Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (10)..

Voor de vorige delen van deze serie:

voor deel 1 klik je HIER, deel 2 HIER, deel 3 HIER,
deel 4 HIER, deel 5 HIER, deel 6 HIER, deel 7 HIER, deel 8 HIER en deel 9 HIER

x

x

x

Brice Taylor: ‘Thanks for the memories’ (10)..

x
2016 © deze versie WantToKnow.nl/.be

x
Er vond nog meer programmering plaats op een legerbasis waar ik heen gebracht werd, en waar ik langs enkele mannen in legeruniformen werd geleid naar een ondergrondse faciliteit die zich onderaan twee lange, erg steile trappen bevond, in een betonnen ruimte die bekleed was met metalen platen. Ik werd meegenomen langs een ruimte waar wat bureaus en computers stonden, naar een ruimte achter de ruimte waar alle computer apparatuur stond opgesteld.

Ik werd in een lange cilindrische machine geplaatst waarin ik ofwel zat of stond, terwijl ze allerlei dingen met me deden. Ik werd ook in een decompressietank gestopt, waar ik het ene moment het gevoel had dood gedrukt te worden, en het volgende moment kwam er gas binnen en moest ik onbedaarlijk lachen, en voelde ik me volledig gewichtloos. Ze maakten electrodes en draden aan mijn ledematen vast en ze gebruikten hele harde geluiden die afgewisseld werden met juist weer hele zachte geluiden, om dan ineens weer het volume enorm op te voeren.

En dan stond er een man in legeruniform en die gaf mij woorden en zinnetjes door, die voor mijn bewustzijn niet hoorbaar waren, vanwege het enorme lawaai waar ik tegelijkertijd aan werd blootgesteld.Ze haalden me door een hele reeks machines, de een tolde me rond, de ander draaide in een andere richting, en bij weer een andere werd ik, alsof ik koprolletjes maakte, rondgedraaid voor een behoorlijk lange tijd. Dan werd ik op een tafel gelegd en werd er met felle lichten in mijn ogen geschenen en erg harde geluiden in mijn oren gedrongen via koptelefoons.

Tegelijkertijd stond er een officier ontzettend tegen me te schreeuwen. Ik was zo ontzettend de kluts kwijt en geschrokken en ik was zo doodsbang, dat een andere officier me moest proberen te kalmeren en me van de tafel moest helpen, zodat ik mezelf kon aankleden en kon gaan. Ik werd naar buiten gebracht waar een limousine stond te wachten. Ik herinner me nog dat het gebied waar we toen waren veel leek op de Californische woestijn. Ik nam alles in me op wat ik zag, zoals een reporter bij een besloten rechtbank waar geen foto`s gemaakt mogen worden.

Nog binnen zag ik, terwijl de Amerikaanse doktoren mijn voorhoofd in een band vastklemden en me weer aan electroden aansloten, om me heen, andere mensen zitten als zombies met ook hun hoofd in een band geklemd en electrodes op hun hoofd. We hadden allemaal een nummer dat ons overal achtervolgde, onwillekeurig naar welk adres we gebracht werden. Ze onderzochten onze hersenen met een varieteit aan onderzoeksmethodes, onder allerlei omstandigheden en met de meest vreemde impulsen.

En ook bestudeerden ze genetische effecten, culturele effecten, effecten op onze eetgewoonten, elk effect op het gebied van milieu, het effect op de genen en de hersenfuncties van een persoon, hun levensfunctie, hun levensduur en productiviteit. Ze registreerden dit ( door middel van de electroden) en brachten de gegevens in kaart van alle data die in de hersenfuncties werden ingebracht. Dit hielp hen o.a. om de situatie te verbeteren voor mensen die lange tijd in een ruimtestation of op andere planeten moesten doorbrengen.

De bioscoopfilm ‘Coma’ werd later gebruikt om deze werkelijkheid te camoufleren en als iets afkomstig uit de verre toekomst of als de wilde fantasie van een Hollywoodproducer voor te stellen. De beelden waren echter identiek aan de werkelijkheid. Ergens in Engeland kwam ik ooit in een grote donkere ruimte met zwart marmeren vloer waar ik ook zo,n installatie aantrof. Mensen ( ook ik ) hangend aan kabels, hele rijen. Ik ben beslist de enige niet. (hieronder de trailer van deze film ‘Coma’ verwijst, aan het einde van de trailer komt de scène die Brice Taylor bedoeld pas in beeld. )

x

Weer terug bij Winnetka Tech
Gekscherend, werd onze school in de volksmond “Winnetka Tech”genoemd, en in principe was dat een verbazendwekkend goede benaming voor een hoger voortgezet onderwijs dat een groep leraren had, die tot ‘de ingewijden’ behoorden en wiens taak het was om meer in iemands hersenen te pompen als dat er volgens de normale normen in paste. De school was een fabriek van ‘jonge volwassenen’, zoals Henry Kissinger ons noemde.

Op mijn middelbare school begon Henry aan de vorming van geheugen-archieven bij mijn vriendin Candy, maar Henry vond haar te robotachtig. Henry zei dat ik een natuurtalent was en dat het bij mij allemaal gesmeerd ging, zonder scherpe kantjes. Dan had je ook nog Helen, een studente die voor mijn tijd “het vriendinnetje” voor de President was geweest, en er was ook een mannelijke student waarvan ik de naam niet meer weet.

Henry werkte met ons allemaal, maar ik werd verkozen boven alle anderen omdat ik zo natuurlijk overkwam en zo typisch Amerikaans, terwijl de anderen door hem gezien werden als ’te buitenlands’ of veel te robotachtig. Henry zei dat hij hen wel kon en ook ging gebruiken, voor uiteenlopende opdrachten, maar ik was bijzonder omdat ik flexibeler was en voor vrijwel elke opdracht inzetbaar.

Een vrouwelijke astronaut..
Zij werd daar ook opgeleid en slaagde voor de Taft school. Soms werd ik van uit school in speciale kleine ( gehandicapten ) school busjes naar Van Nuys Vliegveld, of naar LAX (Los Angeles) vliegveld of naar een van de helicopterplatforms gereden, boven op daken van gebouwen, of bij legerbasissen afgezet.Tegen het einde van de 60-er jaren werd ik met vrij grote regelmaat uit de klas gehaald en met zo’n busje weggebracht voor allerhande verschillende dingen.

Dat waren veelal seksuele diensten voor belangrijke zakenlui of politici, of voor een ontmoeting met Nixon op een of andere afgelegen strand in Californië, of om Reagan van dienst te zijn in het Motion Picture Country Hospital, of voor een ontmoeting met Bob en zijn vrienden op een of andere plek. Er waren erg veel belangrijke zakenlui in Zuid-Californië, Noord Californië, Sacramento, Santa Barbara, Ojai, San Francisco, San Luis Obispo, Santa Cruz, Carmel en ga zo maar door… waar ik werd afgeleverd voor seksuele diensten en om berichten voor de Raad over te brengen.

Pakken, nette pakken en nog meer nette pakken. Ik wist nooit van tevoren waar ik heen gebracht werd of bij wie. De chauffeur van de bus was ook vrijwel steeds een andere persoon. Eens had ik een vrouwelijke chauffeur en die vertelde mij dat ze helemaal uit de binnenstad was gekomen om mij te rijden. Ze zei: “Je ziet er voor mij niet erg gehandicapt uit,” ik kon daar niet op reageren, kon niet eens denken, maar in plaats daarvan liep ik bij onze stop gewoon weg van haar en het gerechtsgebouw in waar ik een rechter seksuele diensten moest gaan leveren en een boodschap doorgeven.

Vaak stapte ik uit het speciale gehandicapten busje en later was er dan weer een ander gehandicaptenbusje dat me weer oppikte en terug naar school bracht. Ik bracht niet zo heel erg veel tijd in de schoolklas door, maar mijn leraren zeiden niets als ik mijn huiswerk niet inleverde. Ik weet niet waarom, ik weet alleen dat ik nooit ergens naar gevraagd werd. Het kwam wel voor dat ik een complete week ‘vrij’ kreeg, en gedurende die tijd continue onderweg was met Nixon en Henry op buitenlandse reizen.

Als ik met Nixon reisde, werd ik van te voren door Henry geprogrammeerd om zijn strategische plannen altijd binnen ‘handbereik’ te hebben, als ik ‘aan’ gezet werd door Nixon, zodat hij nog even snel een opfriscursus van Henry`s plannen kreeg. Ik verbleef in afwachting van mijn ‘dienst’ vaak in de lobby van het hotel, of in een speciaal voor mij gehuurde kamer. Op die manier zag ik eruit als een reguliere gaste.

Nixon zette mij vaak ‘aan’, net voor, gedurende, of ná een vergadering en liet de seks altijd tot het allerlaatste zitten. Tot die tijd was ik volledig tot zijn beschikking als een wandelende computer die tot de tanden toe bewapend was met data die er op commando allemaal gladjes uitrolden. “Deze computer,” zei Henry eens tegen Nixon, “heeft alles waar een man in jouw positie maar van kan dromen,” toen ik Nixon vergezelde naar China, USSR, het verre oosten, en de Vietnamonderhandelingen enz. steeds vermomd als iemand anders, om Henry’s belangen te behartigen.

Dus, in aanvulling op mijn geheime leven gedurende mijn zogenaamde studie op de middelbare school, werd ik het hele land rondgevlogen en de wereldbol ook, steeds de individuen bedienend die Kissinger mij voorschotelde. Het was als routine om seks te hebben met de leraar maatschappijleer, meneer Saul Rowen, die later de eigenaar werd van het Cali kamp, een exclusief kindervakantieparadijs in Zuid Californië.

Sommige dagen als ik op school was, werd ik tijdens de lunchpauze door mijn broers gefilmd in pornografische films die opgenomen werden in de donkere kamer van de afdeling fotografie op school. Daarnaast had ik aldoor seks ( als steeds totaal niet bekend aan mijn bewustzijn ) met leden van de zakenwereld, en verdiende zo zelfs een ‘eervolle’ vermelding voor ‘bewezen diensten’ met een trofee van de Rotary Club van Woodland Hills, bij mijn afstudering.

Rockefeller en Kissinger beslissen over mijn toekomst..
Oom Rocky was mijn gemeenschappelijke sponsor en hij was op zekere dag in het kantoor van Henry, toen Henry zich tot mij wendde en zei: ”Mijn lieverd, heb jij nu niets te zeggen tegen meneer Rockefeller?” “Jawel meneer,”was mijn antwoord, en geheel zoals ik geprogrammeerd was te zeggen zei ik: ”Meneer Rockefeller, ik zou u willen vragen of u mijn verdere opleiding zou willen sponsoren?” Waarop hij zei: ”Natuurlijk, het is mij een groot genoegen om een rol te mogen spelen in jouw toekomstige groei en jouw bijdrage aan de mensheid.”

Hij stond op, liep in mijn richting en zei: ”Om jouw opleiding te mogen financieren, betekend voor mij dat je nu definitief een lid van mijn familie bent, en elke vrouw die zo slim is als jij bent, mag mij oom Rocky noemen” en hij schudde mijn hand. Nu wist ik dat hij ook deel uitmaakte van mijn echte familie, die familie waar oom Charlie het al over gehad had. Mijn betrouwbaarheid was gedurende vele jaren op de proef gesteld, en het leek erop dat ik geslaagd was voor het ‘examen’ om op het hoogste niveau ingezet te worden.

Maar welk niveau kon nog hoger zijn dan de President van de Verenigde Staten? In mijn ervaring waren de leden van De Raad, en sommige internationale individuen zoals de Rockefellers, de enigen, die met kop en schouders uitstaken boven de regering en de politici van de Verenigde Staten. Nadat deze ‘eer’ mij te beurt gevallen was, duurde het nog maar drie dagen om dit hoogste niveau van programmering te volvoeren. Ik weet niet waar ze me deze keer heen brachten, maar de muren in de kamer waren wit van kleur, alsof ik in een ziekenhuis was.

Er was een platte zilveren band die passend werd afgesteld op de maat van mijn hoofd, en er zaten enkele ringen omheen als een halo. Dat werd gekoppeld aan elektroshocks die door mijn vingers en tenen gingen. Ze stuurden toen elektroshocks door mijn dunne darmen, mijn pinken en kleine tenen. Daarna stuurden ze elektroshocks naar mijn volgende vinger en teen en gingen zo een voor een het hele rijtje af. Ondertussen versprongen de elektroshocks van mijn dunne darmen naar mijn dikke darmen.

Op dezelfde momenten dat ze de elektroshocks toedienden, schenen ze verschillende kleuren felle lichten in mijn ogen die van rood naar blauw en paars gingen. Daarna nog eens met gele lichtflitsen, gepaard met elektroshocks via een andere combinatie van tenen en vingers. Ze completeerden de komplete regenboog met alle kleuren, waarbij ze steeds een vinger en teen combinatie gebruikten en elektroshocks.

Als luistervink tegen wil en dank, kon ik iets verstaan over het creëren van een perfecte coördinatie tussen niet alleen de linker en de rechter hersenhelft motor symmetrie, maar het werkelijk laten functioneren als een motor, gepaard met hersengolvenpatronen, zodat de androïde robot er absoluut normaal en totaal menselijk uit blijft zien. Het leek eindeloos lang te duren, deze programmering, en al die tijd zat ik vastgebonden in een elektrische stoel, niet bij machte iets te doen en moest dit allemaal gelaten over me heen laten gaan.

Ik word voorgesteld aan gouverneur Ronald Reagan..
Langzaamaan werd ik aan Ronald Reagan voorgesteld toen ik een teenager was. Privé ontmoetingen werden geregeld door Bob Hope, zodat Ronald Reagan mij kon ontmoeten in een kleine filmzaal, die deel uitmaakte van het Motion Picture Country Ziekenhuis, dat zich in Calabasas-Californië bevond. Dit was op slechts tien minuten fietsen van mijn ouderlijk huis tijdens mijn kinderjaren in Woodland Hills. Het ziekenhuis was eigendom van, en werd gerund door, de Screen Actor`s Guild ( SAG ).

Nadat mijn vader een hartaanval gehad had, werkte mijn moeder daar 10 jaar lang als secretaresse en boekhoudster voor de adjunct-direkteur. Ik was geprogrammeerd om lopend of op mijn fiets naar die filmzaal te gaan, om vele films te zien, die een deel vormden van mijn programmering. Ze hadden tot doel bepaalde “gewenste” gewoontes en karaktertrekjes over te nemen van de actrices in de films. Enkele films die ik me nog herinner waren: My Fair Lady, Gejaagd door de Wind, De onzinkbare Molly Brown, veel Disneyfilms en de ‘Tovenaar van Oz’.

Vaak kwam er, terwijl ik rustig films zat te kijken, ineens een man uit het niets en gaf me een enorme stroomstoot met een of ander elektronisch apparaat. Bij andere gelegenheden was het gaan zien van een film slechts een smoesje om Ronald Reagan in een privésfeer te ontmoeten. Mij was ook geïnstrueerd het boek Bloemen voor Algernon te lezen, hetgeen in zich de bedoeling had, tijdens het lezen alles te vergeten wat er in het MPC Ziekenhuis en op andere plaatsen allemaal gebeurd was.

Het was daar in het MPC Ziekenhuis dat Ronald Reagan met mij kennis begon te maken, met mij, maar ook met nog vele van mijn andere ‘persoonlijkheden’. Mij was van tevoren goed op het hart gedrukt dat ik een ‘belangrijke gast’ had, en dat ik verwacht werd een goede indruk bij hem achter te laten en ik hem dus de volledige ‘behandeling’ moest geven. De Raad had grote plannen met Ronald Reagan, en hij voldeed precies aan hun verwachtingen..!

Hij bewees dat, door hun commando`s tot op de letter nauwkeurig op te volgen. Dat deed hij in feite al, nog voordat hij tot gouverneur ‘gekozen’ werd. Ze noemden hem een ‘goed acteur’ die bereid was door hun brandende hoepels te springen op elk (door hen) gewenst moment. Ze zeiden steeds tegen hem, dat hij voor het ‘welzijn van zijn land’ werkte, en hij leek zichzelf daarbij nooit iets af te vragen.

Maar ik loop weer op mijn verhaal vooruit. Die eerste keer dat ik met Reagan alleen was in dat kleine theather, werden door iemand de lichten gedoofd in het theater en dat was mijn signaal om te beginnen met de ‘volledige behandeling’. Die bestond hieruit dat ik op het kleine podium ging, er een dansje deed, een liedje zong, en daarbij volledig naakt stripte, dan ging ik nog steeds volledig naakt terug de trapjes op naar boven, waar Ronald Reagan alleen zat, en dan klom ik naakt op zijn schoot om mijn programma ‘voor te dragen’.

Daarbij volgde ik mijn voorgeprogrammeerde instructies en ik vertelde hem dat ik elk verlangen of gril die hij maar kon bedenken kon bevredigen. Dat ik goed geïnstrueerd was en dat alles wat wij samen deden in mijn vakje topgeheim werd bewaard en dat het daar voor altijd zou blijven zitten. Zoals Bob Hope me opgedragen had. Ronald Reagan leek hierdoor in verlegenheid gebracht, een reactie op dat moment, die hem nog jaren zou achtervolgen met betrekking tot mijn persoon.

Hij leek overdonderd, maar zijn reactie was toch: ”Ik ben óm, zeg maar tegen Bob dat ze me in de zak hebben!” Aandachtig zijn exacte reactie plaatsend in mijn geheugen, schoof ik van zijn schoot, verzamelde mijn kleding op het podium en kleedde ik me weer aan. Ik had diverse persoonlijkheden die speciaal gecreëerd waren om Ronald Reagan seksueel te behagen. Een daarvan was er een van totale toewijding aan hem door de jaren heen. Ik werd veelvuldig ‘ingezet’ in en rond 1968 toen ik 17 jaar oud was voor, en op dat moment vooral, toen al Gouverneur Ronald Reagan en kort daarna voor de President van de Verenigde Staten Richard Nixon.

Deze top-politici was verzekerd dat mijn “opleiding” garant stond voor het onmogelijk uitlekken van deze informatie die nu uitlekt. De allerhoogste standaard van mijn training om volledig onder mind control te staan, stonden er garant voor dat ik naar believen door deze hoogstgeplaatste leiders gebruikt en misbruikt kon worden, zonder dat ik zelf daar enige herinnering aan over zou houden. Op die manier creëerden ze op het allerhoogste niveau controle over iemand. Waarbij de spion niet weet dat hij of zij een spion is, en dus ook niet weet dat hij of zij spioneert.

De ontmoetingen met Ronald Reagan
Een ontmoeting met Ronald Reagan vond regelmatig plaats in het MPC-ziekenhuis, maar de manier waarop dit werd voorbereid droop van de geheimzinnigheid. Op zondagmiddagen stonden we vaak voor de kassa van de grote filmzaal in de rij en ik moest dan voorwenden dat ik naar de WC moest. Ik ging dan uit de rij en achterom het theater naar het kleine filmzaaltje, waar ik naar binnen sloop en dan in het stikkedonker bleef wachten totdat hij kwam opdagen.

Soms was hij er al en zat in een donkere hoek op me te wachten. Ik leverde dan snel mijn boodschap af en ging weer terug naar mijn ouders in het grote theater. Soms was het andersom, en zat ik op hem te wachten in het donker. Hij zag er altijd een beetje onbeholpen uit, als een kwajongen die bang was betrapt te worden door zijn ouders, terwijl hij met z`n vingers in de koektrommel zat. Als we klaar waren ging ik gewoonlijk snel weg. Vaak raffelde ik een hele boel informatie af, die ik aan hem moest doorgeven, dit was aanvankelijk om te testen of hij wel met mij kon werken, en of hij mijn tempo wel kon bijbenen.

Het was daarna aan hem om te doen wat er van hem verwacht werd, om zogezegd te slagen voor zijn ‘examen’. Hij moest als gouverneur eigenlijk een soort ’toelatingsexamen doen om te laten zien dat hij geschikt was om als President naar voren geschoven te worden. Hem werd voorzichtig, stapje voor stapje uitgelegd, dat ik een robot was, die alleen maar boodschappen overbracht van de Raad en dat hij zich niet moest verkijken op mijn jeugdige leeftijd…

Hem werd duidelijk gemaakt dat hij mijn mogelijkheden nooit mocht onderschatten, en dat hij mij zo volledig en optimaal moest gebruiken als dat zijn werk vereiste. Toen hij eenmaal als Gouverneur gekozen was, werd ik de schakel tussen Nixon ( als President) en Reagan ( als Gouverneur ). De Raad had ze beiden in hun greep en door deze samenwerking konden ze elke gewenste wetsaanpassing erdoor drukken die ze wilden. Dit werd nog veel erger uitgebuit toen Reagan eenmaal als President was geïnstalleerd door de Raad (dus niet door democratische vrije keuze van het volk!) en later werd Pete Wilson op exact dezelfde manier voor hun karretje gespannen.

Een heleboel wetgevingen en aanpassingen aan vergunningen en toelatingen werden klakkeloos onderling ondertekend, en tegen de tijd dat Pete Wilson als Gouverneur aantrad, en Reagan als President, was de weg al gebaand voor alle zaken die de Raad voor hun eigen belang noodzakelijk achtte. Er was een wat ouder heertje met grijze haren en een diamanten ring aan zijn linkerpink, aan wie ik regelmatig moest rapporteren in het MPC Ziekenhuis. Hij bracht mijn moeder een vel papier dat ze moest ondertekenen.

Dit oude heertje leverde mij vaak af bij diverse kamers of ook wel in de vrijstaande vakantiehuisjes op het buiten terrein om diverse mensen te ontmoeten. Hij zei me dan dat ik maar vast naar binnen moest gaan om daar te wachten. Vaak was Reagan dan de persoon die binnenkwam. Het kwam ook best wel vaak voor dat hij mij overdroeg aan iemand van de geheime dienst, die me dan afleverde bij ( toen nog Gouverneur ) Reagan. Ik werd vaak naar een vakantiehuisje gebracht dat in gebruik was door de huishoudelijke dienst, om daar sex met Reagan te hebben en mijn opdrachten van de Raad over te brengen.

Later op de dag kwam dan de man met zijn diamanten ring aan zijn linkerpink, en bracht me weer terug bij mijn moeder. Hij zag volgens mij nooit, bij wie ik geweest was. Het kwam soms voor dat ik bij mijn moeder kwam en dat zij in haar bureau een lade opende en er een document uithaalde wat ze uitstreek op het bureaublad zodat ik het kon lezen en letterlijk in me op nemen.

Voor mij uitgestald lagen papieren met data in de toekomst en tijden erbij van afspraken met Reagan en andere mensen in het MPC Ziekenhuis. Dan weer lagen er papieren vol met cryptische instructies die ik moest opslaan, en op elk gewenst moment weer tevoorschijn moest kunnen halen. Specifieke zinnen voor bepaalde personen, of lijsten vol met kolommen met viercijferige getallen die ik moest decoderen en ontcijferen. Het kwam ook wel voor dat ik als toehoorder dienst deed in het kleine theater, terwijl Reagan zijn toespraak op mij uit probeerde.

Ik nam de toespraak woord voor woord mee naar de Raad en die brachten dan hier en daar veranderingen aan, waarop ik weer terug ging naar Reagan en hem zijn vernieuwde toespraak voordeed. Af en toe werd me opgedragen om op mijn fiets naar het MPC Ziekenhuis te gaan, of ik ging met mijn moeder mee als ze ging werken, en bleef dan buiten in de tuin. Ze vroeg me nooit wat. Nadat ik op 16-jarige leeftijd begon met autorijden, zei m’n moeder steeds dat ik moest laten weten waar ik heen ging, als ik weg ging.

Ik was vaak in het theater en de man die me altijd binnenliet buiten kantooruren, leek op iemand van de huishoudelijke dienst, maar ik denk dat ook hij deel uitmaakte van het geheel. Er kwamen vaak mannen langs die aan een ronde tafel gingen zitten en met elkaar spraken over mij, terwijl ik er in ‘parkeer-stand’ naast zat. Het gesprek eindigde gewoonlijk met:”Dat is wat de baas wil.” En die Baas was Bob Hope, en deze mannen leken alles over mij te weten.Bob Hope wilde nooit sex met mij in het PHC Ziekenhuis filmzaaltje, want hij vond dat er te veel oude mensen in het ziekenhuis rondliepen. Ouderdom was blijkbaar iets waar hij erg depressief van werd..

Million dollar baby’s.
Ik ving gesprekken op, waarin de President van de Verenigde Staten en andere toppolitici de diensten aangeboden werden van ‘escorts’. Het allerlaatste snufje van de CIA op het gebied van menselijke robot technologie, die de perfecte combinatie van geprogrammeerde sex slavinnen en spionnen waren. Ze werden aangemoedigd om gebruik te maken van deze ‘escorts’ om hun seksuele en emotionele behoeften te bevredigen, in plaats van zich bloot te stellen aan individuele buitenstaanders.

Want hun escorts waren gegarandeerd veilig, ze hadden vele toetsen doorlopen om er zeker van te zijn dat ze ook betrouwbaar waren, ze zwegen over alles als het graf, waren beslist absoluut aan geheimhouding onderworpen en ze waren absoluut vrij van venerische ziektes of seksueel overdraagbare aandoeningen. De president en alle anderen werd het sterk ontraden, om hun escapades op andere manieren in te vullen, met het oog op blootstelling aan de pers. Het was met name juist die vrees voor schandaal in de media dat er veel vraag was naar de nieuwste menselijke technologie.

Pas veel later, kwam ik tot het besef dat de Beta getrainde sex slavinnen van Project Monarch ook wel ‘Miljoen Dollar Baby`s’ genoemd werden, verwijzend naar de enorme bedragen die betaald moesten worden voor het gebruik van een sex slavinne. In de 1960-er jaren kostte het gebruik van een Project Monarch sex slavinne rond US$ 1200 dollar per avond. Henry noemde mij zijn ‘Miljoenen Dollar Machine.’

Mijn vader en zijn leermeesters hadden een goed stuk werk afgeleverd, ze hadden zich er van verzekerd dat ik meerdere persoonlijkheden bezat, en dat ik absoluut en volledig als een robot onder controle stond van sommige goed geïnstrueerde regeringsleiders en entertainers, die wisten hoe de “bediening” werkte. Ik was toen nog maar amper 16 jaar. Waar waarschijnlijk toch niet iedereen van op de hoogte was, was het feit dat ook hier dubbelspel gespeeld werd. De Raad ( die van alles op de hoogte was, en nog steeds is ) was óók in staat om de door de CIA gecontroleerde sex slavinnen te ‘activeren’ voor hun eigen belangen, zodat ze zonder medeweten van de CIA vaak geprogrammeerd werden om voor De Raad te spioneren. Het allerlaatste snufje menselijke robot technologie werd nu gebruikt tegen onze eigen regering!

Mind Control in staatsgevangenissen..
Ik droeg witte sandalen, een rode rok en een rood T-shirt toen ik per helikopter naar Sacramento Californië werd gevlogen, naar de Vacaville gevangenis. Het betrof hier een mind control experiment en deze keer eens niet op mij. Er werd met mind control geëxperimenteerd op de gevangenen. Het waren programma`s die ze wilden gaan toepassen op criminelen en op soldaten. (als ze tenminste effectief zouden blijken te zijn) Gouverneur Reagan kreeg een rondleiding door het complex en was niet in de buurt toen de gevangenen werden gemarteld en geprogrammeerd.

Hij ging weg met iemand die een leidinggevende functie had binnen het complex, terwijl ik meegenomen werd om het mondelinge gedeelte op de ‘proefkonijnen over te brengen. Aan de ene kant van de lange gang met cellen aan weerszijden werden de gevangenen met rust gelaten, maar aan de andere kant werden de gevangenen aangesloten aan electroden. Ze kregen een band om hun hoofd en polsen en werden electro shocks toegediend’.

Dan bracht een bewaker me dichtbij en liet me mijn teksten zeggen zoals: ”Ik zal geen misdaden plegen, Ik zal me in de maatschappij gedragen als een brave burger, ik zal niet langer aanstoot geven, ik zal niet verkrachten, ik zal rustig zijn, ik zal vreedzaam zijn, ik zal niet vechten, ik zal niet vloeken, ik zal een aanwinst zijn voor de samenleving, ik zal orders opvolgen, ik zal opdrachten gehoorzaam opvolgen, ik zal mijn land dienen zo goed als ik maar kan.” Ze sloten zelfs elektrodes aan op hun penissen om daar elektroshocks toe te dienen, als onderdeel van een traumatiseer tactiek.

Terwijl ze gemarteld werden, brak het zweet hen uit en sommigen van deze mannen huilden zelfs. Nadat ze getraumatiseerd waren, moest ik elke keer mijn programmeer teksten herhalen. Als ik soms alleen gelaten werd met een van hen, was er blijkbaar een zwervende persoonlijkheid in me die op de een of andere manier sympathie opbracht voor hun lot, en er het zinnetje: ”Ik zal vechten voor mijn eigen vrijheid” aan toevoegde. Een man zat op de grond en hield zijn hoofd tussen zijn handen en huilde. Men had hem een soort teenboei om zijn teen geklemd en hem daardoor meerdere malen elektroshock toegediend.

Deze mannen vergingen van de pijn, en waren emotioneel al volledig gebroken tegen de tijd dat ze dan bij mij gebracht werden, om voor hen mijn programmeerteksten te herhalen. Mij was verteld dat ik de boodschappen langzaam, gedistingeerd en zachtjes moest overbrengen, zodat hun onderbewustzijn er veel moeite voor moest doen om het te ‘pakken.’ Hun bewustzijn was in geen velden of wegen meer te bekennen tegen de tijd dat ze bij mij gebracht werden. Sommige mannen plasten in hun brits terwijl ze geëlektrocuteerd werden.Hun lichamen schokten in krampen, ze baadden in het zweet, en ze gilden van de pijn. Een man die naderhand nog kon praten smeekte me: ”Waarom doen ze dit met mij? Help me. Alsjeblieft, help me hier weg te komen.” Het was allemaal erg emotioneel, zelfs onder mind-control nog erg aangrijpend.

Ze helikopterden Reagan en mij die gevangenis in en uit gedurende langere tijd. Het was een streng geheim project. Tegen de tijd dat ze klaar waren met deze arme sukkels, hoefden ze de celdeuren niet eens meer af te sluiten. Ze gedroegen zich als comapatiënten, en zagen er ook dienovereenkomstig uit. Ik hoorde eens iemand in de gevangenis zeggen dat het goedkoper was om de gevangenen in leven te houden, dan ze tot de dood te veroordelen. Ik vermoed dat dit slechts een domme opmerking was van iemand die deze experimenten op de hersenen van weerloze mensen gewoon verder wilde doorvoeren.

Het gevangenissysteem in Ottawa.
In de vroege 70er jaren was er een strafkolonie in Ottawa – Canada, waar Reagan veel contact mee onderhield, om hun geboekte successen met die van ons in Amerika te vergelijken. Ik werd daar samen met Reagan naartoe gevlogen om alle statistische gegevens van de mind control projecten met de gevangenen volledig en gerangschikt in mij op te nemen. In het begin van de 70er jaren werden de gevangenen aan zware testen onderworpen, en weer later, tegen het einde van de 70er jaren, had men hun werkterrein verlegd naar basisscholen!

Wanneer we eenmaal aangekomen waren bij een gevangenis, moest Reagan een speciale pas laten zien waaruit de officiële toestemming bleek om op diverse afdelingen van de gevangenissen toegelaten te worden. Gewoonlijk was de aanwezigheid van Reagan al voldoende om alle deuren te openen, en hij wuifde mij overal doorheen met de woorden:”Ze hoort bij mij.” Op zekere dag was er echter een bewaker die hem tegenhield en z`n pasje eens goed controleerde en daarna naar mijn pasje vroeg. Dat had ik niet, nooit gehad ook.

Samen met Reagan ergens arriveren opende gewoonlijk alle deuren. Reagan werd behoorlijk nijdig en vroeg aan de bewaker of hij zelf wel een pasje had om door de deur te mogen gaan waar hij voor stond. De bewaker moest erkennen dat hij niet over die autorisatie beschikte, waarop Reagan hem afblufte met de woorden: ”Daarom sta jij nou aan deze kant van deze deur, en gaan wij nu naar de andere kant van deze deur.” De man stapte verveeld opzij, opende de deur en zei alleen nog: ”Zoals u wilt, meneer.”

Na dit incident werd er voor mij een vals pasje geregeld, een echt pasje leek een probleem te zijn. Waarom weet ik niet. Het was mijn taak, als we eenmaal in het beveiligde deel van de gevangenis waren, om met mijn fotografisch geheugen alle gegevens m.b.t. de projecten vast te leggen. Later, weer terug in New York, bracht ik Henry verslag uit door de data voor hem ‘af te spelen’. Daarvan maakte Henry dan weer korte notities, waarschijnlijk om op zijn beurt weer door te geven aan iemand. Ik wist nooit aan wie. Of zelfs maar, of Henry eigenlijk nog wel een baas boven zich had.

Op dezelfde manier zoals we in gevangenissen kwamen, kwamen we ook diverse afdelingen op vele verschillende locaties van NASA binnen. Ook daar werd ik enkel en alleen naartoe gebracht om mijn fotografisch geheugen te laten werken en alles in me op te nemen wat me getoond werd. Op sommige plekken waren het dragen van veiligheidshelmen en veiligheidsbrillen voorgeschreven. Ik vond het altijd erg prettig als ik die mocht dragen, want dan viel ik tenminste niet meer zo op tussen al die andere mensen die ook allemaal hetzelfde droegen.

Het was over het algemeen niet voor de hand liggend of begrijpelijk wat een jong meisje ( later jonge vrouw ) daar te zoeken had, en om die reden werd mijn zoon Danny gecreëerd tot ‘wandelend archief’”. Het was best soms wat ongemakkelijk om voortdurend zoveel vragen van mensen te moeten beantwoorden, terwijl ( als ik een man zou zijn geweest ) mijn aanwezigheid daar beslist als normaal zou zijn geaccepteerd. De Canadese gevangenisdirecteuren waren erg behulpzaam bij het verstrekken van alle mind-control onderzoeksgegevens.

Zij beschouwden mind-control als een vreedzaam dwangmiddel om een bevolking onder controle te houden die anders toch maar voorbestemd was om te mislukken in het leven. Ze keken tegen dit onderzoek en de experimenten aan, als iets wat behulpzaam kon zijn om deze criminelen vrij rond te laten lopen tussen de gewone burgers, zonder dat zij verder nog ooit een gevaar voor de samenleving zouden vormen. Met de zeer tot tevredenheid stemmende resultaten van dit onderzoek op zak ging men meteen een hele stap verder.

Men focuste zich nu op leerlingen van basisscholen, door deze leerlingen een basistraining te geven met mind-control en tevens door bepaalde “starters” aan te brengen in het onderbewustzijn van de zich achteraf niets herinnerende leerlingen, een soort van fundering die in de toekomst op commando “gestart” konden worden, en waarop naar believen verder gebouwd kon worden. Kissinger voelde zich in zijn nopjes met de mogelijkheden van deze basisschool doelen, want hij was er zeker van dat het systeem waterdicht was en veel puurder vanaf het begin.

Terwijl hij bij de ervaringen met de gevangenen een systeem zag ontstaan dat veel kwetsbaarder was voor ontsporingen omdat je ten eerste met veel oudere mannen te doen had, velen daarvan hadden een alcoholverslaving of een drugsverslaving in hun vroegere leven gekend, en dat beïnvloedde blijkbaar de hersens zodanig dat ze moeilijk toegankelijke slachtoffers waren voor mind-control. Een hallucinerende drug als een joint had, of kon vernietigende gevolgen hebben, voor jarenlange intensieve mind-control.

Ze deden in de gevangenissen ook onderzoek naar de effecten van drugs in samenwerking met mind control en elektroshocks. Ook muziek werd gebruikt als martelwerktuig, daarnaast nog implantaten en hypnotische suggestieve belevingen in combinatie met de eerder genoemde dingen. Vele landen waren hoogst geïnteresseerd in de mind control technologie. Het werd ook wel als ruilmiddel gebruikt wanneer men iets van een bepaalde regering gedaan wilde krijgen.

Vele duistere zaakjes, zijn door middel van uitwisseling van de kennis, en de benodigde apparatuur voor mind control technologie, tot stand gekomen, en dit gebeurde wereldwijd! We blijven echter wereldwijde marktleider met onze technologie die nog steeds verder verbeterd wordt. NASA Jaren later liet Reagan eens een aantal gevangenen naar een speciale lokatie brengen, waar hij een demonstratie zou geven aan enkele kopstukken van de NASA. Hij toonde hen het succes dat hij had verkregen door deze misdadigers letterlijk te robotiseren.

Reagan zelf noemde deze mensen nooit criminelen, misdadigers of gevangenen, maar ‘arme behoeftigen’. Wat men met deze criminelen gedaan had, was geen echte operatie of ingreep, het was meer een kwestie van implantaten die de normale functies onderbraken, die de automatische hersenreactie normaal gesproken omzet in actie van spieren, lichaam, ledematen of spraak etc. Door die ingreep konden deze gevangenen nog geen stap vooruit zetten als ze daar niet eerst de opdracht toe hadden gekregen.

Hij demonstreerde hoe zo iemand zou reageren als hij geprovoceerd werd, door hem een volle emmer met een of andere vloeistof in zijn gezicht te gooien. Iets waar iedereen toch wel enige reactie op vertoont, maar de gevangene knipperde nog niet met de ogen. Reagan maakte van de gelegenheid gebruik om uit te leggen dat hij het jaarlijks budget voor het gevangeniswezen radicaal kon terugbrengen naar een absoluut minimum en zo de belastingbetaler een flinke bom duiten kon besparen. Ik stond er zwijgend langs, zoals van mij verwacht werd, terwijl ik de boekhouding van de exorbitant hoge uitgaven van Ronald Reagan als Gouverneur binnen in mijn archief met me mee droeg.

MIND CONTROL-demonstraties
Bij een van de demonstraties van mind-control zei Reagan tegen me: ”Doe maar een striptease voor het verrassingseffect, maak die wetenschappers maar helemaal gek, net zoals je het mij deed die eerste keer.” Ze demonstreerden alle toepassingen van mind control met de daar aan vast te koppelen mogelijkheden. Zoals de mogelijkheid van de controle over geweld zoals bij de gevangenen was toegepast, of om altijd de gewenste geheime inlichtingen binnen handbereik te hebben, zoals ik was toegerust, een archief ( wandelende computer ) annex sexslavin voor de regering, zodat de mannen in de grootste en mooiste kantoren aan hun behoeften voldaan zagen worden, zonder enige vorm van beveiligingsrisico.Deze mannen voelden zich zo belangrijk, zij noemden zichzelf de elite. Eigenlijk een titel die anderen aan je dienen te geven.

(inzet vertaler: In een ander boek geschreven door Kathleen Sullivan ‘Unshackled, a survivors story of mind control’ vertelt Kathleen Sullivan dat zij geprogrammeerd, en keihard getraind was, als vechtmachine, sluipschutter, moordenaar op commando, parachutiste met volle bepakking in vijandelijk gebied, een professionele killermachine met opdrachten over de hele wereld. Survival training in de jungle, dagenlang ondergedoken zitten op een plekje van nog geen vierkante meter, en onzichtbaar blijven, zonder te eten, drinken of zelfs maar te bewegen. Kathleen Sullivan verteld in haar boek hoe zij er getuige van geweest is dat hele legeronderdelen deze zware mind controlled training ondergingen en met goed gevolg voltooiden. Het leger van de toekomst ziet er dus enigszins anders uit, vechten tegen robots die hersenloos en gewetenloos opdrachten uitvoeren.

Cathy O`Brien vertelt in haar boek ‘Trance Formation of America‘ over hele gerobotiseerde politiemachten en legeronderdelen op Haïti, maar….. zo voegt zij eraan toe,: ”Ik zag nooit meer mind controlled militaire robotten dan op de legerbasis Mount Shasta, (bij Lake Mount Shasta in Californië) wat de grootste mind controlled militaire operatie ter wereld lijkt te zijn, met een gigantische troepenmacht en een enorme zwerm zwarte ongemarkeerde helikopters”

Dit is een aspect van mind control waar Brice Taylor niet over schrijft, wellicht omdat zij met deze kant van mind control nooit echt iets te maken kreeg, of dat dit juist bewust bij haar vandaan gehouden is. Ik vond het echter voor de volledigheid van dit verhaal, absoluut nodig deze informatie, die gaat over een compleet andere ( en erg enge) toepassingsmogelijkheid van mind control, hier toe te voegen.

Zodat het duidelijk is, dat het hier niet alleen om seksslavinnen gaat. Bijzonder detail: George W. Bush maakte nooit gebruik van slavinnen, hij is homoseksueel (net als Barack Obama) en had zijn eigen mannelijke seksslaven, zoals ook uit het boek van Cathy O`Brien naar voren komt. Het lijkt erop dat Kissinger vaak de waarheid sprak, wanneer hij zei:”Niets is wat het lijkt.” )

Reagan zei steeds: ”Onze banen zijn zo belangrijk om aan de wensen van de meerderheid gevolg te kunnen geven, dat een beetje hulp zoals dit een werkelijk verschil maakt. U zult zien, dat dit de technologie is van de toekomst.” Bij andere demonstraties doken soms ook wel heren in legeruniformen op, behangen met medailles en gekleurde balkjes op hun borst. Ze kwamen dan kijken naar demonstraties, om te zien wat ze er mee konden om ‘al het mogelijke uit onze jongens te halen’. Ze maakten aandachtig aantekeningen terwijl Reagan mij aan hen demonstreerde.

Toen Reagan mij na 1976 demonstreerde, legde hij uit aan het publiek,: ”Dit exemplaar heeft een kind gehad, en nu zult u wellicht denken dat dit haar als sex slavin verder onbruikbaar maakt, maar niets is minder waar. Het is ons namelijk gebleken, dat ze net zo ouderlijk bezorgd zijn voor hun baantje bij de regering, als dat ze ouderlijk bezorgd gedrag tonen naar hun kind. De natuur leert ons dat als je een leeuwenmoeder kwaad wilt krijgen, dat je je dan met haar welpje moet gaan bemoeien. En dat…… heren, is precies wat we doen.

De moeite die deze jonge moeder doet om haar kind te beschermen is juist het gebied dat haar zo kwetsbaar en toegankelijk maakt voor verdere programmering. Alles wat we op dat moment nog hoeven te doen is haar geest te manipuleren waarbij we haar laten vrezen dat haar kind misbruikt of gemarteld word, en dan heb je een directe hoogspanningsverbinding naar de bron van toewijding en intense emotie die aangewend kan worden door wie dat maar wil, op de manier die hij wil, en in zijn eigen voordeel of voor zijn eigen plezier. Geheel naar eigen goeddunken.”

Om daar vervolgens nog een soort peptalk aan toe te voegen: ”Vele van de slimste koppen in onze Natie steunen ons in onze onderneming, door zowel grote wetenschappelijke bijdragen te leveren, als ook door forse ondersteuning vanuit het bankwezen, en deze mannen dragen er zorg voor, dat wij niet ingehaald worden of overlopen worden door het Communisme. Want dat kan ons lot zijn, als we zouden falen dit waardevolle onderzoek voort te zetten, want de Communisten lopen al voorop op het gebied van gedragscontrole.

Ze hebben al een aap naar de maan gestuurd en het is ons duidelijk geworden dat zij al aardige vooruitgang boeken op het gebied van het controleren van de hersenen van hun slachtoffers. Wij mogen dus niet ten prooi vallen aan hun boosaardige plannen, we doen er alles aan om hen een flink eind voor te blijven. We zijn het aan de Amerikaanse bevolking verschuldigd, de beste technologie te hebben die er maar te krijgen is. We kunnen ons niet veroorloven een afwachtende houding aan te nemen, we moeten het nú doen, om onze vrijheid in de toekomst veilig te stellen”

Vaderlandsliefde en trouw..
Op de een of andere manier was Reagan in de veronderstelling dat hij de gevangenen een plezier deed en tegelijkertijd de veiligheid van het publiek een dienst bewees. Hij sprak over het eindelijk tot rust brengen van de gekwelde geesten waar deze criminelen mee geboren waren, door hun hersenfuncties uit te schakelen. ‘Lobotombies zonder lobotomie’ werd dit in de ingewijde kringen wel genoemd. Kissinger vond het hele gedoe met de gevangenen maar niks; zijn commentaar was: “Doodzonde en kostbare tijdverspilling, terwijl deze technologie veel productiever aangewend zou kunnen worden bij veel slimmere proefpersonen, in plaats het te verspillen aan hele gevangenispopulaties.”

Henry Kissinger zei bij herhaling dat hij Reagan een absolute imbeciel vond, die zelfs geen enkele bevoegdheid had om deze operaties uit te laten voeren. Ik wist niet precies wat hij daarmee bedoelde. Reagan was toch President? Reagan gaf afschuwwekkende demonstraties met de gevangenen om zijn vorderingen geloofwaardig over te laten komen. Hij stak bijvoorbeeld een gevangene met een lange naald diep in de huid, om te demonstreren dat het ‘proefkonijn’ geen pijn meer voelde. Zowel uitwendig als inwendig, en dat deze man niet langer een probleem opleverde voor zichzelf of de samenleving. Reagan had het erover dat “ze” in staat waren een compleet ‘nieuw leven’ in deze man te implanteren.

Hij doelde hiermee op de mind-control projecten die op de gevangenen werden uitgevoerd om ze te “normaliseren” zodat ze weer terug konden de straat op, terug in de samenleving. Hij meende zo de gevangenissen leeg te kunnen maken en daarmee een flinke bezuiniging voor de staatsuitgaven te bewerkstelligen. Hij was de mening toegedaan dat hij zo alle criminelen ‘beter’ kon maken en daarmee de criminaliteit voorgoed uit de samenleving kon bannen.Er waren daadwerkelijk programma`s toegepast op gevangenen over het hele land verdeeld door gebruikmaking van geluidsapparatuur en andere technieken.

Sommige daarvan leken verdacht veel op elektrische stoelen maar ze waren aangepast om een gereguleerde dosis elektriciteit te stuwen naar bepaalde hersencellen om de werking ervan te vertragen. Reagan zei dat deze mannen werden ‘hervormd’ hetgeen inhield: dat ze elke dag op precies dezelfde tijd opstonden, ontbijt aten, gingen werken, thuiskwamen, de avondmaaltijd gebruikten, tv programma`s (verplicht ) keken en naar bed gingen.

“We willen ze nog verder programmeren zodat ze ook nog hun grasveldje netjes maaien en de buurt schoonhouden” voegde hij er nog met een grijns aan toe. “Dit slaat dan als vanzelf over op de rest van de samenleving waardoor een hele hoop overheidstaken komen te vervallen zoals vuilnis ophaaldiensten, gemeentewerkers die stadsparken moeten onderhouden. En op de koop toe kunnen we op termijn alle gevangenissen afschaffen en hun personeel naar huis sturen. Stel je dat eens voor!! Een samenleving zonder criminaliteit!”

Kissinger vond Ronald Reagan helemaal niets..
Henry kromp ineen bij het horen van Reagan`s idee en verfoeide hem recht in zijn gezicht, in mijn bijzijn. Hij beschuldigde hem van onverantwoordelijk gedrag, door iets op de samenleving te willen loslaten wat nog helemaal niet op zijn ‘houdbaarheid’ was getest, want ze wisten zelf donders goed dat mind control alleen langdurig effectief blijft, wanneer de behandelingen met grote regelmaat herhaald worden. Henry noemde het een rampenscenario dat beslist tot grote chaos zou leiden.

Maar Reagan was President en of hij het zelf besliste, of dat dit voor hem beslist werd, blijft nog de vraag, maar hij dreef zijn zin wel door, wat Kissinger deed opmerken: ”Het zijn dit soort mensen die dit geheime gebied bloot leggen en alles verpesten voor de rest van ons.” Henry maakte achter de schermen ‘overuren’ om andere machtige Californische politici, zoals Alan Cranston achter zich te scharen om Reagan ongemerkt onderuit te halen. Hij wilde hem ‘uit de weg’ hebben voordat hij ‘de goede vooruitzichten voor onze toekomst volledig ging ruïneren’.

Wellicht, zo vraag ik me af, was er met Reagan’s gezondheid toch net iets meer aan de hand, dan de bekend geworden ‘Altzheimer’. Kissinger en Reagan hadden regelmatig hooglopende ruzie, waarbij Henry nooit een blad voor de mond nam, en Reagan alles afdeed met de opmerking dat Henry een onevenwichtige leeghoofd was, of onevenwichtige intellectueel. Dit laatste was enigszins afhankelijk van de situatie of de persoon tegen wie hij het zei. Publiekelijk speelden ze mooi weer met elkaar, alsof ze prima met elkaar overweg konden. Dat was maar schijn,

Henry heeft Reagan nooit gemogen, hetgeen niet wegnam dat hij mij eindeloos bleef programmeren met speciale ‘behandelingen’ op het gebied van seksuele pleziertjes voor Reagan, om bepaalde dingen van Reagan gedaan te krijgen. Zijn afkeuring voor Reagan stond hem echter totaal niet in de weg om Reagan regelmatig te gebruiken, te manipuleren of anderszins te bespelen om daar zelf zijn voordeel mee te doen. Terwijl Reagan eindeloos bleef doorzagen over zijn bijdrage aan de samenleving, propte Henry mij vol met informatie die ik zo nu en dan ‘als toevallig’ moest ‘knoeien’ in het bijzijn van Reagan, om hem het idee te geven dat de ‘computer van Henry lekte’.

Door het verstrekken van deze valse voorkennis wilde Henry Kissinger, Reagan zover krijgen dat hij stappen ging ondernemen om zijn eigen hachje als President te redden door diverse wetten aan te passen, budgetten bij te stellen, of zijn vetorecht te gebruiken bij het vaststellen van budgetten. Dit spelletje speelde Henry Kissinger jarenlang met elke president waar hij bij diende. Henry Kissinger deed waar hij zin in had.

Henry Kissinger en de NEW AGE IDIOTIE
Henry Kissinger manipuleerde ook de New Age gekte. Henry zei, dat mensen, die er nog in geloofden, dat ze door gidsen en meesters geleid werden in het leven, dat zulke mensen, ook daadwerkelijk geleid moesten worden door een meester. Hij beschouwde zichzelf als één van deze meesters. Henry zei altijd dat de enigen die ik vertrouwen kon, mijn eigen familieleden waren ( zo noemde hij onze mind controlled groep) omdat wij allen deel uitmaakten van hetzelfde experiment, ook wat ons nageslacht aanging. Een compleet nieuwe industrie werd er met de New Age gekte geboren.

Wellicht de belangrijkste van allemaal, was de stroming voor de slaafse gemeenschap. Boeken en items werden uit het niets gecreëerd, voor hen die op zoek waren naar de enige nieuwe waarheid. De zelfbenoemde ‘geestelijk leiders’ die ‘het licht’ hadden gezien, manipuleerden de spirituele ideologiën om hun ware aard van onder mind-control staande robot te camoufleren. Wat er werkelijk achter de New Age rage zat, was een groep mensen die mind-controlled robots het werk lieten doen om de kudde in de juiste richting te drijven..!

Ik was geprogrammeerd om een boodschap over te brengen aan een groots ‘medium’ uit Los Angeles, en ik kreeg de tekst woord voor woord ingesproken door Henry Kissinger. De enige echte stem achter de New Age rage, die nooit iemand werkelijk te horen kreeg. Het was een groots opgezet, life uitgezonden mediacircus, en er was in een groot auditorium een enorme massa ‘gelovigen’ op de been, die zich duidelijk in een afwijkende meditatieve staat bevonden.

Henry voorzag mij van mijn tekst, en ik gaf die op mijn beurt weer draadloos door aan het onzichtbare -onder de lange haren van het ‘medium’ weggewerkte- ontvangertje in een ‘oortje’. Deze hele zwendel was opgezet om mensen die supergevoelig zijn voor massamanipulatie eruit te filteren, omdat dit ook de mensen zijn die erg makkelijk onder mind-control te brengen zijn. Deze groep werd omgeven, door reeds geprogrammeerde robots die een hele hoge graad van mind control hadden ondergaan waarbij tijdens de programmering veelgebruikte thema`s o.a. waren: walvissen, dolfijnen, engelen, herboren leiders, oosterse religies, energie, geneeskunde, ufo`s, buitenaardse wezens, en het luisteren naar ‘engelen die de weg wezen’.

Men had daar werkelijk alles uit de kast gehaald, en men was er zich zéér goed van bewust dat dit in Los Angeles de ‘première’ was, die indien deze mislukte, het hele project aan het wankelen zou brengen.

Inzet vertaler: Ook Cathy O`Brien schrijft in haar boek ‘Trance Formation of America’ over UFO`S en het zogenaamde buitenaardse wezens fenomeen. Volgens haar bestaat het niet. Zij werd regelmatig voor mind control gemanipuleerd d.m.v. shocktherapie, waarbij men haar steeds wilde doen geloven, zelfs door gebruik te maken van latex poppen die de zogenaamde Greys moesten voorstellen dat ze in een UFO was beland en dat de mensen om haar heen echte buitenaardse wezens waren, terwijl zij dwars door de hele charade heen zag, en de maskers van de zogenaamde Aliens, die aan haar bed of stoel werkten, duidelijk als namaak herkende.

Als dit een standaard procedure was bij mind-control, zijn er dus velen die door de jaren heen hiermee geconfronteerd werden. Wellicht dat hierin DE verklaring gevonden kan worden, voor de jarenlange hardnekkige geruchten dat mensen regelmatig ontvoerd worden door Aliens, en dat er gruwelijke medische experimenten met de ontvoerden gedaan worden, waarvan men zich achteraf weinig of niets kan herinneren. Als men de ontvoerde echter onder hypnose brengt, zijn er wereldwijd diverse successen geboekt door meerdere onderzoekers, die allemaal met éénsluidende verklaringen komen van het slachtoffer dat zegt ontvoerd te zijn geweest door Aliens. Dit verschijnsel herhaalt zich steeds opnieuw, waardoor mensen gaan geloven aan deze UFO verhalen. 

Ik heb mensen ontmoet die leden aan Meerdere-Persoonlijkheden-Stoornis die het gevoel hadden dat ze een functie als medium vervulden, terwijl ze eigenlijk niets anders deden dan praten uit hun andere ‘verborgen’ ik. Op zekere dag was er een jonge vrouw die Shirley heette, die vriendelijk aanbood om voor mij als medium te dienen naar het ‘geestenrijk’. Andere mensen had ik die dag al US$ 50 zien betalen voor haar diensten en ik zei dat ik haar wel een paar vragen wilde stellen. Ze ging daarmee akkoord, maar toen ik haar vroeg: ”Shirley, ben jij ooit betrokken geweest bij ritueel seksmisbruik?” Liet ze vanuit haar rustmodus weten: ”Shirley kan deze realiteit nog niet onder ogen zien.”

‘Zieners’ kunnen gespleten persoonlijkheden heel handig manipuleren door de andere identiteit niet als identiteit, maar als entiteit aan te duiden. Zo camoufleren ze dat ze eigenlijk zo nu en dan wisselen van persoonlijkheid, en dat ze hier dus eigenlijk geen controle over kunnen uitoefenen. Erg lastig als je met zo iemand samenwoont, want het ene moment is alles nog pees en vree, en het volgende moment deugt er helemaal niets meer. Met die situatie valt niet te leven en daar kun je nooit aan wennen.

Als mind-controlled slaven verteld wordt dat het hun ‘eigen schuld’ is, dat ze in deze situatie zijn beland, of dat het ‘lot’ hen hier heeft gebracht, of: ”Je bent hier niet toevallig terechtgekomen” kan dat een mind-control slachtoffer behoorlijk opstandig maken en verwarren, want in hun onderbewustzijn weten ze dat ze er zelf niets over te beslissen hebben of ze daar zijn of ergens anders, maar ze weten ook dat ze niets mogen zeggen hierover. Hiertegen ben je automatisch ‘geblokkeerd’. Want als je jezelf iets herinnert of verder vertelt, krijg je een ongeluk, of spring je ‘vrijwillig’ van een flatgebouw.

De inwendige geestelijke tweestrijd, door deze tegenstrijdigheid in informatie, brengt het inwendig systeem zo nu en dan op een verschrikkelijk verwarrende manier met elkaar in botsing. Toen ik aankwam op Kauai, waren er mensen die ik niet kende, nooit eerder ontmoet had, die me hartelijk en liefdevol ‘WELKOM THUIS’ wensten. Ik was bij mijn volle bewustzijn en voldoende hersteld om me te realiseren dat deze mensen er absoluut geen idee van hadden dat ze zojuist een hele sterke tovenaar van OZ programmeer tekst hadden afgeleverd op mijn adres.

‘Welkom Thuis’ werd veel gebruikt na een opdracht, en was bedoeld om het geheugen af te sluiten, dus om te ‘vergeten’ wat je had gedaan, gezien, welke data dat je had opgeslagen etc. zodat je ‘om reden van Nationale Veiligheid’ geen toegang had tot een gedeelte in je hoofd, waarvan je verondersteld werd te weten dat dat gedeelte niet van jou is. De New Age-zwendel werd gebruikt om De Nieuwe Wereldorde binnen te loodsen. Het was onderdeel van een mini-experiment met totale en complete mind-control.

Henry ontwierp de vele scenario’s..
De scenario’s die gebruikt konden worden. Het was in Los Angeles van start gegaan als de “hoofdact” om het volk achter de New Age rage geschaard te krijgen door gebruik te maken van een nieuwe filosofie om mensen in een staat van gedachteloosheid te brengen totdat de hogere technologie zou worden toegepast die rond 2000 de illusie moest creëren van een totaal Utopia. De New Age was zogezegd de formule voor de complete ‘overname’, een manier om velen op een pad te leiden dat uiteindelijk tot complete overgave moest leiden van de stad Los Angeles in het jaar 2000.

Toen ik nog steeds in Californië woonde, kreeg ik instructies om New Age artikelen te lezen, dingen met betrekking tot New Age te gaan zien en diverse plaatsen die een verbinding hadden met New Age regelmatig te bezoeken. Ze werkten er hard aan mensen zich te laten indentificeren met globalisme alsof het over liefde, vrede en een fijn gevoel ging. Veel muziek uit die tijd werd met het doel geschreven mensen voor te bereiden op deze nieuwe wereld, een wereldwijde werkelijkheid met krachtige liefdesbanden. ‘All you need is love’, is daar een mooi
voorbeeld van.

Ik ben zelf ook van mening dat een wereld waarin iedereen vredig naast elkaar kan bestaan een prachtig concept is, maar we moeten daarbij wel een wakend oog houden op onze vrijheid die ons allen zo dierbaar is, vooral de vrijheid van onze eigen geest, zodat we te allen tijde begrijpen waar onze gedachten vandaan komen. Heel veel slaven zijn gebruikt voor parapsychologische projecten en in nog een geheime techniek van de CIA dat ze als geheim wapen gebruiken. Een voorbeeld daarvan is:

Het zogenaamde Remote Viewing..
Remote Viewing is in tijd en ruimte op ‘andere’ plaatsen kijken met je geest. Bijvoorbeeld in je gedachten zien wat er aan de andere kant van de wereld (of op de maan) gebeurd) Velen van ons is telepatische communicatie aangeleerd, met de bedoeling om de gedachten van de vijand te kunnen lezen. Terwijl psychische kwaliteiten over het algemeen wat lacherig afgedaan worden in de media, gaf onze eigen regering zich juist de grootste moeite om mensen onder mind-control te laten deelnemen in hun onderzoeksprojecten naar de mogelijkheden hiervan.

Toekomstige NASA-technologie gezien vanuit het.. VERLEDEN..
Lyle Curran , een NASA employee en Craig’s oom, maakten vaak gebruik van mijn NASA hersen-archief als we naar hun huis gingen in Los Alimitos of als we ze onderweg tegenkwamen tijdens onze talrijke trips naar Mexico, meestal naar Mazatlan. Uit de informatie die oom Lyle gedurende de 60-er, 70-er en 80-er jaren uit mijn archief naar boven haalde, waren destijds bommen en granaten al iets uit het verleden, en was het gericht gebruiken van energiestralen het wapen dat men in de toekomst wilde gaan gebruiken. Niemand kan het aan zien, of horen komen, niemand kan er zich dus tegen verdedigen.

Ze konden op die manier hele steden zonder elektriciteit zetten en de schuld in de schoenen schuiven van Aliens met hun UFO`s. Het ministerie van Defensie heeft erg lang met deze technologie geëxperimenteerd, totdat ze deze techniek volledig onder de knie hadden. Het zet atoomwapens volledig buiten spel. Ik zeg hier niet dat ik niet geloof dat er buitenaards leven bestaat, want dat zou getuigen van wel erg extreme ignorantie. Wat ik hier bedoel te zeggen is: Het zijn mensen van vlees en bloed die verantwoordelijk waren voor de dingen die mij en anderen zijn aangedaan.

Ze kunnen opereren met energie, zonder incisies te maken. Ze kunnen de elektromagnetische veldvariaties van een lichaam via een monitor volgen, bewerken en zo een lichaam 100% ziektekiemvrij maken. Ik heb de meest uiteenlopende briljante uitvindingen van dichtbij mogen aanschouwen, en hoewel deze projecten stuk voor stuk door de staat gefinancierd worden, mag het grote publiek niet genieten van deze nieuwe ontwikkelingen. Deze informatie wordt strikt geheim gehouden en de techniek is gereserveerd voor de ‘uitverkorenen’.

Nixon, Kissinger en internationale zaken..
Maar vergis je niet: alle wegen leiden naar Hope. Bob Hope wel te verstaan. President Nixon zat ook al vast aan Bob Hope. Het had er alle schijn van dat iedereen dat lot beschoren was. President Nixon maakte van mijn seksuele diensten gebruik van zo,n beetje 1969, totdat hij aftrad in 1974. Ik was met hem op vele verschillende lokaties, en Henry Kissinger was ook vaak in de buurt.

Henry Kissinger heeft mij nooit gebruikt voor seks; bij hem was het altijd enkel en alleen het gebruik maken van mijn archief. Het kwam wel voor dat Nixon tegelijkertijd met Henry gebruik maakte van mijn archieven. Beide functies (seks en archieven) tegelijkertijd gebruiken ging niet. Elke functie werkte afzonderlijk en er moest ook enige tijd tussen het gebruik van diverse functies zitten, anders werkte het simpelweg niet.

(Inzet vertaler: Brice Taylor vertelt hier, dat zij nooit seks had met Henry Kissinger. Dat kan wel kloppen die functie had hij toebedeeld aan andere robotten. Hij hield zaken en plezier duidelijk gescheiden. De persoonlijke favoriet van Kissinger was gedurende lange tijd niemand minder dan Sarah Palin. Ook een duidelijk slachtoffer van Mind-Control, zoals -zo lijkt het althans- elke president van de Verenigde Staten van de afgelopen, ca. 20 jaar. Ook Kathleen Sullivan verteld in haar boek: ‘Unschackled – A Survivors Story of Mind-Control’ regelmatig door Henri Kissinger verkracht te zijn.

Na het lezen van het boek van Brice Taylor vroeg ik mezelf onwillekeurig af, of men onder andere omstandigheden. wellicht van plan is geweest om Brice Taylor aan de presidentsverkiezingen te laten deelnemen. Door haar auto-ongeluk, waarbij ze met haar hoofd door de voorruit, van de auto waar ze in zat sloeg, en haar hersenen zo`n klap kregen dat ze blijkbaar als ‘presidentieel-model-onder-mind-control’ niet langer bruikbaar/hanteerbaar was, werd jaren later Sarah Palin naar voren geschoven als (vice-)presidentskandidate.

Maar, met alle respect voor dit zoveelste slachtoffer van deze zieke geesten, was het wel regelmatig te horen bij Sarah Palin, dat er in die hersens iets niet helemaal goed zat. Sarah Palin kon erg ongenuanceerde uitspraken doen, die zo helemaal niet bij iemand pasten die een gooi naar het ovale kantoor deed. Hillary Clinton is in mijn ogen nog zo’n voorbeeld van een, zo op het oog, keurige verschijning, maar een, ohzo foute energie-uitstralende persoonlijkheid.)

‘DE RAAD’..
De Raad maakte heel vaak gebruik van mijn data, zonder dat de politici die gebruik maakten van mijn diensten, daar enige notie van hadden. Op deze manier had De Raad direct toegang tot alles wat ze weten wilden over allerlei invloedrijke personen zoals presidenten, gouverneurs, senatoren, buitenlandse leiders en beroemdheden. Als ik achteraf nog eens terugkijk was ik als een satelliet, die rondom de wereld draait, gekoppeld aan Gouverneur Reagan voor seks en als postduif, President Nixon ook voor seks en als postduif en aan Henry Kissinger voor mijn computerbestand in mijn hoofd.

Maar ik werd ook door De Raad bespeeld en teruggestuurd naar de politici om boodschappen over te brengen die soms nogal behoorlijk afweken van de originele boodschap van de overheid. De Raad liet mij boodschappen afleveren tussen President Nixon en Gouverneur Reagan. De Raad bespeelde hen allebei op een zodanige wijze dat ze het voor elkaar kregen hen beslissingen te laten nemen die De Raad ten goede kwamen, en beide mannen het idee gaven dat ze samen iets verwezenlijkt hadden.

Dat gaf wel eens problemen, als ik door twee verschillende partijen geprogrammeerd werd voor een en de zelfde dag, waarbij ik twee verschillende opdrachten kreeg voor twee verschillende politici, of erger nog, twee tegenstrijdige boodschappen voor één en dezelfde persoon. In zo`n situatie liep ik rond met twee tegenstrijdige boodschappen van twee verschillende partijen in mijn programmering. Dit soort situaties creëerde altijd enorme angst en verwarring in mijn innerlijke persoonlijkheden en gewoonlijk draaide het erop uit dat ik door de een of de ander gestraft werd omdat ik de informatie niet naar wens had overgebracht.

Dit gebeurde eens tijdens een galabal, waar de mafia/CIA één versie van de informatie in mijn hoofd programmeerde, die ik aan president Nixon moest overbrengen, terwijl De Raad een tweede, volledig andere versie, in mijn hoofd programmeerde die ook voor president Nixon bestemd was. De Raad had mij al lang van tevoren geprogrammeerd, terwijl de Maffia/ CIA programmering vrij kort voor het galabal plaatsvond. Als een vastgelopen computer zat ik in mijn stoel, te bang om te bewegen, totdat er een agent van de Geheime Dienst mijn kant opkwam, mij doordringend aankeek, met twee vingers onder zijn neus wreef en zei: ”Ben je de weg kwijt, jongedame?”

Deze activeringscode bracht mijn computer weer op gang en ik was weer geactiveerd om mijn boodschap te bezorgen. Ik ging braaf mijn “werk” doen en leverde de boodschap van de Maffia/Cia af, in plaats van de andere versie van De Raad. Dit was bij een gelegenheid waar de Maffia/CIA een drugslijn wilde beheren die door Nicaragua en Paraguay naar de Verenigde Staten (Chicago) liep. Ze wilden in dat gebied terreur gaan zaaien, door burgerlijke onrust, rellen, opstand en demonstraties, om zodoende een situatie te creëren waar de Verenigde Staten werd ‘overgehaald’ om ‘alsjeblieft’ het leger te sturen om hen zogenaamd te beschermen.

Wat er werkelijk zou plaatsvinden was, dat er slechts via het leger een vrije doorgang voor de drugs gecreëerd zou worden, en met het leger boven op de bron, had men vrije toegang tot de drugshandel. Met deze bedekte doelstelling werd ik door de Maffia/CIA geprogrammeerd om president Nixon te benaderen na het galabal, en na de seks, moest ik dan mijn verhaal acteren zoals mij dat was opgedragen, waarbij ik Nixon moest bewonderen voor de man die hij was, en hem paaien met zoete woordjes en dan mijn bewondering uitspreken voor de moed die uitging van een president die het aandurfde om onze regering ervan te overtuigen dat we troepen naar Nicaragua moesten sturen om die arme mensen daar te gaan helpen tegen het geweld dat uit de hand liep.

Door mijn programmering klonk alles heel natuurlijk, alsof het diep uit mijn eigen hart kwam, terwijl het eigenlijk een ‘bandopname’ was, die voor hem afgespeeld werd. Ik vertelde hem wat ik voelde (geprogrammeerd had gekregen), totaal onschuldig, en openhartig oprecht voelde ik het als onze plicht als een vrije natie die zich het lot van de vrijheid van alle andere naties aantrok, de minder fortuinlijken in de samenleving een helpende hand te reiken, omdat de macht nu eenmaal in Amerika ligt.

Ik bleef doorgaan met Nixon te overtuigen dat alle Amerikanen trots zouden zijn op zo`n gewetensvolle en daadkrachtige president en terloops herinnerde ik hem er nog aan dat andere presidenten vóór hem voor eeuwig verankerd waren in de historie van Amerika door hun heldhaftige daden tijdens het verdedigen van onze democratie en vrijheid. Het was een erg patriotische toespraak, een glad verhaal, bedoeld om een beroep te doen op zijn bekende sentiment, en hij scheen er vol met beide voeten in te trappen. Hij was op z`n minst geïnspireerd door mijn inbreng…

Hoewel ik, doordat ik onder mind-control stond, zelf niet over de tegenwoordigheid van geest beschikte om beslissingen te nemen, bleek de keus om de boodschap van de Maffia/CIA door te geven in plaats van de boodschap van De Raad, uiteindelijk een goede keus voor mijn eigen veiligheid. De Raad was wat milder en vergevingsgezinder, maar als je door de Maffia/CIA werd betrapt op het niet of niet juist afleveren van een boodschap, dan had dat altijd hele ernstige gevolgen. Dat stond gelijk aan het stelen van het geld én de drugs tijdens een drugsdeal.

Veel geweld en zeer pijnlijke methodes werden door de Maffia/CIA toegepast om iemand te straffen. Als ze mij na afloop op de ‘breng verslag uit’-modus zetten, moest ik woord voor woord vertellen wat ik gezegd had, en wat de ander daarop geantwoord had. Onder mind-control is het onmogelijk te liegen dus ik vertelde altijd alles heel open en eerlijk wat me niet zelden een flink pak slaag opleverde, of langdurige martelingen. Ze waren vreselijk gewelddadig, harteloos, en van elke denkbare positieve menselijke emotie verstoken.

De Republikeinse bijeenkomst..
Ik werd gebracht naar een jaarlijkse feestelijke bijeenkomst van de Republikeinen. De grote ruimte was gedecoreerd met rode, witte en blauwe vlaggen, de tafels stonden netjes gedekt voor het banket en de verdere feestelijke onderdelen van die dag. Er was ook een flink ruim podium gebouwd voor de politieke sprekers. Het was er druk en erg lawaaierig en de mensen namen nog al veel foto`s zodat je continue wel ergens flitslicht zag.

Ik was die dag gestuurd als seks-spionage agent. Het was wel vreemd om daar mensen te zien die ik kende, zoals toen nog gouverneur en later President ‘Ronnie’ Reagan, en senator Pete Wilson, want ik was geprogrammeerd om hen bij bewustzijn niet te herkennen. Ik was in feite geprogrammeerd om ze helemaal niet te zien. “Negeer ze maar compleet” waren de geïmplanteerde gedragsregels, behalve natuurlijk als ze mij zelf aanspraken.

Hoewel ik me op dat moment strikt aan de regels hield, maakte het feit dat ik over meerdere persoonlijkheden beschikte, het voor andere delen van mij wel mogelijk hen niet slechts te ‘zien’” maar ook feilloos hun aanwezigheid op te slaan in mijn fotografisch geheugen, zoals ik getraind was te doen. Het gebeurde eigenlijk vrijwel altijd bij dit soort bijeenkomsten, dat ik de limousine nog niet uit was, of ik werd al afgezonderd van iedereen in een aparte kamer. Mannen, gewoonlijk allemaal politici, werden dan om beurten langs gestuurd voor een ‘vluggertje’. (Inzet: Brice Taylor schrijft hierbij: ”Deze activiteit werd door de politici met bijzondere benamingen omschreven, benamingen, die ik hier op papier niet wens te herhalen.”)

Deze avond was ik geprogrammeerd om een ontmoeting met president Nixon te hebben. Ik droeg een blauwe jurk met blote schouders en een diamanten halsketting. Ik zag er waarschijnlijk gewoon uit als een van de vele jonge meisjes die bij deze gelegenheid aanwezig waren om mee te feesten. Er waren meer slavinnen daar om snelle seks service te leveren aan andere politici. Ik heb geen idee of zij ook door De Raad bespeeld werden zoals ik.

Pat Nixon vergezelde haar echtgenoot President Nixon, dus moest hij op de een of andere manier bij haar wegglippen om in een achterkamer een ‘vluggertje’ met mij te hebben. Nixon deed dat soort dingen regelmatig totdat hij depressief werd door het Watergate schandaal. Dat was een ommekeer in zijn carrière die hij niet goed verwerken kon, en waarbij hij plotseling oud werd en neerslachtig. Het leek wel alsof het leven uit hem weg vloeide.

President Nixon accepteerde mij met een glimlach, want hij was dankbaar voor de tijd dat ik vaak in staat geweest was om hem snel even over een depressie heen te helpen, of over negatieve emotionele buien. Ik kon hem ‘opbeuren’, zodat hij zich weer beter voelde, en hij zijn belangrijke werk beter kon doen. Tenminste, dat is wat hij mij altijd vertelde. De Raad zorgde er wel voor dat het Nixon aan niets ontbrak, en ze programmeerden mij met vele adviezen voor hem. Zelfs terwijl ik in die periode nog maar 18, 19, 20, 21, of 22 jaar oud was, luisterde hij altijd erg aandachtig naar wat hij dacht dat ‘ik’ hem vertelde. Ik hielp hem door zijn zogenaamde “moeilijke periode” heen, helemaal tot aan het einde toen hij moest aftreden als president..

Henry Kissinger woonde in mijn hoofd, maar betaalde nooit huur..!
In de 60er – 70er jaren was de mind-control technologie al erg geavanceerd, maar nog niet bij benadering zo geavanceerd als in latere jaren. In plaats van, elektronisch aan een machine gekoppeld te worden, die automatisch gegevens in de hersenen opslaat, zoals vandaag de dag mogelijk is, gebruikten mijn programmeurs de minder efficiënte, maar enige uitgeteste en beschikbare methode van dat moment. Ze gebruikten mijn geprogrammeerde mogelijkheid om meerdere persoonlijkheden te creëren die uitgerust waren met fotografisch geheugen, een geheugen dat documenten in razendsnel tempo kon lezen en scannen om ze vervolgens nooit meer te vergeten totdat het moment aanbrak dat er naar gevraagd werd.

Om dit te bewerkstelligen werd er in mijn geest een persoonlijkheid gecreëerd die ontvankelijk was voor deze strategie. Niet ik, maar deze persoon moest naar een document kijken en het leren zien als één geheel en niet als afzonderlijke letters, cijfers of teksten, alsof je een fotokopie op je computer opslaat. Op die manier hoefde Henry maar naar een document te vragen en ik zocht dan in gedachte de juiste fotokopie erbij en dicteerde woord voor woord wat er in stond. Voor Henry werkte dat destijds al alsof hij zijn persoonlijke onzichtbare laptop altijd bij de hand had.

In het begin toen ik nog maar net met deze programmering geactiveerd werd, nam Henry me vaak mee naar verschillende plaatsen met opgeslagen dossiers en instrueerde me dan welke ladekasten mijn aandacht moesten krijgen. Hij zette me in de gewenste werkmodus, en ging weg, liet me alleen om gegevens te absorberen als een spons. De opgeslagen dossiers in mijn geheugen databank waren afkomstig van: Washington DC – het Nationaal Archief – Pentagon, Rijks Archief, het Federale Reserve gebouw, Rocketdyne/Rockwell in Californië om er maar een paar te noemen.

Ik was zijn levende laptop..
Daarnaast zat ik vol met informatie van militaire basissen, waaronder veel streng geheim materiaal. Ik had dus alle laatste informatie aangaande streng geheime experimenten van het leger en m.b.t. het ruimtevaart-programma, was ik ook in staat om alles ‘uit voorraad leveren’, als Henry dat nodig achtte tijdens een of andere vergadering. Kissinger regelde steeds de speciale pasjes die nodig waren om op deze altijd en eeuwig superstreng bewaakte faciliteiten binnen te komen, en om in de juiste afdeling, kelder of het gewenste kantoorgebouw binnen te dringen.

Hij nam me ook wel s`nachts mee naar privékantoren, waar we dan in het pikkedonker binnendrongen. We moesten altijd muisje stil zijn, en gedurende de tijd dat ik dan binnen was, ‘consumeerde’ ik grote hoeveelheden informatie. De gegevens waren erg uiteenlopend van aard. Geschiedenis, vreemde landen, reisinformatie, federale en staatsdocumenten, visuele oriëntatie naar bepaalde locaties, landkaarten van vreemde landen met informatie over het klimaat, bodemgesteldheid, waterwegen met toegang tot de oceanen, bergpassen etc.

Dan waren er ook nog behoorlijk wat persoonlijke dossiers met profielen van ‘doelen’ met hun seksuele voorkeuren, perversies, woonplaats en adres, vrienden en kennissen. Dan een soort van postkantoor, waar iedereen over de hele wereld (die wist hoe hij erin kon komen) zijn post in kon mailen en ook zijn post die voor hem bestemd was kon ophalen. Dossiers over vredesbesprekingen, dossiers over buitenlandse leiders, onderzoeksresultaten en experimenten dossiers, strategisch logistieke dossiers, banksystemen met data enz. Het was een zeer uitgebreide schat aan informatie waar Henry veelvuldig gebruik van maakte.

Er waren honderden dossiers, en daar werden er gedurende de jaren steeds weer opnieuw aan toegevoegd met diverse plannen van De Raad en Henry Kissinger. Hij was beter vertrouwd dan ieder ander, met de toegang tot mijn computer geheugen, omdat hij het systeem zelf had bedacht en ook zelf had geïnstalleerd/geprogrammeerd. Via dit systeem kon men heimelijk met elkaar communiceren over geheime plannen, terwijl er voor het oog van de buitenwereld geen enkel contact was tussen beide partijen, terwijl die dus volop met elkaar aan het vergaderen waren.

Zo werden partijen nooit met elkaar in verband gebracht. Ik droeg niet alleen een enorme schat aan informatie met mij mee, maar het gaf de persoon in kwestie, die gebruik maakte van mijn databank, altijd een enorme voorsprong bij besprekingen omdat het vaak in de praktijk bleek dat de tegenpartij lang niet zo goed was voorbereid op het gesprek, als degene die maar achter gesloten deuren zijn ‘secretaresse’ even hoefde te consulteren. Deze diplomaten kwamen binnen zonder aktetassen of hele mappen met aantekeningen, en hadden toch alle antwoorden binnen een paar uurtjes op tafel. Veel van die zaken gingen over de allerlaatste topgeheime kennis die weer opgedaan was bij nog geheimere experimenten en projecten, en het was allemaal onderdeel van de voorbereiding van De Nieuwe Wereld Orde.

 

Ik sloeg alles op in mijn geheugen zonder enige emotie of er zelfs maar over na te kunnen denken. Je mag rustig zeggen dat ik een Echte robot was. Toen ik weer naar Henry gebracht werd, stond er in zijn bureau, een enorm donkerhouten bureau met een glasplaat over de volle oppervlakte er bovenop. Henry`s stoel kraakte toen hij ging zitten. Niets was ooit ergens echt nieuw in die dagen, maar daar zou in de loop van de jaren heel hard verandering in komen. Henry had een enorme kast staan die vrijwel tot aan de nok vol zat met allerhande dossiers.

Terwijl hij het ene na het andere dossier voor me neerlegde op de grote glasplaat, zei hij gehaast: ”Vlug, sla dit op in je geheugen, we moeten weg naar een vergadering en zijn al aan de late kant.” Hij deelde dan ook nog bliksemsnel de data in in diverse categorieën met bijvoorbeeld de mededeling: ”Deze moet in A-3.” Of net eender welke codenaam hij er aan gaf. Hij noemde nauwgezet elk dossiernummer en als hij me dan uitleende aan iemand, dan gaf hij hen altijd precies de passende code, zodat ze bij dát document konden komen en niet verder.

Meestal liet hij mij alleen met de dossiers die ik moest opslaan. Als hij dan terugkwam gingen we meteen naar de vergadering. Henry vond dit prettiger, hij rationaliseerde dit door te zeggen: ”Dan hoef ik me om dat soort onbenullige dingen het hoofd niet te breken, en kan ik belangrijker dingen doen, zoals strategische plannen bedenken.” Zo hoorde ik het hem uitleggen aan anderen die over mij en mijn computergeheugen en de mind-control technologie op de hoogte waren. Hij programmeerde vaak topgeheime informatie door het simpelweg aan me te geven en dan te zeggen, zet dit weg in #1-12, om me vervolgens alleen te laten om ze vast te leggen in mijn fotografisch geheugen.

Later, als hij ze dan nodig had, of slechts een klein specifiek gedeelte van het document, dan wenkte hij mij bij zich, als hij net even met niemand in gesprek was, of nergens mee bezig was, en liet mij hardop uit mijn geheugen voordragen. Als hij midden in een vergadering zat, of ergens druk mee bezig was, maakte hij aantekeningen in codenummers en secties, die ik dan in gedachten opzocht en voor hem opschreef. Soms las ik de passages voor vanaf het papier dat ik zelf beschreven had. Op die manier dacht iedereen dat ik Henry`s secretaresse was, en dit werkte jarenlang prima.

’s Nachts sluisde Henry me binnen in veel top geheim afdelingen waar documenten waren opgeslagen en dan moest ik muisstil bij het licht van een staaflantaarn de documenten in me opslaan. Hij sloot me ook vaak in, op zwaar beveiligde afdelingen, en liet me daar soms urenlang alleen, terwijl ik document na document in mijn geheugen vastlegde. Dan kwam hij later weer terug om mij daar weer weg te halen. Het kwam wel voor dat hij in paniek binnenkwam, met het angstzweet parelend op zijn voorhoofd en dan kreeg ik zelfs midden in een document de opdracht om er als een haas vandoor te gaan.

Als we dan weer in de auto zaten zuchtte hij hiel diep en opgelucht, maar hij werd er wel echt heel erg nerveus van. Henry bereidde mij altijd uitgebreid voor op de Rockefeller’s kerstviering. Maar dat was Henry niet alleen. Ook De Raad voorzag me van programmering, en nog wel andere mannen die regelmatig met Henry omgingen en wisten hoe ik ‘werkte’. Het was allemaal afhankelijk van WIE er allemaal op de viering verwacht werden. Als dat eenmaal uitgelekt was, werd de strategie bepaald en werd ik geprogrammeerd met wat ik moest zeggen en minstens zo belangrijk: tegen wie ik het moest zeggen.

De Rockefellers hebben erg lang op een machtige positie vertoefd. Kissinger leek vaak hand in hand met hen samen te werken, om de doelstellingen van de Rockefellers veilig te stellen. Het kwam wel voor dat ik hele specifieke informatie kreeg geprogrammeerd voor een speciaal persoon, en dan werd ik gebruikt als een soort blinde schakel tussen de twee partijen die elkaar in werkelijkheid goed kenden. Dit gebeurde bijvoorbeeld tussen Henry en Pete Wilson. Pete was vaak de onzichtbare hand van Henry in de politiek in Californië. Op deze manier voldeed Pete aan de wensen van Henry zonder überhaupt te weten dat het idee eigenlijk van Henry afkomstig was.

Het Witte Huis
Als er belangrijke vergaderingen plaatsvonden op Het Witte Huis, dan nam Henry mij vaak mee, als hij het idee had dat er nog wel eens ‘cruciale’ informatie voorbij kon komen die op het moment dat het ‘rijp’ was geplukt moest worden. Hij vertelde mensen dat ik in opleiding was, of een ander luchtig excuus voor mijn aanwezigheid. Op zeker moment zat ik in Het Witte Huis onder een tafel, door het tafelkleed aan het oog onttrokken, aantekeningen te maken op een servetje.

Dit ‘servet-incident’ viel ergens rond 1971 voor, want ik kan me nog herinneren dat ik mijn haren opgestoken had met haarpinnetjes en een haarstukje met krulletjes er bovenop in had. Ik was toen 20 jaar. Henry had mijn kleding klaargelegd; dat waren meestal erg donkere en conservatieve kledingstukken, zoals een marineblauw pak met lage blauwe schoenen of een vermomming. Hij sloot mij dan in de kamer met de mededeling dat ik me moest omkleden en later kwam hij dan weer terug om me op te halen.

Bij Witte Huis-banketten zat ik bijna nooit aan de tafel bij de andere gasten, Henry wel. Als het niet uitkwam om aan tafel te zitten, werd ik naar de keuken gedirigeerd en in bedieningskledij gestoken, op een stoel geparkeerd (letterlijk in de ‘parkeer-modus’) totdat Henry me nodig had. Henry zei dat ik niemand zou opvallen als ik me maar rustig hield. Daar was ik in de parkeerstand erg goed in. Mijn ‘uitdossing’-zoals hij het noemde- was nooit bedoeld om de aandacht te trekken, maar juist het tegenovergestelde, alsof ik daar gewoon hoorde te zijn.

Gedurende de jaren wist Henry mij op aardig wat vreemde plekken te ‘parkeren’. Als hij dan kwam voor iets uit mijn computergeheugen, schreef ik dat vaak op een stukje papier zodat hij het ongezien voor de overige aanwezigen kon wegfrommelen, of als het om compacte informatie ging, dan nam hij het verbaal van mij over en onthield het zelf even. Henry zei steeds dat ik zijn reserve geheugen was, zodat hij zijn hersenen kon gebruiken voor belangrijkere dingen. Wanneer we wel eens samen aan de eettafel zaten met de anderen, ging Henry vaak van tafel om ‘belangrijke telefoontjes te plegen’.

Hij liet me dan bij iedereen zitten met de instructie, beleefd te glimlachen, en elk gesprek uit de weg te gaan. Als hij de situatie als te gevaarlijk inschatte om mij alleen te laten, nam hij me altijd mee. Vaak moest ik ook meeluisteren via de telefoon en de gesprekken ‘opnemen met mijn ingebouwde bandrecorder.’ Henry liep bij herhaling van tafel met zijn grote witte servet tussen zijn kraag en zijn stropdas, en zag er dan behoorlijk belachelijk uit, maar het leek wel alsof ik de enige was die dat opviel. Niemand keek er zelfs maar naar. Blijkbaar was men dit van Henry gewend.

Het Witte Huis was een plek waar ik naartoe genomen of gebracht werd, om een opdracht uit te voeren bij bepaalde leiders. Enkele buitenlands, enkele van eigen bodem. Men had mij erg duidelijk geprogrammeerd op wie ik mij richten moest, wat ik moest zeggen, en hoe ik me moest gedragen. Ik was ingelicht over hun liefhebberijen en ook over hun ergernissen en men had mij uitgerust met diverse zinnen of sleutelwoorden die ik gebruiken moest tijdens de conversatie die ik volgens mijn programmering met hun moest voeren.

Henry werd erg vaak uitgenodigd op het Witte Huis als de president buitenlandse gasten ontving. Zelfs nadat Nixon al geen president meer was. Men was van mening, en terecht, dat Kissinger goed van de tongriem gesneden was, en veel van de culturele protocollen en gebruiken afwist, zodat ze zichzelf niet voor gek zouden zetten. Omdat er altijd enige tijd tussen het gebruik van mijn verschillende functies moest zitten, gebruikte Henry mijn culture kennis databank niet, als op voorhand vaststond dat de buitenlandse gast de ‘koninklijke seksbehandeling” zou krijgen later op de dag.

Henry wist diep in zijn hart dat boodschappen die overgebracht werden net ná deze ‘koninklijke behandeling’, psychologisch emotioneler vielen bij de buitenlandse gast. Op die manier kreeg de boodschap een soort van toegevoegde gevoelswaarde, omdat het niet als puur zakelijk overkwam op het beoogde slachtoffer. Henry zei dat een boodschap overbrengen in combinatie met seks, er toe leidt dat de boodschap wordt opgeslagen in een ander gedeelte van de hersenen waardoor het beter bewaard blijft en daardoor meer invloed uitoefent.

Gewoonlijk werden de afspraken over seksuele diensten mijnerzijds, voor de buitenlandse gast, in mijn afwezigheid gemaakt tussen Henry en de buitenlandse gast. Daarna werden de gast en ik door limousines weg gebracht naar een hotel of andere lokatie. De meeste mensen in het Witte Huis hadden geen idee dat dit plaatsvond, omdat wij ieder met een aparte limousine in verschillende richtingen vertrokken en pas later weer op een andere plek bij elkaar kwamen voor de nacht of voor slechts een paar uurtjes.

Dan liet ik op mijn voorgeprogrammeerde moment de boodschap of informatie los op het slachtoffer, en ging naar buiten waar een limo klaar stond om me naar het vliegveld te brengen. Op zekere dag leverde ik voor Kissinger een boodschap af aan Nixon in het Witte Huis. Geheel volgens de regels legde Nixon zijn arm om me heen om mij te ‘bereiken’ voor een retour boodschap. Hij dacht dat we op dat moment alleen waren, maar juist kwam zijn dochter binnen en die stak niet onder stoelen of banken dat ze dacht haar vader daar in een zeer compromitterende houding aan te treffen, met een vrouw die niet de presidentsvrouw was.

Nixon voelde zich betrapt en werd verlegen en stamelde dat ik een secretaresse was die hij een boodschap aan het dicteren was. Ik geloof niet dat ze zijn uitleg slikte, want ze liep kwaad weg, waarbij ze schold en ze bij het verlaten van de kamer, de deur bijna uit het kozijn gooide. Nixon zei alleen maar: ”Maak je over haar geen zorgen, ik regel dit wel” waarbij hij mij nog steeds aanraakte met zijn hand, waardoor dit laatste een deel werd van de boodschap die ik opnam en terugbracht bij Henry. Dus, terwijl dit eigenlijk een simpele mededeling voor mij was, werd het een deel van de boodschap die ik bij Henry afleverde. Na dat dit een keer voorviel heeft Henry een andere manier van programmeren bedacht, waarbij het niet nodig was mij aan te raken, om dit soort compromitterende situaties in de toekomst te vermijden.

* * *

Binnenkort een nieuwe aflevering uit het in het Nederlands vertaalde boek van

BRICE TAYLOR ‘Thanks for the Memories’

(klik HIER voor verkooppunt van het Nederlandstalige boek)