‘Moongate’: regeringszwendel van universeel formaat…?!

Het boek ‘Penetration’ van remote-viewer Ingo Swann stond hier de laatste maanden -in afleveringen van 2 hoofdstukken- op WantToKnow. Gezien de vele enthousiaste reacties op dit opzienbarende informatie-materiaal, hebben we besloten een opvolging te geven aan deze serie. En om iets te vinden in dezelfde categorie, hoefden we niet ver te zoeken.  Jan Smith, gepassioneerd vertaler en redactielid van WantToKnow en tevens ‘universeel vorser’, had het boek ‘MOONGATE’ liggen, geschreven in 1982 door ingenieur William Brian II.

Het boek bekijkt alle maanontdekkingen preciés vanuit de andere kant, dan Ingo Swann dat doet, want William Brian II gooit zijn wetenschappelijke achtergrond niet overboord bij zijn beschouwingen; integendeel!Daar waar Ingo Swann dus voornamelijk zijn rechterhersenhelft het werk laat doen, is het William Blake die de linkerhersenhelft-logica laat rondhollen.

We wensen je opnieuw veel leesplezier en vooral een ruimer bewust-zijn toe, bij het lezen van dit opzienbarende boek! Met grote dank aan Jan Smith voor zijn niet aflatende vertaal-ijver. Jan je bent en blijft een kanjer!
Laten we een inleiding maken bij het boek dat je kijk op de wereld, en het universum, definitief zal veranderen! Als tegenhanger wat in de jaren 1970 de geschiedenisboeken inging als ‘Watergate’, waarbij voor het eerst een Amerikaanse president werd afgezet, betitelde Blake zijn boek veelbetekend: ‘MOONGATE’..

* * *

Over Moongate-auteur William L. Brian II
x

Nucleair ingenieur William L. Brian van de Oregon State University, publiceerde in 1982 in eigen beheer het boek ‘Moongate’ omdat hij eigenlijk wel dacht dat de Maanlandingen inderdaad hadden plaatsgevonden – in tegenstelling tot veel complotaanhangers die beweren dat ze allemaal in scène werden gezet – maar dat alle bevindingen tijdens de expedities in de doofpot werden gestopt en veel informatie werd en wordt achtergehouden voor het grote publiek.
Hij beweert tevens dat NASA een volledig door het Amerikaanse leger gerunde organisatie is, die zich tot op de dag van vandaag heeft beziggehouden met de ontwikkeling van geheim wapentuig en een topgeheim militair ruimtevaartprogramma. Volgens hem hebben NASA en het leger allerlei ontdekkingen met betrekking tot de zwaartekracht achtergehouden die naar verluidt wel werden toegepast in het Apollo-programma.

In Moongate wordt de stelling geponeerd dat de Verenigde Staten en Rusland tijdens de ruimtevaartrace heimelijk samenwerkten en dat geheime ontdekkingen ertoe hebben bijgedragen dat de mens uiteindelijk op de Maan heeft kunnen landen. Brian gaat er in Moongate ook vanuit dat de ontdekkingen over de ware aard van de Maan geheim zijn gehouden, in het bijzonder ontdekkingen met betrekking tot de geologie en de atmosfeer van onze natuurlijke satelliet. Bovendien is hij stellig van mening dat de Maanmissies en het ruimtevaartprogramma nooit werden beëindigd en nog steeds doorgang vinden.

* * *
x

Opdracht van auteur William Brain II en vertaler (NL) Jan Smith

“Dit boek wordt opgedragen aan de volgende groepen en personen:

• Alle astronauten en anderen in het ruimtevaartprogramma die bewust of onbewust hebben bijgedragen aan het saboteren van de cover-up.

• George Adamski, Howard Menger en anderen die zo moedig waren hun ervaringen in het openbaar te delen op het gevaar af dat ze voor gek zouden worden verklaard.

• Onderzoekers als Immanuel Velikovsky, Baron Karl von Reichenbach, Wilhelm Reich en vele anderen die zich tegen de wetenschappelijke status quo keerden in hun pogingen de meest onwaarschijnlijke ontdekkingen over het voetlicht te brengen.

• Beth Brian, mijn vrouw die het manuscript heeft uitgewerkt en veel bijgedragen heeft aan de totstandkoming van mijn boek.

• Alle anderen die hun steun verlenen en bijdragen leveren om de waarheid boven tafel te krijgen.”

William Brian II

* * *

“Deze vertaling draag ik op aan alle Nederlandstalige lezers die actief deelnemen aan het hedendaagse ontwakingsprocces. Moge dit boek een bijdrage leveren aan diepere inzichten in de werkelijkheid zoals die zich in deze eindtijden manifesteert.”

Jan Smith

* * *

* * *
x

Over het boek ‘Moongate’

X

Moongate: Achtergehouden Bevindingen van het Amerikaanse ruimtevaartprogramma, De Doofpot van NASA en DEFENSIE ^[1] is een in 1982 in eigen beheer uitgegeven boek van William L. Brian II.

William L. Brian II wordt wel de deken van de complottheorieën genoemd, maar zijn boek bevat allerlei wiskundige en conceptionele vaardigheden om de Maandoofpot ook vanuit wetenschappelijk oogpunt te belichten. Juist door deze grondige aanpak heeft Brian kans gezien methodisch te werk te gaan, compleet met algebraïsche bewijzen en een aantal speculaties en aannames, en zodoende de monsterlijke onderdrukking door NASA van de feiten over buitenaardse intelligentie op de Maan aan te tonen.
Dat is overigens slechts één van de uitgangspunten van het diepgravende werk van Brian, die met zijn boek de fundamenten van de gevestigde wetenschap flink door elkaar schudt, het militair-industrieel complex aanvalt, de interplanetaire geschiedenis herschrijft, maar het ook aandurft om niet minder dan de Wet op de Zwaartekracht van Isaac Newton ter discussie te stellen.

De basis voor de kosmische thesis van Brian wordt gevormd door de bewering dat NASA liegt als er wordt gezegd dat de zwaartekracht op de Maan slechts 1/6 deel is van die van planeet Aarde. Hij gebruikt voor zijn bewijsvoering ingewikkelde wiskundige formules – die allemaal in een aparte bijlage van het oorspronkelijk boek worden uitgewerkt. Wie het pdf-bestand van dit boek wil downloaden om al die formules nog eens na te lopen, kan hier terecht: http://www.scribd.com/doc/21064984/Moon-Gate

Brian probeert te bewijzen dat NASA in de jaren zestig heeft ontdekt dat het zwaartekrachtveld van de Maan een sterkte heeft van 64% van dat van de Aarde, maar dit revolutionaire gegevens met man en macht onder tafel probeert te houden. De gevolgen van een dergelijke ontdekking zijn onthutsend genoeg om zonder meer aan te nemen dat NASA er inderdaad veel aan gelegen is dit geheim te houden. Want als de Maanzwaartekracht dichtbij die van planeet Aarde ligt, dan is daarmee per definitie niet alleen de Wet op de Zwaartekracht van Newton een lachertje, maar is er voor de conventionele wetenschap alle reden zich eens flink achter de oren te krabbelen.

Een sterke zwaartekracht betekent tevens dat de Maan een atmosfeer kan vasthouden en waar lucht is, zou er ook weleens leven kunnen zijn. En waar leven is zouden ook weleens hele grote gebouwen en sporen van activiteit kunnen zijn, toch?

William Brian onderzocht foto- en filmmateriaal waarop Apollo-astronauten te zien zijn die vrolijk over de Maan rondhuppelen en hij was nauwelijks onder de indruk van hun ‘atletische bewegingen’ die NASA van tevoren met zoveel tamtam had aangekondigd. Volgens NASA zouden de mannen geen of zeer weinig last hebben van de zwaartekracht en bijvoorbeeld grote en hoge sprongen kunnen maken. Volgens de berekeningen van Brian zou een vent van 82 kilo met volledige maanbepakking van hetzelfde gewicht, in staat moeten zijn om vanuit stilstand een sprong te maken van zo’n 1,5 tot 2 meter hoog..!

Maar het ‘stelletje watjes’ dat de VS naar de Maan had gestuurd kwam niet hoger dan 50 centimeter. Brian denkt dat NASA die mannen met opzet van die zware pakken had aangetrokken om aannemelijk te maken dat ze niet hoger konden springen. Bovendien verdenkt hij NASA ervan dat er slow motion filmmateriaal is verspreid om de illusie te wekken van een minder sterke zwaartekracht..! Maar tijdens hun uitstapjes liepen de, naar mag worden aangenomen, zeer goed getrainde astronauten te puffen en te hijgen als een stel molenpaarden. UIterst bizar, want onder een 1/6-zwaartekracht was zelfs de dikste hamburger-eter, met gemak en met twee vingers in zijn neus tegen de steilste kraterhellingen omhoog gelopen.

Brian voert als bewijs voor de aanwezigheid van een Maanatmosfeer onder meer aan dat de Amerikaans vlag, nadat hij was neergezet, plotseling, zonder aanwijsbare reden begon te wapperen. Bovendien was Maanlandschap was ook veel minder scherp als NASA had voorspeld – het was glooiend en zag eruit als geërodeerd door water en wind.

Op sommige foto’s van de Maan is duidelijk te zien dat er sprake moet zijn van een atmosfeer: voornamelijk langs de contouren van de Maan is een blauwe zone zichtbaar die op de meeste foto’s echter werd weggeretoucheerd en werd vervangen door zwarte inkt. De Maan lijkt vanaf een afstand verdacht veel op planeet Aarde met die mooie blauwe atmosfeer.

De nucleair ingenieur uit Oregon wedt dat de Maanatmosfeer misschien net zo dicht is als die van planeet Aarde en zelfs geschikt is om er gewoon te ademen. “Dat kan worden opgemaakt uit het feit dat de ruimtepakken waarschijnlijk alleen maar werden gedragen tijdens opnamesessies voor de televisieshows ten behoeve van het grote publiek om zodoende de cover-up in stand te kunnen houden,” zo veronderstelt hij.

Oh ja? Wat dan te zeggen van het overbekende experiment van Galilei met het op de Maan laten vallen van een hamer en een veertje? Ze vielen met dezelfde snelheid, want naar verluidt was de Maan luchtledig. Maar William Brian vertelt onverschrokken dat NASA de boel heeft belazerd door een extra gewicht in het veertje te verstoppen waardoor het experiment aan de verwachtingen voldeed.

Brian doet hetzelfde als de fameuze ruimtereiziger Klaatu uit de sf-klassieker The Day The Earth Stood Still: hij laat een ferme waarschuwing uitgaan aan NASA, aan de mensen die achter de schermen aan de touwtjes trekken en alle anderen die op dit gebied een door en door slechte mentaliteit tentoonspreiden. Hij zegt: “Als er in het Universum hoogontwikkelde intelligenties bestaan die superieur zijn aan de mens, dan zullen onze militairen op enig moment en gelukkig spoedig hun meerderen in de ruimte ontmoeten.”

De astronauten hebben dat voorrecht mogelijk al mogen proeven tijdens een van de stormachtige Maanreizen. Brian beschrijft hoe Aldrin Jr., na Armstrong en Edwin Aldrin, zijn vader, op de Maan landde en vertelde dat aan de overzijde van de Maankrater een lange rij Ufo’s stond die de astronauten in de gaten hielden. Dit is een heel klassiek verhaal in de wereld van de Ufo’s, net als de verschillende uitspraken (off the record natuurlijk) van Armstrong dat “het er wemelde van buitenaardse wezentjes”.

Het lijkt erop dat Ufo’s vanaf het allereerste begin nauw verweven zijn met de bemande Maanmissies van NASA. Er zijn beroemde waarnemingen (allemaal op You Tube te zien – vert.) van ongeïdentificeerde vliegende voorwerpen, waaronder de ‘vuurvliegjes’ van John Glenn, ofwel de oplichtende deeltjes die tijdens vele missie werden waargenomen, maar even zoveel keren door NASA ontkend en getypeerd werden als afgebladderde verfschilfers of meer van dat soort idiote verzinsels. Kortom, in het boek komt een ding wel heel erg duidelijk naar voren: de ongelimiteerde arrogantie van NASA en Defensie die nog steeds van mening zijn dat het grote publiek te stom is om voor de duvel te dansen en dus van alles op de mouw kan en mag worden gespeld.

William Brian geeft een belangrijke aanwijzing over de manier waarop de informatie in dit boek dient te worden beschouwd: “De beperkte informatie die hier wordt gepresenteerd moet worden gelezen met een open en onderzoekende geest in het belang van het opdoen van meer kennis over dit onderwerp op basis waarvan nieuwe informatie beter op zijn merites kan worden beoordeeld.”

‘Moongate’ is een non-fictie verslag op basis van informatie afkomstig uit openbare bronnen waar onder officiële regeringspublicaties, foto- en filmmateriaal afkomstig van NASA, nieuwsartikelen en talrijke boeken van gezaghebbende deskundigen. Het idee voor het boek kwam voort uit het feit dat het verschillende personen was opgevallen dat er discrepanties bestonden tussen de activiteiten en bevindingen van het ruimtevaartprogramma van Amerika. Er werd uitgebreid onderzoek gedaan naar bewijzen van een eventuele doofpotaffaire.

De hoeveelheid bewijzen die boven tafel kwam overtrof alle verwachtingen en gaf aanleiding tot het trekken van opzienbarende conclusies over het werkelijke ruimtevaartprogramma. Veel aspecten van het ruimtevaartprogramma werden door Brian wiskundig en begrijpelijk geanalyseerd met het doel de doofpot vanuit wetenschappelijk oogpunt aan te tonen. ‘Moongate’ werd geschreven voor de leek, maar ook voor de wetenschapper en in een bijlage worden wiskundige berekeningen gegeven. Het boek zelf bevat vele kleurenfoto’s en allerlei voetnoten voor referenties.

Ofschoon absolute zekerheid over de details van de doofpot nooit kan worden verschaft, toont het bewijsmateriaal aan dat ofwel de beweringen juist zijn, of dat gedeelten van de Maanlandingen door de Apollocapsules in scene zijn gezet. Het is aannemelijk dat de landingen werkelijk hebben plaatsgevonden; de ware omstandigheden waaronder de Apollomissies plaatsvonden en de ermee verband houdende ontdekkingen werden echter voor het publiek verborgen gehouden.
x

* * * * * * *
x

Hier de volgende 2 hoofdstukken van ‘Moongate’.
X

‘Moongate’ in 7 delen van 2 hoofdstukken! LEZEN DUS….!
x
x