haar moeder niet thuis was. Op zekere dag liep ik met Beth naar huis na school, zij woonde vlak bij die school, en we gingen spelen, luisterden naar grammofoonplaatjes tot ik plotseling overstuur raakte en zei dat ik naar huis moest. Beth zei dat haar moeder er niet was om mij naar huis te brengen met de auto, en ze wilde niet dat ik alleen ging, maar ik belde met de telefoon in de keuken een nummer en een gele taxi met zwart-witte blokken als op eens schaakbord kwam naar het huis en nam me mee.

Beth volgde me naar buiten en riep nog: ”Wil je dat ik je moeder bel?” Ik zei: “Nee, ik ben toch zo thuis.” Toen gaf ik de chauffeur een briefje dat in mijn overnachtingtas zat en van dat moment, nam de chauffeur de volledige controle over. Ik werd naar het LAX vliegveld gebracht. Dat vliegveld was destijds een flink stuk kleiner dan nu, maar werkte toen ook al volop op vrijdagen en weekenden met veel inkomende en uitgaande vluchten. De chauffeur zette me af bij de TWA en vroeg of ik verder nog hulp nodig had, en ik zei: ”Nee, ik red me wel.” Ik liep naar de incheckbalie en vertelde de vrouw mijn naam: ”Sharon Weatherby” en ze had een ticket klaarliggen voor me.

Ze vroeg me nog of ik wist waar ik naartoe moest en wees me in de richting van de juiste uitgang. Ik vloog meestal TWA. United, of Continental op nationale vluchten – niet internationaal- Ik had zelfs een klein speldje met vleugels gekregen van een piloot die me kende, omdat ik een zeer gewaardeerde ‘stewardes’ was. Hij had seks met mij op de terugweg van mijn opdracht, maar niemand had ooit seks met mij vóór JFK . Het waren veelal dezelfde piloten op deze vluchten en die kenden mij, en zij waren van hogerhand geïnstrueerd om een oogje in het zeil te houden, zodat ik altijd veilig aankwam.

Soms mocht ik in de cockpit ‘helpen’, maar meestal sliep ik in de Eerste Klas. Ik denk dat een van deze piloten zelfs de vader kon zijn van mijn vriend, en hij was degene die een oogje in het zeil moest houden, of zoals hij het noemde ‘onder zijn vleugels nemen’. Ik rolde mezelf meestal op in de eerste klas tot een balletje en sliep de hele lange vlucht. Toen ik in DC aankwam op het vliegveld, werd ik ontvangen door verschillende mensen. Nu was het een blonde dame in een uniform die me begeleide naar een klaar staande limousine, waar ze de achterste deur opende om me in te laten stappen.

Ik ging zitten en zij zette mijn tas vlak naast me. Dit was nog voordat ik Craig ontmoette, ik was elf of twaalf jaar oud, en nog onderweg naar de vijfentwintig. Ik werd niet regelrecht naar JFK gebracht, maar naar het gebied waar de Lincoln Memorial Tours (de seksritten) plaatsvonden. Een Limo dook op en ik werd door een hand naar binnen gewenkt. Eenmaal binnen zag ik dat John Feeeeee daar zat. Hij zei “Hallo” en kietelde en knuffelde me heel even, toen zei hij dat het tijd werd voor het serieuze werk. Hij begon me te kussen en zijn hand gleed in mijn hemd waar hij mijn borstjes omsloot en streelde.

Toen maakte hij mijn b-htje los, en duwde mijn hemd omhoog en begon op mijn tepels te sabbelen. Hij zei dat hij echt enorm geil werd van stevige jonge borstjes en hij omcirkelde mijn borstjes met zijn vingertoppen. Ik vond het niet leuk als ik zijn trouwring aan zijn vinger zag terwijl hij dat deed, want zelfs onder mind control wist ik wie zijn vrouw was en Henry had mij opgedragen haar voorbij te streven en daar voelde ik me slecht bij. ………..daar was die onschuldige, mooie vrouw, en ik had seks met haar echtgenoot en dat leverde bij mij een schuldgevoel op, zelfs onder mijn Mind Control..!

Die dag nam JFK het initiatief.
Nog net voordat de chauffeur het geblindeerde raam tussen zijn afdeling en de onze sloot zei hij: ”Jack, denk je niet dat we iets aan jouw veiligheid moeten doen?” daarmee doelend op de geheime dienst die er niet waren. JFK zei: ”Om de donder niet! Ik verdien het ook om een eigen leven te hebben.” We toerden wat rond in de stad, terwijl John Feeeee zichzelf opwarmde door mij overal te kussen en te likken en ik gaf hem vast een voorproefje van wat hem nog te wachten stond door hem oraal bijna te laten klaar komen, en net op het juiste moment te stoppen.

Hij genoot ervan met zijn tong over mijn buikje te gaan, want zo zei hij: ”Ik hou van jonge strakke buikjes.” Die van mij vond hij wel heel bijzonder omdat ik zo`n lekker zonnebankkleurtje had. Hij noemde het goudbrons. Na enige tijd klopte JFK op het tussenraam en zei tegen de chauffeur : ”Stop hier maar.” JFK pakte me bij de arm en nam me mee een klein motel in. Hij had de sleutel van de kamer al op zak en ging meteen naar binnen. Het was niet de allermooiste plek, maar hij zei: ”Hier komt niemand naar ons zoeken, niemand zoekt naar de president van de Verenigde Staten in een oord als dit.”

En daar moest hij zelfs om lachen. Hij ging zitten en stak een sigaret op en zei dat hij van het uitzicht wilde genieten, daarmee instruerend dat ik mezelf voor hem moest uitkleden. Langzaam kleedde ik mij uit, eerst mijn bloes en dan mijn rokje. B-htje en daarna mijn nylons die aan een kanten jarretelgordeltje bevestigd waren en als laatste mijn broekje. Ik droeg wit ondergoed want dat vond JFK sexy en dus moest ik dat voortaan dragen van Henry, elke keer als ik naar JFK gezonden werd.

JFK stopte mijn vingers in mijn vagina, terwijl ik een been languit op het bed had gespreid, terwijl het andere been ervoor zorgde dat ik overeind bleef. Dan stopte ik mijn vingers in mijn mond en hij sprong op, kwam naar me toe, omhelsde me en zei: ”Jij bent een grote plaaggeest.” Ik lachte verleidelijk en begon zijn hemd los te knopen. Het voelde stijf aan alsof het te zwaar gesteven was, dan streelde ik zijn harige borst en zijn buik en vertelde hem dat zijn harige borst me opwond. Daarbij stopte ik weer een vinger in mijn mond als een verlegen schoolmeisje.

Hij zei: ”Ik wil daarnaartoe waar die vandaan komt.” Ik kan me zijn accent nog zo goed herinneren. Hij legde me achterover op bed nadat hij de lakens had teruggeslagen en begon mij te likken. Ik vertelde hem hoe heet ik daar van werd en kronkelde van wellust over het bed, terwijl ik kreunde. Hij zei dat ik hem duizelig maakte en kwam naar mijn mond en kuste me hartstochtelijk, bijna ruw. Dan kwam hij in me en bevredigde zichzelf. Meteen nadat hij klaargekomen was, trok hij zichzelf terug en verontschuldigde zich min of meer door te zeggen: ”Het spijt me, dat had best wat langer kunnen duren, maar ik moet weer terug.”

Hij kleedde zich aan en ging fluitend de deur uit. De chauffeur parkeerde de limo pal voor de deur. Hij stapte uit en opende de deur voor ons, we stapten in en vertrokken. De chauffeur zette hem af bij een andere limousine die geparkeerd stond bij een hele verzameling geheim agenten die zich allemaal afvroegen wáár in Hemelsnaam de President gebleven was. Hij sloot de deur achter zich en liep midden tussen de wachtende mannen zonder nog op of om te kijken. Deze agenten waren echt behoorlijk kwaad op hem. Ik zag dat hij met veel handbewegingen sprak om ze te kalmeren.

JFK ontsnapte heel vaak aan zijn Geheime Dienst-agenten. Ik hoorde een van hen eens zeggen: ”Ik snap niet hoe hij het elke keer weer flikt.” De chauffeur deed het raam weer omhoog, en bracht mij rechtstreeks terug naar het vliegveld. “Is er verder nog iets van uw dienst juffrouw?” Ik glimlachte en zei: ”Nee, dank u, ik heb alles wat ik nodig heb.” Ik ging naar de counter in de ontvangsthal en zei: ”Heeft u een gereserveerde ticket voor Sharon Weatherby?” Terwijl hij mij het ticket overhandigde zei de man: ”Uw uitgang is in die richting.”

Hoe Henry mij verder ontwikkelde..

Henry liet mij nadenken over de verschillende nummers van de uitgangen, als bij nummers op billiardballen. Ik hoefde slechts alle nummers te volgen en één nummer er tussen uit te pikken, namelijk het nummer dat op mijn ticket stond. Dat nummer moest ik blijven volgen totdat ik niet meer verder kon, dan rolt de billiardbal vanzelf in het zakje. Het kwam toch wel voor dat ik de weg kwijt raakte, maar er was altijd wel iemand die te hulp kwam. Het leek wel alsof er altijd iemand in de buurt was die over me waakte.

Eenmaal aan boord van het vliegtuig zocht ik mijn slaapplekje op en sliep de hele weg terug. Tijdens die slaap werd ik weer teruggebracht in mijn eigen wereld, zodat ik afgehaald kon worden door mijn moeder. Er was meestal eerst een taxi, en die chauffeur nam me dan mee een blokje om, en vertelde me dat mijn moeder elk moment hier kon zijn om mij op te halen. Naderhand weer teruggekomen op de plek van vertrek, stond dan mijn moeder op mij te wachten. De chauffeur reed pas weg als ik met mijn moeder in de auto wegreed. Iedereen waakte er steeds goed over dat ik op de juiste plaats werd afgeleverd en aan de juiste persoon.

JFK was mijn eerste presidentiële opdracht.
Nadat ik al met Bob Hope had moeten seksen die al een eind in de vijftig was, was een jonge president helemaal zo slecht nog niet. Sharon was het type dat gecreëerd was om met JFK samen te zijn en vanwege de realiteit die speciaal voor haar gecreëerd was, had ze zelfs veel gemeen met hem. Zoals het feit dat we beiden Katholiek waren, en afkomstig van een rijke achtergrond. Bob organiseerde eens een uitstapje voor JFK naar Key Biscane om een tijdje met mij alleen te kunnen zijn. Bob nam me mee, om voor hem te zorgen, om hem gelukkig en tevreden te maken en aan zijn seksuele wensen te voldoen.

De agenten van de geheime dienst stonden buiten, terwijl JFK zich eerst ging scheren. Ik zat op de rand van de tafel en keek naar hem. Ik giechelde en omhelsde hem, terwijl hij voor de spiegel stond met een belachelijk klein wit handdoekje om zijn middel. Ik likte de scheercrème van zijn gezicht en hij legde mij vriendelijk uit dat je niet verondersteld wordt scheercrème op te eten. Ik dacht dat het slagroom was, wat ik vaker had gegeten tijdens porno-filmopnamen; dus onbewust had mijn programmering het overgenomen en was dit programma beginnen te werken. Daarin wist ik alleen maar: ”Lik het op, slik het door, ga door tot alles weg is, jammie, jammie, dat is lekker.”

Dit was een zogenaamd ‘bedrijfsongevalletje’, een verspreking, want ik werd niet verondersteld deze ervaringen buiten de filmlocaties ooit met iemand te bespreken. Misschien dat JFK geleerd had hoe om te gaan met rare situaties, omdat hij een zus had die naar het leek geestelijk gehandicapt was. Ze lieten haar niet veel buiten komen, en later was ik zelfs blij dat ze haar steeds buiten reünies hielden, want ik wist niet wat er met haar was en hoe daar mee om te gaan.
Om mijn strakke lijntje te bewaren werd mij niet langer toegestaan om veel suiker te eten of te snoepen.

Er was een periode geweest dat ik de hele dag door betrapt werd met mijn hand in de koektrommel en nu werd me geleerd dat ik er misselijk van zou worden, dat de zoetigheid niets met mij te maken wilde hebben en weg zou lopen als ik het wilde pakken. Zoetigheid kan veel harder rennen dan jij, dus staak je pogingen maar, je krijgt het toch nooit meer te pakken. Voor dat men met deze programmering begon had ik me ziek gegeten aan zoetigheid, dus dat was een hele omschakeling. Mijn moeder was vroeger ook altijd kwaad op mij omdat ik de hele dag snoepte en vrijwel geen gezonde maaltijd naar binnen kreeg. “Je eet nog minder dan een huismus,” zei ze vaak. Maar als ik probeerde te eten, voelde ik me daarna altijd meteen ziek.

Katholieke meisjes werden geacht zich netjes te gedragen en Jack had nooit klachten over mijn gedrag. Hij was ondeugend, hardhandig en hij kietelde me nogal vaak, niet zelden net zo lang, tot de tranen van het lachen over mijn wangen rolden. Dan legde hij mij op het bed, kuste mijn traantjes weg en begon met me te vrijen. Hij vond mijn korte haar zo leuk, hij zei dat het klasse had, en dan speelde hij ermee werkte hij mijn kapsel volledig door elkaar en dan liet ik het maar weer opnieuw doen. Toentertijd had ik nog geen idee hoe ik zelf mijn haar moest verzorgen. Dat hoefde ik ook nooit, ik had mijn privè-kapster, een vriendin van de familie kwam bij ons thuis om het te wassen, knippen, krullen of stylen.

Na het vrijen renden JFK en ik in onze blote kont rond, spelend als schoolkinderen, en als het later op de avond donker werd, liepen we het strand op met de agenten van de Geheime Dienst altijd enige passen achter ons. Tjonge, wat hadden die een uitzicht !! Ze zwaaiden soms naar me, als ik omkeek om te zien of ze er nog waren, terwijl ik me voorbereidde om JFK onder handen te gaan nemen.

Henry als JFK-bediende..
Op zekere avond zette Henry me af bij het Witte Huis om JFK op zijn wenken te bedienen. Ik ging niet naar zijn slaapkamer, maar in plaats daarvan hadden we seks in een kamer naast de keuken met twee bedden erin. Ik droeg een kort wit topje en laag vallende witte heupjeans, waardoor mijn buiknavel bloot was en hij zei dat dat hem opwond. Hij knielde neer en likte mijn ‘blote plekje’ zoals hij het noemde. Zijn uitspraak klonk enigszins vreemd, grappig, vanwege zijn accent, maar zo totaal niet passend bij de man in zijn functie.

Ik was slank en gebruind en hij zei dat hij het erg mooi vond dat mijn buikje zo mooi plat was. Hij zei dat hij zo`n mooi plat buikje al lang niet meer gehad had en dat hij er opgewonden van raakte. Nadat we een vluggertje gemaakt hadden, moest ik me weer haasten om mijn kleren weer aan te krijgen en als de bliksem te maken dat ik weer weg kwam. Hij opende dan de deur en keek in de hal of de kust veilig was, en zei dan: ”Nu vlug!” Ik rende dan zo snel ik kon, de gang door, de deur uit, de trap af en regelrecht in de openslaande deur van de limousine waar Henry op me zat te wachten, terwijl hij rustig zijn sigaar rookte.

Hij maakte dan meestal een kwetsende, neerbuigende opmerking over JFK en zei dat ik mijn kleding beter moest fatsoeneren. Ik knoopte in de haast mijn bloesje wel eens scheef dicht, Henry fronste dan enigszins geërgerd zijn wenkbrauwen en instrueerde me de boel goed in orde te brengen. Ik deed vlug wat me gezegd werd. Ik kon het toch niet helpen dat JFK me zo gehaast had. Ik verdenk hem ervan dat hij van dat gedeelte net zo genieten kon als van de seks. Hij hield gewoon van de adrealineshock door zijn lichaam.

Het liep één keer écht bijna verkeerd af, toen Jackie op zoek was naar JFK en hem riep op de gang : ”Jack!? Jack..!?” Verbaasd opkijkend, greep hij mij vast, duwde me in een kast, trok de beddenlakens recht en antwoordde haar nog net voordat zij de deur opende. Ik kon het geluid van haar schoenen over horen gaan van het zachte tapijt op de houten vloer in de slaapkamer. Ik zat in de kast toen zij binnenkwam en vroeg: ”Jack, wat doe je hier?” Ik hoorde hem lachen en hij zei dat hij het tweede schoentje zocht van John John, hun zoontje.

Hij zei dat hij er eentje kwijt was. Jackie vroeg hem naar boven te komen en hij zei: ”Ik kom er zo aan, ik wil hier nog even rondkijken of ik zijn schoentje hier nog ergens kan vinden. Hij moet toch ergens zijn.” Deze vent kreeg het toch werkelijk voor elkaar om zijn vrouw uit de kamer te laten, mij uit de kast te halen en meteen weer met me te vrijen, terwijl we haar voetstappen nog hoorden wegsterven. Deze keer was hij nog passioneler dan ervoor. Hij leek te gedijen op adrealinestoten. Als ik wegging werd ik veelal door mannen van de Geheime Dienst begeleid tot een plaats uit het zicht waar een limo stond te wachten, behalve wanneer Henry buiten op me stond te wachten.

Henry had smaak. Er waren kleine blauwe vaasjes met bloemetjes achterin zijn glimmende zwarte auto. Er zat een klein lampje naast en je kon de bloemen zelfs in het donker zien. Als ik na een van deze ontmoetingen onzin uitkraamde of seksueel getinte opmerkingen maakte, gebaarde Henry met een ritssluitbeweging langs zijn mond dat ik stil moest zijn, en dan wist ik dat ik stil en gehoorzaam moest zijn. Ik kon niet ‘uit’ of ‘aan’ gezet worden, noch het volume hoog of laag; ik liep vrijwel automatisch als een Rolls Royce. Henry hield niet van herrie en kinderen, en om die reden had hij mij geleerd stil te zijn en welgemanierd. JFK was echter luidruchtig en erg speels en als ik daar net van terugkwam, was het soms wat lastig om over te schakelen, totdat Henry me weer onder controle had.

x

Waarom JFK en zijn broer Robbert vermoord werden. JFK had banden met Frank Sinatra en zijn groep.
Ik werd ‘rond gedeeld’ onder al deze groeperingen vanwege Bob`s connecties en Henry`s invloed. De Kennedy`s hadden heel hechte banden met de Maffia, in het bijzonder Bobby, hoe verrassend dat ook moge zijn voor zo’n ‘familieman’ als die hij naar de buitenwereld projecteerde te zijn. JFK nam een meningsverschil tussen hem en de Maffia mee naar het Witte Huis en probeerde zijn politieke macht als President aan te wenden om zijn vijanden ten val te brengen.

Hij ging publiekelijk achter de hele Maffia aan, maar in feite ging het hem slechts om een bijzondere tak van de Maffia waar hij een appeltje mee te schillen had. Publiekelijk moest hij natuurlijk zeggen dat hij achter de hele Maffia aanzat en achter alle onderwereldfiguren, om hem wettelijk in staat te stellen te doen wat hij eigenlijk van plan was. Dat was niets anders dan de Maffia die de Kennedy Clan dwarszat onderuit te halen. Ik hoorde Joe Kennedy sr. schreeuwen tegen JFK tijdens een familie reunie, dat hij de Maffia met rust moest laten, omdat hij geen idee had met wie hij van doen had.

Niet lang daarna overleed Joe Kennedy sr. aan een beroerte of hersentumor, en Rose nam het Jack ernstig kwalijk, omdat zij van mening was dat hij dit veroorzaakt had. Joe Kennedy was erg gecharmeerd met het huwelijk van Jackie met Jack, want Jackie bracht een partijgeest van de Maffia met zich mee die Jack ten goede zou komen en daarmee de Kennedy dinastie. Dat is in ieder geval wat ik hem hoorde zeggen.

Joe Kennedy had veel op met connecties bij de Maffia, zoals zijn vriend J.P.Morgan, die een belangrijke Maffia maat was en tevens supporter. Ze ondersteunden in feite elkaar. Terwijl Joe Kennedy op z`n oude dag af begon te zwakken, begonnen de strakke teugels die zijn nauwe contacten met de Maffia onderhielden aan kracht in te boeten. Zijn zoons waren slordig en onverschillig, en namen de regels van de Maffia niet al te serieus. Het was zoals oom Frank ( Sinatra) zei:” Je haalt het niet in je hoofd om ooit tegen de Maffia in te gaan, want dan beland je in het mortuarium of nog erger, dan mag je gaan slapen bij de vissen.”

Vanaf mijn geboorte had Oom Charlie met zijn Maffia contacten in de wapenhandel, en met zijn drugsconnecties en munitiehandel over de hele wereld, mijn hele leven zwaar beïnvloed, bepaald en aangestuurd. Dit waren enkele hele zware jongens die door leden van De Raad als ‘gezocht’ geregistreerd stonden. Het was vroeger nog zo, dat de Maffia degenen waren die het grote geld binnenhaalden en de connecties hadden. Diverse onderwerelden steunden elkaar zoals bondgenoten dat bij vreemde landen doen. Zij waren de macht achter De Raad en aanvankelijk eigenlijk zelf juist degenen die De Raad zoveel macht verschaften omdat de Maffia als een kliek met en tegen elkaar werkten.

De Maffia was in die beginjaren het orgaan dat zorgde voor de belangrijkste inkomsten, maar later werden ze door De Raad min of meer langzaamaan buiten spel gezet, omdat De Raad meer en meer over geavanceerde technologieën begon te beschikken en een uitgebreid netwerk van informanten die uiteindelijk over de Maffia heenwalste. De Maffia had daar geen antwoord op. De Raad wist de verschillende partijen van de Maffia voor hun eigen karretje te spannen om er zelf rijker en machtiger van te worden. Toen De Raad eenmaal over de macht beschikte om de grote sprong naar het grote geld te wagen, waren ze de Maffia vele malen te slim af door geavanceerd gebruik te maken van Mind Control technologie en kregen daarmee de Maffia onder controle.

Het was een wedstrijd tussen de sterkste en de slimste, en De Raad won. Schaakmat. Joe Kennedy, William Randolph Hearst, J.P. Morgan en anderen waren allen lid van een machtige ondergrondse groepering. Ze creëerden hun eigen inkomsten en hun eigen wetten en ze wisten precies waar ze zich aan te houden hadden om in leven te blijven en om de bal in eigen corner te houden. Maar de spelregels werden plotseling totaal veranderd door de onstuitbare macht die door De Raad handig werd bestuurd doordat ze het succes van de Maffia voor hun eigen gewin aanwendden. Mensen zoals Jack ( JFK) die niets voor deze nieuwe spelregels voelden en gingen dwarsliggen, werden opgeruimd. Meestal als ik naar JFK werd gestuurd in een opdracht, dan werd ik van tevoren helemaal volgestopt met informatie van de diverse Maffiabazen zoals Ome Frank (Sinatra)

JFK stuurt me naar de Maffia..
Ik kreeg instructies voor JFK zoals: ”Je doet wat diensten voor de Maffia, of al je kleine zoete geneugtes zullen droog komen te staan” JFK joeg me schrik aan door zijn lacherige reacties, want hij leek nooit een van die dreigementen serieus te nemen, en ik – wetende waar ze vandaan kwamen – voelde zelfs onbewust aan dat dat niet slim was. Ik had ‘oom Franki’ aan het werk gezien, en hij had vrienden, heel erg veel vrienden, die mensen vermoorden voor eigenlijk zo goed als niets. Ik was bang, heel erg bang, dat als JFK niet naar hem zou luisteren, dat ze dan ook hem zouden vermoorden.

Maar hij leek deze dreigementen of deze mensen nooit serieus te nemen, wanneer dan ook. Ik nam hen nog veel serieuzer nádat JFK was vermoord. Het was op slag duidelijk dat ze geen gevoel voor humor hadden en dat als de Maffia zei dat je iets moest doen of je zou vermoord worden, dan kon je dat beter maar doen, of je werd inderdaad vermoord. Ik hoorde oom Frank vaak praten over de rangen binnen de Maffia. Hij sprak eigenlijk altijd met Maffia leden in mijn bijzijn (ik hoor mezelf dit dus eigenlijk allemaal niet te herinneren!) Ik werd vaak gebruikt als tussenpersoon bij gevaarlijke contacten en voor zover het Frank en Dean Martin betrof, wist ik al veel te veel, en zou ik moeten ‘slapen met de vissen’.

Henry wilde geen woord hierover horen, want hij kon zijn ‘dure persoonlijke computer’ niet missen, en dreigde met ernstige consequenties als ze mij wat aandeden. Henry had een nieuw soort machtsmiddel waar de Maffia aanvankelijk niets van snapte, totdat ze een paar keer goed de vingers gebrand hadden. Toen was de boodschap duidelijk. Maar er moest wel wat serieus werk verzet worden om deze macht te bewijzen, zoals ik tegen wil en dank hoorde: ”De moordaanslag van de President en zijn broer met die grote mond, die gewoon niet wil luisteren,” zodat de Maffia – of in ieder geval een sterke politieke afdeling ervan – zou zien waar de werkelijke nieuwe macht ligt. Zodat ze zouden weten dat ze ‘halt’ op de plaats moesten maken.

Toen waren de banken en de kranten al overgenomen en gereorganiseerd door De Raad en door hen die door De Raad op die nieuwe directieplaatsen waren geplaatst. Dat was tevens de tijd dat er nieuwe technologiën uit de hoge hoed getoverd werden zonder einde, iets waar de Maffia absoluut geen kaas van gegeten had. Het nam ze de wind uit de zeilen. Dit alles speelde zich af gedurende de 60-er en 70-er jaren, toen ik nog een teenager was en langzaamaan volwassen begon te worden. Ik luisterde naar, en sloeg alles op, wat mijn baas Henry Kissinger, mij instrueerde. Op zekere dag op kantoor zei Henry: ”Je zult hem ( JFK ) niet langer meer bedienen. De allermachtigsten hebben andere plannen met hem.”

Op dat moment wist ik dat hij de Dood bedoelde…
Henry zei: ”Dit zul je voor de rest van je leven blijven herinneren.” Later werd de dood van JFK nog vaak heel zwaar op me gebruikt als dreigement. Toen JFK werd vermoord zeiden mijn meesters tegen mij: ”Als wij de President van de Verenigde Staten uit kunnen schakelen, zonder dat er iemand een idee heeft, wie zou zo iemand als jij dan missen?” Ze zeiden dat ik gemist kon worden, dat ik gemakkelijk door iemand anders te vervangen was, en dat niemand me ooit zou missen als ik er niet meer was.

Om mij een duidelijk voorbeeld te geven vroeg de man in pak: ”Heeft je moeder op dit moment ook maar enig idee waar jij nu bent?”NEE! Dus wie zou jou missen? Niet eens je eigen moeder.” Om er voor te zorgen dat ik onder mind control bleef moest ik regelmatig op ‘herhaling’, en daar ging het misbruik, de rituele marteling en de traumatische gebeurtenissen onverminderd verder. Dan werden de meest gruwelijke horrorscènes er uitgepikt, en die werden dan door gebruikmaking van liedjes min of meer in mijn geheugen gestanst met de woorden: ”Als je probeert herinneringen hieraan naar je bewustzijn te halen, als je jezelf hiervan ook maar iets herinnert, zul je onmiddellijk terug zijn in deze situatie en opnieuw gefolterd worden.”

Marilyn Monroe
En om deze dreiging kracht bij te zetten begonnen ze weer van voren af aan met folteren om mij geprogrammeerd doodsbang te houden en onder hun controle. De meeste mensen zijn nu wel bekend met Marilyn Monroe`s connectie met de Kennedy`s. Wat niet iedereen weet is dat Marilyn net als ik een sekslavin was van de president. Zij was er al voor mijn tijd. Het verhaal ging dat Marilyn Monroe een van de eerste geprogrammeerde presidentiële modellen was, gecreëerd onder mind control om als seksslavin voor de president en in Hollywood dienst te doen.

Terwijl ik niet de fysieke schoonheid bezat die Marilyn Monroe had, had ik wel de hersen archieven en alle verdere noodzakelijke connecties om de belangen van mijn bazen te behartigen. Voor mijn opdrachten vertrok ik, als ik niet vanaf het LAX vliegveld opsteeg, vanaf het Van Nuys vliegveld, het John Wayne vliegveld of vanaf lokale helikopterterminals die op diverse daken van hoge gebouwen in Los Angeles waren gestationeerd. Mijn moeder bracht me weg, en haalde me ook weer op en bracht me weer tot leven als ik na een opdracht totaal in de war was, en zowel mentaal als emotioneel weer op krachten moest komen.

Ze probeerden mij iets te laten eten, als ik dat niet kon, of ze stopte me in bed. Ik zat er gewoonlijk zo ontzettend doorheen van voedselonthouding, slaaponthouding en elektroshocks, die me allemaal waren toegediend en ontzegd voor ‘landsbelang en nationale veiligheid’ om herinneringen aan gebeurtenissen veilig ver weg te houden van mijn bewustzijn, dat het me vaak aan de normale zin om in bad te gaan, te eten, of zelfs te slapen ontbrak. Dan nam mijn moeder de leiding van me over en ik was altijd blij weer thuis in mijn eigen schone bed te liggen.

In mijn poging een gevoel van veiligheid in te bouwen, sliep ik altijd met mijn rug naar de muur, dat gaf me een veilig gevoel. Dat wil zeggen, totdat mijn vader ’s nachts mijn kamer binnenkwam en de hele nachtmerrie weer opnieuw begon. Er was NIETS dat ik liever wilde voor mij dan dat deze nachtmerrie over zou zijn, dat mijn moeder of iemand mij kon beschermen tegen deze gruwelijke ervaringen, maar noch mijn moeder, noch iemand anders slaagde daar ooit in.

Ik zal alles wat binnen mijn macht ligt doen om deze gruwelijkheden tot stoppen te brengen, zodat mijn dochter, mijn zonen en andere kinderen die in de toekomst nog geboren worden binnen onze familie dit niet langer hoeven mee te maken. Ik weet zeker dat zelfs de Maffia met hun uitgesproken onvoorwaardelijke toewijding ten aanzien van hun eigen familie dit zal begrijpen en mij zal vergeven. Aan Dr. Kissinger, Bob Hope, UCLA, CIA, NASA, en het Amerikaanse Ministerie van Defensie, die ook deelnamen in de high tech programmering van mij familie, vraag ik: ”Keur mijn aanvraag goed om mijn familie te laten gaan, laat ze vrij. Ik bid tot God, dat hij jullie de gevolgen van jullie daden duidelijk maakt.”

Lyndon B. Johnson, van vice-president naar president..
Lyndon B. Johnson was een lange stevige man. Hij had een zakhorloge aan een ketting, dat hij ergens hoog in z`n vest- of jaszak had zitten, niet in de broekzak. Hij had een leesbril. Ik kan me hem nog herinneren zittend achter zijn bureau en lezend tot diep in de nacht. De rest van de kamer was donker met uitzondering van de leeslamp waarbij hij zat te lezen. Hij droeg altijd een hoed, zelfs binnen.

Hij had ‘iets’ met die hoed. Hij legde mij uit dat zijn hoed een Statson was, en dat dat, waar hij vandaan kwam, het neusje van de zalm was. “Zoiets als een Cadillac” legde hij mij uit. Zijn kleren roken naar Eau de Cologne, zijn pakken waren veelal grijs of bruin en hij droeg graag laarzen. Hij droeg grote witte zakkerige boxershorts en die zagen er nooit fris uit, wat je van een persoon in zijn positie toch eigenlijk wel zou mogen verwachten.

Hij droeg een brug met een paar valse tanden in zijn mond, rookte meestal sigaren en heel af en toe een pijp. Bij deze gelegenheid, lag ik al in bed in de verduisterde hotelkamer terwijl hij aan een bureau zijn krant ten einde zat te lezen. Toen maakte hij het licht uit en kwam naar het bed, waar ik in een dikke pyama gerold lag, omdat het koud was in de kamer. Alles wat Lyndon aanhad waren zijn bruine sokken en zijn boxershort.

Hij had zijn kleren op tafel en op een stoel gelegd, en terwijl hij naar het bed toeliep haalde hij zijn penis door de gulp in zijn boxershort naar buiten, trok mijn hoofd naar zich toe en commandeerde:”Zuigen!,” terwijl hij me aan mijn haar trok om me nog dichterbij te brengen. Hij stond daar hijgend van plezier en hij klaagde dat hij te ver voorover moest buigen, dus kwam ik overeind en ging voor hem zitten op mijn knieën en liet hem klaarkomen. Hij kwam in mijn mond en genoot ervan mij alles te zien doorslikken.

Daarna pakte hij mij tegen zich aan als een teddybeertje en hij genoot ervan als ik zijn rug streelde. Eens moest ik het bed uit om voor hem een sigaar aan te steken, maar aangezien ik nog maar een kind was, kon ik daar helemaal niets van. Ik hoestte de longen uit mijn lichaam en stikte bijna, maar ik bracht hem zijn sigaar, brandend en wel. Ik gaf hem de sigaar en hij zei: ”Dank je kleine lady,” dat was hoe hij me meestal noemde. Hij wilde nog niet gaan slapen en vroeg me de tv aan te zetten om nog wat tv te kijken. Hij trok nooit zijn sokken uit, ook in bed niet.

Op een keer dat ik bij LBJ was vroeg hij me dingen over school, en het leek me dat hij genoot als ik daarover vertelde. Lyndon hield van jonge meisjes. Ik was vrij vaak bij hem. Er was een keer dat mijn vader me meenam naar Texas, op de terugweg van Iowa. Bij die gelegenheid liet LBJ zijn Cadillac met open dak zien. Hij had die geparkeerd staan in een schuur een stuk achter het huis, om hem vrij van stof te houden. Want zo schold hij: ”Hier op die ranch wordt verdomme altijd alles smerig.”

Hij had iets als cowboy lookkleding aan en zei dat echtgenote ‘Lady B’ weg was naar een of andere conventie en nam me mee voor een ‘ritje’. Hij dronk bier onder het rijden en terwijl hij reed moest ik hem pijpen en hij zei nog: ”Denk eraan dat je geen druppel op de bekleding morst.” Zoal mij geleerd was, lachte ik en zei: ”Dat weet ik toch? Ik ben een expert hierin, weet je nog wel?” “Ik moet je nageven dat je niet op je mondje gevallen bent,” zei hij daarop. LBJ rook niet prettig, hij had altijd een zware mannengeur. Hij zwaaide zijn arm over de rugleuning van de stoel en we reden precies net zo lang rond als dat er nodig was om hem aan zijn gerief te helpen.

Dan reden we terug, en onderweg moest ik onderin de auto bukken zodat niemand me zien kon. Ik kwam niet eens binnen op de ranch, voor de deur zwaaide hij de deur open en zei: ”Zo, verder gaan we niet,” en terwijl ik uit de auto kroop en de deur achter me dicht gooide, zei hij nog: ”Je had ook even kunnen wachten op mijn hulp.” Ik lachte maar en zei, dat ik dat zelf heel goed kon. Een man in een net pak dook dan meestal uit het niets op en escorteerde me naar een klaarstaande auto die me weer weg voerde van de ranch.

Ik was weer bij LBJ, de nieuwe president en die avond droeg ik zwarte kanten onderkleding. B-h, slip, jarretelgordeltje en bijpassende zwarte nylons met rode schoenen met hoge hakken en LBJ zei: ”Er komt rook uit mijn oren, en het is beslist niet van mijn sigaar, dat komt allemaal door jou.” Ik moest voor hem ronddraaien en blijven ronddraaien terwijl hij naar me keek. “Sjonge, jonge,jonge,” zei hij, terwijl hij zijn lippen likte en terwijl hij zijn hand als een trechter aan zijn mond zette zei hij:” Mijn God, wat hebben we hier dan toch?”

De zware lucht van zijn eau de cologne vermengd met de van sigarenrook doordrenkte kleding volgde hem overal terwijl hij mij naderde, en me zei mezelf voorover te buigen over het bed. Hij stak zijn penis in mijn anus en daarna in mijn vagina, maar daar tussen in moest ik hem pijpen “Om de boel schoon te likken” legde hij uit. Het was walgelijk en vernederend, zelfs onder mind control. Daarna hadden we seks en hij hield ervan als ik geluidjes erbij maakte alsof ik genoot. Hij had zo,n koeiendrijver (soort taser) bij het bed liggen, maar gebruikte die gelukkig niet zo vaak.

Als hij op de knop drukte kwamen er van die geel-blauwe vonkjes vanaf, die kleine brandvlekjes achterlieten. Hij zei dat hij dat ding bij mij niet nodig had, omdat ik zo ‘goed’ was. Hij vroeg mij of ik het graag deed, dat wat ik deed. En ik haalde maar een beetje onnozel mijn schouders op en zei schaapachtig: ”Ja”, want onder mind control dacht ik niet echt na, dus mijn hersenen konden ook niet echt reageren op een gevoelsvraag. Hij zei dat hij gek was “Op de jonkies,” en noemde me mooie kleine Lady. Hij hield van tongzoenen, maar hij had een nare vieze smaak in zijn mond, hij smaakte altijd naar sigaren.

Eau de Cologne en haarcrème..
Zijn geslachtsdelen stonken ook, maar daar was weer de bekende eau de cologne om de stank te camoufleren. Hij leek vanuit mijn visie nogal behoorlijk dik, maar dat werd enigszins gecompenseerd door dat hij nogal lang en breed was. Hij was niet echt behaard en de haren op zijn hoofd waren al aardig aan het uitdunnen. Hij gebruikte een of andere crème op z’n haren (of beter; wat er nog van over was) als hij het kamde. Misschien had hij wel een complex met betrekking tot zijn sluimerende kaalheid, en was dat de reden dat hij zijn hoed nooit afzette, zelfs in bed niet.

Ik bleef gewoonlijk de hele nacht bij hem slapen, omdat hij dat wilde. Hij sliep echt dicht tegen me aan en hield zich aan me vast. Ik bleef gewoonlijk de hele nacht en werd s`morgens dan weer naar huis gebracht. Toen ik al in het vierde jaar zat van de middelbare school, bracht ik steeds vaker de nacht bij hem door, zelfs soms op doordeweekse schooldagen. Ik ging toch al niet eerder dan 11.30 uur naar school en dus was er schijnbaar niemand die in de gaten had, dat ik de hele nacht weg was geweest. Soms miste ik wel een hele schooldag, maar vreemd genoeg, zei niemand op school daar ooit iets over.

Een nieuwe traumatische ervaring werd aan de lange lijst toegevoegd, toen ik op zekere dag gedwongen werd toe te kijken terwijl, onze schooldirecteur door enkele van de mannen in pak, ongelooflijk werd afgetuigd. Ik werd naar het Witte Huis gebracht om bij LBJ te zijn. Op zekere nacht vertelde hij mij over een zekere Agnes, een jeugdliefde waar hij blijkbaar nog steeds, en ook meer van hield, dan van zijn eigen vrouw. Hij zei dat hij Agnes nooit uit zijn gedachten had kunnen zetten. Hij kon haar maar niet vergeten.

Zijn vrouw, die hij kortweg Lady B noemde, hetgeen stond voor Lady Bird, paste volgens hem beter in zijn toekomstplannen en die verkering was ook beter gelukt als met Agnes, maar hij was simpelweg nog steeds verliefd op Agnes. Hij keek altijd wat wazig en afwezig in de verte als hij over haar sprak. Hij zei dat zijn vrouw al vroeg geen zin meer had in seks, en dat hij het daarom ergens anders vandaan haalde. Hij vertelde mij zoveel over zijn persoonlijke leven, dat hij waarschijnlijk nooit echt stil stond bij mijn werkelijke leeftijd. Veel van wat hij mij vertelde begreep ik niet eens.

Ik luisterde, en dat was blijkbaar genoeg, want op zekere dag complimenteerde hij me zelfs door te zeggen: ”Jij kunt goed luisteren Jonge dame.” LBJ vond het ook fijn als ik bij hem op schoot ging zitten terwijl hij tv keek, dan bedekte hij mij meestal met een deken. Hij zei dat dat het allemaal net iets spannender maakte en deed net of er meer mensen in de kamer waren en dat die door de deken niet konden zien wat we deden en dan vroeg hij of ik dat fijn vond. Ik glimlachte dan en was geprogrammeerd om dingen te zeggen als: ”Natuurlijk, ga door, je bent zo groot geschapen” en hij genoot van elk woord.

Hij had het liefste seks met mij als ik menstrueerde, daar werd hij supergeil van. Hij hield ervan allerlei perverse dingen met me te doen, enkele daarvan wil ik hier niet eens herhalen. Hij stelde ook voor dat ik moest doen wat ik gewoonlijk voor de camera`s deed tijdens opnames van pornografische films en dat ik de leiding moest nemen bij het hebben van seks. “Jij hebt de teugels, jij bent de hoer, jongedame,” zei hij dan terwijl hij met een hand aan zijn hoed salueerde. Die hoed was wel erg belangrijk voor hem.

Hij vertelde me allerhande dingen over zijn periode als president en hij gaf er de voorkeur aan dat ik hem “Pres” noemde, de afkorting voor ‘president’, want hij voelde schijnbaar iets van ontrouw jegens zijn eigen vrouw als ik hem met Lyndon aansprak. En natuurlijk deed ik zoals me opgedragen werd. Hij droeg soms van die domme rubber dingen om zijn benen om zijn sokken op te houden, net als Bob Hope deed. Dan zag hij er ronduit belachelijk uit, met die sokophouders, in zijn gore boxershort met zijn hoed op, terwijl hij daar zat en zijn sigaar rookte. Het moet hem werkelijk helemaal niets hebben kunnen schelen hoe hij er uit zag of hoe hij rook.

Lyndon Johnson’s favoriete meisje..
De kamer werd altijd behoorlijk donker gehouden. Hij zei dat hij daarvan hield, maar mijn ogen wenden snel aan het donker en ik kon toch wel zien hoe belachelijk hij er uit zag. Het teenage type waarop ik geprogrammeerd was, om voor hem te zijn, gedroeg zich zoals het programma dicteerde, maar mijn ogen zagen gewoon een vieze oude man. Ik deed dingen waar hij om moest lachen. Eigenlijk onnozele dingen, maar hij scheen ze leuk te vinden. Zoals wanneer ik mijn haar tussen mijn neus en bovenlip knelde om een snor te maken. Dat soort flauwekul maakte hem aan het lachen. Hij wilde zichzelf ervan overtuigen of dat wat hij gehoord had over mij echt waar was.

Hij wilde mij met zijn sigaar branden en zien hoe ik reageerde. Ik kleedde mezelf uit ging met gespreide benen voor hem zitten en zei: ”Ga je gang,” en toen stak hij zijn sigaar met brandende vuurkegel in mijn vagina. De pijn werd niet geregistreerd. “Het deed niet eens pijn” zei ik tegen hem en daar werd hij geil van. “Jongedame hier krijg ik zo’n ontzettend harde lul van” en dan vertelde hij mij dat er hele rijen hunkerende vrouwen waren, die allemaal naar zijn harde lul smachtten, maar dat hij vanavond voor mij was.

Hij hield van muziek, hamburgers en hotdogs. En verder van dashonden. Ik voelde me vaak als een hond bij hem, omdat hij me voortdurend op mijn hoofd klopte. Ik maakte er eens een grapje over en begon te blaffen toen hij me op mijn hoofd klopte. Hij moest zo hard lachen dat ik dacht dat hij zich erin verslikken zou. Net als bij Nixon en Reagan was het niet moeilijk om deze man te amuseren. Deze mannen lachten om alles. Ik heb geen idee of ook maar een van hen eigenlijk wist dat mijn grappen stuk voor stuk ingeprogrammeerd waren.

De mannen in de nette pakken brachten mij gewoonlijk naar het hotel. Zij brachten mij naar de hotelkamer om daar op hen te wachten. Ik denk dat deze nette pakken de Maffia waren, maar dat het agenten van de Geheime Dienst waren, die buiten de wacht hielden als de “Pres” eenmaal gearriveerd was. Eenmaal alleen op de hotelkamer was ik geprogrammeerd om te vragen: ”Hé Pres, heb je een lekkere harde lul voor mijn kleine kutje?” Dat wond hem ontzettend op en dan begon hij me te likken en te kussen waar hij me maar raken kon. Oh ja, dat was echt grof, maar het was het startsignaal dat hem elke keer opnieuw weer over de streep trok.

Hij hield ervan als ik mijn gewone schoolkleding droeg, dus deed ik dat. Ik was ergens uit de buurt van Woodland Hills hierheen gebracht met een helikopter. Ik vloog ook vrijwel nooit met grote lijnvliegtuigen als ik naar LBJ moest, ik heb geen idee waarom, maar meestal waren het kleine privé-toestellen. Dan sliep ik de hele nacht bij hem en werd de volgende ochtend teruggevlogen naar Californië. Het kwam wel voor, dat ik door de mannen in de nette pakken in de buurt van mijn school werd afgezet. Ik had de schoolkleren nog aan van de voorafgaande avond en ik liep zo de school binnen, niemand die iets ongewoons aan me merken kon of zien.

Op zekere dag dat ik naar LBJ moest, droeg ik mijn St Christoffel medaille om mijn nek die ik van Craig gekregen had om onze verkering te bezegelen. De mannen in de nette pakken zouden deze normaal gesproken altijd verwijderen voor een opdracht, maar om de een of andere reden misten ze het die dag, dus droeg ik het nog toen ik bij LBJ kwam. Hij zag het en vroeg wat het was. Niet geprogrammeerd om te liegen en zelf niet in staat na te denken, vertelde ik hem dat ik het van mijn vriendje gekregen had. Hij was terstond helemaal depri.

Als automatisch teruggeschakeld in mijn modus , klom ik op zijn schoot en zei hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, dat mijn vriend niet bij hem in de schaduw kon staan, dat men mij dwong voor het oog van de wereld een vriendje te hebben en dat ik veel liever bij LBJ was dan bij mijn schoolvriendje. Hij glimlachte, trok zijn hoed voor zijn gezicht en bestelde “een pijpbeurt al la carte”. Hij zei dat de meeste vrouwen er niet van hielden om net zoals ik alles (maar) te slikken. LBJ was er van overtuigd dat Texanen het meest machtige type mannen waren.

Ik werd naar Texas gebracht om door de Pres. seksueel te worden gebruikt in een hut op een ranch in de middle of nowhere. Er stonden hekken en paarden en een houten schuurachtig type huis, maar er waren nauwelijks bomen of struiken zoals in Californië. De hut was helemaal hout van binnen en hij had een lamp die gemaakt was van een drankfles. Op een tafel stond een foto van Lady B die ergens op de ranch gemaakt was. We hadden daar soms seks, want dit was een plek zei hij, waar we ongestoord en ongezien onze gang konden gaan.

De geheime dienst had het daar gemakkelijk, het terrein was overzichtelijk en niemand had daar iets te zoeken als ze geen afspraak hadden met LBJ. Ondanks de veiligheid daar, en de veiligheidsdienst, droeg LBJ vaak een klein pistool in een holster, dat met een touw aan zijn been zat bevestigd vlak boven zijn laars.Hij zei dat hij zich prettiger voelde met een wapen op zak. Hij nam me mee naar de slaapkamer die hij ook met zijn vrouw deelde, en zei: ”Neem maar van mij aan, dat als ik Lady B hier neuk, dat ik dan alleen maar aan jou denk.”

Johnson maakte graag gebruik van witte limo’s die hem blijkbaar een vals gevoel van schoonheid gaven. Hij had graag orale seks als we achterin zaten en werden rondgereden. De geheime dienst moest altijd voorin bij de chauffeur, want hij wenste natuurlijk niet gestoord te worden, wanneer hij met zijn kleine lady “even gezellig ging klessebessen,” wat altijd op seks uitdraaide. Vaak gebeurde dat terwijl hij onderweg was ergens naartoe of op de terugweg van een bespreking. Als hij op de plaats van bestemming aankwam, stapte hij alleen uit, liet mij helemaal achterin zitten om ergens anders af gezet te worden, of ik moest gewoon blijven wachten voor nog een keertje seks wanneer hij terugkwam.

Hij had er geen problemen mee zich driemaal daags oraal te laten bevredigen. Hij keek dan wel vaak op z`n zakhorloge om te zien hoeveel tijd we hadden. Meestal was dat niet zo heel lang, dus kwam het vaak op haastwerk neer. Eens wilde hij dat ik samen met hem een line-dance deed, op de cowboy- manier, maar ik kon er niet zo veel van. Hij zei toen: ”Maak je daar maar geen zorgen om, jij weet wat belangrijk is en daar ben je goed in, en dat is wat telt.”

Op zekere dag haalde hij ergens uit een bloemstuk op tafel een iris, en gaf die aan mij, en deed een soort hoffelijkheidsdansje voor me, dat zo helemáál niet bij zijn karakter paste. Toen deze ‘Pres’ z`n diensttijd erop zat, werd ik met nog steeds meer archief opslag volgestopt tijdens Mind Control-sessies. Hiervoor werd ik meegenomen naar Washington DC om door een vrouw volgestopt te worden met top geheim materiaal en geclassificeerde data. LBJ had me verteld dat het Witte Huis een erg eenzame plek was om te wonen en dat hij daar niet gelukkig was. Hij voelde zich nog het meeste thuis in Texas op zijn ranch.

Het was gedurende zijn ambtsperiode wel voorgekomen dat hij daar ook vergaderingen hield en dan kwamen er allerlei politiek belangrijke figuren naar de ranch. Dat waren drukke dagen voor mij, want ik moest vrijwel iedereen daar oraal aan zijn gerief laten komen. Over het algemeen was ik er voor één nacht per keer, en werd dan de volgende dag per limo naar het vliegveld gereden en terug naar huis gevlogen. Voordat ik op het vliegtuig gezet werd, namen de mannen in de nette pakken me altijd mee naar McDonald’s voor een colaatje en een portie frietjes.

Dit was een onderdeel van mijn programmering om mij te doen geloven dat ik bij McDonalds zat in Californië, zodat ik me niet meer zou herinneren waar ik in werkelijkheid was. De frietjes en het colaatje waren altijd een echte traktatie, want tijdens uitzending op een opdracht mocht ik nooit iets eten. Mij werd voedsel onthouden vóór en tijdens mijn missies. Dan werd ik op het vliegtuig gezet met de mededeling: ”Je mag de hele weg naar huis slapen.” Doordat we zo sterk onder mind control waren, merkte mijn moeder nooit dat ik weg was, en ik wist niet dat ik weg geweest was, niet eerder als in 1991….! Meer dan vijfentwintig jaar later..!! En ook LBJ is een stuk werkelijkheid uit mijn leven.

* * *

Hier vind je deel 9 van dit boek

‘Thanks for the Memoriers’ van de Amerikaanse Brice Taylor

WIL JE HET BOEK BESTELLEN,

KLIK DAN HIER